နီဘာရန္း၏ ဘ၀သည္ ေတာ္ေတာ္လက္ေတြ႔က်ေသာ ဘ၀ျဖစ္၏။ စိတ္ကူးယဥ္စခန္းဆို၍ တစ္ခ်က္ကေလးမွ်ပင္ မရွိ။ လူတိုင္း၏ဘ၀တြင္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ အရသာကေလးေတြ ရွိတတ္သည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုလည္း သူ မစဥ္းစားမိေသး။ ေျခအစံုသည္ ဖိနပ္ေဟာင္းတစ္ရံကို စီးသည့္အခါတြင္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာ ရွိသကဲ့သို႔ နီဘာရန္းသည္လည္းသူ႔ဘ၀တြင္ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သည္။ အခ်စ္ကိစၥကို ေယာင္၍မွ်ပင္ စိတ္ကူးျခင္း မျပဳမိ၊ ေယာင္၍မွ်ပင္ မေျပာမိ။
သူသည္ အိပ္ရာမွေစာေစာစီးစီးထၿပီး လမ္းသြယ္ကေလးကို မ်က္ႏွာမူေနသည့္ အိမ္ေရွ႔တံခါးေပါက္တြင္ ထိုင္ကာ တမာကူအိုးကို ရွဴသည္။ လမ္းေပၚတြင္ လူေတြဥဒဟိုသြားလာေနၾကသည္။ သူေတာင္းစားမ်ားက သီခ်င္းဆိုသြားၾကသည္။ အထမ္းသည္တစ္ေယာက္က ပုလင္းေဟာင္းမ်ားကို ေအာ္၀ယ္ေနသည္။ ထုိသုိ႔အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲေနေသာ ရႈခင္းတို့သည္သူ႔ကို ဆြဲေဆာင္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္က်ကုန္။ သရက္သီးသည္တုိ႔၊ ငါးသည္တုိ႔လာသည့္ေန႔မ်ဳိးက်မွသာလွ်င္ နီဘာရန္းသည္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစ်းဆစ္ၿပီးေနာက္ နည္းနည္းပါးပါး ၀ယ္လုိက္သည္။ ယင္းမွာ ညေနစာကို ေကာင္းေကာင္းစားေတာ့မည္ဆိုသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က်သည္ႏွင့္ သူသည္ ကိုယ္ကိုဆီလိမ္းၿပီးေနာက္ ေရခ်ဳိးသည္။ နံနက္စာကို စားသည္။ ႀကိဳးတန္းေပၚတြင္ လႊားတင္ထားသည့္ အေပၚအက်ၤ ီကို ၀တ္သည္။ တမာကူကို တစ္ရွဴ၊ ႏွစ္ရွဴသည္။ ကြမ္းယာ ေနာက္တစ္ယာကို ပါးစပ္ထဲငံုၿပီး ရံုးသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ညေနဆိုလွ်င္ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သည့္ ဂို႔ရွ္၏ အိမ္တြင္ ေထြရာေလးပါး ေျပာသည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထမင္းစားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဇနီးသည္ ဟာရာရွႏၵရီႏွင့္အတူ အိပ္ရာသို႔၀င္သည္။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲတြင္ ေျပာသည့္စကားမ်ားမွာလည္း ကဗ်ာမဆန္လွပါ။ ထိုသို႔ကဗ်ာမဆန္သည့္အတြက္လည္း နီဘာရန္း ၀မ္းမနည္းလွပါ။ သူတို႔လင္မားေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ မစ္ထရာ၏မဂၤလာေဆာင္သို႔ မည္သည့္လက္ဖြဲ႔မ်ဳိး ပို႔သင့္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေရာက္သည့္ အိမ္ေဖာ္မေလးမည္မွ် ေထာင့္မက်ဳိးေၾကာင္း၊ မည္သည့္ဟင္းတြင္ မည္သည့္အေမႊးအႀကိဳင္ကို ခတ္သည့္အေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ တပို႔တြဲ-တေပါင္းေလာက္တြင္ ဟာရာရွႏၵရီ အႀကီးအက်ယ္နာမက်န္းျဖစ္သည္။ အဖ်ားမွာ က်သည္ဟူ၍ မရွိ ဆရာ၀န္က ကီြႏိုင္ေတြကို မ်ားမ်ား တုိက္ေလေလ အဖ်ားမွာလည္း တက္သည္ထက္ တက္လာေလ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္ျပင္းစြာ စီးဆင္းလာသည့္ ေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုကို ဆီး၍တမံတုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ တူေတာ့သည္။ ရက္ေပါင္းေလးဆယ္လံုးလံုး စိုးရိမ္ရေသာ အေျခအေနေတြ ရွိေနသည္။
နီဘာရန္းသည္ ရံုးကိုလည္းမသြားေတာ့ၿပီ။ ဂို႔ရွ္ အိမ္က ညေနစကား၀ိုင္းသို႔လည္း မေရာက္ေတာ့ၿပီ။ နီဘာရန္းသည္ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမည္မသိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဇနီးသည္၏ အိပ္ရာနားသို႔လာကာ လူမမာအေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္ ၀ရန္တာက ကုလားထုိင္တြင္ ထိုင္ၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ တမာကူကို ရွဴလိုက္ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနသည္။ သူသည္ သမားေတာ္မ်ားကို တစ္ေန႔လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္လဲၿပီး အမ်ားသူငါေျပာၾကားသည့္ ေဆး၀ါးအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ကိုလည္း ေရလဲႏွင့္တုိက္၏။ ရက္ေလးဆယ္ ေျမာက္သည့္ေန႔တြင္မူ ထိုသို႔ ဂရုတစိုက္ျဖင့္ ကုထံုးမ်ဳိးစံုလက္တန္းစမ္းၿပီး သည့္တုိင္ လူမမာမွာ မေသမေပ်ာက္ဘဲ နာလန္ထလာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ လူရုပ္မပီေတာ့။ အိမ္သားမ်ားအား အေ၀းက ေျခာက္ျပေနေသာ တေစၦတစ္ေကာင္ႏွင့္သာ တူေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေႏြဦးေပါက္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေတာင္ေလ တိုက္စျပဳလာေလသည္။ ပူအိုက္သည့္ ထိုညမ်ားတြင္ လေရာင္သည္ ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔၏ အိပ္ခန္းေဆာင္မ်ား၊ ၾကင္စဦးတုိ႔၏ အိပ္စက္ရာမ်ားေပၚသို႔ ျဖာက်စျပဳလာေလသည္။
ဟာရာရွႏၵရီ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ ကုတင္အနီးရွိ ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေက်ာခ်င္းကပ္ အိမ္၏ေနာက္ေဘး ပန္းျခံကေလးကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ပန္းျခံဆိုေသာ္လည္း မ်ားစြာ သာယာလွသည္ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။ စိတ္ကူးရတုန္း ေကာက္စိုက္ထားၿပီး ျပစ္ထားသည့္ အပင္ကေလးမ်ားသာ ရွိပါသည္။ ဖရံုႏြယ္မ်ားသည္ သစ္ငုတ္တိုႀကီးတစ္ခုကို တြယ္တက္ေနၾကသည္။ သစ္ပင္ပတ္လည္တြင္ ေပါင္းပင္မ်ားသည္ ေတာထေအာင္ ေပါက္ေနၾကသည္။ မီးဖိုအနီးမွ အုတ္၀န္းထရံမွာလည္း ၿပိဳကက်ပ်က္စီးေနၿပီး ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လာ၍ မီးေသြးမႈမ်ား၊ ျပာမႈန္မ်ား ေလာင္းထားသျဖင့္ အပံုႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
သို႔တုိင္ေအာင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုရႈခင္းကေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ သူ႔ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ယခင္က တစ္ခါမွ် မခံစားဖူးခဲ့ရေသာ ပီတိတစ္မ်ဳိးကို ခံစားေနရသည္။ သူ႔စိတ္သည္ ေႏြတြင္ ခန္းေျခာက္စျပဳေနကာ သဲျပင္ေပၚတြင္ စီးဆင္းေနသည့္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနရသည္။ ေခ်ာင္းကေလးသည္ ေသးမွ်င္သည့္ေရစီးေၾကာင္းကေလးတစ္ခုလို ျဖစ္သြားကာ ၾကည္လင္ေနသည္။ မနက္ခင္းေနျခည္မ်ားသည္ ေခ်ာင္းကေလးေပၚသို႔ ျဖာက်လာသည္။ ေလညင္းက ေရျပင္ကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ညဆိုလွ်င္ ၾကယ္ပြင့္မ်ားသည္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ အတိတ္အျဖစ္အပ်က္မ်ား အရိပ္ထင္သည့္ပမာ ေရထဲတြင္ လာ၍ အရိပ္ထင္က်သည္။ မျမင္ရေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ သူ႔ရင္ထဲရွိ ေသးမွ်င္ေသာ ေစာင္းႀကိဳးေလးမ်ားကို လာ၍ တီးခတ္သည့္နယ္ရွိကာ ေျပာမျပတတ္ေသာ ဂီတသံတစ္မ်ဳိးကို ၾကားရသည္ဟု စိတ္တြင္ ထင္မိသည္။
ထိုသို႔ေသာအခါမ်ဳိးတြင္ အနီးရွိ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ဘယ္ႏွယ့္ေနေသးသလဲ၊ သက္သာရဲ႔လားဟု ေမးလိုက္လွ်င္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ားသည္အလိုလုိပဲ လာတတ္ၾကသည္။ ေသးသြယ္ေခ်ာင္က်ေနသည့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားသည္ ျပည့္လွ်ံလ်က္ရွိသည္ဟု ထင္ရကာ ေဖ်ာ့ေတာ့သည့္ သူ႔လက္ကိုကိုင္ထားသည့္ သူ႔ေယာက်္ား၏မ်က္ႏွာကို္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ေက်းဇူးတင္ျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း စသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားသည္ ရင္ထဲတြင္ အလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚလာၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ နီဘာရန္း ရင္ထဲတြင္ ယခင္က ခံစားရခဲ့ဖူးေသာ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမႈတစ္မ်ဳိးသည္ အလိုလိုေပၚေပါက္တတ္သည္။
ထိုသို႔ေသာ ၾကည္ႏူးမ်ဳိးသည္ အခ်ိန္တန္ၾကာသည့္အထိ ရွိေနတတ္သည္။
တစ္ည၌ လျပည့္၀န္းႀကီးသည္ အုတ္နံရံအနီးတြင္ ေပါက္ေနေသာ တည္ပင္ေျခာက္ႀကီးေနာက္မွ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ထြက္ေပၚလာစဥ္ ေလရူးကေလးသည္ တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညတြင္ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ သက္ျပင္းခ်ေနၾကသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ ဆံပင္မ်ားကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ အသာဖြေပးရင္း .....
“ကၽြန္မမွာ သားသမီးမရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွင္လဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ယူပါလား”ဟု ေျပာသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုစကားကို မၾကာခဏေျပာတတ္သည္။ စိတ္သည္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၾကည္ႏူးကာ အခ်စ္၀င္ေနသည့္အခ်ိန္၌ အရာရာကို လုပ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္တတ္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဟာရာရွႏၵရီ၏ စိတ္ထဲတြင္ အနစ္နာခံလိုစိတ္သည္ အရွိန္ႀကီးမားေနသည္။ လိႈင္းလံုးသည္ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ကမ္းပါးတို႔ကို အဆက္မျပတ္ရိုက္ခတ္သကဲ့သို႔ စိတ္ႏွလံုးႏူးညံ့ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းစသည့္ စိတ္ဓာတ္တို႔သည္လည္း စုေပါင္းကာ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံေသာကိစၥကို ျပဳလုပ္ရန္ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္လ်က္ရွိသည္။
ဟာရာရွႏၵရီ၏ စိတ္ထဲ၌ ငါ သူ႔ကို ေလးစားတယ္။ ၾကည္ညိဳတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေပးသင့္တယ္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္ကူးႏွင့္ လက္္ေတြ႔ၾကားတြင္ ႀကီးမားသည့္ ကြာဟခ်က္ႀကီးရွိတတ္စၿမဲ မဟုတ္ေလာ။ မိမိသည္ သူ႔အတြက္ ဘာမ်ားထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေပးႏုိင္ပါသနည္း၊ မိမိတြင္ ဥစၥာပစၥည္းမရွိ။ ၾသဇာတိကၠမမရွိ၊ ပညာမရွိ၊ အသက္တစ္ေခ်ာင္းသာလွ်င္ ရွိသည္။ ထိုအသက္တစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔အတြက္ စြန္႔လႊတ္ေပးႏုိင္လွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ားအတြက္ ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ေမြးေပးခ်င္သည္။ ထိုကေလးသည္ ယမင္းရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္လို လွပေနရမည္။ ညွစ္ၿပီးစႏို႔လို လတ္ဆတ္ေနရမည္။ ႏို႔ႏွစ္လို ႏူးညံ့ေနရမည္။ ျမားနတ္ေမာင္ကေလးလို ခ်စ္စရာေကာင္းေနရမည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အသက္ကို စြန္႔လႊတ္သည့္တိုင္ ထုိသို႔ေသာ ကေလးငယ္မ်ဳိးကို သူ ေမြးဖြားႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ၿပီ။ ထိုသို႔ စဥ္းစားမိသည့္အခါတြင္ သူ႔ေယာက်္ားသည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ထပ္ယူမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သူ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။
မိန္းမမ်ားသည္ ကိုယ့္ေယာက်္ားေနာက္ မိန္းမယူမည့္အေရးကို ဘာေၾကာင့္မ်ားသည္ေလာက္ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔ ေနၾကရသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ေလာက္ ခက္ခဲေနၾကရသနည္း။ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ကိုယ္ခ်စ္သည္ဆိုလွ်င္ က္ုယ့္ေယာက်ာ္း၏ေနာက္မယားကိုေကာ မခ်စ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီေလာ။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုအေတြးျဖင့္ ေပ်ာ္ေနသည္။
သူ႔ဇနီးထံ ထိုစကားမ်ဳိးကို ပထမဆံုး စတင္ ၾကားရသည့္အခါတြင္ နီဘာရန္းသည္ ရယ္စရာဟု သေဘာထားလိုက္၏။ ဒုတိယႏွင့္ တတိယ အႀကိမ္ ၾကားရသည့္အခါတြင္လည္း လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္၏။ သူ႔ေယာက်္ားက ဆုတ္ဆိုင္းဆုိင္းျဖစ္ကာ လ်စ္လ်ဴရႈေလေလ၊ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ပိုင္းျဖတ္မႈသည္လည္း ႀကီးမားလာေလေလ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ နီဘာရန္းအဖို႔လည္း ထုိစကားကို ၾကားရေလေလ ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ထင္လာေလေလ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၀ရန္တာတြင္ တမာကူကို ရွဴရင္း ကေလးေတြျဖင့္ ဆူညံေနေသာ အိမ္ကေလးကို ျမင္ေယာင္ကာ ၾကည္ႏူးေနတတ္သည္။
ေနာင္တြင္ နီဘာရန္းသည္ ထုိအေၾကာင္းကုိ သူကပင္ စတင္ေျပာလာတတ္သည္။
“အသက္လဲ ႀကီးပါၿပီကြယ္ ... ၊ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွ မိန္းမငယ္ငယ္ကေလးကို ယူလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”ဟု သူက ေျပာတတ္သည္။
ဟာရာရွႏၵရီက သူ႔ကို အားေပးသည္။
“အမယ္ေလးေတာ္၊ ဒါအတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္စိတ္မညစ္ပါနဲ႔၊ သူ႔ကို ကၽြန္မကပဲ သြန္သင္ဆံုးမရမွာေပါ့၊ ကၽြန္မ တာ၀န္ထားလိုက္ပါ”ဟု ေျပာတတ္သည္။
သားသမီး မရွိသည့္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အမိရင္ခြင္မွ လြတ္ကာစ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕ အပ်ဳိေပါက္သတို႔သမီးကေလးကို ျမင္ေယာင္ကာ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးေနသည္။
“ငါ့မွာ ရံုးအလုပ္ရွိေသးတယ္ကြ၊ ၿပီးေတာ့ ဗာဟီရေတြကလည္း တစ္ပံုႀကီး၊ မျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ေကာင္မေလး ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးတာ၊ ပူဆာတာေတြကို ငါ မခံႏိုင္ပါဘူး၊ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္”
နီဘာရန္းက ေျပာသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ကုန္ရမွာလဲရွင့္။ အခု ကၽြန္မ မေသႏုိင္ေသးတာ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးရွင့္။ ရွင့္ကို စိတ္မခ်လို႔၊ ရွင့္အလုပ္ေတြ ရွင့္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေနၾကထိုင္ၾကမလဲဆိုတာကို ျမင္ၿပီးမွ ကၽြန္မေသမွာ”
ဟာရာရွႏၵရီက ေနာက္တရႊတ္ရႊတ္ ေျပာသည္။ နီဘာရန္းက အျပစ္ဆိုသည့္ဟန္ျဖင့္ ဇနီးသည္၏ ပါးျပင္ကို လက္ေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ အသာအယာ ေတာက္ေနသည္။
နီဘာရန္းသည္ ေနာက္မိန္းမတစ္ေယာက္ ယူျဖစ္သြားသည္။ ေကာင္မေလးက ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး ပါးျပင္တြင္ မ်က္ရည္စကေလးေတြႏွင့္ ႏွာေခါင္းေပၚတြင္ ေရႊကြင္းကေလးေတြႏွင့္ ေကာင္မေလး၏အမည္မွာ ေရွလဘာလာ ျဖစ္သည္။ နီဘာရန္းသည္ ထိုအမည္ကေလးကို သေဘာက်သည္။ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္ျခင္းကို ႏွစ္သက္သည္။ သူ႔ခႏၵာကိုယ္ကေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနခ်င္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးေပၚက အမူအရာေတြကို ျမင္ေနခ်င္သည္။ သူ႔လႈပ္ရွားဟန္ကေလးေတြကို ၾကည့္ေနခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ နီဘာရႏ္းတြင္ အခြင့္မရရွာ၊ ထိုအစား သည္ေကာင္မေလးေၾကာင့္ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားအရြယ္ ေရာက္မွ ဒုကၡေရာက္ရေလဟန္။ “လြဲမေရွာင္သာ၍ သည္ေကာင္မေလးကို ယူရေလဟန္။ ေကာင္မေလးထက္ အျခားေသာကိစၥမ်ားကို ဂရုစိုက္ေနေလဟန္ေဆာင္၍ ေနရေလသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ား နီဘာရန္း၏ ျဖစ္ပံုကို သတိျပဳမိသည္။ ထိုအျဖစ္ကိုၾကည့္၍ စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ၀မ္းသာမိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ားလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး “ရွင္က ဘာျဖစ္လို႔ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ လုပ္ေနရတာလဲ၊ ေကာင္မေလးက ရွင့္ကိုကိုက္စားမွာ မို႔လို႔လား”ဟု ေမးတတ္သည္။
ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ နီဘာရႏ္းသည္ ခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္ “မင္းကလဲ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ငါ့မွာ အလုပ္ကိစၥေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိေနတယ္”ဟု ဆိုသည္။
နီဘာရန္းသည္ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲေရာက္ေနသူလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ မိန္းမက ရယ္၍ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ကာ “ကဲ ... ရွင္ ဘယ္ထြက္ေျပးဦးလဲ” ဟု ေမးတတ္သည္။ သနားစရာ နီဘာရႏ္းသည္ ေရွာင္ေျပး၍ မရေတာ့ဘဲ သူ႔ဇနီးအနားတြင္ ၀င္ထုိင္လိုက္ရေတာ့သည္။ ဟာရာရွႏၵရီက သူ႔ေယာက်္ားနားနားသို႔ ကပ္ကာ ...
“ရွင္ ေကာင္မေလးကို မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းယူခဲ့ၿပီးၿပီေနာ္။ သူမ်ား သားသမီးကို အိမ္ေခၚလာၿပီး ပစ္မထားနဲ႔”ဟု ေျပာတတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေရွလဘာလာ၏လက္ကိုဆြဲၿပီး နီဘာရန္း ဘယ္ဘက္တြင္ အထိုင္ခိုင္းသည္။ ေရွလဘာလာကိုလည္း မ်က္ႏွာဖံုးကိုဖြင့္၍ ေခါင္းကို အေမာ့ခိုင္းသည္။
“ၾကည့္စမ္း ေကာင္မေလးရဲ႔မ်က္ႏွာ၊ ဘယ္ေလာက္လွသလဲ၊ လမင္းႀကီး က်ေနတာပဲ”ဟု နီဘာရႏ္းကို ေျပာတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း အလုပ္ရွိသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ သူတုိ႔အနားမွထၿပီး အျပင္ဘက္မွ အခန္းတံခါးကို ၾကားေလာက္ေအာင္ ပိတ္သြားတတ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ နီဘာရန္းစိတ္၌ မ်က္လံုးတစ္စံုသည္ နံရံၾကားတစ္ေနရာမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီဘာရန္းသည္ အားတင္းကာ ဥေပကၡာျပဳလုက္ၿပီး တစ္ဖက္သို႔လွည့္၍ အိပ္ငိုက္ေနတတ္သည္။ ေရွလဘာလာကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာဖံုးကို ျပန္ဖံုးကာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ ေခ်ာင္ကေလးတစ္ေခ်ာင္ထဲသုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ခရီးမေရာက္သည့္အတြက္ သူ႔အၾကံကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ထုိအခါတြင္မူ နီဘာရန္းအဖို႔ သူကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ရန္ အခြင့္အလမ္း ရသြားေလၿပီ။ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္ၾကံစည္လိုစိတ္သည္ သူ႔ကို ေစ့ေဆာ္တိုက္တြန္းလ်က္ရွိေလၿပီ။ နီဘာရန္းသည္ လက္ထဲတြင္ စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္းတစ္လံုးကို ကိုင္ကာ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ၾကည့္သကဲ့သုိ႔ ေရွလဘာလာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္သည္။ ထိုရတနာကို သူ ကိုယ္တိုင္ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုသည္။ ယုယပိုက္ေထြးလိုသည္။ လူသူမသိေအာင္ ၾကည့္လိုသည္။ ေရွလဘာလာ၏ နားဆြဲကေလးမ်ား လႈပ္ယမ္းေနပံု၊ မ်က္ႏွာဖံုးပု၀ါေလး ေနာက္သို႔ ေလွ်ာက်သြားသပံု မ်က္ႏွာဖံုးပု၀ါကေလးေအာက္မွ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရပံု၊ ၾကယ္ပြင့္တုိ႔ကို ေငးၾကည့္သကဲ့သို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ရပံု စသည္တို႔သည္ သူ႔အိပ္မက္နယ္ေျမထဲသို႔ ဆြဲေခၚသြားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။
မက္မိုရႏ္ကုမၸဏီမွ စာေရးႀကီး မစၥတာနီဘာရႏ္းခ်ႏၵရာသည္ သူ႔တစ္သက္တြင္ တစ္ခါမွ် မခံစားရဖူးေသာ အျဖစ္မ်ဳိးကို ၾကံဳေနရေလၿပီ။ သူလက္ထပ္ခဲ့တုန္းက သူသည္ သူငယ္ကေလးသာသာမွ်သာ ရိွေသးသည္။ သူ လူရြယ္ဘ၀သို႔ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ကား သူ႔ဇနီးသည္ကိုၿငီးေငြ႔စျပဳေနေလၿပီ။ သူ႔အဖို႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားသည့္ကိစၥသည္ ထံုးတမ္းစဥ္လာတစ္ခုသာျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ဇနီးသည္ ဟာရာရွႏၵရီကို ခ်စ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ထုိအခ်စ္မ်ဳိးသည္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွ် အမွတ္ထင္ထင္မရွိခဲ့။
သရက္သီးထဲတြင္ ေမြးလာသည့္ သရက္ပိုးသည္ ဘယ္အခါမွ် အဆီအႏွစ္ ကုန္ခမ္းမည္ကို မစိုးရိမ္ရ။ သို႔ရာတြင္ သရက္ပိုးသည္ သရက္သီးအဆီအႏွစ္၏ အရသာမွလြဲ၍ အျခားေသာ သစ္သီးတို႔၏ အဆီအႏွစ္အရသာကို မသိႏိုင္။ သရက္ပိုးကို သရက္သီးထဲမွ အျပင္ဘက္သို႔ လႊတ္လိုက္လွ်င္ ထုိသရက္ပိုးသည္ ေႏြဦးပန္းပြင့္တို႔၏ အရသာကို ရွာၾကည့္လိမ့္မည္။ ပြင့္ခါစ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားၾကားတြင္ တစ္ပြင့္မွတစ္ပြင့္သို႔ လူးလားပ်ံ၀ဲကာ ၀တ္ရည္ကို ျမည္းစမ္းေသာက္သံုး လိုက္ရသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ထိုပိုးသည္ ျမဴးထူးကခုန္ေနေပလိမ့္မည္။
နီဘာရႏ္းသည္ ဂါ၀န္၀တ္ထားသည့္ ယမင္းရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္၊ ေရေမႊြးတစ္ပုလင္းႏွင့္ သၾကားလံုးကေလးမ်ားကို ေရွလဘာလာအတြက္ တိတ္တိတ္၀ယ္ေပးသည္။ ထိုသုိ႔ ၀ယ္ေပးျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ပို၍ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥေတြ အားခ်ိန္တြင္ တံခါးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ နီဘာရန္းႏွင့္ ေရလဘာလာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခရုခြံကေလးေတြျဖင့္ ကေလးေတြ ကစားသလို ကစားေနသည္ကို ျမင္ရ၏။
လူႀကီးတန္မဲ့ ကေလးကစားသလို ကစားေနသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းေနသည္။ ထုိေန႔ နံနက္စာစားၿပီးသည့္အခါ၌ နီဘာရန္းသည္ ရံုးသြားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေနာက္ ေရွလဘာလာ၏ အခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ လိမ္လည္လွည့္ျဖား ေနရသနည္း ...
ဟာရာရွႏၵရီသည္ မ်က္လံုးကို သံပူျဖင့္ အထုိးခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ကာ ပူေလာင္သည့္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားသည္ စီးက်လာၾကသည္။ မိမိသည္ ေကာင္မေလးကို အိမ္သို႔ေခၚလာခဲ့ၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေနရာခ် ေပးထားပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသုိ႔ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေတြ႔ေနၾကရသနည္း .........
မိမိသည္ သူတို႔ၾကားထဲတြင္ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ျဖစ္ေနၿပီေလာဟု ဟာရာရွႏၵရီ ေတြးမိသည္။
သူသည္ မၾကာေသးမီက ေရွလဘာလာကို အိမ္မႈကိစၥေတြကို လုပ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သည္။ တစ္ခါတြင္မူ နီဘာရန္းသည္ မဖံုးႏိုင္ မဖိႏုိင္ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။
“ေကာင္မေလးက ကေလးပဲ ရွိေသးတာပဲကြ။ ဒီေလာက္ခိုင္းရင္ ေသေရာေပါ့”
ဟာရာရွႏၵရီက တစ္စံုတစ္ရာျပန္ေျပာမည္ လုပ္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ဳပ္တည္းကာ အသာပင္ေနလုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ ဒုတိယမယားသည္ ဘာမွ်မလုပ္ရေတာ့။ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥေတြ၊ အခ်က္အျပဳတ္လုပ္ငန္းေတြကို သူ ကိုယ္တိုင္သာ လုပ္ေတာ့သည္။
ေရွလဘာလာမွာ ဘာကိုမွ်မလုပ္ရေတာ့။ ဟာရာရွႏၵရီသာလွ်င္ ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္သဖြယ္ သူ႔ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရသည္။ နီဘာရန္းမွာလည္း အထိန္းေတာ္တစ္ေယာက္ပမာ သူ႔ကို အပ်င္းေျဖရသည္။ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ျခင္း၊ အျခားသူမ်ားအား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျခင္း စသည့္ဘ၀တြင္ အေရးႀကီးေသာ အလုပ္ဟူသမွ်တို႔ကို ေရွလဘာလာ ဘာမွ်မပတ္သက္ေတာ့။ ဟာရာရွႏၵရီသာလွ်င္ အိမ္မႈကိစၥတို႔ကို သိမ္းက်ဳံး၍ လုပ္ေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုသို႔လုပ္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းမနည္း၊ အားမငယ္ ဂုဏ္ပင္ယူလုိက္ေသးသည္။ သူ႔ေယာက်္ားႏွင့္ ေရွလဘာလာတို႔ကိုလည္း “သြား ..... သြား၊ ကစားေခ်ၾက။ တစ္အိမ္လံုး အလုပ္ကို ဒီက ဒုိင္ခံလုပ္မယ္”ဟု ေျပာတတ္သည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ယခင္တုန္းက သူ႔ေယာက်္ား၏အခ်စ္ကို ေ၀မွ်ေပးမည္ဟု သေဘာထားႀကီးႀကီးထားႏိုင္ခဲ့ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ ထိုသေဘာထားႀကီးမႈတို႔သည္ ဘယ္ဆီသို႔ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီနည္း ......
လျပည့္တြင္ ကမ္းျပည့္လွ်ံတတ္ေသာ ဒီေရလို ထိုသို႔ေသာ သေဘာထားမႈမ်ဳိးတြင္ ရင္ႏွင့္အမွ် ရွိခဲ့စဥ္ကမူ သူ႔ကိုယ္သူ အရာရာကို လုပ္ႏုိင္သည္။ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သူထင္ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီေရအရွိန္က ျပင္းေနသျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႀကီးေတြကို ခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုယ့္မွာ စည္းစိမ္ဥစၥာေပါမ်ားတုန္းက ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကို လြယ္လြယ္ျဖင့္ ေပးမည္ဟု ကတိေပးခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္တြင္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၿပီဆိုသည့္အခါ၌ကား ကတိမတည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မူးစပဲစျဖင့္ တတိတတိ ဆပ္ေနရကာ မသၶေရစာျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးက်မွပင္ လူ႔စိတ္ဆိုသည္မွာ မည္မွ်တြန္႔တိုတတ္ေၾကာင္း၊ လူ႔ႏွလံုးသားသည္ မည္မွ်မနာလိုတိုရွည္ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း၊ လူသည္ မည္မွ်သေဘာထား က်ဥ္းေျမာင္းတတ္ေၾကာင္း သိလာၾကရသည္ မဟုတ္ေလာ။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ နာလန္ထလာသည့္တုိင္ ရင္းစားျပန္ရသည္ဟူ၍ မရွိေသး။ အားနည္းေမာပန္းေနၿပီး သူ႔အသားမွာလည္း ဆန္းစစ္လကေလးအေရာင္ကဲ့သို႔ ၀ါေဖ်ာ့ျဖဴေလ်ာ္လ်က္ရွိသည္။ ထုိစဥ္တုန္းကေတာ့ သူ႔အဖို႔ ဘာမွ်လိုခ်င္ေတာင့္တမရွိခဲ့။ သုိ႔ရာတြင္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ က်န္းမာလာကာ ခြန္အားျပည့္ၿဖိဳးလာသည့္အခါတြင္မူ သူ႔စိတ္ထဲမွ အေတြမ်ားသည္ ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပလာခဲ့ၾကသည္။
“ခင္ဗ်ားကေတာ့ တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ထုတ္လိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔က က်ဳပ္တို႔ပိုင္ခြင့္ေတြကို အဆံုးရႈံးမခံႏုိင္ဘူးဗ်”ဟု ထိုအေတြးမ်ားက ေျပာေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔အခက္အခဲကို သေဘာေပါက္လာသည့္အခါ၌ သူ႔အခန္းကို နီဘာရႏ္းႏွင့္ ေရွလဘာလာတို႔ကို ေပးၿပီးေနာက္ တျခားအခန္းတစ္ခန္းသို႔ သြားၿပီးတစ္ေယာက္တည္း အိပ္သည္။ သူသည္ ရွစ္ႏွစ္သမီးကတည္းက ထုိအခန္းကေလးထဲတြင္ အိပ္ခဲ့သည္။ လက္ထပ္သည့္ညတုန္းကလည္း ထုိအခန္းေလးထဲမွာပင္ အိပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္တိုင္တုိင္ပင္ ထုိအခန္းကေလးထဲမွာပင္ အိပ္ခဲ့သည္။ ယခုမူ သူအိပ္ခဲ့သည့္အခန္းကေလးကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေလၿပီ။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ မီးအိမ္ကို ၿငိမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာေပၚသို႔ လွဲလိုက္သည္။ ထုိစဥ္ လမ္းမဆီမွ သီခ်င္းသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သီခ်င္းဆိုသံမွာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းၿပီး တာပလာဗံုကေလးကလည္း ေနာက္မွ အခ်က္က်က်လိုက္တီးလ်က္ရွိ၏။ သီခ်င္းဆံုးသြားတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၾသဘာေပးေနၾကသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေနရသည္။
ထုိသီခ်င္းသံသည္ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ ရင္ထဲက အပူကို ႏိႈးဆြေပးေနသကဲ့သို႔ ရွိသည့္တိုင္ သူ႔အခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ ရွိေနသူတုိ႔ကိုမူ ေခ်ာ့ျမဴသိပ္ေပးေနသကဲ့သို႔ ရွိ၏။ ထုိအခန္းထဲတြင္မူ ေရွလဘာလာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အိပ္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေမွးစင္းလ်က္ရွိကာ နီဘာရန္း၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာမူ သူ႔နားသို႔ ကပ္လ်က္ကာ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာဆိုလ်က္ရွိ၏။
ထိုအခ်ိန္၌ နီဘာရန္းသည္ ဘန္ကင္က်ႏၵရ၏ “က်ႏၵရရွိကာ” ၀တၳဳကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ေရွလဘာလာအား ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္ျပေနသည္။ ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ထားခဲ့သည့္ ႏုပ်ဳိမႈေရပန္းေရျမႊာတို႔သည္ စိမ့္ယိုစီးထြက္လာကာ သူ မေမွ်ာ္လင့္သည့္အခ်ိန္တြင္ အရွိန္ဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ ပန္းထြက္လာၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာအျဖစ္မ်ဳိးကို မည္သူမွ် ေမွ်ာ္လင့္ထားျခင္းမရွိၾက။ ထုိအျဖစ္ေၾကာင့္ နီဘာရန္း၏ စိတ္ထားသည္ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲသြားကာ အိမ္တြင္းေရးသည္လည္း ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ လူ႕စိတ္သည္ ထိုမွ်ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ သေဘာ၊ ထိုမွ် ေသာင္းက်န္းတတ္ေသာ သေဘာရွိသည္ကို နီဘာရန္းတစ္ခါမွ် မစဥ္းစားမိခဲ့။ ထိုစိတ္မ်ဳိးကာ ဆင္ရိုင္းကဲ့သို႔ ေသာင္းက်န္းေလစြ။ စနစ္တက်ရွိ၍ သာယာေသာ ဘ၀တစ္ခုကို ဖရိုဖရဲျဖစ္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးတတ္ေလစြ။
နီဘာရန္းသာလွ်င္ စိတ္ဆင္းရဲရသည္ မဟုတ္။ ဟာရာရွႏၵရီမွာလည္း စိတ္ဒုကၡေရာက္ရသည္။ မိမိသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေနရသနည္း။
အဘယ့္ေၾကာင့္ ထိုမွ်ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနရသနည္း ...
ယခု သူေတာင့္တေနေသာအရာကို ယခင္က သူတစ္ခါမွ် ဂရုထားမိျခင္း မရွိ။ တစ္ခါမွ် အေရးထားခဲ့မိျခင္း မရွိ။ အလ်င္တုန္းက နီဘာရန္း ရံုးသြားစဥ္ သူႏွင့္အတူ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္တုန္းဆိုလွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ႏြားႏို႔ဖိုး၊ အိမ္စရိတ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ သာေရးနာေရး ကိစၥစသည္တို႔ကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။
ထိုစဥ္တုန္းကမွ ယခုလို ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို မၾကံဳစဖူး။ သူတုိ႔ လင္မယားသည္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ခ်စ္ခဲ့ၾကသည့္တုိင္ ထုိစဥ္က ရမၠက္မီးလွ်ံဟူ၍ မရွိခဲ့။ ထုိစဥ္က သူတို႔အခ်စ္သည္ မီးမညွိရေသးသည့္ မီးစာပံု အစုအေထြးကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ယခုမူ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ၀င္ေရာက္လာကာ သူ႔ထံမွ အထြတ္အျမတ္ထားသည့္အရာကို လုယူသြားသည္ဟု ဟာရာရွႏၵရီ ထင္သည္။ သူ႔မိန္းမဘ၀သည္ ထာ၀ရခန္းေျခာက္သြားကာ ညွဳိးေရာ္ေၾကြက်သြားခဲ့ၿပီဟု ထင္ေနသည္။ သူသည္ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးကိစၥ၊ စာေရးေသာက္ေရးကိစၥ၊ ကြမ္းေဆးကိစၥတို႔ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး အေစခံမႀကီးသဖြယ္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ဘ၀တြင္ အျမင့္ဆံုးေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္၌ကာ အပ်ဳိေပါက္စ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ တစ္ဖက္ခန္းတြင္ ေရာက္ေနကာ ရတနာသိုက္ကို ေသာ့ရိုက္ဖြင့္၍ အိမ္ႀကီးရွင္မအျဖစ္ကို ယူေနေလၿပီ။
မိန္းမဆိုသည္မွာ အိမ္ဦးနတ္ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရမည္ဆုိသည္မွာ မွန္ပါ၏၊ သို႔ရာတြင္ ထုိမွ်မကေသးပါ။ အိမ္ကို အုပ္စိုးရန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ သိုိ႔ရာတြင္ ယခုမိန္းမတစ္ေယာက္က အေစခံျဖစ္ေနၿပီး အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္က မေဟသီျဖစ္ေနေလၿပီ။ အေစခံသည္ ဂုဏ္သိကၡာကို ဆံုးရႈံးထားခဲ့ကာ မေဟသီမွာမူ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို္ ရေနေလၿပီ။
အမွန္မွာ ေရွလဘာလာကိုယ္တုိင္လည္း ေပ်ာ္ပိုက္ျခင္း မရွိပါ။ သူ႔ကို နီဘာရန္းက အေလးေပးဂရုစိုက္လြန္းသျဖင့္ ေရွလဘာလာတြင္ အခ်စ္အတြက္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါ။ ျမစ္သည္ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း စီးဆင္းသြားကာ ပင္လယ္ႏွင့္ေပါင္းဆံုသည့္အခါတြင္ ျမစ္ျဖစ္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္သည္လည္း ၿပီေျမာက္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ပင္လယ္သည္ ဒီေရေၾကာ့္ အၿမဲတေစ ျမစ္ထဲသို႔ ၀င္လာသည့္အခါတြင္မူ ျမစ္သည္လည္း ေဖာက္လွဲေဖာက္ျပန္ျဖစ္ကာ ေရလွ်ံတတ္ပါသည္။
နီဘာရန္း၏ အိမ္မွာလည္း ထိုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ နီဘာရန္းမွအစ တစ္အိမ္လံုးက သူ႔ကို ဖူးဖူးဖႈတ္ထားၾကသည့္အတြက္ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ပါသည္။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ သူ႔စိတ္တိုင္းက်ဖို႔ ေပၚေပါက္လာရျခင္း ျဖစ္ၿပီး သူကမူ မည္သူစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔မလိုဟု ထင္ခဲ့ပါသည္။ ထုိသို႔အထင္သည္ ဘ၀င္ကို ပင့္ေပးပါသည္။ ဤတြင္ ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ်ကို ဘ၀င္မက် ျဖစ္လာတတ္သည္။
တစ္ေန႔တ၊ြင္မူ ေကာင္းကင္သည္ မိုးတိမ္တို႔ျဖင့္ မည္းေမွာင္လ်က္ရွိ၏။ အိမ္ထဲတြင္လည္း ေမွာင္လ်က္ရွိသျဖင့္ အလုပ္ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္၍မရ။ မိုးသည္ သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်ေန၏။ သေျပပင္ႀကီး ေအာက္မွ ေပါင္းပင္ျမက္ပင္မ်ားမွာ ေရေအာက္တြင္ ေရာက္ေနသည္။ ၿပိဳက်ေနေသာ အုတ္နံရံအနီးတ၀ိုက္တြင္ ညစ္ပတ္ေနာက္က်ိေနေသာ ေရမ်ားသည္ တေ၀ါေ၀ါစီးဆင္းေနၾကသည္။ ဟာရာရွဒၵရီသည္ သူ႔အိပ္ခန္းသစ္ျပတင္းေပါက္အနီးတြင္ ထုိင္ေနသည္။
နီဘာရန္းသည္ အခန္း၀သို႔ တိတ္တဆိတ္ေရာက္လာကာ အခန္းထဲ၀င္ရမည္လားဟု စဥ္းစားေနသည္။ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အခန္း၀တြင္ နီဘာရန္းေရာက္ေနသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာ။ နီဘာရႏ္းသည္ အခန္းထဲသို႔ ရုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာကာ အေမာတေကာ ေျပာသည္။
“မင္းလက္၀တ္လက္စားေတြ ေပးစမ္းကြာ။ ငါ့မွာ အေၾကြးသိပ္မ်ားေနတယ္။ ေၾကြးရွင္ေတြကလည္း တက်ည္က်ည္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါ ေပါင္ၿပီး ဆပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ငါ ျပန္ေရြးေပးပါ့မယ္၊ မၾကာပါဘူး”
ဟာရာရွႏၵရီက မည္သို႔မွ်မေျဖ။ နီဘာရန္းသည္ ရာဇ၀တ္သားတစ္ဦးလို ရပ္ေနသည္။ အတန္ၾကာသည့္အခါမွ သူက ခပ္တိုးတိုးေမးသည္။
“ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ... မေပးႏိုင္ဘူးလား”
“ဟင့္အင္း ......... မေပးႏိုင္ဘူး”
အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာရသည္မွာ လြယ္သေလာက္ ျပန္ထြက္သြားရသည္မွာ ခက္ေနသည္။ နီဘာရန္းသည္ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္လုပ္ေနၿပီး “ဒီလိုဆိုရင္လည္း တျခားက ရွာရမွာေပါ့”ဟု ဆိုကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ထြက္သြားသည္။
နီဘာရန္းတြင္ ေၾကြးရွိေနေၾကာင္း တစ္ေန႔ေန႔တြင္ သူ႔လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို ေပါင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဟာရာရွႏၵရီ သိၿပီးသား ျဖစ္သည္။ မေန႔ညတုန္းကပင္ အပိုးက်ဳိးေနေသာ သူ႔ေယာက်္ားကို ေရွလဘာလာ ပူဆာခဲ့ေသးသည္။
“အစ္မႀကီးတုိ႔မွာေတာ့ စိန္ေတြေရႊေတြကို ညြတ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး” ဟု ေျပာသံကို ၾကားရသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ျဖည္းညင္းစြာထကာ မီးခံေသတၱာကို ဖြင့္သည္။ အထဲမွ လက္၀တ္ရတနာမ်ားအားလံုးကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထုတ္သည္။ ေရွလဘာလာကို ေခၚၿပီးေနာက္ သူလက္ထပ္တုန္းက ၀တ္သည့္ ဗာရာဏသီဆာရီကို ျခံဳေပးသည္။ ထုတ္ထားသည့္ လက္၀တ္ရတနာမ်ား အားလံုးကုိလည္း သူကိုယ္တုိင္ ဆင္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ မီးအိမ္ကို ထြန္းၿပီး မိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာကေလးက ခ်ဳိျမရႊန္းလဲ့ေနသည္။ မွည့္၍ ေမႊးေနေသာ သစ္သီးတစ္လံုးလို ရႊန္းဆို အျပစ္ကင္းေနသည္။ ေရွလဘာလာ ျပန္ထြက္သြားသည့္အခါ၌ တခၽြင္ခၽြင္ျမည္ေနေသာ လက္၀တ္ရတနာတုိ႔၏ အသံမ်ားသည္ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ေသြးထဲတြင္ အတန္ၾကာမွ် ျမည္ဟည္းပဲ့ထပ္ေနၾကသည္။ ယေန႔တြင္မူ မိမိႏွင့္ ေရွလဘာလာတုိ႔သည္အကြာႀကီး ကြာျခားသြားခဲ့ၾကၿပီး သို႔ရာတြင္ သူငယ္ငယ္တုန္းကမူ သူလည္း ထို႔အတူ ႏုပ်ဳိမႈျဖင့္ ရႊန္းသစ္ေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္တုန္းက သူ႔ကို မည္သူကမွ် သူ႔အေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းမျပခဲ့ၾက။
သူ႔ အလွက်က္သေရၿဖိဳးေ၀ခ်ိန္သည္ ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ ထုိစဥ္တုန္းကမူ သူ သတိမထားမိခဲ့။ ယခုႏုပ်ဳိမႈျဖင့္ ဂုဏ္ေမာက္ေနေသာ ေရွလဘာလာကိုျမင္မွ သူ သတိျပဳမိေတာ့သည္။ ေရွလဘာလာသည္ လိႈင္းလံုးကေလးတစ္လံုးကို လႈပ္ရွားေနသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥေလာက္ကိုသာ အေလးထားေနသျဖင့္ သူအဖို႔ ထိုလက္၀တ္ရတနာမ်ားသည္ ဘာအဓိိပၸယ္မွ် မရွိ၊ လက္၀တ္ရတနာမ်ားကို တစ္ခဏအတြင္း စြန္႔လႊတ္ပစ္လုိက္ျခင္းမွာ မိုက္မဲရာေတာ့ ေရာက္ေကာင္းေရာက္မည္။ သို႔ရာတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥထက္ အေရးႀကီးသည့္ကိစၥတစ္ခုကို သိခဲ့သည့္အတြက္ ထိုသို႔ေသာ လက္၀တ္ရတနာမ်ား၊ အိမ္မႈကိစၥမ်ားသည္ သူ႔အဖို႔ အေသးအဖြဲမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။
ၿပိဳးျပက္ေတာက္ေသာ လက္၀တ္ရတနာတုိ႔ကို ဆင္ျမန္း၍ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ျပန္လာေသာ ေရွလဘာလာမွာမူ ထိုရတနာမ်ားသည္ မည္မွ် တန္ဖိုးရွိသည္ မရွိသည္ကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ မစဥ္းစားမိ။ သူသိသည္မွာ အခ်ိန္တန္သည္ႏွင့္ ထိုေရႊ၊ ထိုဂုဏ္သိကၡာ၊ ထုိစည္းစိမ္ဥစၥာ ဟူသမွ်တုိ႔သည္ သူ႔လက္ထဲသို႔ မုခ်ဆတ္ဆတ္ေရာက္လာမည္ ဆိုသည့္အခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမူ သူသည္ ေရွလဘာလာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တစ္အိမ္လံုး၏ အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အိပ္မက္ထဲတြင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အေၾကာက္အရြံ႕မရွိ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကသည္။ မည္မွ်ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ လမ္းမ်ဳိးကို ျဖစ္ေစ ဆုတ္ဆိုင္းျခင္းမရွိ။ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းမရွိသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ထုိသို႔အေၾကာက္အရြံ႕မရွိ။ အဆင္အျခင္မရွိ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ ရွိတတ္သည္။ သူတို႔မွာ ေဘးဒုကၡကို လွလွႀကီး ၾကံဳေတြ႔သည့္အခါမွပင္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာၾကသည္။
မက္မိုရန္ကုမၸဏီမွ စာေရးႀကီး နီဘာရန္းသည္လည္း ထို႔အတူပင္။ ေရွလဘာလာဆိုသည့္ မိန္းကေလးသည္ သူ႔ဘ၀ကို ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္သြားသည့္ ေလဆင္ႏွာေမာင္းႏွင့္တူသည္။ သူသည္ သူႏွင့္ ဘာမွ်မသက္ဆုိင္ေသာ အဖိုးတန္ပစၥည္းမ်ားကို စုပ္ယူ သယ္ေဆာင္သြားသည္။ ထိုပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ နီဘာရန္း၏ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ နီဘာရန္း၏ ဂုဏ္သိကၡာ၊ နီဘာရန္း၏လခ၊ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ လက္၀တ္ရတနာမ်ားလည္း ပါသည္။ နီဘာရန္းသည္ မက္မိုရန္ကုမၸဏီမွ ေငြမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ ထုတ္သံုးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေငြစကၠဴေတြကို တစ္၀က္ခ်င္းယူသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း အထုပ္လိုက္ယူသည္။ ေနာက္လခထုတ္သည့္အခါတြင္ ျပန္ထည့္မည္ဟု စိတ္ကူး၍ ယူျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္လခမွာလည္း ေလဆင္ႏွာေမာင္း၏ ဗဟုိခ်က္ထဲတြင္ စုံးစံုးျမဳပ္သြားသည္။ ခဏမွ် ၿပိဳးျပက္ေနေသာ မူးေစ့တစ္ေစ့ပင္ မခ်န္။ ေလဆင္ႏွာေမာင္းထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ နီဘာရန္း၏ကိစၥသည္ ဘူးေပၚသလို ေပၚသြားသည္။ သူ႔ရာထူးမွာ မိဘအစဥၤ္အဆက္ေၾကာင့္ ရေသာ ရာထူးျဖစ္သည္။ အထက္လူႀကီးက သူ႔ကို သနားသျဖင့္ ေငြရွာၿပီး ျပန္သြင္းရန္ ႏွစ္ရက္ အခ်ိန္ေပးသည္။ သူ ယူသံုးသည့္ ေငြမွာ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည့္အခါတြင္ အံ့ၾသေနသည္။ သည္မွ်ေလာက္မ်ားသည့္ ေငြကို ဘယ္လုိလုပ္ ကုန္သြားသည္ကို စဥ္းစားမရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ “ငါေတာ့ ေခြးျဖစ္ၿပီ”ဟု ဟာရာရွႏၵရီ၏ ေရွ႔တြင္ အရူးသဖြယ္ ညည္းမိသည္။
ဟာရာရွႏၵရီမွာလည္း အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလံုးကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာျဖဴဖပ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္ေနသည္။
“မင္း လက္၀တ္လက္စားေတြေပးပါဦး”ဟု ေတာင္းသည္။
“ဘယ္မွာ ရွိေတာ့လို႔လဲ။ ေကာင္မေလးကို အကုန္ေပးလိုက္ၿပီ“
နီဘာရန္းသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနသည္။
“ခက္တာပဲကြာ။ ဘာျဖစ္လို႔ အကုန္ေပးလိုက္ရတာလဲ။ မင္းကို ဘယ္သူက အေပးခိုင္းလုိ႔လဲ”
“ေပးလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲရွင္ ေရထဲ ပစ္ခ်တာမွ မဟုတ္တာ”
သတိၱေၾကာင္ေသာ နီဘာရန္းသည္ ဆုတ္ဆုိင္းဆုိင္းျဖင့္
“သြားကြာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုျပၿပီး ျပန္ေတာင္းေခ်။ ငါက အေတာင္းခိုင္း လိုက္တာလို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္။ အေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာနဲ႔”
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ား၏ ျဖစ္ပံုကိုျမင္သည့္အခါတြင္ စက္လည္း စက္ဆုပ္သည္။ ေဒါသလည္း ထြက္သည္။
“ဘာ ဟန္ေဆာင္ၿပီး အေၾကာင္း ျပရမွာလည္း ရွင့္။ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီေလာက္ကိစၥမ်ားေနတဲ့အထဲမွာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေတြ ဘာလုပ္ေနစရာရွိသလဲ။ လာလုိက္ခဲ့”
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ကို ဒုတိယမယား၏ အခန္းထဲသို႔ ေခၚသြားသည္။
ေရွလဘာလာသည္ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပသည္ကို လက္မခံ၊ ဘာေတြေျပာေျပာ ဘယ္လိုနားခ်ခ် “ဒါဟာ ကၽြန္မ ဘယ္သိမလဲ”ဟူေသာ စကားျဖင့္သာ တံု႔ျပန္သည္။
သူ႔ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့စဥ္က အိမ္တြင္းေရးကိစၥမ်ားတြင္ အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ေအးအတူပူအမွ် ခံမည္ဟု သူမေျပာဖူးခဲ့။ လူတုိင္း ကိုယ့္ကိစၥကို ကိုယ္ဘာသာ ကိုယ္ေျဖရွင္းရမည္ မဟုတ္ေလာ။ မိမိသည္ ဤအိမ္တြင္ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနရန္ ေရာက္လာျခင္း မဟုတ္ေလာ။ ယခုမွ အိမ္သားေတြနဲ႔အတူ ေအးအတူ ပူအမွ် ခြဲေ၀ခံစးရမည္ဟု ဆိုလာျခင္းမွာ နည္းနည္းမွ် မတရားဟု သူထင္သည္။
နီဘာရန္းသည္ ေရွလဘာလာ၏ ေျခရင္းတြင္ထုိင္၍ ငိုေနသည္။ ေရွလဘာလာကမူ “ဒါေတြ ကၽြန္မ မသိဘူးေလ။ ကၽြန္မနဲ႔ ဘာဆုိင္တာ မွတ္လုိ႔၊ ဒီပစၥည္းေတြကို ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္မလဲ”ဟုသာ တြင္တြင္ ေျပာေနသည္။
ႏူးည့ံေပ်ာ့ေျပာင္း၍ ၾကင္နာသနားတတ္ဟန္ရွိေသာ ေရွလဘာလာသည္ မီးခံေသတၱာႀကီးထက္ ခိုင္ခန္႔ေၾကာင္း နီဘာရန္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟာရာရွႏၵရီမွာ ထုိကိစၥတြင္ သူ႔ေယာက်္ား ေပ်ာ့ညံ့သည့္အျဖစ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္သြားကာ စက္ဆုပ္ရြံရွာျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ေရွလဘာလာ၏လက္မွ ေသာ့ကို ၀င္လုသည္။ ေရွလဘာလာက ေသာ့တြဲကို အုတ္တံတုိင္းအျပင္ဘက္ ကန္ကေလးထဲသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။
“ဒီလိုဆို ေသာ့ခေလာက္ကို ဖ်က္”ဟု ဟာရာရွႏၵရီက ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ေယာက်္ားကို ေျပာသည္။
“ဖ်က္ရဲဖ်က္ၾကည့္ေလ။ ဒီေကာင္မက ဆြဲႀကဳိးခ်ေသပစ္လုိက္မယ္”ဟု ေရွလဘာလာက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည္။
“ေနကြာ၊ ဒီလိုဆုိရင္လဲ အေမ့ဆီသြားၿပီး လွည့္ရမွာပဲ” ဟုဆိုကာ နီဘာရန္းသည္ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ ႏွစ္နာရီအတြင္း၌ကာ နီဘာရန္းသည္ ဘိုးဘြားမ်ားေနထုိင္ခဲ့ေသာ သူတို႔အိမ္ကို ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာႏွင့္ ေရာင္းၿပီးခဲ့ေလၿပီ။
ဤသို႔ျဖင့္ လက္ထိပ္ႏွင့္ သီသီကေလး လြဲခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ အလုပ္မွ ျပဳတ္လာခဲ့သည္။ သူသည္ေျပာင္းေရႊ႕ႏိုင္ေသာ ပစၥည္း၊ မေျပာင္းေရႊ႕ႏိုင္ေသာ ပစၥည္းဟူသမွ်တို႔အနက္ မယားႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထုိမယားႏွစ္ေယာက္အနက္ ၿဂိဳဟ္ေမႊသည့္ မယားငယ္ကေလးမွာ ကိုယ္၀န္ရွိလာသျဖင့္ မေရႊ႔ေျပာင္းႏိုင္ေသာ အသြင္အျပင္ကို ပို၍ေဆာင္လာသည္။ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္သည္ လမ္းၾကားကေလးတစ္ခုထဲရွိ အိမ္အိုကေလးတစ္လံုးသို႔ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၾကသည္။
ေရွလဘာလာ၏ ဆင္းရဲဒုကၡတုိ႔မွ ဤတြင္မရပ္ေ၀း။ သူ႔ေယာက်္ားသည္ သူတို႔ကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မထားႏိုင္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို လက္မခံ။ ဤသို႔တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မထားႏိုင္လွ်င္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မယားႏစ္ေယာက္ ယူခဲ့ေသးသနည္း။
သူတို႔အိမ္ကေလးမွာ အေပၚထပ္တြင္ ရွိၿပီး အခန္းႏွစ္ခန္းသာ ရွိသည္။ တစ္ခန္းမွာ သူႏွင့္ နီဘာရန္းတို႔ အိပ္ော အခန္းျဖစ္သည္။ “ေန႔ေရာညေရာ အိပ္ခန္းထဲ ေအာင္းေနရေတာ့မွာလားရွင့္”ဟု ေရွလဘာလာက ညည္းသည္။ ထိုအခါတြင္ နီဘာရန္းကလည္း “ငါအိမ္ရွာေနပါတယ္ကြာ။ မၾကာခင္ရေတာ့မွာပါ”ဟု ေခၽြးသိပ္တတ္သည္။
“ဟိုဘက္အိမ္ အားေနတာပဲ အဲဒီအိမ္ကို ေျပာင္းပါလား”
ေရွလဘာလာသည္ ေနရာေဟာင္းတြင္ မေနခ်င္။ အိမ္နီးခ်င္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ နီဘာရန္း၏ အေၾကာင္းကို ၾကားသိရသည့္အခါတြင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ လာေရာက္ေမးျမန္းၾကသည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ ေရွလဘာလာသည္ အခန္းတံခါးကိုပိတ္ၿပီး အခန္းေအာင္းေနသည္။ ေခၚလွ်င္လည္း ထြက္မလာ။ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္သြားသည္ႏွင့္ ေရွလဘာလာသည္ ေအာ္လားဟစ္လား လုပ္သည္။ ငိုလားယုိလား လုပ္သည္။ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းမစားဘဲ ေနသည္။ သူစိတ္ဆိုးေနေၾကာင္းကို အေရွ႔ခုနစ္အိမ္ အေနာက္ရွစ္အိမ္ သိေအာင္ လုပ္သည္။ ဤသည္မွာ တစ္ခါမဟုတ္၊ အခါခါျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ေရွလဘာလာသည္ အႀကီးအက်ယ္နာမက်န္းျဖစ္ကာ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်ေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည္။ နီဘာရန္းက မယားႀကီး၏ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ “မင္း မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလားကြာ”ဟု ေမးသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ေန႔ေရာညပါ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။ တစ္ခုခုကို စိတ္တိုင္းမက်လွ်င္ ေရွလဘာလာသည္ သူ႔ကို ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္း ျပဳသည့္တိုင္ ခြန္းတံု႔ျပန္ျခင္း မျပဳ။ ေရွလဘာလာသည္ ဘာလီရည္ကို မေသာက္။ အဖ်ားတက္ေနစဥ္တြင္ ထမင္းႏွင့္သရက္သီးသနပ္ကို စားမည္ဟု တဖြဖြေတာင္းေနသည္။ ေတာင္းသည္ကို မရလွ်င္ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္လုပ္ၿပီး ေသာင္းက်န္းေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ ကေလးမရယ္။ ညီမရယ္စသည္ျဖင့္ ခ်ဳိသာစြာ ေခၚသည္။
ေရွလဘာလာသည္ သက္ဆိုးမရွည္ရွာပါ။ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ယုယသည့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ က်င္လည္ၿပီးေနာက္ တိုေတာင္း၍ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ေသာ ဆူပူေသာင္းက်န္းသည့္ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္သြားခဲ့ပါသည္။
ပထမတြင္ နီဘာရန္းသည္ ေဆာက္တည္မရျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သံေျခက်င္းႀကီးတစ္ခု က်ဳိးပဲ့သြားၿပီဆိုသည္ကို မၾကာမီတြင္ သေဘာေပါက္လာသည္။ ပူေဆြးေသာကျဖစ္သည့္တုိင္ လြတ္ေျမာက္မႈ ရသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။ နီဘာရန္းသည္ ရႊန္လန္းတက္ၾကြေနေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း သူ႔ ဘ၀တြင္ ႏြယ္တစ္ခုလို ရစ္ပတ္ေနေသာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျပတ္သြားေလၿပီ။ သူခ်စ္ရေသာ ေရွလဘာလာ တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့ၿပီဟု ေတြးမိျပန္ကာ သက္ျပင္းႀကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်မိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါတြင္ အမွန္ကို သူျမင္ပါသည္။ ေရွလဘာလာသည္ သူ႔အဖို႔ ႀကိဳးစင္မွ ႀကိဳးကြင္းတစ္ကြင္းႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔တစ္က္လံုး ေပါင္းခဲ့သည့္ ဟာရာရွႏၵရီကေကာ။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါတြင္ ဟာရာရွႏၵရီတစ္ေယာက္သာလွ်င္ သူ႔အတိတ္၀တ္ေက်ာင္းတြင္ ဂုဏ္က်က္သေရရွိသည့္ ေနရာကို ရထိုက္သူ၊ သူသာလွ်င္ သူ႔ဘ၀တြင္ ၀မ္းသာစရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာတုိ႔ကို မွ်ေ၀ခံစားသူျဖစ္ေၾကာင္းကို ပို၍သေဘာေပါက္လာသည္။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးၾကားတြင္ ကြာဟခ်က္ရွိေနေသးသည္ဟု ထင္ေနသည္။ ေတာက္ေျပာင္၍ အၾကင္နာကင္းမဲ့သည့္ ဓားသြားကေလးတစ္ေခ်ာင္းသည္ သူ႔ႏွလံုးသားကို ထက္ပိုင္းျဖတ္သြားခဲ့ၿပီး အလယ္ေခါင္တြင္ ဒဏ္ရာဟတ္တက္ ထားပစ္ခဲ့သည့္ႏွယ္ ျဖစ္သည္။
သီတင္းပတ္မ်ားစြာအၾကာ ၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႔လံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ညတစ္ည၌ နီဘာရန္းသည္ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ေနေသာ သူ႔ဇနးသည္ ဟာရာရွႏၵရီ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ တိတ္တဆိတ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ သူသည္ အလ်င္တုန္းကလို သူ႔ဇနီး၏ ညာဘက္တြင္ အသာ၀င္အိပ္လိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခါက သူ႔နယ္ပယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ထိုေနရာ၌ သူသည္ လူစိမ္းတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေန္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာၾက။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အလ်င္တုန္းကလိုပင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ လွဲေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြယ္လြန္သြားသည့္ မိန္းကေလးသည္ သူတုိ႔ၾကားထဲသို႔ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ မိန္းကေလး၏ အရိပ္ကို မေက်ာ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။
(Rabindranath Tagore ၏ The Girl Between ကုိ ျပန္ဆိုသည္။)
ျမသန္းတင့္
ရင္ခုန္ပြင့္၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။
သူသည္ အိပ္ရာမွေစာေစာစီးစီးထၿပီး လမ္းသြယ္ကေလးကို မ်က္ႏွာမူေနသည့္ အိမ္ေရွ႔တံခါးေပါက္တြင္ ထိုင္ကာ တမာကူအိုးကို ရွဴသည္။ လမ္းေပၚတြင္ လူေတြဥဒဟိုသြားလာေနၾကသည္။ သူေတာင္းစားမ်ားက သီခ်င္းဆိုသြားၾကသည္။ အထမ္းသည္တစ္ေယာက္က ပုလင္းေဟာင္းမ်ားကို ေအာ္၀ယ္ေနသည္။ ထုိသုိ႔အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲေနေသာ ရႈခင္းတို့သည္သူ႔ကို ဆြဲေဆာင္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္က်ကုန္။ သရက္သီးသည္တုိ႔၊ ငါးသည္တုိ႔လာသည့္ေန႔မ်ဳိးက်မွသာလွ်င္ နီဘာရန္းသည္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစ်းဆစ္ၿပီးေနာက္ နည္းနည္းပါးပါး ၀ယ္လုိက္သည္။ ယင္းမွာ ညေနစာကို ေကာင္းေကာင္းစားေတာ့မည္ဆိုသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က်သည္ႏွင့္ သူသည္ ကိုယ္ကိုဆီလိမ္းၿပီးေနာက္ ေရခ်ဳိးသည္။ နံနက္စာကို စားသည္။ ႀကိဳးတန္းေပၚတြင္ လႊားတင္ထားသည့္ အေပၚအက်ၤ ီကို ၀တ္သည္။ တမာကူကို တစ္ရွဴ၊ ႏွစ္ရွဴသည္။ ကြမ္းယာ ေနာက္တစ္ယာကို ပါးစပ္ထဲငံုၿပီး ရံုးသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ညေနဆိုလွ်င္ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သည့္ ဂို႔ရွ္၏ အိမ္တြင္ ေထြရာေလးပါး ေျပာသည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထမင္းစားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဇနီးသည္ ဟာရာရွႏၵရီႏွင့္အတူ အိပ္ရာသို႔၀င္သည္။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲတြင္ ေျပာသည့္စကားမ်ားမွာလည္း ကဗ်ာမဆန္လွပါ။ ထိုသို႔ကဗ်ာမဆန္သည့္အတြက္လည္း နီဘာရန္း ၀မ္းမနည္းလွပါ။ သူတို႔လင္မားေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ မစ္ထရာ၏မဂၤလာေဆာင္သို႔ မည္သည့္လက္ဖြဲ႔မ်ဳိး ပို႔သင့္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေရာက္သည့္ အိမ္ေဖာ္မေလးမည္မွ် ေထာင့္မက်ဳိးေၾကာင္း၊ မည္သည့္ဟင္းတြင္ မည္သည့္အေမႊးအႀကိဳင္ကို ခတ္သည့္အေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ တပို႔တြဲ-တေပါင္းေလာက္တြင္ ဟာရာရွႏၵရီ အႀကီးအက်ယ္နာမက်န္းျဖစ္သည္။ အဖ်ားမွာ က်သည္ဟူ၍ မရွိ ဆရာ၀န္က ကီြႏိုင္ေတြကို မ်ားမ်ား တုိက္ေလေလ အဖ်ားမွာလည္း တက္သည္ထက္ တက္လာေလ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္ျပင္းစြာ စီးဆင္းလာသည့္ ေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုကို ဆီး၍တမံတုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ တူေတာ့သည္။ ရက္ေပါင္းေလးဆယ္လံုးလံုး စိုးရိမ္ရေသာ အေျခအေနေတြ ရွိေနသည္။
နီဘာရန္းသည္ ရံုးကိုလည္းမသြားေတာ့ၿပီ။ ဂို႔ရွ္ အိမ္က ညေနစကား၀ိုင္းသို႔လည္း မေရာက္ေတာ့ၿပီ။ နီဘာရန္းသည္ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမည္မသိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဇနီးသည္၏ အိပ္ရာနားသို႔လာကာ လူမမာအေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္ ၀ရန္တာက ကုလားထုိင္တြင္ ထိုင္ၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ တမာကူကို ရွဴလိုက္ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနသည္။ သူသည္ သမားေတာ္မ်ားကို တစ္ေန႔လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္လဲၿပီး အမ်ားသူငါေျပာၾကားသည့္ ေဆး၀ါးအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ကိုလည္း ေရလဲႏွင့္တုိက္၏။ ရက္ေလးဆယ္ ေျမာက္သည့္ေန႔တြင္မူ ထိုသို႔ ဂရုတစိုက္ျဖင့္ ကုထံုးမ်ဳိးစံုလက္တန္းစမ္းၿပီး သည့္တုိင္ လူမမာမွာ မေသမေပ်ာက္ဘဲ နာလန္ထလာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ လူရုပ္မပီေတာ့။ အိမ္သားမ်ားအား အေ၀းက ေျခာက္ျပေနေသာ တေစၦတစ္ေကာင္ႏွင့္သာ တူေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေႏြဦးေပါက္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေတာင္ေလ တိုက္စျပဳလာေလသည္။ ပူအိုက္သည့္ ထိုညမ်ားတြင္ လေရာင္သည္ ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔၏ အိပ္ခန္းေဆာင္မ်ား၊ ၾကင္စဦးတုိ႔၏ အိပ္စက္ရာမ်ားေပၚသို႔ ျဖာက်စျပဳလာေလသည္။
ဟာရာရွႏၵရီ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ ကုတင္အနီးရွိ ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေက်ာခ်င္းကပ္ အိမ္၏ေနာက္ေဘး ပန္းျခံကေလးကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ပန္းျခံဆိုေသာ္လည္း မ်ားစြာ သာယာလွသည္ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။ စိတ္ကူးရတုန္း ေကာက္စိုက္ထားၿပီး ျပစ္ထားသည့္ အပင္ကေလးမ်ားသာ ရွိပါသည္။ ဖရံုႏြယ္မ်ားသည္ သစ္ငုတ္တိုႀကီးတစ္ခုကို တြယ္တက္ေနၾကသည္။ သစ္ပင္ပတ္လည္တြင္ ေပါင္းပင္မ်ားသည္ ေတာထေအာင္ ေပါက္ေနၾကသည္။ မီးဖိုအနီးမွ အုတ္၀န္းထရံမွာလည္း ၿပိဳကက်ပ်က္စီးေနၿပီး ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လာ၍ မီးေသြးမႈမ်ား၊ ျပာမႈန္မ်ား ေလာင္းထားသျဖင့္ အပံုႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
သို႔တုိင္ေအာင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုရႈခင္းကေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ သူ႔ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ယခင္က တစ္ခါမွ် မခံစားဖူးခဲ့ရေသာ ပီတိတစ္မ်ဳိးကို ခံစားေနရသည္။ သူ႔စိတ္သည္ ေႏြတြင္ ခန္းေျခာက္စျပဳေနကာ သဲျပင္ေပၚတြင္ စီးဆင္းေနသည့္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနရသည္။ ေခ်ာင္းကေလးသည္ ေသးမွ်င္သည့္ေရစီးေၾကာင္းကေလးတစ္ခုလို ျဖစ္သြားကာ ၾကည္လင္ေနသည္။ မနက္ခင္းေနျခည္မ်ားသည္ ေခ်ာင္းကေလးေပၚသို႔ ျဖာက်လာသည္။ ေလညင္းက ေရျပင္ကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ညဆိုလွ်င္ ၾကယ္ပြင့္မ်ားသည္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ အတိတ္အျဖစ္အပ်က္မ်ား အရိပ္ထင္သည့္ပမာ ေရထဲတြင္ လာ၍ အရိပ္ထင္က်သည္။ မျမင္ရေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ သူ႔ရင္ထဲရွိ ေသးမွ်င္ေသာ ေစာင္းႀကိဳးေလးမ်ားကို လာ၍ တီးခတ္သည့္နယ္ရွိကာ ေျပာမျပတတ္ေသာ ဂီတသံတစ္မ်ဳိးကို ၾကားရသည္ဟု စိတ္တြင္ ထင္မိသည္။
ထိုသို႔ေသာအခါမ်ဳိးတြင္ အနီးရွိ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ဘယ္ႏွယ့္ေနေသးသလဲ၊ သက္သာရဲ႔လားဟု ေမးလိုက္လွ်င္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ားသည္အလိုလုိပဲ လာတတ္ၾကသည္။ ေသးသြယ္ေခ်ာင္က်ေနသည့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားသည္ ျပည့္လွ်ံလ်က္ရွိသည္ဟု ထင္ရကာ ေဖ်ာ့ေတာ့သည့္ သူ႔လက္ကိုကိုင္ထားသည့္ သူ႔ေယာက်္ား၏မ်က္ႏွာကို္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ေက်းဇူးတင္ျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း စသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားသည္ ရင္ထဲတြင္ အလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚလာၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ နီဘာရန္း ရင္ထဲတြင္ ယခင္က ခံစားရခဲ့ဖူးေသာ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမႈတစ္မ်ဳိးသည္ အလိုလိုေပၚေပါက္တတ္သည္။
ထိုသို႔ေသာ ၾကည္ႏူးမ်ဳိးသည္ အခ်ိန္တန္ၾကာသည့္အထိ ရွိေနတတ္သည္။
တစ္ည၌ လျပည့္၀န္းႀကီးသည္ အုတ္နံရံအနီးတြင္ ေပါက္ေနေသာ တည္ပင္ေျခာက္ႀကီးေနာက္မွ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ထြက္ေပၚလာစဥ္ ေလရူးကေလးသည္ တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညတြင္ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ သက္ျပင္းခ်ေနၾကသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ ဆံပင္မ်ားကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ အသာဖြေပးရင္း .....
“ကၽြန္မမွာ သားသမီးမရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွင္လဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ယူပါလား”ဟု ေျပာသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုစကားကို မၾကာခဏေျပာတတ္သည္။ စိတ္သည္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၾကည္ႏူးကာ အခ်စ္၀င္ေနသည့္အခ်ိန္၌ အရာရာကို လုပ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္တတ္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဟာရာရွႏၵရီ၏ စိတ္ထဲတြင္ အနစ္နာခံလိုစိတ္သည္ အရွိန္ႀကီးမားေနသည္။ လိႈင္းလံုးသည္ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ကမ္းပါးတို႔ကို အဆက္မျပတ္ရိုက္ခတ္သကဲ့သို႔ စိတ္ႏွလံုးႏူးညံ့ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းစသည့္ စိတ္ဓာတ္တို႔သည္လည္း စုေပါင္းကာ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံေသာကိစၥကို ျပဳလုပ္ရန္ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္လ်က္ရွိသည္။
ဟာရာရွႏၵရီ၏ စိတ္ထဲ၌ ငါ သူ႔ကို ေလးစားတယ္။ ၾကည္ညိဳတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေပးသင့္တယ္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္ကူးႏွင့္ လက္္ေတြ႔ၾကားတြင္ ႀကီးမားသည့္ ကြာဟခ်က္ႀကီးရွိတတ္စၿမဲ မဟုတ္ေလာ။ မိမိသည္ သူ႔အတြက္ ဘာမ်ားထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေပးႏုိင္ပါသနည္း၊ မိမိတြင္ ဥစၥာပစၥည္းမရွိ။ ၾသဇာတိကၠမမရွိ၊ ပညာမရွိ၊ အသက္တစ္ေခ်ာင္းသာလွ်င္ ရွိသည္။ ထိုအသက္တစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔အတြက္ စြန္႔လႊတ္ေပးႏုိင္လွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ားအတြက္ ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ေမြးေပးခ်င္သည္။ ထိုကေလးသည္ ယမင္းရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္လို လွပေနရမည္။ ညွစ္ၿပီးစႏို႔လို လတ္ဆတ္ေနရမည္။ ႏို႔ႏွစ္လို ႏူးညံ့ေနရမည္။ ျမားနတ္ေမာင္ကေလးလို ခ်စ္စရာေကာင္းေနရမည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အသက္ကို စြန္႔လႊတ္သည့္တိုင္ ထုိသို႔ေသာ ကေလးငယ္မ်ဳိးကို သူ ေမြးဖြားႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ၿပီ။ ထိုသို႔ စဥ္းစားမိသည့္အခါတြင္ သူ႔ေယာက်္ားသည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ထပ္ယူမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သူ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။
မိန္းမမ်ားသည္ ကိုယ့္ေယာက်္ားေနာက္ မိန္းမယူမည့္အေရးကို ဘာေၾကာင့္မ်ားသည္ေလာက္ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔ ေနၾကရသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ေလာက္ ခက္ခဲေနၾကရသနည္း။ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ကိုယ္ခ်စ္သည္ဆိုလွ်င္ က္ုယ့္ေယာက်ာ္း၏ေနာက္မယားကိုေကာ မခ်စ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီေလာ။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုအေတြးျဖင့္ ေပ်ာ္ေနသည္။
သူ႔ဇနီးထံ ထိုစကားမ်ဳိးကို ပထမဆံုး စတင္ ၾကားရသည့္အခါတြင္ နီဘာရန္းသည္ ရယ္စရာဟု သေဘာထားလိုက္၏။ ဒုတိယႏွင့္ တတိယ အႀကိမ္ ၾကားရသည့္အခါတြင္လည္း လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္၏။ သူ႔ေယာက်္ားက ဆုတ္ဆိုင္းဆုိင္းျဖစ္ကာ လ်စ္လ်ဴရႈေလေလ၊ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ပိုင္းျဖတ္မႈသည္လည္း ႀကီးမားလာေလေလ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ နီဘာရန္းအဖို႔လည္း ထုိစကားကို ၾကားရေလေလ ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ထင္လာေလေလ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၀ရန္တာတြင္ တမာကူကို ရွဴရင္း ကေလးေတြျဖင့္ ဆူညံေနေသာ အိမ္ကေလးကို ျမင္ေယာင္ကာ ၾကည္ႏူးေနတတ္သည္။
ေနာင္တြင္ နီဘာရန္းသည္ ထုိအေၾကာင္းကုိ သူကပင္ စတင္ေျပာလာတတ္သည္။
“အသက္လဲ ႀကီးပါၿပီကြယ္ ... ၊ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွ မိန္းမငယ္ငယ္ကေလးကို ယူလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”ဟု သူက ေျပာတတ္သည္။
ဟာရာရွႏၵရီက သူ႔ကို အားေပးသည္။
“အမယ္ေလးေတာ္၊ ဒါအတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္စိတ္မညစ္ပါနဲ႔၊ သူ႔ကို ကၽြန္မကပဲ သြန္သင္ဆံုးမရမွာေပါ့၊ ကၽြန္မ တာ၀န္ထားလိုက္ပါ”ဟု ေျပာတတ္သည္။
သားသမီး မရွိသည့္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အမိရင္ခြင္မွ လြတ္ကာစ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕ အပ်ဳိေပါက္သတို႔သမီးကေလးကို ျမင္ေယာင္ကာ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးေနသည္။
“ငါ့မွာ ရံုးအလုပ္ရွိေသးတယ္ကြ၊ ၿပီးေတာ့ ဗာဟီရေတြကလည္း တစ္ပံုႀကီး၊ မျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ေကာင္မေလး ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးတာ၊ ပူဆာတာေတြကို ငါ မခံႏိုင္ပါဘူး၊ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္”
နီဘာရန္းက ေျပာသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ကုန္ရမွာလဲရွင့္။ အခု ကၽြန္မ မေသႏုိင္ေသးတာ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးရွင့္။ ရွင့္ကို စိတ္မခ်လို႔၊ ရွင့္အလုပ္ေတြ ရွင့္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေနၾကထိုင္ၾကမလဲဆိုတာကို ျမင္ၿပီးမွ ကၽြန္မေသမွာ”
ဟာရာရွႏၵရီက ေနာက္တရႊတ္ရႊတ္ ေျပာသည္။ နီဘာရန္းက အျပစ္ဆိုသည့္ဟန္ျဖင့္ ဇနီးသည္၏ ပါးျပင္ကို လက္ေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ အသာအယာ ေတာက္ေနသည္။
နီဘာရန္းသည္ ေနာက္မိန္းမတစ္ေယာက္ ယူျဖစ္သြားသည္။ ေကာင္မေလးက ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး ပါးျပင္တြင္ မ်က္ရည္စကေလးေတြႏွင့္ ႏွာေခါင္းေပၚတြင္ ေရႊကြင္းကေလးေတြႏွင့္ ေကာင္မေလး၏အမည္မွာ ေရွလဘာလာ ျဖစ္သည္။ နီဘာရန္းသည္ ထိုအမည္ကေလးကို သေဘာက်သည္။ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္ျခင္းကို ႏွစ္သက္သည္။ သူ႔ခႏၵာကိုယ္ကေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနခ်င္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးေပၚက အမူအရာေတြကို ျမင္ေနခ်င္သည္။ သူ႔လႈပ္ရွားဟန္ကေလးေတြကို ၾကည့္ေနခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ နီဘာရႏ္းတြင္ အခြင့္မရရွာ၊ ထိုအစား သည္ေကာင္မေလးေၾကာင့္ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားအရြယ္ ေရာက္မွ ဒုကၡေရာက္ရေလဟန္။ “လြဲမေရွာင္သာ၍ သည္ေကာင္မေလးကို ယူရေလဟန္။ ေကာင္မေလးထက္ အျခားေသာကိစၥမ်ားကို ဂရုစိုက္ေနေလဟန္ေဆာင္၍ ေနရေလသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ား နီဘာရန္း၏ ျဖစ္ပံုကို သတိျပဳမိသည္။ ထိုအျဖစ္ကိုၾကည့္၍ စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ၀မ္းသာမိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ားလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး “ရွင္က ဘာျဖစ္လို႔ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ လုပ္ေနရတာလဲ၊ ေကာင္မေလးက ရွင့္ကိုကိုက္စားမွာ မို႔လို႔လား”ဟု ေမးတတ္သည္။
ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ နီဘာရႏ္းသည္ ခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္ “မင္းကလဲ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ငါ့မွာ အလုပ္ကိစၥေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိေနတယ္”ဟု ဆိုသည္။
နီဘာရန္းသည္ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲေရာက္ေနသူလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ မိန္းမက ရယ္၍ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ကာ “ကဲ ... ရွင္ ဘယ္ထြက္ေျပးဦးလဲ” ဟု ေမးတတ္သည္။ သနားစရာ နီဘာရႏ္းသည္ ေရွာင္ေျပး၍ မရေတာ့ဘဲ သူ႔ဇနီးအနားတြင္ ၀င္ထုိင္လိုက္ရေတာ့သည္။ ဟာရာရွႏၵရီက သူ႔ေယာက်္ားနားနားသို႔ ကပ္ကာ ...
“ရွင္ ေကာင္မေလးကို မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းယူခဲ့ၿပီးၿပီေနာ္။ သူမ်ား သားသမီးကို အိမ္ေခၚလာၿပီး ပစ္မထားနဲ႔”ဟု ေျပာတတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေရွလဘာလာ၏လက္ကိုဆြဲၿပီး နီဘာရန္း ဘယ္ဘက္တြင္ အထိုင္ခိုင္းသည္။ ေရွလဘာလာကိုလည္း မ်က္ႏွာဖံုးကိုဖြင့္၍ ေခါင္းကို အေမာ့ခိုင္းသည္။
“ၾကည့္စမ္း ေကာင္မေလးရဲ႔မ်က္ႏွာ၊ ဘယ္ေလာက္လွသလဲ၊ လမင္းႀကီး က်ေနတာပဲ”ဟု နီဘာရႏ္းကို ေျပာတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း အလုပ္ရွိသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ သူတုိ႔အနားမွထၿပီး အျပင္ဘက္မွ အခန္းတံခါးကို ၾကားေလာက္ေအာင္ ပိတ္သြားတတ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ နီဘာရန္းစိတ္၌ မ်က္လံုးတစ္စံုသည္ နံရံၾကားတစ္ေနရာမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီဘာရန္းသည္ အားတင္းကာ ဥေပကၡာျပဳလုက္ၿပီး တစ္ဖက္သို႔လွည့္၍ အိပ္ငိုက္ေနတတ္သည္။ ေရွလဘာလာကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာဖံုးကို ျပန္ဖံုးကာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ ေခ်ာင္ကေလးတစ္ေခ်ာင္ထဲသုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ခရီးမေရာက္သည့္အတြက္ သူ႔အၾကံကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ထုိအခါတြင္မူ နီဘာရန္းအဖို႔ သူကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ရန္ အခြင့္အလမ္း ရသြားေလၿပီ။ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္ၾကံစည္လိုစိတ္သည္ သူ႔ကို ေစ့ေဆာ္တိုက္တြန္းလ်က္ရွိေလၿပီ။ နီဘာရန္းသည္ လက္ထဲတြင္ စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္းတစ္လံုးကို ကိုင္ကာ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ၾကည့္သကဲ့သုိ႔ ေရွလဘာလာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္သည္။ ထိုရတနာကို သူ ကိုယ္တိုင္ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုသည္။ ယုယပိုက္ေထြးလိုသည္။ လူသူမသိေအာင္ ၾကည့္လိုသည္။ ေရွလဘာလာ၏ နားဆြဲကေလးမ်ား လႈပ္ယမ္းေနပံု၊ မ်က္ႏွာဖံုးပု၀ါေလး ေနာက္သို႔ ေလွ်ာက်သြားသပံု မ်က္ႏွာဖံုးပု၀ါကေလးေအာက္မွ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရပံု၊ ၾကယ္ပြင့္တုိ႔ကို ေငးၾကည့္သကဲ့သို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ရပံု စသည္တို႔သည္ သူ႔အိပ္မက္နယ္ေျမထဲသို႔ ဆြဲေခၚသြားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။
မက္မိုရႏ္ကုမၸဏီမွ စာေရးႀကီး မစၥတာနီဘာရႏ္းခ်ႏၵရာသည္ သူ႔တစ္သက္တြင္ တစ္ခါမွ် မခံစားရဖူးေသာ အျဖစ္မ်ဳိးကို ၾကံဳေနရေလၿပီ။ သူလက္ထပ္ခဲ့တုန္းက သူသည္ သူငယ္ကေလးသာသာမွ်သာ ရိွေသးသည္။ သူ လူရြယ္ဘ၀သို႔ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ကား သူ႔ဇနီးသည္ကိုၿငီးေငြ႔စျပဳေနေလၿပီ။ သူ႔အဖို႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားသည့္ကိစၥသည္ ထံုးတမ္းစဥ္လာတစ္ခုသာျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ဇနီးသည္ ဟာရာရွႏၵရီကို ခ်စ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ထုိအခ်စ္မ်ဳိးသည္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွ် အမွတ္ထင္ထင္မရွိခဲ့။
သရက္သီးထဲတြင္ ေမြးလာသည့္ သရက္ပိုးသည္ ဘယ္အခါမွ် အဆီအႏွစ္ ကုန္ခမ္းမည္ကို မစိုးရိမ္ရ။ သို႔ရာတြင္ သရက္ပိုးသည္ သရက္သီးအဆီအႏွစ္၏ အရသာမွလြဲ၍ အျခားေသာ သစ္သီးတို႔၏ အဆီအႏွစ္အရသာကို မသိႏိုင္။ သရက္ပိုးကို သရက္သီးထဲမွ အျပင္ဘက္သို႔ လႊတ္လိုက္လွ်င္ ထုိသရက္ပိုးသည္ ေႏြဦးပန္းပြင့္တို႔၏ အရသာကို ရွာၾကည့္လိမ့္မည္။ ပြင့္ခါစ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားၾကားတြင္ တစ္ပြင့္မွတစ္ပြင့္သို႔ လူးလားပ်ံ၀ဲကာ ၀တ္ရည္ကို ျမည္းစမ္းေသာက္သံုး လိုက္ရသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ထိုပိုးသည္ ျမဴးထူးကခုန္ေနေပလိမ့္မည္။
နီဘာရႏ္းသည္ ဂါ၀န္၀တ္ထားသည့္ ယမင္းရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္၊ ေရေမႊြးတစ္ပုလင္းႏွင့္ သၾကားလံုးကေလးမ်ားကို ေရွလဘာလာအတြက္ တိတ္တိတ္၀ယ္ေပးသည္။ ထိုသုိ႔ ၀ယ္ေပးျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ပို၍ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥေတြ အားခ်ိန္တြင္ တံခါးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ နီဘာရန္းႏွင့္ ေရလဘာလာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခရုခြံကေလးေတြျဖင့္ ကေလးေတြ ကစားသလို ကစားေနသည္ကို ျမင္ရ၏။
လူႀကီးတန္မဲ့ ကေလးကစားသလို ကစားေနသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းေနသည္။ ထုိေန႔ နံနက္စာစားၿပီးသည့္အခါ၌ နီဘာရန္းသည္ ရံုးသြားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေနာက္ ေရွလဘာလာ၏ အခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ လိမ္လည္လွည့္ျဖား ေနရသနည္း ...
ဟာရာရွႏၵရီသည္ မ်က္လံုးကို သံပူျဖင့္ အထုိးခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ကာ ပူေလာင္သည့္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားသည္ စီးက်လာၾကသည္။ မိမိသည္ ေကာင္မေလးကို အိမ္သို႔ေခၚလာခဲ့ၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေနရာခ် ေပးထားပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသုိ႔ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေတြ႔ေနၾကရသနည္း .........
မိမိသည္ သူတို႔ၾကားထဲတြင္ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ျဖစ္ေနၿပီေလာဟု ဟာရာရွႏၵရီ ေတြးမိသည္။
သူသည္ မၾကာေသးမီက ေရွလဘာလာကို အိမ္မႈကိစၥေတြကို လုပ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သည္။ တစ္ခါတြင္မူ နီဘာရန္းသည္ မဖံုးႏိုင္ မဖိႏုိင္ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။
“ေကာင္မေလးက ကေလးပဲ ရွိေသးတာပဲကြ။ ဒီေလာက္ခိုင္းရင္ ေသေရာေပါ့”
ဟာရာရွႏၵရီက တစ္စံုတစ္ရာျပန္ေျပာမည္ လုပ္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ဳပ္တည္းကာ အသာပင္ေနလုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ ဒုတိယမယားသည္ ဘာမွ်မလုပ္ရေတာ့။ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥေတြ၊ အခ်က္အျပဳတ္လုပ္ငန္းေတြကို သူ ကိုယ္တိုင္သာ လုပ္ေတာ့သည္။
ေရွလဘာလာမွာ ဘာကိုမွ်မလုပ္ရေတာ့။ ဟာရာရွႏၵရီသာလွ်င္ ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္သဖြယ္ သူ႔ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရသည္။ နီဘာရန္းမွာလည္း အထိန္းေတာ္တစ္ေယာက္ပမာ သူ႔ကို အပ်င္းေျဖရသည္။ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ျခင္း၊ အျခားသူမ်ားအား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျခင္း စသည့္ဘ၀တြင္ အေရးႀကီးေသာ အလုပ္ဟူသမွ်တို႔ကို ေရွလဘာလာ ဘာမွ်မပတ္သက္ေတာ့။ ဟာရာရွႏၵရီသာလွ်င္ အိမ္မႈကိစၥတို႔ကို သိမ္းက်ဳံး၍ လုပ္ေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုသို႔လုပ္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းမနည္း၊ အားမငယ္ ဂုဏ္ပင္ယူလုိက္ေသးသည္။ သူ႔ေယာက်္ားႏွင့္ ေရွလဘာလာတို႔ကိုလည္း “သြား ..... သြား၊ ကစားေခ်ၾက။ တစ္အိမ္လံုး အလုပ္ကို ဒီက ဒုိင္ခံလုပ္မယ္”ဟု ေျပာတတ္သည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ယခင္တုန္းက သူ႔ေယာက်္ား၏အခ်စ္ကို ေ၀မွ်ေပးမည္ဟု သေဘာထားႀကီးႀကီးထားႏိုင္ခဲ့ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ ထိုသေဘာထားႀကီးမႈတို႔သည္ ဘယ္ဆီသို႔ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီနည္း ......
လျပည့္တြင္ ကမ္းျပည့္လွ်ံတတ္ေသာ ဒီေရလို ထိုသို႔ေသာ သေဘာထားမႈမ်ဳိးတြင္ ရင္ႏွင့္အမွ် ရွိခဲ့စဥ္ကမူ သူ႔ကိုယ္သူ အရာရာကို လုပ္ႏုိင္သည္။ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သူထင္ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီေရအရွိန္က ျပင္းေနသျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႀကီးေတြကို ခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုယ့္မွာ စည္းစိမ္ဥစၥာေပါမ်ားတုန္းက ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကို လြယ္လြယ္ျဖင့္ ေပးမည္ဟု ကတိေပးခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္တြင္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၿပီဆိုသည့္အခါ၌ကား ကတိမတည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မူးစပဲစျဖင့္ တတိတတိ ဆပ္ေနရကာ မသၶေရစာျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးက်မွပင္ လူ႔စိတ္ဆိုသည္မွာ မည္မွ်တြန္႔တိုတတ္ေၾကာင္း၊ လူ႔ႏွလံုးသားသည္ မည္မွ်မနာလိုတိုရွည္ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း၊ လူသည္ မည္မွ်သေဘာထား က်ဥ္းေျမာင္းတတ္ေၾကာင္း သိလာၾကရသည္ မဟုတ္ေလာ။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ နာလန္ထလာသည့္တုိင္ ရင္းစားျပန္ရသည္ဟူ၍ မရွိေသး။ အားနည္းေမာပန္းေနၿပီး သူ႔အသားမွာလည္း ဆန္းစစ္လကေလးအေရာင္ကဲ့သို႔ ၀ါေဖ်ာ့ျဖဴေလ်ာ္လ်က္ရွိသည္။ ထုိစဥ္တုန္းကေတာ့ သူ႔အဖို႔ ဘာမွ်လိုခ်င္ေတာင့္တမရွိခဲ့။ သုိ႔ရာတြင္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ က်န္းမာလာကာ ခြန္အားျပည့္ၿဖိဳးလာသည့္အခါတြင္မူ သူ႔စိတ္ထဲမွ အေတြမ်ားသည္ ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပလာခဲ့ၾကသည္။
“ခင္ဗ်ားကေတာ့ တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ထုတ္လိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔က က်ဳပ္တို႔ပိုင္ခြင့္ေတြကို အဆံုးရႈံးမခံႏုိင္ဘူးဗ်”ဟု ထိုအေတြးမ်ားက ေျပာေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔အခက္အခဲကို သေဘာေပါက္လာသည့္အခါ၌ သူ႔အခန္းကို နီဘာရႏ္းႏွင့္ ေရွလဘာလာတို႔ကို ေပးၿပီးေနာက္ တျခားအခန္းတစ္ခန္းသို႔ သြားၿပီးတစ္ေယာက္တည္း အိပ္သည္။ သူသည္ ရွစ္ႏွစ္သမီးကတည္းက ထုိအခန္းကေလးထဲတြင္ အိပ္ခဲ့သည္။ လက္ထပ္သည့္ညတုန္းကလည္း ထုိအခန္းေလးထဲမွာပင္ အိပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္တိုင္တုိင္ပင္ ထုိအခန္းကေလးထဲမွာပင္ အိပ္ခဲ့သည္။ ယခုမူ သူအိပ္ခဲ့သည့္အခန္းကေလးကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေလၿပီ။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ မီးအိမ္ကို ၿငိမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာေပၚသို႔ လွဲလိုက္သည္။ ထုိစဥ္ လမ္းမဆီမွ သီခ်င္းသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သီခ်င္းဆိုသံမွာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းၿပီး တာပလာဗံုကေလးကလည္း ေနာက္မွ အခ်က္က်က်လိုက္တီးလ်က္ရွိ၏။ သီခ်င္းဆံုးသြားတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၾသဘာေပးေနၾကသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေနရသည္။
ထုိသီခ်င္းသံသည္ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ ရင္ထဲက အပူကို ႏိႈးဆြေပးေနသကဲ့သို႔ ရွိသည့္တိုင္ သူ႔အခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ ရွိေနသူတုိ႔ကိုမူ ေခ်ာ့ျမဴသိပ္ေပးေနသကဲ့သို႔ ရွိ၏။ ထုိအခန္းထဲတြင္မူ ေရွလဘာလာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အိပ္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေမွးစင္းလ်က္ရွိကာ နီဘာရန္း၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာမူ သူ႔နားသို႔ ကပ္လ်က္ကာ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာဆိုလ်က္ရွိ၏။
ထိုအခ်ိန္၌ နီဘာရန္းသည္ ဘန္ကင္က်ႏၵရ၏ “က်ႏၵရရွိကာ” ၀တၳဳကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ေရွလဘာလာအား ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္ျပေနသည္။ ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ထားခဲ့သည့္ ႏုပ်ဳိမႈေရပန္းေရျမႊာတို႔သည္ စိမ့္ယိုစီးထြက္လာကာ သူ မေမွ်ာ္လင့္သည့္အခ်ိန္တြင္ အရွိန္ဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ ပန္းထြက္လာၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာအျဖစ္မ်ဳိးကို မည္သူမွ် ေမွ်ာ္လင့္ထားျခင္းမရွိၾက။ ထုိအျဖစ္ေၾကာင့္ နီဘာရန္း၏ စိတ္ထားသည္ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲသြားကာ အိမ္တြင္းေရးသည္လည္း ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ လူ႕စိတ္သည္ ထိုမွ်ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ သေဘာ၊ ထိုမွ် ေသာင္းက်န္းတတ္ေသာ သေဘာရွိသည္ကို နီဘာရန္းတစ္ခါမွ် မစဥ္းစားမိခဲ့။ ထိုစိတ္မ်ဳိးကာ ဆင္ရိုင္းကဲ့သို႔ ေသာင္းက်န္းေလစြ။ စနစ္တက်ရွိ၍ သာယာေသာ ဘ၀တစ္ခုကို ဖရိုဖရဲျဖစ္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးတတ္ေလစြ။
နီဘာရန္းသာလွ်င္ စိတ္ဆင္းရဲရသည္ မဟုတ္။ ဟာရာရွႏၵရီမွာလည္း စိတ္ဒုကၡေရာက္ရသည္။ မိမိသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေနရသနည္း။
အဘယ့္ေၾကာင့္ ထိုမွ်ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနရသနည္း ...
ယခု သူေတာင့္တေနေသာအရာကို ယခင္က သူတစ္ခါမွ် ဂရုထားမိျခင္း မရွိ။ တစ္ခါမွ် အေရးထားခဲ့မိျခင္း မရွိ။ အလ်င္တုန္းက နီဘာရန္း ရံုးသြားစဥ္ သူႏွင့္အတူ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္တုန္းဆိုလွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ႏြားႏို႔ဖိုး၊ အိမ္စရိတ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ သာေရးနာေရး ကိစၥစသည္တို႔ကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။
ထိုစဥ္တုန္းကမွ ယခုလို ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို မၾကံဳစဖူး။ သူတုိ႔ လင္မယားသည္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ခ်စ္ခဲ့ၾကသည့္တုိင္ ထုိစဥ္က ရမၠက္မီးလွ်ံဟူ၍ မရွိခဲ့။ ထုိစဥ္က သူတို႔အခ်စ္သည္ မီးမညွိရေသးသည့္ မီးစာပံု အစုအေထြးကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ယခုမူ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ၀င္ေရာက္လာကာ သူ႔ထံမွ အထြတ္အျမတ္ထားသည့္အရာကို လုယူသြားသည္ဟု ဟာရာရွႏၵရီ ထင္သည္။ သူ႔မိန္းမဘ၀သည္ ထာ၀ရခန္းေျခာက္သြားကာ ညွဳိးေရာ္ေၾကြက်သြားခဲ့ၿပီဟု ထင္ေနသည္။ သူသည္ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးကိစၥ၊ စာေရးေသာက္ေရးကိစၥ၊ ကြမ္းေဆးကိစၥတို႔ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး အေစခံမႀကီးသဖြယ္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ဘ၀တြင္ အျမင့္ဆံုးေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္၌ကာ အပ်ဳိေပါက္စ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ တစ္ဖက္ခန္းတြင္ ေရာက္ေနကာ ရတနာသိုက္ကို ေသာ့ရိုက္ဖြင့္၍ အိမ္ႀကီးရွင္မအျဖစ္ကို ယူေနေလၿပီ။
မိန္းမဆိုသည္မွာ အိမ္ဦးနတ္ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရမည္ဆုိသည္မွာ မွန္ပါ၏၊ သို႔ရာတြင္ ထုိမွ်မကေသးပါ။ အိမ္ကို အုပ္စိုးရန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ သိုိ႔ရာတြင္ ယခုမိန္းမတစ္ေယာက္က အေစခံျဖစ္ေနၿပီး အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္က မေဟသီျဖစ္ေနေလၿပီ။ အေစခံသည္ ဂုဏ္သိကၡာကို ဆံုးရႈံးထားခဲ့ကာ မေဟသီမွာမူ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို္ ရေနေလၿပီ။
အမွန္မွာ ေရွလဘာလာကိုယ္တုိင္လည္း ေပ်ာ္ပိုက္ျခင္း မရွိပါ။ သူ႔ကို နီဘာရန္းက အေလးေပးဂရုစိုက္လြန္းသျဖင့္ ေရွလဘာလာတြင္ အခ်စ္အတြက္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါ။ ျမစ္သည္ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း စီးဆင္းသြားကာ ပင္လယ္ႏွင့္ေပါင္းဆံုသည့္အခါတြင္ ျမစ္ျဖစ္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္သည္လည္း ၿပီေျမာက္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ပင္လယ္သည္ ဒီေရေၾကာ့္ အၿမဲတေစ ျမစ္ထဲသို႔ ၀င္လာသည့္အခါတြင္မူ ျမစ္သည္လည္း ေဖာက္လွဲေဖာက္ျပန္ျဖစ္ကာ ေရလွ်ံတတ္ပါသည္။
နီဘာရန္း၏ အိမ္မွာလည္း ထိုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ နီဘာရန္းမွအစ တစ္အိမ္လံုးက သူ႔ကို ဖူးဖူးဖႈတ္ထားၾကသည့္အတြက္ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ပါသည္။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ သူ႔စိတ္တိုင္းက်ဖို႔ ေပၚေပါက္လာရျခင္း ျဖစ္ၿပီး သူကမူ မည္သူစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔မလိုဟု ထင္ခဲ့ပါသည္။ ထုိသို႔အထင္သည္ ဘ၀င္ကို ပင့္ေပးပါသည္။ ဤတြင္ ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ်ကို ဘ၀င္မက် ျဖစ္လာတတ္သည္။
တစ္ေန႔တ၊ြင္မူ ေကာင္းကင္သည္ မိုးတိမ္တို႔ျဖင့္ မည္းေမွာင္လ်က္ရွိ၏။ အိမ္ထဲတြင္လည္း ေမွာင္လ်က္ရွိသျဖင့္ အလုပ္ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္၍မရ။ မိုးသည္ သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်ေန၏။ သေျပပင္ႀကီး ေအာက္မွ ေပါင္းပင္ျမက္ပင္မ်ားမွာ ေရေအာက္တြင္ ေရာက္ေနသည္။ ၿပိဳက်ေနေသာ အုတ္နံရံအနီးတ၀ိုက္တြင္ ညစ္ပတ္ေနာက္က်ိေနေသာ ေရမ်ားသည္ တေ၀ါေ၀ါစီးဆင္းေနၾကသည္။ ဟာရာရွဒၵရီသည္ သူ႔အိပ္ခန္းသစ္ျပတင္းေပါက္အနီးတြင္ ထုိင္ေနသည္။
နီဘာရန္းသည္ အခန္း၀သို႔ တိတ္တဆိတ္ေရာက္လာကာ အခန္းထဲ၀င္ရမည္လားဟု စဥ္းစားေနသည္။ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အခန္း၀တြင္ နီဘာရန္းေရာက္ေနသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာ။ နီဘာရႏ္းသည္ အခန္းထဲသို႔ ရုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာကာ အေမာတေကာ ေျပာသည္။
“မင္းလက္၀တ္လက္စားေတြ ေပးစမ္းကြာ။ ငါ့မွာ အေၾကြးသိပ္မ်ားေနတယ္။ ေၾကြးရွင္ေတြကလည္း တက်ည္က်ည္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါ ေပါင္ၿပီး ဆပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ငါ ျပန္ေရြးေပးပါ့မယ္၊ မၾကာပါဘူး”
ဟာရာရွႏၵရီက မည္သို႔မွ်မေျဖ။ နီဘာရန္းသည္ ရာဇ၀တ္သားတစ္ဦးလို ရပ္ေနသည္။ အတန္ၾကာသည့္အခါမွ သူက ခပ္တိုးတိုးေမးသည္။
“ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ... မေပးႏိုင္ဘူးလား”
“ဟင့္အင္း ......... မေပးႏိုင္ဘူး”
အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာရသည္မွာ လြယ္သေလာက္ ျပန္ထြက္သြားရသည္မွာ ခက္ေနသည္။ နီဘာရန္းသည္ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္လုပ္ေနၿပီး “ဒီလိုဆိုရင္လည္း တျခားက ရွာရမွာေပါ့”ဟု ဆိုကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ထြက္သြားသည္။
နီဘာရန္းတြင္ ေၾကြးရွိေနေၾကာင္း တစ္ေန႔ေန႔တြင္ သူ႔လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို ေပါင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဟာရာရွႏၵရီ သိၿပီးသား ျဖစ္သည္။ မေန႔ညတုန္းကပင္ အပိုးက်ဳိးေနေသာ သူ႔ေယာက်္ားကို ေရွလဘာလာ ပူဆာခဲ့ေသးသည္။
“အစ္မႀကီးတုိ႔မွာေတာ့ စိန္ေတြေရႊေတြကို ညြတ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး” ဟု ေျပာသံကို ၾကားရသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ျဖည္းညင္းစြာထကာ မီးခံေသတၱာကို ဖြင့္သည္။ အထဲမွ လက္၀တ္ရတနာမ်ားအားလံုးကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထုတ္သည္။ ေရွလဘာလာကို ေခၚၿပီးေနာက္ သူလက္ထပ္တုန္းက ၀တ္သည့္ ဗာရာဏသီဆာရီကို ျခံဳေပးသည္။ ထုတ္ထားသည့္ လက္၀တ္ရတနာမ်ား အားလံုးကုိလည္း သူကိုယ္တုိင္ ဆင္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ မီးအိမ္ကို ထြန္းၿပီး မိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာကေလးက ခ်ဳိျမရႊန္းလဲ့ေနသည္။ မွည့္၍ ေမႊးေနေသာ သစ္သီးတစ္လံုးလို ရႊန္းဆို အျပစ္ကင္းေနသည္။ ေရွလဘာလာ ျပန္ထြက္သြားသည့္အခါ၌ တခၽြင္ခၽြင္ျမည္ေနေသာ လက္၀တ္ရတနာတုိ႔၏ အသံမ်ားသည္ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ေသြးထဲတြင္ အတန္ၾကာမွ် ျမည္ဟည္းပဲ့ထပ္ေနၾကသည္။ ယေန႔တြင္မူ မိမိႏွင့္ ေရွလဘာလာတုိ႔သည္အကြာႀကီး ကြာျခားသြားခဲ့ၾကၿပီး သို႔ရာတြင္ သူငယ္ငယ္တုန္းကမူ သူလည္း ထို႔အတူ ႏုပ်ဳိမႈျဖင့္ ရႊန္းသစ္ေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္တုန္းက သူ႔ကို မည္သူကမွ် သူ႔အေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းမျပခဲ့ၾက။
သူ႔ အလွက်က္သေရၿဖိဳးေ၀ခ်ိန္သည္ ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ ထုိစဥ္တုန္းကမူ သူ သတိမထားမိခဲ့။ ယခုႏုပ်ဳိမႈျဖင့္ ဂုဏ္ေမာက္ေနေသာ ေရွလဘာလာကိုျမင္မွ သူ သတိျပဳမိေတာ့သည္။ ေရွလဘာလာသည္ လိႈင္းလံုးကေလးတစ္လံုးကို လႈပ္ရွားေနသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥေလာက္ကိုသာ အေလးထားေနသျဖင့္ သူအဖို႔ ထိုလက္၀တ္ရတနာမ်ားသည္ ဘာအဓိိပၸယ္မွ် မရွိ၊ လက္၀တ္ရတနာမ်ားကို တစ္ခဏအတြင္း စြန္႔လႊတ္ပစ္လုိက္ျခင္းမွာ မိုက္မဲရာေတာ့ ေရာက္ေကာင္းေရာက္မည္။ သို႔ရာတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥထက္ အေရးႀကီးသည့္ကိစၥတစ္ခုကို သိခဲ့သည့္အတြက္ ထိုသို႔ေသာ လက္၀တ္ရတနာမ်ား၊ အိမ္မႈကိစၥမ်ားသည္ သူ႔အဖို႔ အေသးအဖြဲမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။
ၿပိဳးျပက္ေတာက္ေသာ လက္၀တ္ရတနာတုိ႔ကို ဆင္ျမန္း၍ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ျပန္လာေသာ ေရွလဘာလာမွာမူ ထိုရတနာမ်ားသည္ မည္မွ် တန္ဖိုးရွိသည္ မရွိသည္ကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ မစဥ္းစားမိ။ သူသိသည္မွာ အခ်ိန္တန္သည္ႏွင့္ ထိုေရႊ၊ ထိုဂုဏ္သိကၡာ၊ ထုိစည္းစိမ္ဥစၥာ ဟူသမွ်တုိ႔သည္ သူ႔လက္ထဲသို႔ မုခ်ဆတ္ဆတ္ေရာက္လာမည္ ဆိုသည့္အခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမူ သူသည္ ေရွလဘာလာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တစ္အိမ္လံုး၏ အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အိပ္မက္ထဲတြင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အေၾကာက္အရြံ႕မရွိ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကသည္။ မည္မွ်ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ လမ္းမ်ဳိးကို ျဖစ္ေစ ဆုတ္ဆိုင္းျခင္းမရွိ။ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းမရွိသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ထုိသို႔အေၾကာက္အရြံ႕မရွိ။ အဆင္အျခင္မရွိ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ ရွိတတ္သည္။ သူတို႔မွာ ေဘးဒုကၡကို လွလွႀကီး ၾကံဳေတြ႔သည့္အခါမွပင္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာၾကသည္။
မက္မိုရန္ကုမၸဏီမွ စာေရးႀကီး နီဘာရန္းသည္လည္း ထို႔အတူပင္။ ေရွလဘာလာဆိုသည့္ မိန္းကေလးသည္ သူ႔ဘ၀ကို ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္သြားသည့္ ေလဆင္ႏွာေမာင္းႏွင့္တူသည္။ သူသည္ သူႏွင့္ ဘာမွ်မသက္ဆုိင္ေသာ အဖိုးတန္ပစၥည္းမ်ားကို စုပ္ယူ သယ္ေဆာင္သြားသည္။ ထိုပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ နီဘာရန္း၏ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ နီဘာရန္း၏ ဂုဏ္သိကၡာ၊ နီဘာရန္း၏လခ၊ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ လက္၀တ္ရတနာမ်ားလည္း ပါသည္။ နီဘာရန္းသည္ မက္မိုရန္ကုမၸဏီမွ ေငြမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ ထုတ္သံုးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေငြစကၠဴေတြကို တစ္၀က္ခ်င္းယူသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း အထုပ္လိုက္ယူသည္။ ေနာက္လခထုတ္သည့္အခါတြင္ ျပန္ထည့္မည္ဟု စိတ္ကူး၍ ယူျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္လခမွာလည္း ေလဆင္ႏွာေမာင္း၏ ဗဟုိခ်က္ထဲတြင္ စုံးစံုးျမဳပ္သြားသည္။ ခဏမွ် ၿပိဳးျပက္ေနေသာ မူးေစ့တစ္ေစ့ပင္ မခ်န္။ ေလဆင္ႏွာေမာင္းထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ နီဘာရန္း၏ကိစၥသည္ ဘူးေပၚသလို ေပၚသြားသည္။ သူ႔ရာထူးမွာ မိဘအစဥၤ္အဆက္ေၾကာင့္ ရေသာ ရာထူးျဖစ္သည္။ အထက္လူႀကီးက သူ႔ကို သနားသျဖင့္ ေငြရွာၿပီး ျပန္သြင္းရန္ ႏွစ္ရက္ အခ်ိန္ေပးသည္။ သူ ယူသံုးသည့္ ေငြမွာ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည့္အခါတြင္ အံ့ၾသေနသည္။ သည္မွ်ေလာက္မ်ားသည့္ ေငြကို ဘယ္လုိလုပ္ ကုန္သြားသည္ကို စဥ္းစားမရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ “ငါေတာ့ ေခြးျဖစ္ၿပီ”ဟု ဟာရာရွႏၵရီ၏ ေရွ႔တြင္ အရူးသဖြယ္ ညည္းမိသည္။
ဟာရာရွႏၵရီမွာလည္း အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလံုးကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာျဖဴဖပ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္ေနသည္။
“မင္း လက္၀တ္လက္စားေတြေပးပါဦး”ဟု ေတာင္းသည္။
“ဘယ္မွာ ရွိေတာ့လို႔လဲ။ ေကာင္မေလးကို အကုန္ေပးလိုက္ၿပီ“
နီဘာရန္းသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနသည္။
“ခက္တာပဲကြာ။ ဘာျဖစ္လို႔ အကုန္ေပးလိုက္ရတာလဲ။ မင္းကို ဘယ္သူက အေပးခိုင္းလုိ႔လဲ”
“ေပးလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲရွင္ ေရထဲ ပစ္ခ်တာမွ မဟုတ္တာ”
သတိၱေၾကာင္ေသာ နီဘာရန္းသည္ ဆုတ္ဆုိင္းဆုိင္းျဖင့္
“သြားကြာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုျပၿပီး ျပန္ေတာင္းေခ်။ ငါက အေတာင္းခိုင္း လိုက္တာလို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္။ အေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာနဲ႔”
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ား၏ ျဖစ္ပံုကိုျမင္သည့္အခါတြင္ စက္လည္း စက္ဆုပ္သည္။ ေဒါသလည္း ထြက္သည္။
“ဘာ ဟန္ေဆာင္ၿပီး အေၾကာင္း ျပရမွာလည္း ရွင့္။ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီေလာက္ကိစၥမ်ားေနတဲ့အထဲမွာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေတြ ဘာလုပ္ေနစရာရွိသလဲ။ လာလုိက္ခဲ့”
ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ကို ဒုတိယမယား၏ အခန္းထဲသို႔ ေခၚသြားသည္။
ေရွလဘာလာသည္ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပသည္ကို လက္မခံ၊ ဘာေတြေျပာေျပာ ဘယ္လိုနားခ်ခ် “ဒါဟာ ကၽြန္မ ဘယ္သိမလဲ”ဟူေသာ စကားျဖင့္သာ တံု႔ျပန္သည္။
သူ႔ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့စဥ္က အိမ္တြင္းေရးကိစၥမ်ားတြင္ အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ေအးအတူပူအမွ် ခံမည္ဟု သူမေျပာဖူးခဲ့။ လူတုိင္း ကိုယ့္ကိစၥကို ကိုယ္ဘာသာ ကိုယ္ေျဖရွင္းရမည္ မဟုတ္ေလာ။ မိမိသည္ ဤအိမ္တြင္ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနရန္ ေရာက္လာျခင္း မဟုတ္ေလာ။ ယခုမွ အိမ္သားေတြနဲ႔အတူ ေအးအတူ ပူအမွ် ခြဲေ၀ခံစးရမည္ဟု ဆိုလာျခင္းမွာ နည္းနည္းမွ် မတရားဟု သူထင္သည္။
နီဘာရန္းသည္ ေရွလဘာလာ၏ ေျခရင္းတြင္ထုိင္၍ ငိုေနသည္။ ေရွလဘာလာကမူ “ဒါေတြ ကၽြန္မ မသိဘူးေလ။ ကၽြန္မနဲ႔ ဘာဆုိင္တာ မွတ္လုိ႔၊ ဒီပစၥည္းေတြကို ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္မလဲ”ဟုသာ တြင္တြင္ ေျပာေနသည္။
ႏူးည့ံေပ်ာ့ေျပာင္း၍ ၾကင္နာသနားတတ္ဟန္ရွိေသာ ေရွလဘာလာသည္ မီးခံေသတၱာႀကီးထက္ ခိုင္ခန္႔ေၾကာင္း နီဘာရန္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟာရာရွႏၵရီမွာ ထုိကိစၥတြင္ သူ႔ေယာက်္ား ေပ်ာ့ညံ့သည့္အျဖစ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္သြားကာ စက္ဆုပ္ရြံရွာျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ေရွလဘာလာ၏လက္မွ ေသာ့ကို ၀င္လုသည္။ ေရွလဘာလာက ေသာ့တြဲကို အုတ္တံတုိင္းအျပင္ဘက္ ကန္ကေလးထဲသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။
“ဒီလိုဆို ေသာ့ခေလာက္ကို ဖ်က္”ဟု ဟာရာရွႏၵရီက ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ေယာက်္ားကို ေျပာသည္။
“ဖ်က္ရဲဖ်က္ၾကည့္ေလ။ ဒီေကာင္မက ဆြဲႀကဳိးခ်ေသပစ္လုိက္မယ္”ဟု ေရွလဘာလာက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည္။
“ေနကြာ၊ ဒီလိုဆုိရင္လဲ အေမ့ဆီသြားၿပီး လွည့္ရမွာပဲ” ဟုဆိုကာ နီဘာရန္းသည္ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ ႏွစ္နာရီအတြင္း၌ကာ နီဘာရန္းသည္ ဘိုးဘြားမ်ားေနထုိင္ခဲ့ေသာ သူတို႔အိမ္ကို ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာႏွင့္ ေရာင္းၿပီးခဲ့ေလၿပီ။
ဤသို႔ျဖင့္ လက္ထိပ္ႏွင့္ သီသီကေလး လြဲခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ အလုပ္မွ ျပဳတ္လာခဲ့သည္။ သူသည္ေျပာင္းေရႊ႕ႏိုင္ေသာ ပစၥည္း၊ မေျပာင္းေရႊ႕ႏိုင္ေသာ ပစၥည္းဟူသမွ်တို႔အနက္ မယားႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထုိမယားႏွစ္ေယာက္အနက္ ၿဂိဳဟ္ေမႊသည့္ မယားငယ္ကေလးမွာ ကိုယ္၀န္ရွိလာသျဖင့္ မေရႊ႔ေျပာင္းႏိုင္ေသာ အသြင္အျပင္ကို ပို၍ေဆာင္လာသည္။ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္သည္ လမ္းၾကားကေလးတစ္ခုထဲရွိ အိမ္အိုကေလးတစ္လံုးသို႔ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၾကသည္။
ေရွလဘာလာ၏ ဆင္းရဲဒုကၡတုိ႔မွ ဤတြင္မရပ္ေ၀း။ သူ႔ေယာက်္ားသည္ သူတို႔ကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မထားႏိုင္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို လက္မခံ။ ဤသို႔တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မထားႏိုင္လွ်င္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မယားႏစ္ေယာက္ ယူခဲ့ေသးသနည္း။
သူတို႔အိမ္ကေလးမွာ အေပၚထပ္တြင္ ရွိၿပီး အခန္းႏွစ္ခန္းသာ ရွိသည္။ တစ္ခန္းမွာ သူႏွင့္ နီဘာရန္းတို႔ အိပ္ော အခန္းျဖစ္သည္။ “ေန႔ေရာညေရာ အိပ္ခန္းထဲ ေအာင္းေနရေတာ့မွာလားရွင့္”ဟု ေရွလဘာလာက ညည္းသည္။ ထိုအခါတြင္ နီဘာရန္းကလည္း “ငါအိမ္ရွာေနပါတယ္ကြာ။ မၾကာခင္ရေတာ့မွာပါ”ဟု ေခၽြးသိပ္တတ္သည္။
“ဟိုဘက္အိမ္ အားေနတာပဲ အဲဒီအိမ္ကို ေျပာင္းပါလား”
ေရွလဘာလာသည္ ေနရာေဟာင္းတြင္ မေနခ်င္။ အိမ္နီးခ်င္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ နီဘာရန္း၏ အေၾကာင္းကို ၾကားသိရသည့္အခါတြင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ လာေရာက္ေမးျမန္းၾကသည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ ေရွလဘာလာသည္ အခန္းတံခါးကိုပိတ္ၿပီး အခန္းေအာင္းေနသည္။ ေခၚလွ်င္လည္း ထြက္မလာ။ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္သြားသည္ႏွင့္ ေရွလဘာလာသည္ ေအာ္လားဟစ္လား လုပ္သည္။ ငိုလားယုိလား လုပ္သည္။ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းမစားဘဲ ေနသည္။ သူစိတ္ဆိုးေနေၾကာင္းကို အေရွ႔ခုနစ္အိမ္ အေနာက္ရွစ္အိမ္ သိေအာင္ လုပ္သည္။ ဤသည္မွာ တစ္ခါမဟုတ္၊ အခါခါျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ေရွလဘာလာသည္ အႀကီးအက်ယ္နာမက်န္းျဖစ္ကာ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်ေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည္။ နီဘာရန္းက မယားႀကီး၏ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ “မင္း မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလားကြာ”ဟု ေမးသည္။
ဟာရာရွႏၵရီသည္ ေန႔ေရာညပါ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။ တစ္ခုခုကို စိတ္တိုင္းမက်လွ်င္ ေရွလဘာလာသည္ သူ႔ကို ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္း ျပဳသည့္တိုင္ ခြန္းတံု႔ျပန္ျခင္း မျပဳ။ ေရွလဘာလာသည္ ဘာလီရည္ကို မေသာက္။ အဖ်ားတက္ေနစဥ္တြင္ ထမင္းႏွင့္သရက္သီးသနပ္ကို စားမည္ဟု တဖြဖြေတာင္းေနသည္။ ေတာင္းသည္ကို မရလွ်င္ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္လုပ္ၿပီး ေသာင္းက်န္းေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ ကေလးမရယ္။ ညီမရယ္စသည္ျဖင့္ ခ်ဳိသာစြာ ေခၚသည္။
ေရွလဘာလာသည္ သက္ဆိုးမရွည္ရွာပါ။ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ယုယသည့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ က်င္လည္ၿပီးေနာက္ တိုေတာင္း၍ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ေသာ ဆူပူေသာင္းက်န္းသည့္ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္သြားခဲ့ပါသည္။
ပထမတြင္ နီဘာရန္းသည္ ေဆာက္တည္မရျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သံေျခက်င္းႀကီးတစ္ခု က်ဳိးပဲ့သြားၿပီဆိုသည္ကို မၾကာမီတြင္ သေဘာေပါက္လာသည္။ ပူေဆြးေသာကျဖစ္သည့္တုိင္ လြတ္ေျမာက္မႈ ရသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။ နီဘာရန္းသည္ ရႊန္လန္းတက္ၾကြေနေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း သူ႔ ဘ၀တြင္ ႏြယ္တစ္ခုလို ရစ္ပတ္ေနေသာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျပတ္သြားေလၿပီ။ သူခ်စ္ရေသာ ေရွလဘာလာ တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့ၿပီဟု ေတြးမိျပန္ကာ သက္ျပင္းႀကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်မိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါတြင္ အမွန္ကို သူျမင္ပါသည္။ ေရွလဘာလာသည္ သူ႔အဖို႔ ႀကိဳးစင္မွ ႀကိဳးကြင္းတစ္ကြင္းႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔တစ္က္လံုး ေပါင္းခဲ့သည့္ ဟာရာရွႏၵရီကေကာ။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါတြင္ ဟာရာရွႏၵရီတစ္ေယာက္သာလွ်င္ သူ႔အတိတ္၀တ္ေက်ာင္းတြင္ ဂုဏ္က်က္သေရရွိသည့္ ေနရာကို ရထိုက္သူ၊ သူသာလွ်င္ သူ႔ဘ၀တြင္ ၀မ္းသာစရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာတုိ႔ကို မွ်ေ၀ခံစားသူျဖစ္ေၾကာင္းကို ပို၍သေဘာေပါက္လာသည္။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးၾကားတြင္ ကြာဟခ်က္ရွိေနေသးသည္ဟု ထင္ေနသည္။ ေတာက္ေျပာင္၍ အၾကင္နာကင္းမဲ့သည့္ ဓားသြားကေလးတစ္ေခ်ာင္းသည္ သူ႔ႏွလံုးသားကို ထက္ပိုင္းျဖတ္သြားခဲ့ၿပီး အလယ္ေခါင္တြင္ ဒဏ္ရာဟတ္တက္ ထားပစ္ခဲ့သည့္ႏွယ္ ျဖစ္သည္။
သီတင္းပတ္မ်ားစြာအၾကာ ၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႔လံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ညတစ္ည၌ နီဘာရန္းသည္ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ေနေသာ သူ႔ဇနးသည္ ဟာရာရွႏၵရီ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ တိတ္တဆိတ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ သူသည္ အလ်င္တုန္းကလို သူ႔ဇနီး၏ ညာဘက္တြင္ အသာ၀င္အိပ္လိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခါက သူ႔နယ္ပယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ထိုေနရာ၌ သူသည္ လူစိမ္းတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေန္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာၾက။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အလ်င္တုန္းကလိုပင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ လွဲေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြယ္လြန္သြားသည့္ မိန္းကေလးသည္ သူတုိ႔ၾကားထဲသို႔ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ မိန္းကေလး၏ အရိပ္ကို မေက်ာ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။
(Rabindranath Tagore ၏ The Girl Between ကုိ ျပန္ဆိုသည္။)
ျမသန္းတင့္
ရင္ခုန္ပြင့္၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။
