ဘူတာအို

ဘူတာအို
မိုွင္းျပျပေကာင္းကင္ေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္မတ္တပ္ရပ္ကာ ရထားေတြလာလာၾကည္.တာ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိသည္။သူ၏ရပ္တည္ျခင္းက

ပတ္၀န္းက်င္ရွိအရာအားလံုးကိုမသိသလုိ။ေရြးလ်ားေနေသာတိမ္ေတြေနာက္လည္းမလိုိက္၊ အေျပးသြားေနေသာေလညွင္းႏွင့္လည္းခရီးမႏွင္ ၊

အေသာ.ေၾကြေနေသာရြက္၀ါေၾကြပမာမျပဳ။မိုးဦးေလ၏ စူရွရွ အပ္ဖ်ားျဖင့္ထုိးသလို စူးရွလွေသာ ေလအသြားကိုလည္းဂရုမမူ။လူအုိက

အေ၀းကို ေတြးေငးေနသည္။သူမ်က္ႏွာမွာ ကာလသံုးပါး၏ တုိက္စားမွု့ေၾကာင့္ အေရးေၾကာင္းေတြရွိသည္။ ေလာကဓံကို သယ္ပိုးခဲ. ၇ေသာေၾကာင့္

သူခါးေတြပင္ ကိုင္းလွျပီ။ သို.ေသာ္ ရထားေတြကိုျမင္လွ်င္ေတာ. သူမ်က္လံုးေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျဖင့္ ၀င္းလဲ.လာတတ္သည္။ညေနတိုင္း

သည္ဘူတာအုိမွာ သူသည္အဖုိးအုိကိုေတြ.ေနရသည္။က်ေနအုိမ်က္ႏွာမူေနတတ္ေသာ အ၇ြယ္လြန္တဦး။ တခါတေလေတာ. သူမ်က္လံုးေတြက

ရထားလာ၇ာဘက္ဆီ ေမွ်ာ္လင့္ၾကီး စြာေငးေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။တကယ္ဆိုေတာ. သူတ္ို.ျမိဳမွာ ဘူတာဆိုလုိ. အုိေဟာင္းေနေသာ သည္ဘူတာ တစ္ခုသာ

ရွိသည္။ဘူတာ ဆုိေသာ္လည္း လာသည္.ရထားတုိင္း၇ပ္သည္မဟုတ္။ ၾကားဘူမဟုတ္လား။လူရုိေသ ရွင္၇ုိေသ

ဘူတာမဟုတ္ဟုေျပာေသာ္ရႏုိုင္သည္။သည္ဘူတာက သူတုိ.ျမိဳ.သည္အရာအားလံုးႏွင္းဆက္စပ္ေနပါသည္ဟုဆုိတာထက္ပို ပံုမရ။ခရီးသြား

ခရီးလာေတြေတာ. က်ိဳးတုိးက်ဲတဲ ရွိသည္။ငိုက္ျမည္းေနေသာ လက္မွတ္ေရာင္းႏွင့္ စာကေလးေတြလုိ

တစာစာေအာ္တတ္ေသာ ေစ်းသည္ကေလးေတြရွိသည္။သူတို.ေတြက အစာ၀၀မစားရလုိ.ထင္သည္ စာကေလးေတြလုိ

ပိန္ေသးေနသည္။ရထားဆုိက္ရင္ေတာ. သိသာသည္ ရထားေတြက ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ရထားဘယ္အခ်ိန္ဆိုက္သလဲ သိခ်င္၍

ရု့ပိုင္သြားေမးရင္ေတာ. ဥၾညသံ ၾကား၇င္ရထားဆုိက္ေတာ.မယ္ သူကသည္လုိေျဖျမဲ။ သူကိုယ္တုိင္းလည္းမသိလို.ျဖစ္ႏုိင္သလုိ

မေျဖခ်င္လုိ.လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။တခါတေလစိတ္ပါလုိ. ထင္သည္ သူက ေအာ္လံမွတဆငိ့

"မၾကာခင္ ရထားဆုိက္ပါေတာ.မယ္ "

ဟုထေအာ္တတ္သည္။ထိုအခါေတာ. လူေတြက ပ်င္းရိပ်င္းတြဲထကာ ရထားလာရာကို ေငးၾကည္ေနတတ္ၾကသည္။ ရထားကိုျမင္လွ်င္ေတာ. အဘုိးအုိက

သူပင္ရထားျဖင့္လုိက္ပါေတာ.မည္.ခရီးသည္လုိ ရထားလာရာဘက္သို.အေျပးေလးသြားတတ္သည္။ကြ်န္ေတာ္ သည္လုိႏွင့္အဘုိးအုိ

ကိုသတိထားမိခဲ.သည္။ကြ်န္ေတာ္လည္းတခါတရံ အပ်င္းေျပအဓိပၸာယ္မရွိ ရထားေတြလာလာၾကည္.တတ္သည္။သည္လို.ႏွင့္တေန.ေတာ.

အဘုိးအိုႏွင္စကားဆုိျဖစ္သည္။

"အဘိုးက ခဏခဏ ခရီးထြက္တယ္ထင္တယ္"

အဘိုးအုိက မသိမသာျပဳးလုိက္သည္။

"အဘုိးငယ္ငယ္ကတည္းကေန ဒီေန.ထိ ရထားမစီးစီးဘူး ၊တေန. ေတာ. ရထားစီးျပီး မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းရဲ.အနားစြန္းဆီ သြားႏိုင္မယ္လုိ.ေမွ်ာလင့္တာပဲ" သူအသံက

တုိူးတုိးေလး သို.ေသာ္ညင္သာလွသည္။ျပီး အဘုိးအုိက မိုးကုတ္စက္၀ုိင္းဆီကို ေမွ်ာ္ေငးေနသည္။

ရံုပိုင္အခန္၀မွ နာရီၾကီးက တခ်က္ခ်က္ပင္မမည္တာ ၾကာလွျပီ။နာရီလက္တံ သစၥာ၇ွိစြာေနရာတခုတည္းကို ညြန္ျပေနသည္။ က်ိဳးပဲ.ေနေသာထုိင္းခံုေပၚမွာ

လူေတြက အတင္းအားယူထုိင္ေနၾကသည္။ေခြးေလေခြးလင့္ေတြကလည္း ပါးစပ္ဟကာ သန္းျပေနတတ္သည္။ျမက္ပင္ေတြက ရထားသံလမ္းၾကားမွ

အျပိဳင္းရုိင္းမတ္တပ္ရပ္ေနၾကသည္။ရထားလာလွ်င္ေတာ. သူတို.လည္းေခါင္းလွ်ိဳရမည္သာ။ သည္ဘူတာက ဘူတာဆုိေသာ္လည္း ရထားႏွင့္မအပ္စပ္သလို

တစ္ေန.ကုန္ေနမွ ရထားသံူးေလးစင္းသာ ျဖတ္သြားတတ္သည္။ မလွမ္းမကမ္း တမာပင္ေအာက္မွာ ေ၇ခ်မ္းစင္တစ္ခုရွိသည္။ေရအုိးထဲမွာ ေရက

စပ္စပ္ပင္မရွိေတာ.။ရထားေတြက သည္ဘူတာမွာ ၾကာၾကာမရပ္။မျပီးဆံုးေသးေသာခရီးကိုႏွင္ရသလုိ

ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားၾကသည္။သူသည္ဘူတာကိုစတင္ေရာက္ရွိခဲ.သည္ေန.ကိုမွတ္မိေသးသည္။ရထားမျမင္ဘူးေသးေသာ သူကုိသူဖခင္က

ရထားျပ၇န္ေခၚခဲ.ျခင္းျဖစ္သည္။သည္တံုးက သူက ရထားစီးရင္ဘယ္ေရာက္လဲ ဟုသူ.အေဖကိုေမးခဲ.ေသးသည္။

"ဟုိးမိုးကုတ္စက္၀ိုင္းဆီကိုလား "

သူ.အေဖက သေဘာက်စြာ ျပံုးေနခဲ.သည္။သူၾကီးလာသည္တေန. ရထားစီးျပီးအေ၀းကို သြားမည္ဟု သူဆံုးျဖတ္ခဲ.သည္။ထုိ.ေၾကာင့္လည္းသူသည္

မီး၇ထားလတ္မွတ္ေရာင္းသည္.အလုပ္လုပ္ခဲ.၇သည္ထင္သည္။ အခုေတာ. အဘုိးအုိက ရထားမစီးဖူးဖူးေျပာေတာ. သူအလြန္အံ.ၾသေနမိသည္။

"ငါေသတဲ. အထိရထားစီးရပါမလား မသိပါဘူးကြယ္"

အဘိုးအုိက ၇ထားေပၚမွာ လူမ်ားကို အားက်စြာၾကည္.ရင္းဆုိေနသည္။သူမ်က္လံုးေတြက

တစ္ေန.က်ငါလည္း အေ၀းကို သြားမွာပါဟုေျပာေနသေရာင္။အဘုိးအုိက ဘူတာအိုလုိ အိုလွျပီ။ ျဖူလြေသာဆံပင္ေတြက သူေခါင္းထက္မွာ၀ဲက်ေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ခရီးထြက္သည္.တစ္ေန. ရထားစီးဖုိ. သည္အဘိုးအုိကို ေခၚသြား၇င္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။လူတစ္ေယာက္၏ဆႏၵတစ္စံုကို သူေလးစား၍ျဖစ္သည္။

မိုးေအးေသာတစ္မနက္သူ ဘူတာကို ပ်င္း၇ိပ်င္းတြဲေရာက္လာခဲ.သည္။

လူေတြက စုစုႏွင့္မီးရထားသံလမ္းကို စုျ႔ပံဳတုိးေခြ.ေနၾကသည္။

သူေျခလွမ္းေတြကလည္း အလုိလုိ ထိုလူအုပ္ရွိရာေျခဦးလွည္.လုိက္သည္။

ျဖူလြေနေသာ ဆံပင္ေတြကို သူေတြလုိက္ရသည္။

သည္မနက္မည္သူမည္၀ါမွန္းမသိေသာ လူအိုတစ္ေယာက္ သံလမ္္းေပၚေသဆံုးေနတာ ရုံပိုင္ၾကီးက စတင္ေတြ.ရွိခဲ.သည္။အျမဲငုိက္ျမည္းေနေသာ

ရုံပိုင္ၾကီး၏မ်က္လံုးေတြပင္ ျပဴးက်ယ္ခဲ.ရသည္ဆုိသည္။

ေသဆုံုးေနသူက ရထားလာ၇ာဘက္ဆီကို မ်က္ႏွာမူထားသည္။ ခရီးသြားလြယ္အိတ္တစ္လံးုကိုလည္းသူနားမွာ ေတြ.ရသည္။

"ခရီးသည္တစ္ဦးနဲ.တူတယ္ ရထားျမင္တာနဲ.အတင္းတတ္တာကိုး၊ အသက္ၾကီးေတာ.လက္မျမဲ.ပဲ ျပဳတ္က်တာေလ ရထားကလည္းအရွိန္မေသေသးေတာ. ....."
သူဆက္ျပီးနားမေထာင္ေတာ.ပါ။

ထုိေန.ကပတ္၀န္းက်င္မွာ မုိးေတြအံုးမွုိင္းေနတာသူသတိျပဳမိခဲသည္။

Read More

နီကိုရဲ (သုိူ.မဟုတ္ )ရနံ.ျပယ္သြားေသာႏွင္းဆီတစ္ပြင့္

ေႏြညရဲ. ေလကတသုန္သုန္။ညရဲ. ကိုယ္သင္းရနံ.ကိုရွဳရွိက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္နဲ.ကိုရဲ စကားေတြေျပာခဲ.ၾကသည္။ ကိုရဲ ရဲ.ေရွမွာ ဂ၇င္းရြင္၇ယ္ ၀ီစကီ တစ္ပုလင္း။ပုလင္းက မတ္တပ္၇ပ္လုိ.။ပုလင္းထဲမွာ

လဲ.လဲ.ထေနတဲ.၀ီစကီေတြက တစ္၀က္ခ်ိဳးက်သာြးျပီ။ တစ္၀က္ျပည္္.ေနတယ္ ေျပာ၇င္လည္း ၇မယ္ထင္တယ္။ဖန္ခြက္ထဲမွ ေသာက္လက္စ ၀ီစကီက မီးေရာင္အလက္မွာ ၀င္းခနဲ ။

'ဘဲဥ ဦး ေရႊေအာင္ ၇ဲ. ၇သစာေပရဲ. ၇သ ဖတ္ျပီး ျပီလား "

 " အင္း " အထက္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္က ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

"နာလည္းလား"  ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ယဲ.ယဲ. ျပံဳလုိက္သည္။

အျငင္း၀ါက်တစ္ေၾကာင္းသံုးလုိက္

သည္။  သိပ္နားမလည္းဘူးး စာေ၇းဆရာက ခပ္မိန္.မိန္.လုပ္ေနသည္။

"မင္းစာေရးသင္.တယ္ ဘဲဥ"  

ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနရာမွ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးျဖင့္ ၾကည္.လုိက္သည္။ ညကတိတ္ဆိတ္ေနသည္။သန္းေခါင္ပင္ေက်ာ္ျပီ မဟုတ္လား။

ခပ္လွမ္းလွမ္းမီးကင္းမွ သံေခ်ာင္း ကို ပ်င္းတြဲတြဲ ေခါက္သံ ၾကားလုိက္ ရသည္။

" ေဒါင္ ေဒါင္ "

ညႏွစ္နာရီ ၊ လူ ႏွစ္ေယာက္။

"ကြ်န္ေတာ္စာပဲဖတ္ခ်င္တာ မေ၇းတတ္ဖူး ေရးလည္းမေရးခ်င္ဘူး" 

"  ေအးေလ ဆက္ဖတ္ပါ ရင္ထဲ ျပည္က်ပ္လာတဲ. တစ္ေန. မင္းစာေရးခ်င္လာလိမ္.မယ္"

ကြ်န္ေတာ္နဲ. သူ ဒီလိုညေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ. ဖူးသည္။ အထူးသျဖင္း ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေန.ညမ်ား။ေက်ာင္းပိတ္ တုိင္း ကြ်န္ေတာ္သူ .အိမ္ေရာက္သြားတတ္သည္။

စာအုပ္ငွား၇င္ႏွင့္စာေၾကာင္းေျပာရန္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာထက္ သူေျပာတာကို နားေထာင္သည္ဟုဆုိက ပိုမွန္လိမ္.မည္။ သူကနားေထာင္သူ၇ွိလ်ွင္ အလြန္ေျပာႏုိင္သူ။ သူအိမ္မွာ

စာေ၇းဆရာေတြကို ေတြ.၇တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္အားက်သူေတြေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ေမြးရာပါေရာဂါ ဟုဆုိခ်င္ဆုိ ေရာဂါတစ္ခုရွိသည္။စာအုပ္ခ်စ္ျခင္း ႏွင္. စာေရးဆရာဆို

လြတ္ေလးစား ျခင္း။ခပ္ ႏြမ္းႏြမ္း အ၀တ္စားႏွင့္္္စာေရးဆရာ ရွိဳးက်က်၀တ္ထားေသာ စာေရးဆ၇ာ အႏွီဆ၇ာတုိ.ကို ဤဒြႏၷယာၾကီးေပၚ ရပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္က အားက်စိတ္ျဖင့္

ရင္ဘတ္ၾကီးျပည္.ႏွက္ေနသည္။

"ငါ ေရႊဥေဒါင္း သိပ္ခုိက္တယ္ စကားဆက္သံုးတာ သိပ္ေကာင္းတယ္ မင္းေလ.လာသင့္တယ္ သူလုိေရး ႏုိုင္တာ ေရႊဥေဒါင္းပဲရွိတယ္   မင္းဘူးဦးၾသဘာသ က်ေတာ.

စကားေျပဘယ္ေလာက္ရွင္းလဲ"

 "ဟုတ္"

ကြ်န္ေတာ္ ေရာေရာင္ေခါင္းျငိမ္.လုိက္သည္။

" ငါဆရာနတ္ႏြယ္ကို သိပ္အားက်တယ္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းလုိ ၀တၳဳရွည္ၾကီးေရးခ်င္တယ္   ေခတ္သံုးေခတ္ မ်ိဳးဆက္သံုးဆက္ လြတ္လပ္ေရးရစေခတ္ကေန မင္းတုိ.ေခတ္ထိေပါ. အခ်ိန္အေတာ္ယူရမယ္ကြာ"

  သူကအေ၀းကို ထြက္သြားေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင္းစကားေတြဆုိေနသည္။သူ.မ်က္လံုးေတြက ရီေ၀ေနျပီ။

"ဘဲဥအိပ္ေတာ."       တေရးႏိုးလာေသာ မဒမ္နီကိုရဲက ေျပာလုိက္သည္။

"မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး အန္တီႏိုင္သားတို.စကားေကာင္းတံုး" ဤသည္တို.ကာ တိတ္ဆိတ္ည၏ ပံုရိပ္ကားခ်ပ္ေတြျဖစ္ခဲ.သည္။

တစ္ခါေတာ. မေဟသီ မဂၢဇင္းတြင္ပါေသာ နီကိုရဲ၊ ကိုဦးေဆြ အင္တာဗ်ဴးႏွင့္ပတ္သတ္၍ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေ၀ဖန္ၾကသည္။

ကုိရဲ က ဆရာဗန္ေမာ္တင္ေအာင္၊ဆ၇ာၾကီး ဒဂံုတာရာတုိႏွင့္ပတ္သတ္ျပီးေျပာတာ အေတာ္လြန္သည္ဆိုၾကသည္။ တခ်ိဳ.ကလည္း ဒီေကာင္မူးျပီးေလ်ွာက္ေျပာသည္ဆုိၾကသည္။

တစ္ညေတာ.

"ငါမူးလုိ.ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ဘဲဥ  ငါမူးလို.မဟုတ္ဘူးကြ စာေရးဆ၇ာတစ္ေယာက္ဟာ ၀ါဒတစ္ခု၊စနစ္တစ္ခုေအာက္မွာ စာေ၇းရင္သူ.စာဟာ ေခတ္တုိက္စားတာ မခံဘူး၊ အႏုပညာမေျမာက္ေတာ.ဘူးကြ

ဆ၇ာၾကီ ေရႊဥေဒါင္းတုိ. ဆ၇ာေဇာ္ဂ်ီစာေတြၾကည္. ဘယ္၀ါဒမွ မစြန္းဘူး အႏုပညာသက္သက္ဒါေၾကာင္ဒီေန.ထိ ခံစားလုိ.ဖတ္လုိ.ရေနတာေပါ့"          ကြ်န္ေတာ္သူကို.ေငးေငးရီရီၾကည္.ေနမိသည္။

ဘာသာေရးႏွင္ပတ္သတ္၇င္ေတာ. သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ဆ၇ာၾကီးဦး ေရႊေအာင္ႏွင့္ ခ်မ္းေျမ.ဆ၇ာေတာ္ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကသည္။

"မင္းေက်ာင္းစာလည္းက်က္ဦး"

"ဟုတ္ကဲ."

တေနမွာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းကို အဓိက ရိုက္ႏွက္ေသာ စာအုပ္သံုးအုပ္အေၾကာင္းေျပာမိသည္။

ဦး ေရႊေအာင္၏ ပါရမီဆယ္ပါး စာအုပ္ပါးေလး၊ ဆရာပါ၇ဂူ၏ စိတၱေလခါ၊ ဟာမန္ဟတ္၏ သိဒၵဓ

သူကျပံဳးတခ်က္ျပံဳးေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ဂိုေထး၏ The Sorrows of Young Werther ကို သေဘာက်ေၾကာင္းေျပာမိသည္။ ရူးဆုိ၏ social contract ထက္ Mercus Aurelius ၏  The Meditations of Marcus Aurelius

ကိုပိုသေဘာက်ေၾကာင္းေျပာျပမိသည္။ဒီစာအုပ္က တရုတ္၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ၀န္က်ားေပါင္ ၏အၾကိဳက္ဆံုးစာအုပ္ဟုၾကားဖူးသည္။

သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကီးလုပ္ေနသည္။

"ဘဲဥ မင္းကိုတစ္ခုေျပာမယ္ ၊ မင္းစာေရး၇င္ သတိထားဖုိ. ၊ဘယ္ေတာ.မွ ကိုယ္သိတယ္ ထင္ျပီး သိပ္မေျပာခ်င္နဲ. အကြက္မဆုိက္ဘဲ ထုိးထဲ.လုိက္သလုိ ျဖစ္ျပီး စာအ၇သာပ်က္သြားတတ္တယ္"

ကြ်န္ေတာ္လုိလူငယ္တစ္ေယာက္ ဖုိူးေျပာခ်င္ျဖစ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္အဖိို.ေတာ. သူ.စကားေတြက ဆာမူဒုိင္း၏ ဒါးခ်က္လုိ၊

တစ္ခ်က္ထဲ သိေသာ္ "တိခနဲ"

"မင္းစာဖတ္ျပီး သူမ်ားေျပာတာေတြ လုိက္ေျပာေနတာထက္ မင္းကိုယ္ပိုင္ဦးေႏွာက္နဲ. အေတြးအေခၚေတြ ရေအာင္တည္ေဆာက္ယူတတ္ရတယ္ကြ ဒါမွစာဖတ္တာတန္ဖုိးရွိမွာ"

ဒီစကားေတြက ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲမွာ "လင္းခနဲ"

satori (ဆာတိုရီ)ေလးတစ္ခု။ ပိတ္ထားေသာ တံခါးေတြကို ၀ုန္းခနဲ ရိုက္ဖြင့္လိုက္သလို၊ တရုတ္လုိေတာ. ခုိင္းမိ္န္ လုိ ေျပာလုိ.၇မည္ထင္သည္။ နားလည္မွု.ကို ဖြင့္ျခင္းေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ျပင္ပမွာ ေနျဖစ္သည္၊ သူနွင့္ကာလ ျခားကာ ေတြ.ဆံုးျခင္းေတြ ေ၀းခဲ.ရသည္။

တေန.

ထိုတစ္ေန.၀ယ္

ကြ်န္ေတာ္ညီမေလးက ကြ်န္ေတာ္ဆီ ဖုန္းဆက္လာသည္။

"ကုိၾကီး ဦးရဲ ဆံုးသြားျပီ.. "    သူမအသံက ဆုိ.နင့္ေနသည္။

"အန္တီႏိုင္က ကိုၾကီးကိုမေျပာဖို. တားေသးတယ္၊ အေဖၾကီးက ေနာင္လဲသိမွာဘဲ ေျပာလုိက္ဆုိလုိ. ဖုန္းဆက္တာ"

ေရွ့ စားပြဲခံုေပၚ တင္ထားေသာ ႏြမ္းစျပဳေနေသာ နွင္းဆီးပြင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေၾကကြဲစြာ ၾကည္.ေနမိသည္။

ညီမေလး၏ အသံကလည္းတုိ.း၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြား ျပီ။

ကြ်န္ေတာ္.ေ၀၀ါးမ်က္လံုးးေတြက ႏွင္းဆီပြင့္ဆီမွာ..............

ႏြမ္းလ်ႏွင္းဆီက ရနံ.ျပယ္ေနျပီေကာ။

-- 
ကိုေအာင္

Read More

သံစံုၾကဴးတဲ့ည

ညက
တိတ္ဆိတ္လို႔.
ခုန္ေနတဲ့ၾကယ္သံတခၽြင္ခၽြင္လည္းမရွိ
အေတြးကို
စကားအက်ယ္ၾကီးေၿပာမယ့္
လမင္းလည္းမရွိ
ေလၿပည္လည္းလက္ၿပတ္က်
သစ္ရြက္ေတြညပ္ခဲေနတဲ့ညေပါ့..
အဲဒီညမွာ
ကတိစကားနဲ႔အမွား
ဦးသူစားတမ္းၿဖစ္ခဲ့တယ္။
ပန္းပြင့္ေတြက
ကိုယ္ပြင့္တဲ့ပန္းကိုကိုယ္ၿပန္ပန္ထားတဲ့ည
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ရင္ခုန္သံ
အၿပန္အလွန္မ်ိဳေနၾကတဲ့ည
သန္းေခါင္ယံလေရာင္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က
တၿဖည္းၿဖည္းမင္းဘက္ကိုပါသြားတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
စကားလံုးေတြ
ရင္ပတ္ေပၚဝုန္းကနဲဝုန္းကနဲ
ခုန္တက္လာၾကၿပီးမွ
ဘာမွမေၿပာပဲ
သစၥာရွိရွိအေသခံသြားခဲ့တယ္။
မ်က္ရည္ေတြေဖာက္ခ်ၿပီးစမ်က္လံုးထဲ
ေနာင္တငါးတစ္ေကာင္တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ေနတဲ့ည
အေမွာင္ႏုထံစြန္႔ခဲ့တဲ့အနမ္းဦးတို႔
ေပ်ာ္ပါးၿမဴးတူးတဲ့ည
ခံစားမႈမွာ ဥိးေႏွာက္တစ္ၿခမ္းတိတိ
ညြတ္ကြင္းမိတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
ငယ္ေဖာ္..ငယ္ေပါင္း…ေက်ာင္းေနဖက္..
သူငယ္ခ်င္း…အခင္ဆံုး..အခ်စ္ဦး..အခ်စ္ဆံုး..
အဲဒီစကားလံုးေတြ
တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္
အေသကိုက္ၾကၿပီး..
ေမာသြားေတာ့
အေမွာင္ထဲ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့တယ္။ ။


နီကိုရဲ

Read More

ေစတနာလြန္ . . . ကၽြန္

လူ႔ေလာကတြင္ ဆိုးသည္မ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ရသလို ေကာင္းသည္ မ်ား ကိုလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဆံုေတြ႕ရတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထိုေန႔က စာေပမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္အိမ္ျပန္ရန္ အခိ်န္ေရာက္သျဖင့္ 38 လမ္းအေပၚလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ရုပ္ရွင္ရံုထိပ္မွ အိမ္ျပန္ရန္ ကက ေတြကို လက္ညိႇဳး ေထာင္ျပီးတားရပါသည္။ ကက ငွားရသည္ကလညး္မလြယ္ပါ။
တခိ်ဳ႕ ကားသမားေတြက တားတုန္းမွာ ထိုးရပ္လိုက္ေသာ္လည္း သြားမည့္ေနရာကို ေျပာသည့္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္အဲ့ဒီဘက္ မေရာက္ေတာ့ဖူးဗ် ဆိုျပီး ထြက္သြားတတ္ၾကသည္။
တခိ်ဳ႕ ကေတာ့ ဘာမွ်ပင္မေျပာပဲ ေမာင္းထြက္သြားတတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတိတၾကီးႏွင့္ ကက ကို ငွားေန ရျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ေစ်းသည္ေတြ အသံကညံကာ လူေတြက ႐ႈတ္ေထြးေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လူေတြသည္  ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ ၾကဖို႔ အလုအယက္ျဖစ္ေနၾက၏။ ဒါဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အိမ္ကေန ကိုယ္စြန္႔ၿပီး ဘာေၾကာင့္ဒီၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ေနရသနည္း ဟု ကၽြန္ေတာ္ လူတိုင္းကို လိုက္ေမးလွ်င္ ၀တၳဳေပါင္းရာခ်ီၿပီး ရလိမ့္မည္ထင္သည္။ မင္း လိုပဲကြ ဟု ေျပာေသာလူႏွင့္လည္း ဆံုႏိုင္ ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကကတစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕ကို ထိုး၍ ရပ္သည္။
“သု၀ဏၰသြားေကာလိပ္ေရွ႕ကိုသြားခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်”
“ႏွစ္ေထာင္”
ကၽြန္ေတာ္ ကားတံခါးကိုဖြင့္ေတာ့ ဖြင့္မရ။ ကကကားေတြမွာ ထိုသို႔ ျဖစ္သည္မွာ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕တံခါးေတြက အျပင္ကဖြင့္မွ
တစ္ခ်ိဳ႕ တံခါးေတြကအထဲမွဖြင့္မွ တစ္ခ်ိဳ႕ တံခါးမ်ားဆိုလွ်င္ ျပတင္း ေပါက္ဖြင့္ရေသာ လက္ကိုင္ပင္မရွိ၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငွားမိသူက သီးခံၿပီးစီးရပါသည္။
ထိုေန႔က ကားဆရာကေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္၍ မရမွန္း သိသျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ ဆင္းဖြင့္ေပးရွာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သူ႔ကိုအားနာသြား၏။ သူေတာင္းသည့္ ေစ်းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သင့္ေတာ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ေထာက္ငါးရာ ေလာက္ေစ်းရွိသည္။ သို႔ေသာ္သူက တစ္ခြန္းတည္းပဲေျပာသည္ ဒီလို မွန္ကန္တိက်ေသာ ကားဆရာနဲ႔ ကားစီးရတာ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွ်င္ ေတာင္ စိတ္ညစ္စရာ မရွိႏိုင္ပါ . . ။
ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ၿပီးကတည္းက စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ဇိမ္ယစ္ေနလိုက္မိသည္။
“အသြားအလာပါးတယ္ဗ်ာ၊ ခုထိ အံုနာကိုေပးရမယ့္ ေန႔ထြက္ေတာင္ မရေသးဘူး”
ကားဆရာသည္ ကားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေမာင္းရင္းပင္ စကားဆို လာသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ခန္းမွာ ဇိမ္ယစ္ ေနတာေလးကို ေလွ်ာ့ၿပီး စကားေျပာရသည္။
“ကိုယ့္ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားမနာပါနဲ႔  လမ္းၾကံဳရင္ လူတင္ပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္က ထမ္းထားရတာမွမဟုတ္တာ အခုသြားေနတဲ့ လမ္းနဲ႔ တည့္ရင္ တင္သာတင္လိုက္”
“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ အဲဒီလို နားလည္တဲ့ ခရီးသည္နဲ႔ေတြ႕ ေတာ့ ၀မ္းသာပါ တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီးရင္ အဲဒီကားကို သူ႔ကား မွတ္တာခင္ဗ်”
ကားဆရာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူရယ္ေမာ လိုက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္မွိန္းေနသည္။ သူကလည္း ဆက္ေမာင္းေန သည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကားထိုးရပ္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပုဇြန္ေတာင္ ၾကည္ေတာ္အိမ္ယာ အေက်ာ္ကေလးနား မွာျဖစ္သည္။ ကားေတြကလည္း ရႈပ္ေထြးလွ်က္ရွိ၏။ ကားဆရာသည္ အဖြားၾကီး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ သူတို႔ဘာေတြ ေျပာေနသလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဝင္စား၊ ကားဆရာကုိ လမ္းၾကံဳလွ်င္ တင္ပါဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားျပီးသား စကားကလည္း ရွိသည္ မဟုတ္ လား..။
“ေအး... မင္း ေနာက္ဖံုးဖြင့္လိုက္ ဒီမွာပစၥည္းေတြပါတယ္”
ကားဆရာလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ကားေပၚမွဆင္းျပီး ကားေနာက္ဖံုးကို ဖြင့္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုဘက္က ေျပာသံမရပ္။
“ေျဖးေျဖးမျပီးထည့္...ေျဖးေျဖး”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ...”
“မင္းႏွယ့္ကြယ္...ဒါေလးေတြ မရတာေတာင္... ေယာင္တိ ေယာင္ ကန္းနဲ႔ ၊ ငါတိုႏွစ္ေယာက္ကို အရင္ပို႔ရမွာေနာ္...”
“ဟုတ္ကဲ့”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္က အသက္ ငါးဆယ္ ႏွင့္ ေျခာက္ဆယ္ၾကား ေလာက္ရွိမည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ အရြယ္ေလာက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေျပာပံုဆိုပံုက ႏိုင္ထက္စီးနင္း ေလသံရွိ သည္။ အထက္စီးက ေျပာခ်င္သည့္ ေလသံမိ်ဳးျဖစ္ေနသည္။
သို႕ေသာ္ ဒီကိစၥသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ဟု သေဘာထားျပီး ျပန္မွိန္း ေနလိုက္၏။
“ဟ့...ေဟ့...မင္း ေရွ႕ခန္းကိုေရႊ႕ပါ”
“ဗ်ာ”
“ေရွ႕ခန္းကို သြားလို႕ေျပာေနတာ”
ကၽြန္ေတာ္... ေတာ္ေတာ္ေဒါသ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီကား ကို အရင္ငွားသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကားဆရာလွည့္ၾကည့္ေသာ အၾကည့္ က ေတာင္းပန္ေသာ အၾကည့္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာ ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ခန္းသို႕ေျပာင္းေပးလိုက္သည္။
ေရွ႕ခန္းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားဆရာကို စကားစေျပာရသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ပို႔ေပးမွာလား”
“သူတို႔က ေမခအိမ္ယာတင္ဆရာ”
“ကၽြန္ေတာ္စံျပေစ်းဘက္ကေနပဲ သြားေတာ့မွာ ၊ သူတို႔ကိုပို႔ျပီးရင္ ဆရာ့ အိမ္က မေဝးပါဘူး”
“အမေလး...ငါတို႕ကိုအရင္ပို႕ေနာ္၊ ညၾကီး သြားရလာရတာ... ျပီးေတာ့ ငါတို႔မွာက ေရႊနဲ႕ေငြနဲ႔ နင္က... ဘာျဖစ္လို႔ ကားအလြတ္ မငွားတာလဲ” မသိလို႕ေပါ့... ဒီလိုမွန္းသာသိရင္ ဘယ္ငွားပါ့မလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။
ကားဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထိုအၾကည့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ မ်က္ဝန္းျခင္းဆံုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ် မေျပာ ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ခန္းမွာပဲ မွိန္းေနလိုက္၏။ ကားဆရာက ကားကို အရွိန္ ျမႇင့္ျပီး ကၽြမ္းက်င္စြာ ေမာင္းေနသည္။
ခဏပဲၾကာသည္ ထိုအဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ေနေသာ အိမ္ရာသို႔ ေရာက္ သြား၏။ ကားဆရာက ကားထိုးရပ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။
“ဟဲ့... ေနာက္ကိုနည္းနည္းဆုတ္ဦး ဟိုမွာေတြ႕လား မီးထြန္းထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ ေရွ႕  မွာရပ္”
ကားဆရာသည္ ဘာမွ်မေျပာဘဲ သူ႕ဘက္ဂီယာကိုသာ သြင္းၿပီး ကားကို ေနာက္သို႔ ဆုတ္ေပးရွာပါသည္။
“ေအးေနၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ . . . အခုမွ ေနာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလွည့္ၾကည့္မိသည္။ အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ အဆီတစ္ထပ္ အသားတစ္ထပ္ ေတာ္ေတာ္ ၀ၿပီး မ်က္ႏွာေတြက ေတာ္ေတာ္ အတၱ ဆန္ၾကပုံရသည္။
“ေအး . . .ေနာက္ဖုံး ဖြင့္”
ကားဆရာ ဘာလုပ္ေနသည္လည္း ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္ ေတာ့ ကားေနာက္ဖုံးကိုဖြင့္ၿပီး ခုနကဆင္ထားေသာ အထုတ္ေတြကို ခ်ေပးေနရသည္။
“ျဖည္းျဖည္းေနာ္ . . . ျဖည္းျဖည္း . . . ေအး ဟုတ္ၿပီ . . . ဒီ တစ္ထုတ္ကို အရင္မ . . . မ လိုက္ေလ . . .”
“ငါေနခဲ့မယ္ . . နင္ အခန္းလိုက္ျပလိုက္”
“ပစၥည္းေတြနားမွာပဲ ေစာင့္ေနေနာ္ . . .”
“ေအးပါ . . . ငါသိပါတယ္”
ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမိန္းမႀကီးေတြႏွင့္ ဘာမွ်မေျပာခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ျပန္မွိန္းေနလိုက္၏။
ခဏၾကာေတာ့ . . . ကားတံခါးပိတ္သံကိုၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကားဆရာျဖစ္၏။ သူသည္ကားကိုခ်က္ခ်င္း ေမာင္း မထြက္ႏိုင္ဘဲ ေမာ၍ေနသည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကိုယ့္ဆရာ”
“ေျခာက္လႊာအထိ အထုတ္ေလးထုတ္ကို ထမ္းတင္ေပးခဲ့ရတယ္ဗ်ာ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ကားငွားေတာ့ ေထာင့္ႏွစ္ရာနဲ႔ ကားနဲ႔လည္း ပို႔ေပးရေသး ဒီအထုတ္ေလးထုတ္ကိုလည္း ေျခာက္လႊာကို ထမ္းတင္ ေပးရေသး . . . ဟာဗ်ာ . . ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေမာေနေသာ ကကဆရာကို ၾကင္နာစြာ ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္စီးခဲ့ရဖူးေသာ ကက ဆရာမ်ဳိးထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းေသာ ကားဆရာ ျဖစ္ပါသည္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာမွန္းမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို မေျပာပါ။
ဗိုက္သားစားေသာ ကားဆရာမ်ိဳးႏွင့္လည္း ၾကံဳခဲ့ၿပီ အခုလို ေစတနာ ေကာင္းေသာ ကားဆရာႏွင့္လည္း ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကသည္ ဆုိးခ်င္သူက ဆုိး၍ ေကာင္းခ်င္သူက ေကာင္းေနေသာ ေနရာသာ ျဖစ္ရမည္။
“ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ဆရာဘာေျပာခ်င္လဲဆရာ”
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားလုိက္သည္။ ဒါမ်ဳိးအျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘ၀မွာ မႀကံဳဖူးပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေလသံ ေအးေအးျဖင့္သာ ေျဖပါသည္။
“ေစတနာလြန္ေတာ့ . . . ကၽြန္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ”
ကားဆရာသည္ . . . . ခဏတိတ္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ . . . အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူရယ္ေသာ ရယ္သံမ်ားသည္ . . . သူေမာင္းေနေသာ ကားစက္သံကိုပင္ လႊမ္းသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ခင္ဗ်ား . . .  ။      ။

နီကိုရဲ

Read More