ဇီးခ်ဥ္ကုန္းဟာ နာမည္နဲ႔ လုိက္ေအာင္ပဲ ဇီးခ်ဥ္ပင္ေတြ ေတာထေနတဲ့ ႐ြာကေလး။ အနီးဆုံးက ေက်ာင္းစုဆုိတဲ့ တုိက္နယ္အဆင့္႐ြာနဲ႔ကိုပဲ ေလးမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းတယ္။ ေရလည္းရွား၊ ေနလည္း ပူ၊ ဖုန္လည္းထူတဲ့ ႐ြာတစ္႐ြာလုိပါပဲ။ သိပ္ေတာ့ မထူးဘူး။ ေခါင္တယ္၊ ဆင္းရဲတယ္၊ အိမ္ေျခနည္းတယ္။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းက လူေတြဟာ ပစၥည္းပစၥယေလး ၀ယ္ခ်င္လုိ႔၊ ဥပုသ္သီတင္းေလး ေဆာက္တည္ဖုိ႔ မုန္႔ေလး ပဲေလး၊ စားစရာ ေသာက္စရာေလး ၀ယ္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းစုကုိပဲသြားရတယ္။ ႐ြာမွာက ေစ်းရွိတယ္ဆုိ႐ံုကေလးပဲ ရွိတာကုိး။
ဒါေပမဲ့ ႐ြာမွ ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့လည္း စက္ဘီး ျပင္ဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ရွိတယ္။ ႐ြာသားတစ္ခ်ဴိ႔စုိက္တဲ့ ၾကံခင္းေတြ ရွိေတာ့ ၾကံရည္ဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ရွိတယ္။ ေနာက္ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ခ်ဳိဖန္ဖန္ အရသာရွိတဲ့ အုတ္နီခဲေရာင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ရႏိုင္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ႐ြာအေနာက္မွာ အေၾကာ္ဆုိင္ကေလး၊ ထန္းရည္ခါးဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ဒါပဲ။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ဟာ ဆံညႇပ္လုိ႔ ရမယ္၊ စက္ဘီးျပင္ခ်င္ရင္ ျဖစ္တယ္၊ ၾကံရည္ေသာက္မယ္ ဆိုရင္ ေငြႏွစ္က်ပ္ေလာက္နဲ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္ႏုိင္ခြင့္ရွိတယ္။ ထန္းရည္ခါးႀကိဳက္ရင္ ကုိလုံး ထန္းတဲကို သြားႏိုင္တယ္။ လက္ဖက္ရည္မွ ေသာက္ခ်င္ၿပီဆုိရင္ ကုိအီကြန္းဆုိင္ကုိသြားထုိင္ဖုိ႔ပဲ။
အခုေျပာခ်င္တဲ့ ကိစၥက ကုိအီကြန္း ဆုိင္အေၾကာင္းပဲ၊ သည့္ထက္ပုိၿပီး နည္းနည္းစိတ္ေျပာရင္ ကုိအီကြန္းဆုိင္ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ခုံ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကေလး အေၾကာင္းပဲ။ သည္ေကာ္ဖီမႈန္႔ကေလးကို အီကြန္း ၀ယ္ထားတာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆုိတာေတာင္ သူ မမွတ္မိဘူး။ ၾကာေတာ့ၾကာၿပီ။ ၾကာဆုိ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ သူဟာ ေျပာရင္ယုံမလား မသိဘူး။ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲသည္လူ နာမည္က ခ်န္ထြန္းေအာင္လုိ႔ ေခၚတယ္။ အရပ္ရွည္ကုိင္းကုိင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းျပာျပာ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔၊ ႂကြတ္ဆတ္ဆတ္မာေက်ာေက်ာ႐ုပ္မ်ဳိး။ သူဟာ မနက္တုိင္း ကုိအီကြန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ကေလးကုိလာေလ့ရွိတယ္။ လာတုိင္းလည္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ မွာထားေလ့ ရွိတယ္။ ေကာ္ဖီကုိ မက္မက္ စက္စက္ႀကီး ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ပဲ။ ေကာ္ဖီတစ္က်ဴိက္ကုိ အားရပါးရႀကီး က်ဳိက္ခ်ၿပီးရင္ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို အားရပါးရ ဖြာေတာ့တာပဲ။ ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ခပ္မည္းမည္းက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီႏွစ္ေတြကိုေတာင္ ေရေႏြးနည္းနည္း ထပ္ထည့္ၿပီး က်ဳိက္ခ်၊ ၿပီးရင္ေဆးလိပ္ဆက္ဖြာ၊ ၿပီးရင္ ေရေႏြးၾကမ္း ႏွစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ႀကိဳ႕တစ္ခ်က္ေလာက္ျပင္းျပင္း ထုိးၿပီးမွထျပန္လာတဲ့လူမ်ဳိးကုိး။
အဲညဘက္မွာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလးက ေစာေစာပိတ္တတ္ ေတာ့ ညဦးကတည္းက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၀ယ္ၿပီး မေသာက္ေသးဘဲ ႏွပ္ထားတယ္။ အိပ္ေတာ့မယ္ဆုိမွ ေအးစက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေကာ္ဖီကုိ က်ဳိက္ခ် အရသာခံၿပီးမွ အိပ္တယ္။ ဒါမွလည္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ခက္တာက ကုိအီကြန္းရဲ႕ ဆုိင္ကေလးဟာ ဆုိင္ႀကီး ကနားႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္းဘုတ္ေတာင္သေဘၤာေဆးထဲ လက္ညႇဳိးႏွစ္ၿပီး သြပ္ျပားေပၚ လက္ညႇဳိးနဲ႔ပဲ ေရးထားတဲ့ ဆုိင္ဘုတ္ကေလးနဲ႔ ဆုိင္မ်ဳိးဆုိေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာက လူေတြဟာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တဲ့လူေတြမဟုတ္ဘူး။
လက္ဖက္ရည္ယဥ္ေက်းမႈဟာ သူတို႔႐ြာကေလးနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပက္သက္ဘူး။ အဲသည္အခ်ိန္က လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ရဲ႕ တန္ဖုိးဟာ ဘာမွမရွိေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဟုတ္တိပတ္တိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေက်ာက္ခ်ထုိင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ မရွိဘူးဆုိေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာရွိတယ္။ မရွိဘဲနဲ႔ ကုိအီကြန္း ဘယ္သူ႔ကုိ ေရာင္းေနသလဲ။ မနက္ဘက္ ေစ်းဖြင့္ကေလးမွာ ဏတျဖဳတ္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ျမင္းလွည္းဆရာေတြ ေသာက္တယ္။ ဆည္ေျမာင္းဘက္က ၀န္ထမ္းတစ္ခ်ဳိ႕ ေသာက္တယ္။ ႐ြာထဲက နည္းနည္းပုိက္ဆံရွိတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခါတစ္ေလေသာက္တယ္။ ဧည့္သည္ေရာက္တဲ့ အိမ္ကထြက္၀ယ္တာ ရွိတယ္။ ဒါပဲ၊ တစ္ေန႔လုံးမွ ခြက္သုံးဆယ္မျပည့္ဘူးဆုိတဲ့ ဆုိင္ကေလး။ ေနာက္တစ္ခုက ကုိအီကြန္းဆုိင္က လက္ဖက္ရည္တစ္မ်ဳိးတည္း မဟုတ္ဘူး။ ဖုန္တေသာေသာ တက္ေနတဲ့ ဘိလပ္ရည္ေလး၊ ဂ်ာဂ်င္ဘီယာေလး၊ ၀င္ကာနစ္ကေလးလည္း တင္ေရာင္းတယ္။ တုိလီမုတ္စေလး၊ စုံစီနဖာ ေရာင္းတာလည္း ရွိတယ္။
ကုိအီကြန္းက ဒါနဲ႔ စားေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာခဲ့သလုိပဲ။ တစ္ေန႔ ခြက္သုံးဆယ္ေလာက္က လက္ဖက္ရည္ျဖစ္ေနတက္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္တာက ခ်န္ထြန္းေအာင္ပဲ ရွိတယ္။ ကိုအီကြန္းက တုိက္နယ္ႀကီး႐ြာကို ကုန္သြားခ်ိန္ရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ တစ္ထုပ္ ၀ယ္၀ယ္လာရတာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ဖုိ႔ပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကေလးဟာ မႈိေတာင္ တက္ေနေလာက္တယ္။ ၾကာေတာ့ အနံ႔အရသာေတာင္ မဲ့ေနေလာက္တယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ခါက ေကာ္ဖီမႈန္႕ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္အနည္းအက်ဥ္းကလြဲရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႕ပါ လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ခက္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ ရတယ္။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ကေတာ့ရတယ္။ ကုိအီကြန္းဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္တေလရေနတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ေနတာ။ မနက္တစ္ခြက္၊ ညတစ္ခြက္ ကိုအီကြန္းဆိုင္ကေကာ္ဖီရေနသေ႐႔ ြ ဘ၀ဟာျပည္စုံေနတယ္လို႔ သူတြက္ထား ၿပီးသား။ ကုိအီကြန္းကလည္း တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေတာင္ မပိတ္တဲ့ဆုိင္ ဆုိေတာ့ ညံ့ကာမွသာ ညံ့ေရာ၊ ေကာ္ဖီကေတာ့ ရေနတာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႔ ကုိအီကြန္းရဲ႕ ခပ္ည့ံညံ့ ေကာ္ဖီနဲ႔ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာတယ္။
တစ္ေန႔ ခ်န္ထြန္းေအာင္ အိမ္ကို ဆည္ေျမာင္းက အလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ပလတ္စတစ္ခြက္ကေလးတစ္လုံး ပါလာတယ္။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမကေတာ့ တစ္ဖက္ၿခံက ဆည္ေျမာင္းဘိုတဲမွာ ထမင္းခ်က္တဲ့ ေကာင္ေလးမွန္း သိတယ္။ ေကာင္ေလးက ဘာမွမေျပာဘဲ ခ်န္ထြန္းေအာင္ကိုပဲ ရွာတယ္။
“ဟဲ့ လာ၊ မင္း ဦးေလးရွိတယ္။ ဘာလဲ ေျပာေလ”
“သည္မွာ ေပးခိုင္းလုိက္လုိ႔”
“ဘာေတြလဲ”
“စားစရာေပါ့ဗ်၊ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီး မိန္းမက ေပးခိုင္းလုိ္က္လုိ႔”
ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာသားမ်ားက ဆည္ေျမာင္းက အင္ဂ်င္နီယာေတြကုိ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီးလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ ကတည္းက ရွိတဲ့ ဆည္ေျမာင္း အင္ဂ်င္နီယာေတြ ေနတဲ့ ဘန္ဂလုိကုိဘုိတဲလုိ႔လည္း ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဘုိတဲနဲ႔ ၿခံခ်င္းကလည္း ကပ္ေနေတာ့ ခုိင္းစရာရွိရင္ သူတုိ႔လင္မယားကုိ ေခၚခိုင္းေလ့ ရွိတာ။ သည္လုိပဲ မၾကာခဏ ဟုိဟာေလး လာေပး၊ သည္ဟာေလး
လာေပး လုပ္တတ္တာ ရွိတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ခြက္ကေလး တစ္လုံးနဲ႔ လာေပးတာဆုိေတာ့ ထူးဆန္းေနတယ္။ ဘာပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ သည္မွာတင္ ခ်န္ထြန္းေအာင္လည္း အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာတယ္။ ခြက္ကေလး တစ္လုံးနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကုိ ေတြ႔သြားတယ္။
“ကာဖီ လုိ႔ ထင္တာပဲ၊ ဘုိကေတာ္ ေပးခိုင္းလုိ႔”
သူတုိ႔႐ြာမွာ ေကာ္ဖီကုိ ကာဖီလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာ္ဖီဆုိကတည္းက ခ်န္ထြန္းေအာင္ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ခြက္လြတ္တစ္လုံးရွာၿပီး လွယ္ယူလုိ္က္တယ္။ ေကာင္ေလးျပန္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္မွာပဲ ဘိုကေတာ့္ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္တယ္။
ၾကည့္စမ္း....ဒါဘာေကာ္ဖီလဲ၊ သည္ေကာ္ဖီမ်ဳိး ဘယ္တုန္းက ေပၚေနတာလဲ၊ ဘယ္လုိလူေတြ တီထြင္တားသလဲ၊ ဘယ္လုိလူေတြက ေသာက္ႏိုင္တာလဲ၊ သည္ေကာ္ဖီမ်ဳိး ေပၚေနတာကို ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္တြင္းမွာ ဒါသူ ပထမဆုံး သိလုိက္တာပဲ။ သူဟာ ေကာ္ဖီကုိ ကုန္သြားမွာဆုိးတဲ့ ပုံနဲ႔ အာစြတ္႐ံုပဲ ေသာက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလး စုိ႐ံုပဲ စြတ္ၿပီး လွ်ာနဲ႔လ်က္တယ္။ လ်က္လိုက္တုိင္းလည္း သူ႔တစ္ကုိယ္လုံးက အေၾကာအျခင္ေတြဟာ ဖ်ဥ္းခနဲ ဖ်ဥ္းခနဲ အေငြ႔ေတြ ထြက္သြားသလို ခံစားေနရတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြစီကာစဥ္ကာ ျဖစ္ေပၚေနေပမယ့္ သူ႔မွာ အေျဖမရွိဘူး။
သူဟာ ေကာ္ဖီကုန္သြားတာေတာင္ခြက္ကိုကုိင္ရင္းငိုင္ေနလုိ္က္တာ တစ္မနက္ခင္းလုံးပဲ။ ကုိအီကြန္းဆုိင္ကုိလည္း မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သည္မနက္ေတာ့ သြားဖုိ႔လည္းမလုိေတာ့ဘူးကုိး။ ကုိအီကြန္းဆုိင္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေသာက္လာတဲ့ ေကာ္ဖီဟာ လက္စသတ္ေတာ့ အင္မတန္ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ေကာ္ဖီ ပါကလား။ မနက္ တစ္ခြက္၊ ညဦး တစ္ခြက္ ၀တ္မပ်က္ေသာက္လာတဲ့ သည္ ေကာ္ဖီဟာ လက္စသတ္ေတာ့ အလြန္ဆုိး႐ြားတဲ့ အနံ႔အရသာနဲ႔ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးပါလား။ လူဆုိတာ ႏႈိင္းယွဥ္တက္တဲ့ သတၱ၀ါ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကိုအီကြန္းကုိ သူ အျပစ္တင္ တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကေန႔ မနက္ေသာက္လုိက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမရွိခင္က ကုိအီကြန္း ေကာ္ဖီဟာေကာ္ဖီပဲ မဟုတ္လား။ ကေန႔မနက္ ေသာက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးဟာ ေန႔စဥ္ဘယ္မွာ ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူတစ္ခုေတာ့ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ သည္မနက္ ေသာက္လုိက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိး ေနာင္ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေသာက္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလားဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ပဲ။
“ငါ ဘုိတဲကို သြားဦးမယ္ေဟ့။ ဒါ ဘာကာဖီလဲ၊ ငါ သြားေမးဦးမယ္”
သည္မိန္းမကို ေအာ္ခဲ့ၿပီး ခြက္ကို ကုိင္ရင္းနဲ႔ပဲ ၿခံစည္း႐ိုးကို ခြေက်ာ္ၿပီး ဘုိတဲဘက္ကို ထြက္လာတယ္။ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီးကိုေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ ေျမာင္းက်ဳိးတဲ့ဆီကို သြားစစ္ေနတာနဲ႔တူတယ္။ ဘုိႀကီးကေတာ္က ဧည့္သည္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ အထုပ္ေတြ အပုိးေတြလည္းေတြ႔တယ္။
“ဘာလဲေဟ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္”
သူ၀င္လာတာ ေတြ႔ေတာ့ လွမ္းေမးတယ္။ ပထမေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ ရွိေတာ့ သူ ေမးဖုိ႔ တြန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ေမးဖုိ႔လာတာပဲ၊ ေမးရတယ္။ ဒါ ဘာေကာ္ဖီလဲ သူ သိခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။
“ေၾသာ္ အခုန ငမႈန္လာေပးတာ ဘာကာဖီလဲလုိ႔ပါ”
“ေၾသာ္ ေအး မင္း ေကာ္ဖီႀကိဳက္မွန္းသိလုိ႔ဟဲ့၊ ငါ ပုိ႔ခုိင္းလုိက္တာ။ အေဖတုိ႔ ၿမိဳ႕ကပါလာတာ၊ နက္စ္ေကာ္ဖီလုိ႔ ေခၚတယ္”
“ဗ်ာ ဘာေခၚတယ္”
“နက္စ္ေကာ္ဖီ”
“နတ္ကာဖီ”
“ေအး နတ္ကာဖီ”
ဟုတ္ပါၿပီ။ နတ္ကာဖီပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ နတ္မ်ား၊ သိၾကားမ်ား ေသာက္တဲ့ ကာဖီဟာ နတ္ကာဖီေပါ့။
ခ်န္ထြန္းေအာင္ဟာေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပုံလည္းရတယ္။ သည္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ သူ႔ကုိ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ႏုပ်ဳိသြားေစတယ္။ သူဟာ၀မ္းသာအားရ သူ႔အိမ္ကေလးဆီကုိ ျပန္လာတယ္။
“မၾကည္ အခုန ငါေသာက္တာ ဘာကာဖီလဲ သိလား”
“မသိဘူး”
“နတ္ကာဖီ”
ခ်န္ထြန္းေအာင္က နတ္ကာဖီအေၾကာင္းကုိ တစ္အိမ္ခ်င္း လုိက္ေျပာတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့သူတိုင္းကုိ ေျပာတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္က ကိုသန္းကို ေျပာတယ္။ အေၾကာ္ဆုိင္က ေဒၚႀကီးစုိးကုိ ၀င္ေျပာတယ္။ ႀကံရည္ဆုိင္က ဘာဘူကို ၀င္ေျပာတယ္။ စက္ဘီးျပင္ဆုိင္က ဦးေလးေပၚကို ၀င္ေျပာတယ္။ ေျပာခဲ့သမွ် လူေတြဟာ စိတ္၀င္စားဟန္ မျပဘူး။ ကိုယ္မေသာက္လိုက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ အေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူက စာစာနာနာ နားလည္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆုံး ကုိအီကြန္းဆီကုိ သူ ၀င္တယ္။ နတ္ကာဖီအေၾကာင္း ျမန္ေရရွက္ေရ ေျပာတယ္။ ကုိအီကြန္းကလည္း အင္းမလႈပ္ အဲမလႈပ္ပဲ။ ေကာ္ဖီသာေရာင္းတာ၊ ကိုအီကြန္းကိုယ္တုိင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္တာ မဟုတ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ သည္နတ္ကာဖီဆိုတာကို သူ ၾကားလည္း မၾကားဖူး၊ ေသာက္လည္းမေသာက္ဖူးတာက တစ္ေၾကာင္း ဆုိေတာ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္ ေျပာေနတာကို သူ နားမလည္ဘူး။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ ျပန္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမက ထမင္းခူးတယ္။ ဒါေပမဲ့သူ မစားေတာ့ဘူး။ သူ႔ကုိယ္ထဲမွာ ရွိေနေသးတဲ့၊ သူ႔အာ႐ံုခံစားမႈမွာ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေသးတဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕ ရနံ့နဲ႔ အရသာကို သူအေပ်ာက္မခံႏိုင္ဘူး။
သည္လုိနဲ႔ ညေရာက္လာတယ္။ သူ ေကာ္ဖီ၀ယ္ရေတာ့မယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ရေတာ့မယ္။ ဘုိတဲက နက္စ္ေကာ္ဖီလိုမ်ဳိး သူ ေနာက္တစ္ခြက္ ဘယ္မွာ ရႏိုင္မွာတုံး။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းကုိရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာတဲ့ နက္စ္ေကာ္ဖီဟာ ဘာနဲ႔ထည့္ထားတာလဲဆုိတာေတာင္ မသိတဲ့ဟာ။ ေနာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရဖုိ႔ဆိုတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့သူေသာက္ေနက် ကိုအီကြန္းရဲ႕ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို သူ ၀ယ္ရေတာ့မယ္။ ၀ယ္ၿပီးရင္ သူေသာက္ရေတာ့မယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ၀ယ္တာပါပဲ။ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ သူ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ မေသာက္ျဖစ္ဘူး။ သူ ရင္ေတြ ခုန္လာတယ္၊ မ်က္လုံးေတြေၾကာင္လာတယ္။ အာေတြ လွ်ာေတြ စိုစြတ္လာတယ္။ ဘယ္လုိမွကုိ မရႏိုင္မွန္းသိေတာ့မွ သူကိုအီကြန္းရဲ႕ ေကာ္ဖီကုိ တစ္က်ဳိက္က်ဳိက္ခ်လုိက္တယ္။
ထြီး....ၾကည့္စမ္း နံလုိက္တာ၊ မေကာင္းလုိက္တာ၊ အ၀င္ဆုိးလုိက္တာ၊ အန္ခ်င္လုိက္တာ၊ ေနာက္တစ္က်ဳိက္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ သူ ဘယ္လုိမွကို မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ မနက္က ေကာ္ဖီခြက္ကိုပဲ ျမင္ေနတယ္၊ မနက္ကအရသာကိုပဲတပ္မက္ေနတယ္။ သူ႔လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတယ္။ သူတစ္က်ဳိက္ထပ္ေသာက္ၾကည့္တယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ၀င္သြားတဲ့ ေတာ့ေကာ္ဖီ ေအးစက္စက္ဟာ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ႐ႈံ႕မဲ့သြားေစတယ္။
ေအးစက္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ေနေပမယ့္ သူ႔မွာ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္လာတယ္။ ရင္ေတြပူလာတယ္။ ညႇီစုိ႔စုိ႔၊ ေအာက္ေစာ္နံတဲ့ ေကာ္ဖီအနံ ့ဟာ သူ႔ကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီေစတယ္။ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္ေတာ့မွ သူ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာေျပာင္ေျပာင္ ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ နတ္သားတစ္ပါးဟာ သူ႔ကို ေရႊစင္ခြက္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ လွမ္းေပးတာကုိ သူ ေသာက္ရတယ္။ သူဟာ နတ္သားေပးတဲ့ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ရင္း ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္သားကို ေရႊခြက္ ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ အလုိ.....အိမ္မက္ထဲက နတ္သားဟာ လက္စသတ္ေတာ့ ဆည္ေျမာင္းက အလုပ္သမားေလး ငမႈန္ပါလား။
ေနာက္တစ္ေန႔က စၿပီး ခ်န္ထြန္းေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။ နက္စ္ေကာ္ဖီကို သူ စြဲလမ္းေနၿပီ။ ဒါမ်ဳိးကုိ တစ္သက္လုံး ေသာက္ေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ ခက္တာက တစ္သက္လုံး ေနေနသာသာ ေနာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ဘူးေလ။ ဒါမ်ဳိး ေကာ္ဖီက တုိက္နယ္အဆင့္ ႐ြာႀကီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းစုမွာေတာင္ ရွိတယ္လုိ႔ သူ မၾကားဖူးဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက အဲသလုိ ေကာ္ဖီမ်ဳိး မေသာက္ရေတာ့တာကလည္း ျပႆနာပဲ။ ညကတင္ မဟုတ္ဘူး၊ မနက္ဘက္ကုိအီကြန္းဆုိင္က ေကာ္ဖီကို ေသာက္ေတာ့လည္း ပ်ဳိ႕တာပဲ။ သည္လုိနဲ႔ သူ ထမင္းပါ မစားႏိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူဟာ ဘယ္ေကာ္ဖီမွ ေသာက္လုိ႔ မျဖစ္တဲ့အခါ ထမင္းပါ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။
သည္လုိနဲ႔ သူဟာ အိပ္ရာထဲ လဲတယ္။ ပါးစပ္က “နတ္ကာဖီ....နတ္ကာဖီ” လုိ႔ပဲ ေအာ္ေနေတာ့တယ္။သူ႔မိန္းမကလည္း သူ႔ေယာက္်ား နတ္ကာဖီကို စြဲလမ္းရင္း မစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ သိေပမယ့္ သည္ကာဖီမ်ဳိး ဘယ္မွာ ထြက္ရွာမလဲ။ သူ တတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဘုိတဲသြားၿပီး ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီး မိန္းမကို ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ေလာက္ တုိက္ပါဦး၊ သည္လုိ သည္လိုျဖစ္ေနလုိ႔ပါ ဆိုရင္ရႏိုင္တယ္လုိ႔ သူ တြက္တယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူ တစ္ဖက္ၿခံကို ထြက္ခဲ့တယ္။ အက်ဳိး
အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။
“အစ္မ၊ နတ္ကာဖီ ရွိေသးလား”
“ဟဲ့ အဲဒါက ငါတုိ႔ ေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဧည့္သည္ေတြ ျမဳိ ႔က ပါလာတာ။ ပုလင္းထဲမွာ ႏွစ္ခြက္ သုံးခြက္စာေတာ့ ရွိဦးမယ္။ သည္လုိ လုပ္ေလ၊ မနက္ျဖန္ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္ေတာ့မွာ။ငါတုိ႔ မိသားစုလည္း လုိက္သြားမွာ၊ ၿခံလည္း ၾကည့္လုိက္ဦးေနာ္။ ေရာ့ ပုလင္းယူသြား”
“ဘယ္လုိ ေဖ်ာ္ရတာလဲ အစ္မ”
“ဟဲ့ ေရေႏြးတည္ၿပီး ဆူရင္ တစ္ခြက္စာ မွန္းၿပီး ေဖ်ာ္ေပါ့။ တစ္ဇြန္းခြဲေလာက္ ထည့္ၿပီး ခေလာက္ေပါ့။ အခ်ဳိႀကိဳက္ရင္ သၾကား နည္းနည္း ထည့္ေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့”
ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရေႏြးတည္တယ္။ တစ္ခြက္စာ ေဖ်ာ္တယ္။ခ်န္ထြန္းေအာင္ကို တုိက္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္အတြင္းမွာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ သူ႔မိန္းမကို သည္တစ္ခါ ေက်းဇူး အတင္ဆုံးပဲ။ သိလည္း သိသာတယ္။ သူဟာ ခ်က္ခ်င္း အားအင္ေတြ ျပည့္ျဖဳိး လာတယ္။ လန္းဆန္းလာတယ္။ ငယ္စိတ္ေတြေတာင္ တစ္ဖ်က္ဖ်က္ ေပၚလာတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သည္ပုလင္းေလးကိုပဲ တကိုင္ကုိင္ လုပ္ရင္း မ၀တမ္း ၾကည့္ေနတယ္။
“ဒါမ်ဳိး တစ္ပုလင္း ၿမိဳ႕ကုိ မွာရင္ ရမွာပဲကြ”
“ေစ်းႀကီးမွာေပါ့ေတာ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုမွာမလဲ။ ၿမိဳ႕ဆုိတာ အေ၀းႀကီး”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕ေတာ့ မွာရမွာပါပဲ။ ဒါ မေသာက္ရရင္ ငါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး”
“ေတာ္ကလည္း တစ္သက္လုံး ကုိအီကြန္း ေကာ္ဖီ ေသာက္လာတာ၊ ေသာက္ပါေတာ့ လား။ ဒီ နတ္ကာဖီနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ မတန္ပါဘူးေတာ္”
“ဘာျဖစ္လုိ႔ မတန္ရမွာလဲ။ ကုိအီကြန္း ကာဖီကုိ ငါမေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေသာက္လုိ႔ လည္း မရဘူး။ နတ္ကာဖီမွ ပုံမွန္ မေသာက္ရရင္ ငါ ေသလိမ့္မယ္”
“ေသရင္လည္း ေသဖုိ႔ပဲ ကိုရင္ေရ႕၊ ဘယ္က ရမွာတုံး။ အခုေတာင္ ႏွစ္ခြက္စာကုိဆယ္ခြက္စာ ေလာက္ ျဖစ္႐ံု၊ အနံ႔ပါ႐ံု ေဖ်ာ္တုိက္ေနတာ။ မနက္ျဖန္ဆုိ ကုန္ၿပီ '
ခ်န္ထြန္းေအာင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ တကယ္လည္း ပုလင္းထဲမွာ ကုန္ေတာ့မယ္။ ဒါကုန္ရင္ ဘယ္ကမွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုအီကြန္း ေဖ်ာ္ခုံ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က ေကာ္ဖီမႈန္႔ ခါးတူးတူး ေအာက္ေတာက္ေတာက္ကို သူ ျပန္ေသာက္ရေတာ့မယ္။ မေသာက္ႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္လုိမွမေသာက္ႏိုင္ဘူး။ သူဟာ နက္စ္ ေကာ္ဖီပုလင္းကုိ တအားဆုပ္ထားတယ္။ ပုလင္းအဖုံးက စြဲေနတဲ့ အနံ ႔ကို အားပါးတရ ရွဴတယ္။
သည္လုိနဲ႔ ခ်န္ထြန္းေအာင္ဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီ ျပတ္သြားတဲ့ေန႔က စၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ ျပန္လဲတယ္။ ပုလင္းကုိပဲ ပြတ္သပ္ေနရင္းက အိပ္ရာထဲမွာ လူးလိွမ့္ေနတာက သုံးရက္၊ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ေနတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမဟာ ကုိအီကြန္းဆုိင္ ေျပးတယ္။ ကုိအီကြန္းကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာတယ္။မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ရွာေပးဖုိ႔ ေျပာတယ္။ တစ္သက္လုံး မပိတ္ခဲ့တဲ့သူ႔ဆိုင္ကုိ ပိတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ကုိ နက္စ္ေကာ္ဖီ တက္ရွာမယ္လုိ႔ သူ ကတိေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေကာင္းေကာင္းေလး ေဖ်ာ္ၿပီး ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမနဲ႔ လုိက္လာခဲ့တယ္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာေတာ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္က ေသေနၿပီ။ လက္တစ္ဖက္က နက္စ္ေကာ္ဖီပုလင္းကုိ လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း ေသတာ။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမကေတာ့ ရင္ဘတ္စည္တီးေပါ့။ ကုိအီကြန္းကလည္း ပါလာတဲ့ ေကာ္ဖီေလး ခ်န္ထြန္းေအာင္ေခါင္းရင္းမွာ ထားလုိ္က္ရေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသသူ႔လက္ထဲက ပုလင္းကုိ ဆြဲယူတယ္။ မရဘူး။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္းကုိ ဘယ္လုိမွ မလႊတ္ဘူး။ မေသခင္ ဘယ္ေလာက္အားနဲ႔ ဆုပ္ထားသလဲ မသိဘူး။ ဘယ္လုိမွကို ခြာထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ လာသ မွ်၊သတင္းေမးသမွ် လူေတြလည္း ခြာၾကတာပဲ။ လက္ေခ်ာင္း လက္ဆစ္ေတြ က်ဳိးခါမွ က်ဳိးေရာ၊ ပုလင္းကုိ ခြာထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ သည္ေတာ့ ပုလင္းကုိ ဆုပ္လ်က္သားနဲ႔ပဲ ေခါင္းသြင္းတယ္။ သည္အတုိင္းပဲ ေျမျမႇဳပ္ သၿဂႋဳလ္ရေတာ့တယ္။
သည္ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း သခၤ်ဳိင္းမွာ ႏြားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ သခၤ်ဳိင္းထဲမွာ ႏြားေက်ာင္းရင္း အသားေတြ မရွိေတာ့တဲ့ ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့ လူ႔လက္ဖ်ံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကုိ သြားေတြ႔တယ္။ ထူးဆန္းတာက လက္ဖ်ံရိုးရဲ႕ အဆုံးမွာ အရိုးစုျဖစ္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ ပုလင္းတစ္လုံးကို ဆုပ္ကုိင္ထားတာပဲ။ ႏြားေက်ာင္းသားက ပုလင္းကုိ လုိခ်င္လုိ႔ ဆြဲယူလုိက္ေပမယ့္ လက္ဖ်ံ႐ိုးႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလုံးပါ ပါလာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲက ပုလင္းကုိ တအားညႇစ္ၿပီး ဆုပ္ထားတုန္းပဲ၊ မလႊတ္တမ္း ကိုင္ထားတုန္းပဲ။
သည္သတင္း ႐ြာထဲေရာက္လာေတာ့ သည္လက္ဖ်ံရိုးဟာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုးပဲ ဆုိတာ ႐ြာက သိတယ္။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း သခၤ်ဳိင္းမွာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဖ်ံအရိုးစုဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္းကုိ မလႊတ္တမ္းဆုပ္ကုိင္ထားဦးမွာပဲ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာထဲက ကုိအီကြန္း သားေတြရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ နက္စ္ ေကာ္ဖီ ရေနၿပီ၊ မာလ္တုိဗာ ရေနၿပီ။ မုိင္လုိ ရေနၿပီ။ ေဟာလစ္ရေနၿပီ။ တီးမစ္စ္၊ ေကာ္ဖီမစ္စ္ ေတြ ရေနၿပီ။ ဘာေသာက္ခ်င္သလဲ၊ အကုန္ရေနၿပီ။
စာေရးဆရာက ဆရာေန၀င္းျမင့္
Sunday, 29 May 2011
နက္စ္ေကာ္ဖီ
0 comments:
Post a Comment