စာအုပ္ႏွင့္ လူ

သူ႔ပံုပန္းကအၿငိမ္းစား ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦး အသြင္ႏွင့္တူ၏။ ေဖြးေဖြးျဖဴ၍ ၿဖီးသင္ေလ့ရွိဟန္မတူေသာ ဆံပင္မ်ားက ကုပ္ထိလုနီး ရွည္လ်ားစြာျပန္႔က် ေနသည္။ ရႈံ႕တြတြသူ႔မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ေပၚတြင္လည္း မွဲ႕ေျခာက္ႏွင့္ အေရးအေၾကာင္း အတြန္႔မ်ားျပည့္ႏွက္ေန၏။ သူ႔ႏွာေခါင္းခြၽန္ခြြၽန္ေပၚတြင္ အၿမဲရွိ ေနတက္သည့္ အေ၀းအနီးၾကည့္ႏိုင္ေသာ အနက္ေရာင္ ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္သည္လည္း သူ႔နည္းတူ အ္ိုမင္းေန ေလၿပီ။သူ႔ေခါင္းတြင္ စြပ္ထားရာတြင္ ၿမဲျမန္ေစရန္ ထိုမ်က္မွန္၏ ကားေနေသာ ကိုင္းႏွစ္ဖက္အဖ်ားကုိ သားေရႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ ဆက္သြယ္ထား၏။

အစိမ္းေရာင္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္တစ္ထည္ႏွင့္ အေရာင္လြင့္ ပ်ယ္စျပဳေနေသာ တိုက္ပံုအကၤ် ီ အနက္ႀကီးတစ္ထည္တို႔မွာ သူ ၀တ္ေနက် အဆင္အယင္မ်ား ျဖစ္၏။ ကိုင္းေနေသာ သူ႔ခါး ေၾကာင့္ ေရွ႕ကုိငိုက္တြဲက်ေနသည့္ တုိက္ပံု အက်ႌအနက္ႀကီးမွာ သူ႕ကိုယ္ႏွင့္စာလွ်င္ အေတာ္ပင္ ဖားလ်ားပြေယာင္းေနသည္ဟု ထင္စရာရိွ၏။ သူ႔ပခံုးေပၚမွာ လြယ္လာတက္ေသာ တြဲအိ ေနသည့္ လြယ္အိတ္အနက္ႀကီး၏ အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္လည္း သူ႔ခါးမွာ ပို၍ ပိကိုင္း သေယာင္ရွိ၏။ ခါးကိုင္းကိုင္းျဖင့္ ထိုလြယ္အိတ္အနက္ႀကီးအား တနင့္တပိုးထမ္း သည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲကုိ သူတရြရြျဖည္းညင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္း ၀င္လာသည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲရွိ စာအုပ္သည္မ်ား လႈပ္လႈပ္ရွား ရွားျဖစ္သြားၾကစၿမဲပင္။

သူ႔အမည္မွာ ဦးဘအ္ိုျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အမည္ကုိ ပန္းဆိုး တန္းလမ္းထဲရွိ ဘယ္စာအုပ္သည္ကမွ မသိ။ အားလံုးက တညီတညႊတ္တည္း “ဆရာႀကီး” ဟုသာ ရိုေသစြာေခၚေ၀ၚ ဆက္ဆံေလ့ရွိၾကသည္။ သူတို႔အားလံုးက ဤလူႀကီးသည္ တကၠသိုလ္တစ္ခုခုမွ အၿငိမ္းစားပါေမာကၡအိုႀကီးတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ စီးပြားပ်က္သြားရွာေသာ စာေပျမတ္ႏိုးသည့္ သူေဌး ေဟာင္းႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္မည္ဟုသာ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ လက္ခံထားၾက၏။ သူဘယ္မွာေနသည္။ သူ႔မိသားစု ရွိမရွိ ဆိုတာ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို မည္သူကမွမသိ။ သူတို႔သိသည္က ဦးဘအ္ို၏ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ အဖိုးတန္ရွားပါးေသာ စာအုပ္မ်ား ပါလာတတ္ သည္ဆိုေသာ အခ်က္သာျဖစ္၏။

ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း တစ္၀ိုက္သည္ စာအုပ္ ေဟာင္းေရာင္း ၀ယ္သူမ်ား၊ စာၾကမ္းပိုးမ်ား ေလ့လာ က်က္စားရာ ေဒသျဖစ္၏။ ထိုတစ္၀ိုက္က စာအုပ္သည္မ်ား သည္ စာအုပ္ေရာင္းလည္းေရာင္း၏။ ၀ယ္လည္း၀ယ္၏။ ဦးဘအိုသည္ သူတို႔၏ ေဖာက္သည္တစ္ဦးျဖစ္၏။ အ၀ယ္သမား ေဖာက္သည္မဟုတ္ အေရာင္းသမားေဖာက္သည္ ျဖစ္သည္။

အႏွစ္ႏွစ္အလလက စုေဆာင္းထားသမွ်ကုိ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လာေရာင္းၾကသူေတြ လက္ထဲ၀ယ္ အဂၤလိပ္ ျမန္မာစာအုပ္ေကာင္းမ်ားပါ လာတက္၏။ အင္မတန္ ခ်ဳိသာေသာ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ၀ယ္ယူရေသာ စာအုပ္မ်ားကို ျပန္ေရာင္းေသာအခါ သူတို႔နင့္ခနဲ အျမတ္ရေလ့ရွိသည္။ အခုတေလာ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားေသာ ကမာၻ႕ ဂႏၱ၀င္ စာအုပ္မ်ားမွာ အ၀ယ္လိုက္ေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က အစိုးရစာအုပ္မ်ားမွာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ သံုးက်ပ္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ ယခုေစ်းကြက္တြင္ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိပ္ျဖစ္ ေနသည္။ ကမူး၊ ဆတ္၊ ဂြၽိဳက္၊ ကပ္ဖကာ စသူတို႔၏ စာအုပ္ဆိုလွ်င္ ထို႔ထက္ေစ်း ေခၚရ၏။ ေလးငါးဆယ္ဆိုလည္း ၀ယ္မည့္သူ မနည္း။

စာရူးေပရူးကေလးမ်ားသည္ ထိုဆိုင္မ်ားရွိရာသိုု႔ ေခ်ာင္းေပါက္ မတက္ ေရာက္လာကာ ကမာၻ႔ဂႏာၱ၀င္တြင္ ဖတ္ရခက္ခဲသည္ ဆိုေသာ နာမည္ႀကီးေပ့ဆိုေသာ၊ အႏုပညာေျမာက္လွသည္ ဆိုေသာ စာအုပ္မ်ားကို ၾကားဖူးနား၀ေလာက္ျဖင့္ တဖြဖြ ေမးၾက၀ယ္ၾကသည္။ ထိုစာရူးေပရူးေလးမ်ားထဲတြင္ တကၠသိုလ္ မွ ဆရာေပါက္စေလးမ်ား၊ ကိုယ့္ကို ကမာၻ႕စာေပးႏွင့္ အကြၽမ္း တ၀င္ ရွိသည္ဟု အထင္ခံခ်င္ေနရွာေသာ ပိုက္ဆံရွိ သားသမီးမ်ား၊ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ေပါက္စကေလးမ်ား စသျဖင့္ လူစံုပါ၏။ ထိုအထဲမွ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စာအုပ္နာမည္ေလာက္ပင္ အေတာ္ႀကိဳးစားဖတ္ရမည့္သူေတြ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္ ဟန္လုပ္ကာ အလုအယက္၀ယ္ၾကသည္။ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္ ေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္ စာအုပ္လာေမး၏။ ေသာမတ္မန္းအေၾကာင္း ပါလာလွ်င္ ေသာမတ္မန္းစာအုပ္ကို လာေမး၏။ ဗာဂ်ီးနီယား၀ုဖ္ အေၾကာင္းပါလာလွ်င္၊ ကပ္ဖကာ အေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ျမန္မာလို ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ကာ အဲဒီစာအုပ္ေတြ မရွိဘူးလား ဟု အဂၤလိပ္လိုစာအုပ္ကို သူတို႔ လာေမးတတ္ၾက၏။

စာအုပ္သည္မ်ားအဖို႔ ထိုလူစုမွာ အျမတ္အစြန္းႀကီးႀကီး ရႏိုင္ေသာ ပံုေသေဖာက္သည္မ်ားျဖစ္၏။ ထို ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး ၀ယ္သူမ်ားကို အရွည္သျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္ရန္အတြက္ သူတို႔စာအုပ္မ်ားကို ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကရသည္။ စာအုပ္ေကာင္း မ်ားကလည္း ရွားပါးတန္သေလာက္ ရွားပါးေန၏။ ထိုအေျခ အေနမ်ဳိးတြင္ ဦးဘအိုမွာ သူတို႔အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွေသာ အေထာက္အပံ့ေကာင္းႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလသည္။

ထိုေၾကာင့္ ဦးဘအို ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း စာအုပ္ တန္းဘက္ကို ေရာက္လာလွ်င္ အားလံုးလိုလိုက ပ်ဳပ်ဳငွာငွာ ႀကိဳဆိုေလ့ရွိၾက၏။ ဦးဘအို လာတိုင္းလည္း သူလြယ္လာသည့္ လြယ္အိတ္ႀကီးႏွင့္ တစ္လံုးစာအုပ္ေကာင္းမ်ား အျပည့္အသိပ္ ပါလာတက္၏။ ျမန္မာစာအုပ္မ်ားမဟုတ္ တန္ဖိုးရွိ အဂၤလိပ္ စာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။

ဒီေန႔လည္း ဦးဘအိုသည္ သူ႔ဆီမွ စာအုပ္၀ယ္ေနက် ပန္းဆိုးတန္းက ကိုတင္အိဆိုင္မွာ ေရာက္ေန၏။ ကိုတင္အိ ဆိုသူက ေစ်းႏွိပ္ေပးေလ့မရွိ။ အေရာင္း အ၀ယ္ျဖစ္ ၿပီးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ေတြ ဘာေတြ တိုက္ေသးသည္။ သူႏွင့္ လူခ်င္း လည္း အတန္အသင့္ ရင္ႏွီွးေန၏။ ဦးဘအို လြယ္အိတ္ အနက္ႀကီးထဲမွ စာအုပ္မ်ားကို ကိုတင္အိက အျပင္မွာ တစ္အုပ္ခ်င္းထုတ္ကာ ပံုရင္း .... က

“ဂြၽန္ကိ၊ ရွယ္လီ၊ ၀ီလ်ံဘလိတ္၊ ဒီအပတ္ ဆရာႀကီး စာအုပ္ေတြက ရိုမန္ တစ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြခ်ည္းပါလား၊ ကဗ်ာစာအုပ္ဆိုရင္လည္း ဟိုတစ္ေခါက္က လိုရစ္ခ်က္၀က္ဘာ၊ ေရာဘတ္လို၀ယ္တို႔၊ ပရဲဗတ္တို႔လို ေမာ္ဒန္ဆရာေတြဟာ ယူလာပါ၊ ဒါက ဒစ္ကင္း ဒါက ေရာဘတ္ဖေရာ့၊ ဟာ.... ေသာမတ္ဟာဒီ ၀တၳဳေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါလား၊ ပါးလ္အက္စ္ ဘတ္ စာအုပ္ေတြလဲ ပါတယ္။ သူတို႔က လူသိပ္မဖတ္ေတာ့ဘူး ဆရာႀကီးရဲ႕ ေခတ္ကုန္ေနၿပီ။”

ဦးဘအိုက ကိုတင္အိေျပာသမွ် ေခါင္းသာညိတ္ျပ၏။ ေထာက္ခံ သည့္ သေဘာျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ သူေခါင္းညိတ္ေနပံုက “ေလာကႀကီးအေၾကာင္း အလံုးစံု ငါသိပါတယ္” ဆိုသည့္ ပညာရွိႀကီးတစ္ဦး တစ္ကိုယ္တည္း ႏွလံုးသြင္းေနပံုႏွင့္သာ တူ၏။

“ေတာ္ေသးတယ္ ဆရာႀကီးေရ၊ ကမူးရဲ႕ ေအာက္ဆိုက္ဒါစာအုပ္ ကေလးရယ္၊ နာဘိုေကာ့ဗ္နဲ႔ ေဆာဘဲလ္ဘိုးရဲ႕ ၀တၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ကေလးေတြရယ္ ပါလာေပလို႔၊ ဂ်က္ကာ ရိုယက္၊ ေသာမတ္ပင္ခြၽန္း၊ စူဆန္ဆြန္တက္၊ ဒါက ဂြၽဳိက္စ္ကာ ရိုးအုတ္၊ သူတို႔စာအုပ္အေၾကာင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေကာင္း ေကာင္းမသိဘူး ”

ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္၏။ ဒီအဘိုးႀကီးက စကားနည္းသည္။ ပညာရွိ ဆိုတာ မတီးလွ်င္ မျမည္တဲ့စည္နဲ႔တူတယ္ဆိုတဲ့ စကားရွိသားပဲ။ တစ္လကို ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ထိုလူႀကီး သူတို႔ဆီိကုိ စာအုပ္ေတြ လာေရာင္းေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီ။ သူေရာင္းၿပီးခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကို ေရတြက္ ၾကည့္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ အေရအတြက္အားျဖင့္ နည္းမည္ မဟုတ္ေတာ့။ ေနာက္ေရာင္းဖို႔ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္ဟု ေျပာဖူးေသး၏။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္မွတ္ ေလ့လာထားခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့လည္း ဆရာႀကီး ဤမွ် တည္ၿငိမ္မႈရွိေန သည္ကို ဆန္းသည္ဟု မဆိုသာ။ တစ္ခါတေလ သူတို႔က စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္လည္း အျပံဳးျဖင့္သာ နားေထာင္ေနတက္သည္။ အျပန္အလွန္ လက္ခံ ေဆြးေႏြး ရေလာက္ေအာင္ သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္းမရွိဟု ယူဆေလ သလားမသိ။

“ဆရာႀကီး၊ ေသာမတ္မန္းရဲ႕ “မက္ဂ်စ္ေမာင္းတိန္း” မရွိဘူးလား၊ ဒီဘိုးဗြား ရဲ႕ ‘ေအာဆက္အင္ဒန္း’ ေရာ၊ ဆင္ကလဲလြီ စာအုပ္ေတြေရာေပါ့၊ ယူလာခဲ့ပါ၊ အထူးသျဖင့္ ကပ္ဖကာရဲ႕ ရဲတိုက္စာအုပ္ရွ္ိရင္ လိုခ်င္တယ္။ ေစ်းေကာင္းရမယ္ ဆရာႀကီး၊ အဲဒီစာအုပ္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ဒါမွာထားတာပဲ သံုးေလးဦးရွိ တယ္”

ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္သည္။

ဦးဘအို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာေမာျဖင့္ လြယ္အိတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚခ် သည္။ အိမ္က ထြက္သြားစဥ္က စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ လြယ္အိတ္ႀကီးမွာ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္တို႔ျဖင့့္ ျပည့္လာ၏။

သူ႔အိမ္က ဆယ္မိုင္ကုန္းမွာရွိသည္။ ဓနိမိုး ထရံကာအိမ္ ခပ္ေသးေသးသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚမွာ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ပရိေဘာဂဟူ၍ မရွိ၊ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ စာအုပ္ပံုႀကီး တစ္ပံုေတာ့ရွိ၏။

စာအုပ္ႀကီးကိုျမင္ေတာ့ ကြယ္လြန္သူ သူ႔ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ဆက္ကို ဦးဘအို သတိရလာသည္။ ဦးေအာင္ဆက္ သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဌာနတစ္ခုမွ ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀ကုိ စာေပေလ့လာျခင္း၌သာ ထာ၀ရ ျမွပ္ႏံွထားခဲ့ေသာ လူပ်ဳိႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ဆက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ကေပးေသာ အိမ္တစ္ေဆာင္တြင္ေန၏။ ေဆြမရွိမ်ဳိးမရွိ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္ေသာ ဦးေအာင္ဆက္အဖို႔ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းရန္ လူ တစ္ဦးလိုေနသည္။ ထမင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ကအစ တာ၀န္ ယူႏိုင္မည့္သူျဖစ္ရမည္။ သို႔ေသာ္ သူက လူလြတ္တစ္ဦးဆိုေတာ့ မိန္းမအေဖာ္ႏွင့္လည္း မသင့္ေတာ္ျပန္ေခ်။ သို႔ျဖင့္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္၏ ဆက္စပ္ေပးမႈႏွင့္ သူ႔ဆီကို ဦးဘအို ေရာက္ လာသည္။

ဦးဘအိုကလည္း ေတာက တက္လာေသာ တစ္ေကာင္ၾကြက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ တျခားအလုပ္ မရခင္စပ္ၾကား ခဏခိုနား မည္ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဦးေအာင္ဆက္ထံ ေရာက္ခဲ့ ေသာ ဦးဘအိုမွာ မထင္မွတ္ဘဲ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးခ်ိန္အထ္ိ အတူေနျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ဦးေအာင္ဆက္ အၿငိမ္းစား ယူေသာအခါ သူ တို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ဤဆယ္မိုင္ကုန္းမွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္၍ ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကသည္။ ဦးေအာင္ဆက္၏ အၿငိမ္းစားလစာေငြမွာ အသံုးအျဖဳန္း မရွိေသာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္၏ စား၀တ္ေနေရးအမႈ အတြက္ ဖူလံု၏။ ဦးေအာင္ဆက္မွာ စုေဆာင္းၿပီး ေငြေၾကးဟူ၍ မည္မည္ရရမရွိ။ တစ္သက္လံုး သူရခဲ့သမွ်မွာ စာအုပ္ ၀ယ္ျခမ္းျဖင့္ ကုန္ခမ္းခဲ့သည္။ သူခ်မ္းသာသမွ်မွာလည္း စာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္၏။

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကေတာ့ ဦးဘအိုထက္ ဆယ္ႏွစ္ႀကီးေသာ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးသြားေလသည္။ သူ႔အတြက္ ဦးေအာင္ဆက္ခ်န္ရစ္ခဲ့ ေသာ အေမြပစၥည္းမွာ မ်ားေျမာင္လွစြာေသာ စာအုပ္မ်ားသာျဖစ္၏။

လက္ထဲမွာရွိသမွ် ေငြေၾကးကေလး ကုန္ခန္းသြားေသာအခါ အုိမင္းမစြမ္းရွိ ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးဘအိုသည္ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ ၾကံဳလာသည္။ ယခုလို အခါမ်ဳိးတြင္ သူ႔၌ လုပ္ကိုင္စားႏိုင္ေသာ ခြန္အားလည္း မရွိေတာ့။ ေရာင္းခ်စား စရာ ေငြေၾကးလည္း မရွိ။ သို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔ ပန္းဆိုးတန္း ဘက္ေရာက္ခိုက္ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ားေရာင္းေနေသာ စာအုပ္ ဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႔ ၀င္ကာ ‘ဒီလိုစာအုပ္ ေတြ ေရာင္းရင္ ၀ယ္သလား’ ဟုေမးမိ၏။ ဆိုင္ရွင္က ‘ယူခဲ့ပါ ဆရာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေပးပါမယ္’ ဟု ဆိုသည္။

သည္လိုွႏွင့္ ေနာက္ေန႔တြင္ စာအုပ္မ်ားကို လြယ္အိတ္ တစ္လံုးႏွင့္ ထည့္ ယူလာကာ သူျုပ၏။ ဆိုင္ရွင္က ၀မ္းသာ အားရ၀ယ္၏။ ဆိုင္ရွင္ထံမွ သူဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားေသာ ေငြေၾကးကို ရသျဖင့္ ဦးဘအို အံ့အားပင္သင့္ေနသည္။ သူ ယူလာေသာ စာအုပ္ႏွစ္ဆယ္ကို တစ္အုပ္ငါးက်ပ္ႏႈန္းျဖင့္ ရွင္းေပး၏။ တစ္ႀကိမ္ က သူပိုက္ဆံျပတ္ခိုက္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ စကၠဴလည္၀ယ္သည့္ သူတစ္ဦးကို ေခၚ ေရာင္းဖူး၏။ တစ္ပိသာ သံုးက်ပ္ခြဲပဲရခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွင္က ေနာက္ရွိရင္လည္း ယူလာခဲ့ပါဦးဟု မွာသည္။ သို႔ျဖင့္ ဦးဘအိုသည္ ေစ်းသံုးလိုတိုင္း ပန္းဆိုးတန္းကုိ လြယ္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ေရာက္လာကာ စာအုပ္ ေရာင္းသူျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္လကို ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိ္မ္ ထက္ သူပိုမေရာင္း။ သူ႔မွာ ဒီထက္ေငြပို မလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အခုေတာ့ သူ႔ဆရာေပးခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖင့္ သူႀကီးပြား ေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ စာအုပ္မ်ားသာမက သူ႔ဆရာ က်န္ခဲ့သည့္ အ၀တ္အစား အေဟာင္းမ်ားမွာလည္း သူ႔ အ၀တ္အစားျဖစ္ခဲ့သည္။ တိုက္ပံုအက်ႌကေတာ့ သူႏွင့္ နည္း နည္း ပြေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၀တ္ဖို႔ျပင္မေနႏိုင္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆရာက်န္ခဲ့သည့္ မ်က္မွန္။ မ်က္မွန္က အိုေဟာင္းေန ေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ စပါးလံုးေရြးရာတြင္ ေကာင္းေကာင္း အသံုး၀င္ေနေသ၏။ စာအုပ္စင္မ်ားကိုေတာ့ သူခြဲျခမ္းကာ ထင္း စိုက္ပစ္ခဲ့သည္။ သူက ပါေမာကၡတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာ။ ခမ္းခမ္းနားနား စာအုပ္စင္ေတြ ဘာေတြလည္း မလိုလွပါဘူးဟု ေတြးမိသည္။ စာအုပ္ေတြကို ခုလို ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ စုပံုထား လည္း ရတာပဲဟာ။

စာအုပ္မ်ားမွာ အစီအရီေရာ ဖရိုဖရဲပါ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲက် ေထြးသီထပ္ တင္ေနသည္။ ကမူး၏ ပလိပ္၀တၳဳ စာအုပ္မွာ ၾကြက္ကိုက္ထားသျဖင့္ စုတ္ျပတ္ေန၏။ ေတာ္စတိိြဳင္း၏ အင္ညာကရီနီနာေျခရင္းတြင္ ဂ်ဳိးဇက္ကြန္းရဒ္၏ လာ့ဒ္ဂ်င္ လဲက်ေနသည္။ အရင္းက်မ္းမွာ ျခမ်ားစားလ်က္ရွိသည္။ ဟင္နရီဂ်ိမ္း၏ ခ်ဳိးငွက္ အေတာင္ပံမ်ားမွာ ဂ်က္လန္ဒန္၏ သံဖေနာင့္ေအာက္ ေရာက္ေန၏။ မားကြပ္၏ အထီးက်န္ ႏွစ္တရာမွာ ပင့္ကူမွ်င္မ်ား ၿငိတြယ္ေန၏။ ရုဖ္အယ့္လီဆင္၏ ကို္ယ္ေပ်ာက္သူမွာ ပိုးဟတ္ေခ်းမ်ား စြန္းကြက္ေနသည္။ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဒ္၏ လိႈင္းမ်ားအေပၚတြင္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္၏ ယူလီစီး ေရာက္ေန၏။ ဒီအိတ္ခ်္ေလာရင္၏ ေလဒီခ်က္တာလီခ်စ္သူမွာ မ်က္ႏွာဖံုးမရွိေတာ့။ က၀ါဘာတား၏ ႏွင္းပြင့္တိုင္း ျပည္မွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတင္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြႊး တေထာင္ ေထာင္ႏွင့္ ပိုးဟပ္ တစ္ခ်ဳိ႕က စာအုပ္ပံုထဲမွ ထြက္လာကာ ဦးဘအိုကိုေငးၾကည့္ၾက၏။ ထုိအထဲမွ တစ္ေကာင္ကို ဦးဘအိုက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္ကာ ‘မင္းတို႔လဲ စာအုပ္ေတြကို စားၿပီး အသက္ရွင္ေနရတဲ့ေကာင္ေတြ၊ ငါနဲ႔ ဘ၀တူေပါ့ကြာ’ ဟု ဆိုသည္။ ဦးဘအိုသည္ ထိုအေကာင္မ်ားကို ေမာင္းပစ္ေလ့ မရွိေခ်။

ေမွာင္စပ်ဳိးၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးဘအို မီးအိမ္ကို ထြန္းညိွေနဆဲမွာ တိုက္ခတ္လိုက္ေသာ ေလေအးတစ္ခ်က္က စုတ္ၿပဲေနေသာ ၀ါးထရံေပါက္မွ တိုး ေ၀ွ႔စိမ့္ယို၀င္လာ၏။ ဤထရံကို သူ အသစ္ျပန္မလဲႏိုင္ေသးခင္ ေလလံုေအာင္ ထရံအေပါက္မ်ားကို စကၠဴႏွင့္ကပ္ကာ ပိတ္ဖို႔ကိစၥကို သတိရလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ပံုထဲက လက္လွမ္းမီရာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ ကာ စာရြက္မ်ားကို တစ္ရြက္စီျဖဳတ္၍ ထမင္းလံုးေကာ္ႏွင့္ သုတ္ရင္း ထရံမွာ ကပ္ေနမိ၏။

ထိုကဲ့သို႔ သူဆုတ္ၿဖဲ၍ ထရံေပါက္ကို ကပ္ပစ္လိုက္ကာ စာအုပ္မွာ စာအုပ္သည္မ်ားက လိုခ်င္တပ္မက္စြာ တဖြဖြ မွာၾကားေနသည့္ ကပ္ဖကာ၏ ရဲတိုက္ စာအုပ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူ ဘယ္တုန္းကမွ စာမသင္ဖူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေ၀း၍ ျမန္မာလို ပင္ တစ္လံုးမွ မတတ္ရွာေသာ ဦးဘအိုတစ္ေယာက္ သိႏိုင္ရွာ လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။

------------------
သစၥာနီ

Read More

သစၥာနီ

ပင္လယ္ကမ္းေျခတြင္ ရပ္၍ သင့္လက္ပတ္နာရီကို ခၽြတ္ကာ ပင္လယ္ထဲသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ေသာအခါ သင္ဘာမ်ား
ဆံုးရႈံးသြားပါသနည္း။
သင့္ လက္ပတ္နာရီလား.....
အခ်ိန္ကာလလား...
ပင္လယ္လား... သင္ကိုယ္တိုင္လား...
ဒါမွမဟုတ္ လႊင့္ပစ္ျခင္းလား။
ဒါလီ၏ ေပ်ာ့တြဲေနေသာ နာရီပန္းခ်ီကားေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းေသာ ျပက္လံုးကို တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ဖူးခဲ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူသည္ မနက္ျဖန္ မနက္တြင္ ေသဆံုးေတာ့မည္ဟု သိရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
ရူပေဗဒမတၱာ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ေသာ အခ်ိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိန္ေခၚ၍ ရႏိုင္ပါမည္လား။ အိပ္(ခ်္)ဂ်ီ၀ဲလ္၏ ကာလယႏၲရားကို ကၽြန္ေတာ္ ငွား၍ရႏိုင္ပါမည္လား။ ေနရထားကို ဆြဲထားရန္ ဟာႏုမာန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္၍ ရႏိုင္ပါမည္လား။
အိုင္းစတိုင္း၊ ကာလႏွင့္ အလ်ားဆက္စပ္မႈ၊ အလင္းအလ်င္၊ ႏ်ဴတန္၊ အခ်ိန္ယူနစ္၊ ရီေလတီဗစ္တီ သီအိုရီ၊ ေလာရင့္၏ ကိုၾသဒိနိတ္၊ အမိုနီယမ္ေမာ္လီက်ဴး၏ တုန္ႏႈန္း၊ ေရဒါလႈိင္းျဖင့္တိုင္းတာျခင္း စသည္တို႔မွာ ဘာအဓိပၸာယ္ ရွိပါသနည္း။ အက္တမ္တစ္လံုး၏ ၀တ္ဆံျဖစ္ေသာ ႏ်ဴကလိယကို အလင္းျဖတ္သြားရန္ ္ၾကာေသာအခ်ိန္ (1024 sec) သည္အတိုဆံုးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ မ်က္ေတာင္ တစ္ခတ္အတြင္း ကုေ႗တစ္သိန္းျဖစ္ခ်ဳပ္ေသာ စိတ္၏အလ်င္ကို တိုင္းတာရန္ နာရီတစ္လံုးကို ဘာေၾကာင့္ မတီထြင္ခဲ႔ၾကပါသနည္း။
ထိုေရႊေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးႏွင့္ လက္ပတ္နာရီကို ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူက သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္ေသာေန႔တြင္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ၀ယ္ေပးခဲ႔၏။ သူကိုယ္တိုင္ လက္မွာပတ္ေပးရင္ "ေယာက္်ားမွန္ရင္ နာရီတစ္လံုးေတာ့ ရွိသင့္တယ္" ဟုလည္း
ေနာက္ေျပာင္ခဲ႔ေသးသည္။
"ကိုယ္က ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကမွ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာကို မၾကိဳက္ဘူး... နာရီဟာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ တစ္ခုပဲ...."
"အစ္ကိုက ငွက္တစ္ေကာင္လို ေနခ်င္တာေပါ့..."
"မဟုတ္ဘူး...ငွက္ေတြဟာ တကယ္တမ္း မလြတ္လပ္ၾကပါဘူး...သူတို႔က ေလရွိမွ ပ်ံသန္းႏိုင္တာ သူတို႔ကို ေလက
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတယ္..."
သူႏွင့္မေတြ႔ခင္ကမႈ ကၽြန္ေတာ္သည္ တည္းခိုခန္းတစ္မွ တစ္ခု၊ ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္တတ္သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အဖို႔ အခ်ိန္ဆိုတာ အဓိပၸာမရွိ။ ဆာေလာင္ေသာအခါ စား၍ အိပ္ခ်င္ေသာအခါ အိပ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားေလရာပါေသာ(စာအုပ္နည္းနည္းႏွင့္ အ၀တ္အစားနည္းနည္း ထည့္ထားေသာ) လက္ဆြဲေသတၱာတစ္လံုးကလြဲ၍ တျခား ၀န္စည္စလယ္မရွိ။ အိုးအိမ္ မရွိ။ ဘ၀အဓိပၸာယ္ ္မရွိ။ နာမည္မရွိ။ သို႔မဟုတ္ ဘယ္သူကမွ မေခၚၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ျခင္း လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
"အစ္ကိုက လူေတြကို မုန္းေနသလား..."
"မုန္းမေနရင္ေတာင္မွ မခ်စ္တာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္...
ဒါ၀င္ရဲ႕ သီအိုရီအရဆိုရင္ လူဆိုတာ တိုးတက္လာတဲ႔ ေတာရိုင္း တိရိစာၦန္ တစ္မ်ိဳးပါပဲ... ျမိဳ႕ျပဆိုတာလည္း
အသြင္ေျပာင္းထားတဲ႔ ေတာၾကီးမ်က္မည္း တစ္မ်ိဳးပါပဲ...
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ လူေတာ ထဲမွာေနျပီး
လူငတ္ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပါ..."
ေလာကတြင္ ေငြရွိေနေသာ လူတစ္ေယာက္ထံ၌ တျခား ဘာမွမရွိဟူေသာ၊ မည္သူေျပာခဲ႔မွန္းမသိသည့္ စကား(ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ႔တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္) ကားအမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တြင္ ေငြကလြဲ၍ တျခားဘာမွမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ စြန္႔ပစ္ခဲ႔ျပီးျပီျဖစ္မည့္ အတိတ္ကာလက ရွိခဲ႔ေသာ အရာအားလံုးမွာလည္း အတုခ်ည္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
မိတ္ေဆြ အတု၊ ပကာသန အတု၊ ဆရာ၀န္ အတု၊ ႏွစ္ကာလ အတု၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အတု၊ ပန္းအိုး အတု၊ အႏုပညာအတု၊ စားေသာက္ကုန္ အတု၊ ဇနီး အတု၊ ေလာက အတု၊ အတု...အတု...အတု...။ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရွိေသာေငြမ်ားကေတာ့ အစစ္ျဖစ္သည္။
ပင္လယ္ကလည္း အစစ္ျဖစ္ပံုရသည္။ ၾကယ္ေတြတဖြဲဖြဲ ေၾကြေနေသာ တိတ္ဆိတ္ေသာညတြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္တည္း ကမ္းေျခတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနထိုင္ရင္း ရမ္းသမ္အင္ဘလူး သီခ်င္းသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အုန္းပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ကာ ထိုသီခ်င္းကို ဆိုတီးေနသူမွာ အထက္ေအာက္ ္၀တ္စံုျပာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ လွပသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္သည္။သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ပင္လယ္ေရ မခ်ိဳး၊ အုန္းေရ မေသာက္၊ ခရု မေကာက္ၾကဘဲ ေသာင္ကမ္းေျခ အရွည္ၾကီးတြင္ ဖိနပ္မဲ႔ ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာခဲ႔ၾကသည္။
ေကာင္းကင္တြင္ သက္တန္႔တစ္ခု ထင္ရွားစြာေပၚထြက္ေနေသာ ညေန တစ္ညေနတြင္ သူ႔ကို ခ်စ္သြားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ေလယာဥ္ပ်ံ ပ်က္က်ကာ ျပိဳင္တူေသဆံုးသြားၾကသည့္ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ခ်စ္မိေသာ လူသားတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ဖို႔ရန္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္က ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း စာခ်ဳပ္ေပၚတြင္ လက္မွတ္ထိုးမည္႔ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရျပန္သည္။
"လူဆိုတာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုခုကို ေစာင့္စားရင္း အသက္ရွင္ေနရတဲ႔ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးပါ အစ္ကိုရယ္...
တခ်ိဳ႕က ေခါင္းထဲမွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္...တခ်ိဳ႕ကရင္ထဲမွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္ တခ်ိဳ႕က ေအာင္ျမင္မႈကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္...
တခ်ိဳ႕က ၾကြယ္၀မႈကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္..."
သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကာ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ မီးပိြဳင့္စိမ္းလာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းရင္း၊ ေျပာခဲ႔ေသာစကားျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ လူေတြအားလံုး တညီတညြတ္တည္း ေစာင့္ဆိုင္းေနရေသာ အရာမွာ တစ္ခုသာ ရွိေလသည္။ ထိုအရာမွာ ေသျခင္းတရားသာ ျဖစ္၏္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လက္ထပ္ျပီး တစ္နွစ္မျပည့္ မီမွာပင္ သူ႔တြင္ လူတစ္သိန္း၌ တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ရန္ ခဲယဥ္းေသာ ေၾကာက္စရာ ေရာဂါတစ္ခု စြဲကပ္ေနေၾကာင္းသိခဲ႔ရ၏။ ပိုက္ေတြသြယ္ဆက္ထားေသာ ေဆးရံုးခုတင္ေပၚရွိ သူ႔ခႏၶာေဘးတြင္ ထုိင္ရင္း သူ၏ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျပစက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ဆိုင္း ေငးၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ သူကေတာ့ ေသျခင္းတရားကို ေအးခ်မ္း ျငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေန၏္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူသည္ မနက္ျဖန္တြင္ ေသဆံုးေတာ့မည္ဟု သိရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။

Read More

ႏိုင္ငံျခားျပန္

‘ဟဲလို၊ ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား’

သားလွီးဓားႏွင့္ စဥ္းတီတံုးတို႔သည္ အသံလာရာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း

ဘာမွ် ထူးထူးျခားျခား မေတြ႔ ရ။ မီးဖိုေပၚတြင္ ထိုင္၍ ငိုက္ေနေသာ ေရေႏြးအိုးက

‘ဘယ္သူလဲကြ ၊ ေစာေစာစီးစီး’

‘ကၽြန္ေတာ္ပါ ၊ ဒီ စင္ေပၚမွာေလ’

အားလံုးသည္ ေတာက္ေျပာင္သန္႔ရွင္းေနေသာ စင္ေလး၏အေပၚသို႔ လွည့္ၾကည့္

လိုက္ၾကရာ ေတာက္ပေျပာင္လက္ေနေသာ သံဘူး၀ိုင္းေလးတစ္ဘူးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

စပ္စုတတ္ေသာ သစ္သားေယာက္မက ေမးလိုက္သည္။

‘ရွင္ ဘယ္သူလဲ ဟင္’

‘ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိၾကေတာ့ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ဖြား

တိုင္းရင္းသား အစစ္ပါဗ်’

အားလံုးသည္ မယံုႏိုင္သလို ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ေရေႏြးအိုးက ခပ္တည္တည္

ၾကည့္ျပီး

‘မင္းေျပာလို႔သာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ မင္းပံုစံကေတာ့ တစ္စက္မွ ဗမာရုပ္နဲ႔ မတူဘူး’

သံဘူးေလးက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလိုက္ျပီး

‘ဟဲ ဟဲ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို မယံုသကၤာ ျဖစ္ေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ.။

ထင္လည္း ထင္စရာပါပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကလဲ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ေတာက္ေတာက္

ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ရျပီကိုး။ ဒီ ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အျပစ္လဲ မဟုတ္ပါဘူးေလ။

အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ. ေမြးဇာတိက ျမန္မာျပည္ပဲ။ အခု ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာတာ’

သစ္သား ေယာက္မသည္ အ့ံအားသင့္စြာျဖင့္ ေရရြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့

အထင္ၾကီးသြားသလို သံဘူးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

‘အို ႏိုင္ငံျခားက’

‘ဟုတ္ပါတယ္ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ခဲ့တာပါ။ လူေတြမႏိုးခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္းမို႔သာ

ေျပာရတာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတယ္လို႔ ေျပာရမွာေတာင္ ခပ္ရွက္ရွက္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္က

မွ်စ္ဘူးေလ’

‘အို ဟုတ္လား ၊ ႏိုင္ငံျခားၾကီးမ်ားေတာင္ ဘယ္လို ေရာက္သြားရတာလဲ ဟင္’

သစ္သားေယာက္မက ေမးလိုက္ေသာအခါ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးသည္ အားရ ေက်နပ္စြာ

ၿပံဳးလိုက္ၿပီး သူ႔ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ မည္သို႔ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့ပံုတို႔ကို ေျပာျပရန္ ဟန္ျပင္

လိုက္ပါသည္။

ေရေႏြးအိုးက သစ္သားေယာက္မကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး

‘ဒီေကာင္မေလးေတြ အထင္ၾကီးရမယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္ မရွိဘူး ၊ ကဲ ကဲလြန္းတယ္’ဟု

ေတြးလိုက္သည္။

‘ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ. အစက ဟို ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲက စခဲ့ရတာပါလား။

အခုလို ျဖစ္ရမယ္လို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္၀ံ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ စၿပီး ဒီေလာကၾကီးထဲ

ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ေနရာကေတာ့ ေရႊဘိုခရိုင္ ကန္႔ဘလူ ၿမိဳ႔နယ္ရဲ. အေရွ.ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ့

၀ါးေတာၾကီးထဲကေပါ့။ ေျမႀကီး ေအာက္မွာ ပုန္းကြယ္ ေနခဲ့ရေပမယ့္ အခ်ိန္တန္

အရြယ္ေရာက္ မိုးဦးေပါက္လဲ ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ. စိတ္ေတြဟာ လႈပ္ရွားမိတာပါပဲ။

မိုးေရအစို ဓာတ္ကေလးနဲ႔ ေျမႀကီး ခပ္မြမြ ျဖစ္အလာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်ိဳသိပ္လို႔ မရတဲ့

အဆံုး ေခါင္းခၽြန္းနဲ႔ အတင္းေဖာက္ၿပီး ေျမေပၚကို ေရာက္ခဲ့ရသေပါ့။

ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ မိုးနံ႔သင္းေနတဲ့ ေလႏုေအးေလးရယ္ ၊ စိမ္းစိမ္းစိုေနတဲ့

ျမပုရစ္ဖူးေလးေတြရယ္ ၊ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚက မိုးပုလဲဥေလးေတြရယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို

ႀကိဳေနၾကသလိုပဲဗ်’

ကဗ်ာဆန္ေနလိုက္တာ အျမင္ကတ္စရာ တယ္ေကာင္းဟု ေရေႏြးအိုးက ပုပ္သိုးသိုး

မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႏွာေခါင္း ရံႈ.လိုက္သည္။ သတိထားမိဟန္ မတူေသာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကမႈ

ဆက္လက္၍ ေျပာျပေနသည္။

‘ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက တကယ့္ကို

ႏုႏုနယ္နယ္ လွလွပပ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္းနဲ႔ မွ်စ္စို႔ေပါက္ႀကီးကိုး’

‘အဲဒီတုန္းကေတာ့ ငယ္ေသးတာဆိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေပါ့ဗ်ာ။

ငါ ႀကီးလာရင္ လွပေျဖာင့္စင္းၿပီး ႀကီးမားတဲ့ ၀ါးလံုးႀကီးဘ၀ ေရာက္ေစရမယ္။

ၿပီးမွ လူေတြရဲ. အက်ိဳးအတြက္ အသံုး၀င္ေစရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့သဗ်။

ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ခုျဖစ္လာတာနဲ႔က တျခားစီေပါ့ေလ’

သစ္သားေယာက္မက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး

‘ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုေပါ့ရွင္ ၊ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းလဲ မျဖစ္ရပါ ဆိုတဲ့ စကားေတာင္ ရွိေသးတယ္

မဟုတ္လား’

‘ဟုတ္ပါတယ္ ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ခုလိုျဖစ္ရတာကေတာင္ ေကာင္းေကာင္းပါပဲ။

၀ါးဘ၀သာ ေရာက္သြားရင္ ဆင္းရဲသား တစ္ေယာက္ရဲ. အိမ္က ပိုးစားေနတဲ့ ၾကမ္းခင္းပဲ

ျဖစ္မလား ၊ အိမ္သာတြင္းထဲ ေဘာင္ေခြခ်ခံရလို႔ ေဆြးေျမ့ေနမလား ၊ ေတာမီးေလာင္တာ

ထဲမ်ား ပါသြားမလား ၊ တစ္ခုခုပဲေပါ့’

‘ဟုတ္တာေပါ့ ၊ အခုလိုျဖစ္လာရတာ ရွင္ သိပ္ၿပီး ကံေကာင္းတာပဲ။ ကၽြန္မတို႔မ်ား

မီးဖိုထဲက ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး’

သစ္သားေယာက္မ၏ ေျပာသံကို ၾကားရေသာအခါ စဥ္းတီတံုးက

‘မေယာက္မရယ္ ၊ ညည္းက သစ္သားေယာက္မ ျဖစ္လာမွေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ

မေနလို႔ ဘယ္မ်ား သြားေနခ်င္လို႔တုန္း။ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္လာရတာပါေအ။

ဘုရားစင္ေပၚ တက္ေနခ်င္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး’

သစ္သားေယာက္မသည္ မည္သို႔မွ် ျပန္မေခ်ပေတာ့ဘဲ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကိုသာ

ဆက္၍ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။ ေျပာခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကလည္း

ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔လိုက္ၿပီး

‘တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲကို ဘယ္က ဘယ္လို ေရာက္လာ

မွန္း မသိပါဘူး။ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ိဳးဖဲ့ယူေတာ့တာပါပဲ။

သူ႔ ေတာင္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို မွ်စ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္ႏွင့္ေနတာကို

ေတြ႔ရတယ္။ မိန္းမႀကီးက အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ အဘြားႀကီးပါဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ စကားလဲ

မေျပာတတ္ဘူး။ သူ ရြာျပန္ေရာက္လို႔ သူမ်ားတကာနဲ႔ ေတြ႔ ေတာ့ အာ အီး အဲ အသံ

ထြက္တတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိရတာေပါ့။ စကားသာ မေျပာတတ္တယ္ ၊ ေတာ္ေတာ္

မွ်စ္ရွာေကာင္းသဗ်။ ေျမႀကီးထဲက မေပၚ့တေပၚ မွ်စ္ေတြကိုလဲ တူးေဖာ္ယူတာပဲ။

သူေနတဲ့ရြာက ထန္းပင္ကုန္းဆိုတဲ့ ရြာကေလးပါဗ်ာ။ အိမ္ကေလးေတြကလဲ

၀ါးအိမ္ကေလးေတြ ၊ ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔’

‘ဟား ဟား ရယ္စရာေပါ့ကြာ ၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ႀကီး ျဖစ္လာမယ့္သူကို စကားမေျပာ

တတ္တဲ့ ေတာသူမႀကီးက ဘ၀ေျပာင္းေပးလိုက္တာေပါ့’

ၾကားျဖတ္ ၀င္ေျပာလိုက္ေသာ ေရေႏြးအိုးေၾကာင့္ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး ေၾကာင္သြားသည္။

ၿပီးေတာ့ မေက်နပ္သလိုႏွင့္

‘ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ စကားေျပာလို႔ မဆံုးခင္ ၀င္ၿပီး

လုမေျပာတတ္ဘူးဗ်။ ယဥ္ေက်းမႈကို နားလည္တဲ့ သေဘာေပါ့။ အင္းေလ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့

ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့’ဟု ေရေႏြးအိုးကို ႏိွမ္လိုက္သည္။

သစ္သားေယာက္မကလည္း ေရေႏြးအိုးကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ၿပီး

‘ဟုတ္သားပဲ ၊ ရွင္က ၾကားက ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္မေနပါနဲ႔။ ကဲ ကိုမွ်စ္ေၾကာ္

ဆက္သာေျပာပါ။ သူ႔ ကို ဂရုစိုက္မေနနဲ႔’

‘ဒါ နဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားပါ လိမ့္’

ၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနေသာ သားလွီးဓားက

‘အဘြားႀကီးေနတဲ့ ရြာကေလးေရာက္…’

‘အဲ အဲ ဟုတ္ၿပီ ၊ သတိရၿပီ။ အဘြားႀကီးရဲ. သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အခြံေတြခြာ

ေရေႏြးအိုးထဲထည့္ၿပီး ၿပဳတ္ေတာ့တာပဲ။ အစကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အခံရခက္သား၊

ဒါေပမဲ့ အျပဳတ္ခံရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ က်က္သြားတာကိုး။ ၿပီးေတာ့မွ အမွ်င္လိုက္ျမႊာၿပီး
ေနပူလွန္းခံရျပန္ေရာ’

‘ေၾသာ္ ရွင့္ဘ၀ကလဲ မသက္သာပါလား’

‘ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဒီလိုနဲ႔ မွ်စ္ေျခာက္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရတာပဲ။ ေနလွန္းခံရၿပီး သံုးေလးလ
ေလာက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္က ကက္ထဲ ေနခဲ့ရေသးတယ္။ ႏြားေခ်းေစာ္နံသကိုး ၊ ဒါေပမဲ့
သိပ္မၾကာပါဘူး ၊ ၿမိဳ႔က အ၀ယ္ေတာ္ ေရာက္လာတာပါပဲ’

သစ္သားေယာက္မက ၿပံဳးလိုက္ၿပီး

‘ပတၱျမားမွန္ရင္ ႏြံ မနစ္ပါဘူးရွင္’

‘ဟုတ္ကဲ့ အဲဒီတုန္းကေတာ့ လူဆိုလို႔ အဘြားႀကီးတို႔ သားအမိနဲ႔ ရြာသားေတြကိုပဲ
ေတြ႔ဖူးေသးတာကိုး။ အခုလာတဲ့ မိန္းမႀကီးကေတာ့ လူခ်င္းတူေပမယ့္ ၀တ္စားထားတာက
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔ ၊ ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္နဲ႔ပါပဲ။
အဘြားႀကီးတို႔ကေတာ့ ဂ်ီးရွစ္သစ္ေလာက္ထူေနတဲ့ ဘာေရာင္ ဘာအဆင္းမွန္း မသိတဲ့
လံုခ်ည္ ထဘီေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီၿမိဳ႔က မိန္းမႀကီးက မွ်စ္ေျခာက္ေတြကို သူ႔ မွာပါလာတဲ့
ဖန္လက္ေကာက္ ၊ ခဲတံ ၊ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္ ၊ ငါးပိ စတဲ့ လူသံုးပစၥည္းေတြနဲ႔ လဲလွယ္
ယူတာကိုး။ လံုခ်ည္ေလး တစ္ကြင္းရဖို႔ မွ်စ္ေျခာက္ေတြအမ်ားႀကီး ေပးရတာကေတာ့
အဆမတန္ပါပဲ။ ေတာသူအပ်ိဳေလးေတြကလဲ တစ္မိုးလံုး ခ်ိဳးခဲ့ရတဲ့ မွ်စ္ေတြကို ေပါင္ဒါတို႔ ၊
ဆံညွပ္တို႔နဲ႔ လဲယူၾကတယ္’

ေရေႏြးအိုးက ၾကား၀င္၍

‘ေၾသာ္ မိန္းမ မိန္းမ ၊ ေတာေနေန ၿမိဳ.ေနေန သည္ေရာဂါကေတာ့ အတူတူပါလား’
ဟု တရားသံႏွင့္ ညည္းလိုက္သည္။

‘အဲဒီ အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွည္းနဲ႔ တိုက္ၿပီးေတာ့
ကန္႔ဘလူဆိုတဲ့ၿမိဳ.က ကုန္သည္ႀကီးထံမွာ သြင္းတယ္။ မွ်စ္ေျခာက္ေစ်းကြက္ သိပ္မရွိလွဘူး
လို႔ ကုန္သည္ႀကီးက ေစ်းညွစ္ၿပီး အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီးကို ေတာင္းတဲ့ေစ်းထက္ နည္းၿပီး
၀ယ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ အဘြားႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ အျမတ္ရမွာပါ။ သူ ရခဲ့တာက
မတန္တဆ ေစ်းနဲ႔ စုယူခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ကုန္သည္ႀကီးရဲ. ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ နားေနၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို မီးရထားနဲ႔ လာ ၊ ဂ်ပန္ျပည္ကို
သေဘၤာနဲ႔ ပါသြားရတာပါပဲ’

နားမရွင္းေသာ စဥ္းတီတံုးက ေထာက္ေမးလိုက္သည္။

‘ဂ်ပန္ကို ဘယ္လို ေရာက္သြားတာလဲဗ် ၊ ကန္႔ဘလူက ကုန္သည္ႀကီးက တိုက္ရိုက္ ေရာင္းလိုက္တာလား’

‘အဲဒီလိုလဲ မဟုတ္ဘူးဗ် ၊ ရန္ကုန္မွာက သူ႔ ထက္ပိုႀကီးတဲ့ သူေဌးႀကီး ရွိေသးတယ္။
သူက တစ္ဆင့္ ျပန္၀ယ္ၿပီးမွ ဂ်ပန္ျပည္က စက္ရံုကို ေရာင္းလိုက္တာပဲ ထင္ပါတယ္’

သစ္သားေယာက္မက ၀င္၍ တိုက္တြန္းေပးျပန္သည္။

‘ကဲပါ လမ္းခရီး အေတြ႔အႀကံဳေလး ေျပာစမ္းပါဦး။ ဗဟုသုတေလး ဘာေလး
ရေအာင္ေပါ့’

‘သိပ္ၿပီး ထူးထူးေထြေထြ မရွိပါဘူး ၊ လိႈင္းမူးတဲ့ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံရတာ
တစ္ခုပါပဲ။ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေရခ်ိဳးေပး ၊ ေရေႏြးေငြ႔ နဲ႔
ထပ္ျပဳတ္ခံရေသးတယ္။ အားလံုး စက္ေတြနဲ႔ သူ႔ အလိုလို လုပ္သြားတာ။
အလုပ္သမားေတြက စက္ေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ၾကည့္ရံုပဲ။ တစ္ဖက္က ၀င္သြားတုန္းက
သာမန္ မွ်စ္ေျခာက္ကေလးေပါ့။ တစ္ဖက္ကထြက္လာေတာ့ စည္သြတ္ၿပီးသား
စာတမ္းရိုက္ၿပီးသား ျဖစ္လာေရာ ၊ နတ္ေရကန္ထဲ ခ်လိုက္သလိုပါပဲဗ်ာ။
သူတို႔ဆီက လူေတြက တကယ္ ေတာ္တဲ့ လူေတြ။ သိပ္ကို အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းတယ္။
သူတို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာလို႔ မရွိေတာ့ဘူး’

သားလွီးဓားက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္၍

‘ကိုယ့္လူေျပာတာက ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ေတြးရင္ေတာ့ ဟိုေတာရြာကေလးက မိန္းမေတြလို မွ်စ္ခ်ိဳးၿပီး အေျခာက္လွန္းမယ့္သူ မရွိရင္ ကိုယ့္လူရဲ႔
လူေတြေကာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား’

ေရေႏြးအိုးက ၀င္၍ ေထာက္ခံလိုက္သည္။

‘ေအးကြ ၊ ငါေတာ့ ဂ်ပန္ျပည္က လူေတြထက္ ေတာထဲကို သြား ၊ ၀ါးပင္ေတြၾကား
ထဲက မွ်စ္ေတြကို မရမက ရွာတတ္တဲ့ မိန္းမႀကီးက ပိုေတာ္တယ္ ထင္တယ္’

‘ေဟ့ ေျခသံၾကားတယ္ တိတ္ၾကစမ္း’

သားလွီးဓား၏ သတိေပးသံႏွင့္အတူ မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခန္းလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည္။

ထိုစဥ္ပင္ မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ကပိုကရို ျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္တို႔ကို ျပင္ထံုးလ်က္ႏွင့္
အသက္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊
သူမ ၀တ္ထားေသာ အ၀တ္အထည္တို႔သည္ အေရာင္မွိန္ေနေလၿပီ။ အိပ္ခ်င္စံု၀ါး
ျဖစ္ေနေသးဟန္တူေသာ သူမ၏ မ်က္လံုးတို႔ကို လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ၿပီး တ၀ါး၀ါး
သမ္းလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ေရနံဆီမီးဖိုကို မီးေမႊးလိုက္ၿပီး ေရေႏြးအိုးေရထည့္၍
တည္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းျပင္သို႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။

‘သူက ဘယ္သူတံုး’

မွ်စ္ေၾကာဘူး၏ အေမးကို သစ္သားေယာက္မက အေျဖေပးလိုက္သည္။

‘ေစာတင္တဲ့၊ ဒီအိမ္က အိမ္ေဖာ္မေလးေပါ့ ။ သူက အခုလို အေစာႀကီး ထၿပီး
ေရေႏြးက်ိဳရတယ္’

‘ေရေႏြးက်ိဳတာမ်ား ဟိုလွ်ပ္စစ္ေဂါက္ ရွိေနတာပဲဟာ’

စင္ေပၚ၌ရွိေနေသာ လွ်ပ္စစ္ေဂါက္က ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ၿပီးမွ

‘ခင္ဗ်ားက ေရာက္တာ မၾကာေသးေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို သံုးရင္
မီတာ သိပ္တက္လို႔ မသံုးဘူးဗ်။ ဧည့္သည္လာလို႔ အေရးတႀကီး ရွိလွမွ၊ မသံုးမျဖစ္မွ
သံုးတာ။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ အခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးပူလဲ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ ။
ခ်ပ္ေသတၱာထဲက ထြက္ရတယ္ကို မရွိဘူး။ တကယ္တမ္း မီးပူတိုက္မယ္ ဆိုရင္ ေစာတင္ပဲ
မီးခိုးတအူအူ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ တိုက္ေပးရတာ။ ဟိုေထာင့္က ေၾကးမီးပူႀကီးပဲသံုးေနတာ’

ဆူပြက္စ ျပဳလာၿပီျဖစ္ေသာ ေရေႏြးအိုးက ၀င္၍ ဘုေတာလိုက္သည္။

‘မင္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားက ျဖစ္တဲ့ဟာေတြက အထိမခံ ေရႊပန္းကန္ေတြပါကြာ။
တကယ္သံုးရတာထက္ ဟိတ္ဟန္က ပိုမ်ားေနရဲ.။ မင္းတို႔ရဲ. အသံုးစရိတ္က
တယ္ႀကီးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ရႈိးျပေပါ့ကြာ။ ၿပီးေတာ့ တို႔ခ်ည္းပဲ သံုးေရာ။ ေကာင္းသမွ
သိပ္ေကာင္းေရာေပါ့ကြာ။ လူ႔ ေလာကႀကီးကို ငါစိတ္နာလာၿပီေနာ္ ေတာက္’

ေျပာရင္း ေျပာရင္းႏွင့္ ေရေႏြးအိုးသည္ ေဒါသႀကီးလာသည္။ တရွဴးရွဴး၊ တရွဲရွဲ၊
တရွဴးရွဴးႏွင့္။

‘ရွင္ကလဲ အလကားေနရင္း ေဒါသပဲႀကီးေနေတာ့တာကိုး’

သစ္သားေယာက္မ၏ စကားကို ၾကားရလွ်င္ ေရေႏြးအိုးသည္ ပို၍ စိတ္ဆိုးသြား
ဟန္ျဖင့္

‘ဘာ အလကား စိတ္ဆိုးတယ္ ဟုတ္လား၊ ငါတို႔ဘ၀ကိုက စိတ္ဆိုးစရာမို႔
စိတ္ဆိုးရတာ သိရဲ.လား။ တကယ္လုပ္ေနရတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာလဲ’

‘ကုသိုလ္ကံေပါ့ရွင္’

‘ဘာကုသိုလ္ကံလဲ။ အရွိကို အရွိအတိုင္း လက္မခံရဲတဲ့ လူေတြေၾကာင့္ တို႔ ဒီ လို
ျဖစ္ေနရတာ’

ေရေႏြးအိုးသည္ တရွဴးရွဴးႏွင့္ ေပါက္ကြဲမတတ္ ျဖစ္လာသည္။ တကယ္ စိတ္ဆိုးေနမွန္း
သိၾက၍ အားလံုးကပင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ၾကည့္ေနၾကသည္။

ထိုစဥ္ပင္ အိမ္ေဖာ္မေလး ျပန္၀င္လာသည္။ ေရေႏြးအိုး တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ
ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ ေသာအခါ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်က္ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို
ရွာေဖြေနသည္။ ေနာက္မွ သတိရဟန္ျဖင့္ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္သြားၿပီး
လက္ႏွီးစုတ္တစ္စကို ကိုင္ကာ ျပန္၀င္လာသည္။ ထိုလက္ႏွီးစုတ္ျဖင့္ ေရေႏြးအိုးကို
မီးဖိုေပၚမွ ယူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရျပန္ျဖည့္၍
ေရေႏြးအိုးကို မီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားျပန္သည္။ လက္ႏွီးစုတ္က သစ္သား
ေယာက္မကို ၾကည့္ကာ

‘ညည္းတို႔ကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ဇိမ္ေပါ့ေလ၊ ငါျဖင့္ တစ္ညလံုး အျပင္ဘက္
၀ရန္တာမွာ ေစာတင္ ေမ့ထားခဲ့လို႔ ခ်မ္းလိုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ငါက ပူတာကို
မေၾကာက္ပါဘူး၊ ေအးတာေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ မရဘူး။ ဟိုေကာင္မ ေစာတင္
ဘာစိတ္မႊန္ေနလဲ မသိပါဘူး။ အခု ညည္းတို႔ ဘာေျပာေနၾကတာလဲ’

‘ေၾသာ္ ဟို မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက သူ႔ ရဲ. ႏိုင္ငံၿခား အေတြ႔ အႀကံဳေတြ ေျပာျပေနတာကို
နားေထာင္ေနၾကတာ’

သစ္သားေယာက္မ ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ႏွီးစုတ္သည္
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကို ျမင္ရေသာအခါ သေဘာက်သြားသည္။

‘ေတြ႔ ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္’

မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက အသိအမွတ္ျပဳဟန္ျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ ေခါင္းညိတ္ျပ၍
ၿပံဳးေနေလသည္။ လက္ႏွီးစုတ္သည္ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး၏ ေတာက္ပေျပာင္လက္ေသာ
အသြင္သဏၭာန္ကို ေသခ်ာၾကည့္၍ သူ၏ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ပံုပန္းကို ျပန္၍
ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးမွ မလံုမလဲ အရွက္ေျပ ရယ္လိုက္ၿပီး

‘အဟင္းဟင္း၊ ကၽြန္မကေတာ့ အဆင့္အတန္းမေရြး ဘယ္အိမ္မွာ ေနရေနရ
ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒါက ကၽြန္မရဲ. ရင့္က်က္ျပည့္၀တဲ့ သေဘာေပါ့ရွင္။ ေနာက္ထပ္ ေပေရမွာ မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးေလ။ ကဲ ကၽြန္မလဲ သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိေနတာ ေမးစမ္းပါရေစ။
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာက သိပ္ကို ခမ္းနားတာပဲဆို၊ နတ္ျပည္လိုပဲဆို။ ဟိုတစ္ခါ အိမ္ကို
လာလည္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္လူႀကီးက ေျပာတယ္လို႔ ဟိုေၾကြကရားက ေျပာဖူးတယ္။
ေၾကြကရားကေတာ့ ဧည့္ခန္းကို ခဏခဏ သြားရေတာ့ သတင္းဆန္းေတြ သိရတာေပါ့’

ေရေႏြးအိုးက လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္ဟု ေတြးမိေသးသည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ၿပီး

‘သူတို႔ဆီကေတာ့ ေမးမေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊ စက္မႈလက္မႈက သိပ္ကို
တိုးတက္တာပါလား။ လူတစ္ေယာက္ကို ကားတစ္စီးစီ ကိုယ္ပိုင္ရွိၾကတယ္၊
တိုက္ႀကီးေတြကလဲ အျမင့္ႀကီးေတြ၊ လမ္းႀကီးေတြကလဲ ေျဖာင့္တန္းတဲ့လမ္းႀကီးေတြ။
သူတို႔ဆီမွာ ေနရမွပဲ လူ႔ ဘ၀ရဲ. ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သိရေတာ့တယ္’

‘ခင္ဗ်ား ေျပာသလိုျဖင့္ သူတို႔ဆီမွာ သူေတာင္းစား မရွိေတာ့ဘူးေပါ့၊
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့’

ေရေႏြးအိုး၏ ၾကားျဖတ္အေမးကို မွ်စ္ဘူးသည္ ရုတ္တရက္ ျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ
ျဖစ္ေနသည္။

‘ဒါကေတာ့ဗ်ာ အို အဲ’

‘ေအးေလ ခင္ဗ်ားေရာက္ခဲ့မွာက စက္ရံုထဲသာ ေရာက္ခဲ့ၿပီး စက္ရံုဆင္း
အလုပ္သမားေတြရဲ. တကယ့္ ဘ၀အေျခအေနကိုမွ မေတြ႔ခဲ့ရဘဲကိုး။
တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြက ကြယ္ေနေတာ့ တိုက္ႀကီးေတြရဲ. ေနာက္က လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား
အမႈိက္ပံုမွာ ေကာက္ေနတဲ့ လူငယ္ကေလးေတြကို ဘယ္ေတြ႔ခဲ့ရပါ့မလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား
ကိုဓာတ္ခဲ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အဲဒီက လာတာဆိုေတာ့ သိမွာပါ’

အခန္းေထာင့္၌ ရွိေနေသာ အားကုန္၍ ပင္စင္ယူထားသည့္ ဓာတ္ခဲက မၿပံဳးမရယ္
ခပ္တည္တည္ ၾကည့္လိုက္ကာ

‘ဘာလို႔ ဒါေတြ ေမးေနတာလဲ ေရေႏြးအိုးရာ၊ ငါ ေျပာခဲ့ၿပီးသား မဟုတ္လား။
ငါ လူေတြအေၾကာင္းကို သိပ္လဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေတြးလဲ မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ဘ၀ဟာ အခု ဘာမွ မစြမ္းေတာ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ငါ့ရင္ကို ခြဲ၊ အထဲ ၀င္ၾကည့္စမ္း၊ မည္းနက္ေနဆဲပါပဲကြာ’

လက္ႏွီးစုတ္က စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္

‘အဲဒါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊ ေျပာခ်င္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပဲ’

ဓာတ္ခဲက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ကာ

‘နင္ သိပ္ခက္တယ္ လက္ႏွီးစုတ္၊ ေလာကမွာ မဆီမဆိုင္ လုပ္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္၊
ေျပာခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာေတြ တစ္ပံုႀကီး။ နင္ ဒါေၾကာင့္ လက္ႏွီးစုတ္ ျဖစ္ေနရတာ’

ထိုစဥ္ ေစာတင္ ၀င္လာ၍ စကားစ ျပတ္သြားၾကျပန္သည္။ ေစာတင္သည္
ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ေၾကြပန္းကန္ျပားမ်ား၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ လက္သုတ္ပ၀ါတို႔ကို ထုတ္ယူ၍
မွ်စ္ဘူးရွိရာ စင္ေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ေပါင္မုန္႔ကို ေငြဓားကေလးႏွင့္ အခ်ပ္မ်ား လွီး၍
ေပါင္မုန္႔ကင္ မီးအိုးကေလးေပၚ တင္ၿပီး ကင္ေနေလသည္။ ကင္ၿပီးေသာ ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္မ်ားကို
ပန္းကန္ျပားတြင္ ထည့္ၿပီး ထြက္သြားျပန္သည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက ေစာတင္ကို ၾကည့္ကာ

‘သူက ထြက္ခ်ည္ ၀င္ခ်ည္နဲ႔’

လက္ႏွီးစုတ္က ရွင္းျပလိုက္သည္။

‘သူ႔ အလုပ္က မီးဖိုေခ်ာင္သာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေရွ.ခန္း ရွင္းရေသးတယ္၊
ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းရေသးတယ္၊ ကား ဖုန္သုတ္ရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ သခင္မတို႔
ထလာရင္ ေကာ္ဖီ ေပါင္မုန္႔ အသင့္ျဖစ္ေနရမယ္။ ၿပီးေတာ့….’

မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးသည္ ေပါင္မုန္႔ လွီးေသာ ဓားကို ျမင္ရေသာအခါ လက္ႏွီးစုတ္၏
စကားကို နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့၍

‘ဟဲလို မစၥတာ စတိန္းလက္စတီး၊ ဂြဒ္ေမာနင္း၊ ေဟာင္းဒူးယူဒူး’ဟု ႏႈတ္ဆက္
လိုက္သည္။ သံမဏိဇြန္းႏွင့္ ခက္ရင္းက ဓားကို တီးတိုး ဟားလိုက္ၾကသည္။

‘သိပ္ၿပီး အဲဒီအေကာင္ကို အေရာမ၀င္နဲ႔။ သူက သံမဏိအစစ္ မဟုတ္ဘူး၊
အရည္စိမ္ရယ္’

‘ေအးပါ ငါ သိပါတယ္’

ထိုစကားတို႔ကို ၾကားမိဟန္မတူေသာ မွ်စ္ဘူးက ဆက္၍ ခ်ီးက်ဴးေနျပန္သည္။

‘ခင္ဗ်ားတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရရင္ေတာ့ အျမဲတမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေတာက္ေတာက္ပပ
ပဲဗ်ိဳ.၊ အားက်စရာပဲ။ ကဲ ကိုသားလွီးဓား၊ ဓားခ်င္းအတူတူ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီအဂၤလန္က လာတဲ့
ဓားနဲ႔ တူလို႔လား၊ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားသလဲ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အစြန္းအကြက္ေတြနဲ႔’

သားလွီးဓားက ငံု႔ခံမေနဘဲ

‘အဂၤလန္မွာေတာ့ လူေတြက ေပါင္မုန္႔ပဲ လွီးစားေနၾကသလားဗ်။
က်ဳပ္လို သားလွီးဓားေတြလည္း တစ္ပံုႀကီး ေနမွာပါ’

မွ်စ္ဘူးက သူ၏စကားတို႔ကို ျပန္လည္ေခ်ပျခင္း ခံေနရ၍ ေက်နပ္ဟန္ မတူ။
တကယ္ဆိုလွ်င္ သားလွီးဓား၊ ေရေႏြးအိုး စသည္တို႔သည္ ျမန္မာျပည္၌ ဖြားၿပီး တျခား
မည္သည့္တိုင္းျပည္မွ ေရာက္ဖူးၾကသူမ်ား မဟုတ္။ ဗဟုသုတ ျပည့္စံုၾကြယ္၀ၾကသူမ်ား
မဟုတ္။ သူတို႔ကို အေလွ်ာ့ေပးလွ်င္ ညံ့ရာက်လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိၿပီး

‘ဘာပဲေျပာေျပာေပါ့ေလ၊ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာရင္ အဆင့္အတန္းျမင့္လာတာေတာ့
ခင္ဗ်ားတို႔ ျငင္းႏိုင္မလား။ ကၽြန္ေတာ္သာ သာမန္ မွ်စ္ဘ၀ေနရရင္ လွည္းၾကမ္းစီးၿပီး
ေတာၿမိဳ. ေစ်းကေလးမွာ ဖက္နဲ႔ ပံုေရာင္းတာခံရမွာ။ အခုၾကည့္စမ္းပါ။ တိုက္ခန္းထဲက
စင္ေပၚမွာေနရၿပီ၊ ကားစီးဖူးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေလ၊ ေတာမွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္
မွ်စ္ကို တစ္ပံုငါးျပား ဆယ္ျပားေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး ႏိုင္ငံျခားျပန္
ဘ၀က်ေတာ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ လူတိုင္း ၀ယ္ႏိုင္တယ္ မွတ္လို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဆင့္က
သိပ္ ရွားရွားပါးပါး အတန္းအစား၊ တန္ဖိုးက်ေတာ့လဲ အဆႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္
ျမင့္တက္သြားတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ အျမင္’ဟု ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ခန္းလံုး ၿငိမ္ေနေသာေၾကာင့္
သိပ္ဟုတ္ေသာ ငါပါလားဟု ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၿငိမ္သက္စြာ
နားေထာင္ေနေသာ ဓာတ္ခဲက စကားတစ္လံုးခ်င္းစီ ေလးေလးနက္နက္ႀကီး ေျပာလိုက္သည္။

‘တန္ဖိုး ျမင့္သြားတယ္ နိမ့္သြားတယ္ ဆိုတာက လူေတြရဲ. အေျခအေနအရ
သတ္မွတ္ခ်က္ပါပဲ။ ဒါ ကိုေထာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ဟုတ္လွၿပီ ထင္ရင္ မဟာ
အမွားေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္မွာပဲ။ လူဆိုတာေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုရင္၊ အေပၚယံ အမြမ္းမံ
ေကာင္းေနရင္ အထင္ႀကီးပစ္လိုက္ၾကတာ’

ေရေႏြးအိုးသည္ တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ ဓာတ္ခဲ၏
စကားကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္

‘သိပ္ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ေမ့ရင္ေတာ့ အက်နာမွာပဲ။ နာမည္ေတြ
ဘယ္လို ေျပာင္းတပ္တပ္၊ အေပၚယံ ျပင္ဆင္မႈ မြမ္းမံမႈေတြ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မူလ
ဇာစ္ျမစ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ဘူး’

မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးသည္ စိတ္တိုသြားသည္။ ၾကည့္စမ္း၊ သည္အေကာင္ေတြသည္
အဂၤလိပ္စာ ဆို၍ ေအသည္ ဂ်ိဳနဲ႔လားဟု ေမးရမည့္သူေတြ။ သူ႔ ကို ျပန္၍ သတိေပး
ဆံုးမေနၾကသည္။ စိတ္ဆိုးသြားေသာ္လည္း ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ေရေႏြးအိုးက်ိဳ လွ်ပ္စစ္ေဂါက္တို႔
ေရွ.၌မူ ခ်ဳပ္ထိန္းထားရမည္။ သူသည္ ပညာတတ္ႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္၍ လူလိမၼာအမ်က္
ျပင္မထြက္ဟု ဆိုထားသည္ မဟုတ္ေလာ။ သည္ေတာ့ အသာအယာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး

‘ေအးဗ်ာ၊ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုဆိုတဲ့ စကားကို အစက မယံုမိဘူးဗ်ာ’

ေရေႏြးအိုးသည္ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ေအာ္ခ်လိုက္သည္။

‘ဘာ၊ က်ဳပ္တို႔က ခင္ဗ်ားကို မနာလိုဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ ခင္ဗ်ားဘာသာ
ၾကံဳႀကိဳက္ အခြင့္သာလို႔ ႏိုင္ငံျခားကို တစ္ေခါက္ပါသြားတာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မနာလို ျဖစ္ရမွာလဲ။
မနာလိုလဲ မရွိဘူး၊ အဲ အထင္ေတာ့ မႀကီးႏိုင္ဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ’

ဓာတ္ခဲက အားနာဟန္ျဖင့္

‘ေဟ့ ေရေႏြးအိုး၊ အထင္ႀကီးတယ္ ေျပာလိုက္ပါကြာ’

‘မေျပာႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ရိုင္းတယ္ထင္ရင္လဲ ထင္၊ သူ႔ ကို အထင္ႀကီးရေအာင္က သူ႔
အေနနဲ႔ ဘ၀တူ မွ်စ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳခဲ့လို႔လဲ။ သူ႔ တန္ဖိုး
တျဖည္းျဖည္းႀကီးၿပီး ေစ်းတက္လာေတာ့လဲ ဘယ္သူေတြ ေကာင္းစားသြားလဲ။
ရန္ကုန္က သူေဌးႀကီး ကားသစ္တစ္စီး ၀ယ္စီးႏိုင္မယ္။ စက္ရံုပိုင္တဲ့လူႀကီးက တစ္ရံုကေန
ႏွစ္ရံု ျဖစ္လာမယ္။ ကန္႔ဘလူက ကုန္သည္ႀကီး တိုက္ေဆာက္ေကာင္း ေဆာက္ႏိုင္မယ္။
အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီး ေရႊလက္ေကာက္တစ္ဖက္ ထပ္လုပ္ႏိုင္မယ္။ ကဲ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့
မွ်စ္ခ်ိဳးရတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဘာထူးလာသလဲ။ လူတစ္စုကို အက်ိဳးျပဳတဲ့ ခင္ဗ်ားကို
က်ဳပ္တို႔က ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ ဘာေတြမ်ား လုပ္သင့္တယ္ ထင္ေနသလား’

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေရေႏြးအိုးသည္ ေဒါသ ႀကီး ႀကီးလာသည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကလည္း
မနည္း သည္းခံေနရဟန္ျဖင့္

‘ေတာ္ၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား လြန္လာၿပီ။ အမွန္ကေတာ့ ေအာက္တန္းစားေတြနဲ႔ သြားေရာမိတဲ့
က်ဳပ္အျပစ္ပဲ’

ထိုစဥ္ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ ေျခသံမ်ားႏွင့္အတူ အိမ္ေရွ.ဘက္မွ လူသံၾကားလိုက္ရသည္။

တိုင္ကပ္နာရီမွ တဒင္ဒင္ႏွင့္ ခုႏွစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္သည္။ ေစာတင္သည္ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ

၀င္လာၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေလသည္။ ထိုေနာက္ လင္ဗန္းထဲသို႔ ေကာ္ဖီအိုး၊ ပန္းကန္တို႔

ထည့္ေနစဥ္ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ပုပု၊ အသားအေရ စိုျပည္ျပည့္ၿဖိဳးေသာ အသက္ ၃၀ ခန္႔

မိန္းမတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ သူမသည္ တဘက္အေမြးပြႀကီးကို ၿခံဳထားၿပီး

သြားပြတ္တံႏွင့္ သြားတိုက္ေနရင္းက ဗလံုးဗေထြး ေျပာလိုက္သည္။

‘ေစာတင္ ေပါင္မုန္႔ကို ေထာပတ္ မသုတ္နဲ႔ေတာ့၊ ဟိုစင္ေပၚက မွ်စ္ဘူးကို ေဖာက္ၿပီး

ထပ္ေႏႊးလိုက္။ ဒီေန႔ တစ္မ်ိဳး ဆန္းဆန္း စားၾကတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာ ကိုကို ႏိုးေတာ့မယ္။

ျမန္ျမန္လုပ္’

သခင္မ ထြက္သြားလွ်င္ ေစာတင္သည္ လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာႏွင့္ပင္ဆူေနေသာ

ေရေႏြးအိုးကို ေအာက္သို႔ခ်လိုက္ၿပီး ဒယ္အိုး တည္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ မွ်စ္ဘူးကို

ေဖာက္၍ ဒယ္အိုးထဲထည့္ကာ ေယာက္မႏွင့္ ေမႊေပးလိုက္သည္။ မၾကာမီ အေငြ႔

တေထာင္းေထာင္း ထ လာသည္။ သစ္သားေယာက္မလည္း သူ အလြန္အထင္ႀကီးေနေသာ

မွ်စ္ႏွင့္ တရင္းတႏွီး ထိေတြ႔ လိုက္ရသည္။ ေစာတင္သည္ မွ်စ္ဘူးခြံကို အျပင္ဘက္ အမိႈက္ပံု

လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး မွ်စ္ေၾကာ္တို႔ကို လင္ဗန္းထဲ ထည့္ကာ အိမ္ေရွ.ခန္းသို႔ မ ယူသြားေလသည္။

မီးဖိုခန္းထဲ၌ က်န္ရစ္ေနၾကေသာ သူတို႔သည္ ေငးေနမိၾကသည္။ အတန္ၾကာမွ

ေရေႏြးအိုးက

‘အင္း ႏိုင္ငံျခားျပန္ မစၥတာမွ်စ္ေျခာက္(ေအမွ ဇက္ထိ ဘြဲ႔ရွည္)ေတာ့ သြားရွာၿပီ။

ႏိုင္ငံျခားက တစ္ေခါက္ေလး ျပန္ခဲ့ရတာနဲ႔ ဘ၀ေမ့ခ်င္လိုက္တာကိုး’

ဓာတ္ခဲက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး

‘ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေပါ့ကြာ၊ ေအာက္ေျခ နည္းနည္းလြတ္သြားတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ သူ နားမလည္တာက လူေတြဟာ သူ႔ ကိုထက္ သူ႔ ကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔

အဂၤလိပ္စာလံုး ၀င္း၀င္းလက္လက္ တံဆိပ္ေတြကို ပို အထင္ႀကီးတယ္ ဆိုတာကိုပဲ’

သားလွီးဓားက ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး

‘က်ဳပ္တို႔အတြက္ သင္ခန္းစာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားကပဲ လာလာ၊ အေပၚယံ

ဟိတ္ဟန္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ အရမ္း အထင္မႀကီးၾကနဲ႔ေပါ့။ သူ႔ ရဲ. တကယ့္

အႏွစ္သာရကိုပဲ က်ဳပ္တို႔ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ အခုလဲ ၾကည့္ေလ၊

သူ႔ ကိုယ္သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထင္ေနေန မွ်စ္ဟာ မွ်စ္ပဲေပါ့။ လူ႔ ပါးစပ္ထဲကေန

ဘယ္ေရာက္သြားမလဲ၊ ကဲ’

အားလံုးသည္ သေဘာတူဟန္ႏွင့္ ၿငိမ္သက္သြားၾကေလသတည္း။

( မိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၁၉၇၁ )

မာန္ျမင့္ [ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္သည္ ႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား ]

Read More

ယာမာဂူခ်ီခင္ေဆြရီသို႔ (ေအာင္ေဝး)

“အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ
မိန္းမတကာရဲ႕
မဟာစီးပြားေရးအလုပ္ပဲ”
ငါ့ရင္ထဲမွာ ကြဲေၾကရတဲ့အခါ
“မမထား” ဝတၳဳထဲမွာပါတဲ့
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕စကား
မင္းခံစားေစခ်င္မိတယ္။
မင္းနားလည္ဖို႔ကိုလဲ
ငါ့မယ္အလိုရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့
ကဗ်ာဆရာ
ငါ့အဖို႔မွာေတာ့
ဒါဟာ တကယ့္အမွား
ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ခင္ေဆြရီ ရဲ႕
ဒီမွာ
ငါဟာ ဘာေကာင္လဲ
ရင္ထဲေမာႏြမ္း
မင္းမုန္းစတမ္းဆိုရင္ေလ
ပန္းေတြ ကလဲ
ငါ့အဖို႔မလွပဲေနလိမ့္မယ္။
ငွက္ကေလးေတြကလဲ
ငါ့လက္ထဲက
ခြဲထြက္ ပ်ံေျပးသြားလိမ့္မယ္။
ေဇာ္ဂ်ီ ရဲ႕
ေမာင္သစ္ဆင္းကဗ်ာေတြ
မင္းသုဝဏ္ရဲ႕
ေမာင္ေခြးဖို႔ကဗ်ာေတြ
မင္းမရွိတဲ့အခါ
ငါဘာလုပ္ရမလဲကြယ္။
တစ္ရံေရာအခါ
မင္းနဲ႔ငါ
ကိုယ္ပိုင္ ကဗ်ာ႐ြတ္ဆိုပြဲေလး
ဖိုေႏြးရင္ခံုၾက
လေရာင္ မံႈပ်ပ်နဲ႔
ညထဲကအလြမ္း
ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕
“ေငြေလွေပၚက အနမ္း”
ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ၾကရာ
ေရြးျမစ္ျပာႀကီးလဲ
မစီးဆင္းပဲေနေတာ့မယ္။
မိုးေရထဲမွာေက်းလက္ဟာခ်စ္စရာ
မင္းမရွိတဲ့အခါ
လယ္ယာေျမႏိုးထ
အဖိုးအဘနဲ႔
ရိုးအတဲ့ေသြးခ်င္းသားခ်င္းေတြ
ေဝးရင္းျခားရင္း
စကားကင္းမဲ့
ေကာက္သင္းနံ႔မဲ့
သက္တံေရာင္မဲ့
ဝါေခါင္ေပ်ာက္ဆံုး
တန္ေဆာင္မုန္းမဲ့
ထြန္တံုးပိတ္ပြဲမဲ့
ရိုးထဲကေခ်ာင္းကေလးလည္း
ေတးမဆိုပဲေနမယ္။
မိုးမခေတာ
ရိုးအေသာတဲ့
ေဟာဟိုက
မိုးစိုစိုနဲ႔
လဲလဲၿပိဳၿပိဳ
တဲအိုအိုေလးေတြ
ေတးမဆိုပဲေနမယ္။
ကဗ်ာထဲမွာ ကာရန္ရွာညႇိတဲ့အခါ
အနာဂတ္ဟာ
ငါဘယ္လိုပဲဖြဲ႔ဖြဲ႔
မင္းမုန္းတဲ့ရင္
ဖြဲ႔စည္းေမႊးရီ
ဒီေရျမင့္သစ္
ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး။
ခင္ေဆြရီရဲ႕
ႏွင္းစီတဲ့ေဆာင္း
တြဲဖက္ေက်ာင္းမွာ
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ
ညိဳးညိဳးညံေတြ
ျပန္လို႔မ်ားၾကားေယာင္
မုန္းဟန္ေဆာင္ရင္
ေနေရာင္က်ဲက်ဲ
ပန္းခင္းထဲမွာ
လြမ္းရဲဖို႔
တို႔ခ်စ္လာတာ
လမ္းခြဲဖို႔ မွ မဟုတ္ပဲကြယ္။
မနက္ခင္းဆိုရင္
လယ္ကြင္းေတြမွာလည္း
သီခ်င္းေတြလွပေနမယ္။
မိုေနးရဲ႕ ပန္းေရာင္ႏွင္း
ဗန္ဂိုးရဲ႕ ေနၾကာခင္း
မီးတြင္းမွာ
မင္းဝါဝင္းသလို
အလင္းေရာင္စိုစိုနဲ႔
အို
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ
ငါ့ရင္ထဲ
နွင္းခဲေ႐ႊေရာင္
လြမ္းေအာင္လွပ
အဲဒီရသ
ခုကဗ်ာေရးတဲ့ည
ျပန္လို႔ရတယ္ အခ်စ္ရယ္။
ေကာက္ရိတ္ရင္း
စပါးနယ္ရင္း
တလင္းျပင္ေရွ႔
ရင္ေငြ႔လံႈေႏြး
သံမဏိေခြ်းစက္
အိပ္မက္ပြင့္ေတြ
ရင့္ေဝလို႔ပဲမေႂကြ
ေဝလို႔ပဲမဆံုး
ရိုမန္တစ္အၿပံဳးေတြနဲ႔
ဟိုတုန္းက
မင္းၿပံဳးခဲ့တာေတြ
ငါအမွတ္ရေနတယ္။
ၾကားေယာင္ေသးရင္
မင္းနားေထာင္ေနာ္
“ပတၲျမားေရာင္ဝါ
ကံ့ေကာ္ဦးေတြနဲ႔” တဲ့
“ခင္နဲ႔သာအတူတြဲကာ
ဘယ္ကမၻာေ႐ြ႕ေစ
ဖုန္းမေသြပါ
မမုန္းေလနဲ႔အခ်စ္ဦးညႇာ”
ဘာျဖစ္လို႔မ်ား
ခ်စ္ၿပီးမွ
လမ္းခြဲခ်င္ရတာလဲ
ဝမ္းနည္းစရာပါ
ခင္ေဆြရီ။
ပိေတာင္ဦးေတြနဲ႔
ငါမူးေဝတုန္း
တို႔လယ္ေျမ႐ိုးျပတ္ကုန္းမွာ
မင္းမုန္းမွာငါစိုးခဲ့
ငါမုန္းမွာမင္းစိုးခဲ့
ဒါနဲ႔မ်ား
ခြဲသြားဖို႔လမ္း
ရွာခ်င္စမ္းတာလဲ
ငါ့ရင္ထဲက ခင္ေဆြရီ။
ေလာကကမ္းပါးမွာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပို
လြမ္းေရးခ်ိဳ
ေခတ္ကိုျဖတ္သန္းရမယ္ေလ။
ေက်းလက္ဟာ
ငါ့ကဗ်ာရဲ႕
ရာဇဝင္႐ုပ္ပံု
ေရြးျမစ္ျပင္လိႈင္းလႈပ္ခုန္
လြန္းေတာင္ေပၚကမုတ္သံု
အားလံုးဟာယံုတတ္ရင္
ရင္ခုန္ လြတ္လပ္
ခ်စ္ျမတ္စရာပါ။
ခင္ေဆြရီရဲ႕
မင္းနဲ႔ငါနဲ႔
ဘဝရဲ႕ ပထမေျခလွမ္း
မိုးစိုစိုနဲ႔လွမ္းေတာ့
ရင္ဖိုဖိုနဲ႔ ခ်မ္းခဲ့တာပဲ
ခရီးအလြမ္း
ၾကမ္းခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။
အဲဒီတုန္းက
ငါ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့
မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ႕ ကဗ်ာ
မင္းအခုျပန္နားေထာင္ပါ။
“ခ်စ္တတ္ဖို႔ ႏွလံုးသားတစ္စံုရယ္
ရင္အခုန္မွန္ေစဖို႔
ကုန္ထုတ္လုပ္မယ့္လက္ႏွစ္ဖက္ရယ္
ဒီႏွစ္ခုျပည့္စံုရင္
ငါတို႔လက္ထပ္ၾကပါစို႔” တဲ့။
မွတ္မွတ္ရရ
ေ႐ြးၿမစ္ေပၚက
ပဲ့ေထာင္ေပၚမွာ
မင္းကို ငါေခၚလာခဲ့တာပဲ။
မိုးေရထဲက
ရဲရင့္ရတဲ့
ဇူလိုင္လ ၁၃ရက္
ဘဝစာမ်က္ႏွာ
၁၉၈၁ မွာ။
ငါေက်ာင္းဆရာ
မင္းေက်ာင္းဆရာကေတာ္
အရပ္ကေခၚရင္
ငါေလမင္းကို
ေပ်ာ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။
မင္းရင္ထဲမွာ
ဘယ္လိုရွိမလဲ
ငါေဝခြဲၾကည့္
သံစဥ္ညႇိရင္း
ခ်ိဳသင္းၾကိဳင္ေလွာက္
ခဲ့တယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့
ငါဝန္ခံပါတယ္ ခင္ေဆြရီ။
၂၃ ဇူလိုင္ ၁၉၈၄ မွာ
ငါအသက္သံုးဆယ္
ျပည့္တဲ့အခါ
“ေ႐ြးျမစ္ကမ္းက
ငါ့မိန္းမခင္ေဆြရီ
ငါ့ဂီတဟာ
မလွေသးဘူးကြယ္” လို႔
ငါေရးခဲ့ေသးပါတယ္။
“ရင္ခုန္သံ ႏွစ္ကာလမ်ား”
ဆိုတဲ့
အဲ့ဒီကဗ်ာ
လူငယ္တဦးရဲ႕ အတၲရုပ္ပံုလႊာ
မင္းျပန္ရွာဖတ္ေနာ္
“ငါ့ဘဝဟာ
ငါ့သား လေရာင္ေဝး
ႀကီးလာရင္ကဗ်ာေရးဖို႔
ရိုးေဟးျငာသံ
ဒါမွမဟုတ္ ရစ္သမ္
စံၿဖစ္ရမယ္”
ငါ့ရဲ႕ရင္ကို
မင္းျမင္မွာလား
မယားအသက္နဲ႔
အားတက္စရာ
သားဟာ
ဓားတစ္လက္ပါကြယ္။
တကယ္လည္း
ငါစြဲၿမဲယံုၾကည္
အမည္ သညာ
ေခၚစရာကား
မဟာ လေရာင္ေဝး
တု႔ရင္ေသြးရဲ႕
အေရးေတာ္ပံု
ေမြးေန႔ႀကံဳလာ
မယံုခ်င္စရာပါ။
အဲဒီေန႔ဟာ
႐ုရွား မဟာေအာက္တိုဘာ
ေတာ္လွန္ေရး
၆၅ ႏွစ္ၿပည့္
(၇ ရက္၊ ၁၁လ၊ ၈၂ ခုနွစ္)
ငါမေမ့
လြမ္း၍ေနဆဲပါ
ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ။
ငါ့အေတြးနဲ႔
ေပးတဲ့နာမည္
ဂ်ပန္ျပည္က
“တိတ္ခ္မီအေဝး”
ရင္ထဲေဆြးလို႔
ေမႊးတဲ့ ႏွင္းဆီ
ခင္ေဆြရီဟာ
“ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ” ျဖစ္
ဘာျဖစ္သလဲ
႐ုပ္ရွင္ထဲက
မိုးမိုးေအးလွသလို
ငါ့ရင္ထဲက
မခင္ေဆြရီ(ျမန္မာျပည္)လည္း
လွတာပါပဲ မိန္းမရယ္။
အလြမ္းတစ္စ
ငါ့ရင္ဝမွာ
လြင့္ရွထိမွန္
နာက်င္ျပန္ၿပီ
မဒမ္ေအာင္ေဝး
သို႔မဟုတ္
ခင္ေဆြရီ။
ခင္ေဆြရီရဲ႕
ငါ့ဘဝကို ကဗ်ာဖြဲ႔
ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာမွာ
“ျပည္သူထဲက
ဆင္းရဲခ်ိဳၿမိန္
အိပ္မက္မဟုတ္။
ကဗ်ာအလုပ္
မဟာ႐ုပ္နဲ႔
ကြ်န္ပ္” လို႔
ငါ သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့ၿပီ။
အဲဒီကဗ်ာ
“အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး ငရဲ” ထဲမွာ
ငါ ဒီလိုခံစား
ငါ့ရဲ႕သေဘာထား
ခါးသီးေပမယ့္
ခ်ိဳျမခဲ့ပါၿပီကြယ္။
“ဒုကၡရွိမွ
ဘဝျမင့္ျမတ္
လွပတတ္၏။
သိကၡာမာန
အက်မခံ
ကံ
ကံ၏အလုပ္
ကြ်န္ပ္မသိ”
မသိလို႔လည္း
ငါဆင္းရဲေနတာေပါ့ကြယ္။
ငါဆင္းရဲလို႔လည္း
မင္းလမ္းခြဲခ်င္တာေပါ့ကြယ္။
လမ္းမခြဲခင္ဝမ္းနည္းရင္လည္း
နည္းပါ
ငါေရးတဲ့စာ
ငါ့ကဗ်ာ
မင္းဖတ္ပါေနာ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါ
မင္းကိုခ်စ္ေနဦးမယ္။
တြယ္တာေနသမွ်
ငါ့ဘဝရဲ႕
သုခတစ္ျခမ္း
မင္းယူစမ္းေလ
မင္းဘဝရဲ႕
ဒုကၡတစ္ျခမ္း
ငါ့ကိုကမ္းေလ
တစ္ခန္းမရပ္
အလြမ္းဇာတ္လည္း
ခ်စ္တတ္ရင္ ခ်စ္စရာ
ေမာင္ခိုင္မာ ေျပာသလို
“ပလူေကာင္ကို
အိမ္ေျမႇာင္ဆြဲသလိုပ
အပူေရာင္
အိမ္ေထာင္ထဲမွာ” ေနာ္။
ယာမာဂူခ်ီ
ဒီနာမည္
ျပည္သူထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာ ေပးခဲ့ၿပီ။
ကဗ်ာထဲမွာ
ငါေရးဖူးခဲ့
“ေနာင္လာမယ့္
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ
ေအာင္ေဝး
လူျဖစ္ေသးရင္
ကေလးတစ္ဒါဇင္
ခင္ေဆြရီ က်မ္းစာတစ္အုပ္
အဘိုအိုႀကီး႐ုပ္နဲ႔” လို႔
အဲဒီကဗ်ာ
၈၆ ဇန္နဝါရီ
႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံမွာ
မင္းၿပန္ဖတ္ပါ။
အနာဂတ္မွာ
ငါဘာျဖစ္ေနမလဲ
ငါမင္းကို
ဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ
မ်ိဳးဆက္သစ္ကို
ငါဘယ္လို ပ်ိဳးေထာင္မလဲ
ငါဘယ္သူဆိုတာ
မင္းသိလာပါလိမ့္မယ္။
ျပန္ေျပာျပရင္လည္း
သံေယာဇဥ္ပဲ
ရင္ထဲက
ဆြဲထုတ္ရေတာ့မယ္။
“ေအာင္ေဝးခံစားမႈမ်ား”
ဆိုၿပီး ခပ္ပါးပါးကဗ်ာစာအုပ္
စာကူးစက္နဲ႔ထုတ္ေတာ့
ငါ့႐ုပ္ပံုလႊာ
“မလင္းျပာ” ဆိုတဲ့
နာမည္နဲ႔
မင္းေရးတဲ့အမွာ
ဒီလိုပါတယ္။
သူ ကဗ်ာေရးရင္
သားေမ့မယားေမ့ပါ။
သူ႔ကဗ်ာေတြဟာ
တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ
မဂၢဇင္းမွာ
သံုးေလးပုဒ္ပါဖို႔
အႏိုင္ႏိုင္ပါ။
ပါျပန္ေတာ့လည္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ
စာမူခ
အစိတ္သံုးဆယ္
ဒီဇယ္ဖိုး
ေရနံဆီဖိုး
ကုန္ရတာနဲ႔
မကာမိပါဘူး
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။
ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ။
မင္းရည္မွန္းတာကို
ငါ မရည္မွန္းႏိုင္ေသးႏိုင္တာပဲ
ငါဝမ္းနည္းတယ္။
ငါယံုၾကည္တာကို
မင္းမယံုၾကည္ႏိုင္ေသးတာလည္း
ငါဝမ္းနည္းတယ္။
ငါ့ရင္ထဲမွာ
ကဗ်ာ
ကဗ်ာထဲမွာ
ျပည္သူ
ျပည္သူထဲမွာ
မင္းလည္းပါတယ္။
ဒဂုန္တာရာဟာ
ငါ့ျပည္သူပဲ
လူထုေဒၚအမာဟာ
ငါ့ျပည္သူပဲ။
ၾကည္ေအာင္ က စ
ေမာင္လင္းခက္ အဆံုး
အားလံုးဟာ
ငါ့ျပည္သူပဲ။
ခင္ေဆြရီ
လေရာင္ေဝး
ေနာင္သမီးေလးေမြးလို႔
ၾကည္ေအး
ႏုႏုရည္အင္းဝ
ေမႊးကူးထံုရွ
သင္းျမခဲ့ရင္
လွတဲ့ ႏွင္းဆီေဝး
ဟာလည္း
ငါ့ရဲ႕ျပည္သူပါပဲ။
ျပည္သူေရွ႔မွာ
ကဗ်ာဆရာ
အိမ္ေထာင့္ဦးမွာ
ကဗ်ာဆရာ
ထပ္တူမက်တာေတာ့
မင္းခြင့္လႊတ္ပါ။
႐ြာမွာတုန္းက
သင္ပုန္းေဟာင္းနဲ႔
ေက်ာင္းဆရာ
ၿမိဳ႕မွာေနေတာ့
ေျမျဖဴမကိုင္
“ပင္မေရစီး”
စာအုပ္ဆိုင္ထိုင္တဲ့
ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာဆရာ
ငါဟာငါပါပဲ။
ပထမေက်းလက္မွာ
တြဲဖက္ဆရာသံုးႏွစ္ (၁၉၇၉-၈၂)
ေနာက္ေတာ့
ရန္ကုန္မွာ
မဟာဝိဇၹာႏြံနစ္
ကဗ်ာဆရာျဖစ္တဲ့ တစ္ႏွစ္
(၈၂-၈၃)
ၿပီးေတာ့ တြဲဖက္ဆရာ
ေက်းလက္မွာ
ဒုတိယမၸိႏွစ္ႏွစ္ (၈၃-၈၅)
ခုေတာ့ ေျမာင္းျမမွာ
(၈၅-၈၆)
ထေျမာက္စိမ္းမ်စ္
ကဗ်ာနဲ႔ျပန္ခ်စ္
မိန္းမနဲ႔ရန္ျဖစ္
ဒါေခတ္ထဲက
ဆင္းရဲတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ
လြတ္လပ္ကာရန္
ပံုသဏာန္အသစ္နဲ႔
ကဗ်ာသစ္ပဲေပါ့ကြယ္။
ဆိတ္ဖလူးရနံ႔ကို
လြန္ေျမာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ႏွစ္ႏွစ္က ခ်စ္သူဘဝ
ငါးႏွစ္က
အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ
ဒုကၡခ်ိဳျမ
လွပခဲ့ၿပီ ခင္ေဆြရီ။
ဒီအခ်ိန္မွာ
ငါဟာ
အိပ္မက္ေနတာလား
ဆိုေတာ့လည္း
မယားရယ္
သားရယ္
စားဝတ္ေနေရး
ေရးသံုးေရးပဲ
အေတြးထဲမွာ
စိုင္ခဲခဲ့တယ္။
လူမွန္ရင္
တာဝန္ႀကီးနွစ္ခု
မ်က္ေမွာက္ျပဳရမယ္
တစ္ခု က ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး
ေနာက္တစ္ခုက
မ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားေရး
အဲဒီ အေရးထဲ
ငါလည္းခိုဝင္
ရင္ခုန္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ကြယ္
“တိုက္ကားမရလည္း
ဆိုက္ကားခ ရွိတဲ့အခါ
ဟသၤာတ ေပတရာ
ေပ်ာ္စရာပါ” တဲ့
ေမာင္ႏြယ္ထြဋ္ရဲ႕ ကဗ်ာကိုပဲ
ငါ ကိုးကားရေတာ့မယ္။
ကဗ်ာဆရာနဲ႔
သူရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ
ဆင္းရဲတာ ဆန္းသလား
သင္းကြဲတာ
ဆန္းသလားကြယ္။
ငါ့အဓိက
ဘဝ အလြမ္းအေမာအျမင္
သ႐ုပ္မွန္ရင္ေတာ့
ခင္ေဆြရီ
နာခံရမယ္။
ဘဝက
အသိကိုျပဌာန္း
လူတန္းစားတူမွ
ခံယူခ်က္ညီ
ယံုၾကည္ျခင္းမွာပဲ
ႏွင္းဆီပြင့္တယ္။
“အခ်စ္ေရ
ေျမနဲ႔ေကာင္းကင္
ျမင္ေနသမွ်
အလွေခတ္ဦး
ဖူးသစ္လာမွာပါပဲကြယ္
ယံုပါ” တဲ့
ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ ကဗ်ာ
ခုေနမွာ
ငါ ဒါပဲ႐ြတ္ျပႏိုင္ေသးတယ္။
ငါတို႔အိမ္ေထာင္ေရး
မလွေသးလည္း
တို႔ေတြးစရာ
ဘယ္ကဗ်ာဆရာရဲ႕
အိမ္ေထာင္ေရးဟာေကာ
လွပါသလဲ။
ကဲ
ရင္ထဲေျပရွ
ႏြမ္းလ်စဥ္းစား
အလြမ္းအားအင္
သစ္ေတာ့ကြယ္။
ပုသိမ္မွာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္
ဇနီး(ေဒၚ)နန္းညႊန္႔ေ႐ႊ
ရင္ျဖင့္ရင္းႏွီး
ဘဝခရီးၾကမ္း
ဆူးခင္းလမ္းမွာ
သား
“ေမာင္ႀကီးၿငိမ္းခ်မ္း” တဲ့
သမီး
“လံုမၿငိမ္းခ်မ္း” တဲ့
မခ်မ္းသာေပမယ့္
လြမ္းစရာကြယ့္။
ယာမာဂူခ်ီရဲ႕
ဒီလိုပဲ
ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ။
ခံယူတတ္ရင္
ခံယူခ်င္စရာ
ရင္ထဲမွာ
ဘာပဲ ပူေလာင္
အေမွာင္ျဖစ္ျဖစ္
တစ္ေခတ္တစ္ခါ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
စာတစ္ပုဒ္ပဲ
ေရးထုတ္လိုက္ရ
ေရးတဲ့ခဏမွာ
ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း
ခဏၿငိမ္းခ်မ္း
ရတာပဲမဟုတ္လား။
ပူတတ္ရင္လည္း
ပူစရာပဲေလ
က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ
ေရွာင္လႊဲမရ
အိမ္လခ
ဆိုင္ခန္းခ
မီတာခ
ရွိသမွ်ေတြ
လကုန္ရင္
ရင္ထဲေလာင္ၿမိဳက္
မူးမိုက္ၿပိဳလဲ
ေသပဲသြားမလား
စားစရာမရွိ
ေလ်ာ္စရာရွိနဲ႔
မရွိျခင္းေတြ
ျမင္းရိုင္းငါးေကာင္
မီးဖိုေခ်ာင္မွာ
ျခင္ေထာင္ထဲမွာ
မည္းမည္းျမင္ရင္
ရန္သူထင္စရာ
တစ္ခါတစ္ခါ
ငါလည္း
စိတ္ညစ္ရတာပါပဲကြာ။
ခင္ေဆြရီမ ရဲ႕
မင္း ဘဝက
မိန္းမ လည္း မိန္းမ
ကဗ်ာ့ဆရာ့ မယားလည္း ကဗ်ာဆရာ့မယား
ငယ္ဂုဏ္ကလည္းထြားေတာ့
ပူမ်ားပူရင္အမွန္ပဲ
ငါ ျငဴစူခ်င္ခဲ့တယ္။
ဒါဟာ
ငါ့ရဲ႕အမွား
ငါမွားပါတယ္ကြယ္ဆိုေတာ့
ေဟာ
မင္းငိုျပန္ပါပေကာ။
မင္းငိုရင္ ငါေခ်ာ့
ငါေခ်ာ့ရင္ မင္းမူ
မင္းမူေတာ့ ငါစ
ငါစလို႔မင္းစိတ္ေကာက္ရင္
ဟန္ေဆာင္လို႔ ငါအိပ္
မီးပိတ္ေတာ့လည္း
ညည္းစိတ္ေလ်ာ့ရတာပဲ
မဟုတ္လား။
ဒီလိုပဲေလ
မင္းပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါပဲျဖစ္ျဖစ္
ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ
အဲဒီ အိမ္ေထာင္မႈ
ခ်စ္လို႔ထုသြန္း
လြမ္းဖို႔ထူေထာင္
လဲၿပိဳရေအာင္မွ မဟုတ္တာ။
ဒါနဲ႔မ်ား
တရားလမ္းလြဲ
အားစမ္းပြဲမွာ
လမ္းခြဲဖို႔စကား
မင္းႏွလံုးသားက
ေျပာၾကားခ်င္ရတာလဲကြယ္။
မင္းမွာ
ေကာင္းကင္မရွိေပမယ့္
ငါ့မွာ
ကဗ်ာ
ေျမလႊာရွိတယ္။
ငါ့ကဗ်ာဟာ
အနာဂတ္ကို
ဖြဲ႕စပ္ႀကိဳရင္း
မင္းကိုလည္း
“ရဲေဘာ္
ရဲေဘာ္
ရဲေဘာ္” လို႔
ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း
စည္း႐ံုးရင္းနဲ႔
လမင္းတစ္ရာ
ထိုေနရာကို
ပန္းေပါင္းတစ္ရာ
ထိုအခါကို
ရာဇဝင္နဲ႔
အခ်စ္နဲ႔
ေခတ္ရဲ႕အမွန္တရား
အသစ္ဖြဲ႔ခံစား
ေခၚေဆာင္သြားလိမ့္မယ္။
ဘဝဆိုတာ
လွပစြာ
ဆင္းရဲတတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။
ေနာင္အနာဂတ္မွာ
မင္းဟာ
မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ရဲ႕ မိခင္
ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။
ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့
မင္းဟာ
ယာမာဂူခ်ီလို လွပ
ေအးျမ႐ံုနဲ႔
လံုေလာက္ပါတယ္ကြယ္။
မင္းရယ္
ငါရယ္
သားေတြသမီးေတြ
ဖြဲ႔စည္းစိမ္းသင္း
ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ
ေမာင္သာနိုး ကဗ်ာဖြဲ႔သလို
“မဂၤလာပါ နံနက္ခင္း” လို႔
လာမယ့္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု
ခ်စ္သူ အိပ္မက္ႏႈတ္ခမ္း
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္နမ္းရေအာင္။
ခ်စ္တတ္ၿပီး
သတၲိရွိမယ္ဆိုရင္
အနာဂတ္ဟာ
ထာဝစဥ္ ခ်ိဳျမေနမွာပါ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ
ရမယ္ဆိုရင္
ရာဇဝင္မွာ
မိန္းမျမတ္မိခင္ေတြဟာ
ေကာင္းကင္တစ္ျခမ္း
ပခံုးထမ္းၿပီး
လမ္းၾကမ္းၾကမ္းလည္း
ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါသတဲ့
ကဲ
ဘယ့္ႏွယ့္လဲ
ငါ့ရင္ထဲက
မခင္ေဆြရီ (ၿမန္မာၿပည္)။ ။
ေအာင္ေဝး
ေပဖူးလႊာ၊ ၁၉၈၆၊ ဇူလိုင္။

Read More

သိန္းစြန္ငွက္ အၿပန္လမ္း (ပိုင္စိုးေ၀)

ေနာက္ဆုံးအေခါက္ပါပဲ
ကြၽန္ေတာ္
ရြာကုိၿပန္လာခဲ့ပါတယ္
အေမ ။
ရြာဆုိတာ ………
တမာ ထေနာင္း
ရွားေစာင္း ၿပာႆဒ္
သန္း ဒဟတ္ပင္ေတြနဲ႔ ၊
မုိးႏွံခ်ဳံပုတ္ ၊ ရွားပင္ငုတ္တုိ
နီညဳိညဳိ ေက်ာက္ခဲလုံးေတြနဲ႔
ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြၾကားက
တဲကေလးတစ္လုံးပါ ။
အဲဒီတဲကေလးထဲ
အေမ လဲေလ်ာင္းေနေပါ့။
အေမ …. ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီ အေမ ။
အေမ့ ေျခအစုံကုိ ေပြ႕ဖက္
အသံမထြက္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ငုိတယ္ ။
ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေျခာက္ေတြ
တရွဲရွဲၿမည္လုိ႕ … … … … ။
ကြၽန္ေတာ့္ကုိ စကားမေျပာခ်င္လုိ႔
အေမ့ သြားေတြ တင္းတင္းေစ့ထားသလား
ကြၽန္ေတာ္႕ ကုိ မၿမင္ခ်င္လုိ႕
အေမ့ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသလား
ထ ၾကည့္ပါဦး
စကားေျပာပါ ဦး အေမရယ္ ။
ေဟာ .. အေမ …..
အေမ့ကုိ သူတုိ႔
ဟုိးမွာ မန္က်ည္းပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းညဳိ႕ညဳိ႕နဲ႔
ဇရပ္ အုိအုိ
ေက်ာက္တုံးနီညဳိညဳိေတြ စီထားတဲ့
သခၤ်ဳိင္းဆုိတဲ့ ေနရာကုိ
ပုိ႕ၾကေတာ့ မလုိ႔တဲ့ ။
လွည္းဘီးကုိ ျပင္ဆင္ၿပီးၾကေပါ့
အေမ့ အေလာင္းကုိ
ေခါင္းထဲထည့္ၾကေပါ့
ေၾကးစည္ကုိ
ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ့ ။
ကြၽန္ေတာ္
မငုိပါဘူး အေမ
ငုိလုိ႔ မရေတာ့ဘူး အေမ
အေမ့ေၿမး ကေလးေလးေတြ
ကြၽန္ေတာ့္တူနဲ႔ တူမေလးေတြ
သူတုိ႔ ငုိပါေစ ။
အေမ့သား သူတုိ႕ရဲ႕အေဖ
ကြၽန္ေတာ့္ အကုိၾကီး
အေမ့သမီး သူတုိ႕ရဲ႕အေမ
ကြၽန္ေတာ့္အစ္မ ၊
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမ
အေမ့အရင္ ေစာေစာစီးစီး
ေဟာသည္ေလာကၾကီးထဲက
ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့
မိတဆုိး ဖတဆုိး
ေဟာသည္ကေလးေလးေတြ
အေမ့အတြက္ သူတုိ႔ငုိပါေစ ။
အေမ့ အတြက္
သူတုိ႕မ်က္ရည္ေတြဟာ
ထုိက္တန္ပါတယ္ အေမ ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
ေႏြဦးရက္ေတြ အေၾကာင္း
သီခ်င္းမဆုိနုိင္တဲ့
ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈလုိ
ယာခင္းထဲက အေမ့ဘဝကုိ
အေဝးကပဲ
တမ္းတပူေဆြးခဲ့သူပါ အေမ ။

” အေမ ……ေနေကာင္းပါေစ။
အေမ့အား ထာဝရလုပ္ေကြၽးၿပဳစုနုိင္သည့္ကုိယ္
ၿဖစ္ရပါလုိ၏ ”
ည အိပ္ရာဝင္ ၊ ရင္ထဲလႈပ္ခတ္
ပဲ့တင္ထပ္ခဲ့တဲ့
ခြန္အားမဲ့ဆုေတာင္းသံမ်ားၾကား
ရွည္လွ်ားလြန္းတဲ့ ညေတြသာ
ခႏၶာကုိယ္ေပၚ
တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကၿပဳန္းခဲ့ရ ။
မေန႕ကေတာ့
” အေမ႕ဆုံးၿပီ ၊ အၿမန္လာ ” တဲ႕ ။
ကုသုိလ္ၾကမၼာ ၊ ႏုံခ်ာလုိ႕လား
ဆုေတာင္းမ်ား
မျပည္႕ဝခဲ့ဘူး အေမ ။
အေမကေမြးေပမယ္႕
အေမကုိ လုပ္မေကြၽးနုိင္ခဲ့တဲ့
ေဟာသည္ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးဟာ
ဘာအသုံးက်ေတာ့မွာလဲ ။
အဲသည္လုိ ေနာင္တ တရားေတြက
ႏွလုံးသားကုိ ကုတ္ၿခစ္
ဘဝ ဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ၿဖစ္မိေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္
မငုိရဲေတာ့ပါဘူး အေမ
ငုိဖုိ႔ရာ ရွက္လွပါတယ္ အေမ
အေမနဲ႔ အတူ
အေမကုိ ေၿခဆုပ္လက္နယ္ၿပဳခဲ့တဲ့
ေဟာသည္ ကေလးေလးေတြ
သူတုိ႔ ငုိပါေစ
ေၾကးစည္ကုိ သူတုိ႔ ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့ ။
ေဟာ …….
နီညဳိညဳိေက်ာက္တုန္းေတြၾကားက
ရထားတစ္စင္းဟာ
အေဝးကုိ ထြက္သြားၿပီ ။
ဟုိး …. လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္
သည္ရြာက လူငယ္
ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္
သည္ရြာကုိၿပန္ေရာက္မလာ
ရထားဟာ သူ႕ကုိ
အေဝးသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ ။
သူနဲ႔ သူစီးသြားတဲ့ ရထားအေၾကာင္း
လူေတြ ေမ့ၾကေပါ့ ။
ေၿပာဆုိအမွတ္ရသူ
တစုံတစ္ေယာက္မွ် မရွိေတာ့ ။
အဲသည္လူငယ္ဟာ
အခု
အေမ့အေလာင္း အေမ့ေခါင္းကုိ
ဖက္ဖက္ၿပီး ငုိေနတဲ့
ကြၽန္ေတာ္ပဲေပါ့ အေမ ….. ။
ေဟာသည္ယာခင္းေတြၾကား
အေမ ေန႔တုိင္းလႈပ္ရွားခဲ့တာ
ကြၽန္ေတာ္ မၿမင္နုိင္ခဲ့ဘူး ။
အေမ႕သမီး
ကြၽန္ေတာ့္အစ္မရဲ႕ ေယာက်္ားက
ထန္းရည္သမား ၊ ထန္းရည္ခ်ဳိး ။
အေမ့သား
ကြၽန္ေတာ့္ အကုိၾကီးရဲ႕ မိန္းမက
မီးယပ္က်ဳိး၊ မ်က္စိတစ္ဘက္ကြယ္ ။
သူတုိ႔ တစ္ေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
အေမ့ေၿမး ကေလးေတြနဲ႔ အတူ
ထန္းလ်က္က်ဳိ ၊ ထင္းေခြေရခပ္
ငတ္မေသဖုိ႔
အေမရုန္းကန္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြမွာ
ကြၽန္ေတာ္သာ
ဟုိအေဝးမွာေပါ့ ။
ဟုိတႏွစ္က
တရြာလုံး မီးေလာင္ၿပာက်
အဲသည္ကတည္းက အေမဟာ
ရြာထဲကုိၿပန္မေရာက္
အိမ္ၿပန္မဆာက္နုိင္
ထန္းပင္ေအာက္က ထန္းတဲမွာ
အေမ အေနၾကာခဲ့ပါတယ္ ။
အေမေရ ……..
အေမေရ ……..
ေၾကးစည္ကုိ ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕တြန္းၾကေပါ့ ။
ဟုိး အေနာက္ေတာင္ေတာတန္းက
ထန္းပင္ရိပ္ဖ်ားမွာ
ေနလုံးဟာ တၿဖည္းၿဖည္းညဳိခဲ့ေပါ့ ။
ေတာင္သူဓေလ့
ယာမီးေငြ႕ေတြ လြင့္တက္လာေပါ့။
ဟုိေတာင္ကမူကမ္းပါးမွာ
ၿမက္စားေနတဲ့ ႏြားမေတြက
အေမ့ကုိ နႈတ္ဆက္ေနၾကသလား ။
သိန္းစြန္ငွက္အၿပန္လမ္းမွာ
က်ီးကန္းေတြ ကသုတ္ကရက္နဲ႔
ရြာဘက္ဆီ ပ်ံေၿပးၾကေပါ့ ။
ေနညဳိခ်ိန္ အိမ္အၿပန္လမ္းမွာ
ေတာတန္းလွ်ဳိေၿမာင္
ဟုိ အေနာက္ေတာင္ထဲ
ေမွာင္မည္းမည္းက
ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကုိ မဝါးမ်ဳိမီ
ကေလးဘဝအရြယ္
ငယ္ငယ္တုန္းကေလ
ေတာင္ရိပ္ေတာင္ၾကား
သစ္ပင္ဖ်ားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား ။
အေမေရ
တေစၧဆုိ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လွခ်ည့္ ။
တညသား
ပ်ဴေစာထီးဆုိလား ရဲေဘာ္ၿဖဴဆုိလား
တံခါးကုိ တအားေခါက္
ႏြားေကာက္စမ္း ၿမန္ၿမန္လုပ္
ေသနတ္ေတြ ထုတ္ခ်ိန္ၿပီး
အခုိင္အခံ့ လွည္းတစ္စင္း
ႏြားၿပာညဳိ တစ္ရွဥ္းနဲ႔အတူ
” လွည္းေမာင္း ပုိ႕ ဆုိၿပီး ”
အေဖ႕ကုိ ေခၚသြား
ရြာအေနာက္ဘက္ေတာအုပ္ၾကားက
ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရ။
အေဖေရ ……
အေဖေရ …….
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ မိသားစု ဘဝ
ရာဇဝင္ကုိ ၿဖတ္သန္းရတဲ့ညေပါ့ ။
လြတ္လပ္ေရးၿပီးခါစ
သူခုိးဓားၿပေတြ
တန္ခုိးၿပလုိ႔ေကာင္းဆဲ
ေခတ္ၾကီးထဲ လူၿဖစ္ခဲ့ရတဲ့
ကြၽန္ေတာ္
အေမ့ရဲ႕ေက်ာေပၚမွာ
ေသနတ္သံေတြၾကား
ေၿပးလႊားပုန္းေအာင္း
ရြာေတာင္ေစာင္း နဘူးခ်ဳံထဲ
ည တုိင္းပဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္
ဟုတ္လား အေမ ။
စစ္စနက္မီး အၾကြင္းအက်န္ေတြနဲ႔
ေခတ္အပ်က္ၾကီးကုိ တြန္းလွန္ရင္း
အေမရယ္ တၿခားအေမေတြရယ္
အေမေတြ အားလုံး
ကေလးေတြ ကုိ ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး
ေၿပးၾကလႊားၾက ၊ ပုန္းၾကေအာင္းၾကနဲ႔
တခ်ဳိ႕ သားေသ ၊ တခ်ဳိ႕လင္ ဆုံး
စစ္ဆုိတာၾကီးးကုိ
မုန္းခဲ့တယ္ မဟုတ္လား အေမ ။
အေဖမရွိတဲ့ေနာက္
အေမရယ္ အကုိၾကီးရယ္ ၊ အမရယ္
ကြၽန္ေတာ္ရယ္ေလ
ေလာက ကမ္းပါးမွာ
စမ္းတဝါဝါး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေပါ့ ။
အရြယ္ေရာက္ခါစ အစ္ကုိၾကီး
ထန္းလွီးသင္ရေပါ့ ။
အစ္ကုိၾကီးဟာ
သာသနာ့ေဘာင္မွာ အရုိးထုတ္
ဘုန္းၾကီးလုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ့္တုိ႔ အတြက္
ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ စြန္႔ခဲ့ရၿပီေပါ့ ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းနဲ႔ ဘုန္းၾကိးေက်ာင္သား
ၿပီးေတာ့ ၿပည္ေတာ္သာေက်ာင္းေရာက္
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ
သုိး ဆိတ္ ႏြားေက်ာင္း ။
ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ တစ္ေတြ
ဟုိသေၿပပင္ေတာင္ ေစာင္းဆီက
လက္ၿပဟစ္ေအာ္
သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔
ေခြးေခၚ ပတတ္တူး
ဟင္းရြက္ခူး ယုန္ရွာ
ေတာင္ယာလုပ္သူ ထင္းခုတ္သူေတြ
ထန္းလ်က္က်ဳိသူ ထန္းတက္သူေတြ
ေနကပူေလာင္
ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ
ဟုိးအေနာက္ေတာင္မွာ
မႈိင္းၿပာၿပာ ၿမဴခုိးေတြနဲ႔
ပုပၸါးဆုိတဲ့ေတာင္ေတာ္ၿမတ္းႀကီးဆီ
ေမွ်ာ္ၾကည့္ေငးေမာ
စိမ္းလန္းတဲ့ယာေတာေတြၾကား ။
အစ္ကုိယ္ၾကီးက ထန္းလွီး
ကြၽန္ေတာ္က ထန္းရည္အုိးသယ္
အေမရယ္ အစ္မရယ္က
ထန္းလ်က္က်ဳိ ရက္ကန္းခတ္ ထင္းေခြ
တစ္ခါတေလ ေၿမပဲေကာက္
တစ္ခါတစ္ေလ ဝါစုိက္
ေတာအလုိက္လုပ္ငန္းစုံေပါ့ ။
” ၿမဳိ႕ရြာနိဂုံး ၊ ပ်က္ၿပဳန္းေစေအာင္
ဓားၿပၾကီးၾကီး မုိက္သီးအေခါင္
မီးႏွင့္ ၿမဳိက္လုိ႕ ၊ တုိက္ခုိက္ ပူေလာင္
ဝ သ လ ၊ မွတ္ၾက သူယုတ္ေကာင္ ”
“ခေလာက္ေလးရယ္တဲ႕ ဒုိးဒုိးေဒါင္
ပ်ဳိတုိ႕ ေမာင္ယာ မလုပ္တယ္
ဝါးခုတ္တဲ႕ေတာင္”
အဲသည္လုိ အကုိၾကီး တတ္တဲ့
ကဗ်ာေတြ ၊ သံေပါက္ေတြ
ကြၽန္ေတာ့္ မွာ အေမြရခဲ့ေပါ့ ။
“ေနညိဳခ်ိန္တိမ္ေတာက္ ပ်ဳိေၾကာက္တဲ႕သည္အခ်ိန္
ဆီးမီးကြယ္မွန္အိမ္နဲ႕ …….. “
အဲသည္လုိ
ေက်းလက္ဘဝ သီခ်င္းကဗ်ာေတြ
ရင္ထဲ မွာ အျမစ္တြယ္ခဲ့ရေပါ့ ။
အေမေရ …….
ေၾကးစည္ကုိရုိက္ႏွက္ေနၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့ ။
အေမေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့
တဲကေလးဟာ
အေမ့ ရြာနဲ႕ အလွမ္းေဝးေပမယ့္
သည္ေတာသည္ေတာင္ၾကား
အေမကုိ
တစ္ေယာက္တည္း မထားရက္ပါဘူး အေမ ။
အေမ့အေမ ကြၽန္ေတာ္ အဘြား
ကြၽန္ေတာ္အဘြားရဲ႕ အေမ့အေမ စတဲ့
ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူေရာ မေတာ္သူပါ
တစ္ရြာလုံးေနာက္ဆုံး စုေဝးရာ
ေဟာဟုိ ဇရပ္အုိအုိရဲ႕
သုႆာန္ဆုိတဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္
အေမ့ကုိ
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပုိ႔ မွာေပါ့ ။
လမ္းက ၾကမ္းလုိက္တာအေမ
ေတာင္ကမူက်တ္တီးၾကား
ႏွစ္ေတြမ်ားစြာေရတိုက္စားမႈနဲ႔
ပ်က္လုလု လွည္းလမ္းေပၚမွာ
အေမ့ေခါင္းဟာ ၊ လႈပ္ယမ္းလွခ်ည့္
ၿဖည္းၿဖည္း … ၿဖည္းၿဖည္း ……..
ဆူးကုိင္းေတြေဘးဖယ္
မ်က္ႏွာကုိ ၿခစ္မိၾကဦးမယ္။
ဟုိသုႆာန္ကုိေရာက္တဲ့ခါ
ဘုန္းၾကီးေတြက
သရဏဂုံကုိ ရြတ္ဖတ္
ကြၽန္ေတာ့္ လက္နဲ႕ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝ
အေမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလုိ႔
ကြၽန္ေတာ္ အမွ်ေဝမယ္
ကြၽန္ေတာ့္ ကုိယ္ေပၚမွာ
ဖုန္ေတြေပကပ္
ညစ္ပတ္ေနမလားဘဲ။
မႏၱေလးက မိတၳီလာ
မလႈိင္ ပန္းအုိင္တစ္လမ္းလုံး
ဖုန္လုံးၾကီးထဲ ၿဖတ္ခဲ့ရ
အခုလည္းပဲ ဖုန္လုံးၾကီးထဲမွာ ။
ဖုန္ေတြ ေပကပ္ ညစ္ပတ္ေနမလားဘဲ။
ဟုိသုႆာန္ကုိေရာက္လုိ႔
ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝတဲ့ အခါ
ငယ္ဆရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး
ကြၽန္ေတာ့္ ကုိၾကည့္ၿပီး
အံ့ၾသေနလိမ့္မယ္ ။
ညေရာက္တဲ့ အခါ
ဦးေလးဘယ္ေန႔ ၿပန္မွာလဲ
တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ၿပန္လာပါေနာ္
ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆက္ေနခ်င္တယ္
ညီမေလးမွာ ဝတ္စရာအကၤ်ီ မရွိေတာ့ဘူး ။
ေဟာဒီအငယ္မ
မႏွစ္က ႏွစ္တန္းက်တယ္
ငါ့ေမာင္ရယ္
ေဟာဒီက်န္ေနတဲ့
မ်က္စိတစ္ဘက္ကလည္း
ဆရာဝန္က ခြဲရမယ္တဲ့
အစ္မလည္း ေၾကာက္တတ္လုိ႔
ေဆးရုံကုိ
ေနာက္ထပ္ မေရာက္ေတာ့ပါဘူး
စတဲ့ … စတဲ့ စကားလုံးေတြၾကား
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမ်ား
တာဝန္ယူနုိင္မလဲ
မင္းတုိ႔ အတြက္ ၊ ငါ့အတြက္
အႏွစ္သုံးဆယ္လုံးလုံး
ဦးေလးစဥ္းစားေနတုန္းပဲ
ဦးေလးဟာ
စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲကြယ္ ။
တစ္စုံတစ္ရာ
ကတိေတြေပးထားပစ္ခဲ့ၿပီး
နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ
ငွက္တစ္ေကာင္လုိ ပ်ံေၿပးသြားမယ္။
ဟုိတစ္ခါက
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့သလုိမ်ဳိး
“ေဟာသည္ကမၻာေၿမၾကီးရဲ႕
နာမက်န္းမႈေတြကုိ ေဆးဝါးကုသဖုိ႔
ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာဆရာ လုပ္ရမယ္
ကဗ်ာ ဆရာလုပ္မွ ၿဖစ္မယ္ အေမ”
အဲသလုိ ဆုိၿပီး
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့တုန္းက
ယာခင္းနံေဘး
ေတာလမ္းေလးေပၚမွာ
ၿမက္ရုိင္းပင္ေတြ ကုိတုိးၿဖတ္
တရွပ္ရွပ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဖိနပ္သံေတြ
က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ ။
ယာခင္းေတြ ေနာက္မွာခ်န္
ေတာတန္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာက္စရစ္ကုန္းေခါင္
တလင္းေၿပာင္မွာ
ယုန္ေထာင္ ပတတ္တူး ခ်ဳိးတည္
ငယ္ဘဝေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ ။
လိမ္လိမ္မာမာေနဖုိ႔
စကားလုံးတုိ႔ တုန္ခါ
အေမ့ မ်က္ႏွာေပၚက
မ်က္ရည္စေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ
လက္ၿပေနဆဲ ၊ ဥၾသဆြဲေပါ့ ။
တရွဲရွဲၿမည္လ်က္ ရထားထြက္ ခြာ
တုန္ခါေနတဲ့ ဓာတ္ၾကိဳးေပၚမွာ
ေတာက်ီးကန္းတစ္ေကာင္
ေအာ္ၿမည္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ တယ္။
ၿမဳိ႕ၿပဘဝရဲ႕
ခံစားမႈၿမစ္ ၊ ရသသစ္ထဲမွာ
ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္
ဓာတ္တုိင္မီးတုိင္ေတြ ေအာက္
တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေက်ာ္သြားရင္း
သူစိမ္းဆန္တဲ႕ လူေတြၾကားမွာ
ဟုိ … အေနာက္ေတာင္ဆီကုိ ေရာ္ရမ္း
ေတာလမ္းကေလးကုိ
လြမ္းခဲ့ရေပါ့ အေမ။
ေနညဳိခ်ိန္အိမ္ အၿပန္
လမ္းေဘးတုိက္ၾကား ဓာတ္တုိင္နားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား
“အေမေရ”
တေစၧကုိ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လွခ်ည့္
ေယာင္ရမ္း ရြတ္ဆုိ မိေသာ္လည္း
ရဲရဲတင္းတင္း
ၿဖတ္သန္းရၿပီ အေမ ။
လူမႈေဗဒ ေဝါဟာရနဲ႔
ရသသစ္ေတြက
ႏွလုံးသားကုိ တအား ကုတ္ၿခစ္
ပြတ္သပ္ၿပီး ေၿဖေသာ္လည္း
ယားယံၿမဲပါ အေမ ။
ဆည္းဆာရီထဲ
တုိးရွဲၿဖတ္သန္း
ကုိယ္လမ္းကုိ သြားခဲ့ရ
စကားၿငင္းဆန္
ကားဟြန္းသံေတြၾကား
ႏွလုံးသားတိတ္ဆိတ္ မသိစိတ္မွာ
ေရာဂါထူေၿပာခဲ့ေပါ့ အေမ ။
အေမ့ထံ ကြၽန္ေတာ္ ၿပန္မလာနုိင္ေတာ့ဘူး ။
ငါ့ေၿမးေလးေတြ
အေမ ၿမင္ခ်င္လွၿပီဆုိ ။
ေဟာ …
အၾကီးေလးက မသုမာတဲ့
ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ နဖူးက်ယ္က်ယ္နဲ႔
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ အေမ
အငယ္ေလးက မငုဝါတဲ႕
အစားပုတ္ပုတ္ ၊ ဝတုတ္တုတ္ကေလး
ေနာက္တစ္ေယာက္က
သားၾကိးေမာင္ဖုိးကာ
ေဆာ့တဲ့ေနရာမွာ ေမ်ာက္ရႈံးပါပဲ ။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက
ေမ်ာက္ကေလးလုိပဲ
ၾကီးလာရင္ေမ်ာက္နဲ႔တူမလားပဲ ။
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ
ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔
ကြၽန္ေတာ္လာခ်င္ပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္ … အေမ ။
ေဟာ ……
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးအတြက္
အရြယ္မေရာက္ခင္
ထန္းလွီးသင္ခဲ့ရတဲ့ အကုိၾကီး
ထန္းပင္ေပၚက ေဇာက္ထုိးက်
အနိစၥေရာက္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား
ကြၽန္ေတာ့္ အမ
အေမ့ သမီး ပိန္တာရုိးေလး
သားသမီးခုႏွစ္ေယာက္ေမြးေတာ့
ဆင္းရဲမႈဒဏ္ မခံနုိင္လုိ႔ထင္ရဲ႕
အနိစၥေရာက္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား အေမ ။
အေမသည္ေတာသည္ေတာင္ထဲ မွာ
အေမသားသမီးေတြနဲ႔
အေနေဝး ၊ အေသေဝးခဲ့ၾကရေသာ္လည္း
အေမ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္လား
အေမ့ေၿမးတစ္အုပ္နဲ႔
ထန္းလ်က္က်ဳိ ထင္းေခြ ၊ ေရခပ္
ကြၽန္ေတာ္ တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွ
မေထာက္ပံ့နုိင္ေပမယ့္ ၊ ငတ္မေသခဲ့ဘူး
အေမေသရတာ
ငတ္လုိ႕ မဟုတ္ဖူး အေမ ။
မေန႕က
အေမဆုံးေၾကာင္း ၊ ေၾကးနန္းရေတာ့
ခရီးသြားဖုိ႔ ဇနီးမယားနဲ႔ တုိင္ပင္
ၿပင္ရဆင္ရ ေငြရွာရနဲ႔ေပါ့ ။
ညေရာက္ေတာ့လည္း ရင္ထဲမေအး
ပူေဆြးေနဆဲမွာ
ကေလးေတြက တီဗီသြားၾကည့္ၾကသတဲ့
ေၾသာ္ .. မင္းတုိ႔ အဖြားေသတဲ့ရက္
မင္းတုိ႔အတြက္
ဘာမွ မခံစားရပါလားေနာ္ ။
ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေေလးေတြပဲ
ဆုိတာက တစ္က႑ေပါ့
ၿမဳိ႕ၿပမွာေနတဲ့ ၊ အေမ့ေၿမးကေလးေတြ
အေမနဲ႔ တအားေဝးခဲ့ပါလားဆုိတဲ့
အေတြးေတြက
တကယ့္ကုိပါပဲ
ဘဝ ဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ၿဖစ္ရၿပန္ေပါ့ အေမ ။
ခံစားရၿပီေပါ့
ကြၽန္ေတာ္ခံစားရၿပီေပါ့ အေမ ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
အဲဘတ္ကမူးမွ မဟုတ္ဘဲ ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
မာဆိုးမွ မဟုတ္ဘဲ ။
အခက္အခဲေတြ ရွိေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
ဗုဒၶဘာသာ ၿမန္မာယဥ္ေက်းမႈထဲက
လူတစ္ေယာက္ အၿဖစ္နဲ႔ပဲ
အသက္ရွင္ေနဆဲပါ အေမ ။
အေမေရ …..
အေမေရ …… အေမေရ ……
ေၾကးစည္ကုိ ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့
အေမ့ေခါင္းဟာ
လွည္းေပၚမွာ ယိမ္းထုိးလုိ႔
ရွားေစာင္းၿပႆာဒ္ပင္ေပၚက
ေဒါ့ရင္းဆုိတဲ႕ အေကာင္ေတြ
တက်ည္က်ည္ၿမည္လုိ႔
အေမ့ေၿမးကေလးေလးေတြ
အေမ့ ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကေလးေတြ
အေမကကုိ ခင္မင္တဲ့ သူေတြ
မရဏေတးကုိ ရြတ္ဆုိငုိေၾကြးလုိ႕ ။
အေမ့ေခါင္းေပၚ
ေညာင္ရြက္ေတြေၾကြက်
ဒါဟာ သခၤါရတရားေပပဲလုိ႔
ဆုိခ်င္သလား မသိေပဘူး အေမ ။
ကုန္တန္ခ်ိန္အၿပည့္နဲ႔ ကားတစ္စီး
အေဝးေၿပးလမ္းမၾကိးေပၚ
ၿဖတ္ေမာင္းသြားေနရဲ႕
ထန္းပင္ၿမင့္ၿမင့္ၾကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေၿခာက္ေတြ
တရွဲရွဲၿမည္လုိ႕ …………… ။

ပုိင္စုိးေဝ ( အစိမ္းေရာင္ၿမစ္သုိ႕ တမ္းခ်င္း ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

Read More

ဆြန္ယက္ဆင္

မူရင္းေဆာင္းပါးရွင္ က်န္းလန္ရွင္းသည္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ၿပီး၊ ဗဟိုပညာေရးသိပၸံ အင္စတီက်ဳ၏ အယ္ဒီတာ ဘုတ္အဖြဲ႕၀င္၊ ပညာေရးသမိုင္း ေလ့လာမႈ တြဲဖက္ဒါ႐ိုက္တာ၊ အႀကီးတန္း သုေတသနပညာရွင္
ျဖစ္သည္။ ဆြန္ယက္ဆင္၏ ပညာေရးအျမင္မ်ားကို ျပဳစုေရးသားရာတြင္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ဘ၀၊ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ သိပၸံနည္းက် ပညာေရး၊ ပညာေရးဆိုင္ရာ ေတာ္လွန္ေရး အယူအဆမ်ား၊ ျပည္ပမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ညီညြတ္ေစျခင္း၊ ပညာေရးတန္းတူညီမွ်မႈ၊ ပညာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ ဆြန္ယက္ဆင္၏ ပညာေရး႐ႈေထာင့္စံု ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္ငယ္မ်ားျဖင့္ တင္ျပခဲ့ပါသည္။ ဘာသာျပန္သူအေနျဖင့္ ေလးပိုင္းခြဲတင္ျပမည္ျဖစ္ရာ အပိုင္း ၂ အျဖစ္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ သိပၸံနည္းက်ပညာေရး၊ ပညာေရးဆိုင္ရာ ေတာ္လွန္ေရး အယူအဆမ်ား တို႔ကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။ _ ဘာသာျပန္သူ)

ဒီမိုကေရစီႏွင့္ သိပၸံနည္းက် ပညာေရး
နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ ဆိုးသြမ္းေသာ သဘာ၀ကို ေဖာ္ထုတ္ရန္ႏွင့္ ခ်င္မင္းဆက္လက္ထက္မွ ေျမပိုင္ရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသမားတို႔ က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် ရာဇ၀တ္မႈမ်ားကို ကန္႔လန္ကာေရွ႕သို႔ ထုတ္ယူလာရန္မွာ လူမႈပညာေရး၏ အဓိက၀တၱရားျဖစ္သည္ဟု သူယံုၾကည္သည္။

အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားသည္ အက်င့္ပ်က္ျခစားၿပီး ကိုယ္က်င့္ ေဖာက္ျပန္ၾကကာ ကိုယ့္ျပည္သူမ်ားကို ေခါင္းပံုျဖတ္၍ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၏ လိုအင္ဆႏၵကို အညံ့ခံျဖည့္ဆည္းေပးေနၾကေသာ တိုင္းျပည္သစၥာေဖာက္မ်ားဟု သူက ျမင္သည္။ သူ၏ေစတနာမွာ ျပည္သူမ်ားအၾကားတြင္ နယ္ခ်ဲ႕ႏွင့္ ကံေၾကြးခ်ေျမပိုင္ရွင္စနစ္တို႔ကို ဆန္႔က်င္ေသာ ႏိုင္ငံေရးခံစားခ်က္မ်ား ေပၚေပါက္လာေစရန္၊ ျပည္သူမ်ားအၾကားတြင္ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ႏွင့္ ကံေၾကြးခ်ေျမပိုင္ရွင္တို႔အား ဆန္႔က်င္ထၾကြၾကေစရန္ ျဖစ္သည္။

`ကၽြႏု္ပ္တို႔တိုင္းျပည္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ေရးသည္ ျပည္သူတို႔၏ ႏိုးၾကားမႈတြင္ တည္သည္´၊ `ေတာ္လွန္ေရးတြင္ လွ်င္ျမန္စြာ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိႏိုင္ရန္မွာ ၀ါဒျဖန္႔ပညာေပးမႈ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ လက္နက္ကိုင္စြဲမႈ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းတို႔ေပၚတြင္ တည္သည္´ဟု သူက ေၾကြးေက်ာ္သည္။

ထိုသို႔ေသာ ၀ါဒျဖန္႔ပညာေပးမႈမ်ားသည္ ေတာ္လွန္ေရး၏ ျပည္သူ႔မူ၀ါဒသံုးရပ္ကို ႏွလံုးသည္းပြတ္ထိေအာင္ စြဲမွတ္လ်က္ ျပည္သူမ်ား၏ စိတ္ကူးအႀကံအစည္မ်ားကို ေျပာင္းလဲေပးကာ `သမၼတႏိုင္ငံေတာ္´စနစ္အား ပိုမိုႏွစ္သက္လိုလားေသာ စိတ္အခံမ်ားအား အသင့္ျပင္ဆင္ ထားႏိုင္ၾကရန္ ရည္ရြယ္သည္။

ထိုသို႔ ဒီမိုကေရစီသမၼတႏိုင္ငံေတာ္တစ္ရပ္ အတြက္ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းမ်ားကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ရန္ ဆြန္ယက္ဆင္သည္ ခနီးလွည့္လည္ကာ ျပည္တြင္းႏွင့္ ျပည္ပတို႔တြင္ ေဟာေျပာမႈမ်ားစြာ ျပဳလုပ္ခဲ့ရသည္။ ေတာ္လွန္ေရးအယူအဆမ်ား ျပည့္လ်မ္းေနေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို သူေရးခဲ့ၿပီး `စာဖြဲ႔မခံရသည့္ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွ ဘ၀မ်ားကို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးကယ္တင္ၿပီး ႏိုင္ငံအား ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚတြင္ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးၾကဖို႔´ သူႏႈိးေဆာ္ခဲ့သည္။

ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ခ်င္မင္းဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကို စတင္ျဖဳတ္ခ်ၾကရန္ ျပည္သူလူထုအား သူ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ခဲ့သည္။ ျပည္တြင္းတြင္ေရာ ျပည္ပတြင္ပါ ၀ါဒျဖန္႔ ပညာေပးေရး အဓိကအဂၤါရပ္မ်ားအျဖစ္ `မင္းေပါင္´၊ `ဆူးေပါင္´၊ `အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ´ စသည့္ မဂၢဇင္းမ်ား၊ စာေစာင္မ်ားစြာကို ထူေထာင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ဖန္းက်ီးယို ျပဳစုထားသည့္ `ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ မထူေထာင္မီ ျပည္တြင္းႏွင့္ ျပည္ပတြင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ ေတာ္လွန္ေရး သတင္းစာမ်ား´စာရင္းတြင္ ထိုေခတ္ကာလက ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသတင္းစာႏွင့္ စာေစာင္ေပါင္း တစ္ရာထက္မနည္းသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

လူငယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ဦးျဖစ္ေသာ က်ဳိ႐ုန္းေရးသားသည့္ `ေတာ္လွန္ေရးတပ္မေတာ္´ႏွင့္ ခ်န္းရွန္းဟြာ ေရးသားသည့္ `အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံ´ အမည္ရွိစာေစာင္မ်ားသည္ ေစာင္ေရေသာင္းခ်ီ၍ ေရာင္းခ်ခဲ့ရသည္။ အုပ္စိုးလ်က္ရွိေသာ ခ်င္မင္းဆက္တို႔ က်ဴးလြန္သမွ် ရာဇ၀တ္မႈမ်ားကို သူတို႔က အေသးစိတ္ ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသျဖင့္ မေက်ခ်မ္းမႈ မ်ဳိးေစ့မ်ားကို ပ်ဳိးေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး အညြန္႔ထြက္လာေစခဲ့သည္။

၀ါဒျဖန္႔ပညာေပးမႈမ်ားကို ေဆာင္ရြက္စဥ္အတြင္း ဆြန္ယက္ဆင္သည္ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေပါင္းမ်ားစြာကို ဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့ၿပီး၊ ယင္းတို႔ထဲ၌ ရွင္းက်ဳံး၊ ထံုးမင္၊ ရိက်ီ၊ ၀မ္ရွီး၊ ကုံးက်င္ အဖြဲ႕မ်ားလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ထိုအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွတစ္ဆင့္ သူ၏`ျပည္သူ႔မူ၀ါဒသံုးရပ္´ကို ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိကာ ခ်င္မင္းဆက္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်၍ ျပည္သူ႔သမၼတဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခု ထူေထာင္ရန္ ႏႈိးေဆာ္ၿပီး၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအစည္းအေ၀းမ်ား၊ စစ္တပ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားထဲတြင္ ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့သည္။

ေတာ္လွန္ေရးသတင္းစာမ်ား၊ စာေစာင္မ်ားႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအားျဖင့္ ဆြန္ယက္ဆင္သည္ ကံေၾကြးခ် ေျမပိုင္ရွင္စနစ္ ပညာေရးႏွင့္ ယင္း၏ စာရိတၱပိုင္းကို ျပင္းထန္စြာ ေ၀ဖန္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကံေၾကြးခ်ေျမပိုင္ရွင္စနစ္၏ ပညာေရးသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ သူေျမပိုင္ရွင္ လူတန္းစား၏ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ တန္ဆာပလာတစ္ခုသဖြယ္ အသံုးေတာ္ခံေနရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုပညာေရး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ျပည္သူမ်ားအား ေခါင္းပံုျဖတ္ ဖိႏွိပ္မည့္ အရာရွိမ်ားကို ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးရန္သာ ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို -


"အစိုးရစာေမးပြဲမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရရွိျခင္းအား ဂုဏ္ျဒပ္တစ္ခုအျဖစ္ ယူဆၾကသည္။ ထိုေအာင္ျမင္မႈသည္ အဆင့္ျမင့္ရာထူးမ်ား ရရွိေစရန္ လမ္းဖြင့္ေပးသည္။ ရာထူးတစ္ခု ရရွိသည္ႏွင့္ လာဘ္မ်ား ရလာသည္။ သူတို႔၏ လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို ထိန္းသိမ္းထားရန္ သူတို႔၏ လစာမ်ားက လံုေလာက္ျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ အထက္လူႀကီးမ်ားထံ ႏွစ္စဥ္သြားေရာက္ ဂါရ၀ျပဳၾကရသည္။ ထိုအတြက္ လာဘ္မွမယူလွ်င္ မည္သည့္ေနရာမွ ေငြကို သူတို႔ရၾကမည္နည္း။ အစိုးရက သူတို႔ဘက္မွ ရပ္တည္ေပးေနသည္ျဖစ္ရာ တုံးလြန္းအလြန္းသူမ်ားမွလြဲ၍ မည္သူက ျခစားမႈမွ ကင္းေအာင္ေနၾကပါ မည္နည္း။ သူတို႔အိပ္ကပ္မ်ားထဲတြင္ ေငြစေၾကးစမ်ား ျပည့္လွ်ံသြားသည့္အခါ အခ်ဳိ႕အ၀က္ကို ရာထူးတိုးေရးအတြက္ သံုးၾကရျပန္သည္။ သူတို႔အသက္ရွင္ေနၾကသည္မွာ ထိုအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ သူခိုးအရာရွိမ်ားသည္ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ တရားေရးတို႔တြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တိုင္းကို ခ်မွတ္ရေသာ အျမင့့္ဆံုးရာထူးမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိၾကေပလိမ့္မည္။"
ဟု သူကေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ေျမပိုင္ရွင္ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္းမွ ရာဇ၀တ္မႈမွန္သမွ်သည္ ရာထူးေနရာမ်ားကို ေရာင္းစားျခင္း၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူျပဳျခင္း၊ ဥပေဒကို ထင္သလိုျပဳျခင္း၊ လူအမ်ား၏ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ အေတြးအျမင္ က်ယ္ျပန္႔လာျခင္းကို ကန္႔သတ္ျခင္း စသည္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ အမူအက်င့္မ်ားမွ ေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
ဆြန္ယက္ဆင္သည္ ေျမပိုင္ရွင္စနစ္၏ ပညာေရးကို ကာလရွည္ၾကာ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၿပီး၊ ထိုစနစ္အတြင္း ေက်ာင္းသားမ်ား ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ရသမွ်မွာ အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္သည္ဟု ယူဆခဲ့ျခင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

"ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေလးေစာင္တြဲ၊ ဂႏ ၳ၀င္ငါးက်မ္းႏွင့္ ယင္းတို႔အား အေထာက္အကူျပဳမည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကိုသာ ေလ့လာၾကရသည္။ ထိုက်မ္းမ်ားမွာလည္း လႊမ္းမိုးဆဲ အမိန္႔အာဏာ၊ လမ္းစဥ္ႏွင့္ အေတြးအေခၚတို႔ႏွင့္ မညီလွ်င္ညီေအာင္ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ား၊ ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခံထားၾကရသည္။ ယင္းတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အျမင္ကြယ္ၾကရသည္။ သာမာန္ျပည္သူမ်ား၏ ဘ၀အေၾကာင္း မပါ၀င္ဘဲ ထိုနည္းအတိုင္း ေက်ာင္းသားမ်ားအား သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကသည္။ ယင္းေၾကာင့္ပင္ ၾကင္နာျမတ္ႏိုးစြာ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္စြာ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ႐ိုးေျဖာင့္စြာ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ လိမ္ညာေကာက္က်စ္လ်က္ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ျဖစ္ေစ လူအမ်ားက အမိန္႔ဥပေဒမ်ားကို  လိုက္နာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။"

ေျမရွင္တို႔၏ ပညာေရးသည္ ျပည္သူမ်ားေတြးေခၚႏိုင္မႈကို ကန္႔သတ္ထားခဲ့သည္။ လူမ်ားသည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၏ အလိုဆႏၵကို မည္သို႔ လိုက္နာရမည္ကိုသာ သိႏိုင္ၾကသည္။ ထိုပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ပင္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအား ပိုမိုမြဲေတၿပီး ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲကာ ကိုယ့္အား ကိုယ္မကိုးႏိုင္ျဖစ္ေစသည္။  ဆြန္ယက္ဆင္က
"တ႐ုတ္ျပည္သူမ်ားသည္ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚေသာ၀ါဒျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေနထိုင္ရွင္သန္ခဲ့ၾကရၿပီး ေနာက္၊ တိုင္းတစ္ပါးသားတို႔လက္ေအာက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀ ထက္မနည္း ေနထိုင္ၾကရျပန္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တြင္ က်င့္၀တ္ပိုင္းအရ ဂုဏ္သိကၡာရွိမႈ ေပ်ာက္ဆံုးသည္မွာ ၾကာျမင့္ေပၿပီ။ ယင္းကို ျပန္ရႏိုင္ရန္ ယေန႔ေခတ္ႀကိဳးစားရာ၌ ပညာေရးျဖင့္ အစျပဳရမည္"
ဟု ေရးသားခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အရာရွိစာေမးပြဲမ်ားအား ဖ်က္သိမ္းေပးရန္ သူက ညႊန္ျပခဲ့သည္။ သူ၏ ပထမဆံုးေသာ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သည့္ ရွင္းက်ဳံးအသင္းႀကီး၏ ဖြဲ႔စည္းပံုစည္းမ်ဥ္းတြင္ "လူမႈ၀န္းက်င္၏ ဥတုရာသီကို ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္မည့္ သတင္းစာတိုက္မ်ား ဖြင့္လွစ္ထူေထာင္ႏိုင္ရန္ႏွင့္ အရည္အခ်င္းျပည့္မီေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးႏိုင္မည့္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ထူေထာင္ႏိုင္ရန္" ရည္မွန္းခ်က္ထားခဲ့သည္။

၁၉၁၁ ခုႏွစ္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေနာက္ ထြက္ရွိခဲ့ေသာ ပညာေရးဆိုင္ရာ အမိန္႔ေၾကညာစာတြင္ "ေက်ာင္းသင္႐ိုးမ်ားထဲတြင္ တ႐ုတ္ဂႏ ၳ၀င္စာေပမ်ားကို နည္းႏိုင္သမွ်နည္းပါးၿပီး၊ ပညာေရး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ္က်င့္ဆိုင္ရာ ဂုဏ္သိကၡာရွိမႈကို ျမႇင့္တင္ေပးရမည္"ဟု ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့သည္။ ပေဒသရာဇ္မ်ားအား သစၥာရွိျခင္းႏွင့္ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္အား ေလးစားျမတ္ႏိုးမႈကို ျပသျခင္းတို႔ကိုသာ ပဓာနထားေနေသာ ခ်င္မင္းဆက္၏ ေျမပိုင္ရွင္စနစ္ပညာေရးကို စြန္လႊတ္ေစခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံအား လြတ္လပ္မႈ၊ တန္းတူညီမွ်မႈႏွင့္ ညီအစ္ကိုရင္းခ်ာကဲ့သို႔ တစ္ေသြးတစ္သားတည္းျဖစ္မႈဟူေသာ စိတ္ဓာတ္တို႔ျဖင့္ အေထာက္အကူျပဳၿပီး၊ လူတစ္ဦးခ်င္းစီအား ဘက္စံုထက္ျမက္၍ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ ေပးႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းတို႔ျဖင့္ စစ္ပညာ၊ ျပည္သူ႔နီတိ၊ ကမာၻ႔အျမင္ႏွင့္ ရသအျမင္တို႔အေပၚ အေျခခံသည့္ မူ၀ါဒမ်ားကို သူဆက္လက္ ညႊန္ျပခဲ့သည္။

အာဏာႏွင့္ ေငြေၾကးရရွိေရးကိုသာ ရည္ရြယ္ေနခဲ့ေသာ ေျမပိုင္ရွင္တို႔၏ ပညာေရးအစား ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုေသာ က်င့္၀တ္ပိုင္း ဂုဏ္သိကၡာကို သင္ၾကားေပးႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္သည့္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ေသာ၊ သာတူညီမွ်ျဖစ္ေသာ၊ လႊတ္လပ္ေသာ ပညာေရးတစ္ရပ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲေစမည္ဟု သူလိုလားခဲ့သည္။
ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ေျမပိုင္ရွင္တို႔၏ ပညာေရးကို ပညာေရးအသစ္ျဖင့္ နိ႒ိတံေစခဲ့သည္။ ထိုပညာေရးသစ္သည္ တ႐ုတ္ျပည္သူမ်ား၏ ပညာေရးကို ဦးတည္ရာေျပာင္းလဲသြားေစၿပီး တိုးတက္ထြန္းကားမႈမ်ားဆီ ဦးတည္ေသာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ ပညာေရးစနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ေနာက္ထပ္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားေပၚတြင္ မ်ားစြာလႊမ္းမိုးမႈရွိေလသည္။

ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ပညာေရး ဘယ္ဟာအရင္လဲ
၂၀ ရာစုအစဦးတြင္ ခန္႔ယိုေရႊႏွင့္ လ်န္ခ်ီေခ်ာင္းတို႔ ဦးစီးေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလိုလားသူ ဘူဇြာမ်ားသည္ ခ်င္မင္းဆက္အား ကာကြယ္ေပးသည့္ သစၥာေတာ္ခံမ်ားအျဖစ္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းခံပေဒသရာဇ္ စနစ္သို႔ ေရာက္ရွိေစႏိုင္သည့္ မည္သည့္ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ဳိးကိုမဆို သူတို႔ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကို တန္ျပန္ဆန္႔က်င္ေနေသာ ယင္းတို႔အုပ္စု၏ အဆန္းထြင္ခ်က္မ်ားသည္ ခ်င္မင္းဆက္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ျပဳရာသာေရာက္ေၾကာင္း ဆြန္ယက္ဆင္က ညႊန္းျပေျပာဆိုခဲ့သည္။

"ေ၀ေက်ာင္ေပါင္၏ ပိုင္ရွင္ထံသို႔ ေပးပို႔ေသာစာထဲမွ ပညာေရးအယူအဆ" ကို ေရးသားသူ ယန္ဖူက "ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျပည္သူမ်ား၏ ဆင္းရဲဒုကၡမွာ သူတို႔၏ မသိမႈအ၀ိဇၨာတြင္ပင္ တည္ေနသည္။ အကယ္၍ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္လာဦးေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရား နိမ့္က်ေနၿပီး အသိဥာဏ္ႏံုနဲ႔ေသာ တ႐ုတ္ျပည္သူမ်ားသည္ အေရးပါေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား ေပၚေပါက္လာေအာင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ရွိမည္မဟုတ္။ လက္ရွိကာလ၏ ပရိယာယ္တြင္ တိုးတက္မႈရွိေသာ အကူးအေျပာင္းကာလတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ပညာေရးမွပင္ စတင္ရမည္"ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ထိုသို႔ေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားမ်ား၏ အယူအဆကို ဆြန္ယက္ဆင္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ေျခပသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အားျဖင့္ လူမႈေရးျပႆနာမ်ားသည္ မ်ားေျမာင္ေပြလီလွသည္ျဖစ္ရာ ျပည္သူမ်ားသည္ မေလာက္မငျဖင့္ အသက္ေမြးေနၾကရသည္။ ႏိုင္ငံအား နိမ့္ပါးေနရျခင္းမွ ဆယ္တင္၍ ေသခ်ာစြာ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းမွန္မွာ ျပည္သူမ်ား၏ အသိဥာဏ္ကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းႏွင့္ ပညာေရးကုိ လူမွန္သမွ် ရရွိႏိုင္ေစရန္ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း ဟု သူယူဆသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ပင္ ခ်င္မင္းဆက္အား ျဖဳတ္ခ်ေရးကို ျပည္သူမ်ား သတိမူေနရမည္လည္း ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပညာေရးကို ေတာ္လွန္ေရးထက္ အရင္ျပဳရမည္ဟူေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားမ်ားကို သူဆန္႔က်င္ခဲ့သည္။ ခ်င္မင္းဆက္ကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္မွသာ ပညာေရးဆိုင္ရာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ႏိုင္မည္ဟုလည္း သူယံုၾကည္ခဲ့သည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို ေျပာင္းလဲျပဳျပင္ေရးတြင္ ပညာေရးသည္ အေရးႀကီးေသာ နည္းလမ္းတစ္ခု ျဖစ္သည္ဟူေသာ အျမင္အေပၚ သူသံသယ မထားေသာ္လည္း ပထမေျခလွမ္းအျဖစ္မူ အစမျပဳသင့္ေၾကာင္း သူထုတ္ေဖာ္ခဲ့သည္။ ပထမေျခလွမ္းသည္ ေတာ္လွန္ေရးမွအပ အျခားမည္သည့္အရာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဟူ၍…။

၀ဏၰစိုး

Ref: Sun Yat-sen by Zhang Lanxin, from Thinkers on Education Part 4, UNESCO Publication

Read More

ကိုက္လမ္း

ငါဟာ
ကမာၻႀကီးကို နားစြင့္ထားသူ ယုန္ကေလးပါ
ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္
ငါ့ဝပ္က်င္းကေလးကေန ငါ အစာရွာထြက္တိုင္း
သစ္ပင္ျမက္ပင္ေလးေတြ ကိုက္ကိုက္ၿပီး
ငါထြက္လာခဲ့ၿမဲ
ခု...
လူနဲ႔ေခြးမ်ား ေတာေျခာက္ၾက
အေျပးအျမန္ ငါ့ကိုက္လမ္းေလးအတိုင္း ျပန္လာခဲ့ရာ
ပိုက္ထဲ...
ငါ့သစၥာတရားဟာ ငါ့အသက္ကိုယူသြားၾကေပါ့။ ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္။

Read More