‘ဟဲလို၊ ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား’
သားလွီးဓားႏွင့္ စဥ္းတီတံုးတို႔သည္ အသံလာရာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း
ဘာမွ် ထူးထူးျခားျခား မေတြ႔ ရ။ မီးဖိုေပၚတြင္ ထိုင္၍ ငိုက္ေနေသာ ေရေႏြးအိုးက
‘ဘယ္သူလဲကြ ၊ ေစာေစာစီးစီး’
‘ကၽြန္ေတာ္ပါ ၊ ဒီ စင္ေပၚမွာေလ’
အားလံုးသည္ ေတာက္ေျပာင္သန္႔ရွင္းေနေသာ စင္ေလး၏အေပၚသို႔ လွည့္ၾကည့္
လိုက္ၾကရာ ေတာက္ပေျပာင္လက္ေနေသာ သံဘူး၀ိုင္းေလးတစ္ဘူးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
စပ္စုတတ္ေသာ သစ္သားေယာက္မက ေမးလိုက္သည္။
‘ရွင္ ဘယ္သူလဲ ဟင္’
‘ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိၾကေတာ့ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ဖြား
တိုင္းရင္းသား အစစ္ပါဗ်’
အားလံုးသည္ မယံုႏိုင္သလို ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ေရေႏြးအိုးက ခပ္တည္တည္
ၾကည့္ျပီး
‘မင္းေျပာလို႔သာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ မင္းပံုစံကေတာ့ တစ္စက္မွ ဗမာရုပ္နဲ႔ မတူဘူး’
သံဘူးေလးက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလိုက္ျပီး
‘ဟဲ ဟဲ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို မယံုသကၤာ ျဖစ္ေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ.။
ထင္လည္း ထင္စရာပါပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကလဲ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ေတာက္ေတာက္
ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ရျပီကိုး။ ဒီ ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အျပစ္လဲ မဟုတ္ပါဘူးေလ။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ. ေမြးဇာတိက ျမန္မာျပည္ပဲ။ အခု ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာတာ’
သစ္သား ေယာက္မသည္ အ့ံအားသင့္စြာျဖင့္ ေရရြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့
အထင္ၾကီးသြားသလို သံဘူးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
‘အို ႏိုင္ငံျခားက’
‘ဟုတ္ပါတယ္ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ခဲ့တာပါ။ လူေတြမႏိုးခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္းမို႔သာ
ေျပာရတာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတယ္လို႔ ေျပာရမွာေတာင္ ခပ္ရွက္ရွက္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
မွ်စ္ဘူးေလ’
‘အို ဟုတ္လား ၊ ႏိုင္ငံျခားၾကီးမ်ားေတာင္ ဘယ္လို ေရာက္သြားရတာလဲ ဟင္’
သစ္သားေယာက္မက ေမးလိုက္ေသာအခါ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးသည္ အားရ ေက်နပ္စြာ
ၿပံဳးလိုက္ၿပီး သူ႔ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ မည္သို႔ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့ပံုတို႔ကို ေျပာျပရန္ ဟန္ျပင္
လိုက္ပါသည္။
ေရေႏြးအိုးက သစ္သားေယာက္မကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး
‘ဒီေကာင္မေလးေတြ အထင္ၾကီးရမယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္ မရွိဘူး ၊ ကဲ ကဲလြန္းတယ္’ဟု
ေတြးလိုက္သည္။
‘ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ. အစက ဟို ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲက စခဲ့ရတာပါလား။
အခုလို ျဖစ္ရမယ္လို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္၀ံ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ စၿပီး ဒီေလာကၾကီးထဲ
ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ေနရာကေတာ့ ေရႊဘိုခရိုင္ ကန္႔ဘလူ ၿမိဳ႔နယ္ရဲ. အေရွ.ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ့
၀ါးေတာၾကီးထဲကေပါ့။ ေျမႀကီး ေအာက္မွာ ပုန္းကြယ္ ေနခဲ့ရေပမယ့္ အခ်ိန္တန္
အရြယ္ေရာက္ မိုးဦးေပါက္လဲ ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ. စိတ္ေတြဟာ လႈပ္ရွားမိတာပါပဲ။
မိုးေရအစို ဓာတ္ကေလးနဲ႔ ေျမႀကီး ခပ္မြမြ ျဖစ္အလာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်ိဳသိပ္လို႔ မရတဲ့
အဆံုး ေခါင္းခၽြန္းနဲ႔ အတင္းေဖာက္ၿပီး ေျမေပၚကို ေရာက္ခဲ့ရသေပါ့။
ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ မိုးနံ႔သင္းေနတဲ့ ေလႏုေအးေလးရယ္ ၊ စိမ္းစိမ္းစိုေနတဲ့
ျမပုရစ္ဖူးေလးေတြရယ္ ၊ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚက မိုးပုလဲဥေလးေတြရယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို
ႀကိဳေနၾကသလိုပဲဗ်’
ကဗ်ာဆန္ေနလိုက္တာ အျမင္ကတ္စရာ တယ္ေကာင္းဟု ေရေႏြးအိုးက ပုပ္သိုးသိုး
မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႏွာေခါင္း ရံႈ.လိုက္သည္။ သတိထားမိဟန္ မတူေသာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကမႈ
ဆက္လက္၍ ေျပာျပေနသည္။
‘ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက တကယ့္ကို
ႏုႏုနယ္နယ္ လွလွပပ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္းနဲ႔ မွ်စ္စို႔ေပါက္ႀကီးကိုး’
‘အဲဒီတုန္းကေတာ့ ငယ္ေသးတာဆိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေပါ့ဗ်ာ။
ငါ ႀကီးလာရင္ လွပေျဖာင့္စင္းၿပီး ႀကီးမားတဲ့ ၀ါးလံုးႀကီးဘ၀ ေရာက္ေစရမယ္။
ၿပီးမွ လူေတြရဲ. အက်ိဳးအတြက္ အသံုး၀င္ေစရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့သဗ်။
ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ခုျဖစ္လာတာနဲ႔က တျခားစီေပါ့ေလ’
သစ္သားေယာက္မက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
‘ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုေပါ့ရွင္ ၊ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းလဲ မျဖစ္ရပါ ဆိုတဲ့ စကားေတာင္ ရွိေသးတယ္
မဟုတ္လား’
‘ဟုတ္ပါတယ္ ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ခုလိုျဖစ္ရတာကေတာင္ ေကာင္းေကာင္းပါပဲ။
၀ါးဘ၀သာ ေရာက္သြားရင္ ဆင္းရဲသား တစ္ေယာက္ရဲ. အိမ္က ပိုးစားေနတဲ့ ၾကမ္းခင္းပဲ
ျဖစ္မလား ၊ အိမ္သာတြင္းထဲ ေဘာင္ေခြခ်ခံရလို႔ ေဆြးေျမ့ေနမလား ၊ ေတာမီးေလာင္တာ
ထဲမ်ား ပါသြားမလား ၊ တစ္ခုခုပဲေပါ့’
‘ဟုတ္တာေပါ့ ၊ အခုလိုျဖစ္လာရတာ ရွင္ သိပ္ၿပီး ကံေကာင္းတာပဲ။ ကၽြန္မတို႔မ်ား
မီးဖိုထဲက ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး’
သစ္သားေယာက္မ၏ ေျပာသံကို ၾကားရေသာအခါ စဥ္းတီတံုးက
‘မေယာက္မရယ္ ၊ ညည္းက သစ္သားေယာက္မ ျဖစ္လာမွေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ
မေနလို႔ ဘယ္မ်ား သြားေနခ်င္လို႔တုန္း။ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္လာရတာပါေအ။
ဘုရားစင္ေပၚ တက္ေနခ်င္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး’
သစ္သားေယာက္မသည္ မည္သို႔မွ် ျပန္မေခ်ပေတာ့ဘဲ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကိုသာ
ဆက္၍ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။ ေျပာခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကလည္း
ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔လိုက္ၿပီး
‘တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲကို ဘယ္က ဘယ္လို ေရာက္လာ
မွန္း မသိပါဘူး။ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ိဳးဖဲ့ယူေတာ့တာပါပဲ။
သူ႔ ေတာင္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို မွ်စ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္ႏွင့္ေနတာကို
ေတြ႔ရတယ္။ မိန္းမႀကီးက အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ အဘြားႀကီးပါဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ စကားလဲ
မေျပာတတ္ဘူး။ သူ ရြာျပန္ေရာက္လို႔ သူမ်ားတကာနဲ႔ ေတြ႔ ေတာ့ အာ အီး အဲ အသံ
ထြက္တတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိရတာေပါ့။ စကားသာ မေျပာတတ္တယ္ ၊ ေတာ္ေတာ္
မွ်စ္ရွာေကာင္းသဗ်။ ေျမႀကီးထဲက မေပၚ့တေပၚ မွ်စ္ေတြကိုလဲ တူးေဖာ္ယူတာပဲ။
သူေနတဲ့ရြာက ထန္းပင္ကုန္းဆိုတဲ့ ရြာကေလးပါဗ်ာ။ အိမ္ကေလးေတြကလဲ
၀ါးအိမ္ကေလးေတြ ၊ ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔’
‘ဟား ဟား ရယ္စရာေပါ့ကြာ ၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ႀကီး ျဖစ္လာမယ့္သူကို စကားမေျပာ
တတ္တဲ့ ေတာသူမႀကီးက ဘ၀ေျပာင္းေပးလိုက္တာေပါ့’
ၾကားျဖတ္ ၀င္ေျပာလိုက္ေသာ ေရေႏြးအိုးေၾကာင့္ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး ေၾကာင္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ မေက်နပ္သလိုႏွင့္
‘ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ စကားေျပာလို႔ မဆံုးခင္ ၀င္ၿပီး
လုမေျပာတတ္ဘူးဗ်။ ယဥ္ေက်းမႈကို နားလည္တဲ့ သေဘာေပါ့။ အင္းေလ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့
ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့’ဟု ေရေႏြးအိုးကို ႏိွမ္လိုက္သည္။
သစ္သားေယာက္မကလည္း ေရေႏြးအိုးကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ၿပီး
‘ဟုတ္သားပဲ ၊ ရွင္က ၾကားက ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္မေနပါနဲ႔။ ကဲ ကိုမွ်စ္ေၾကာ္
ဆက္သာေျပာပါ။ သူ႔ ကို ဂရုစိုက္မေနနဲ႔’
ဆက္သာေျပာပါ။ သူ႔ ကို ဂရုစိုက္မေနနဲ႔’
‘ဒါ နဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားပါ လိမ့္’
ၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနေသာ သားလွီးဓားက
‘အဘြားႀကီးေနတဲ့ ရြာကေလးေရာက္…’
‘အဲ အဲ ဟုတ္ၿပီ ၊ သတိရၿပီ။ အဘြားႀကီးရဲ. သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အခြံေတြခြာ
ေရေႏြးအိုးထဲထည့္ၿပီး ၿပဳတ္ေတာ့တာပဲ။ အစကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အခံရခက္သား၊
ဒါေပမဲ့ အျပဳတ္ခံရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ က်က္သြားတာကိုး။ ၿပီးေတာ့မွ အမွ်င္လိုက္ျမႊာၿပီး
ေနပူလွန္းခံရျပန္ေရာ’
ဒါေပမဲ့ အျပဳတ္ခံရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ က်က္သြားတာကိုး။ ၿပီးေတာ့မွ အမွ်င္လိုက္ျမႊာၿပီး
ေနပူလွန္းခံရျပန္ေရာ’
‘ေၾသာ္ ရွင့္ဘ၀ကလဲ မသက္သာပါလား’
‘ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဒီလိုနဲ႔ မွ်စ္ေျခာက္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရတာပဲ။ ေနလွန္းခံရၿပီး သံုးေလးလ
ေလာက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္က ကက္ထဲ ေနခဲ့ရေသးတယ္။ ႏြားေခ်းေစာ္နံသကိုး ၊ ဒါေပမဲ့
သိပ္မၾကာပါဘူး ၊ ၿမိဳ႔က အ၀ယ္ေတာ္ ေရာက္လာတာပါပဲ’
ေလာက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္က ကက္ထဲ ေနခဲ့ရေသးတယ္။ ႏြားေခ်းေစာ္နံသကိုး ၊ ဒါေပမဲ့
သိပ္မၾကာပါဘူး ၊ ၿမိဳ႔က အ၀ယ္ေတာ္ ေရာက္လာတာပါပဲ’
သစ္သားေယာက္မက ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
‘ပတၱျမားမွန္ရင္ ႏြံ မနစ္ပါဘူးရွင္’
‘ဟုတ္ကဲ့ အဲဒီတုန္းကေတာ့ လူဆိုလို႔ အဘြားႀကီးတို႔ သားအမိနဲ႔ ရြာသားေတြကိုပဲ
ေတြ႔ဖူးေသးတာကိုး။ အခုလာတဲ့ မိန္းမႀကီးကေတာ့ လူခ်င္းတူေပမယ့္ ၀တ္စားထားတာက
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔ ၊ ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္နဲ႔ပါပဲ။
အဘြားႀကီးတို႔ကေတာ့ ဂ်ီးရွစ္သစ္ေလာက္ထူေနတဲ့ ဘာေရာင္ ဘာအဆင္းမွန္း မသိတဲ့
လံုခ်ည္ ထဘီေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီၿမိဳ႔က မိန္းမႀကီးက မွ်စ္ေျခာက္ေတြကို သူ႔ မွာပါလာတဲ့
ဖန္လက္ေကာက္ ၊ ခဲတံ ၊ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္ ၊ ငါးပိ စတဲ့ လူသံုးပစၥည္းေတြနဲ႔ လဲလွယ္
ယူတာကိုး။ လံုခ်ည္ေလး တစ္ကြင္းရဖို႔ မွ်စ္ေျခာက္ေတြအမ်ားႀကီး ေပးရတာကေတာ့
အဆမတန္ပါပဲ။ ေတာသူအပ်ိဳေလးေတြကလဲ တစ္မိုးလံုး ခ်ိဳးခဲ့ရတဲ့ မွ်စ္ေတြကို ေပါင္ဒါတို႔ ၊
ဆံညွပ္တို႔နဲ႔ လဲယူၾကတယ္’
ေတြ႔ဖူးေသးတာကိုး။ အခုလာတဲ့ မိန္းမႀကီးကေတာ့ လူခ်င္းတူေပမယ့္ ၀တ္စားထားတာက
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔ ၊ ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္နဲ႔ပါပဲ။
အဘြားႀကီးတို႔ကေတာ့ ဂ်ီးရွစ္သစ္ေလာက္ထူေနတဲ့ ဘာေရာင္ ဘာအဆင္းမွန္း မသိတဲ့
လံုခ်ည္ ထဘီေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီၿမိဳ႔က မိန္းမႀကီးက မွ်စ္ေျခာက္ေတြကို သူ႔ မွာပါလာတဲ့
ဖန္လက္ေကာက္ ၊ ခဲတံ ၊ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္ ၊ ငါးပိ စတဲ့ လူသံုးပစၥည္းေတြနဲ႔ လဲလွယ္
ယူတာကိုး။ လံုခ်ည္ေလး တစ္ကြင္းရဖို႔ မွ်စ္ေျခာက္ေတြအမ်ားႀကီး ေပးရတာကေတာ့
အဆမတန္ပါပဲ။ ေတာသူအပ်ိဳေလးေတြကလဲ တစ္မိုးလံုး ခ်ိဳးခဲ့ရတဲ့ မွ်စ္ေတြကို ေပါင္ဒါတို႔ ၊
ဆံညွပ္တို႔နဲ႔ လဲယူၾကတယ္’
ေရေႏြးအိုးက ၾကား၀င္၍
‘ေၾသာ္ မိန္းမ မိန္းမ ၊ ေတာေနေန ၿမိဳ.ေနေန သည္ေရာဂါကေတာ့ အတူတူပါလား’
ဟု တရားသံႏွင့္ ညည္းလိုက္သည္။
ဟု တရားသံႏွင့္ ညည္းလိုက္သည္။
‘အဲဒီ အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွည္းနဲ႔ တိုက္ၿပီးေတာ့
ကန္႔ဘလူဆိုတဲ့ၿမိဳ.က ကုန္သည္ႀကီးထံမွာ သြင္းတယ္။ မွ်စ္ေျခာက္ေစ်းကြက္ သိပ္မရွိလွဘူး
လို႔ ကုန္သည္ႀကီးက ေစ်းညွစ္ၿပီး အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီးကို ေတာင္းတဲ့ေစ်းထက္ နည္းၿပီး
၀ယ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ အဘြားႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ အျမတ္ရမွာပါ။ သူ ရခဲ့တာက
မတန္တဆ ေစ်းနဲ႔ စုယူခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ကုန္သည္ႀကီးရဲ. ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ နားေနၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို မီးရထားနဲ႔ လာ ၊ ဂ်ပန္ျပည္ကို
သေဘၤာနဲ႔ ပါသြားရတာပါပဲ’
ကန္႔ဘလူဆိုတဲ့ၿမိဳ.က ကုန္သည္ႀကီးထံမွာ သြင္းတယ္။ မွ်စ္ေျခာက္ေစ်းကြက္ သိပ္မရွိလွဘူး
လို႔ ကုန္သည္ႀကီးက ေစ်းညွစ္ၿပီး အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီးကို ေတာင္းတဲ့ေစ်းထက္ နည္းၿပီး
၀ယ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ အဘြားႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ အျမတ္ရမွာပါ။ သူ ရခဲ့တာက
မတန္တဆ ေစ်းနဲ႔ စုယူခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ကုန္သည္ႀကီးရဲ. ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ နားေနၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို မီးရထားနဲ႔ လာ ၊ ဂ်ပန္ျပည္ကို
သေဘၤာနဲ႔ ပါသြားရတာပါပဲ’
နားမရွင္းေသာ စဥ္းတီတံုးက ေထာက္ေမးလိုက္သည္။
‘ဂ်ပန္ကို ဘယ္လို ေရာက္သြားတာလဲဗ် ၊ ကန္႔ဘလူက ကုန္သည္ႀကီးက တိုက္ရိုက္ ေရာင္းလိုက္တာလား’
‘အဲဒီလိုလဲ မဟုတ္ဘူးဗ် ၊ ရန္ကုန္မွာက သူ႔ ထက္ပိုႀကီးတဲ့ သူေဌးႀကီး ရွိေသးတယ္။
သူက တစ္ဆင့္ ျပန္၀ယ္ၿပီးမွ ဂ်ပန္ျပည္က စက္ရံုကို ေရာင္းလိုက္တာပဲ ထင္ပါတယ္’
သူက တစ္ဆင့္ ျပန္၀ယ္ၿပီးမွ ဂ်ပန္ျပည္က စက္ရံုကို ေရာင္းလိုက္တာပဲ ထင္ပါတယ္’
သစ္သားေယာက္မက ၀င္၍ တိုက္တြန္းေပးျပန္သည္။
‘ကဲပါ လမ္းခရီး အေတြ႔အႀကံဳေလး ေျပာစမ္းပါဦး။ ဗဟုသုတေလး ဘာေလး
ရေအာင္ေပါ့’
ရေအာင္ေပါ့’
‘သိပ္ၿပီး ထူးထူးေထြေထြ မရွိပါဘူး ၊ လိႈင္းမူးတဲ့ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံရတာ
တစ္ခုပါပဲ။ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေရခ်ိဳးေပး ၊ ေရေႏြးေငြ႔ နဲ႔
ထပ္ျပဳတ္ခံရေသးတယ္။ အားလံုး စက္ေတြနဲ႔ သူ႔ အလိုလို လုပ္သြားတာ။
အလုပ္သမားေတြက စက္ေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ၾကည့္ရံုပဲ။ တစ္ဖက္က ၀င္သြားတုန္းက
သာမန္ မွ်စ္ေျခာက္ကေလးေပါ့။ တစ္ဖက္ကထြက္လာေတာ့ စည္သြတ္ၿပီးသား
စာတမ္းရိုက္ၿပီးသား ျဖစ္လာေရာ ၊ နတ္ေရကန္ထဲ ခ်လိုက္သလိုပါပဲဗ်ာ။
သူတို႔ဆီက လူေတြက တကယ္ ေတာ္တဲ့ လူေတြ။ သိပ္ကို အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းတယ္။
သူတို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာလို႔ မရွိေတာ့ဘူး’
တစ္ခုပါပဲ။ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေရခ်ိဳးေပး ၊ ေရေႏြးေငြ႔ နဲ႔
ထပ္ျပဳတ္ခံရေသးတယ္။ အားလံုး စက္ေတြနဲ႔ သူ႔ အလိုလို လုပ္သြားတာ။
အလုပ္သမားေတြက စက္ေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ၾကည့္ရံုပဲ။ တစ္ဖက္က ၀င္သြားတုန္းက
သာမန္ မွ်စ္ေျခာက္ကေလးေပါ့။ တစ္ဖက္ကထြက္လာေတာ့ စည္သြတ္ၿပီးသား
စာတမ္းရိုက္ၿပီးသား ျဖစ္လာေရာ ၊ နတ္ေရကန္ထဲ ခ်လိုက္သလိုပါပဲဗ်ာ။
သူတို႔ဆီက လူေတြက တကယ္ ေတာ္တဲ့ လူေတြ။ သိပ္ကို အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းတယ္။
သူတို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာလို႔ မရွိေတာ့ဘူး’
သားလွီးဓားက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္၍
‘ကိုယ့္လူေျပာတာက ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ေတြးရင္ေတာ့ ဟိုေတာရြာကေလးက မိန္းမေတြလို မွ်စ္ခ်ိဳးၿပီး အေျခာက္လွန္းမယ့္သူ မရွိရင္ ကိုယ့္လူရဲ႔
လူေတြေကာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား’
လူေတြေကာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား’
ေရေႏြးအိုးက ၀င္၍ ေထာက္ခံလိုက္သည္။
‘ေအးကြ ၊ ငါေတာ့ ဂ်ပန္ျပည္က လူေတြထက္ ေတာထဲကို သြား ၊ ၀ါးပင္ေတြၾကား
ထဲက မွ်စ္ေတြကို မရမက ရွာတတ္တဲ့ မိန္းမႀကီးက ပိုေတာ္တယ္ ထင္တယ္’
ထဲက မွ်စ္ေတြကို မရမက ရွာတတ္တဲ့ မိန္းမႀကီးက ပိုေတာ္တယ္ ထင္တယ္’
‘ေဟ့ ေျခသံၾကားတယ္ တိတ္ၾကစမ္း’
သားလွီးဓား၏ သတိေပးသံႏွင့္အတူ မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခန္းလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည္။
ထိုစဥ္ပင္ မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ကပိုကရို ျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္တို႔ကို ျပင္ထံုးလ်က္ႏွင့္
အသက္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊
သူမ ၀တ္ထားေသာ အ၀တ္အထည္တို႔သည္ အေရာင္မွိန္ေနေလၿပီ။ အိပ္ခ်င္စံု၀ါး
ျဖစ္ေနေသးဟန္တူေသာ သူမ၏ မ်က္လံုးတို႔ကို လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ၿပီး တ၀ါး၀ါး
သမ္းလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ေရနံဆီမီးဖိုကို မီးေမႊးလိုက္ၿပီး ေရေႏြးအိုးေရထည့္၍
တည္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းျပင္သို႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။
အသက္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊
သူမ ၀တ္ထားေသာ အ၀တ္အထည္တို႔သည္ အေရာင္မွိန္ေနေလၿပီ။ အိပ္ခ်င္စံု၀ါး
ျဖစ္ေနေသးဟန္တူေသာ သူမ၏ မ်က္လံုးတို႔ကို လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ၿပီး တ၀ါး၀ါး
သမ္းလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ေရနံဆီမီးဖိုကို မီးေမႊးလိုက္ၿပီး ေရေႏြးအိုးေရထည့္၍
တည္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းျပင္သို႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။
‘သူက ဘယ္သူတံုး’
မွ်စ္ေၾကာဘူး၏ အေမးကို သစ္သားေယာက္မက အေျဖေပးလိုက္သည္။
‘ေစာတင္တဲ့၊ ဒီအိမ္က အိမ္ေဖာ္မေလးေပါ့ ။ သူက အခုလို အေစာႀကီး ထၿပီး
ေရေႏြးက်ိဳရတယ္’
ေရေႏြးက်ိဳရတယ္’
‘ေရေႏြးက်ိဳတာမ်ား ဟိုလွ်ပ္စစ္ေဂါက္ ရွိေနတာပဲဟာ’
စင္ေပၚ၌ရွိေနေသာ လွ်ပ္စစ္ေဂါက္က ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ၿပီးမွ
‘ခင္ဗ်ားက ေရာက္တာ မၾကာေသးေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို သံုးရင္
မီတာ သိပ္တက္လို႔ မသံုးဘူးဗ်။ ဧည့္သည္လာလို႔ အေရးတႀကီး ရွိလွမွ၊ မသံုးမျဖစ္မွ
သံုးတာ။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ အခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးပူလဲ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ ။
ခ်ပ္ေသတၱာထဲက ထြက္ရတယ္ကို မရွိဘူး။ တကယ္တမ္း မီးပူတိုက္မယ္ ဆိုရင္ ေစာတင္ပဲ
မီးခိုးတအူအူ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ တိုက္ေပးရတာ။ ဟိုေထာင့္က ေၾကးမီးပူႀကီးပဲသံုးေနတာ’
မီတာ သိပ္တက္လို႔ မသံုးဘူးဗ်။ ဧည့္သည္လာလို႔ အေရးတႀကီး ရွိလွမွ၊ မသံုးမျဖစ္မွ
သံုးတာ။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ အခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးပူလဲ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ ။
ခ်ပ္ေသတၱာထဲက ထြက္ရတယ္ကို မရွိဘူး။ တကယ္တမ္း မီးပူတိုက္မယ္ ဆိုရင္ ေစာတင္ပဲ
မီးခိုးတအူအူ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ တိုက္ေပးရတာ။ ဟိုေထာင့္က ေၾကးမီးပူႀကီးပဲသံုးေနတာ’
ဆူပြက္စ ျပဳလာၿပီျဖစ္ေသာ ေရေႏြးအိုးက ၀င္၍ ဘုေတာလိုက္သည္။
‘မင္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားက ျဖစ္တဲ့ဟာေတြက အထိမခံ ေရႊပန္းကန္ေတြပါကြာ။
တကယ္သံုးရတာထက္ ဟိတ္ဟန္က ပိုမ်ားေနရဲ.။ မင္းတို႔ရဲ. အသံုးစရိတ္က
တယ္ႀကီးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ရႈိးျပေပါ့ကြာ။ ၿပီးေတာ့ တို႔ခ်ည္းပဲ သံုးေရာ။ ေကာင္းသမွ
သိပ္ေကာင္းေရာေပါ့ကြာ။ လူ႔ ေလာကႀကီးကို ငါစိတ္နာလာၿပီေနာ္ ေတာက္’
တကယ္သံုးရတာထက္ ဟိတ္ဟန္က ပိုမ်ားေနရဲ.။ မင္းတို႔ရဲ. အသံုးစရိတ္က
တယ္ႀကီးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ရႈိးျပေပါ့ကြာ။ ၿပီးေတာ့ တို႔ခ်ည္းပဲ သံုးေရာ။ ေကာင္းသမွ
သိပ္ေကာင္းေရာေပါ့ကြာ။ လူ႔ ေလာကႀကီးကို ငါစိတ္နာလာၿပီေနာ္ ေတာက္’
ေျပာရင္း ေျပာရင္းႏွင့္ ေရေႏြးအိုးသည္ ေဒါသႀကီးလာသည္။ တရွဴးရွဴး၊ တရွဲရွဲ၊
တရွဴးရွဴးႏွင့္။
တရွဴးရွဴးႏွင့္။
‘ရွင္ကလဲ အလကားေနရင္း ေဒါသပဲႀကီးေနေတာ့တာကိုး’
သစ္သားေယာက္မ၏ စကားကို ၾကားရလွ်င္ ေရေႏြးအိုးသည္ ပို၍ စိတ္ဆိုးသြား
ဟန္ျဖင့္
ဟန္ျဖင့္
‘ဘာ အလကား စိတ္ဆိုးတယ္ ဟုတ္လား၊ ငါတို႔ဘ၀ကိုက စိတ္ဆိုးစရာမို႔
စိတ္ဆိုးရတာ သိရဲ.လား။ တကယ္လုပ္ေနရတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာလဲ’
စိတ္ဆိုးရတာ သိရဲ.လား။ တကယ္လုပ္ေနရတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာလဲ’
‘ကုသိုလ္ကံေပါ့ရွင္’
‘ဘာကုသိုလ္ကံလဲ။ အရွိကို အရွိအတိုင္း လက္မခံရဲတဲ့ လူေတြေၾကာင့္ တို႔ ဒီ လို
ျဖစ္ေနရတာ’
ျဖစ္ေနရတာ’
ေရေႏြးအိုးသည္ တရွဴးရွဴးႏွင့္ ေပါက္ကြဲမတတ္ ျဖစ္လာသည္။ တကယ္ စိတ္ဆိုးေနမွန္း
သိၾက၍ အားလံုးကပင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ၾကည့္ေနၾကသည္။
သိၾက၍ အားလံုးကပင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ၾကည့္ေနၾကသည္။
ထိုစဥ္ပင္ အိမ္ေဖာ္မေလး ျပန္၀င္လာသည္။ ေရေႏြးအိုး တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ
ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ ေသာအခါ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်က္ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို
ရွာေဖြေနသည္။ ေနာက္မွ သတိရဟန္ျဖင့္ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္သြားၿပီး
လက္ႏွီးစုတ္တစ္စကို ကိုင္ကာ ျပန္၀င္လာသည္။ ထိုလက္ႏွီးစုတ္ျဖင့္ ေရေႏြးအိုးကို
မီးဖိုေပၚမွ ယူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရျပန္ျဖည့္၍
ေရေႏြးအိုးကို မီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားျပန္သည္။ လက္ႏွီးစုတ္က သစ္သား
ေယာက္မကို ၾကည့္ကာ
ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ ေသာအခါ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်က္ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို
ရွာေဖြေနသည္။ ေနာက္မွ သတိရဟန္ျဖင့္ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္သြားၿပီး
လက္ႏွီးစုတ္တစ္စကို ကိုင္ကာ ျပန္၀င္လာသည္။ ထိုလက္ႏွီးစုတ္ျဖင့္ ေရေႏြးအိုးကို
မီးဖိုေပၚမွ ယူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရျပန္ျဖည့္၍
ေရေႏြးအိုးကို မီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားျပန္သည္။ လက္ႏွီးစုတ္က သစ္သား
ေယာက္မကို ၾကည့္ကာ
‘ညည္းတို႔ကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ဇိမ္ေပါ့ေလ၊ ငါျဖင့္ တစ္ညလံုး အျပင္ဘက္
၀ရန္တာမွာ ေစာတင္ ေမ့ထားခဲ့လို႔ ခ်မ္းလိုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ငါက ပူတာကို
မေၾကာက္ပါဘူး၊ ေအးတာေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ မရဘူး။ ဟိုေကာင္မ ေစာတင္
ဘာစိတ္မႊန္ေနလဲ မသိပါဘူး။ အခု ညည္းတို႔ ဘာေျပာေနၾကတာလဲ’
၀ရန္တာမွာ ေစာတင္ ေမ့ထားခဲ့လို႔ ခ်မ္းလိုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ငါက ပူတာကို
မေၾကာက္ပါဘူး၊ ေအးတာေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ မရဘူး။ ဟိုေကာင္မ ေစာတင္
ဘာစိတ္မႊန္ေနလဲ မသိပါဘူး။ အခု ညည္းတို႔ ဘာေျပာေနၾကတာလဲ’
‘ေၾသာ္ ဟို မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက သူ႔ ရဲ. ႏိုင္ငံၿခား အေတြ႔ အႀကံဳေတြ ေျပာျပေနတာကို
နားေထာင္ေနၾကတာ’
နားေထာင္ေနၾကတာ’
သစ္သားေယာက္မ ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ႏွီးစုတ္သည္
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကို ျမင္ရေသာအခါ သေဘာက်သြားသည္။
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကို ျမင္ရေသာအခါ သေဘာက်သြားသည္။
‘ေတြ႔ ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္’
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက အသိအမွတ္ျပဳဟန္ျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ ေခါင္းညိတ္ျပ၍
ၿပံဳးေနေလသည္။ လက္ႏွီးစုတ္သည္ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး၏ ေတာက္ပေျပာင္လက္ေသာ
အသြင္သဏၭာန္ကို ေသခ်ာၾကည့္၍ သူ၏ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ပံုပန္းကို ျပန္၍
ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးမွ မလံုမလဲ အရွက္ေျပ ရယ္လိုက္ၿပီး
ၿပံဳးေနေလသည္။ လက္ႏွီးစုတ္သည္ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး၏ ေတာက္ပေျပာင္လက္ေသာ
အသြင္သဏၭာန္ကို ေသခ်ာၾကည့္၍ သူ၏ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ပံုပန္းကို ျပန္၍
ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးမွ မလံုမလဲ အရွက္ေျပ ရယ္လိုက္ၿပီး
‘အဟင္းဟင္း၊ ကၽြန္မကေတာ့ အဆင့္အတန္းမေရြး ဘယ္အိမ္မွာ ေနရေနရ
ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒါက ကၽြန္မရဲ. ရင့္က်က္ျပည့္၀တဲ့ သေဘာေပါ့ရွင္။ ေနာက္ထပ္ ေပေရမွာ မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးေလ။ ကဲ ကၽြန္မလဲ သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိေနတာ ေမးစမ္းပါရေစ။
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာက သိပ္ကို ခမ္းနားတာပဲဆို၊ နတ္ျပည္လိုပဲဆို။ ဟိုတစ္ခါ အိမ္ကို
လာလည္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္လူႀကီးက ေျပာတယ္လို႔ ဟိုေၾကြကရားက ေျပာဖူးတယ္။
ေၾကြကရားကေတာ့ ဧည့္ခန္းကို ခဏခဏ သြားရေတာ့ သတင္းဆန္းေတြ သိရတာေပါ့’
ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒါက ကၽြန္မရဲ. ရင့္က်က္ျပည့္၀တဲ့ သေဘာေပါ့ရွင္။ ေနာက္ထပ္ ေပေရမွာ မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးေလ။ ကဲ ကၽြန္မလဲ သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိေနတာ ေမးစမ္းပါရေစ။
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာက သိပ္ကို ခမ္းနားတာပဲဆို၊ နတ္ျပည္လိုပဲဆို။ ဟိုတစ္ခါ အိမ္ကို
လာလည္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္လူႀကီးက ေျပာတယ္လို႔ ဟိုေၾကြကရားက ေျပာဖူးတယ္။
ေၾကြကရားကေတာ့ ဧည့္ခန္းကို ခဏခဏ သြားရေတာ့ သတင္းဆန္းေတြ သိရတာေပါ့’
ေရေႏြးအိုးက လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္ဟု ေတြးမိေသးသည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ၿပီး
‘သူတို႔ဆီကေတာ့ ေမးမေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊ စက္မႈလက္မႈက သိပ္ကို
တိုးတက္တာပါလား။ လူတစ္ေယာက္ကို ကားတစ္စီးစီ ကိုယ္ပိုင္ရွိၾကတယ္၊
တိုက္ႀကီးေတြကလဲ အျမင့္ႀကီးေတြ၊ လမ္းႀကီးေတြကလဲ ေျဖာင့္တန္းတဲ့လမ္းႀကီးေတြ။
သူတို႔ဆီမွာ ေနရမွပဲ လူ႔ ဘ၀ရဲ. ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သိရေတာ့တယ္’
တိုးတက္တာပါလား။ လူတစ္ေယာက္ကို ကားတစ္စီးစီ ကိုယ္ပိုင္ရွိၾကတယ္၊
တိုက္ႀကီးေတြကလဲ အျမင့္ႀကီးေတြ၊ လမ္းႀကီးေတြကလဲ ေျဖာင့္တန္းတဲ့လမ္းႀကီးေတြ။
သူတို႔ဆီမွာ ေနရမွပဲ လူ႔ ဘ၀ရဲ. ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သိရေတာ့တယ္’
‘ခင္ဗ်ား ေျပာသလိုျဖင့္ သူတို႔ဆီမွာ သူေတာင္းစား မရွိေတာ့ဘူးေပါ့၊
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့’
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့’
ေရေႏြးအိုး၏ ၾကားျဖတ္အေမးကို မွ်စ္ဘူးသည္ ရုတ္တရက္ ျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ
ျဖစ္ေနသည္။
ျဖစ္ေနသည္။
‘ဒါကေတာ့ဗ်ာ အို အဲ’
‘ေအးေလ ခင္ဗ်ားေရာက္ခဲ့မွာက စက္ရံုထဲသာ ေရာက္ခဲ့ၿပီး စက္ရံုဆင္း
အလုပ္သမားေတြရဲ. တကယ့္ ဘ၀အေျခအေနကိုမွ မေတြ႔ခဲ့ရဘဲကိုး။
တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြက ကြယ္ေနေတာ့ တိုက္ႀကီးေတြရဲ. ေနာက္က လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား
အမႈိက္ပံုမွာ ေကာက္ေနတဲ့ လူငယ္ကေလးေတြကို ဘယ္ေတြ႔ခဲ့ရပါ့မလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား
ကိုဓာတ္ခဲ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အဲဒီက လာတာဆိုေတာ့ သိမွာပါ’
အလုပ္သမားေတြရဲ. တကယ့္ ဘ၀အေျခအေနကိုမွ မေတြ႔ခဲ့ရဘဲကိုး။
တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြက ကြယ္ေနေတာ့ တိုက္ႀကီးေတြရဲ. ေနာက္က လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား
အမႈိက္ပံုမွာ ေကာက္ေနတဲ့ လူငယ္ကေလးေတြကို ဘယ္ေတြ႔ခဲ့ရပါ့မလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား
ကိုဓာတ္ခဲ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အဲဒီက လာတာဆိုေတာ့ သိမွာပါ’
အခန္းေထာင့္၌ ရွိေနေသာ အားကုန္၍ ပင္စင္ယူထားသည့္ ဓာတ္ခဲက မၿပံဳးမရယ္
ခပ္တည္တည္ ၾကည့္လိုက္ကာ
ခပ္တည္တည္ ၾကည့္လိုက္ကာ
‘ဘာလို႔ ဒါေတြ ေမးေနတာလဲ ေရေႏြးအိုးရာ၊ ငါ ေျပာခဲ့ၿပီးသား မဟုတ္လား။
ငါ လူေတြအေၾကာင္းကို သိပ္လဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေတြးလဲ မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ဘ၀ဟာ အခု ဘာမွ မစြမ္းေတာ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ငါ့ရင္ကို ခြဲ၊ အထဲ ၀င္ၾကည့္စမ္း၊ မည္းနက္ေနဆဲပါပဲကြာ’
ငါ လူေတြအေၾကာင္းကို သိပ္လဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေတြးလဲ မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ဘ၀ဟာ အခု ဘာမွ မစြမ္းေတာ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ငါ့ရင္ကို ခြဲ၊ အထဲ ၀င္ၾကည့္စမ္း၊ မည္းနက္ေနဆဲပါပဲကြာ’
လက္ႏွီးစုတ္က စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္
‘အဲဒါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊ ေျပာခ်င္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပဲ’
ဓာတ္ခဲက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ကာ
‘နင္ သိပ္ခက္တယ္ လက္ႏွီးစုတ္၊ ေလာကမွာ မဆီမဆိုင္ လုပ္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္၊
ေျပာခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာေတြ တစ္ပံုႀကီး။ နင္ ဒါေၾကာင့္ လက္ႏွီးစုတ္ ျဖစ္ေနရတာ’
ေျပာခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာေတြ တစ္ပံုႀကီး။ နင္ ဒါေၾကာင့္ လက္ႏွီးစုတ္ ျဖစ္ေနရတာ’
ထိုစဥ္ ေစာတင္ ၀င္လာ၍ စကားစ ျပတ္သြားၾကျပန္သည္။ ေစာတင္သည္
ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ေၾကြပန္းကန္ျပားမ်ား၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ လက္သုတ္ပ၀ါတို႔ကို ထုတ္ယူ၍
မွ်စ္ဘူးရွိရာ စင္ေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ေပါင္မုန္႔ကို ေငြဓားကေလးႏွင့္ အခ်ပ္မ်ား လွီး၍
ေပါင္မုန္႔ကင္ မီးအိုးကေလးေပၚ တင္ၿပီး ကင္ေနေလသည္။ ကင္ၿပီးေသာ ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္မ်ားကို
ပန္းကန္ျပားတြင္ ထည့္ၿပီး ထြက္သြားျပန္သည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက ေစာတင္ကို ၾကည့္ကာ
ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ေၾကြပန္းကန္ျပားမ်ား၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ လက္သုတ္ပ၀ါတို႔ကို ထုတ္ယူ၍
မွ်စ္ဘူးရွိရာ စင္ေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ေပါင္မုန္႔ကို ေငြဓားကေလးႏွင့္ အခ်ပ္မ်ား လွီး၍
ေပါင္မုန္႔ကင္ မီးအိုးကေလးေပၚ တင္ၿပီး ကင္ေနေလသည္။ ကင္ၿပီးေသာ ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္မ်ားကို
ပန္းကန္ျပားတြင္ ထည့္ၿပီး ထြက္သြားျပန္သည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက ေစာတင္ကို ၾကည့္ကာ
‘သူက ထြက္ခ်ည္ ၀င္ခ်ည္နဲ႔’
လက္ႏွီးစုတ္က ရွင္းျပလိုက္သည္။
‘သူ႔ အလုပ္က မီးဖိုေခ်ာင္သာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေရွ.ခန္း ရွင္းရေသးတယ္၊
ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းရေသးတယ္၊ ကား ဖုန္သုတ္ရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ သခင္မတို႔
ထလာရင္ ေကာ္ဖီ ေပါင္မုန္႔ အသင့္ျဖစ္ေနရမယ္။ ၿပီးေတာ့….’
ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းရေသးတယ္၊ ကား ဖုန္သုတ္ရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ သခင္မတို႔
ထလာရင္ ေကာ္ဖီ ေပါင္မုန္႔ အသင့္ျဖစ္ေနရမယ္။ ၿပီးေတာ့….’
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးသည္ ေပါင္မုန္႔ လွီးေသာ ဓားကို ျမင္ရေသာအခါ လက္ႏွီးစုတ္၏
စကားကို နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့၍
စကားကို နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့၍
‘ဟဲလို မစၥတာ စတိန္းလက္စတီး၊ ဂြဒ္ေမာနင္း၊ ေဟာင္းဒူးယူဒူး’ဟု ႏႈတ္ဆက္
လိုက္သည္။ သံမဏိဇြန္းႏွင့္ ခက္ရင္းက ဓားကို တီးတိုး ဟားလိုက္ၾကသည္။
လိုက္သည္။ သံမဏိဇြန္းႏွင့္ ခက္ရင္းက ဓားကို တီးတိုး ဟားလိုက္ၾကသည္။
‘သိပ္ၿပီး အဲဒီအေကာင္ကို အေရာမ၀င္နဲ႔။ သူက သံမဏိအစစ္ မဟုတ္ဘူး၊
အရည္စိမ္ရယ္’
အရည္စိမ္ရယ္’
‘ေအးပါ ငါ သိပါတယ္’
ထိုစကားတို႔ကို ၾကားမိဟန္မတူေသာ မွ်စ္ဘူးက ဆက္၍ ခ်ီးက်ဴးေနျပန္သည္။
‘ခင္ဗ်ားတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရရင္ေတာ့ အျမဲတမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေတာက္ေတာက္ပပ
ပဲဗ်ိဳ.၊ အားက်စရာပဲ။ ကဲ ကိုသားလွီးဓား၊ ဓားခ်င္းအတူတူ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီအဂၤလန္က လာတဲ့
ဓားနဲ႔ တူလို႔လား၊ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားသလဲ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အစြန္းအကြက္ေတြနဲ႔’
ပဲဗ်ိဳ.၊ အားက်စရာပဲ။ ကဲ ကိုသားလွီးဓား၊ ဓားခ်င္းအတူတူ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီအဂၤလန္က လာတဲ့
ဓားနဲ႔ တူလို႔လား၊ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားသလဲ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အစြန္းအကြက္ေတြနဲ႔’
သားလွီးဓားက ငံု႔ခံမေနဘဲ
‘အဂၤလန္မွာေတာ့ လူေတြက ေပါင္မုန္႔ပဲ လွီးစားေနၾကသလားဗ်။
က်ဳပ္လို သားလွီးဓားေတြလည္း တစ္ပံုႀကီး ေနမွာပါ’
က်ဳပ္လို သားလွီးဓားေတြလည္း တစ္ပံုႀကီး ေနမွာပါ’
မွ်စ္ဘူးက သူ၏စကားတို႔ကို ျပန္လည္ေခ်ပျခင္း ခံေနရ၍ ေက်နပ္ဟန္ မတူ။
တကယ္ဆိုလွ်င္ သားလွီးဓား၊ ေရေႏြးအိုး စသည္တို႔သည္ ျမန္မာျပည္၌ ဖြားၿပီး တျခား
မည္သည့္တိုင္းျပည္မွ ေရာက္ဖူးၾကသူမ်ား မဟုတ္။ ဗဟုသုတ ျပည့္စံုၾကြယ္၀ၾကသူမ်ား
မဟုတ္။ သူတို႔ကို အေလွ်ာ့ေပးလွ်င္ ညံ့ရာက်လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိၿပီး
တကယ္ဆိုလွ်င္ သားလွီးဓား၊ ေရေႏြးအိုး စသည္တို႔သည္ ျမန္မာျပည္၌ ဖြားၿပီး တျခား
မည္သည့္တိုင္းျပည္မွ ေရာက္ဖူးၾကသူမ်ား မဟုတ္။ ဗဟုသုတ ျပည့္စံုၾကြယ္၀ၾကသူမ်ား
မဟုတ္။ သူတို႔ကို အေလွ်ာ့ေပးလွ်င္ ညံ့ရာက်လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိၿပီး
‘ဘာပဲေျပာေျပာေပါ့ေလ၊ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာရင္ အဆင့္အတန္းျမင့္လာတာေတာ့
ခင္ဗ်ားတို႔ ျငင္းႏိုင္မလား။ ကၽြန္ေတာ္သာ သာမန္ မွ်စ္ဘ၀ေနရရင္ လွည္းၾကမ္းစီးၿပီး
ေတာၿမိဳ. ေစ်းကေလးမွာ ဖက္နဲ႔ ပံုေရာင္းတာခံရမွာ။ အခုၾကည့္စမ္းပါ။ တိုက္ခန္းထဲက
စင္ေပၚမွာေနရၿပီ၊ ကားစီးဖူးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေလ၊ ေတာမွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္
မွ်စ္ကို တစ္ပံုငါးျပား ဆယ္ျပားေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး ႏိုင္ငံျခားျပန္
ဘ၀က်ေတာ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ လူတိုင္း ၀ယ္ႏိုင္တယ္ မွတ္လို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဆင့္က
သိပ္ ရွားရွားပါးပါး အတန္းအစား၊ တန္ဖိုးက်ေတာ့လဲ အဆႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္
ျမင့္တက္သြားတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ အျမင္’ဟု ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ခန္းလံုး ၿငိမ္ေနေသာေၾကာင့္
သိပ္ဟုတ္ေသာ ငါပါလားဟု ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၿငိမ္သက္စြာ
နားေထာင္ေနေသာ ဓာတ္ခဲက စကားတစ္လံုးခ်င္းစီ ေလးေလးနက္နက္ႀကီး ေျပာလိုက္သည္။
ခင္ဗ်ားတို႔ ျငင္းႏိုင္မလား။ ကၽြန္ေတာ္သာ သာမန္ မွ်စ္ဘ၀ေနရရင္ လွည္းၾကမ္းစီးၿပီး
ေတာၿမိဳ. ေစ်းကေလးမွာ ဖက္နဲ႔ ပံုေရာင္းတာခံရမွာ။ အခုၾကည့္စမ္းပါ။ တိုက္ခန္းထဲက
စင္ေပၚမွာေနရၿပီ၊ ကားစီးဖူးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေလ၊ ေတာမွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္
မွ်စ္ကို တစ္ပံုငါးျပား ဆယ္ျပားေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး ႏိုင္ငံျခားျပန္
ဘ၀က်ေတာ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ လူတိုင္း ၀ယ္ႏိုင္တယ္ မွတ္လို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဆင့္က
သိပ္ ရွားရွားပါးပါး အတန္းအစား၊ တန္ဖိုးက်ေတာ့လဲ အဆႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္
ျမင့္တက္သြားတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ အျမင္’ဟု ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ခန္းလံုး ၿငိမ္ေနေသာေၾကာင့္
သိပ္ဟုတ္ေသာ ငါပါလားဟု ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၿငိမ္သက္စြာ
နားေထာင္ေနေသာ ဓာတ္ခဲက စကားတစ္လံုးခ်င္းစီ ေလးေလးနက္နက္ႀကီး ေျပာလိုက္သည္။
‘တန္ဖိုး ျမင့္သြားတယ္ နိမ့္သြားတယ္ ဆိုတာက လူေတြရဲ. အေျခအေနအရ
သတ္မွတ္ခ်က္ပါပဲ။ ဒါ ကိုေထာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ဟုတ္လွၿပီ ထင္ရင္ မဟာ
အမွားေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္မွာပဲ။ လူဆိုတာေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုရင္၊ အေပၚယံ အမြမ္းမံ
ေကာင္းေနရင္ အထင္ႀကီးပစ္လိုက္ၾကတာ’
သတ္မွတ္ခ်က္ပါပဲ။ ဒါ ကိုေထာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ဟုတ္လွၿပီ ထင္ရင္ မဟာ
အမွားေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္မွာပဲ။ လူဆိုတာေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုရင္၊ အေပၚယံ အမြမ္းမံ
ေကာင္းေနရင္ အထင္ႀကီးပစ္လိုက္ၾကတာ’
ေရေႏြးအိုးသည္ တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ ဓာတ္ခဲ၏
စကားကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္
စကားကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္
‘သိပ္ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ေမ့ရင္ေတာ့ အက်နာမွာပဲ။ နာမည္ေတြ
ဘယ္လို ေျပာင္းတပ္တပ္၊ အေပၚယံ ျပင္ဆင္မႈ မြမ္းမံမႈေတြ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မူလ
ဇာစ္ျမစ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ဘူး’
ဘယ္လို ေျပာင္းတပ္တပ္၊ အေပၚယံ ျပင္ဆင္မႈ မြမ္းမံမႈေတြ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မူလ
ဇာစ္ျမစ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ဘူး’
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးသည္ စိတ္တိုသြားသည္။ ၾကည့္စမ္း၊ သည္အေကာင္ေတြသည္
အဂၤလိပ္စာ ဆို၍ ေအသည္ ဂ်ိဳနဲ႔လားဟု ေမးရမည့္သူေတြ။ သူ႔ ကို ျပန္၍ သတိေပး
ဆံုးမေနၾကသည္။ စိတ္ဆိုးသြားေသာ္လည္း ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ေရေႏြးအိုးက်ိဳ လွ်ပ္စစ္ေဂါက္တို႔
ေရွ.၌မူ ခ်ဳပ္ထိန္းထားရမည္။ သူသည္ ပညာတတ္ႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္၍ လူလိမၼာအမ်က္
ျပင္မထြက္ဟု ဆိုထားသည္ မဟုတ္ေလာ။ သည္ေတာ့ အသာအယာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး
အဂၤလိပ္စာ ဆို၍ ေအသည္ ဂ်ိဳနဲ႔လားဟု ေမးရမည့္သူေတြ။ သူ႔ ကို ျပန္၍ သတိေပး
ဆံုးမေနၾကသည္။ စိတ္ဆိုးသြားေသာ္လည္း ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ေရေႏြးအိုးက်ိဳ လွ်ပ္စစ္ေဂါက္တို႔
ေရွ.၌မူ ခ်ဳပ္ထိန္းထားရမည္။ သူသည္ ပညာတတ္ႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္၍ လူလိမၼာအမ်က္
ျပင္မထြက္ဟု ဆိုထားသည္ မဟုတ္ေလာ။ သည္ေတာ့ အသာအယာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး
‘ေအးဗ်ာ၊ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုဆိုတဲ့ စကားကို အစက မယံုမိဘူးဗ်ာ’
ေရေႏြးအိုးသည္ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ေအာ္ခ်လိုက္သည္။
‘ဘာ၊ က်ဳပ္တို႔က ခင္ဗ်ားကို မနာလိုဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ ခင္ဗ်ားဘာသာ
ၾကံဳႀကိဳက္ အခြင့္သာလို႔ ႏိုင္ငံျခားကို တစ္ေခါက္ပါသြားတာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မနာလို ျဖစ္ရမွာလဲ။
မနာလိုလဲ မရွိဘူး၊ အဲ အထင္ေတာ့ မႀကီးႏိုင္ဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ’
ၾကံဳႀကိဳက္ အခြင့္သာလို႔ ႏိုင္ငံျခားကို တစ္ေခါက္ပါသြားတာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မနာလို ျဖစ္ရမွာလဲ။
မနာလိုလဲ မရွိဘူး၊ အဲ အထင္ေတာ့ မႀကီးႏိုင္ဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ’
ဓာတ္ခဲက အားနာဟန္ျဖင့္
‘ေဟ့ ေရေႏြးအိုး၊ အထင္ႀကီးတယ္ ေျပာလိုက္ပါကြာ’
‘မေျပာႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ရိုင္းတယ္ထင္ရင္လဲ ထင္၊ သူ႔ ကို အထင္ႀကီးရေအာင္က သူ႔
အေနနဲ႔ ဘ၀တူ မွ်စ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳခဲ့လို႔လဲ။ သူ႔ တန္ဖိုး
တျဖည္းျဖည္းႀကီးၿပီး ေစ်းတက္လာေတာ့လဲ ဘယ္သူေတြ ေကာင္းစားသြားလဲ။
ရန္ကုန္က သူေဌးႀကီး ကားသစ္တစ္စီး ၀ယ္စီးႏိုင္မယ္။ စက္ရံုပိုင္တဲ့လူႀကီးက တစ္ရံုကေန
ႏွစ္ရံု ျဖစ္လာမယ္။ ကန္႔ဘလူက ကုန္သည္ႀကီး တိုက္ေဆာက္ေကာင္း ေဆာက္ႏိုင္မယ္။
အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီး ေရႊလက္ေကာက္တစ္ဖက္ ထပ္လုပ္ႏိုင္မယ္။ ကဲ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့
မွ်စ္ခ်ိဳးရတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဘာထူးလာသလဲ။ လူတစ္စုကို အက်ိဳးျပဳတဲ့ ခင္ဗ်ားကို
က်ဳပ္တို႔က ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ ဘာေတြမ်ား လုပ္သင့္တယ္ ထင္ေနသလား’
အေနနဲ႔ ဘ၀တူ မွ်စ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳခဲ့လို႔လဲ။ သူ႔ တန္ဖိုး
တျဖည္းျဖည္းႀကီးၿပီး ေစ်းတက္လာေတာ့လဲ ဘယ္သူေတြ ေကာင္းစားသြားလဲ။
ရန္ကုန္က သူေဌးႀကီး ကားသစ္တစ္စီး ၀ယ္စီးႏိုင္မယ္။ စက္ရံုပိုင္တဲ့လူႀကီးက တစ္ရံုကေန
ႏွစ္ရံု ျဖစ္လာမယ္။ ကန္႔ဘလူက ကုန္သည္ႀကီး တိုက္ေဆာက္ေကာင္း ေဆာက္ႏိုင္မယ္။
အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီး ေရႊလက္ေကာက္တစ္ဖက္ ထပ္လုပ္ႏိုင္မယ္။ ကဲ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့
မွ်စ္ခ်ိဳးရတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဘာထူးလာသလဲ။ လူတစ္စုကို အက်ိဳးျပဳတဲ့ ခင္ဗ်ားကို
က်ဳပ္တို႔က ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ ဘာေတြမ်ား လုပ္သင့္တယ္ ထင္ေနသလား’
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေရေႏြးအိုးသည္ ေဒါသ ႀကီး ႀကီးလာသည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကလည္း
မနည္း သည္းခံေနရဟန္ျဖင့္
မနည္း သည္းခံေနရဟန္ျဖင့္
‘ေတာ္ၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား လြန္လာၿပီ။ အမွန္ကေတာ့ ေအာက္တန္းစားေတြနဲ႔ သြားေရာမိတဲ့
က်ဳပ္အျပစ္ပဲ’
က်ဳပ္အျပစ္ပဲ’
ထိုစဥ္ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ ေျခသံမ်ားႏွင့္အတူ အိမ္ေရွ.ဘက္မွ လူသံၾကားလိုက္ရသည္။
တိုင္ကပ္နာရီမွ တဒင္ဒင္ႏွင့္ ခုႏွစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္သည္။ ေစာတင္သည္ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ
၀င္လာၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေလသည္။ ထိုေနာက္ လင္ဗန္းထဲသို႔ ေကာ္ဖီအိုး၊ ပန္းကန္တို႔
ထည့္ေနစဥ္ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ပုပု၊ အသားအေရ စိုျပည္ျပည့္ၿဖိဳးေသာ အသက္ ၃၀ ခန္႔
မိန္းမတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ သူမသည္ တဘက္အေမြးပြႀကီးကို ၿခံဳထားၿပီး
သြားပြတ္တံႏွင့္ သြားတိုက္ေနရင္းက ဗလံုးဗေထြး ေျပာလိုက္သည္။
‘ေစာတင္ ေပါင္မုန္႔ကို ေထာပတ္ မသုတ္နဲ႔ေတာ့၊ ဟိုစင္ေပၚက မွ်စ္ဘူးကို ေဖာက္ၿပီး
ထပ္ေႏႊးလိုက္။ ဒီေန႔ တစ္မ်ိဳး ဆန္းဆန္း စားၾကတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာ ကိုကို ႏိုးေတာ့မယ္။
ျမန္ျမန္လုပ္’
သခင္မ ထြက္သြားလွ်င္ ေစာတင္သည္ လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာႏွင့္ပင္ဆူေနေသာ
ေရေႏြးအိုးကို ေအာက္သို႔ခ်လိုက္ၿပီး ဒယ္အိုး တည္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ မွ်စ္ဘူးကို
ေဖာက္၍ ဒယ္အိုးထဲထည့္ကာ ေယာက္မႏွင့္ ေမႊေပးလိုက္သည္။ မၾကာမီ အေငြ႔
တေထာင္းေထာင္း ထ လာသည္။ သစ္သားေယာက္မလည္း သူ အလြန္အထင္ႀကီးေနေသာ
မွ်စ္ႏွင့္ တရင္းတႏွီး ထိေတြ႔ လိုက္ရသည္။ ေစာတင္သည္ မွ်စ္ဘူးခြံကို အျပင္ဘက္ အမိႈက္ပံု
လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး မွ်စ္ေၾကာ္တို႔ကို လင္ဗန္းထဲ ထည့္ကာ အိမ္ေရွ.ခန္းသို႔ မ ယူသြားေလသည္။
မီးဖိုခန္းထဲ၌ က်န္ရစ္ေနၾကေသာ သူတို႔သည္ ေငးေနမိၾကသည္။ အတန္ၾကာမွ
ေရေႏြးအိုးက
‘အင္း ႏိုင္ငံျခားျပန္ မစၥတာမွ်စ္ေျခာက္(ေအမွ ဇက္ထိ ဘြဲ႔ရွည္)ေတာ့ သြားရွာၿပီ။
ႏိုင္ငံျခားက တစ္ေခါက္ေလး ျပန္ခဲ့ရတာနဲ႔ ဘ၀ေမ့ခ်င္လိုက္တာကိုး’
ဓာတ္ခဲက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
‘ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေပါ့ကြာ၊ ေအာက္ေျခ နည္းနည္းလြတ္သြားတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ သူ နားမလည္တာက လူေတြဟာ သူ႔ ကိုထက္ သူ႔ ကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔
အဂၤလိပ္စာလံုး ၀င္း၀င္းလက္လက္ တံဆိပ္ေတြကို ပို အထင္ႀကီးတယ္ ဆိုတာကိုပဲ’
သားလွီးဓားက ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး
‘က်ဳပ္တို႔အတြက္ သင္ခန္းစာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားကပဲ လာလာ၊ အေပၚယံ
ဟိတ္ဟန္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ အရမ္း အထင္မႀကီးၾကနဲ႔ေပါ့။ သူ႔ ရဲ. တကယ့္
အႏွစ္သာရကိုပဲ က်ဳပ္တို႔ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ အခုလဲ ၾကည့္ေလ၊
သူ႔ ကိုယ္သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထင္ေနေန မွ်စ္ဟာ မွ်စ္ပဲေပါ့။ လူ႔ ပါးစပ္ထဲကေန
ဘယ္ေရာက္သြားမလဲ၊ ကဲ’
အားလံုးသည္ သေဘာတူဟန္ႏွင့္ ၿငိမ္သက္သြားၾကေလသတည္း။
( မိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၁၉၇၁ )
မာန္ျမင့္ [ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္သည္ ႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား ]
0 comments:
Post a Comment