အသံလႊင့္စက္၊ အသံဖမ္းစက္မ်ားသည္ ကမာၻသူကမာၻသားတို႔၏ အေျခအေနကို မ်ားစြာေျပာင္းလဲလိုက္ေလသည္။ အသံလႊင့္စက္၊ အသံဖမ္းစက္မ်ား မေပၚမီ အတီေတ အခါက ေတးသံဆိုင္းသံမ်ားကို ၾကားလိုလွ်င္ ပြဲလမ္းသဘင္သို႔ လည္းေကာင္း သြားပါမွ၊ ဓါတ္ျပားမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ဝယ္ထားပါမွ သဘင္သည္မ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ဖိတ္ေခၚၿပီး သီဆိုခိုင္းပါမွ ၾကားရေလသည္။
ယခုေခတ္တြင္ကား ဤသို႔ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ အသံဖမ္းစက္မွ ခလုတ္ကေလး လွည့္လိုက္ရံု၊ ႏွိပ္လိုက္ရံုႏွင့္ သီခ်င္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ၾကားရေလသည္။ တစ္မ်ိဳးကို မၾကိဳက္ေသးလွ်င္ တစ္မ်ိဳးကို ေျပာင္း၍နားေထာင္ႏိုင္၏။
ေရွးအခါက သတင္းထူးကို ၾကားလိုလွ်င္ သတင္းစာမ်ားကို ေမွ်ာ္ရေလသည္။ ယခုမူကား အသံဖမ္းစက္ကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္မွ သတင္းမ်ားကို ပူပူေႏြးေႏြးၾကားသိရေလသည္။ သတင္းစာမ်ားတြင္ကား (၃-၄) ရက္ၾကာမွ ထိုသတင္းမ်ားကို ဖတ္ရေလသည္။
ေရွးအခါက ဗဟုသုတကို သိလိုလွ်င္ စာအုပ္မ်ားကို သတိရ၏။ ဗဟုသုတ ေဟာေျပာပြဲမ်ားသို႔ သြားေရာက္နားေထာင္ရ၏။ ယခုမူကား ထိုဗဟုသုတ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို အသံဖမ္းစက္၏ ကူညီခ်က္အရ မပင္မပန္းဘဲ ရႏိုင္ေလသည္။
ေရွးအခါက စစ္တိုက္ရာတြင္ ဗံုးအေျမာက္၊ စက္ေသနတ္တို႔ကို အႀကီးအက်ယ္ အသံုးျပဳၾကရသည္ကို လူအမ်ား၏ မ်က္ျမင္ပင္ျဖစ္ေတာ့၏။ အသံဖမ္းစက္၊ အသံလႊင့္စက္မ်ားသည္ ယခုေခတ္ စစ္ပြဲမ်ားတြင္ အေရးအႀကီးဆံုး၊ အရာအေရာက္ဆံုးေသာ လက္နက္ႀကီးမ်ားဟု ဆိုလွ်င္ မွားလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
ဤမွ် အေရးႀကီး အက်ိဳးမ်ားေသာ အသံလႊင့္စက္၊ အသံဖမ္းစက္မ်ား ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ေပၚေပါက္လာသည္မွာ မၾကာေသးေပ။ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ထြန္းလြန္းမက ထြန္းကားေနေသာ အခါက်မွ ျမန္မာျပည္ ကာလနဂါးႀကီး လူးလြန္႔ရံုမွ် ျဖစ္၏။
ျမန္မာျပည္အစိုးရ အသံလႊင့္ဌာနကို တည္ေထာင္စက ျမန္မာဓါတ္ျပားမ်ားေလာက္ကိုသာ ၾကားရေသာ္လည္း ေနာင္တစ္စတစ္စ ဆိုင္ရာ အရာရွိမ်ား လာဘ္ျမင္၍ လာၾကကုန္၏။ ျမန္မာျပည္သတင္းမ်ား ႏိုင္ငံျခားသတင္းမ်ားကို အသံလႊင့္စ ျပဳလာ၏။ တူရိယာ အဖြဲ႔အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ဖိတ္မႏၱကျပဳကာ အသံလႊင့္ေစ၏။ ဥပုသ္ေန႔မ်ားတြင္ ဓမၼကထိက အေက်ာ္တို႔၏ တရားေရေအးကို တိုက္ေကၽြးေပး၍ တစ္ခါတစ္ခါ လူရႊင္ေတာ္တို႔ ျပက္လံုးမ်ားျဖင့္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔အား ရႊင္ၿပံဳးေစ၏။
ျမန္မာျပည္တြင္ အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးဘလြင္၊ အမ်ိဳးသားပညာဝန္ ဦးဖိုးက်ား၊ အေရးပိုင္မင္း ဦးဘုိးစ၊ ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးဘ၊ အမ်ိဳးသမီး ပညာဝန္ေထာက္ ေဒၚျမေရႊ၊ ျပန္ၾကားေရး ဝန္ေဟာင္း ဦးျမေရႊ အစရွိေသာ ပုဂိၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကို ဖိတ္ၿပီးလွ်င္ မိမိတို႔ ကၽြမ္းက်င္ရာ ပညာဗဟုသုတ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ေျပာၾကားေစ၏။
ေမာင္လူေအးကား အသံဖမ္းစက္ကို ေရွးအခါက မွန္မွန္ဖြင့္ေလ့ မရွိ။ တခါေသာ္ ၄င္းစက္ထဲသို႔ ၾကြက္ဝင္၍ အသိုက္လုပ္ေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပ်က္စီးသြား၏။ စက္ျပင္ဆရာအား ေငြ အစိတ္ေပးလိုက္မွ ျပန္၍ အသက္ရွင္လာေလသည္။ ထိုစက္အတြင္းမွ ၾကြက္သိုက္ တစ္ခုႏွင့္ ဇီးေစ့မ်ား၊ အမိႈက္သရိုက္မ်ား အျမတ္ရလိုက္၏။ ၾကြက္ကင္းတို႔ကား တန္ခိုးေတာ္ႀကီးမားၾကပါေပသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္တြင္ကား ပိုးဟပ္ႏွင့္ အိမ္ေျမွာင္တို႔အတြက္ ၄င္းစက္ ပ်က္စီးရရွာျပန္၏။ စက္ျပင္ဆရာအား ေငြ (၂၀) ေပးရျပန္ေလ၏။ ထိုအခါက်မွ နဇီဝသေဘာမွ သဇီဝသေဘာသို႔ ျပန္၍ ေရာက္လာျပန္၏။
အေနာက္ မဟာမိတ္ ႏိုင္ငံတို႔ႏွင့္ ဂ်ာမဏီ စစ္ျဖစ္သည္ကို ၾကားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေမာင္လူေအး၏ အသံဖမ္းစက္ အလုပ္မ်ားေတာ့၏။ ေမာင္လူေအးသည္ စစ္သတင္း ပူပူေႏြးေႏြးကို နားေထာင္ခ်င္လွေသာေၾကာင့္ ညတိုင္းညတိုင္း အသံဖမ္းစက္နားမွ မခြာေတာ့ၿပီ။
စစ္သတင္းမ်ား နားေထာင္ၿပီးလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း နားမေထာင္မီေသာ္လည္းေကာင္း ဦးဘလြင္ အစရွိေသာ ပုဂိၢိဳလ္ေက်ာ္ႀကီးတို႔၏ ဗဟုသုတ တရားမ်ားကို နာေလ့ရွိ၏။ ထိုတရားမ်ားကို နာေနစဥ္တြင္ ေမာင္လူေအးသည္ သူတကာကဲ့သို႔ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေလ့မရွိ။
ဆရာျဖစ္သင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးဘက အသံက်ယ္ေလာင္စြာႏွင့္ ကမာၻ႔ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း၊ ဟစ္တလာ၏ အေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာၾကားေသာအခါ “ခပ္တိုးတိုး ဆရာ ခပ္တိုးတိုး၊ အသံက်ယ္လြန္းတယ္” ဟု ေမာင္လူေအးက ေအာ္၍ ဆို၏။ “ငါ့ တူကေလး၊ တူမေလးေတြ လာၾကေဟ့” ဟု ေဒၚျမေရႊ၏ အသံသည္ အသံဖမ္းစက္ထဲမွ ေပၚလာေသာအခါ “လာပါၿပီ အေဒၚ၊ ေရာက္ပါၿပီ” ဟူ၍ ေမာင္လူေအး ျပန္ေျပာ၏။
အသံေန အသံထားႏွင့္ ဦးဘုိးစက ပါဠိဂါထာမ်ားကို ရြတ္၍ ဆံုးသြားေသာအခါ “သာဓု - သာဓု - သာဓု” ဟူ၍ က်ယ္ေလာင္စြာ သာဓုေခၚ၏။
ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဦးဘဝင္းက သူ အိႏၵိယျပည္ သြားေသာအေၾကာင္း ေဟာေျပာရာတြင္ “ကၽြန္ေတာ္၏ ဇနီးကေလး” ဟူ၍ သူ၏ စကားတြင္ ေျပာေသာအခါ “ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္မင္းရယ္၊ ဇနီးကေလးဆိုတာ အသက္ဘယ္ေလာက္ ရွိပါသလဲခင္ဗ်ာ” ဟူ၍ ေမာင္လူေအး ေမးေလသည္။
ျပန္ၾကားေရးဝန္ေဟာင္း ဦးထြန္းညိဳက အေမရိကန္အေၾကာင္း ေဟာေျပာေသာအခါ၊ အနည္းငယ္ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ေလးေလးလံလံ ျဖစ္ေနေသာ အခါမ်ားတြင္ “ခပ္သြက္သြက္ေလး ေျပာလိုက္စမ္းပါ၊ ဝန္မင္းခင္ဗ်ား” ဟူ၍ ေမာင္လူေအး ေအာ္၍ ဆိုလိုက္ေလသည္။
ဤသို႔ ေမာင္လူေအးမွာ အသံဖမ္းစက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ တရားသံ စကားသံမ်ားကို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ နားမေထာင္ေသာေၾကာင့္ ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနၾကေသာ ခင္သန္းျမင့္တို႔အား မ်ားစြာ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သျဖင့္ ခင္သန္းျမင့္ႏွင့္ ေမာင္လူေအးတို႔မွာ ခဏခဏ အခ်င္းမ်ားၾကရေလသည္။
တစ္ခါေသာ္ ခင္သန္းျမင့္က “ကိုကိုကလဲ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္ျပန္ၿပီး ေျပာေနရတာတုန္း၊ စကားသံကို ေကာင္းေကာင္း နားမေထာင္ရဘူး။”
“ႏို႔ - သူတို႔ ေျပာတာေတြကို အားမရတဲ့ အခါ ေအာ္ေပးရတာေပါ့”
“ကိုကို ေအာ္လိုက္ေကာ သူတို႔က ၾကားၾကမတဲ့လား၊ ကိုကိုေအာ္လို႔ အာေပါက္ေပမယ့္ သူတို႔က ၿဖံဳမွာ မဟုတ္ဘူး။”
“မၿဖဳံေပမဲ့ ေအာ္ခ်င္တာပဲ၊ ေက်ာင္းသားတုန္းက အက်င့္ေတြကို ေဖ်ာက္လို႔ မရတာခက္တယ္။”
“ကိုကို အက်င့္ကို ေဖ်ာက္လို႔မရတာကေတာ့ ကိစၥမရွိဘူး။ ျမင့္တို႔ နားေထာင္ေနရာမွာ အင္မတန္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္။ ကိုကိုေအာ္လို႔လည္း ဘာမွ အေၾကာင္းထူးတာ မဟုတ္ဘူး။ အက်ိဳးထူးတာျဖင့္လည္း ဟုတ္ေသးတယ္။”
“သည္ကေအာ္တာ အႀကံေပးတာကို စကားေျပာေနတဲ့ လူေတြၾကားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမတုန္း”
“သူတို႔ဆီကို စာေရးလိုက္ပါလား”
“စာတေစာင္ ေပတစ္ေစာင္လဲ မေရးေနခ်င္ပါဘူး၊ တံဆိပ္ေခါင္းဖိုးက ကုန္ေသးတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျပာေနတုန္း ေအာ္လိုက္ရမွ စည္းစိမ္ရွိတာဗ်၊ ေနာင္မွ စာေရးေတာ့ စည္းစိမ္ မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုကိုျပဳျပင္ေစခ်င္တဲ့ ေနရာကို ေမ့ခ်င္ေမ့သြားမွာ၊ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္က ကိုယ္ ဘယ္သူဆိုတာ သူတို႔ သိသြားရင္ စိတ္ဆိုးခ်င္ ဆိုးေနၾကဦးမယ္”
“ဒါျဖင့္လည္း တိတ္တိတ္ေနပါလား၊ မေနရင္ေတာ့ အေဆာ္ပဲဆရာ သိလား။”
“သိပါတယ္ေလ” ဆိုကာ ေမာင္လူေအးသည္ စာေရးစားပြဲတြင္ ေတြကာထိုင္ေန၏။ အတန္ၾကာေတြေနၿပီးလွ်င္ ေအာက္ပါစာကို ေကာက္၍ ေရးေလသတည္း။
အသံဖမ္းစက္ပိုင္ရွင္ ေမာင္လူေအးထံမွ
ျမန္မာျပည္ျပန္ၾကားေရးဝန္
ဦးေအာင္သန္း ဘီေအ၊ ဘီစီအက္
ထံသို႔ -
ျပည္ေရႊဘို
၄-၄-၄၁
ဝန္မင္းခင္ဗ်ား ....
ဝန္မင္း၏ ဇနီး အနိစၥေရာက္ေၾကာင္း သတင္းစာထဲတြင္ မၾကာမီက ဖတ္လိုက္ရသျဖင့္ ဝမ္းနည္းေနပါသည္။ ထိုသို႔ ဝမ္းနည္းေၾကာင္း ဝန္မင္းထံ တိုက္ရိုက္ စာတေစာင္ ေရးမည္ ၾကံပါေသာ္လည္း အလုပ္ေတြက မ်ားေနေသာေၾကာင့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ။
ဝန္မင္း ျပန္ၾကားေရးဝန္ရာထူးကို ရစတုန္းက ဝမ္းေျမာက္ေၾကာင္း စာတစ္ေစာင္ေရးမည္ ၾကံပါေသးသည္။ ထိုစာကိုလည္း မေရးျဖစ္ပါ။ ယခုမွသာ အနည္းငယ္ အားလပ္ခြင့္ကေလးရသည့္အတြက္ ဤစာကုိ ေကာက္၍ ေရးလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။
ဟိုယခင္ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဝန္မင္းႏွင့္ မိတၳီလာ အလုပ္သင္ေက်ာင္းတြင္ ပထမ ေတြ႔ၾကစဥ္ကတည္းက ယခုတိုင္ ဝန္မင္းကို ေမ့သည္မရွိပါ။ ထိုစဥ္အခါက ဝန္မင္းမွာ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေတြက ေက်ာင္းသား၊ မနက္ေစာေစာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ေရးျပထြက္ၾကေသာအခါ ဝန္မင္းဦးထုပ္ကို ေဆာင္းၿပီး တုတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိရာ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ ေပါက္ေပါက္လာသည္မ်ားကို ယခုထက္တိုင္ ျမင္ေယာင္ေယာင္ေနပါသည္။
ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ထုတ္ေဝၾကေသာ “သဟာယ” လက္ေရးမဂၢဇင္းမွာ ဝန္မင္းကလည္း ေဆာင္းပါးကေလးမ်ား ေရးေပးသည္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ေသးပါ။ ထိုစဥ္အခါကပင္ ဝန္မင္း၏ သတၱိမ်ားကို သိခဲ့ရပါသည္။ မိတၳိလာမွာတုန္းက ဝန္မင္းႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႏွင့္ ေနခဲ့သည္မ်ားကို ဤစားေရးရင္း သတိရလ်က္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ဤစာေရးရျခင္း အထူးအေၾကာင္းကား အျခားမဟုတ္ပါ။ ဝန္မင္းအား အၾကံဉာဏ္တစ္ခု ေပးလိုျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုေသာ အၾကံဉာဏ္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး နားေထာင္ရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကံဉာဏ္က သည္လိုပါခင္ဗ်ား ...
အစိုးရ အသံလႊင့္ရံုမွ အသံလႊင့္ေသာအခါ အခ်ိဳ႕စကားေျပာၾကသူတို႔မွာ အသံက်ယ္လြန္းသည့္ အခါလည္းရွိ၊ အသံတိုးလြန္းသည့္ အခါလည္းရွိ၊ ရွည္လြန္းေသာ အခါလည္းရွိ၊ တိုလြန္းေသာ အခါလည္းရွိ၊ ဝါးတားတား ေျပာသည့္အခါလည္းရွိ၊ ၾကြားတားတား ေျပာသည့္အခါလည္းရွိ၊ မလိုေသာအခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းေျပာသည့္အခါမ်ားလည္းရွိ၊ အခ်ိဳ႕သီခ်င္းဆိုေသာ ပညာရွင္မ်ားကလည္း မိမိတို႔ဆိုမည့္ သီခ်င္းမ်ားကို မဆိုၾကေသးဘဲ ဘယ္ဆရာက ဘယ္လိုတတ္ခဲ့တာပဲ၊ ဒီသီခ်င္းမ်ိဳးကို သူတို႔အျပင္ ဘယ္သူမွ မဆိုႏိုင္ဘူး စသျဖင့္ ၾကြားလံုးမ်ားကို ထုတ္သည့္ အခါမ်ားလည္း ရွိပါသည္။
ဤကဲ့သို႔ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾကေသာ္လည္း သူတို႔ရဲ႕ ခ်ိဳ႕တဲ့ခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖၚေျပာေလ့ မရွိၾကပါ။ သူတို႔မိတ္ေဆြမ်ားအား “သူတို႔ ေျပာတာမ်ားမွာ ေကာင္းပါရဲ႕လား” ဟု ေမးေသာအခါ မိတ္ေဆြမ်ားက “ဟာ .. အင္မတန္ေကာင္းတာပဲ” ဟု အားနာေသာေၾကာင့္ ေျပာလိုက္ၾကသည္ကို အဟုတ္ႀကီးထင္ကာ ေသြးႀကီးေနတတ္ၾကပါသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူတို႔ေျပာဆိုၾကၿပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကေသာအခါ သူတို႔ ဇနီး၊ ခင္ပြန္းတို႔အား ေမးျပန္ပါသည္။ ထိုဇနီး၊ ခင္ပြန္းတို႔မွာ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ ခ်ဥ္ေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔မွာ လူေတာ္ႀကီးမ်ားပါတကားဟု ေသြးႀကီးေနသူတို႔လည္း ေသြးႀကီးေနၾကေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ မိမိတို႔၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို မသိၾကသမွ်ကာလပတ္လံုး အသံလႊင့္ျခင္းအတတ္မွာ တိုးတတ္စရာအေၾကာင္းကို မျမင္ပါ။
ဤ ခ်ိဳ႕တဲ့ခ်က္မ်ားကို ဆိုင္ရာလူႀကီးမ်ားထံသို႔ စာေရးပါလားဟု ဝန္မင္းက တိုက္တြန္းေကာင္း တိုက္တြန္းေပလိမ့္မည္။ ဝန္မင္းသိသည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာ အလြန္အားနာတတ္ပါသည္။
သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ကို အားနာသည့္အတြက္ မေရးျဖစ္ပါ။ သတင္းစာမ်ားကို ေဆာင္းပါးေရးပို႔ရန္ ဝန္မင္းက တိုက္တြန္းေကာင္း တိုက္တြန္းပါလိမ့္မည္။ ဤနည္းလည္း ေနရာမက်ပါ။ ဝန္မင္းသိသည့္အတိုင္း သတင္းစာမ်ားမွာလည္း သည္လိုေဆာင္းပါးမ်ိဳးကို အမိႈက္ျခင္းထဲ ထည့္တတ္ပါသည္။
ထို႔အျပင္လည္း သတင္းစာမ်ားမွာ သူ႔လူ ကိုယ့္လူ ဆိုတာ ရွိပါေသးသည္။ သူတို႔ ႏွစ္သက္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို ေရးပို႔လွ်င္ သူတို႔၏ သတင္းစာမ်ားတြင္ မည့္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ထည့္မည္မဟုတ္ပါ။
ေနာက္တခ်က္မွာလည္း ထို ေဟာေျပာေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ ေဟာေျပာသည္ကို နားေထာင္ေနခိုက္မွာသာ သူတို႔ရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင့္ခ်က္မ်ားကို သိပါသည္။ သူတို႔ရဲ႕ စကားဆံုးသြားေသာအခါ ထိုခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို ေမ့သြားတတ္ပါသည္။ မေမ့သြားေစကာမူ စာေရးပ်င္းသည့္အတြက္ ေရးျဖစ္မည္ မထင္ပါ။
ယခုတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ဝန္မင္းနားေထာင္ေစလိုပါသည္ ခင္ဗ်ား။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္က အသံလႊင့္ရံုမွာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ႀကီး ေအာ္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ “ခပ္တိုးတိုးဗ်၊ ခပ္တိုးတိုး” ဟု ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္က ေရရြတ္မိပါသည္။ အလြန္ျမန္ျမန္ႀကီး ေျပာေသာသူအလွည့္သို႔ က်ျပန္ေသာအခါ “ခပ္ျဖည္းျဖည္းဗ်။ ခင္ဗ်ားေနာက္က ဘယ္သူမွ လိုက္မေနပါဘူး”ဟု ဆိုမိပါသည္။
ၾကြားလံုးမ်ားကို ထုတ္ေနေသာသူမ်ား၏ အလွည့္သို႔က်ျပန္ေသာအခါလည္း “ေဟ့လူ - တယ္ၾကြားသကိုး၊ ေျပာစရာရွိတာကိုသာ ေျပာပါဗ်။ ခင္ဗ်ားၾကြားလံုးေတြကို ေခါက္ထားစမ္းပါဦး” ဟု ေရရြတ္မိပါသည္။ လိုရင္းကို မေျပာဘဲ မဆိုင္သည့္အခ်က္မ်ားကို ေျပာေနသူအလွည့္သို႔ က်ျပန္လွ်င္လည္း “လိုတာကိုသာ ေျပာပါဗ်ဳိ႕၊ မလိုတာေတြကို အသာဖယ္ထားလိုက္ပါ” ဟု ေအာ္မိပါသည္။
ဤသို႔ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္သေဘာထား ေကာင္းမြန္စြာႏွင့္ အၾကံဉာဏ္ေပးပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာဆိုသည္ကို သူတို႔မၾကားေသာေၾကာင့္ မျပဳျပင္ဘဲ ေရွးကထက္ပင္ သဲေနသည္မ်ားကို ၾကံဳေတြ႔ရပါေတာ့သည္။ သူတကာ ေကာင္းေကာင္း နားေထာင္ေနသည္ကို ေႏွာက္ယွက္ရမလားဟု ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီး၏ အၾကိမ္းအေမာင္းကိုသာ ခံေနရပါသည္။ အက်ိဳးလိုလို႔ ေညာင္ေရေလာင္း ပတ္ထမ္းနဲ႔ ေတြ႔ဆိုေသာ စကားပံုကို က်ေနပါၿပီ။
ဤအခက္အခဲမွ လြတ္ေျမာက္ရေလေအာင္ ဝန္မင္းအား အၾကံတစ္ခု ေပးလိုပါသည္။ ဝန္မင္းသေဘာက်မည္ မက်မည္ကို မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အၾကံမွာ အသံဖမ္းစက္တိုင္းတြင္ အသံလႊင့္ ကိရိယာေလး တစ္ခု တပ္ေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အသံလႊင့္ ဌာနက ေျပာၾကားေနေသာ စကားကို နားေထာင္ၾကေသာ သူတို႔က နားေထာင္ေနရာမွ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေပးလိုက္ေသာအခါ ထိုသူတို႔၏ စကားမွာ အသံလႊင့္ဌာနတြင္ စကားေျပာေနသူတို႔၏ နားတြင္လာၾကားရန္ျဖစ္ပါသည္။ စကားဆံုးသြားေသာအခါ နားေထာင္ေနသူတို႔က လက္ခုပ္ လက္ဝါး တီးကာ ၾသဘာေပးၾကေသာ အခါတြင္လည္း အသံလႊင့္ဌာနက ၾကားရန္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ အသံလႊင့္ဌာနက ၾကားမည္ဆိုလွ်င္ အသံလႊင့္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္မွာလည္း အလြန္ပင္ အားရ ဝမ္းေျမာက္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုမွာကား မိမိေျပာလိုက္ေသာ စကားမွာ မည္မွ်ပင္ေကာင္းေစကာမူ ဆံုးသြားေသာအခါ နားေထာင္ေနသူတို႔၏ ၾသဘာသံကို မၾကားရေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္တက္တက္ ဟာတာတာ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။
သို႔ျဖစ္၍ အသံလႊင့္ဌာနမွ ေန၍ စကားေျပာၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ မိမိတို႔ စကား ေကာင္း၊ မေကာင္း သိရေလေအာင္ အိမ္ျပန္ကာ မိမိတို႔၏ ဇနီးခင္ပြန္းမ်ားကို ေမးျမန္ၾကရရွာပါသည္။
အထက္ေဖၚျပရာပါ အခက္အခဲမ်ားကို ပေပ်ာက္သြားေစရန္ ျမန္မာျပည္ရွိ အသံဖမ္းစက္မ်ားတြင္ အသံလႊင့္ဌာနႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားေသာ အသံလႊင့္စက္ကေလးမ်ား တပ္ဆင္ထားေပးေစလိုပါသည္။
အကယ္၍ စစ္ႀကီးအတြင္း အစိုးရမင္းက ေငြေၾကးမ်ားစြာ အကုန္အက် မခံႏိုင္လွ်င္ လက္ေရြးစဥ္ ေလး-ငါး-ဆယ္ဦး ခန္႔သာ သူတို႔၏ အသံဖမ္းစက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကံေပးေသာ အသံလႊင့္စက္ကေလးမ်ား တပ္ဆင္ေပးထားသင့္ပါသည္။ ထို ေလး-ငါး-ဆယ္ဦးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ ထည့္သြင္းရန္ မေမ့ပါႏွင့္ ခင္ဗ်ား။
အကယ္၍ ထိုစက္မ်ိဳး၏ တန္ဖိုးတဝက္ခကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခံရမည္ဆိုပါလွ်င္လည္း ထိုအဖိုးအခကို ေပးရန္ အသင့္ရွိပါသည္။
ဤစာေရးရျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ မဟုတ္ပါ။ အသံလႊင့္ ဌာနႀကီး တိုးတတ္ရန္ ရည္ရြယ္ရင္း ျဖစ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။
ခ်မ္းသာပါေစခင္ဗ်ား
ေမာင္လူေအး
ေအာက္ပါစာကို စိတ္အား ထက္သန္စြာ ေရးၿပီးလွ်င္ စာတိုက္မွ ထည့္လိုက္ေလသတည္း။ ဝန္မင္း ဦးေအာင္သန္း၏ ျပန္စာကို ေမာင္လူေအး ေမွ်ာ္တုန္းပင္။
၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇြန္
ဒဂုန္ မဂၢဇင္း။
0 comments:
Post a Comment