ေနာက္ဆုံးအေခါက္ပါပဲ
ကြၽန္ေတာ္
ရြာကုိၿပန္လာခဲ့ပါတယ္
အေမ ။
ရြာဆုိတာ ………
တမာ ထေနာင္း
ရွားေစာင္း ၿပာႆဒ္
သန္း ဒဟတ္ပင္ေတြနဲ႔ ၊
မုိးႏွံခ်ဳံပုတ္ ၊ ရွားပင္ငုတ္တုိ
နီညဳိညဳိ ေက်ာက္ခဲလုံးေတြနဲ႔
ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြၾကားက
တဲကေလးတစ္လုံးပါ ။
အဲဒီတဲကေလးထဲ
အေမ လဲေလ်ာင္းေနေပါ့။
အေမ …. ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီ အေမ ။
အေမ့ ေျခအစုံကုိ ေပြ႕ဖက္
အသံမထြက္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ငုိတယ္ ။
ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေျခာက္ေတြ
တရွဲရွဲၿမည္လုိ႕ … … … … ။
ကြၽန္ေတာ့္ကုိ စကားမေျပာခ်င္လုိ႔
အေမ့ သြားေတြ တင္းတင္းေစ့ထားသလား
ကြၽန္ေတာ္႕ ကုိ မၿမင္ခ်င္လုိ႕
အေမ့ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသလား
ထ ၾကည့္ပါဦး
စကားေျပာပါ ဦး အေမရယ္ ။
ေဟာ .. အေမ …..
အေမ့ကုိ သူတုိ႔
ဟုိးမွာ မန္က်ည္းပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းညဳိ႕ညဳိ႕နဲ႔
ဇရပ္ အုိအုိ
ေက်ာက္တုံးနီညဳိညဳိေတြ စီထားတဲ့
သခၤ်ဳိင္းဆုိတဲ့ ေနရာကုိ
ပုိ႕ၾကေတာ့ မလုိ႔တဲ့ ။
လွည္းဘီးကုိ ျပင္ဆင္ၿပီးၾကေပါ့
အေမ့ အေလာင္းကုိ
ေခါင္းထဲထည့္ၾကေပါ့
ေၾကးစည္ကုိ
ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ့ ။
ကြၽန္ေတာ္
မငုိပါဘူး အေမ
ငုိလုိ႔ မရေတာ့ဘူး အေမ
အေမ့ေၿမး ကေလးေလးေတြ
ကြၽန္ေတာ့္တူနဲ႔ တူမေလးေတြ
သူတုိ႔ ငုိပါေစ ။
အေမ့သား သူတုိ႕ရဲ႕အေဖ
ကြၽန္ေတာ့္ အကုိၾကီး
အေမ့သမီး သူတုိ႕ရဲ႕အေမ
ကြၽန္ေတာ့္အစ္မ ၊
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမ
အေမ့အရင္ ေစာေစာစီးစီး
ေဟာသည္ေလာကၾကီးထဲက
ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့
မိတဆုိး ဖတဆုိး
ေဟာသည္ကေလးေလးေတြ
အေမ့အတြက္ သူတုိ႔ငုိပါေစ ။
အေမ့ အတြက္
သူတုိ႕မ်က္ရည္ေတြဟာ
ထုိက္တန္ပါတယ္ အေမ ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
ေႏြဦးရက္ေတြ အေၾကာင္း
သီခ်င္းမဆုိနုိင္တဲ့
ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈလုိ
ယာခင္းထဲက အေမ့ဘဝကုိ
အေဝးကပဲ
တမ္းတပူေဆြးခဲ့သူပါ အေမ ။
” အေမ ……ေနေကာင္းပါေစ။
အေမ့အား ထာဝရလုပ္ေကြၽးၿပဳစုနုိင္သည့္ကုိယ္
ၿဖစ္ရပါလုိ၏ ”
ည အိပ္ရာဝင္ ၊ ရင္ထဲလႈပ္ခတ္
ပဲ့တင္ထပ္ခဲ့တဲ့
ခြန္အားမဲ့ဆုေတာင္းသံမ်ားၾကား
ရွည္လွ်ားလြန္းတဲ့ ညေတြသာ
ခႏၶာကုိယ္ေပၚ
တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကၿပဳန္းခဲ့ရ ။
မေန႕ကေတာ့
” အေမ႕ဆုံးၿပီ ၊ အၿမန္လာ ” တဲ႕ ။
ကုသုိလ္ၾကမၼာ ၊ ႏုံခ်ာလုိ႕လား
ဆုေတာင္းမ်ား
မျပည္႕ဝခဲ့ဘူး အေမ ။
အေမကေမြးေပမယ္႕
အေမကုိ လုပ္မေကြၽးနုိင္ခဲ့တဲ့
ေဟာသည္ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးဟာ
ဘာအသုံးက်ေတာ့မွာလဲ ။
အဲသည္လုိ ေနာင္တ တရားေတြက
ႏွလုံးသားကုိ ကုတ္ၿခစ္
ဘဝ ဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ၿဖစ္မိေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္
မငုိရဲေတာ့ပါဘူး အေမ
ငုိဖုိ႔ရာ ရွက္လွပါတယ္ အေမ
အေမနဲ႔ အတူ
အေမကုိ ေၿခဆုပ္လက္နယ္ၿပဳခဲ့တဲ့
ေဟာသည္ ကေလးေလးေတြ
သူတုိ႔ ငုိပါေစ
ေၾကးစည္ကုိ သူတုိ႔ ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့ ။
ေဟာ …….
နီညဳိညဳိေက်ာက္တုန္းေတြၾကားက
ရထားတစ္စင္းဟာ
အေဝးကုိ ထြက္သြားၿပီ ။
ဟုိး …. လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္
သည္ရြာက လူငယ္
ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္
သည္ရြာကုိၿပန္ေရာက္မလာ
ရထားဟာ သူ႕ကုိ
အေဝးသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ ။
သူနဲ႔ သူစီးသြားတဲ့ ရထားအေၾကာင္း
လူေတြ ေမ့ၾကေပါ့ ။
ေၿပာဆုိအမွတ္ရသူ
တစုံတစ္ေယာက္မွ် မရွိေတာ့ ။
အဲသည္လူငယ္ဟာ
အခု
အေမ့အေလာင္း အေမ့ေခါင္းကုိ
ဖက္ဖက္ၿပီး ငုိေနတဲ့
ကြၽန္ေတာ္ပဲေပါ့ အေမ ….. ။
ေဟာသည္ယာခင္းေတြၾကား
အေမ ေန႔တုိင္းလႈပ္ရွားခဲ့တာ
ကြၽန္ေတာ္ မၿမင္နုိင္ခဲ့ဘူး ။
အေမ႕သမီး
ကြၽန္ေတာ့္အစ္မရဲ႕ ေယာက်္ားက
ထန္းရည္သမား ၊ ထန္းရည္ခ်ဳိး ။
အေမ့သား
ကြၽန္ေတာ့္ အကုိၾကီးရဲ႕ မိန္းမက
မီးယပ္က်ဳိး၊ မ်က္စိတစ္ဘက္ကြယ္ ။
သူတုိ႔ တစ္ေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
အေမ့ေၿမး ကေလးေတြနဲ႔ အတူ
ထန္းလ်က္က်ဳိ ၊ ထင္းေခြေရခပ္
ငတ္မေသဖုိ႔
အေမရုန္းကန္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြမွာ
ကြၽန္ေတာ္သာ
ဟုိအေဝးမွာေပါ့ ။
ဟုိတႏွစ္က
တရြာလုံး မီးေလာင္ၿပာက်
အဲသည္ကတည္းက အေမဟာ
ရြာထဲကုိၿပန္မေရာက္
အိမ္ၿပန္မဆာက္နုိင္
ထန္းပင္ေအာက္က ထန္းတဲမွာ
အေမ အေနၾကာခဲ့ပါတယ္ ။
အေမေရ ……..
အေမေရ ……..
ေၾကးစည္ကုိ ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕တြန္းၾကေပါ့ ။
ဟုိး အေနာက္ေတာင္ေတာတန္းက
ထန္းပင္ရိပ္ဖ်ားမွာ
ေနလုံးဟာ တၿဖည္းၿဖည္းညဳိခဲ့ေပါ့ ။
ေတာင္သူဓေလ့
ယာမီးေငြ႕ေတြ လြင့္တက္လာေပါ့။
ဟုိေတာင္ကမူကမ္းပါးမွာ
ၿမက္စားေနတဲ့ ႏြားမေတြက
အေမ့ကုိ နႈတ္ဆက္ေနၾကသလား ။
သိန္းစြန္ငွက္အၿပန္လမ္းမွာ
က်ီးကန္းေတြ ကသုတ္ကရက္နဲ႔
ရြာဘက္ဆီ ပ်ံေၿပးၾကေပါ့ ။
ေနညဳိခ်ိန္ အိမ္အၿပန္လမ္းမွာ
ေတာတန္းလွ်ဳိေၿမာင္
ဟုိ အေနာက္ေတာင္ထဲ
ေမွာင္မည္းမည္းက
ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကုိ မဝါးမ်ဳိမီ
ကေလးဘဝအရြယ္
ငယ္ငယ္တုန္းကေလ
ေတာင္ရိပ္ေတာင္ၾကား
သစ္ပင္ဖ်ားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား ။
အေမေရ
တေစၧဆုိ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လွခ်ည့္ ။
တညသား
ပ်ဴေစာထီးဆုိလား ရဲေဘာ္ၿဖဴဆုိလား
တံခါးကုိ တအားေခါက္
ႏြားေကာက္စမ္း ၿမန္ၿမန္လုပ္
ေသနတ္ေတြ ထုတ္ခ်ိန္ၿပီး
အခုိင္အခံ့ လွည္းတစ္စင္း
ႏြားၿပာညဳိ တစ္ရွဥ္းနဲ႔အတူ
” လွည္းေမာင္း ပုိ႕ ဆုိၿပီး ”
အေဖ႕ကုိ ေခၚသြား
ရြာအေနာက္ဘက္ေတာအုပ္ၾကားက
ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရ။
အေဖေရ ……
အေဖေရ …….
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ မိသားစု ဘဝ
ရာဇဝင္ကုိ ၿဖတ္သန္းရတဲ့ညေပါ့ ။
လြတ္လပ္ေရးၿပီးခါစ
သူခုိးဓားၿပေတြ
တန္ခုိးၿပလုိ႔ေကာင္းဆဲ
ေခတ္ၾကီးထဲ လူၿဖစ္ခဲ့ရတဲ့
ကြၽန္ေတာ္
အေမ့ရဲ႕ေက်ာေပၚမွာ
ေသနတ္သံေတြၾကား
ေၿပးလႊားပုန္းေအာင္း
ရြာေတာင္ေစာင္း နဘူးခ်ဳံထဲ
ည တုိင္းပဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္
ဟုတ္လား အေမ ။
စစ္စနက္မီး အၾကြင္းအက်န္ေတြနဲ႔
ေခတ္အပ်က္ၾကီးကုိ တြန္းလွန္ရင္း
အေမရယ္ တၿခားအေမေတြရယ္
အေမေတြ အားလုံး
ကေလးေတြ ကုိ ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး
ေၿပးၾကလႊားၾက ၊ ပုန္းၾကေအာင္းၾကနဲ႔
တခ်ဳိ႕ သားေသ ၊ တခ်ဳိ႕လင္ ဆုံး
စစ္ဆုိတာၾကီးးကုိ
မုန္းခဲ့တယ္ မဟုတ္လား အေမ ။
အေဖမရွိတဲ့ေနာက္
အေမရယ္ အကုိၾကီးရယ္ ၊ အမရယ္
ကြၽန္ေတာ္ရယ္ေလ
ေလာက ကမ္းပါးမွာ
စမ္းတဝါဝါး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေပါ့ ။
အရြယ္ေရာက္ခါစ အစ္ကုိၾကီး
ထန္းလွီးသင္ရေပါ့ ။
အစ္ကုိၾကီးဟာ
သာသနာ့ေဘာင္မွာ အရုိးထုတ္
ဘုန္းၾကီးလုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ့္တုိ႔ အတြက္
ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ စြန္႔ခဲ့ရၿပီေပါ့ ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းနဲ႔ ဘုန္းၾကိးေက်ာင္သား
ၿပီးေတာ့ ၿပည္ေတာ္သာေက်ာင္းေရာက္
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ
သုိး ဆိတ္ ႏြားေက်ာင္း ။
ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ တစ္ေတြ
ဟုိသေၿပပင္ေတာင္ ေစာင္းဆီက
လက္ၿပဟစ္ေအာ္
သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔
ေခြးေခၚ ပတတ္တူး
ဟင္းရြက္ခူး ယုန္ရွာ
ေတာင္ယာလုပ္သူ ထင္းခုတ္သူေတြ
ထန္းလ်က္က်ဳိသူ ထန္းတက္သူေတြ
ေနကပူေလာင္
ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ
ဟုိးအေနာက္ေတာင္မွာ
မႈိင္းၿပာၿပာ ၿမဴခုိးေတြနဲ႔
ပုပၸါးဆုိတဲ့ေတာင္ေတာ္ၿမတ္းႀကီးဆီ
ေမွ်ာ္ၾကည့္ေငးေမာ
စိမ္းလန္းတဲ့ယာေတာေတြၾကား ။
အစ္ကုိယ္ၾကီးက ထန္းလွီး
ကြၽန္ေတာ္က ထန္းရည္အုိးသယ္
အေမရယ္ အစ္မရယ္က
ထန္းလ်က္က်ဳိ ရက္ကန္းခတ္ ထင္းေခြ
တစ္ခါတေလ ေၿမပဲေကာက္
တစ္ခါတစ္ေလ ဝါစုိက္
ေတာအလုိက္လုပ္ငန္းစုံေပါ့ ။
” ၿမဳိ႕ရြာနိဂုံး ၊ ပ်က္ၿပဳန္းေစေအာင္
ဓားၿပၾကီးၾကီး မုိက္သီးအေခါင္
မီးႏွင့္ ၿမဳိက္လုိ႕ ၊ တုိက္ခုိက္ ပူေလာင္
ဝ သ လ ၊ မွတ္ၾက သူယုတ္ေကာင္ ”
“ခေလာက္ေလးရယ္တဲ႕ ဒုိးဒုိးေဒါင္
ပ်ဳိတုိ႕ ေမာင္ယာ မလုပ္တယ္
ဝါးခုတ္တဲ႕ေတာင္”
အဲသည္လုိ အကုိၾကီး တတ္တဲ့
ကဗ်ာေတြ ၊ သံေပါက္ေတြ
ကြၽန္ေတာ့္ မွာ အေမြရခဲ့ေပါ့ ။
“ေနညိဳခ်ိန္တိမ္ေတာက္ ပ်ဳိေၾကာက္တဲ႕သည္အခ်ိန္
ဆီးမီးကြယ္မွန္အိမ္နဲ႕ …….. “
အဲသည္လုိ
ေက်းလက္ဘဝ သီခ်င္းကဗ်ာေတြ
ရင္ထဲ မွာ အျမစ္တြယ္ခဲ့ရေပါ့ ။
အေမေရ …….
ေၾကးစည္ကုိရုိက္ႏွက္ေနၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့ ။
အေမေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့
တဲကေလးဟာ
အေမ့ ရြာနဲ႕ အလွမ္းေဝးေပမယ့္
သည္ေတာသည္ေတာင္ၾကား
အေမကုိ
တစ္ေယာက္တည္း မထားရက္ပါဘူး အေမ ။
အေမ့အေမ ကြၽန္ေတာ္ အဘြား
ကြၽန္ေတာ္အဘြားရဲ႕ အေမ့အေမ စတဲ့
ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူေရာ မေတာ္သူပါ
တစ္ရြာလုံးေနာက္ဆုံး စုေဝးရာ
ေဟာဟုိ ဇရပ္အုိအုိရဲ႕
သုႆာန္ဆုိတဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္
အေမ့ကုိ
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပုိ႔ မွာေပါ့ ။
လမ္းက ၾကမ္းလုိက္တာအေမ
ေတာင္ကမူက်တ္တီးၾကား
ႏွစ္ေတြမ်ားစြာေရတိုက္စားမႈနဲ႔
ပ်က္လုလု လွည္းလမ္းေပၚမွာ
အေမ့ေခါင္းဟာ ၊ လႈပ္ယမ္းလွခ်ည့္
ၿဖည္းၿဖည္း … ၿဖည္းၿဖည္း ……..
ဆူးကုိင္းေတြေဘးဖယ္
မ်က္ႏွာကုိ ၿခစ္မိၾကဦးမယ္။
ဟုိသုႆာန္ကုိေရာက္တဲ့ခါ
ဘုန္းၾကီးေတြက
သရဏဂုံကုိ ရြတ္ဖတ္
ကြၽန္ေတာ့္ လက္နဲ႕ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝ
အေမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလုိ႔
ကြၽန္ေတာ္ အမွ်ေဝမယ္
ကြၽန္ေတာ့္ ကုိယ္ေပၚမွာ
ဖုန္ေတြေပကပ္
ညစ္ပတ္ေနမလားဘဲ။
မႏၱေလးက မိတၳီလာ
မလႈိင္ ပန္းအုိင္တစ္လမ္းလုံး
ဖုန္လုံးၾကီးထဲ ၿဖတ္ခဲ့ရ
အခုလည္းပဲ ဖုန္လုံးၾကီးထဲမွာ ။
ဖုန္ေတြ ေပကပ္ ညစ္ပတ္ေနမလားဘဲ။
ဟုိသုႆာန္ကုိေရာက္လုိ႔
ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝတဲ့ အခါ
ငယ္ဆရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး
ကြၽန္ေတာ့္ ကုိၾကည့္ၿပီး
အံ့ၾသေနလိမ့္မယ္ ။
ညေရာက္တဲ့ အခါ
ဦးေလးဘယ္ေန႔ ၿပန္မွာလဲ
တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ၿပန္လာပါေနာ္
ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆက္ေနခ်င္တယ္
ညီမေလးမွာ ဝတ္စရာအကၤ်ီ မရွိေတာ့ဘူး ။
ေဟာဒီအငယ္မ
မႏွစ္က ႏွစ္တန္းက်တယ္
ငါ့ေမာင္ရယ္
ေဟာဒီက်န္ေနတဲ့
မ်က္စိတစ္ဘက္ကလည္း
ဆရာဝန္က ခြဲရမယ္တဲ့
အစ္မလည္း ေၾကာက္တတ္လုိ႔
ေဆးရုံကုိ
ေနာက္ထပ္ မေရာက္ေတာ့ပါဘူး
စတဲ့ … စတဲ့ စကားလုံးေတြၾကား
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမ်ား
တာဝန္ယူနုိင္မလဲ
မင္းတုိ႔ အတြက္ ၊ ငါ့အတြက္
အႏွစ္သုံးဆယ္လုံးလုံး
ဦးေလးစဥ္းစားေနတုန္းပဲ
ဦးေလးဟာ
စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲကြယ္ ။
တစ္စုံတစ္ရာ
ကတိေတြေပးထားပစ္ခဲ့ၿပီး
နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ
ငွက္တစ္ေကာင္လုိ ပ်ံေၿပးသြားမယ္။
ဟုိတစ္ခါက
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့သလုိမ်ဳိး
“ေဟာသည္ကမၻာေၿမၾကီးရဲ႕
နာမက်န္းမႈေတြကုိ ေဆးဝါးကုသဖုိ႔
ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာဆရာ လုပ္ရမယ္
ကဗ်ာ ဆရာလုပ္မွ ၿဖစ္မယ္ အေမ”
အဲသလုိ ဆုိၿပီး
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့တုန္းက
ယာခင္းနံေဘး
ေတာလမ္းေလးေပၚမွာ
ၿမက္ရုိင္းပင္ေတြ ကုိတုိးၿဖတ္
တရွပ္ရွပ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဖိနပ္သံေတြ
က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ ။
ယာခင္းေတြ ေနာက္မွာခ်န္
ေတာတန္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာက္စရစ္ကုန္းေခါင္
တလင္းေၿပာင္မွာ
ယုန္ေထာင္ ပတတ္တူး ခ်ဳိးတည္
ငယ္ဘဝေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ ။
လိမ္လိမ္မာမာေနဖုိ႔
စကားလုံးတုိ႔ တုန္ခါ
အေမ့ မ်က္ႏွာေပၚက
မ်က္ရည္စေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ
လက္ၿပေနဆဲ ၊ ဥၾသဆြဲေပါ့ ။
တရွဲရွဲၿမည္လ်က္ ရထားထြက္ ခြာ
တုန္ခါေနတဲ့ ဓာတ္ၾကိဳးေပၚမွာ
ေတာက်ီးကန္းတစ္ေကာင္
ေအာ္ၿမည္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ တယ္။
ၿမဳိ႕ၿပဘဝရဲ႕
ခံစားမႈၿမစ္ ၊ ရသသစ္ထဲမွာ
ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္
ဓာတ္တုိင္မီးတုိင္ေတြ ေအာက္
တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေက်ာ္သြားရင္း
သူစိမ္းဆန္တဲ႕ လူေတြၾကားမွာ
ဟုိ … အေနာက္ေတာင္ဆီကုိ ေရာ္ရမ္း
ေတာလမ္းကေလးကုိ
လြမ္းခဲ့ရေပါ့ အေမ။
ေနညဳိခ်ိန္အိမ္ အၿပန္
လမ္းေဘးတုိက္ၾကား ဓာတ္တုိင္နားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား
“အေမေရ”
တေစၧကုိ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လွခ်ည့္
ေယာင္ရမ္း ရြတ္ဆုိ မိေသာ္လည္း
ရဲရဲတင္းတင္း
ၿဖတ္သန္းရၿပီ အေမ ။
လူမႈေဗဒ ေဝါဟာရနဲ႔
ရသသစ္ေတြက
ႏွလုံးသားကုိ တအား ကုတ္ၿခစ္
ပြတ္သပ္ၿပီး ေၿဖေသာ္လည္း
ယားယံၿမဲပါ အေမ ။
ဆည္းဆာရီထဲ
တုိးရွဲၿဖတ္သန္း
ကုိယ္လမ္းကုိ သြားခဲ့ရ
စကားၿငင္းဆန္
ကားဟြန္းသံေတြၾကား
ႏွလုံးသားတိတ္ဆိတ္ မသိစိတ္မွာ
ေရာဂါထူေၿပာခဲ့ေပါ့ အေမ ။
အေမ့ထံ ကြၽန္ေတာ္ ၿပန္မလာနုိင္ေတာ့ဘူး ။
ငါ့ေၿမးေလးေတြ
အေမ ၿမင္ခ်င္လွၿပီဆုိ ။
ေဟာ …
အၾကီးေလးက မသုမာတဲ့
ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ နဖူးက်ယ္က်ယ္နဲ႔
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ အေမ
အငယ္ေလးက မငုဝါတဲ႕
အစားပုတ္ပုတ္ ၊ ဝတုတ္တုတ္ကေလး
ေနာက္တစ္ေယာက္က
သားၾကိးေမာင္ဖုိးကာ
ေဆာ့တဲ့ေနရာမွာ ေမ်ာက္ရႈံးပါပဲ ။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက
ေမ်ာက္ကေလးလုိပဲ
ၾကီးလာရင္ေမ်ာက္နဲ႔တူမလားပဲ ။
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ
ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔
ကြၽန္ေတာ္လာခ်င္ပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္ … အေမ ။
ေဟာ ……
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးအတြက္
အရြယ္မေရာက္ခင္
ထန္းလွီးသင္ခဲ့ရတဲ့ အကုိၾကီး
ထန္းပင္ေပၚက ေဇာက္ထုိးက်
အနိစၥေရာက္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား
ကြၽန္ေတာ့္ အမ
အေမ့ သမီး ပိန္တာရုိးေလး
သားသမီးခုႏွစ္ေယာက္ေမြးေတာ့
ဆင္းရဲမႈဒဏ္ မခံနုိင္လုိ႔ထင္ရဲ႕
အနိစၥေရာက္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား အေမ ။
အေမသည္ေတာသည္ေတာင္ထဲ မွာ
အေမသားသမီးေတြနဲ႔
အေနေဝး ၊ အေသေဝးခဲ့ၾကရေသာ္လည္း
အေမ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္လား
အေမ့ေၿမးတစ္အုပ္နဲ႔
ထန္းလ်က္က်ဳိ ထင္းေခြ ၊ ေရခပ္
ကြၽန္ေတာ္ တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွ
မေထာက္ပံ့နုိင္ေပမယ့္ ၊ ငတ္မေသခဲ့ဘူး
အေမေသရတာ
ငတ္လုိ႕ မဟုတ္ဖူး အေမ ။
မေန႕က
အေမဆုံးေၾကာင္း ၊ ေၾကးနန္းရေတာ့
ခရီးသြားဖုိ႔ ဇနီးမယားနဲ႔ တုိင္ပင္
ၿပင္ရဆင္ရ ေငြရွာရနဲ႔ေပါ့ ။
ညေရာက္ေတာ့လည္း ရင္ထဲမေအး
ပူေဆြးေနဆဲမွာ
ကေလးေတြက တီဗီသြားၾကည့္ၾကသတဲ့
ေၾသာ္ .. မင္းတုိ႔ အဖြားေသတဲ့ရက္
မင္းတုိ႔အတြက္
ဘာမွ မခံစားရပါလားေနာ္ ။
ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေေလးေတြပဲ
ဆုိတာက တစ္က႑ေပါ့
ၿမဳိ႕ၿပမွာေနတဲ့ ၊ အေမ့ေၿမးကေလးေတြ
အေမနဲ႔ တအားေဝးခဲ့ပါလားဆုိတဲ့
အေတြးေတြက
တကယ့္ကုိပါပဲ
ဘဝ ဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ၿဖစ္ရၿပန္ေပါ့ အေမ ။
ခံစားရၿပီေပါ့
ကြၽန္ေတာ္ခံစားရၿပီေပါ့ အေမ ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
အဲဘတ္ကမူးမွ မဟုတ္ဘဲ ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
မာဆိုးမွ မဟုတ္ဘဲ ။
အခက္အခဲေတြ ရွိေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
ဗုဒၶဘာသာ ၿမန္မာယဥ္ေက်းမႈထဲက
လူတစ္ေယာက္ အၿဖစ္နဲ႔ပဲ
အသက္ရွင္ေနဆဲပါ အေမ ။
အေမေရ …..
အေမေရ …… အေမေရ ……
ေၾကးစည္ကုိ ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့
အေမ့ေခါင္းဟာ
လွည္းေပၚမွာ ယိမ္းထုိးလုိ႔
ရွားေစာင္းၿပႆာဒ္ပင္ေပၚက
ေဒါ့ရင္းဆုိတဲ႕ အေကာင္ေတြ
တက်ည္က်ည္ၿမည္လုိ႔
အေမ့ေၿမးကေလးေလးေတြ
အေမ့ ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကေလးေတြ
အေမကကုိ ခင္မင္တဲ့ သူေတြ
မရဏေတးကုိ ရြတ္ဆုိငုိေၾကြးလုိ႕ ။
အေမ့ေခါင္းေပၚ
ေညာင္ရြက္ေတြေၾကြက်
ဒါဟာ သခၤါရတရားေပပဲလုိ႔
ဆုိခ်င္သလား မသိေပဘူး အေမ ။
ကုန္တန္ခ်ိန္အၿပည့္နဲ႔ ကားတစ္စီး
အေဝးေၿပးလမ္းမၾကိးေပၚ
ၿဖတ္ေမာင္းသြားေနရဲ႕
ထန္းပင္ၿမင့္ၿမင့္ၾကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေၿခာက္ေတြ
တရွဲရွဲၿမည္လုိ႕ …………… ။
ပုိင္စုိးေဝ ( အစိမ္းေရာင္ၿမစ္သုိ႕ တမ္းခ်င္း ကဗ်ာစာအုပ္မွ )
Saturday, 14 May 2011
သိန္းစြန္ငွက္ အၿပန္လမ္း (ပိုင္စိုးေ၀)
0 comments:
Post a Comment