ပာေသာေကာင္းကင္…အေနာက္ဘက္ စိမ္းစိမ္းညိဳေသာ၊ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေတြ အေပၚ၌သာ ေရႊနားကြပ္ထားေသာ တိမ္တိုက္အျဖဴေတြ စြန္းကြက္၍ေနေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ ေနသည္ ၀င္ေတာ့အံ့ဆဲဆဲ ျဖစ္ေနေလသည္။
ဘၾကည္သည္၊ ေနာက္မွီမပါေသာ ႀကိမ္ေခြးေျခကေလးေပၚတြင္ထိုင္ကာ၊ ဆြဲလက္စရွိေနေသာ ပန္းခ်ီကားကို အမႊန္းတင္ေနေလသည္။ ထိုေနရာသည္၊ ေျမညီေသာ ေတာင္ကမူ အစြန္းကေလး ျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ ပံုသ႑ာန္သပ္ယပ္မွဳထက္၊ ေဆးေရာင္ အတြဲအစပ္ကို ဂရုစိုက္သူ ျဖစ္၏။ သူသည္ ဘယ္ဘက္လက္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ေဆးခြက္ပ်ဥ္မွ ေဆးမ်ားကို စပ္၍ စုတ္တံနွင့္ ခဏခဏတို႔ကာ၊ သူလုိခ်င္ေသာ အေရာင္ကို ေဖ်ာ္ေနသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ကား၊ ဘိန္းပိတ္ေနေသာ ေကာင္းကင္ အျပာကို၊ အစြန္းကြက္ေစသည့္ ထင္းရူးပင္ နွစ္ပင္သည္ အလင္းေရာင္ ေလ်ာ့စျပဳဆဲတြင္၊ အစိမ္းရင့္ ေဆး တိုက္ပံုအသြင္ကို ေဆာင္ေနၾကေလသည္။ အေနာက္ ေကာင္းကင္ကို ေနာက္ေက်ာခံထားသျဖင့္၊ ထင္းရူးပင္နွစ္ပင္၏ အရိပ္ရွည္မ်ားသည္၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔ပင္ တ၀က္က်ေရာက္ေန၏။
သူ လိုခ်င္ေသာ ကားမွာ၊ ေကာင္းကင္အျပာတြင္၊ ထင္းရူးႏွစ္ပင္၏ အခက္အရြက္ေတြၾကားထဲမွ ေန၀င္ေနေသာ ပံုကားျဖစ္ေလသည္။ ေကာင္းကင္ အျပာ ထင္းရူးပင္ ႏွစ္ပင္အရိပ္ရွည္မ်ားမွာ အကုန္ အၾကမ္းဆြဲၿပီး ျဖစ္၏။ ၀င္လုဆဲဆဲ ေနေရာင္မွ၊ တိမ္တိုက္အျဖဴေပၚသို႔ ျပန္၍ဟပ္ေသာ အေရာင္အတြဲအစပ္မွာ၊ အေသြးက်က် သူ႔အလုိအတိုင္း မလာေသးသျဖင့္၊ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္ေလ၏။ သူသည္ အခ်ိန္အားသျဖင့္ ၿပီးခဲ့ေသာ အပိုင္းမ်ားကို ထပ္၍ မွဳန္းေနျပန္ေလသည္။
ျပကေတ့ တည္ၿငိမ္မွဳတြင္၊ တသြင္သြင္ ေ၀့လာေသာ ေလႏုေအးသည္၊ ထင္းရူးပင္မွ အရြက္အခက္မ်ားကို တိုးေ၀ွ႔ေလရာ၊ ခ်ိဳသာေသာ ဂီတသံတမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစလ်က္၊ ထိုဂီတသံ အလွအပသည္၊ သူ၏ အႏုပညာတြင္းသို႔ တစိမ့္စိမ့္၀င္၍ ေနေလသည္။
ထိုအခိုက္ ေနသည္ ပါးလႊာေသာ၊ တိမ္တိုက္ေအာက္သို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္၊ ေရႊနားကြပ္ထားေသာ တိမ္တိုက္အျဖဴမ်ားသည္၊ ျပန္၍ ဟပ္ေသာ အေရာင္ေၾကာင့္၊ ေငြေသြး ေတာက္၍ လာ၏။
သူသည္၊ အေရာင္မေျပာင္းမီ၊ အသားက်လွေသာ ေရႊေရာင္နွင့္ ေငြေရာင္ အတြဲအစပ္ကို ေဆးရေအာင္ေဖ်ာ္ကာ၊ ခပ္သုတ္သုတ္ ေရးဆြဲေနေလသည္ (။) အလင္းေမွး၍ လာေလၿပီ၊ ေကာင္းကင္ အျပာႏုလည္း၊ အျပာရင့္ျဖစ္၍ လာေလၿပီ။ သူကား၊ စုတ္တံနွင့္ ေဆးကို ခဏခဏ တုိ႔၍ ေရးဆြဲေနဆဲ…
သူ႔ေနာက္မွ- ခစ္ခနဲ ရယ္သံတသံသည္၊ သူ၏ၿငိမ္သက္ေနေသာ ပညာအာရံုကို၊ အေႏွာက္အယွက္ျပဳေလ၏။
သူသည္ လန္႔သြား၏။ သူသည္ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္၏။ သူသည္ ေဒါသထြက္၏။ သူ၏ မ်က္နွာသည္၊ တင္းမာလာ၏။ သူ႔ေနာက္တြင္ (၁၈) ႏွစ္ခန္႔ မိန္းမပ်ိဳကေလးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
‘ဒီလုိ မ်က္နွာထားႀကီးနဲ႔ မၾကည့္ပါနဲ႔ ရွင္… လာၾကည့္ဒါ မႀကိဳက္ရင္ ျပန္ပါ့မယ္’
“ခဏ ေနအံုး-”
သူသည္၊ စကားေလးလံုးရွိေသာ ၀ါက်ကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာကာ၊ ပန္းခ်ီကားဘက္သို႔ မ်က္နွာမူ၍ ေရးဆြဲျမဲတိုင္း ေရးဆြဲေနေလသည္(။) မိန္းမပ်ိဳကေလးကား ရပ္၍ ဘၾကည္ အျပဳအမူကို ၾကည့္ေန၏။ ေလသည္ ေအးစျပဳလာေလၿပီ၊ အေမွာင္သည္ တိုး၍ လာေလၿပီ၊ အေတာ္ကေလး ၾကာသြားေသာ္လည္း၊ ဘၾကည္ကားဆြဲတံုး၊ မိန္းမပ်ိဳကေလးကား၊ ေစာင့္ရသည္မွာ၊ ပ်င္းသျဖင့္၊ ေခ်ာင္းတခ်က္ ဟန္႔လိုက္ေလ၏။
အတန္ၾကာမွ၊ ဘၾကည္သည္၊ စုတ္တံႏွင့္ ေဆးခြက္ပ်ဥ္ကို ေဘးတြင္ခ်ကာ၊ မိန္းမပ်ိဳဘက္သို႔ လွည့္လိုက္၏။
“အခုမွ- ၿပီးသြားတယ္”
“ကၽြန္မ- ရွင့္ကို ေနွာက္ယွက္ထာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္းနဲ႔၊ ဒီကို ေရာက္လာဒါ။ ဒီနားေရာက္ေတာ့- ရွင္ပန္းခ်ီဆြဲေနဒါ ေတြ႔ရဒါနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းရွိလို႔ ၾကည့္ေနဒါ။ ကၽြန္မရွင့္ေနာက္က ရပ္ၾကည့္ေနဒါ အေတာ္ၾကာၿပီရွင့္။ ဒါေတာင္ ရွင္က ပံုထဲမွာသာ စိတ္၀င္စားေနလို႔ မသိတာ။ ေနာက္လွည့္ၿပီး မ်က္နွာထားႀကီးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့- လန္႔သြားဒါဘဲ”
အပ်ိဳကေလးကား၊ သြက္သြက္လက္လက္ျပန္ေျပာေန၏။ အေျပာအဆိုရဲတင္း၏။ သူမသည္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ဖြာရရႊာၾကဲ၍ ေကာ့တက္ေနေသာ ဆံယဥ္တြန္႔ရရႊန္႔ ဆံထံုးေနာက္တြဲ, ပါး၍တိုေသာ အကၤ် ီ, အစိမ္းေသြးမႏၲေလး ပိုးထမီ, သဲႀကိဳးအျဖဴ ပိန္းတန္းဘိနပ္ႏွင့္ ေခတ္ဆန္ေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ေန၏။
ဘၾကည္သည္၊ အပ်ိဳမကေလး၏ ဟန္ပန္ကို အကဲခတ္ဆဲ- “အေႏွာက္အယွက္ ျပဳတယ္လုိ႔ မထင္ပါဘူး။ ေရႊနဲ႔ေငြနဲ႔ တြဲစပ္ထားတဲ့ တိမ္တိုက္ အေရာင္ကို မေမွာင္ခင္ မွီေအာင္ ဆြဲေနရဒါမို႔၊ မင္းနဲ႔စကားမေျပာအားဘဲ၊ ခပ္သုတ္သုတ္အလုပ္လုပ္ေနရဒါပါ ”
ဘၾကည္သည္၊ ေကာင္မေလးထက္၊ (၁၀) ႏွစ္ခန္႔ႀကီး၏။
မိန္းမပ်ိဳသည္၊ ပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္ေနရာမွ၊ “ ရွင္ဆြဲထားတဲ့ ထင္းရူးပင္ကလဲ၊ တကယ္နဲ႔လဲ မတူဘူး၊ အရြက္ေတြက သိပ္ၿပီး စိမ္းေနတယ္ ” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်၏။ သူမသည္၊ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေျပာ၏။
“အို.. ၿပီးမွ- မၿပီးေသးဘဲ ကြဲ႔၊ ဒါက အၾကမ္းေျပး ေအာက္တလိုင္းေလာက္ဘဲ ေရးထားတာ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ အေခ်ာမွဳန္းရမွာ”
ေၾသာ္…ေၾသာ္… မသိလို႔ေနာ္၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ ဒါထက္- ရွင္ဒီက မဟုတ္ပါဘူး၊ ဧည့္သည္နဲ႔ တူတယ္” ဟု မိန္းမပ်ိဳက ျပံဳးကာေမး၏။
“ ရန္ကုန္က ဆိုပါေတာ့- ရွမ္းျပည္ဘက္ဆီက၊ ရွဳေမွ်ာ္ခင္းပံု ကားေတြလိုခ်င္ဒါနဲ႔၊ ဒီေမၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာရဒါ၊ ေႏြဦးေပါက္ဆိုေတာ-့ သိပ္သာယာဒါဘဲ၊ မင္းေကာ ဘယ္မွာေနသလဲ”
“ခင္- ဟိုေနရာ ေတာင္ကမူက အိမ္မွာ ေနတယ္ ”ဟု ခပ္လွမ္းလွမ္း ၂-ထပ္ အိမ္တအိမ္ဆီသို႔ လက္ညွိဳးညႊန္လ်က္- “ခင္ ညေနတိုင္း တေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္တယ္၊ ဒီကေန႔မွ၊ ထူူးထူးကဲကဲ ဒီေပၚတက္လာဒါ၊ ရွင္နဲ႔ ေတြ႔ရဒါဘဲ။ ပန္းခ်ီဆြဲရဒါမ်ား ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမွာဘဲေနာ္…။ ခင္-ဒီလို တစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လမ္းေလွ်ာက္ရဒါလို ေနမွာေပါ့။
“ေအး.. ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာေပါ့”
ခင္သည္၊ သူ၏ စုတ္တံမ်ား၊ ေဆးခြက္ ပ်ဥ္ျပားမ်ားကို ကိုင္ကာၾကည့္လ်က္၊“ရွင္-ပန္းခ်ီကားေတြ အမ်ားႀကီးဆြဲဘူးမွာေပါ့ေနာ္(၊) ရွင္- ရွင္နဲ႔ ေျပာရတာ မေကာင္းပါဘူး ၊ နာမည္ ဘယ္လိုေခၚပါလိမ့္” ဟု ျပံဳး၍ ေမး၏။
“ဘၾကည္ လို႔ ေခၚတယ္။ စာအုပ္မ်က္နွာဖံုးေတြ ဘာေတြလဲ ဆြဲတယ္၊မဂၢဇင္းေတြထဲမွာလဲ အေတာ္ဘဲ က်ဳပ္ကားေတြ ပါတာဘဲ”
“ေၾသာ္ …ဟုတ္လား၊ ခင္တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးဘူးရွင့္၊ ခင္ဗမာစာအုပ္ေတြ မဘတ္ပါဘူး ေကာင္းမွာေတာ့- ေကာင္းမွာပါဘဲ။ အခုဆြဲတဲ့ပံုလို၊ လွမွာပါဘဲ”
ဘၾကည္ကား၊ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကို၊ တခါမွ မျမင္ဘူးဆိုသျဖင့္၊ အေတာ္ေအာင့္သြား၏။ သူသည္ နာမည္ေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္၏။ သုိ႔ရာတြင္ -ခင္သည္၊ ကေလးေျပာ ေျပာ၏။ေန၀င္ဆဲ ညဥ့္ဦးသည္ ေမႊးေန၏။ တသြင္သြင္ ေ၀့လာေသာ ေလႏုေအးသည္၊ ပန္းရနံ႔ျဖင့္ ႀကိဳင္ေန၏။ေဆာင္းၾကြင္း ႏွင္းပန္းေတြ တေ၀ေ၀လႊမ္းစျပဳလာ၏။
“အေတာ္ကေလး ေမွာင္လာၿပီေနာ္”
မွန္သည္ အေတာ္ေမွာင္လာၿပီ၊ ေလလည္း ေအးစိမ့္စျပဳလာၿပီ၊ အေရွ႕ရွိ ထင္းရူးပင္ စီရရီမ်ားကို မွံဳ၀ါး၀ါးသာ ျမင္လာရၿပီ။
“ကဲ.. ခင္ျပန္အံုးမယ္ေနာ္၊အိမ္ကေျမွာ္လွေရာ့မယ္”
“ေအး…ေအး က်ဳပ္လဲ ဒီလိုညေနတိုင္း ပန္းခ်ီကားလာဆြဲရမွာ၊ ဒီေနရာမွာ၊ ေတြ႔ႏုိင္အံုးမွာဘဲ”
အပ်ိဳမကေလးသည္ သူနွင့္တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြား၏။ ဘၾကည္သည္၊ ေငးေနရာမွ သတိရသလို “ေဟး..ေဟး..ဒီမွာ” လွမ္းေအာ္လုိက္၏။ ခင္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွ၊ ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္၏။ သူသည္-လက္ရပ္ေခၚလိုက္ေလသည္။ မိန္းမပ်ိဳသည္၊ အေျပးကေလး လာ၏။
“မင္းနာမည္ ဘယ့္နဲ႔ ေခၚသလဲ ကြဲ႔၊ က်ဳပ္ေမးဘုိ႔ရာ ေမ့သြားတယ္”
“မက္ဒယ္လင္းသြင္…တဲ့”
အပ်ိဳမကေလးသည္၊ သူ႔နာမည္ကို ေျပာၿပီးလွ်င္၊ အေျပးကေလးထြက္သြားေလသည္။
သူသည္၊ ပံုသ႑ာန္ေရးေရးမွ် ေ၀းသြားသည့္တိုင္ေအာင္၊ ေငးေျမွာ္ၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
(၂)
ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနမွာလည္း၊ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္၊ လွပ၍ ေနသည္။
ေလႏုေအးမွာ တႏြဲ႔ႏြဲ႕ တိုက္ခတ္၍ ေနသည္။ တိမ္တိုက္အျဖဴေတြ၊ ေကာင္းကင္တြင္၊ အျပာေတြ၊ တြဲစပ္၍ ေနသည္။
“ကိုဘၾကည္ေခၚရမလား-၊ ဦးဘၾကည္ေခၚရမလား မသိပါဘူး” ဟု မက္ဒယ္လင္းသြင္သည္ စုတ္တံနွင့္ ေဆးကိုတို႔ေနေသာ ပန္းခ်ီဆရာကို ျပံဳး၍ႏွုတ္ဆက္၏။
“မင္းသေဘာေပါ့ကြဲ႕…..၊ က်ဳပ္ဘယ္လိုေျပာတတ္မလဲ”
“ဦးဘၾကည္လုိ႔ ေခၚလွ်င္၊ လူႀကီးႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနမွာ၊ ကိုဘၾကည္လို႔ဘဲ ေခၚမယ္။ ဘယ္တံုးက ေရာက္ေနသလဲ”
“သိပ္မၾကာေသးပါဘူး…၊ တနာရီေလာံဘဲ ရွိအံုးမယ္….”
“အဟိ..ဟိ”
မက္ဒယ္လင္းသြင္သည္၊ လက္ကိုင္ပု၀ါ ပန္းႏုေရာင္ကေလးနွင့္ ပိတ္ကာ ရီေန၏။
“ဘာရီဒါတံုးကြဲ႔”
“တနာရီမ်ား- မၾကာဘူးလားရွင့္”
“ပန္းခ်ီေရးတဲ့လူဆိုတာ၊ ဒီေလာက္ကို ၾကာတယ္ မွတ္ထာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိ-ကုန္ကုန္ သြားတယ္”
“ကဲ.. ကဲ.. ပန္းခ်ီကား-ဆြဲစမ္းပါအံုး ၾကည့္ရေအာင္၊ ခင္အခုမွဘဲ ေသေသခ်ာခ်ာ အရုပ္ဆြဲတာ ျမင္ဘူးတယ္”
ဘၾကည္သည္၊ ပိတ္အ၀တ္ေပၚတြင္၊ ဆြဲလက္စကားကို၊ စုတ္တံနွင့္ ဟိုျခစ္ဒီျခစ္ ေလွ်ာက္ျခစ္၏။ ေကာင္မေလးသည္၊ သူ႔အနားတိုးကပ္၍ ၾကည့္၏။ ေပါင္ဒါနံ႔- ေရေမႊးနံ႔မ်ားသည္၊ ပန္းခ်ီဆရာအား ရီေ၀ေစ၏၊ သူ၏ ႏွလံုးသားမ်ားသည္၊ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာ၏။ သူ၏ စိတ္ကား၊ ပန္းခ်ီကားဆီသ႔ို စိတ္မေရာက္၊ ေကာင္မေလးကိုသာ ေတြးေန၏။
“ပထမ အၾကမ္းေျပးဆြဲၿပီးမွ၊ လိုတဲ့ေဆးနဲ႔ ထပ္ခ်ယ္ရဒါေနာ္..”ဟု မက္ဒယ္လင္းသြင္သည္၊ ေခါင္းကေလးကိုငဲ့ကာ ေမး၏။
“ေအးေပါ့ကြဲ႔….”
ဘၾကည္သည္၊ သူမဘက္သို႔ တဖက္လွဲ႔ကာ၊ အေျဖေပးေလသည္။ သူသည္ရီေ၀၍ သြားေလသည္။ မက္ဒယ္လင္းသြင္မွာ၊ မတ္တပ္ရပ္၍၊ ဘၾကည္မွာ၊ ထိုင္၍ေနေလရာ၊ သြင္၏ ေခတ္ဆန္ဆန္ ဆင္ယင္ထားေသာ ရင္သားပိုင္းနွင့္ သူ၏မ်က္နွာမွာ၊ တတန္းတည္းျဖစ္၍၊ တေပေလာက္သာ ကြာလွမ္း၏။
ဘၾကည္သည္၊ စုတ္တံကို ကားခ်ပ္ေပၚတြင္သြားရာ၌၊ လိုရာသို႔မေရာက္၊ ေခ်ာ္သည္က မ်ားသျဖင့္၊ ခဏခဏ ျပန္၍ ဆြဲရရာ၊ သူလိုခ်င္ေသာ ကားမွာ ပံုပန္းမက်၊ သူသည္ သြင့္အေၾကာင္းကိုသာ ေတြးေန၏။ သူသည္ပံုပန္းလိုရာ မေရာက္ေသာ ပံုကားကို၊ ဆက္လက္မဆြဲခ်င္သျဖင့္၊ စကားစရွာေန၏။
“မင္း…ဗမာနာမည္က ဘယ္လိုေခၚသလဲ”
“တခ်ိဳ႕ကလဲ အသြင္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ေလ…၊ေက်ာင္းက ေပးတဲ့ မက္ဒယ္လင္းသြင္ ဆိုဒါေတာ့ က်မနာမည္ဘဲ၊ ဗမာနာမည္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး” ဟု သြင္သည္ လက္နွစ္ဘက္ကို ပတၱာဆက္သလို ဆက္ရင္းေျဖ၏။
“မင္း ...ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ”
“ရန္ကုန္- ကြန္ဗင့္က- ေက်ာင္းေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းဒါဘဲ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔၊ တေပ်ာ္တပါးႀကီး၊ တစ္မ်ိဳးဘဲေလ…၊ ခင္ေတာ့- ေက်ာင္းကထြက္မွေလ ေက်ာင္းကိုလြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းထြက္မွ အိမ္မွာေနရတာ၊ သိပ္ကို မေပ်ာ္လွပါဘူး”
သြင္စကားေျပာသည္မွာ၊ လက္ဟန္ေျခဟန္နွင့္ အေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္း၏။ သူသည္ေငး၍ နားေထာင္ေန၏။
“ဘာေငးၾကည့္ ေနရဒါလဲရွင့္” ဟု သြင္သည္ ရွက္ေန၏။
“မင္း…စကားေျပာတာ၊ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္း ရွိလို႔ပါ”
ေတာင္ေဘးလမ္းမွ၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ ေ၀ါကနဲေ၀ါကနဲ ျဖတ္သြားၾက၏။
“ကဲ.. ရွင့္ပန္းခ်ီကား ဆြဲစမ္းပါအံုးလို႔၊ အခုလဲ ဘာမွ မၿပီးေသးဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေမွာင္သြားရင္ ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဆြဲေလ- ဆြဲပါ။
“ဒီေန႔ကို ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိပါဘူးကြာ၊ စုတ္ေတြက ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေနတယ္”
သြင္သည္ ျပံဳး၏။
“ဒါျဖင့္- ခင္နဲ႔စကားေျပာၾကရေအာင္”
သူတုိ႔သည္ ေတြ႔ရာေျပာၾက၏၊ ဘၾကည္ကား၊ သြင္ေမးသမွ်ကို ေျဖ၏။ သြင္ကလည္း၊ ဘၾကည္ေမးလွ်င္ ေျဖ၏။ သြင္သည္၊ ရဲတင္း သြက္လက္၏။ သူတို႔သည္၊ ခင္မင္ လာၾက၏။ ေလသည္- ေအးစျပဳလာေလၿပီ။ ေကာင္းကင္သည္၊ ေမွာင္၍ လာေလၿပီ။
“ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ေမွာင္လာၿပီ၊ ခင္လဲ ျပန္ေတာ့မယ္။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ပံုတကား ၿပီးေအာင္ဆြဲဆရာ၊ ကဲ…သြားၿပီ”
ဘၾကည္သည္၊ ေငး၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
(၃)
ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနခင္းမ်ားမွာလည္း၊ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ လွပ၍ ေနေလသည္။ ေလႏုေအးသည္၊ တႏြဲ႕ႏြဲ႔ တိုက္ျမဲ တိုက္ခတ္၍ ေနေလသည္။ ပန္းရနံ႔မ်ားမွာလည္း၊ ၾကိဳင္လွုိင္ျမဲ ၾကိဳင္လွိဳင္၍ ေနေလသည္။
ဘၾကည္သည္- မၿပီးေသးေသာ ပံုကားကိုပိုက္၍၊ သြင္ႏွင့္ခြဲရေလသည္။
“သူ႔ပံုကားကလဲ- ခုထက္ထိ၊ ၿပီးဘဲ မၿပီးႏုိင္ဘူး”
“မၿပီးဆို- မင္းနဲ႔ခ်ည္း စကားေျပာလုိ႔၊ ေမွာင္ေမွာင္သြားတာကိုး” ဟု ဘၾကည္သည္၊ သြင္ကို မၾကည့္ဘ၊ဲ စုတ္တံကို ေဆးနွင့္တို႔ရင္း အေျဖေပး၏။
“ကိုဘၾကည္နဲ႔ စကားေျပာရတာ၊ ခင္သိပ္ေပ်ာ္တာဘဲ။ ကိုဘၾကည္ေကာ…”
သြင္သည္၊ သူ၏လက္ေမာင္းကို လွုပ္ခါေမးလိုက္ေလသည္။
“ကိုဘၾကည္လဲေလ…..”
ဘၾကည္သည္၊ သြင္၏ခါးကို ဖက္ကာ၊ နမ္းရန္ မ်က္နွာကို ငံု႔လိုက္၏။ သြင္သည္၊ သူ၏ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ကာ၊ ပါးကိုေမာ့လိုက္ေလသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ ရင္သည္၊ တဒိတ္ဒိတ္ခံုေနၾက၏။ သူတို႔သည္၊ စကားတခြန္းမွ် မေျပာၾက၊ ထိုအခါမ်ိဳး၌ အခ်စ္သက္ေသသည္၊ မ်က္လံုးတို႔၌သာ တည္ေနၾကကုန္၏။
သြင္သည္- ဘၾကည္ကို ဖက္၍ထား၏။
“ကိုဘၾကည္- ခင့္ကို မပစ္ပါနဲ႔ေနာ္..၊ ခင္ ကိုဘၾကည္နဲ႔ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္တာဘဲ”
“မင္းကုိ က်ဳပ္သိပ္ခ်စ္တာ၊ ဘယ့္နဲ႔ပစ္ရက္ပါ့မလဲ”
သူတို႔သည္၊ ပါးခ်င္းအပ္ထားျပန္ေလသည္။ အလင္းေရာင္ ေလ်ာ့ေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ အျပာ တိမ္တိုက္ အျဖဴတို႔၏ အႏုေသြးမွာလည္း၊ အရင္႔ေသြးသို႔ ေျပာင္း၍ လာေလၿပီ၊ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ေတာေတာင္တို႔ကိုလည္း ၊ မွံဳ၀ါး၀ါးသာ ျမင္လာရေလၿပီ။
“အခုလို ေမွာင္ျပန္ေတာ့၊ ခင့္ကိုအိမ္က မဆိုဘူးလား”
“ခင္ညေနတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လွ်င္၊ ဒီလိုဘဲ- တခါတခါ ေမွာင္မွျပန္ဒါဘဲ၊ ဆိုလဲ ခင္ဂရုမစိုက္ဘူး၊ သူ႔ကိုခင္သိပ္မုန္းတယ္၊ ခင္သူနဲ႔ေနရတာ- မေပ်ာ္ဘူး၊ သူ႔ကိုယူတဲ့ေန႔ကစၿပီး ခင္မေပ်ာ္ဒါ”
“ခင္…ခင့္မွာ ေယာက်္ားနဲ႔လား..”ဟု ဘၾကည္သည္ တုန္လွဳပ္စြာေမး၏။
“ခင့္ကို ေက်ာင္းကႏွုတ္ၿပီး သူ႔ကိုယူရတယ္။ သ႔ူမွာ- အေရးပိုင္ဆိုတဲ့ နာမည္ဘဲရွိတယ္၊ ဒီျပင္ဘာတခုမွ အသံုးမ၀င္ဘူး၊ ခင္ေလ ငယ္ေပမဲ့ စိတ္ညစ္ရတယ္။ ခင္သူနဲ႔ေနရတာ နဲနဲမွ မေပ်ာ္ဘူး”
ဘၾကည္သည္၊ ခင္ေျပာသမွ်ကို၊ နားေထာင္ေန၏။ ခ်စ္စရာ လွပေသာမ်က္နွာကို၊ ၾကည့္ေန၏။ သြင္၏ အိညက္ေသာပခံုးကို၊ ဖက္ထား၏။ သို႔ရာတြင္သူသည္၊ သြင္၏စကားကိုလည္းမၾကား၊ သြင့္မ်က္နွာကိုလည္းမျမင္၊ သူ၏ ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္ထဲတြင္ကား၊ “လင္နဲ႔…လင္နဲ႔” ဟူ၍သာ တတြတ္တြတ္ ျမည္ေန၏။ သူသည္၊ မွံဳမွံဳမွိဳင္း၍ ေန၏။ တစ္ေယာက္က္ုိ တစ္ေယာက္ ေရးေရးမွ် ျမင္ရေတာ့သည္အထိ၊ ေမွာင္လာသည္ကိုလည္း၊ သူသတိမထားမိ။
“ကိုဘၾကည္…ေတာ္ေတာ္ေမွာင္သြားၿပီကြယ္၊ ခင္ျပန္အံုးမယ္ေနာ္၊ မနက္ျဖန္ညေန ေစာေစာလာ ဆရာ”
သြင္သည္၊ ဘၾကည္၏ လည္ပင္းကို၊ သိုင္းဖက္ကာ ပါးကို ေမာ့လိုက္၏။
(၄)
ေနာက္တေန႔ ညေနမ်ားမွာလည္း၊ ခါတို္င္းကဲ့သို႔ပင္ လွပ၍ ေနသည္။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္၊ ထင္းရူးပင္မွ အခက္အရြက္မ်ားသည္၊ ေဆာ့ေနၾက၏။
“ကိုဘၾကည္ ..ျပန္လွ်င္ ခင့္ကိုေခၚသြားပါေနာ္၊ ခင္သူ႔ဆီမွာ မေနခ်င္ဘူးကြယ္၊ ခင္ေလ ကိုဘၾကည္နဲ႔ေနလွ်င္ ေပ်ာ္မွာဘဲ”
ဘၾကည္သည္၊ ဤစကားကိုၾကားတိုင္း၊ ရင္ေလးမိ၏။ ညတိုင္း-ညတိုင္း စဥ္းစားေသာအခါလည္း၊ သူသည္တုန္လွဳပ္မိ၏။
ယေန႔မူ၊ သူသည္-ၾကည္လင္၍ ေန၏။
“ဒါထက္ ခင္ေရ.. ခင့္ပံုကို ကိုဘၾကည္ပံုတူကူးဆြဲခ်င္တယ္၊ ေဟာဒီ ကမူအစြန္းမွာ ရပ္ေနစမ္းေနာ္..”
သြင္သည္ ၀မ္းသာ၍ေန၏။ ခင္သည္- ဖြာရရာၾကဲ၍ တြန္႔ရရြန္႔ ေကာ့တက္ေနေသာ ဆံယဥ္ဆံႏုကေလးမ်ားကို၊ လွေအာင္ျပဳျပင္၏၊ ထမီကိုျပင္၀တ္၏။
“ဘယ္လုိေနရမလဲ ဆရာ …ျပေပးအံုး”
သူသည္ အေနအထားကိုျပဳျပင္ေပး၏။ သြင္ကား၊ သူ႔ပံုကို ခ်စ္သူက၊ ကူးဆြဲမည္ျဖစ္၍ အထူးေပ်ာ္ေန၏။
“အဲ…အဲ..ဟုတ္ၿပီ၊လွတယ္ ခင္ေရ… ခင္ကသိပ္လွတာဘဲ။ မလွုပ္နဲ႔ေနာ္၊ ေအာက္က ေနၿပီး၊ ေမာ့ျမင္တဲ့ဟန္ ေရးရမွာ”
သူသည္ ေကာင္းကင္အျပာကို ေနာက္ေက်ာခံလ်က္၊ သူ႔ကိုျပံဳးၾကည့္ေနေသာ သြင္၏ပံုတူကို ပန္းခ်ီကားကို ေရးဆြဲ၍ ေနေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ညေန၌လည္း၊ ခပ္ေစာေစာလာ၍၊ သြင့္ပံုကို ဆြဲလက္စႏွင့္ေရးဆြဲေလသည္။ ထိုအခိုက္ သြင္ကလည္း “ကိုဘၾကည္ခင့္ကိုျပန္လွ်င္ ေခၚသြားေနာ္ဟု ပူဆာေန၏။
တတိယေျမာက္ေသာေန႔၌၊ သြင္၏ပံုတူကားမွာ ၿပီးလုသေလာက္ရွိကာ၊ အေခ်ာအလွမွဳန္းဘို႔ေလာက္သာက်န္၏။
“ကိုဘၾကည္… ခင့္ပန္းခ်ီကားလဲ ၿပီးေတာ့မယ္ကြယ္၊ ကိုဘၾကည္ ခင့္ကို ေခၚပါေတာ့။ ခင္လိုက္ခ်င္လွၿပီေနာ္” ဟု သြင္သည္ ဘၾကည္၏လက္ကို ဆုပ္ကာေျပာ၏။
“ကိုဘၾကည္ ခင့္ကိုေခၚမွာေပါ့ ဒီကားဘဲ ၿပီးပါအံုး”
“အမယ္ေလး… ဟိုက်မွ ခင့္ပံုေတြ တရာဆြဲဆြဲ၊ တေသာင္းဆြဲဆြဲ၊ ကူးဆြဲပါ၊ ခင္ေဟာဒီက ေမာင္ဘုရား ႀကိဳက္သလို ေနျပပါ့မယ္” သြင္သည္သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ေလသည္။
“ဒီကားကို မနက္ျဖန္ အစသတ္မယ္၊ ခင္ေလ ေဟာဒီလို ေကာင္းကင္အျပာကေလးကို ေနာက္ခံထားတာ သိပ္ကိုလွလြန္းလို႔ပါ။ ညအိပ္ရာ၀င္တိုင္း ဒီသ႑ာန္ဘဲ ျမင္ေနတယ္။ ကဲ-ခင္ မနက္ျဖန္ ညေနေစာေစာလာေနာ္..ဘယ္ေတာ့ ခင့္ေခၚၿပီးသြားမယ္ဆိုတာေျပာမယ္” ေနာက္တစ္ေန႔ညေနမွာလည္း၊ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ လွပ၍ေန၏။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ေလႏုေအးသည္ တႏြဲ႔ႏြဲ႔ တိုက္ခတ္ေန၏။ ပန္းရနံ႔မ်ားျဖင့္၊ လွိဳင္ေမႊးေန၏။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ေကာင္းကင္သည္ ျပာေန၏၊ တိမ္တိုက္္အျဖဴမ်ားသည္ ေရႊနားကြပ္ထား၏။
သြင္သည္ ေပ်ာ္လွသျဖင့္၊ ေတးတပုဒ္ကို တိုးတိုးဆိုကာ၊ ကမူေပၚသို႔တက္လာ၏၊ ထင္းရူးမ်ားသည္၊ ေနာ့ေနၾက၏။ သြင္သည္ ပန္းခ်ီဆရာကို မေတြ႔သျဖင့္၊ လန္႔သြား၏။ သြင္သည္ နာမည္ကို ေအာ္ေခၚ၏။ ထူးသံကား- မၾကားရ ပတ္၀န္းက်င္ကို အေျပးကေလးရွာ၏။ မေတြ႔၊ အေတာ္ကေလးေမာလာမွ၊ ခါတိုင္းပန္းခ်ီဆြဲေနက်ေနရာတိုင္၊ ေက်ာက္ခဲတလံုးနွင့္ ဖိထားေသာ ျဖဴျဖဴစာရြက္ အေခါက္ကို ေတြ႔ရ၏။ သြင္သည္၊ တုန္ရီေသာ လက္နွင့္စာကို ဖြင့္ဘတ္။
အခ်စ္ဆံုးေရ…..
“ခင့္ကို ေယာက်္ားနဲ႔မို႔၊ မခ်စ္ႏိုင္ေပမဲ့၊ ခင့္ရဲ႕ ခ်စ္စရာသ႑ာန္ကို၊ က်ဳပ္ရဲ႕ပညာစိတ္ထဲမွာ အကၡရာေရးၿပီး၊ ခင့္ကိုသတိရတိုင္း တစိမ့္စိမ့္ျမင္နိင္ေအာင္၊ ခင့္အလွအပကိုဘဲ ေခၚေဆာင္သြားပါၿပီ၊ ေနရစ္ေပေတာ့ခင္ေရ…။ ကိုယ္ေတာ့ ၀မ္းနဲပက္လက္နဲ႔၊ ခင့္ကို ခြဲခြါသြားရၿပီ…”
ဘၾကည္
ကြန္ဗင့္၊ မယ္သီလရင္ေက်ာင္းထြက္ မက္ဒယ္လင္းသြင္သည္၊ စာဆံုးသြားေသာ္လည္း၊ ပန္းခ်ီဆရာ၏ စာအဓိပၸာယ္ကို၊ လံုးေစ့ပတ္ေစ့နားမလည္လိုက္။ “ေယာက်္ားနဲ႔မို႔ မခ်စ္ႏိုင္၍ ခင့္ကိုခြဲခြါ သြားရၿပီ” ဟူေသာ စကားလံုးကိုသာ နားလည္လိုက္၏။
သြင္သည္၊ ေနာက္တေခါက္ထပ္ဘတ္ျပန္၏။ စာမဆံုးခင္ မ်က္လံုးအိမ္တြင္၊ မ်က္ရည္ျဖင့္ ရီေ၀လာသျဖင့္၊ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့…
“ကုိဘၾကည္ ခင္မလုိက္ရေတာ့ဘူးေနာ္”
သြင္သည္ ရႊဲရႊဲစို၍ေနေသာ စာကို ေခ်မြကာ၊ အေ၀းသို႔ပစ္လိုက္၏။ ဘၾကည္၏ စာသည္၊ ေတာင္ကမူစြန္းမွ လိမ့္ကာ၊ ေအာက္သို႔ က်သြား၏။
ေနာက္ သြင္သည္၊ သည္းထန္စြာ ရွိဳက္လိုက္ေလသတည္း။
ေရးသူ-ဒဂုန္တာရာ
စေန နဂါးနီ၊ တြဲ၂ မွတ္ ၁၉၊ ၁၂ ေအာက္တုိဘာ ၁၉၄၀
0 comments:
Post a Comment