ေစတနာလြန္ . . . ကၽြန္

လူ႔ေလာကတြင္ ဆိုးသည္မ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ရသလို ေကာင္းသည္ မ်ား ကိုလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဆံုေတြ႕ရတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထိုေန႔က စာေပမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္အိမ္ျပန္ရန္ အခိ်န္ေရာက္သျဖင့္ 38 လမ္းအေပၚလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ရုပ္ရွင္ရံုထိပ္မွ အိမ္ျပန္ရန္ ကက ေတြကို လက္ညိႇဳး ေထာင္ျပီးတားရပါသည္။ ကက ငွားရသည္ကလညး္မလြယ္ပါ။
တခိ်ဳ႕ ကားသမားေတြက တားတုန္းမွာ ထိုးရပ္လိုက္ေသာ္လည္း သြားမည့္ေနရာကို ေျပာသည့္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္အဲ့ဒီဘက္ မေရာက္ေတာ့ဖူးဗ် ဆိုျပီး ထြက္သြားတတ္ၾကသည္။
တခိ်ဳ႕ ကေတာ့ ဘာမွ်ပင္မေျပာပဲ ေမာင္းထြက္သြားတတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတိတၾကီးႏွင့္ ကက ကို ငွားေန ရျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ေစ်းသည္ေတြ အသံကညံကာ လူေတြက ႐ႈတ္ေထြးေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လူေတြသည္  ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ ၾကဖို႔ အလုအယက္ျဖစ္ေနၾက၏။ ဒါဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အိမ္ကေန ကိုယ္စြန္႔ၿပီး ဘာေၾကာင့္ဒီၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ေနရသနည္း ဟု ကၽြန္ေတာ္ လူတိုင္းကို လိုက္ေမးလွ်င္ ၀တၳဳေပါင္းရာခ်ီၿပီး ရလိမ့္မည္ထင္သည္။ မင္း လိုပဲကြ ဟု ေျပာေသာလူႏွင့္လည္း ဆံုႏိုင္ ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကကတစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕ကို ထိုး၍ ရပ္သည္။
“သု၀ဏၰသြားေကာလိပ္ေရွ႕ကိုသြားခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်”
“ႏွစ္ေထာင္”
ကၽြန္ေတာ္ ကားတံခါးကိုဖြင့္ေတာ့ ဖြင့္မရ။ ကကကားေတြမွာ ထိုသို႔ ျဖစ္သည္မွာ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕တံခါးေတြက အျပင္ကဖြင့္မွ
တစ္ခ်ိဳ႕ တံခါးေတြကအထဲမွဖြင့္မွ တစ္ခ်ိဳ႕ တံခါးမ်ားဆိုလွ်င္ ျပတင္း ေပါက္ဖြင့္ရေသာ လက္ကိုင္ပင္မရွိ၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငွားမိသူက သီးခံၿပီးစီးရပါသည္။
ထိုေန႔က ကားဆရာကေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္၍ မရမွန္း သိသျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ ဆင္းဖြင့္ေပးရွာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သူ႔ကိုအားနာသြား၏။ သူေတာင္းသည့္ ေစ်းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သင့္ေတာ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ေထာက္ငါးရာ ေလာက္ေစ်းရွိသည္။ သို႔ေသာ္သူက တစ္ခြန္းတည္းပဲေျပာသည္ ဒီလို မွန္ကန္တိက်ေသာ ကားဆရာနဲ႔ ကားစီးရတာ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွ်င္ ေတာင္ စိတ္ညစ္စရာ မရွိႏိုင္ပါ . . ။
ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ၿပီးကတည္းက စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ဇိမ္ယစ္ေနလိုက္မိသည္။
“အသြားအလာပါးတယ္ဗ်ာ၊ ခုထိ အံုနာကိုေပးရမယ့္ ေန႔ထြက္ေတာင္ မရေသးဘူး”
ကားဆရာသည္ ကားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေမာင္းရင္းပင္ စကားဆို လာသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ခန္းမွာ ဇိမ္ယစ္ ေနတာေလးကို ေလွ်ာ့ၿပီး စကားေျပာရသည္။
“ကိုယ့္ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားမနာပါနဲ႔  လမ္းၾကံဳရင္ လူတင္ပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္က ထမ္းထားရတာမွမဟုတ္တာ အခုသြားေနတဲ့ လမ္းနဲ႔ တည့္ရင္ တင္သာတင္လိုက္”
“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ အဲဒီလို နားလည္တဲ့ ခရီးသည္နဲ႔ေတြ႕ ေတာ့ ၀မ္းသာပါ တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီးရင္ အဲဒီကားကို သူ႔ကား မွတ္တာခင္ဗ်”
ကားဆရာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူရယ္ေမာ လိုက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္မွိန္းေနသည္။ သူကလည္း ဆက္ေမာင္းေန သည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကားထိုးရပ္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပုဇြန္ေတာင္ ၾကည္ေတာ္အိမ္ယာ အေက်ာ္ကေလးနား မွာျဖစ္သည္။ ကားေတြကလည္း ရႈပ္ေထြးလွ်က္ရွိ၏။ ကားဆရာသည္ အဖြားၾကီး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ သူတို႔ဘာေတြ ေျပာေနသလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဝင္စား၊ ကားဆရာကုိ လမ္းၾကံဳလွ်င္ တင္ပါဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားျပီးသား စကားကလည္း ရွိသည္ မဟုတ္ လား..။
“ေအး... မင္း ေနာက္ဖံုးဖြင့္လိုက္ ဒီမွာပစၥည္းေတြပါတယ္”
ကားဆရာလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ကားေပၚမွဆင္းျပီး ကားေနာက္ဖံုးကို ဖြင့္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုဘက္က ေျပာသံမရပ္။
“ေျဖးေျဖးမျပီးထည့္...ေျဖးေျဖး”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ...”
“မင္းႏွယ့္ကြယ္...ဒါေလးေတြ မရတာေတာင္... ေယာင္တိ ေယာင္ ကန္းနဲ႔ ၊ ငါတိုႏွစ္ေယာက္ကို အရင္ပို႔ရမွာေနာ္...”
“ဟုတ္ကဲ့”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္က အသက္ ငါးဆယ္ ႏွင့္ ေျခာက္ဆယ္ၾကား ေလာက္ရွိမည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ အရြယ္ေလာက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေျပာပံုဆိုပံုက ႏိုင္ထက္စီးနင္း ေလသံရွိ သည္။ အထက္စီးက ေျပာခ်င္သည့္ ေလသံမိ်ဳးျဖစ္ေနသည္။
သို႕ေသာ္ ဒီကိစၥသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ဟု သေဘာထားျပီး ျပန္မွိန္း ေနလိုက္၏။
“ဟ့...ေဟ့...မင္း ေရွ႕ခန္းကိုေရႊ႕ပါ”
“ဗ်ာ”
“ေရွ႕ခန္းကို သြားလို႕ေျပာေနတာ”
ကၽြန္ေတာ္... ေတာ္ေတာ္ေဒါသ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီကား ကို အရင္ငွားသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကားဆရာလွည့္ၾကည့္ေသာ အၾကည့္ က ေတာင္းပန္ေသာ အၾကည့္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာ ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ခန္းသို႕ေျပာင္းေပးလိုက္သည္။
ေရွ႕ခန္းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားဆရာကို စကားစေျပာရသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ပို႔ေပးမွာလား”
“သူတို႔က ေမခအိမ္ယာတင္ဆရာ”
“ကၽြန္ေတာ္စံျပေစ်းဘက္ကေနပဲ သြားေတာ့မွာ ၊ သူတို႔ကိုပို႔ျပီးရင္ ဆရာ့ အိမ္က မေဝးပါဘူး”
“အမေလး...ငါတို႕ကိုအရင္ပို႕ေနာ္၊ ညၾကီး သြားရလာရတာ... ျပီးေတာ့ ငါတို႔မွာက ေရႊနဲ႕ေငြနဲ႔ နင္က... ဘာျဖစ္လို႔ ကားအလြတ္ မငွားတာလဲ” မသိလို႕ေပါ့... ဒီလိုမွန္းသာသိရင္ ဘယ္ငွားပါ့မလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။
ကားဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထိုအၾကည့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ မ်က္ဝန္းျခင္းဆံုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ် မေျပာ ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ခန္းမွာပဲ မွိန္းေနလိုက္၏။ ကားဆရာက ကားကို အရွိန္ ျမႇင့္ျပီး ကၽြမ္းက်င္စြာ ေမာင္းေနသည္။
ခဏပဲၾကာသည္ ထိုအဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ေနေသာ အိမ္ရာသို႔ ေရာက္ သြား၏။ ကားဆရာက ကားထိုးရပ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။
“ဟဲ့... ေနာက္ကိုနည္းနည္းဆုတ္ဦး ဟိုမွာေတြ႕လား မီးထြန္းထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ ေရွ႕  မွာရပ္”
ကားဆရာသည္ ဘာမွ်မေျပာဘဲ သူ႕ဘက္ဂီယာကိုသာ သြင္းၿပီး ကားကို ေနာက္သို႔ ဆုတ္ေပးရွာပါသည္။
“ေအးေနၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ . . . အခုမွ ေနာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလွည့္ၾကည့္မိသည္။ အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ အဆီတစ္ထပ္ အသားတစ္ထပ္ ေတာ္ေတာ္ ၀ၿပီး မ်က္ႏွာေတြက ေတာ္ေတာ္ အတၱ ဆန္ၾကပုံရသည္။
“ေအး . . .ေနာက္ဖုံး ဖြင့္”
ကားဆရာ ဘာလုပ္ေနသည္လည္း ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္ ေတာ့ ကားေနာက္ဖုံးကိုဖြင့္ၿပီး ခုနကဆင္ထားေသာ အထုတ္ေတြကို ခ်ေပးေနရသည္။
“ျဖည္းျဖည္းေနာ္ . . . ျဖည္းျဖည္း . . . ေအး ဟုတ္ၿပီ . . . ဒီ တစ္ထုတ္ကို အရင္မ . . . မ လိုက္ေလ . . .”
“ငါေနခဲ့မယ္ . . နင္ အခန္းလိုက္ျပလိုက္”
“ပစၥည္းေတြနားမွာပဲ ေစာင့္ေနေနာ္ . . .”
“ေအးပါ . . . ငါသိပါတယ္”
ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမိန္းမႀကီးေတြႏွင့္ ဘာမွ်မေျပာခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ျပန္မွိန္းေနလိုက္၏။
ခဏၾကာေတာ့ . . . ကားတံခါးပိတ္သံကိုၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကားဆရာျဖစ္၏။ သူသည္ကားကိုခ်က္ခ်င္း ေမာင္း မထြက္ႏိုင္ဘဲ ေမာ၍ေနသည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကိုယ့္ဆရာ”
“ေျခာက္လႊာအထိ အထုတ္ေလးထုတ္ကို ထမ္းတင္ေပးခဲ့ရတယ္ဗ်ာ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ကားငွားေတာ့ ေထာင့္ႏွစ္ရာနဲ႔ ကားနဲ႔လည္း ပို႔ေပးရေသး ဒီအထုတ္ေလးထုတ္ကိုလည္း ေျခာက္လႊာကို ထမ္းတင္ ေပးရေသး . . . ဟာဗ်ာ . . ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေမာေနေသာ ကကဆရာကို ၾကင္နာစြာ ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္စီးခဲ့ရဖူးေသာ ကက ဆရာမ်ဳိးထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းေသာ ကားဆရာ ျဖစ္ပါသည္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာမွန္းမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို မေျပာပါ။
ဗိုက္သားစားေသာ ကားဆရာမ်ိဳးႏွင့္လည္း ၾကံဳခဲ့ၿပီ အခုလို ေစတနာ ေကာင္းေသာ ကားဆရာႏွင့္လည္း ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကသည္ ဆုိးခ်င္သူက ဆုိး၍ ေကာင္းခ်င္သူက ေကာင္းေနေသာ ေနရာသာ ျဖစ္ရမည္။
“ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ဆရာဘာေျပာခ်င္လဲဆရာ”
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားလုိက္သည္။ ဒါမ်ဳိးအျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘ၀မွာ မႀကံဳဖူးပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေလသံ ေအးေအးျဖင့္သာ ေျဖပါသည္။
“ေစတနာလြန္ေတာ့ . . . ကၽြန္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ”
ကားဆရာသည္ . . . . ခဏတိတ္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ . . . အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူရယ္ေသာ ရယ္သံမ်ားသည္ . . . သူေမာင္းေနေသာ ကားစက္သံကိုပင္ လႊမ္းသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ခင္ဗ်ား . . .  ။      ။

နီကိုရဲ

Posted in: