This is default featured post 1 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
This is default featured post 2 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
This is default featured post 3 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
This is default featured post 4 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
This is default featured post 5 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
Sunday, 16 October 2011
Monday, 10 October 2011
နီကိုရဲ (သုိူ.မဟုတ္ )ရနံ.ျပယ္သြားေသာႏွင္းဆီတစ္ပြင့္
ေႏြညရဲ. ေလကတသုန္သုန္။ညရဲ. ကိုယ္သင္းရနံ.ကိုရွဳရွိက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္နဲ.ကိုရဲ
စကားေတြေျပာခဲ.ၾကသည္။ ကိုရဲ ရဲ.ေရွမွာ ဂ၇င္းရြင္၇ယ္ ၀ီစကီ
တစ္ပုလင္း။ပုလင္းက မတ္တပ္၇ပ္လုိ.။ပုလင္းထဲမွာ
လဲ.လဲ.ထေနတဲ.၀ီစကီေတြက တစ္၀က္ခ်ိဳးက်သာြးျပီ။ တစ္၀က္ျပည္္.ေနတယ္ ေျပာ၇င္လည္း ၇မယ္ထင္တယ္။ဖန္ခြက္ထဲမွ ေသာက္လက္စ ၀ီစကီက မီးေရာင္အလက္မွာ ၀င္းခနဲ ။
'ဘဲဥ ဦး ေရႊေအာင္ ၇ဲ. ၇သစာေပရဲ. ၇သ ဖတ္ျပီး ျပီလား "
" အင္း " အထက္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္က ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"နာလည္းလား" ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ယဲ.ယဲ. ျပံဳလုိက္သည္။
အျငင္း၀ါက်တစ္ေၾကာင္းသံုးလုိက္
"မင္းစာေရးသင္.တယ္ ဘဲဥ"
ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနရာမွ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးျဖင့္ ၾကည္.လုိက္သည္။ ညကတိတ္ဆိတ္ေနသည္။သန္းေခါင္ပင္ေ
ခပ္လွမ္းလွမ္းမီးကင္းမွ သံေခ်ာင္း ကို ပ်င္းတြဲတြဲ ေခါက္သံ ၾကားလုိက္ ရသည္။
" ေဒါင္ ေဒါင္ "
ညႏွစ္နာရီ ၊ လူ ႏွစ္ေယာက္။
"ကြ်န္ေတာ္စာပဲဖတ္ခ်င္တာ မေ၇းတတ္ဖူး ေရးလည္းမေရးခ်င္ဘူး"
" ေအးေလ ဆက္ဖတ္ပါ ရင္ထဲ ျပည္က်ပ္လာတဲ. တစ္ေန. မင္းစာေရးခ်င္လာလိမ္.မယ္"
ကြ်န္ေတာ္နဲ. သူ ဒီလိုညေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ. ဖူးသည္။ အထူးသျဖင္း ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေန.ညမ်ား။ေက်ာင္းပိတ္ တုိင္း ကြ်န္ေတာ္သူ .အိမ္ေရာက္သြားတတ္သည္။
စာအုပ္ငွား၇င္ႏွင့္စာေၾကာင္းေျ
စာေ၇းဆရာေတြကို ေတြ.၇တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္အားက်သူေတြေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ေမြးရာပါေရာဂါ ဟုဆုိခ်င္ဆုိ ေရာဂါတစ္ခုရွိသည္။စာအုပ္ခ်စ္ျ
လြတ္ေလးစား ျခင္း။ခပ္ ႏြမ္းႏြမ္း အ၀တ္စားႏွင့္္္စာေရးဆရာ ရွိဳးက်က်၀တ္ထားေသာ စာေရးဆ၇ာ အႏွီဆ၇ာတုိ.ကို ဤဒြႏၷယာၾကီးေပၚ ရပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္က အားက်စိတ္ျဖင့္
ရင္ဘတ္ၾကီးျပည္.ႏွက္ေနသည္။
"ငါ ေရႊဥေဒါင္း သိပ္ခုိက္တယ္ စကားဆက္သံုးတာ သိပ္ေကာင္းတယ္ မင္းေလ.လာသင့္တယ္ သူလုိေရး ႏုိုင္တာ ေရႊဥေဒါင္းပဲရွိတယ္ မင္းဘူးဦးၾသဘာသ က်ေတာ.
စကားေျပဘယ္ေလာက္ရွင္းလဲ"
"ဟုတ္"
ကြ်န္ေတာ္ ေရာေရာင္ေခါင္းျငိမ္.လုိက္သည္။
" ငါဆရာနတ္ႏြယ္ကို သိပ္အားက်တယ္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းလုိ ၀တၳဳရွည္ၾကီးေရးခ်င္တယ္ ေခတ္သံုးေခတ္ မ်ိဳးဆက္သံုးဆက္ လြတ္လပ္ေရးရစေခတ္ကေန မင္းတုိ.ေခတ္ထိေပါ. အခ်ိန္အေတာ္ယူရမယ္ကြာ"
သူကအေ၀းကို ထြက္သြားေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင္း
"ဘဲဥအိပ္ေတာ." တေရးႏိုးလာေသာ မဒမ္နီကိုရဲက ေျပာလုိက္သည္။
"မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး အန္တီႏိုင္သားတို.စကားေကာင္းတံု
တစ္ခါေတာ. မေဟသီ မဂၢဇင္းတြင္ပါေသာ နီကိုရဲ၊ ကိုဦးေဆြ အင္တာဗ်ဴးႏွင့္ပတ္သတ္၍ေတာ္ေတာ္
ကုိရဲ က ဆရာဗန္ေမာ္တင္ေအာင္၊ဆ၇ာၾကီး ဒဂံုတာရာတုိႏွင့္ပတ္သတ္ျပီးေျပာ
တစ္ညေတာ.
"ငါမူးလုိ.ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ဘဲဥ ငါမူးလို.မဟုတ္ဘူးကြ စာေရးဆ၇ာတစ္ေယာက္ဟာ ၀ါဒတစ္ခု၊စနစ္တစ္ခုေအာက္မွာ စာေ၇းရင္သူ.စာဟာ ေခတ္တုိက္စားတာ မခံဘူး၊ အႏုပညာမေျမာက္ေတာ.ဘူးကြ
ဆ၇ာၾကီ ေရႊဥေဒါင္းတုိ. ဆ၇ာေဇာ္ဂ်ီစာေတြၾကည္. ဘယ္၀ါဒမွ မစြန္းဘူး အႏုပညာသက္သက္ဒါေၾကာင္ဒီေန.ထိ ခံစားလုိ.ဖတ္လုိ.ရေနတာေပါ့" ကြ်န္ေတာ္သူကို.ေငးေငးရီရီၾကည္.
ဘာသာေရးႏွင္ပတ္သတ္၇င္ေတာ. သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ဆ၇ာၾကီးဦး ေရႊေအာင္ႏွင့္ ခ်မ္းေျမ.ဆ၇ာေတာ္ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကသည္
"မင္းေက်ာင္းစာလည္းက်က္ဦး"
"ဟုတ္ကဲ."
တေနမွာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းကို အဓိက ရိုက္ႏွက္ေသာ စာအုပ္သံုးအုပ္အေၾကာင္းေျပာမိ
ဦး ေရႊေအာင္၏ ပါရမီဆယ္ပါး စာအုပ္ပါးေလး၊ ဆရာပါ၇ဂူ၏ စိတၱေလခါ၊ ဟာမန္ဟတ္၏ သိဒၵဓ
သူကျပံဳးတခ်က္ျပံဳးေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ဂိုေထး၏ The Sorrows of Young Werther ကို သေဘာက်ေၾကာင္းေျပာမိသည္။ ရူးဆုိ၏ social contract ထက္ Mercus Aurelius ၏ The Meditations of Marcus Aurelius
ကိုပိုသေဘာက်ေၾကာင္းေျပာျပမိသည္
သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကီးလုပ္ေနသည္။
"ဘဲဥ မင္းကိုတစ္ခုေျပာမယ္ ၊ မင္းစာေရး၇င္ သတိထားဖုိ. ၊ဘယ္ေတာ.မွ ကိုယ္သိတယ္ ထင္ျပီး သိပ္မေျပာခ်င္နဲ. အကြက္မဆုိက္ဘဲ ထုိးထဲ.လုိက္သလုိ ျဖစ္ျပီး စာအ၇သာပ်က္သြားတတ္တယ္"
ကြ်န္ေတာ္လုိလူငယ္တစ္ေယာက္ ဖုိူးေျပာခ်င္ျဖစ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္အဖိို.ေတာ. သူ.စကားေတြက ဆာမူဒုိင္း၏ ဒါးခ်က္လုိ၊
တစ္ခ်က္ထဲ သိေသာ္ "တိခနဲ"
"မင္းစာဖတ္ျပီး သူမ်ားေျပာတာေတြ လုိက္ေျပာေနတာထက္ မင္းကိုယ္ပိုင္ဦးေႏွာက္နဲ. အေတြးအေခၚေတြ ရေအာင္တည္ေဆာက္ယူတတ္ရတယ္ကြ ဒါမွစာဖတ္တာတန္ဖုိးရွိမွာ"
ဒီစကားေတြက ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲမွာ "လင္းခနဲ"
satori (ဆာတိုရီ)ေလးတစ္ခု။ ပိတ္ထားေသာ တံခါးေတြကို ၀ုန္းခနဲ ရိုက္ဖြင့္လိုက္သလို၊ တရုတ္လုိေတာ. ခုိင္းမိ္န္ လုိ ေျပာလုိ.၇မည္ထင္သည္။ နားလည္မွု.ကို ဖြင့္ျခင္းေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ျပင္ပမွာ ေနျဖစ္သည္၊ သူနွင့္ကာလ ျခားကာ ေတြ.ဆံုးျခင္းေတြ ေ၀းခဲ.ရသည္။
တေန.
ထိုတစ္ေန.၀ယ္
ကြ်န္ေတာ္ညီမေလးက ကြ်န္ေတာ္ဆီ ဖုန္းဆက္လာသည္။
"ကုိၾကီး ဦးရဲ ဆံုးသြားျပီ.. " သူမအသံက ဆုိ.နင့္ေနသည္။
"အန္တီႏိုင္က ကိုၾကီးကိုမေျပာဖို. တားေသးတယ္၊ အေဖၾကီးက ေနာင္လဲသိမွာဘဲ ေျပာလုိက္ဆုိလုိ. ဖုန္းဆက္တာ"
ေရွ့ စားပြဲခံုေပၚ တင္ထားေသာ ႏြမ္းစျပဳေနေသာ နွင္းဆီးပြင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေၾကကြဲစြာ ၾကည္.ေနမိသည္။
ညီမေလး၏ အသံကလည္းတုိ.း၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြား ျပီ။
ကြ်န္ေတာ္.ေ၀၀ါးမ်က္လံုးးေတြက ႏွင္းဆီပြင့္ဆီမွာ.............
ႏြမ္းလ်ႏွင္းဆီက ရနံ.ျပယ္ေနျပီေကာ။
--
ကိုေအာင္
လဲ.လဲ.ထေနတဲ.၀ီစကီေတြက တစ္၀က္ခ်ိဳးက်သာြးျပီ။ တစ္၀က္ျပည္္.ေနတယ္ ေျပာ၇င္လည္း ၇မယ္ထင္တယ္။ဖန္ခြက္ထဲမွ ေသာက္လက္စ ၀ီစကီက မီးေရာင္အလက္မွာ ၀င္းခနဲ ။
'ဘဲဥ ဦး ေရႊေအာင္ ၇ဲ. ၇သစာေပရဲ. ၇သ ဖတ္ျပီး ျပီလား "
" အင္း " အထက္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္က ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"နာလည္းလား" ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ယဲ.ယဲ. ျပံဳလုိက္သည္။
အျငင္း၀ါက်တစ္ေၾကာင္းသံုးလုိက္
"မင္းစာေရးသင္.တယ္ ဘဲဥ"
ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနရာမွ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးျဖင့္ ၾကည္.လုိက္သည္။ ညကတိတ္ဆိတ္ေနသည္။သန္းေခါင္ပင္ေ
ခပ္လွမ္းလွမ္းမီးကင္းမွ သံေခ်ာင္း ကို ပ်င္းတြဲတြဲ ေခါက္သံ ၾကားလုိက္ ရသည္။
" ေဒါင္ ေဒါင္ "
ညႏွစ္နာရီ ၊ လူ ႏွစ္ေယာက္။
"ကြ်န္ေတာ္စာပဲဖတ္ခ်င္တာ မေ၇းတတ္ဖူး ေရးလည္းမေရးခ်င္ဘူး"
" ေအးေလ ဆက္ဖတ္ပါ ရင္ထဲ ျပည္က်ပ္လာတဲ. တစ္ေန. မင္းစာေရးခ်င္လာလိမ္.မယ္"
ကြ်န္ေတာ္နဲ. သူ ဒီလိုညေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ. ဖူးသည္။ အထူးသျဖင္း ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေန.ညမ်ား။ေက်ာင္းပိတ္ တုိင္း ကြ်န္ေတာ္သူ .အိမ္ေရာက္သြားတတ္သည္။
စာအုပ္ငွား၇င္ႏွင့္စာေၾကာင္းေျ
စာေ၇းဆရာေတြကို ေတြ.၇တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္အားက်သူေတြေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ေမြးရာပါေရာဂါ ဟုဆုိခ်င္ဆုိ ေရာဂါတစ္ခုရွိသည္။စာအုပ္ခ်စ္ျ
လြတ္ေလးစား ျခင္း။ခပ္ ႏြမ္းႏြမ္း အ၀တ္စားႏွင့္္္စာေရးဆရာ ရွိဳးက်က်၀တ္ထားေသာ စာေရးဆ၇ာ အႏွီဆ၇ာတုိ.ကို ဤဒြႏၷယာၾကီးေပၚ ရပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္က အားက်စိတ္ျဖင့္
ရင္ဘတ္ၾကီးျပည္.ႏွက္ေနသည္။
"ငါ ေရႊဥေဒါင္း သိပ္ခုိက္တယ္ စကားဆက္သံုးတာ သိပ္ေကာင္းတယ္ မင္းေလ.လာသင့္တယ္ သူလုိေရး ႏုိုင္တာ ေရႊဥေဒါင္းပဲရွိတယ္ မင္းဘူးဦးၾသဘာသ က်ေတာ.
စကားေျပဘယ္ေလာက္ရွင္းလဲ"
"ဟုတ္"
ကြ်န္ေတာ္ ေရာေရာင္ေခါင္းျငိမ္.လုိက္သည္။
" ငါဆရာနတ္ႏြယ္ကို သိပ္အားက်တယ္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းလုိ ၀တၳဳရွည္ၾကီးေရးခ်င္တယ္ ေခတ္သံုးေခတ္ မ်ိဳးဆက္သံုးဆက္ လြတ္လပ္ေရးရစေခတ္ကေန မင္းတုိ.ေခတ္ထိေပါ. အခ်ိန္အေတာ္ယူရမယ္ကြာ"
သူကအေ၀းကို ထြက္သြားေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင္း
"ဘဲဥအိပ္ေတာ." တေရးႏိုးလာေသာ မဒမ္နီကိုရဲက ေျပာလုိက္သည္။
"မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး အန္တီႏိုင္သားတို.စကားေကာင္းတံု
တစ္ခါေတာ. မေဟသီ မဂၢဇင္းတြင္ပါေသာ နီကိုရဲ၊ ကိုဦးေဆြ အင္တာဗ်ဴးႏွင့္ပတ္သတ္၍ေတာ္ေတာ္
ကုိရဲ က ဆရာဗန္ေမာ္တင္ေအာင္၊ဆ၇ာၾကီး ဒဂံုတာရာတုိႏွင့္ပတ္သတ္ျပီးေျပာ
တစ္ညေတာ.
"ငါမူးလုိ.ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ဘဲဥ ငါမူးလို.မဟုတ္ဘူးကြ စာေရးဆ၇ာတစ္ေယာက္ဟာ ၀ါဒတစ္ခု၊စနစ္တစ္ခုေအာက္မွာ စာေ၇းရင္သူ.စာဟာ ေခတ္တုိက္စားတာ မခံဘူး၊ အႏုပညာမေျမာက္ေတာ.ဘူးကြ
ဆ၇ာၾကီ ေရႊဥေဒါင္းတုိ. ဆ၇ာေဇာ္ဂ်ီစာေတြၾကည္. ဘယ္၀ါဒမွ မစြန္းဘူး အႏုပညာသက္သက္ဒါေၾကာင္ဒီေန.ထိ ခံစားလုိ.ဖတ္လုိ.ရေနတာေပါ့" ကြ်န္ေတာ္သူကို.ေငးေငးရီရီၾကည္.
ဘာသာေရးႏွင္ပတ္သတ္၇င္ေတာ. သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ဆ၇ာၾကီးဦး ေရႊေအာင္ႏွင့္ ခ်မ္းေျမ.ဆ၇ာေတာ္ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကသည္
"မင္းေက်ာင္းစာလည္းက်က္ဦး"
"ဟုတ္ကဲ."
တေနမွာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းကို အဓိက ရိုက္ႏွက္ေသာ စာအုပ္သံုးအုပ္အေၾကာင္းေျပာမိ
ဦး ေရႊေအာင္၏ ပါရမီဆယ္ပါး စာအုပ္ပါးေလး၊ ဆရာပါ၇ဂူ၏ စိတၱေလခါ၊ ဟာမန္ဟတ္၏ သိဒၵဓ
သူကျပံဳးတခ်က္ျပံဳးေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ဂိုေထး၏ The Sorrows of Young Werther ကို သေဘာက်ေၾကာင္းေျပာမိသည္။ ရူးဆုိ၏ social contract ထက္ Mercus Aurelius ၏ The Meditations of Marcus Aurelius
ကိုပိုသေဘာက်ေၾကာင္းေျပာျပမိသည္
သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကီးလုပ္ေနသည္။
"ဘဲဥ မင္းကိုတစ္ခုေျပာမယ္ ၊ မင္းစာေရး၇င္ သတိထားဖုိ. ၊ဘယ္ေတာ.မွ ကိုယ္သိတယ္ ထင္ျပီး သိပ္မေျပာခ်င္နဲ. အကြက္မဆုိက္ဘဲ ထုိးထဲ.လုိက္သလုိ ျဖစ္ျပီး စာအ၇သာပ်က္သြားတတ္တယ္"
ကြ်န္ေတာ္လုိလူငယ္တစ္ေယာက္ ဖုိူးေျပာခ်င္ျဖစ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္အဖိို.ေတာ. သူ.စကားေတြက ဆာမူဒုိင္း၏ ဒါးခ်က္လုိ၊
တစ္ခ်က္ထဲ သိေသာ္ "တိခနဲ"
"မင္းစာဖတ္ျပီး သူမ်ားေျပာတာေတြ လုိက္ေျပာေနတာထက္ မင္းကိုယ္ပိုင္ဦးေႏွာက္နဲ. အေတြးအေခၚေတြ ရေအာင္တည္ေဆာက္ယူတတ္ရတယ္ကြ ဒါမွစာဖတ္တာတန္ဖုိးရွိမွာ"
ဒီစကားေတြက ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲမွာ "လင္းခနဲ"
satori (ဆာတိုရီ)ေလးတစ္ခု။ ပိတ္ထားေသာ တံခါးေတြကို ၀ုန္းခနဲ ရိုက္ဖြင့္လိုက္သလို၊ တရုတ္လုိေတာ. ခုိင္းမိ္န္ လုိ ေျပာလုိ.၇မည္ထင္သည္။ နားလည္မွု.ကို ဖြင့္ျခင္းေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ျပင္ပမွာ ေနျဖစ္သည္၊ သူနွင့္ကာလ ျခားကာ ေတြ.ဆံုးျခင္းေတြ ေ၀းခဲ.ရသည္။
တေန.
ထိုတစ္ေန.၀ယ္
ကြ်န္ေတာ္ညီမေလးက ကြ်န္ေတာ္ဆီ ဖုန္းဆက္လာသည္။
"ကုိၾကီး ဦးရဲ ဆံုးသြားျပီ.. " သူမအသံက ဆုိ.နင့္ေနသည္။
"အန္တီႏိုင္က ကိုၾကီးကိုမေျပာဖို. တားေသးတယ္၊ အေဖၾကီးက ေနာင္လဲသိမွာဘဲ ေျပာလုိက္ဆုိလုိ. ဖုန္းဆက္တာ"
ေရွ့ စားပြဲခံုေပၚ တင္ထားေသာ ႏြမ္းစျပဳေနေသာ နွင္းဆီးပြင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေၾကကြဲစြာ ၾကည္.ေနမိသည္။
ညီမေလး၏ အသံကလည္းတုိ.း၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြား ျပီ။
ကြ်န္ေတာ္.ေ၀၀ါးမ်က္လံုးးေတြက ႏွင္းဆီပြင့္ဆီမွာ.............
ႏြမ္းလ်ႏွင္းဆီက ရနံ.ျပယ္ေနျပီေကာ။
--
ကိုေအာင္
Sunday, 9 October 2011
သံစံုၾကဴးတဲ့ည
ညက
တိတ္ဆိတ္လို႔.
ခုန္ေနတဲ့ၾကယ္သံတခၽြင္ခၽြင္လည္းမရွိ
အေတြးကို
စကားအက်ယ္ၾကီးေၿပာမယ့္
လမင္းလည္းမရွိ
ေလၿပည္လည္းလက္ၿပတ္က်
သစ္ရြက္ေတြညပ္ခဲေနတဲ့ညေပါ့..
အဲဒီညမွာ
ကတိစကားနဲ႔အမွား
ဦးသူစားတမ္းၿဖစ္ခဲ့တယ္။
ပန္းပြင့္ေတြက
ကိုယ္ပြင့္တဲ့ပန္းကိုကိုယ္ၿပန္ပန္ထားတဲ့ည
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ရင္ခုန္သံ
အၿပန္အလွန္မ်ိဳေနၾကတဲ့ည
သန္းေခါင္ယံလေရာင္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က
တၿဖည္းၿဖည္းမင္းဘက္ကိုပါသြားတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
စကားလံုးေတြ
ရင္ပတ္ေပၚဝုန္းကနဲဝုန္းကနဲ
ခုန္တက္လာၾကၿပီးမွ
ဘာမွမေၿပာပဲ
သစၥာရွိရွိအေသခံသြားခဲ့တယ္။
မ်က္ရည္ေတြေဖာက္ခ်ၿပီးစမ်က္လံုးထဲ
ေနာင္တငါးတစ္ေကာင္တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ေနတဲ့ည
အေမွာင္ႏုထံစြန္႔ခဲ့တဲ့အနမ္းဦးတို႔
ေပ်ာ္ပါးၿမဴးတူးတဲ့ည
ခံစားမႈမွာ ဥိးေႏွာက္တစ္ၿခမ္းတိတိ
ညြတ္ကြင္းမိတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
ငယ္ေဖာ္..ငယ္ေပါင္း…ေက်ာင္းေနဖက္..
သူငယ္ခ်င္း…အခင္ဆံုး..အခ်စ္ဦး..အခ်စ္ဆံုး..
အဲဒီစကားလံုးေတြ
တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္
အေသကိုက္ၾကၿပီး..
ေမာသြားေတာ့
အေမွာင္ထဲ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့တယ္။ ။
နီကိုရဲ
တိတ္ဆိတ္လို႔.
ခုန္ေနတဲ့ၾကယ္သံတခၽြင္ခၽြင္လည္းမရွိ
အေတြးကို
စကားအက်ယ္ၾကီးေၿပာမယ့္
လမင္းလည္းမရွိ
ေလၿပည္လည္းလက္ၿပတ္က်
သစ္ရြက္ေတြညပ္ခဲေနတဲ့ညေပါ့..
အဲဒီညမွာ
ကတိစကားနဲ႔အမွား
ဦးသူစားတမ္းၿဖစ္ခဲ့တယ္။
ပန္းပြင့္ေတြက
ကိုယ္ပြင့္တဲ့ပန္းကိုကိုယ္ၿပန္ပန္ထားတဲ့ည
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ရင္ခုန္သံ
အၿပန္အလွန္မ်ိဳေနၾကတဲ့ည
သန္းေခါင္ယံလေရာင္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က
တၿဖည္းၿဖည္းမင္းဘက္ကိုပါသြားတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
စကားလံုးေတြ
ရင္ပတ္ေပၚဝုန္းကနဲဝုန္းကနဲ
ခုန္တက္လာၾကၿပီးမွ
ဘာမွမေၿပာပဲ
သစၥာရွိရွိအေသခံသြားခဲ့တယ္။
မ်က္ရည္ေတြေဖာက္ခ်ၿပီးစမ်က္လံုးထဲ
ေနာင္တငါးတစ္ေကာင္တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ေနတဲ့ည
အေမွာင္ႏုထံစြန္႔ခဲ့တဲ့အနမ္းဦးတို႔
ေပ်ာ္ပါးၿမဴးတူးတဲ့ည
ခံစားမႈမွာ ဥိးေႏွာက္တစ္ၿခမ္းတိတိ
ညြတ္ကြင္းမိတဲ့ည
အဲဒီညမွာ
ငယ္ေဖာ္..ငယ္ေပါင္း…ေက်ာင္းေနဖက္..
သူငယ္ခ်င္း…အခင္ဆံုး..အခ်စ္ဦး..အခ်စ္ဆံုး..
အဲဒီစကားလံုးေတြ
တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္
အေသကိုက္ၾကၿပီး..
ေမာသြားေတာ့
အေမွာင္ထဲ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့တယ္။ ။
နီကိုရဲ
ေစတနာလြန္ . . . ကၽြန္
လူ႔ေလာကတြင္ ဆိုးသည္မ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ရသလို ေကာင္းသည္ မ်ား ကိုလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဆံုေတြ႕ရတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထိုေန႔က စာေပမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္အိမ္ျပန္ရန္ အခိ်န္ေရာက္သျဖင့္ 38 လမ္းအေပၚလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ရုပ္ရွင္ရံုထိပ္မွ အိမ္ျပန္ရန္ ကက ေတြကို လက္ညိႇဳး ေထာင္ျပီးတားရပါသည္။ ကက ငွားရသည္ကလညး္မလြယ္ပါ။
တခိ်ဳ႕ ကားသမားေတြက တားတုန္းမွာ ထိုးရပ္လိုက္ေသာ္လည္း သြားမည့္ေနရာကို ေျပာသည့္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္အဲ့ဒီဘက္ မေရာက္ေတာ့ဖူးဗ် ဆိုျပီး ထြက္သြားတတ္ၾကသည္။
တခိ်ဳ႕ ကေတာ့ ဘာမွ်ပင္မေျပာပဲ ေမာင္းထြက္သြားတတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတိတၾကီးႏွင့္ ကက ကို ငွားေန ရျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ေစ်းသည္ေတြ အသံကညံကာ လူေတြက ႐ႈတ္ေထြးေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လူေတြသည္ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ ၾကဖို႔ အလုအယက္ျဖစ္ေနၾက၏။ ဒါဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အိမ္ကေန ကိုယ္စြန္႔ၿပီး ဘာေၾကာင့္ဒီၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ေနရသနည္း ဟု ကၽြန္ေတာ္ လူတိုင္းကို လိုက္ေမးလွ်င္ ၀တၳဳေပါင္းရာခ်ီၿပီး ရလိမ့္မည္ထင္သည္။ မင္း လိုပဲကြ ဟု ေျပာေသာလူႏွင့္လည္း ဆံုႏိုင္ ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကကတစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕ကို ထိုး၍ ရပ္သည္။
“သု၀ဏၰသြားေကာလိပ္ေရွ႕ကိုသြားခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်”
“ႏွစ္ေထာင္”
ကၽြန္ေတာ္ ကားတံခါးကိုဖြင့္ေတာ့ ဖြင့္မရ။ ကကကားေတြမွာ ထိုသို႔ ျဖစ္သည္မွာ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕တံခါးေတြက အျပင္ကဖြင့္မွ
တစ္ခ်ိဳ႕ တံခါးေတြကအထဲမွဖြင့္မွ တစ္ခ်ိဳ႕ တံခါးမ်ားဆိုလွ်င္ ျပတင္း ေပါက္ဖြင့္ရေသာ လက္ကိုင္ပင္မရွိ၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငွားမိသူက သီးခံၿပီးစီးရပါသည္။
ထိုေန႔က ကားဆရာကေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္၍ မရမွန္း သိသျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ ဆင္းဖြင့္ေပးရွာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သူ႔ကိုအားနာသြား၏။ သူေတာင္းသည့္ ေစ်းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သင့္ေတာ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ေထာက္ငါးရာ ေလာက္ေစ်းရွိသည္။ သို႔ေသာ္သူက တစ္ခြန္းတည္းပဲေျပာသည္ ဒီလို မွန္ကန္တိက်ေသာ ကားဆရာနဲ႔ ကားစီးရတာ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွ်င္ ေတာင္ စိတ္ညစ္စရာ မရွိႏိုင္ပါ . . ။
ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ၿပီးကတည္းက စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ဇိမ္ယစ္ေနလိုက္မိသည္။
“အသြားအလာပါးတယ္ဗ်ာ၊ ခုထိ အံုနာကိုေပးရမယ့္ ေန႔ထြက္ေတာင္ မရေသးဘူး”
ကားဆရာသည္ ကားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေမာင္းရင္းပင္ စကားဆို လာသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ခန္းမွာ ဇိမ္ယစ္ ေနတာေလးကို ေလွ်ာ့ၿပီး စကားေျပာရသည္။
“ကိုယ့္ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားမနာပါနဲ႔ လမ္းၾကံဳရင္ လူတင္ပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္က ထမ္းထားရတာမွမဟုတ္တာ အခုသြားေနတဲ့ လမ္းနဲ႔ တည့္ရင္ တင္သာတင္လိုက္”
“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ အဲဒီလို နားလည္တဲ့ ခရီးသည္နဲ႔ေတြ႕ ေတာ့ ၀မ္းသာပါ တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီးရင္ အဲဒီကားကို သူ႔ကား မွတ္တာခင္ဗ်”
ကားဆရာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူရယ္ေမာ လိုက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္မွိန္းေနသည္။ သူကလည္း ဆက္ေမာင္းေန သည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကားထိုးရပ္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပုဇြန္ေတာင္ ၾကည္ေတာ္အိမ္ယာ အေက်ာ္ကေလးနား မွာျဖစ္သည္။ ကားေတြကလည္း ရႈပ္ေထြးလွ်က္ရွိ၏။ ကားဆရာသည္ အဖြားၾကီး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ သူတို႔ဘာေတြ ေျပာေနသလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဝင္စား၊ ကားဆရာကုိ လမ္းၾကံဳလွ်င္ တင္ပါဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားျပီးသား စကားကလည္း ရွိသည္ မဟုတ္ လား..။
“ေအး... မင္း ေနာက္ဖံုးဖြင့္လိုက္ ဒီမွာပစၥည္းေတြပါတယ္”
ကားဆရာလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ကားေပၚမွဆင္းျပီး ကားေနာက္ဖံုးကို ဖြင့္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုဘက္က ေျပာသံမရပ္။
“ေျဖးေျဖးမျပီးထည့္...ေျဖးေျဖး”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ...”
“မင္းႏွယ့္ကြယ္...ဒါေလးေတြ မရတာေတာင္... ေယာင္တိ ေယာင္ ကန္းနဲ႔ ၊ ငါတိုႏွစ္ေယာက္ကို အရင္ပို႔ရမွာေနာ္...”
“ဟုတ္ကဲ့”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္က အသက္ ငါးဆယ္ ႏွင့္ ေျခာက္ဆယ္ၾကား ေလာက္ရွိမည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ အရြယ္ေလာက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေျပာပံုဆိုပံုက ႏိုင္ထက္စီးနင္း ေလသံရွိ သည္။ အထက္စီးက ေျပာခ်င္သည့္ ေလသံမိ်ဳးျဖစ္ေနသည္။
သို႕ေသာ္ ဒီကိစၥသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ဟု သေဘာထားျပီး ျပန္မွိန္း ေနလိုက္၏။
“ဟ့...ေဟ့...မင္း ေရွ႕ခန္းကိုေရႊ႕ပါ”
“ဗ်ာ”
“ေရွ႕ခန္းကို သြားလို႕ေျပာေနတာ”
ကၽြန္ေတာ္... ေတာ္ေတာ္ေဒါသ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီကား ကို အရင္ငွားသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကားဆရာလွည့္ၾကည့္ေသာ အၾကည့္ က ေတာင္းပန္ေသာ အၾကည့္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာ ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ခန္းသို႕ေျပာင္းေပးလိုက္သည္။
ေရွ႕ခန္းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားဆရာကို စကားစေျပာရသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ပို႔ေပးမွာလား”
“သူတို႔က ေမခအိမ္ယာတင္ဆရာ”
“ကၽြန္ေတာ္စံျပေစ်းဘက္ကေနပဲ သြားေတာ့မွာ ၊ သူတို႔ကိုပို႔ျပီးရင္ ဆရာ့ အိမ္က မေဝးပါဘူး”
“အမေလး...ငါတို႕ကိုအရင္ပို႕ေနာ္၊ ညၾကီး သြားရလာရတာ... ျပီးေတာ့ ငါတို႔မွာက ေရႊနဲ႕ေငြနဲ႔ နင္က... ဘာျဖစ္လို႔ ကားအလြတ္ မငွားတာလဲ” မသိလို႕ေပါ့... ဒီလိုမွန္းသာသိရင္ ဘယ္ငွားပါ့မလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။
ကားဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထိုအၾကည့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ မ်က္ဝန္းျခင္းဆံုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ် မေျပာ ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ခန္းမွာပဲ မွိန္းေနလိုက္၏။ ကားဆရာက ကားကို အရွိန္ ျမႇင့္ျပီး ကၽြမ္းက်င္စြာ ေမာင္းေနသည္။
ခဏပဲၾကာသည္ ထိုအဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ေနေသာ အိမ္ရာသို႔ ေရာက္ သြား၏။ ကားဆရာက ကားထိုးရပ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။
“ဟဲ့... ေနာက္ကိုနည္းနည္းဆုတ္ဦး ဟိုမွာေတြ႕လား မီးထြန္းထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ ေရွ႕ မွာရပ္”
ကားဆရာသည္ ဘာမွ်မေျပာဘဲ သူ႕ဘက္ဂီယာကိုသာ သြင္းၿပီး ကားကို ေနာက္သို႔ ဆုတ္ေပးရွာပါသည္။
“ေအးေနၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ . . . အခုမွ ေနာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလွည့္ၾကည့္မိသည္။ အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ အဆီတစ္ထပ္ အသားတစ္ထပ္ ေတာ္ေတာ္ ၀ၿပီး မ်က္ႏွာေတြက ေတာ္ေတာ္ အတၱ ဆန္ၾကပုံရသည္။
“ေအး . . .ေနာက္ဖုံး ဖြင့္”
ကားဆရာ ဘာလုပ္ေနသည္လည္း ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္ ေတာ့ ကားေနာက္ဖုံးကိုဖြင့္ၿပီး ခုနကဆင္ထားေသာ အထုတ္ေတြကို ခ်ေပးေနရသည္။
“ျဖည္းျဖည္းေနာ္ . . . ျဖည္းျဖည္း . . . ေအး ဟုတ္ၿပီ . . . ဒီ တစ္ထုတ္ကို အရင္မ . . . မ လိုက္ေလ . . .”
“ငါေနခဲ့မယ္ . . နင္ အခန္းလိုက္ျပလိုက္”
“ပစၥည္းေတြနားမွာပဲ ေစာင့္ေနေနာ္ . . .”
“ေအးပါ . . . ငါသိပါတယ္”
ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမိန္းမႀကီးေတြႏွင့္ ဘာမွ်မေျပာခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ျပန္မွိန္းေနလိုက္၏။
ခဏၾကာေတာ့ . . . ကားတံခါးပိတ္သံကိုၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကားဆရာျဖစ္၏။ သူသည္ကားကိုခ်က္ခ်င္း ေမာင္း မထြက္ႏိုင္ဘဲ ေမာ၍ေနသည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကိုယ့္ဆရာ”
“ေျခာက္လႊာအထိ အထုတ္ေလးထုတ္ကို ထမ္းတင္ေပးခဲ့ရတယ္ဗ်ာ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ကားငွားေတာ့ ေထာင့္ႏွစ္ရာနဲ႔ ကားနဲ႔လည္း ပို႔ေပးရေသး ဒီအထုတ္ေလးထုတ္ကိုလည္း ေျခာက္လႊာကို ထမ္းတင္ ေပးရေသး . . . ဟာဗ်ာ . . ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေမာေနေသာ ကကဆရာကို ၾကင္နာစြာ ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္စီးခဲ့ရဖူးေသာ ကက ဆရာမ်ဳိးထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းေသာ ကားဆရာ ျဖစ္ပါသည္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာမွန္းမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို မေျပာပါ။
ဗိုက္သားစားေသာ ကားဆရာမ်ိဳးႏွင့္လည္း ၾကံဳခဲ့ၿပီ အခုလို ေစတနာ ေကာင္းေသာ ကားဆရာႏွင့္လည္း ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကသည္ ဆုိးခ်င္သူက ဆုိး၍ ေကာင္းခ်င္သူက ေကာင္းေနေသာ ေနရာသာ ျဖစ္ရမည္။
“ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ဆရာဘာေျပာခ်င္လဲဆရာ”
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားလုိက္သည္။ ဒါမ်ဳိးအျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘ၀မွာ မႀကံဳဖူးပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေလသံ ေအးေအးျဖင့္သာ ေျဖပါသည္။
“ေစတနာလြန္ေတာ့ . . . ကၽြန္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ”
ကားဆရာသည္ . . . . ခဏတိတ္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ . . . အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူရယ္ေသာ ရယ္သံမ်ားသည္ . . . သူေမာင္းေနေသာ ကားစက္သံကိုပင္ လႊမ္းသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ခင္ဗ်ား . . . ။ ။
နီကိုရဲ
ကၽြန္ေတာ္ ထိုေန႔က စာေပမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္အိမ္ျပန္ရန္ အခိ်န္ေရာက္သျဖင့္ 38 လမ္းအေပၚလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ရုပ္ရွင္ရံုထိပ္မွ အိမ္ျပန္ရန္ ကက ေတြကို လက္ညိႇဳး ေထာင္ျပီးတားရပါသည္။ ကက ငွားရသည္ကလညး္မလြယ္ပါ။
တခိ်ဳ႕ ကားသမားေတြက တားတုန္းမွာ ထိုးရပ္လိုက္ေသာ္လည္း သြားမည့္ေနရာကို ေျပာသည့္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္အဲ့ဒီဘက္ မေရာက္ေတာ့ဖူးဗ် ဆိုျပီး ထြက္သြားတတ္ၾကသည္။
တခိ်ဳ႕ ကေတာ့ ဘာမွ်ပင္မေျပာပဲ ေမာင္းထြက္သြားတတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတိတၾကီးႏွင့္ ကက ကို ငွားေန ရျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ေစ်းသည္ေတြ အသံကညံကာ လူေတြက ႐ႈတ္ေထြးေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လူေတြသည္ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ ၾကဖို႔ အလုအယက္ျဖစ္ေနၾက၏။ ဒါဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အိမ္ကေန ကိုယ္စြန္႔ၿပီး ဘာေၾကာင့္ဒီၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ေနရသနည္း ဟု ကၽြန္ေတာ္ လူတိုင္းကို လိုက္ေမးလွ်င္ ၀တၳဳေပါင္းရာခ်ီၿပီး ရလိမ့္မည္ထင္သည္။ မင္း လိုပဲကြ ဟု ေျပာေသာလူႏွင့္လည္း ဆံုႏိုင္ ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကကတစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕ကို ထိုး၍ ရပ္သည္။
“သု၀ဏၰသြားေကာလိပ္ေရွ႕ကိုသြားခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်”
“ႏွစ္ေထာင္”
ကၽြန္ေတာ္ ကားတံခါးကိုဖြင့္ေတာ့ ဖြင့္မရ။ ကကကားေတြမွာ ထိုသို႔ ျဖစ္သည္မွာ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕တံခါးေတြက အျပင္ကဖြင့္မွ
တစ္ခ်ိဳ႕ တံခါးေတြကအထဲမွဖြင့္မွ တစ္ခ်ိဳ႕ တံခါးမ်ားဆိုလွ်င္ ျပတင္း ေပါက္ဖြင့္ရေသာ လက္ကိုင္ပင္မရွိ၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငွားမိသူက သီးခံၿပီးစီးရပါသည္။
ထိုေန႔က ကားဆရာကေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္၍ မရမွန္း သိသျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ ဆင္းဖြင့္ေပးရွာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သူ႔ကိုအားနာသြား၏။ သူေတာင္းသည့္ ေစ်းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သင့္ေတာ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ေထာက္ငါးရာ ေလာက္ေစ်းရွိသည္။ သို႔ေသာ္သူက တစ္ခြန္းတည္းပဲေျပာသည္ ဒီလို မွန္ကန္တိက်ေသာ ကားဆရာနဲ႔ ကားစီးရတာ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွ်င္ ေတာင္ စိတ္ညစ္စရာ မရွိႏိုင္ပါ . . ။
ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ၿပီးကတည္းက စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ဇိမ္ယစ္ေနလိုက္မိသည္။
“အသြားအလာပါးတယ္ဗ်ာ၊ ခုထိ အံုနာကိုေပးရမယ့္ ေန႔ထြက္ေတာင္ မရေသးဘူး”
ကားဆရာသည္ ကားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေမာင္းရင္းပင္ စကားဆို လာသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ခန္းမွာ ဇိမ္ယစ္ ေနတာေလးကို ေလွ်ာ့ၿပီး စကားေျပာရသည္။
“ကိုယ့္ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားမနာပါနဲ႔ လမ္းၾကံဳရင္ လူတင္ပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္က ထမ္းထားရတာမွမဟုတ္တာ အခုသြားေနတဲ့ လမ္းနဲ႔ တည့္ရင္ တင္သာတင္လိုက္”
“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ အဲဒီလို နားလည္တဲ့ ခရီးသည္နဲ႔ေတြ႕ ေတာ့ ၀မ္းသာပါ တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီးရင္ အဲဒီကားကို သူ႔ကား မွတ္တာခင္ဗ်”
ကားဆရာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူရယ္ေမာ လိုက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္မွိန္းေနသည္။ သူကလည္း ဆက္ေမာင္းေန သည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကားထိုးရပ္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပုဇြန္ေတာင္ ၾကည္ေတာ္အိမ္ယာ အေက်ာ္ကေလးနား မွာျဖစ္သည္။ ကားေတြကလည္း ရႈပ္ေထြးလွ်က္ရွိ၏။ ကားဆရာသည္ အဖြားၾကီး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ သူတို႔ဘာေတြ ေျပာေနသလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဝင္စား၊ ကားဆရာကုိ လမ္းၾကံဳလွ်င္ တင္ပါဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားျပီးသား စကားကလည္း ရွိသည္ မဟုတ္ လား..။
“ေအး... မင္း ေနာက္ဖံုးဖြင့္လိုက္ ဒီမွာပစၥည္းေတြပါတယ္”
ကားဆရာလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ကားေပၚမွဆင္းျပီး ကားေနာက္ဖံုးကို ဖြင့္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုဘက္က ေျပာသံမရပ္။
“ေျဖးေျဖးမျပီးထည့္...ေျဖးေျဖး”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ...”
“မင္းႏွယ့္ကြယ္...ဒါေလးေတြ မရတာေတာင္... ေယာင္တိ ေယာင္ ကန္းနဲ႔ ၊ ငါတိုႏွစ္ေယာက္ကို အရင္ပို႔ရမွာေနာ္...”
“ဟုတ္ကဲ့”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္က အသက္ ငါးဆယ္ ႏွင့္ ေျခာက္ဆယ္ၾကား ေလာက္ရွိမည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ အရြယ္ေလာက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေျပာပံုဆိုပံုက ႏိုင္ထက္စီးနင္း ေလသံရွိ သည္။ အထက္စီးက ေျပာခ်င္သည့္ ေလသံမိ်ဳးျဖစ္ေနသည္။
သို႕ေသာ္ ဒီကိစၥသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ဟု သေဘာထားျပီး ျပန္မွိန္း ေနလိုက္၏။
“ဟ့...ေဟ့...မင္း ေရွ႕ခန္းကိုေရႊ႕ပါ”
“ဗ်ာ”
“ေရွ႕ခန္းကို သြားလို႕ေျပာေနတာ”
ကၽြန္ေတာ္... ေတာ္ေတာ္ေဒါသ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီကား ကို အရင္ငွားသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကားဆရာလွည့္ၾကည့္ေသာ အၾကည့္ က ေတာင္းပန္ေသာ အၾကည့္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာ ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ခန္းသို႕ေျပာင္းေပးလိုက္သည္။
ေရွ႕ခန္းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားဆရာကို စကားစေျပာရသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ပို႔ေပးမွာလား”
“သူတို႔က ေမခအိမ္ယာတင္ဆရာ”
“ကၽြန္ေတာ္စံျပေစ်းဘက္ကေနပဲ သြားေတာ့မွာ ၊ သူတို႔ကိုပို႔ျပီးရင္ ဆရာ့ အိမ္က မေဝးပါဘူး”
“အမေလး...ငါတို႕ကိုအရင္ပို႕ေနာ္၊ ညၾကီး သြားရလာရတာ... ျပီးေတာ့ ငါတို႔မွာက ေရႊနဲ႕ေငြနဲ႔ နင္က... ဘာျဖစ္လို႔ ကားအလြတ္ မငွားတာလဲ” မသိလို႕ေပါ့... ဒီလိုမွန္းသာသိရင္ ဘယ္ငွားပါ့မလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။
ကားဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထိုအၾကည့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ မ်က္ဝန္းျခင္းဆံုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ် မေျပာ ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ခန္းမွာပဲ မွိန္းေနလိုက္၏။ ကားဆရာက ကားကို အရွိန္ ျမႇင့္ျပီး ကၽြမ္းက်င္စြာ ေမာင္းေနသည္။
ခဏပဲၾကာသည္ ထိုအဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ေနေသာ အိမ္ရာသို႔ ေရာက္ သြား၏။ ကားဆရာက ကားထိုးရပ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။
“ဟဲ့... ေနာက္ကိုနည္းနည္းဆုတ္ဦး ဟိုမွာေတြ႕လား မီးထြန္းထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ ေရွ႕ မွာရပ္”
ကားဆရာသည္ ဘာမွ်မေျပာဘဲ သူ႕ဘက္ဂီယာကိုသာ သြင္းၿပီး ကားကို ေနာက္သို႔ ဆုတ္ေပးရွာပါသည္။
“ေအးေနၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ . . . အခုမွ ေနာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလွည့္ၾကည့္မိသည္။ အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ အဆီတစ္ထပ္ အသားတစ္ထပ္ ေတာ္ေတာ္ ၀ၿပီး မ်က္ႏွာေတြက ေတာ္ေတာ္ အတၱ ဆန္ၾကပုံရသည္။
“ေအး . . .ေနာက္ဖုံး ဖြင့္”
ကားဆရာ ဘာလုပ္ေနသည္လည္း ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္ ေတာ့ ကားေနာက္ဖုံးကိုဖြင့္ၿပီး ခုနကဆင္ထားေသာ အထုတ္ေတြကို ခ်ေပးေနရသည္။
“ျဖည္းျဖည္းေနာ္ . . . ျဖည္းျဖည္း . . . ေအး ဟုတ္ၿပီ . . . ဒီ တစ္ထုတ္ကို အရင္မ . . . မ လိုက္ေလ . . .”
“ငါေနခဲ့မယ္ . . နင္ အခန္းလိုက္ျပလိုက္”
“ပစၥည္းေတြနားမွာပဲ ေစာင့္ေနေနာ္ . . .”
“ေအးပါ . . . ငါသိပါတယ္”
ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမိန္းမႀကီးေတြႏွင့္ ဘာမွ်မေျပာခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ျပန္မွိန္းေနလိုက္၏။
ခဏၾကာေတာ့ . . . ကားတံခါးပိတ္သံကိုၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကားဆရာျဖစ္၏။ သူသည္ကားကိုခ်က္ခ်င္း ေမာင္း မထြက္ႏိုင္ဘဲ ေမာ၍ေနသည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကိုယ့္ဆရာ”
“ေျခာက္လႊာအထိ အထုတ္ေလးထုတ္ကို ထမ္းတင္ေပးခဲ့ရတယ္ဗ်ာ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ကားငွားေတာ့ ေထာင့္ႏွစ္ရာနဲ႔ ကားနဲ႔လည္း ပို႔ေပးရေသး ဒီအထုတ္ေလးထုတ္ကိုလည္း ေျခာက္လႊာကို ထမ္းတင္ ေပးရေသး . . . ဟာဗ်ာ . . ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေမာေနေသာ ကကဆရာကို ၾကင္နာစြာ ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္စီးခဲ့ရဖူးေသာ ကက ဆရာမ်ဳိးထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းေသာ ကားဆရာ ျဖစ္ပါသည္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာမွန္းမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို မေျပာပါ။
ဗိုက္သားစားေသာ ကားဆရာမ်ိဳးႏွင့္လည္း ၾကံဳခဲ့ၿပီ အခုလို ေစတနာ ေကာင္းေသာ ကားဆရာႏွင့္လည္း ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကသည္ ဆုိးခ်င္သူက ဆုိး၍ ေကာင္းခ်င္သူက ေကာင္းေနေသာ ေနရာသာ ျဖစ္ရမည္။
“ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ဆရာဘာေျပာခ်င္လဲဆရာ”
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားလုိက္သည္။ ဒါမ်ဳိးအျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘ၀မွာ မႀကံဳဖူးပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေလသံ ေအးေအးျဖင့္သာ ေျဖပါသည္။
“ေစတနာလြန္ေတာ့ . . . ကၽြန္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ”
ကားဆရာသည္ . . . . ခဏတိတ္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ . . . အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူရယ္ေသာ ရယ္သံမ်ားသည္ . . . သူေမာင္းေနေသာ ကားစက္သံကိုပင္ လႊမ္းသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ခင္ဗ်ား . . . ။ ။
နီကိုရဲ
Sunday, 14 August 2011
အင္ဒိုနီးရွားစီးပြားေရးပညာရွင္ စရီ မာလယန္နီ အင္ျဒာဝတီ
(ေဆာင္း ပါးရွင္ အင္ဒိုနီးရွားစီးပြားေရးပညာရွင္ စရီ မာလယန္နီ အင္ျဒာဝတီ Sri Mulyani Indrawati သည္ ကမ႓ာ့ဘဏ္အုပ္စု World Bank Group – WBG ၏ မန္ေနးဂ်င္း ဒါရိုက္တာျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၀ အထိ အင္ဒိုနီးရွားနိုင္ငံရဲ့ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွား အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ အမာခံ ျပုျပင္ ေျပာင္းလဲေရးသမားအျဖစ္ သူ့ကို သိၾကပါတယ္။ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းကာလ (၂၀၀၇-၂၀၁၀) အတြင္းမွာ အင္ဒိုနီးရွား နိုင္ငံထဲကို ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈေတြ လွိမ့္ဝင္လာေအာင္၊ နိုင္ငံစီးပြားေရး အင္အားေတာင့္တင္းေအာင္ စီမံခန့္ခြဲ နိုင္သူအျဖစ္ အမွတ္ေပးခံရသူျဖစ္ပါတယ္။)
ဆီးရီးယား မွာ ဆႏၵျပသမားေတြ ႏွိမ္နင္းခံေနရတာ၊ လစ္ဗ်ားက ေသြးထြက္သံယို ျပည္တြင္းစစ္၊ ယီမင္က အဓိကရုဏ္း ျဖစ္လုလု အေျခအေနေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အာရပ္ေနြဦးက မည္းေမွာင္တဲ့ ေဆာင္းရက္မ်ားဆီ ကူးေျပာင္းသြားၿပီလားလို့ စဉ္းစားစရာ ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ေကာဟုတ္ေသးရဲ့လားလို့ မယံုသကၤာ ျဖစ္ေနသူေတြလည္း ဒုနဲ့ ေဒးပါပဲ။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အစိုးရေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အီဂ်စ္နဲ့ က်ူနီးရွားမွာေတာင္ အေျခအေနက မေရရာေသးပါဘူး။ ေလ့လာသူေတြရဲ့ တဒဂၤေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ အခုက်ေတာ့ ဒီေဒသႀကီးရဲ့ ေရွ့အလားလာ ဘယ္လိုလဲ၊ စီးပြားေရး ေကာင္းဖို့၊ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ထြန္းဖို့ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားလို့ ေစာေၾကာ ေနၾကျပန္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရး ေတြနဲ့ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးခါစအေျခအေနေတြဟာ အလႈပ္အယမ္းေတြနဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မတည္ၿငိမ္တတ္ပါဘူး။ ဓားသြားေပၚ လမ္းေလ်ွာက္ရသလိုမ်ိဳးေပါ့။ အကန့္အသတ္ရွိတဲ့ လုပ္နိုင္ ကိုင္နိုင္စြမ္းနဲ့ ဘတ္ဂ်က္ အေျခအေနမွာ အလြန္အက်ြံ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးရတဲ့ ကိစၥက စမ္းသပ္မႈတခုပါပဲ။ အတိတ္ရဲ့ မတရားမႈေတြကို ျပန္လည္ တည့္မတ္ရတဲ့ကိစၥ၊ အားလံုးအတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပၚလာေအာင္ စီးပြားေရးကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ရတာေတြဟာ စိန္ေခၚခ်က္ေတြပါ။ ဝရုန္းသုန္းကားနဲ့ အေျပာင္းအလဲမ်ားတဲ့ကာလ၊ မေရရာတဲ့ အေျခအေနမွာ ပြဲလန့္တုန္း ဖ်ာခင္းခ်င္တဲ့ နိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ့ အနၲရာယ္ကလည္း ရွိေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လည္း အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလဆိုတာ မဟာအခြင့္အလမ္းတခုပါပဲ။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြတုန္းက အင္ဒိုနီးရွားမွာ အာဏာရွင္ ဆူဟာတိုကို ျဖုတ္ခ်နိုင္ၿပီး ေအာင္ပြဲခံခဲ့တဲ့ လူေတြထဲမွာ က်မလည္းတေယာက္ပါ။ ဆူဟာတိုအလြန္ အစိုးရသစ္မွာ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေလ့လာသူေတြက အင္ဒိုနီးရွားလို မြတ္စလင္နိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီဟာ သက္တမ္း မရွည္နိုင္ဘူး၊ ေနာက္ဆံုးတေန့မွာ ထိန္းမနိ္ဳင္သိမ္းမရ ျဖစ္မွာပဲလို့ ခန့္မွန္းခဲ့ပါတယ္။ က်မတို့ရဲ့ ေရွ့ခရီးကလည္း ေခ်ာက္ခ်ားစရာအတိနဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားဆိုတဲ့ အဲဒီ သံသယေတြ အကုန္မွားသြားပါၿပီ။ အေရးႀကီးတဲ့ သင္ခန္းစာတခ်ိဳ့လည္း ရလိုက္ပါတယ္။
အေရးအႀကီး ဆံုးလို့ ဆိုနိုင္တာက ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲမွာ ေလွနံဓားထစ္ပံုေသနည္း (one-size-fits-all solution) မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ အေရွ့အလယ္ပိုင္းနဲ့ ေျမာက္အာဖရိက နိုင္ငံ အသီးသီးမွာလည္း စိန္ေခၚခ်က္ေတြက တခုနဲ့တခု မတူနိုင္ပါဘူး။ မတူတဲ့အေျခအေနကို မတူသလို ကိုင္တြယ္သြားဖို့လည္း လိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးလုပ္ရမွာ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အသြင္သ႑ာန္ေရာ၊ အႏွစ္သာရပါ အတိတ္ႏွင့္ လမ္းခြဲလိုက္ၾကဖို့ပါ။ အသစ္တက္လာတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြဟာ အတိတ္ေန့ရက္ေတြ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာျပသဖို့ လိုအပ္ပါတယ္။
အေျပာင္း အလဲကို တရားဝင္ျပသဖို့ လိုပါတယ္။ ဥပေဒသစ္ေတြကို လူသိရွင္ၾကား ေရးဆြဲရပါမယ္။ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒ၊ လြတ္လပ္စြာ အသင္းအပင္း ဖြဲ့စည္းခြင့္တို့လို ျပည္သူေတြကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးတဲ့ ဥပေဒေတြက အေရးႀကီးပါတယ္။ ဥပေဒ အထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆိုတာကို လူေတြၾကားမွာ ရွင္းေအာင္လုပ္ဖို့ လိုပါတယ္။ အသြင္ ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ အဟန့္အတား ျဖစ္ေစမယ့္ အေသးအမႊားေလးကအစ ဂရုစိုက္ရပါမယ္။
အဂတိလိုက္စား မႈဟာ ဖြံ့ၿဖိုးတိုးတက္ေရးရဲ့ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစိုးရသစ္ဟာ ဒိကိစၥကို ႏွိမ္နင္းဖို့ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ၊ အဖြဲ့အစည္းေတြကို အျမန္ဖြဲ့စည္း တည္ေဆာက္ဖို့ လိုပါတယ္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ့ တာဝန္ခံမႈဟာ အမ်ားႀကိုက္ အင္အားႀကီးမားတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြလုပ္လို့ အခက္အခဲေတြၾကံုလည္း ေခါင္းေဆာင္သစ္ေတြအေနနဲ့ လက္ေလ်ွာ့လိုက္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ လူထုအေျချပု အဖြဲ့အစည္းေတြ၊ ေဒသအဖြဲ့အစည္းေတြ၊ ဆင္းရဲသားေတြနဲ့ မ်က္ႏွာမြဲေတြရဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ အမ်ိဳးသမီး ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ အဆင့္တိုင္းမွာ ပါဝင္ခြင့္ေပးသင့္ပါတယ္။
အင္ဒိုနီး ရွားမွာ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္အစ၊ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ အဂတိလိုက္စားမႈဆိုင္ရာ ဥပေဒ အလယ္၊ ဗဟိုခ်ုပ္ကိုင္မႈ ေလ်ွာ့ခ်ေရး၊ စီးပြားေရးအရ လြတ္လပ္စြာ ၿပိုင္ဆိုင္ခြင့္နဲ့ လက္ဝါးႀကီး အုပ္မႈ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒ အဆံုး၊ ဥပေဒေပါင္း တရာေလာက္ကို တႏွစ္ခြဲကာလအတြင္းမွာ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ နိုင္ငံ့ဗဟိုဘဏ္ရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အာမခံနိုင္မယ့္ ျပည္သူ့ဘ႑ာေရး ဥပေဒသစ္ကို အတည္ျပုခဲ့ပါတယ္။
ေခါင္း ေဆာင္သစ္ေတြဟာ အခက္အခဲေတြကို ႀကိုတင္ေမ်ွာ္လင့္ၿပီး ေျဖရွင္းနိုင္စြမ္း ရွိရပါမယ္။ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးခါစအခ်ိန္မွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ မို့ေမာက္ေနသေလာက္ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ အခက္အခဲေတြက ႀကီးမားလွပါတယ္။ က်မအေတြ႕အၾကံုအရ အေကာင္းဆံုးရလဒ္ေတြကို ေအးေအး သက္သာ ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့ပါဘူး။ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္နိုင္ေျခေတြကိုပဲ ညႇိႏွိဳင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ရပါတယ္။
အသြင္ကူး ေျပာင္းတဲ့ကာလမွာ လံုျခံုေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြက အႀကီးမားဆံုး အခက္အခဲပါ။ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ေတြ အားေကာင္းေနတာကို နိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ အက်ိဳးစီးပြား အုပ္စုေတြက အခြင့္ေကာင္း ယူနိုင္ပါတယ္။ စနစ္ေဟာင္းရဲ့ လက္က်န္ လံုျခံုေရးတပ္ဖြဲ့၊ မလြတ္လပ္တဲ့ တရားစီရင္ေရးစနစ္ေတြကလည္း ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို့ အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ဗ်ူရိုကေရစီစနစ္ေဟာင္းနဲ့ေတာ့ အေျပာင္းအလဲကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္နိုင္ပါဘူး။
အင္ဒိုနီး ရွားမွာေတာ့ ဒီလို အက်ပ္အတည္းေတြကို တီထြင္မႈရွိရွိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။ ဥပမာ ဘ႑ာေရး ေဒဝါလီခံတဲ့ကိစၥ၊ အဂတိလိုက္စားမႈကိစၥေတြကို တာဝန္ယူေျဖရွင္းဖို့ လြတ္လပ္တဲ့ တရားသူႀကီး တေယာက္ကို ခန့္ခဲ့ပါတယ္။ ရွိေနတဲ့ တရားသူႀကီးေတြဟာ နာမည္ပ်က္ ေပါင္းမ်ား ေနလို့ပါ။ အလားတူ ဆင္းရဲသားေတြကို ဦးစားေပးတဲ့ လုပ္ငန္း (pro-poor agenda) အရ အလုပ္အတြက္ ေငြ cash-for-work အစီအစဉ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့အခါမွာ လူထုေတြကိုပဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။
စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္မႈေတြ အဆင္ေျပဖို့ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္သစ္ေတြအတြက္ အၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြ လိုပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ေနသားတက် ျပန္ျဖစ္ဖို့၊ အထူးသျဖင့္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြကို ဖန္တီးေပမယ့္ အဓိက အင္ဂ်င္ျဖစ္တဲ့ အေသးစားနဲ့ အလတ္စား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ဖြံ့ၿဖိုးလာေအာင္၊ စြန့္ဦးတီထြင္သူေတြအႀကိုက္ စီးပြားေရး ေရခံေျမခံ ျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးဖို့ လိုပါတယ္။ အခုျဖစ္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေတြရဲ့ အစျဖစ္တဲ့ က်ူနီးရွားက လမ္းေဘး သစ္သီးသည္ေလးတေယာက္ကို အာဏာပိုင္ေတြက ေႏွာင့္ယွက္ ေစာ္ကားလို့ သူ့ကိုယ္ကို စေတးသြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ျပန္သတိရဖို့ ေကာင္းပါတယ္။
တာဝန္ခံမႈမရွိ၊ လူမႈအသိုက္အဝန္းတခုလံုး မပါဝင္တဲ့ စီးပြားေရးေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ေရရွည္မခံပါဘူး။ အစိုးရသစ္ေတြအေနနဲ့ ဆင္းရဲသားေတြ၊ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးသူေတြကို ကာကြယ္ဖို့ ခက္ခဲတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ လုပ္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲမႈတိုက္ဖ်က္ေရး၊ အလုပ္အကိုင္ ဖန္တီးေရး အစီအစဉ္ေတြအတြက္ အရင္းအျမစ္သစ္ေတြ ပိုထြက္လာဖို့ မလိုအပ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ေငြေၾကးအရ က်ားကန္ေပးတာေတြကို ဖ်က္သိမ္းသင့္ရင္ ဖ်က္သိမ္းရမွာပါပဲ။
အင္ဒိုနီး ရွားမွာဆိုရင္ ဆင္းရဲသား (poor) ေတြနဲ့ စားနိုင္ေသာက္နိုင္ (near-poor) ဆိုၿပီး ခြဲျခားခဲ့ရပါတယ္။ လူတိုင္းကို လစာတိုးေပးဖို့၊ ေငြေၾကးအရ က်ားကန္ေပးဖို့ က်မတို့ မတတ္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ သူေတြကို ကူညီနိုင္ဖို့အတြက္၊ တျခားသူေတြကို ဖယ္ထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါအင္မတန္ ခက္ခဲၿပီး လူႀကိုက္နည္းတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးတခု ေျပာစရာရွိတာက အေျပာင္းအလဲကာလ ရႈပ္ေထြးတဲ့ ျပုျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ အတြက္ ေငြအျပင္၊ နည္းပညာလည္း လိုပါတယ္။ က်မ အင္ဒိုနီးရွားရဲ့ ဘ႑ာေရး ဝန္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက က်မ လက္ေအာက္မွာ ဝန္ထမ္း ၆ ေသာင္း ၄ ေထာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို့ နိုင္ငံရဲ့ အခြန္စနစ္ကို ေခတ္မီေအာင္ လုပ္မယ္လည္း ဆိုလိုက္ေရာ တနိုင္ငံလံုးမွာ တကယ္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ က်ြမ္းက်င္သူ ရွာလို့ မရေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ က်မတို့အတြက္ အျပင္ကေန အကူအညီ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပုျပင္ ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဉ္ဟာ ကိုယ့္နိုင္ငံရဲ့ အေရးကိစၥ ျဖစ္တဲ့အတိုင္း က်မတို့ ဘယ္တုန္းကမွ လက္ေျမွာက္ အရွံဳးမေပးခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အလဟႆ မေနခဲ့ပါဘူး။ အကယ္၍ ကိုယ့္နိုင္ငံရဲ့ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကို ကိုယ္ဘာသာ တာဝန္ယူ မလုပ္ခဲ့ရင္ အင္ဒိုနီးရွားဟာ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ က်ဆံုးသြားေလာက္ပါၿပီ။ ဒီသင္ခန္းစာဟာ အသြင္ကူးေျပာင္းတဲ့ နိုင္ငံတိုင္းအတြက္ ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားသင့္တဲ့ ကိစၥတခုပါပဲ။
(www.project-syndicate.org မွ Indonesia’s lessons for the Arab Spring ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ပါသည္)
Wednesday, 13 July 2011
ရတနာကန္ႀကီးရဲ႕ အခန္းကေလးမ်ား ေမာင္သာခ်ဳိ
အခန္းေတြကုိ က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားပါသည္။ အထူသျဖင့္ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝအခ်ဳိးအေကြ႔တခုအျဖစ္ ခရီးတေထာက္နားခုိေမွးစက္ခဲ့ရာ အခန္ကေလးေတြကုိဆုိရင္ က်ေနာ္ပုိ၍ စိတ္ဝင္စားပါသည္။ အခန္းကေလးေတြတုိင္းမွာ ရာဇဝင္ကုိယ္စီႏွင့္ရွိတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။
က်ေနာ္ မၾကာခဏ သြားသြားၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ အခန္းကေလးတခန္းမွာ ကံ့ေကာ္ေတာထဲက အခန္းကေလးျဖစ္ပါသည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝ ရွည္လ်ားလွေသာ ႏွစ္ကာလတုိ႔ကုိ က်ေနာ္ ျဖတ္သန္းသြားေနရစဥ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲက ပဲခူးေဆာင္အေပၚထပ္သုိ႔ မၾကာခဏ ေရာက္ပါသည္။ အဓိပတိလမ္းႀကီး၏တဖက္သည္ ေနရာတဝုိက္၌ အမ်ဳိးသားေဆာင္ေတြ ရွိပါသည္။ စစ္ကုိင္း၊ ပင္းယ၊ အင္းဝ၊ သထုံ၊ ပဲခူး စသည့္ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ား။
အဓိပတိလမ္းမႀကီးဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူထားေသာ ပဲခူးေဆာင္အေပၚဆုံးအထပ္က အခန္းနံပါတ္ (၁၁၃) သည္ က်ေနာ္ မၾကာခဏ သြားသြားေခ်ာင္းၾကည့္မိသည့္ အခန္းျဖစ္ပါသည္။ ေသာ့ခေလာက္ကေလးက ထာဝရခ်ိတ္လုိ႔၊ ကုိေအာင္ဆန္းဆုိသည့္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတေယာက္ တကုိယ္စာေနထုိင္သြားခဲ့သည့္ အခန္းကေလး၊ သစ္သား တ႐ုတ္ကပ္ေလးကုိ အသာဆြဲဟကာ အထဲကုိေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူမေနသည့္ အိမ္အုိႀကီးတလုံးလုိ မႈန္မႈိင္း တိတ္ဆိတ္လုိ႔။ လူတေယာက္ လဲေလ်ာင္းရာ သစ္သားကုတင္ကေလးတလုံးက နံရံဘက္ဆီ အတင္းတုိးကပ္ကာ ဖုန္ေတြအလူးလူးနဲ႔။ စားပြဲကေလးရယ္၊ ကုလားထုိင္ကေလးတလုံးရယ္၊ သစ္သားကုတင္ေလးေအာက္က ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ အရိပ္ေအာက္မွာ သံေသတၱာက ေလးတုံးထင္ပါရဲ႕။ နံရံတေနရာမွာ ေယာက္်ားေဆာင္း ဖဲထီးတလက္ကုိ ခ်ိတ္လုိ႔။ အကုန္လုံး ဖုန္ေတြနဲ႔ပါပဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ေနထုိင္ခြင့္မေပးေတာ့ဘဲ ထာဝရေသာ့ပိတ္ခတ္ကာ အမွတ္တရ အျမတ္တႏုိး ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တဲ့ အခန္းကေလးပဲ မဟုတ္လား။
တပ္မေတာ္ရဲ႕ဖခင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ တုိင္းျပည္၏ အာဇာနည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သည္လုိ ပုဂၢဳိလ္တေယာက္ဟာ တခါက ဆယ္တန္း၊ ဟုိးအညာေဒသက နတ္ေမာက္ ၿမိဳ႕ကေလးကေန ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ေလေသာအခါ ပညာသင္ဖုိ႔ သည္အင္းလ်ားေက်ာင္းေဆာင္ အေပၚဆုံးထပ္ အခန္းနံပါတ္ (၁၁၃) ထဲ သူ႔အထုပ္အပုိးကေလးေတြပစ္ခ်၍ ခရီးတေထာက္ နားခုိးသြားခဲ့ဖူးေလသတဲ့။ သည္အခန္းထဲမွာ သူ စာဖတ္ခဲ့၊ သည္အခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားအေရးေတြကုိ သူေဆာင္ရြက္ခဲ့၊ သည္အခန္းထဲမွာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကုိ သူ အိပ္မက္ခဲ့။
အခန္း .... အခန္း
ပဲခူးေဆာင္ အေပၚထပ္ နံပါတ္ (၁၁၃) အခန္း။
(ႏွစ္)
မြန္ဘာသာအလုိအားျဖင့္ ကမာဆုိသည့္က ေရကန္၊ ရြတ္ဆုိသည္က ရတနာျဖစ္ရာ၊ သည္ရတနာေရကန္ႀကီး အင္းလ်ား၏ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စိတ္ဝင္စားစရာ အခန္းကေလးေတြ အမ်ားအျပားရွိပါသည္။
ေနာင္အခါ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ဟု ထင္ရွားလာမည့္ ဖ်ာပုံၿမိဳ႕က ေမာင္သိန္းဟန္ ဆုိေသာ ေက်ာင္းသားကေလး တေယာက္ရဲ႕ ပဲခူးေဆာင္ထဲက အခန္းကေလး တခန္းထဲမွာ နားခုိသြားခဲ့ဖူးပါသည္။
ေနာင္အခါ ဆရာမင္းသုဝဏ္ဟု ထင္ရွားလာမည့္ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕မွာ ေမာင္ဝန္ဆုိေသာ ေက်ာင္းသားကေလး တေယာက္ ပဲခူးေဆာင္ထဲက အခန္းကေလး တခန္းထဲမွာ ေမွးစက္သြားခဲ့ဖူးပါသည္။
ေနာင္အခါ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ဟု ထင္ရွားလာမည့္ က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕က ေမာင္ေဌးၿမိဳင္ ဆုိေသာ ေက်ာင္းသား ကေလးတယာက္ စကုိင္းေဆာင္ထဲက အခန္းကေလးတခန္းထဲမွာ အရိပ္ခုိသြားခဲ့ဖူးပါသည္။
ေနာင္အခါ သိန္းေဖျမင့္ျဖစ္လာမည့္ ဘုတလင္ၿမိဳ႕က ေမာင္သိန္းေဖ ဆုိေသာ ေက်ာင္းသားကေလးတေယာက္ ပင္းယေဆာင္ထဲက အခန္းတခန္းထဲမွာ ခရီးတေထာက္ နားသြားခဲ့ဖူးပါသည္။
ေနာင္အခါ လူထုေဒၚအမာျဖစ္လာမည့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ မအမာတေယာက္ အင္းလ်ားေဆာင္ထဲက အခန္းကေလးတခန္းထဲမွာ စတည္းခ်သြားခဲ့ဖူးပါသည္။
ကံ့ေကာ္ေတာႀကီး၏ အတြင္းထဲသာမဟုတ္ သည္ရတနာေရကန္ႀကီးအပါးက လွည္းတန္း ကမာရြတ္ ရပ္ကြက္ကေလးေတြထဲမွာလည္း အခန္းကေလးေတြ ... အခန္းကေလးေတြ။
(သုံး)
ထူးအိမ္သင္ျဖစ္လာမည့္ လူငယ္တေယာက္၊ ပန္းခ်ီမုတ္သုံျဖစ္လာမည့္ လူငယ္တေယာက္၊ ခင္ဝမ္းျဖစ္လာမည့္ လူငယ္တေယာက္၊ ခင္ေမာင္တုိးျဖစ္လာမည့္ လူငယ္တေယာက္၊ ကုိေနဝင္းျဖစ္လာမည့္ လူငယ္တေယာက္၊ ဝင္းမင္းေထြးျဖစ္လာမည့္ လူငယ္တေယာက္၊ ထုိ႔အျပင္ မႈိႏွင့္ မွ်စ္ကုိ ႏႈတ္မည့္လူငယ္၊ အိမ္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ကေန ထြက္ခြာမည့္လူငယ္၊ ဉာဏ္ပညာေနာက္ကုိ အငမ္းမရေလွ်ာက္လုိက္ေနသည့္လူငယ္၊ လူငယ္ေတြ၊ လူငယ္ေတြ သည္အင္းလ်ားကန္းေတာ္မဟာႏွင့္ သည္ကံ့ေကာ္ေတာအုပ္ႀကီးတဝုိက္ အခန္းကေလးေတြ အခန္းကေလးေတြထဲကေန ထြက္ထြက္လာလုိက္ၾကတာ။
ကုတင္ကေလးတလုံး၊ စားပြဲကုလားထုိင္ ကေလးတစုံမွ်ႏွင့္ လူတေယာက္ ေလ်ာင္းသာ႐ုံ၊ လွည့္သာ႐ုံ အခန္းကေလးေတြမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာင္ေသာအခါ လြမ္းစရာေကာင္းေသာ သူတုိ႔နားခုိသြားၾကရာ အခန္းကေလးေတြျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ရာဇဝင္ထဲက အခန္းကေလးေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လွည့္လွည့္ၾကည့္ၾကည့္ေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။ from moemaka
Sunday, 29 May 2011
၀ါရွင္တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္
၀ါရွင္တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္ နိဒါန္း
ဒီကေန႔ေခတ္မွာ ဖြံ႕ၿဖဳိးဆဲ ႏုိင္ငံေတြဟာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈပုံစံကုိ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ပုံစံထက္ပုိၿပီး ႏွစ္ၿခဳိက္လုိ လားသေဘာက်လာၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။
ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္က တ႐ုတ္ဟာ အျခားႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ျပည္တြင္းေရးမွာ ဝင္မစြက္ဘူး။ သူကုိယ္တုိင္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ က်င့္သုံးေပမယ့္ အျခားႏုိင္ငံေတြကို မတင္ပုိ႔ဘူး။ စီးပြားေရး နယ္ပယ္မွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္က်င့္သုံးတယ္။ စီးပြားေရးကုိ စီးပြားေရး ဆန္ဆန္ပဲ ဆက္ဆံလုပ္ကုိင္တယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ တ႐ုတ္ရဲ႕ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈ ပုံစံဟာ အျခားႏုိင္ငံေတြ အထူးသျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖဳိးဆဲႏုိင္ငံေတြ ကုိ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္။
ဒီတ႐ုတ္စီးပြားေရး ပုံစံက အေမရိကန္ႏုိ္င္ငံရဲ႕ ဝါရွင္တန္ ဆႏၵသေဘာထား ဒါမွမဟုတ္ ဝါရွင္တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္- Wachington Consensus လုိ႔ ေခၚၾကတဲ့ အေတြးအျမင္ အယူအဆကုိ ကမၻာ့စီးပြားေရး ဇာတ္ခုံေပၚမွ တြန္းခ်ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္ကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ဖုိ႔အတြက္ အတိတ္သမုိင္းေၾကာင္းကုိ တေစ့တေစာင္း လွန္ေလွာၾကည့္ၾကရ ေအာင္ပါ။
ကိန္းစ္ရဲ႕ အခန္းက႑
ဂြၽန္ေမနတ္ကိန္းစ္ --John Maynard Keynes(၁၈၈၃-၁၉၄၆) ႏွစ္ဟာ ကိန္းဘရစ္ တကၠသုိလ္က ဘြဲ႕ရခ့ဲတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ မီးရထားလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္ဖုိ႔ ႀကဳိး ပမ္းတယ္။ မေအာင္ျမင္ေတာ့ ၿဗိတိသွ် အစုိးရရဲ႕ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း စာေမးပြဲ ဝင္ေျဖတယ္။ ေဘာဂေဗဒဘာသာ ရပ္မွာ အမွတ္အနည္းဆုံးနဲ႔ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။
ၿဗိတိသွ် အစုိးရက သူ႔ကုိ အိႏၵိယမွာ အမႈထမ္းဖုိ႔ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ အိႏၵိယမွာ မေပ်ာ္ပုိက္တာနဲ႔ အလုပ္က ႏုတ္ထြက္ၿပီး လန္ဒန္ၿမဳိ႔ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိန္းဘရစ္က ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြ ဘာေတြ ေရးသားတယ္။ မၾကာမီမွာပဲ Bloombury Group အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕ထဲမွာ Virginia Woolf, Lyton Strachey, E,M, Forster တုိ႔လုိ ၿဗိတိသွ် လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ စာေရးဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခြင့္ရလာခ့ဲတယ္။
ၾသစႀတီးယား ဧကရာဇ္ရဲ႕ သားေတာ္ Francis Ferdinand လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ျခင္းခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဥေရာပ တစ္ခြင္မွာ စစ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ၿဗိတိသွ် ဘ႑ာေရးဌာန က ကိန္းစ္ကုိေခၚၿပီး အလုပ္ခန္႔ခဲ့ တယ္။ ကိန္းစ္ဟာ ရာထူးအဆင့္ဆင့္ တုိးတက္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ရၿပီး သူလဲ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ကိန္းစ္ဟာ ဗာေဆးၿမဳိ႕မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ Paris Peace Conference ကုိ တက္ေရာက္ခြင့္ရခ့ဲၿပီး အဲဒီကေန လန္ဒန္ၿမဳိ႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ The Economic Consequences of the Peace ဆုိတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ ကိန္းစ္လဲ ခ်က္ခ်င္း နာမည္ႀကီးသြားတယ္။ ကိန္းစ္က ဂ်ာမန္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးဟာ လုံးဝ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး။ ႏုိင္ထက္ စီးနင္းႏုိင္လြန္းတယ္လုိ႔ ေထာက္ျပခဲ့ၿပီး ဥေရာပမွာ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္မႈေတြ ေနာက္ထပ္ ေပၚထြက္လာဦးမယ္လုိ႔ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့တယ္။
ကိန္းစ္ေျပာသလုိပဲ ဥေရာပ တစ္ခြင္မွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ စစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ New Hampshire ျပည္နယ္က Bretton Woods ၿမဳိ႕ကေလးမွာ က်င္းပတဲ့ အစည္းအေဝးကုိ ကိန္းစ္ဟာ ၿဗိတိသွ် ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ကုိ ဦးေဆာင္ၿပီး တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္ ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔ စီးပြားေရး နယ္ပယ္ေတြမွာ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ စနစ္တစ္ရပ္ ထုဆစ္ ပုံေဖာ္တဲ့အခါ ကိန္းစ္ဟာ အေရးအပါဆုံး ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ တစ္ဦးအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာတယ္။
ဘရိတန္ဝုဒ္အစည္းအေဝးက ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံ မူဝါဒရဲ႕ အမ်ားဆႏၵ သေဘာထား-Consen-sus of Western Policy ဟာ အေနာက္အုပ္စုအေပၚ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေလာက္ စုိးမုိးျခယ္လွယ္ ထားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒီမူဝါဒဟာ ကိန္းစ္ရဲ႕ အေတြးအျမင္အေပၚ အေျခခံထားတယ္။
က်မ္း႐ုိးေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္မ်ားက ေရာင္းလုိအားနဲ႔ ဝယ္လုိအားဟာ လုပ္သားေစ့ အလုပ္ရရွိမႈ Full Employment ကုိျဖစ္ေပၚေစႏုိင္ တယ္လုိ႔ တစ္သမတ္တည္း ယူဆထားမႈဟာ မွားယြင္းတယ္လုိ႔ ကိန္းစ္ ကေထာက္ျပတယ္။ စီးပြားေရးက် ဆင္းမႈနဲ႔ စီးပြားေရးပ်က္ကိန္း ဆုိက္ မႈတုိ႔ဟာသူ႔ဘာသာသူ ျပင္ဆင္တည့္ မတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိဘူးလုိ႔ ကိန္းစ္က ဆုိတယ္။ စီးပြားေရး ဆုတ္ယုတ္ က်ဆင္းေနခ်ိန္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ား နဲ႔ စီးပြားေရးသမားမ်ားဟာ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈမလုပ္ၾကဘဲ ေငြကိုစုေဆာင္း ထားတတ္ၾကတယ္လုိ႔ ကိန္းစ္ က ေျပာၾကားခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ လွည့္လည္ေငြ -Money in Circulation ရဲ႕ အစိတ္ အပုိင္းႀကီးႀကီးမားမားကို ေဘးဖယ္ ထုတ္ထားသလုိျဖစ္သြားၿပီး စီးပြားေရးလဲ တုိးတက္မႈ ေႏွးေကြးသြားတယ္။ ဒါနဲ႔တစ္ဆက္တည္း အလုပ္အကုိင္ တုိးပြားမႈ က်ဆင္းသြားၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ တုိးပြားလာတယ္။ ဒီအေျခ အေနက ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အစုိး ရအေနနဲ႔ အရင္းရွင္စနစ္ကုိ တည့္ မတ္ေပးဖုိ႔လုိတယ္။ ပုဂၢလိက က႑မွ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ မလုပ္ဘဲေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အစုိးရက ဝင္ေရာက္ၿပီး ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈ လုပ္ဖုိ႔လုိတယ္။ ဒါမွပဲ အလုပ္သစ္ အကုိင္သစ္ေတြ တုိးပြားၿပီး ဝယ္ လုိအား ျမင့္တက္လာႏုိင္တယ္လုိ႔ ကိန္းစ္က ဆုိတယ္။
စီးပြားေရး ျပန္လည္တုိးတက္ ေကာင္းမြန္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ အစိုးရ က ေငြေဖာင္းပြမႈ ျမင့္တက္မလာရ ေအာင္ ေရွာင္ရွားႏုိင္ဖုိ႔ အစိုးရ အေန နဲ႔ အခြန္တုိးျမင့္ စည္းၾကပ္ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ကိန္းစ္က ေထာက္ျပတယ္။ ကိ္န္းစ္ရဲ႕ ဒီအဆုိအမိန္႔က အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္မႈ Unemployment နဲ႔ ေငြေဖာင္းပြမႈ - Inflation တုိ႔ဟာ တစ္လွည့္စီ ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ ေဖာ္ၫႊန္းတယ္။ အစုိးရရဲ႕တာဝန္က ဒီအင္အားစု ႏွစ္ရပ္ၾကား ခ်ိန္ညႇိလုပ္ေဆာင္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ စီးပြားေရး မေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ အစုိးရ အေနနဲ႔ အစုိးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈ -Public Spending နဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အိတ္ကပ္ေတြထဲကုိ ေငြေလာင္းထည့္ေပးၿပီး စီးပြားေရး ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ အခြန္စည္းၾကပ္ၿပီး ေငြေတြကုိ အစုိးရက ျပန္သိမ္းဖုိ႔ ျဖစ္တယ္။
ဝါရွင္တန္၊ လန္ဒန္္နဲ႔ ဥေရာပ တစ္ခြင္က အစုိးရေတြဟာ ဒီနည္းနဲ႔ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ လက္ေတြ႕က်င့္ သုံးၿပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိခဲ့ၾက တယ္။ ၁၉၆ဝ ႏွစ္မ်ားဟာ ကိန္းစ္ ရဲ႕ သီအုိရီအထြတ္အထိပ္ေရာက္ခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးမႈေတြ က ကိန္းစ္ရဲ႕ သီအုိရီကုိ အတည္ျပဳ ေပးခဲ့တယ္။ အစုိးရအခ်ဳိ႕က ျမင့္မား တဲ့ ေငြေဖာင္းပြမႈအျဖစ္ခံၿပီး အလုပ္ လက္မဲ့ နိမ့္က်မႈကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾက ၿပီး အခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လဲ ေငြေဖာင္းပြ မႈကုိ ႏွိမ့္ခ်ၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ မ်ားျပားမႈကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ထင္ ျမင္စရာျဖစ္လာတယ္။
၁၉၇ဝ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းမွာ ကမၻာ့စီးပြားေရး က်ဆင္းမႈ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္က စစ္ၿပီးေခတ္ ကိန္းစ္သီအုိရီအေပၚ အေျခခံထားတဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အမ်ားဆႏၵ သေဘာထားကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ စီးပြားေရး အေတြးအေခၚဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အေမရိကန္ ဦးေဆာင္တဲ့ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္း ေခတ္သစ္တစ္ခုထဲ ေရာက္လာတယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖဳိး တုိးတက္မႈ သီအုိရီအသစ္ကုိ ဝါရွင္တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္ - Washington Consensus လုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကတယ္။
အေနာက္ႏုိင္ငံေတြဟာ ၁၉၆ဝ ႏွစ္မ်ား ေတာက္ေလွ်ာက္ စီးပြားေရး အႀကီးအက်ယ္ တုိးတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၇ဝ ႏွစ္မ်ား ေရာက္ေတာ့ ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္းေတြ ျမင့္တက္လာမႈနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ၾကရတယ္။ အစၥေရး - အာရပ္စစ္ပြဲ - Yom Kippur War အတြင္းအစၥေရး ႏုိင္ငံကုိ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံက ေထာက္ကူေပးခဲ့မႈကုိ လက္တုံ႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ အာရပ္ႏုိင္ငံေတြက အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကို ေရနံမေရာင္းဘဲ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရနံေစ်းႏႈန္း ေလးဆျမင့္တက္သြားတယ္။ ထုတ္လုပ္မႈ စရိတ္ႀကီးျမင့္လာၿပီး ကမၻာ့စီးပြားေရး က်ဆင္းသြားတယ္။
ဒီဂလုိဘယ္ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈ ျပႆနာကုိ ကိန္းစ္သီအုိရီက မေျဖရွင္းႏုိင္ဘူး။ ကိန္းစ္သီအုိရီက အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ေငြေဖာင္းပြမႈဟာ တစ္လွည့္စီ ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ ေဖာ္ၫႊန္းခဲ့ေပမယ့္ အခုျပႆနာက အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ေငြေဖာင္းပြမႈဟာ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပဳိင္တည္းျဖစ္လာတယ္။ ကိန္းစ္ရဲ႕ ေမာ္ဒယ္အရဆုိရင္ ဂလုိဘယ္ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အလုပ္လက္မဲ့ ျမင့္မားလာမႈကုိ ကုစားဖု႔ိအတြက္ အစုိးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈကို ျမႇင့္တင္ဖုိ႔လုိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေရနံပိတ္ပင္မႈနဲ႔ ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္းျမင့္တက္ မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေငြေဖာင္းပြမႈကုိ ကုစားခ်င္ရင္ အစုိးရအေနနဲ႔ သုံးစြဲမႈကုိ ေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔လုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီျပႆနာကုိ ကိိန္းစ္သီအုိရီနဲ႔ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းလုိ႔ မရဘဲျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ ဒီျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့ သီအုိရီသစ္တစ္ခု ထြက္ေပၚလာတယ္။
ဖ႐ုိက္မန္းလာၿပီ
မီလတန္ ဖ႐ုိက္မန္း - Milton Friedman (၁၉၁၂-၂ဝဝ၆)ဟာ ခ်ီကာဂုိတကၠသုိလ္ အသုိင္းအဝုိင္းက ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ေငြေၾကးဝါဒီ- Monetarist ျဖစ္တယ္။ ဖ႐ုိက္မန္းက ကိန္းစ္ရဲ႕ ေမာ္ဒယ္ဟာ ကာလအတုိင္းအတာ တစ္ခု အထိပဲ မွန္ကန္ႏုိင္တယ္။ အၿမဲမမွန္ ဘူးလုိ႔ေထာက္ျပတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆုိေတာ့ ကိန္းစ္က ေငြေဖာင္းပြမႈ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ - Inflationary Expectations ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ တဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္းက ေထာက္ျပတယ္။
အစုိးရဟာ ေငြေတြသုံးစြဲ၊ ေငြေတြ ထုတ္ေခ်းၿပီး စီးပြားေရးကုိ ေထာက္ကူေပးဖု႔ိ ႀကဳိးပမ္းလာတယ္။ အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္တဲ့ သက္ေရာက္မႈက ယာယီပဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အစိုးရက စီးပြားေရးနယ္ပယ္ထဲ ေငြေတြပုိထည့္သြင္း လုိက္တဲ့အတြက္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းေတာ့ အလုပ္သစ္ အကုိင္သစ္ေတြ တုိးပြားလာၿပီး၊ လူေတြကလဲ ေငြပုိသုံးစြဲလာႏုိင္တယ္။ လူေတြက ေငြပုိသုံးေတာ့ စီးပြားေရး နယ္ပယ္မွာ စုစုေပါင္း ဝယ္လုိအား -Aggregate Demand ျမင့္တက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ေစ်းေရာင္းသူေတြက ေစ်းႏႈန္းေတြကို ျမႇင့္တင္ေရာင္းခ် လာ ၾကတယ္။
အေတာ္ၾကာလာေတာ့ စီးပြားေရး သမားေတြကေရာ အလုပ္သမားေတြကပါ ေစ်းႏႈန္းေတြ ျမင့္တက္လာေတာ့မွာပဲလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္လာၾကတယ္။ အစိုးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈကလဲ လုပ္ခနဲ႔ ေစ်းႏႈန္းဝယ္လုိအားကုိ ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈရဲ႕ ေနာက္ဆုံးသက္ေရာက္မႈဟာ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈ မဟုတ္ဘဲ အစုိးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈနဲ႔ ေငြေဖာင္းပြမႈ ျမင့္မားမႈ သံသရာကုိပဲ ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္တယ္။ အေစာပုိင္းမွာ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈ အထုိက္အေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚ ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ စီးပြား ေရးဟာ ဒုံရင္း ဒုံရင္းပဲလုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္း က ေထာက္ျပတယ္။
ဖ႐ုိက္မန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ခ်ီကာဂုိ အသုိင္းအဝုိင္း -Chicago School ဟာ ကိန္းစ္သီအုိရီကုိ တုိက္ခိုက္႐ုံနဲ႔ မေက်နပ္ႏုိင္ၾကေသးဘဲ ရဲရဲတင္းတင္း ျပတ္ျပတ္သားသား စီးပြားေရး နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး လြတ္လပ္ခြင့္ ေတာင္း ဆုိမႈဆီ တက္လွမ္းခဲ့ၾကတယ္။
စီးပြားေရးလြတ္လပ္မႈဆီသုိ႔
၁၉၇ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားရဲ႕ အေစာပုိင္းကာလ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေစ်းကြက္ လူ႔ ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းသစ္ တစ္ရပ္ ဖန္ ဆင္းပုံေဖာ္ဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ ေငြေၾကး ဝါဒီေတြက ေထာက္ျပတယ္။ ကိန္းစ္ က အစုိးရဟာ ေနာက္ဆုံး ျပႆနာ ေျဖရွင္းသူပဲလုိ႔ ျမင္ေပမယ့္ ဖ႐ုိက္မန္း က အစုိးရဟာ အႏၲိမျပႆနာပဲလုိ႔ ေဖာ္ၫႊန္းတယ္။
ေစ်းကြက္မ်ားကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ ပုံေဖာ္ဖန္ဆင္းမႈမလုပ္ဘဲ ဝယ္လုိအားကုိ ျမႇင့္တင္မႈဟာ ျမင့္မားတဲ့ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈဆီ ဦးတည္သြား တယ္လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္းကဆုိတယ္။ ေစ်းကြက္ထဲ အစုိးရရဲ႕ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈကုိ စီးပြားေရးရဲ႕ ေမာင္း ႏွင္အားျဖစ္တဲ့ ဝယ္လုိအား၊ ေရာင္း လုိအားနဲ႔ အစားထုိးသင့္တယ္။ ေစ်း ကြက္မ်ားဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စြမ္းအားျပည့္ ေမာင္းႏွင္ လႈပ္ရွားႏုိင္ စြမ္းရွိေတာ့မွ စီးပြားေရးဟာ တုိးတက္ႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ က်င္ဆင္းေစခ်င္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အမ်ဳိးသား စီးပြားဥစၥာ တုိးပြားေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ ရင္းျမစ္မ်ားပုိၿပီး အသုံးျပဳလာႏုိင္ေအာင္ ပုိၿပီး အေလ်ာ့အတင္းလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ ၿပီး ေစ်းကြက္ အင္အားစုမ်ားကုိ ပုိၿပီး တု႔ံျပန္ႏုိ္င္စြမ္းရွိေအာင္ လုပ္သင့္တယ္ လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္းရဲ႕ သီအုိရီက ၫႊန္း တယ္။
ဒီသီအုိရီရဲ႕ ေဖာ္ၫႊန္းမႈဟာ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ စည္းမ်ဥ္းစည္း ကမ္းေလွ်ာ့ေပါ့ေရး၊ လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ စီးပြားေရးလုပ္ေဆာင္ခြင့္ ရရွိ ေရးနဲ႔ စီးပြားေရးရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း ႀကီးႀကီးမားမားကို ပုဂၢလိကပုိင္ ျပဳလုပ္ေရးဆီသုိ႔ ဦးတည္တယ္။ ဒီထက္ ပုိၿပီး အတိအက် ေျပာရရင္ အစုိးရ အေနနဲ႔ အစုိးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈကုိ ျမႇင့္တင္ၿပီး စီးပြားေရးတုိးတက္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ အလုပ္အကုိင္ေတြကုိ အကာအကြယ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈမရွိတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ကုိ အစုိးရက မကယ္တင္ပါနဲ႔။ ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြကို အစုိးရက ပုိင္ဆုိင္ထားတယ္ဆုိရင္ ဖယ္ရွားပစ္ပါ။ ၿပဳိင္ဆုိင္မႈကို အားေပးပါ။ ေစ်းကြက္မ်ားရဲ႕ ဝင္ေပါက္ကုိ အတားအဆီး မလုပ္ပါနဲ႔။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဝင္ေငြခြန္စည္းၾကပ္ႏႈန္းကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ပါ။ လုပ္သားေစ်းကြက္ ကုိ အေႏွာင့္အယွက္မေပးပါနဲ႔လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္းက မိန္႔ၾကားတယ္။
ဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ေပါင္း႐ုံးေျပာရရင္ ဖ႐ုိက္မန္းရဲ႕ သီအုိရီက အစုိးရရဲ႕ ေထာက္ကူေပးေနတဲ့ လက္ကုိ ေစ်းကြက္ရဲ႕ မျမင္ရတဲ့လက္နဲ႔ အစားထုိးဖုိ႔ ႀကဳိးပမ္းျခင္း ျဖစ္တယ္။ က်မ္း႐ုိးေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ Adam Smith ရဲ႕ မျမင္ရတဲ့လက္ သေဘာ တရားကုိ ေခတ္သစ္ပုံစံခြက္ထဲ ထည့္သြင္းလာျခင္းျဖစ္တယ္။ ေစ်းကြက္ မ်ားထဲမွာ ပုဂၢလိက လူသားတစ္ဦးစီရဲ႕ အက်ဳိးအျမတ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းတစ္ရပ္လုံးရဲ႕ ေပါင္းစု လုိအပ္ မႈကုိ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အယူ အဆအေပၚ အေျခခံတယ္။
ေစ်းကြက္ရဲ႕ စြမ္းအားဟာ စီးပြားေရး လြတ္လပ္မႈျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရး လြတ္လပ္မႈဆုိတာဟာလဲ ႏုိ္င္ငံေရး လြတ္လပ္မႈရွိမွ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ စီးပြားေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး လြတ္လပ္မႈ ဆုိတာဟာ တစ္ခုလုံးရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း ႏွစ္ခုျဖစ္တယ္။ ပုဂၢလိက လူသား တစ္ဦးဟာ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္ခြင့္၊ လြတ္ လပ္စြာ ဝယ္ယူခြင့္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္လုပ္ခြင့္ရွိရမယ္လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္း ကဆုိတယ္။
၁၉၆ဝ ႏွစ္မ်ားအတြင္း ကိန္းစ္ ရဲ႕ သီအုိရီကုိ တုံ႔ျပန္မႈအျဖစ္ ထြက္ ေပၚလာခဲ့တဲ့ မီလတန္ ဖ႐ုိက္မန္းရဲ႕ ေငြေၾကးဝါဒ- Monetarism ဟာ ၁၉၇ဝ ႏွစ္မ်ားမွာ Russell Kirk နဲ႔ Friedrich Von Hayek တုိ႔ရဲ႕ ကြန္ ဆာေဗးတစ္ဝါဒ- Conservatism နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုအသြင္ ေဆာင္လာခဲ့တယ္။ ဒီလုိ တုိးတက္ျဖစ္ေပၚမႈဟာ ေနာက္ပုိင္း ကာလမွာ အေနာက္ အမွတ္တံဆိပ္ -Western Brand ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါကုိ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ လက္ ယာသစ္-New Right လုိ႔ ေခၚတယ္။
အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဒီကြန္ဆာ ေဗးတစ္ဝါဒသစ္ဟာ ဥေရာပ ဆုိရွယ္ လစ္ဝါဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေပမယ့္ အေမရိကာနဲ႔ ၿဗိတိန္ ပညာတတ္အသုိင္း အဝုိင္းမ်ားက လက္ခံၾကတယ္။ အေမရိကန္သမၼတ ရီဂင္နဲ႔ ၿဗိတိန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မာဂရက္သက္ခ်ာ လက္ ထက္ေတြမွာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ဝါဒ သစ္ကုိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ က်င့္သုံးလာခဲ့တယ္။ ဒီ ဝါဒသစ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ကမၻာ့ဘဏ္ - World Bank နဲ႔ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေငြ ေၾကးရန္ပုံေငြအဖြဲ႕ - IMF ေတြထဲ စိမ့္ ဝင္လာတယ္။
ဒီအဖြဲ႕အစည္းေတြကတစ္ဆင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ဝါဒသစ္ကုိ ကမၻာကုိ တင္ပုိ႔ဖုိ႔ ႀကဳိး ပမ္းခဲ့တယ္။ World Bank နဲ႔ IMF တုိ႕က ေငြထုတ္ေခ်းတဲ့အခါ ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ပုံ ျပင္ဆင္ခ်က္ အစီ အစဥ္မ်ား - Structural Adjustment Programs -SAPS အရ ေငြထုတ္ ေခ်းလာခဲ့တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက သူ႔ရဲ႕ ကြန္ဆာ ေဗးတစ္ဝါဒသစ္ကုိ အျခားႏုိင္ငံ ေတြအေပၚ သြတ္သြင္းဖုိ႔ အတင္း အဓမၼ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္မႈျဖစ္တယ္။ ဒီ SAPs အစီအစဥ္ေတြကို ဝါရွင္တန္ ဆႏၵသေဘာထား ဒါမွမဟုတ္ ဝါရွင္ တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္ - Washinaton Consensus လု႔ိေခၚတယ္။
ဝါရွင္တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္နဲ႔ ကမၻာကုိစုိးမုိးျခယ္လွယ္ဖုိ႔ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံရဲ႕ အႀကံဟာ ေအာင္ျမင္မႈ မရွိ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အျပင္ ေနာက္ပုိင္းမွာ အေမ ရိကန္စီးပြားေရးက်ဆုံးခန္းဆီသု႔ိ ဦး တည္သြားေစခဲ့တယ္။
Ref: Stefan Halper:" The Rise and Fall of The Washington Consensus"
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
မင္းေရႊေမာင္ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္က တ႐ုတ္ဟာ အျခားႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ျပည္တြင္းေရးမွာ ဝင္မစြက္ဘူး။ သူကုိယ္တုိင္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ က်င့္သုံးေပမယ့္ အျခားႏုိင္ငံေတြကို မတင္ပုိ႔ဘူး။ စီးပြားေရး နယ္ပယ္မွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္က်င့္သုံးတယ္။ စီးပြားေရးကုိ စီးပြားေရး ဆန္ဆန္ပဲ ဆက္ဆံလုပ္ကုိင္တယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ တ႐ုတ္ရဲ႕ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈ ပုံစံဟာ အျခားႏုိင္ငံေတြ အထူးသျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖဳိးဆဲႏုိင္ငံေတြ ကုိ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္။
ဒီတ႐ုတ္စီးပြားေရး ပုံစံက အေမရိကန္ႏုိ္င္ငံရဲ႕ ဝါရွင္တန္ ဆႏၵသေဘာထား ဒါမွမဟုတ္ ဝါရွင္တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္- Wachington Consensus လုိ႔ ေခၚၾကတဲ့ အေတြးအျမင္ အယူအဆကုိ ကမၻာ့စီးပြားေရး ဇာတ္ခုံေပၚမွ တြန္းခ်ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္ကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ဖုိ႔အတြက္ အတိတ္သမုိင္းေၾကာင္းကုိ တေစ့တေစာင္း လွန္ေလွာၾကည့္ၾကရ ေအာင္ပါ။
ကိန္းစ္ရဲ႕ အခန္းက႑
ဂြၽန္ေမနတ္ကိန္းစ္ --John Maynard Keynes(၁၈၈၃-၁၉၄၆) ႏွစ္ဟာ ကိန္းဘရစ္ တကၠသုိလ္က ဘြဲ႕ရခ့ဲတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ မီးရထားလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္ဖုိ႔ ႀကဳိး ပမ္းတယ္။ မေအာင္ျမင္ေတာ့ ၿဗိတိသွ် အစုိးရရဲ႕ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း စာေမးပြဲ ဝင္ေျဖတယ္။ ေဘာဂေဗဒဘာသာ ရပ္မွာ အမွတ္အနည္းဆုံးနဲ႔ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။
ၿဗိတိသွ် အစုိးရက သူ႔ကုိ အိႏၵိယမွာ အမႈထမ္းဖုိ႔ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ အိႏၵိယမွာ မေပ်ာ္ပုိက္တာနဲ႔ အလုပ္က ႏုတ္ထြက္ၿပီး လန္ဒန္ၿမဳိ႔ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိန္းဘရစ္က ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြ ဘာေတြ ေရးသားတယ္။ မၾကာမီမွာပဲ Bloombury Group အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕ထဲမွာ Virginia Woolf, Lyton Strachey, E,M, Forster တုိ႔လုိ ၿဗိတိသွ် လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ စာေရးဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခြင့္ရလာခ့ဲတယ္။
ၾသစႀတီးယား ဧကရာဇ္ရဲ႕ သားေတာ္ Francis Ferdinand လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ျခင္းခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဥေရာပ တစ္ခြင္မွာ စစ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ၿဗိတိသွ် ဘ႑ာေရးဌာန က ကိန္းစ္ကုိေခၚၿပီး အလုပ္ခန္႔ခဲ့ တယ္။ ကိန္းစ္ဟာ ရာထူးအဆင့္ဆင့္ တုိးတက္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ရၿပီး သူလဲ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ကိန္းစ္ဟာ ဗာေဆးၿမဳိ႕မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ Paris Peace Conference ကုိ တက္ေရာက္ခြင့္ရခ့ဲၿပီး အဲဒီကေန လန္ဒန္ၿမဳိ႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ The Economic Consequences of the Peace ဆုိတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ ကိန္းစ္လဲ ခ်က္ခ်င္း နာမည္ႀကီးသြားတယ္။ ကိန္းစ္က ဂ်ာမန္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးဟာ လုံးဝ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး။ ႏုိင္ထက္ စီးနင္းႏုိင္လြန္းတယ္လုိ႔ ေထာက္ျပခဲ့ၿပီး ဥေရာပမွာ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္မႈေတြ ေနာက္ထပ္ ေပၚထြက္လာဦးမယ္လုိ႔ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့တယ္။
ကိန္းစ္ေျပာသလုိပဲ ဥေရာပ တစ္ခြင္မွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ စစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ New Hampshire ျပည္နယ္က Bretton Woods ၿမဳိ႕ကေလးမွာ က်င္းပတဲ့ အစည္းအေဝးကုိ ကိန္းစ္ဟာ ၿဗိတိသွ် ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ကုိ ဦးေဆာင္ၿပီး တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္ ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔ စီးပြားေရး နယ္ပယ္ေတြမွာ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ စနစ္တစ္ရပ္ ထုဆစ္ ပုံေဖာ္တဲ့အခါ ကိန္းစ္ဟာ အေရးအပါဆုံး ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ တစ္ဦးအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာတယ္။
ဘရိတန္ဝုဒ္အစည္းအေဝးက ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံ မူဝါဒရဲ႕ အမ်ားဆႏၵ သေဘာထား-Consen-sus of Western Policy ဟာ အေနာက္အုပ္စုအေပၚ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေလာက္ စုိးမုိးျခယ္လွယ္ ထားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒီမူဝါဒဟာ ကိန္းစ္ရဲ႕ အေတြးအျမင္အေပၚ အေျခခံထားတယ္။
က်မ္း႐ုိးေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္မ်ားက ေရာင္းလုိအားနဲ႔ ဝယ္လုိအားဟာ လုပ္သားေစ့ အလုပ္ရရွိမႈ Full Employment ကုိျဖစ္ေပၚေစႏုိင္ တယ္လုိ႔ တစ္သမတ္တည္း ယူဆထားမႈဟာ မွားယြင္းတယ္လုိ႔ ကိန္းစ္ ကေထာက္ျပတယ္။ စီးပြားေရးက် ဆင္းမႈနဲ႔ စီးပြားေရးပ်က္ကိန္း ဆုိက္ မႈတုိ႔ဟာသူ႔ဘာသာသူ ျပင္ဆင္တည့္ မတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိဘူးလုိ႔ ကိန္းစ္က ဆုိတယ္။ စီးပြားေရး ဆုတ္ယုတ္ က်ဆင္းေနခ်ိန္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ား နဲ႔ စီးပြားေရးသမားမ်ားဟာ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈမလုပ္ၾကဘဲ ေငြကိုစုေဆာင္း ထားတတ္ၾကတယ္လုိ႔ ကိန္းစ္ က ေျပာၾကားခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ လွည့္လည္ေငြ -Money in Circulation ရဲ႕ အစိတ္ အပုိင္းႀကီးႀကီးမားမားကို ေဘးဖယ္ ထုတ္ထားသလုိျဖစ္သြားၿပီး စီးပြားေရးလဲ တုိးတက္မႈ ေႏွးေကြးသြားတယ္။ ဒါနဲ႔တစ္ဆက္တည္း အလုပ္အကုိင္ တုိးပြားမႈ က်ဆင္းသြားၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ တုိးပြားလာတယ္။ ဒီအေျခ အေနက ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အစုိး ရအေနနဲ႔ အရင္းရွင္စနစ္ကုိ တည့္ မတ္ေပးဖုိ႔လုိတယ္။ ပုဂၢလိက က႑မွ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ မလုပ္ဘဲေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အစုိးရက ဝင္ေရာက္ၿပီး ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈ လုပ္ဖုိ႔လုိတယ္။ ဒါမွပဲ အလုပ္သစ္ အကုိင္သစ္ေတြ တုိးပြားၿပီး ဝယ္ လုိအား ျမင့္တက္လာႏုိင္တယ္လုိ႔ ကိန္းစ္က ဆုိတယ္။
စီးပြားေရး ျပန္လည္တုိးတက္ ေကာင္းမြန္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ အစိုးရ က ေငြေဖာင္းပြမႈ ျမင့္တက္မလာရ ေအာင္ ေရွာင္ရွားႏုိင္ဖုိ႔ အစိုးရ အေန နဲ႔ အခြန္တုိးျမင့္ စည္းၾကပ္ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ကိန္းစ္က ေထာက္ျပတယ္။ ကိ္န္းစ္ရဲ႕ ဒီအဆုိအမိန္႔က အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္မႈ Unemployment နဲ႔ ေငြေဖာင္းပြမႈ - Inflation တုိ႔ဟာ တစ္လွည့္စီ ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ ေဖာ္ၫႊန္းတယ္။ အစုိးရရဲ႕တာဝန္က ဒီအင္အားစု ႏွစ္ရပ္ၾကား ခ်ိန္ညႇိလုပ္ေဆာင္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ စီးပြားေရး မေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ အစုိးရ အေနနဲ႔ အစုိးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈ -Public Spending နဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အိတ္ကပ္ေတြထဲကုိ ေငြေလာင္းထည့္ေပးၿပီး စီးပြားေရး ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ အခြန္စည္းၾကပ္ၿပီး ေငြေတြကုိ အစုိးရက ျပန္သိမ္းဖုိ႔ ျဖစ္တယ္။
ဝါရွင္တန္၊ လန္ဒန္္နဲ႔ ဥေရာပ တစ္ခြင္က အစုိးရေတြဟာ ဒီနည္းနဲ႔ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ လက္ေတြ႕က်င့္ သုံးၿပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိခဲ့ၾက တယ္။ ၁၉၆ဝ ႏွစ္မ်ားဟာ ကိန္းစ္ ရဲ႕ သီအုိရီအထြတ္အထိပ္ေရာက္ခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးမႈေတြ က ကိန္းစ္ရဲ႕ သီအုိရီကုိ အတည္ျပဳ ေပးခဲ့တယ္။ အစုိးရအခ်ဳိ႕က ျမင့္မား တဲ့ ေငြေဖာင္းပြမႈအျဖစ္ခံၿပီး အလုပ္ လက္မဲ့ နိမ့္က်မႈကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾက ၿပီး အခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လဲ ေငြေဖာင္းပြ မႈကုိ ႏွိမ့္ခ်ၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ မ်ားျပားမႈကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ထင္ ျမင္စရာျဖစ္လာတယ္။
၁၉၇ဝ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းမွာ ကမၻာ့စီးပြားေရး က်ဆင္းမႈ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္က စစ္ၿပီးေခတ္ ကိန္းစ္သီအုိရီအေပၚ အေျခခံထားတဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အမ်ားဆႏၵ သေဘာထားကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ စီးပြားေရး အေတြးအေခၚဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အေမရိကန္ ဦးေဆာင္တဲ့ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္း ေခတ္သစ္တစ္ခုထဲ ေရာက္လာတယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖဳိး တုိးတက္မႈ သီအုိရီအသစ္ကုိ ဝါရွင္တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္ - Washington Consensus လုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကတယ္။
အေနာက္ႏုိင္ငံေတြဟာ ၁၉၆ဝ ႏွစ္မ်ား ေတာက္ေလွ်ာက္ စီးပြားေရး အႀကီးအက်ယ္ တုိးတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၇ဝ ႏွစ္မ်ား ေရာက္ေတာ့ ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္းေတြ ျမင့္တက္လာမႈနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ၾကရတယ္။ အစၥေရး - အာရပ္စစ္ပြဲ - Yom Kippur War အတြင္းအစၥေရး ႏုိင္ငံကုိ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံက ေထာက္ကူေပးခဲ့မႈကုိ လက္တုံ႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ အာရပ္ႏုိင္ငံေတြက အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကို ေရနံမေရာင္းဘဲ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရနံေစ်းႏႈန္း ေလးဆျမင့္တက္သြားတယ္။ ထုတ္လုပ္မႈ စရိတ္ႀကီးျမင့္လာၿပီး ကမၻာ့စီးပြားေရး က်ဆင္းသြားတယ္။
ဒီဂလုိဘယ္ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈ ျပႆနာကုိ ကိန္းစ္သီအုိရီက မေျဖရွင္းႏုိင္ဘူး။ ကိန္းစ္သီအုိရီက အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ေငြေဖာင္းပြမႈဟာ တစ္လွည့္စီ ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ ေဖာ္ၫႊန္းခဲ့ေပမယ့္ အခုျပႆနာက အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ေငြေဖာင္းပြမႈဟာ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပဳိင္တည္းျဖစ္လာတယ္။ ကိန္းစ္ရဲ႕ ေမာ္ဒယ္အရဆုိရင္ ဂလုိဘယ္ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အလုပ္လက္မဲ့ ျမင့္မားလာမႈကုိ ကုစားဖု႔ိအတြက္ အစုိးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈကို ျမႇင့္တင္ဖုိ႔လုိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေရနံပိတ္ပင္မႈနဲ႔ ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္းျမင့္တက္ မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေငြေဖာင္းပြမႈကုိ ကုစားခ်င္ရင္ အစုိးရအေနနဲ႔ သုံးစြဲမႈကုိ ေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔လုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီျပႆနာကုိ ကိိန္းစ္သီအုိရီနဲ႔ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းလုိ႔ မရဘဲျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ ဒီျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့ သီအုိရီသစ္တစ္ခု ထြက္ေပၚလာတယ္။
ဖ႐ုိက္မန္းလာၿပီ
မီလတန္ ဖ႐ုိက္မန္း - Milton Friedman (၁၉၁၂-၂ဝဝ၆)ဟာ ခ်ီကာဂုိတကၠသုိလ္ အသုိင္းအဝုိင္းက ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ေငြေၾကးဝါဒီ- Monetarist ျဖစ္တယ္။ ဖ႐ုိက္မန္းက ကိန္းစ္ရဲ႕ ေမာ္ဒယ္ဟာ ကာလအတုိင္းအတာ တစ္ခု အထိပဲ မွန္ကန္ႏုိင္တယ္။ အၿမဲမမွန္ ဘူးလုိ႔ေထာက္ျပတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆုိေတာ့ ကိန္းစ္က ေငြေဖာင္းပြမႈ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ - Inflationary Expectations ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ တဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္းက ေထာက္ျပတယ္။
အစုိးရဟာ ေငြေတြသုံးစြဲ၊ ေငြေတြ ထုတ္ေခ်းၿပီး စီးပြားေရးကုိ ေထာက္ကူေပးဖု႔ိ ႀကဳိးပမ္းလာတယ္။ အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္တဲ့ သက္ေရာက္မႈက ယာယီပဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အစိုးရက စီးပြားေရးနယ္ပယ္ထဲ ေငြေတြပုိထည့္သြင္း လုိက္တဲ့အတြက္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းေတာ့ အလုပ္သစ္ အကုိင္သစ္ေတြ တုိးပြားလာၿပီး၊ လူေတြကလဲ ေငြပုိသုံးစြဲလာႏုိင္တယ္။ လူေတြက ေငြပုိသုံးေတာ့ စီးပြားေရး နယ္ပယ္မွာ စုစုေပါင္း ဝယ္လုိအား -Aggregate Demand ျမင့္တက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ေစ်းေရာင္းသူေတြက ေစ်းႏႈန္းေတြကို ျမႇင့္တင္ေရာင္းခ် လာ ၾကတယ္။
အေတာ္ၾကာလာေတာ့ စီးပြားေရး သမားေတြကေရာ အလုပ္သမားေတြကပါ ေစ်းႏႈန္းေတြ ျမင့္တက္လာေတာ့မွာပဲလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္လာၾကတယ္။ အစိုးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈကလဲ လုပ္ခနဲ႔ ေစ်းႏႈန္းဝယ္လုိအားကုိ ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈရဲ႕ ေနာက္ဆုံးသက္ေရာက္မႈဟာ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈ မဟုတ္ဘဲ အစုိးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈနဲ႔ ေငြေဖာင္းပြမႈ ျမင့္မားမႈ သံသရာကုိပဲ ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္တယ္။ အေစာပုိင္းမွာ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈ အထုိက္အေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚ ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ စီးပြား ေရးဟာ ဒုံရင္း ဒုံရင္းပဲလုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္း က ေထာက္ျပတယ္။
ဖ႐ုိက္မန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ခ်ီကာဂုိ အသုိင္းအဝုိင္း -Chicago School ဟာ ကိန္းစ္သီအုိရီကုိ တုိက္ခိုက္႐ုံနဲ႔ မေက်နပ္ႏုိင္ၾကေသးဘဲ ရဲရဲတင္းတင္း ျပတ္ျပတ္သားသား စီးပြားေရး နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး လြတ္လပ္ခြင့္ ေတာင္း ဆုိမႈဆီ တက္လွမ္းခဲ့ၾကတယ္။
စီးပြားေရးလြတ္လပ္မႈဆီသုိ႔
၁၉၇ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားရဲ႕ အေစာပုိင္းကာလ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေစ်းကြက္ လူ႔ ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းသစ္ တစ္ရပ္ ဖန္ ဆင္းပုံေဖာ္ဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ ေငြေၾကး ဝါဒီေတြက ေထာက္ျပတယ္။ ကိန္းစ္ က အစုိးရဟာ ေနာက္ဆုံး ျပႆနာ ေျဖရွင္းသူပဲလုိ႔ ျမင္ေပမယ့္ ဖ႐ုိက္မန္း က အစုိးရဟာ အႏၲိမျပႆနာပဲလုိ႔ ေဖာ္ၫႊန္းတယ္။
ေစ်းကြက္မ်ားကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ ပုံေဖာ္ဖန္ဆင္းမႈမလုပ္ဘဲ ဝယ္လုိအားကုိ ျမႇင့္တင္မႈဟာ ျမင့္မားတဲ့ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈဆီ ဦးတည္သြား တယ္လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္းကဆုိတယ္။ ေစ်းကြက္ထဲ အစုိးရရဲ႕ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈကုိ စီးပြားေရးရဲ႕ ေမာင္း ႏွင္အားျဖစ္တဲ့ ဝယ္လုိအား၊ ေရာင္း လုိအားနဲ႔ အစားထုိးသင့္တယ္။ ေစ်း ကြက္မ်ားဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စြမ္းအားျပည့္ ေမာင္းႏွင္ လႈပ္ရွားႏုိင္ စြမ္းရွိေတာ့မွ စီးပြားေရးဟာ တုိးတက္ႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ က်င္ဆင္းေစခ်င္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အမ်ဳိးသား စီးပြားဥစၥာ တုိးပြားေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ ရင္းျမစ္မ်ားပုိၿပီး အသုံးျပဳလာႏုိင္ေအာင္ ပုိၿပီး အေလ်ာ့အတင္းလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ ၿပီး ေစ်းကြက္ အင္အားစုမ်ားကုိ ပုိၿပီး တု႔ံျပန္ႏုိ္င္စြမ္းရွိေအာင္ လုပ္သင့္တယ္ လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္းရဲ႕ သီအုိရီက ၫႊန္း တယ္။
ဒီသီအုိရီရဲ႕ ေဖာ္ၫႊန္းမႈဟာ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ စည္းမ်ဥ္းစည္း ကမ္းေလွ်ာ့ေပါ့ေရး၊ လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ စီးပြားေရးလုပ္ေဆာင္ခြင့္ ရရွိ ေရးနဲ႔ စီးပြားေရးရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း ႀကီးႀကီးမားမားကို ပုဂၢလိကပုိင္ ျပဳလုပ္ေရးဆီသုိ႔ ဦးတည္တယ္။ ဒီထက္ ပုိၿပီး အတိအက် ေျပာရရင္ အစုိးရ အေနနဲ႔ အစုိးရရဲ႕ သုံးစြဲမႈကုိ ျမႇင့္တင္ၿပီး စီးပြားေရးတုိးတက္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ အလုပ္အကုိင္ေတြကုိ အကာအကြယ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈမရွိတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ကုိ အစုိးရက မကယ္တင္ပါနဲ႔။ ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြကို အစုိးရက ပုိင္ဆုိင္ထားတယ္ဆုိရင္ ဖယ္ရွားပစ္ပါ။ ၿပဳိင္ဆုိင္မႈကို အားေပးပါ။ ေစ်းကြက္မ်ားရဲ႕ ဝင္ေပါက္ကုိ အတားအဆီး မလုပ္ပါနဲ႔။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဝင္ေငြခြန္စည္းၾကပ္ႏႈန္းကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ပါ။ လုပ္သားေစ်းကြက္ ကုိ အေႏွာင့္အယွက္မေပးပါနဲ႔လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္းက မိန္႔ၾကားတယ္။
ဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ေပါင္း႐ုံးေျပာရရင္ ဖ႐ုိက္မန္းရဲ႕ သီအုိရီက အစုိးရရဲ႕ ေထာက္ကူေပးေနတဲ့ လက္ကုိ ေစ်းကြက္ရဲ႕ မျမင္ရတဲ့လက္နဲ႔ အစားထုိးဖုိ႔ ႀကဳိးပမ္းျခင္း ျဖစ္တယ္။ က်မ္း႐ုိးေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ Adam Smith ရဲ႕ မျမင္ရတဲ့လက္ သေဘာ တရားကုိ ေခတ္သစ္ပုံစံခြက္ထဲ ထည့္သြင္းလာျခင္းျဖစ္တယ္။ ေစ်းကြက္ မ်ားထဲမွာ ပုဂၢလိက လူသားတစ္ဦးစီရဲ႕ အက်ဳိးအျမတ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းတစ္ရပ္လုံးရဲ႕ ေပါင္းစု လုိအပ္ မႈကုိ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အယူ အဆအေပၚ အေျခခံတယ္။
ေစ်းကြက္ရဲ႕ စြမ္းအားဟာ စီးပြားေရး လြတ္လပ္မႈျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရး လြတ္လပ္မႈဆုိတာဟာလဲ ႏုိ္င္ငံေရး လြတ္လပ္မႈရွိမွ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ စီးပြားေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး လြတ္လပ္မႈ ဆုိတာဟာ တစ္ခုလုံးရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း ႏွစ္ခုျဖစ္တယ္။ ပုဂၢလိက လူသား တစ္ဦးဟာ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္ခြင့္၊ လြတ္ လပ္စြာ ဝယ္ယူခြင့္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္လုပ္ခြင့္ရွိရမယ္လုိ႔ ဖ႐ုိက္မန္း ကဆုိတယ္။
၁၉၆ဝ ႏွစ္မ်ားအတြင္း ကိန္းစ္ ရဲ႕ သီအုိရီကုိ တုံ႔ျပန္မႈအျဖစ္ ထြက္ ေပၚလာခဲ့တဲ့ မီလတန္ ဖ႐ုိက္မန္းရဲ႕ ေငြေၾကးဝါဒ- Monetarism ဟာ ၁၉၇ဝ ႏွစ္မ်ားမွာ Russell Kirk နဲ႔ Friedrich Von Hayek တုိ႔ရဲ႕ ကြန္ ဆာေဗးတစ္ဝါဒ- Conservatism နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုအသြင္ ေဆာင္လာခဲ့တယ္။ ဒီလုိ တုိးတက္ျဖစ္ေပၚမႈဟာ ေနာက္ပုိင္း ကာလမွာ အေနာက္ အမွတ္တံဆိပ္ -Western Brand ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါကုိ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ လက္ ယာသစ္-New Right လုိ႔ ေခၚတယ္။
အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဒီကြန္ဆာ ေဗးတစ္ဝါဒသစ္ဟာ ဥေရာပ ဆုိရွယ္ လစ္ဝါဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေပမယ့္ အေမရိကာနဲ႔ ၿဗိတိန္ ပညာတတ္အသုိင္း အဝုိင္းမ်ားက လက္ခံၾကတယ္။ အေမရိကန္သမၼတ ရီဂင္နဲ႔ ၿဗိတိန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မာဂရက္သက္ခ်ာ လက္ ထက္ေတြမွာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ဝါဒ သစ္ကုိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ က်င့္သုံးလာခဲ့တယ္။ ဒီ ဝါဒသစ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ကမၻာ့ဘဏ္ - World Bank နဲ႔ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေငြ ေၾကးရန္ပုံေငြအဖြဲ႕ - IMF ေတြထဲ စိမ့္ ဝင္လာတယ္။
ဒီအဖြဲ႕အစည္းေတြကတစ္ဆင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ဝါဒသစ္ကုိ ကမၻာကုိ တင္ပုိ႔ဖုိ႔ ႀကဳိး ပမ္းခဲ့တယ္။ World Bank နဲ႔ IMF တုိ႕က ေငြထုတ္ေခ်းတဲ့အခါ ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ပုံ ျပင္ဆင္ခ်က္ အစီ အစဥ္မ်ား - Structural Adjustment Programs -SAPS အရ ေငြထုတ္ ေခ်းလာခဲ့တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက သူ႔ရဲ႕ ကြန္ဆာ ေဗးတစ္ဝါဒသစ္ကုိ အျခားႏုိင္ငံ ေတြအေပၚ သြတ္သြင္းဖုိ႔ အတင္း အဓမၼ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္မႈျဖစ္တယ္။ ဒီ SAPs အစီအစဥ္ေတြကို ဝါရွင္တန္ ဆႏၵသေဘာထား ဒါမွမဟုတ္ ဝါရွင္ တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္ - Washinaton Consensus လု႔ိေခၚတယ္။
ဝါရွင္တန္ ကြန္ဆန္ဆပ္နဲ႔ ကမၻာကုိစုိးမုိးျခယ္လွယ္ဖုိ႔ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံရဲ႕ အႀကံဟာ ေအာင္ျမင္မႈ မရွိ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အျပင္ ေနာက္ပုိင္းမွာ အေမ ရိကန္စီးပြားေရးက်ဆုံးခန္းဆီသု႔ိ ဦး တည္သြားေစခဲ့တယ္။
Ref: Stefan Halper:" The Rise and Fall of The Washington Consensus"
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
နက္စ္ေကာ္ဖီ
ဇီးခ်ဥ္ကုန္းဟာ နာမည္နဲ႔ လုိက္ေအာင္ပဲ ဇီးခ်ဥ္ပင္ေတြ ေတာထေနတဲ့ ႐ြာကေလး။ အနီးဆုံးက ေက်ာင္းစုဆုိတဲ့ တုိက္နယ္အဆင့္႐ြာနဲ႔ကိုပဲ ေလးမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းတယ္။ ေရလည္းရွား၊ ေနလည္း ပူ၊ ဖုန္လည္းထူတဲ့ ႐ြာတစ္႐ြာလုိပါပဲ။ သိပ္ေတာ့ မထူးဘူး။ ေခါင္တယ္၊ ဆင္းရဲတယ္၊ အိမ္ေျခနည္းတယ္။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းက လူေတြဟာ ပစၥည္းပစၥယေလး ၀ယ္ခ်င္လုိ႔၊ ဥပုသ္သီတင္းေလး ေဆာက္တည္ဖုိ႔ မုန္႔ေလး ပဲေလး၊ စားစရာ ေသာက္စရာေလး ၀ယ္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းစုကုိပဲသြားရတယ္။ ႐ြာမွာက ေစ်းရွိတယ္ဆုိ႐ံုကေလးပဲ ရွိတာကုိး။
ဒါေပမဲ့ ႐ြာမွ ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့လည္း စက္ဘီး ျပင္ဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ရွိတယ္။ ႐ြာသားတစ္ခ်ဴိ႔စုိက္တဲ့ ၾကံခင္းေတြ ရွိေတာ့ ၾကံရည္ဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ရွိတယ္။ ေနာက္ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ခ်ဳိဖန္ဖန္ အရသာရွိတဲ့ အုတ္နီခဲေရာင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ရႏိုင္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ႐ြာအေနာက္မွာ အေၾကာ္ဆုိင္ကေလး၊ ထန္းရည္ခါးဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ဒါပဲ။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ဟာ ဆံညႇပ္လုိ႔ ရမယ္၊ စက္ဘီးျပင္ခ်င္ရင္ ျဖစ္တယ္၊ ၾကံရည္ေသာက္မယ္ ဆိုရင္ ေငြႏွစ္က်ပ္ေလာက္နဲ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္ႏုိင္ခြင့္ရွိတယ္။ ထန္းရည္ခါးႀကိဳက္ရင္ ကုိလုံး ထန္းတဲကို သြားႏိုင္တယ္။ လက္ဖက္ရည္မွ ေသာက္ခ်င္ၿပီဆုိရင္ ကုိအီကြန္းဆုိင္ကုိသြားထုိင္ဖုိ႔ပဲ။
အခုေျပာခ်င္တဲ့ ကိစၥက ကုိအီကြန္း ဆုိင္အေၾကာင္းပဲ၊ သည့္ထက္ပုိၿပီး နည္းနည္းစိတ္ေျပာရင္ ကုိအီကြန္းဆုိင္ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ခုံ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကေလး အေၾကာင္းပဲ။ သည္ေကာ္ဖီမႈန္႔ကေလးကို အီကြန္း ၀ယ္ထားတာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆုိတာေတာင္ သူ မမွတ္မိဘူး။ ၾကာေတာ့ၾကာၿပီ။ ၾကာဆုိ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ သူဟာ ေျပာရင္ယုံမလား မသိဘူး။ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲသည္လူ နာမည္က ခ်န္ထြန္းေအာင္လုိ႔ ေခၚတယ္။ အရပ္ရွည္ကုိင္းကုိင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းျပာျပာ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔၊ ႂကြတ္ဆတ္ဆတ္မာေက်ာေက်ာ႐ုပ္မ်ဳိး။ သူဟာ မနက္တုိင္း ကုိအီကြန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ကေလးကုိလာေလ့ရွိတယ္။ လာတုိင္းလည္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ မွာထားေလ့ ရွိတယ္။ ေကာ္ဖီကုိ မက္မက္ စက္စက္ႀကီး ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ပဲ။ ေကာ္ဖီတစ္က်ဴိက္ကုိ အားရပါးရႀကီး က်ဳိက္ခ်ၿပီးရင္ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို အားရပါးရ ဖြာေတာ့တာပဲ။ ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ခပ္မည္းမည္းက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီႏွစ္ေတြကိုေတာင္ ေရေႏြးနည္းနည္း ထပ္ထည့္ၿပီး က်ဳိက္ခ်၊ ၿပီးရင္ေဆးလိပ္ဆက္ဖြာ၊ ၿပီးရင္ ေရေႏြးၾကမ္း ႏွစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ႀကိဳ႕တစ္ခ်က္ေလာက္ျပင္းျပင္း ထုိးၿပီးမွထျပန္လာတဲ့လူမ်ဳိးကုိး။
အဲညဘက္မွာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလးက ေစာေစာပိတ္တတ္ ေတာ့ ညဦးကတည္းက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၀ယ္ၿပီး မေသာက္ေသးဘဲ ႏွပ္ထားတယ္။ အိပ္ေတာ့မယ္ဆုိမွ ေအးစက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေကာ္ဖီကုိ က်ဳိက္ခ် အရသာခံၿပီးမွ အိပ္တယ္။ ဒါမွလည္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ခက္တာက ကုိအီကြန္းရဲ႕ ဆုိင္ကေလးဟာ ဆုိင္ႀကီး ကနားႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္းဘုတ္ေတာင္သေဘၤာေဆးထဲ လက္ညႇဳိးႏွစ္ၿပီး သြပ္ျပားေပၚ လက္ညႇဳိးနဲ႔ပဲ ေရးထားတဲ့ ဆုိင္ဘုတ္ကေလးနဲ႔ ဆုိင္မ်ဳိးဆုိေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာက လူေတြဟာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တဲ့လူေတြမဟုတ္ဘူး။
လက္ဖက္ရည္ယဥ္ေက်းမႈဟာ သူတို႔႐ြာကေလးနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပက္သက္ဘူး။ အဲသည္အခ်ိန္က လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ရဲ႕ တန္ဖုိးဟာ ဘာမွမရွိေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဟုတ္တိပတ္တိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေက်ာက္ခ်ထုိင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ မရွိဘူးဆုိေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာရွိတယ္။ မရွိဘဲနဲ႔ ကုိအီကြန္း ဘယ္သူ႔ကုိ ေရာင္းေနသလဲ။ မနက္ဘက္ ေစ်းဖြင့္ကေလးမွာ ဏတျဖဳတ္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ျမင္းလွည္းဆရာေတြ ေသာက္တယ္။ ဆည္ေျမာင္းဘက္က ၀န္ထမ္းတစ္ခ်ဳိ႕ ေသာက္တယ္။ ႐ြာထဲက နည္းနည္းပုိက္ဆံရွိတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခါတစ္ေလေသာက္တယ္။ ဧည့္သည္ေရာက္တဲ့ အိမ္ကထြက္၀ယ္တာ ရွိတယ္။ ဒါပဲ၊ တစ္ေန႔လုံးမွ ခြက္သုံးဆယ္မျပည့္ဘူးဆုိတဲ့ ဆုိင္ကေလး။ ေနာက္တစ္ခုက ကုိအီကြန္းဆုိင္က လက္ဖက္ရည္တစ္မ်ဳိးတည္း မဟုတ္ဘူး။ ဖုန္တေသာေသာ တက္ေနတဲ့ ဘိလပ္ရည္ေလး၊ ဂ်ာဂ်င္ဘီယာေလး၊ ၀င္ကာနစ္ကေလးလည္း တင္ေရာင္းတယ္။ တုိလီမုတ္စေလး၊ စုံစီနဖာ ေရာင္းတာလည္း ရွိတယ္။
ကုိအီကြန္းက ဒါနဲ႔ စားေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာခဲ့သလုိပဲ။ တစ္ေန႔ ခြက္သုံးဆယ္ေလာက္က လက္ဖက္ရည္ျဖစ္ေနတက္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္တာက ခ်န္ထြန္းေအာင္ပဲ ရွိတယ္။ ကိုအီကြန္းက တုိက္နယ္ႀကီး႐ြာကို ကုန္သြားခ်ိန္ရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ တစ္ထုပ္ ၀ယ္၀ယ္လာရတာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ဖုိ႔ပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကေလးဟာ မႈိေတာင္ တက္ေနေလာက္တယ္။ ၾကာေတာ့ အနံ႔အရသာေတာင္ မဲ့ေနေလာက္တယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ခါက ေကာ္ဖီမႈန္႕ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္အနည္းအက်ဥ္းကလြဲရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႕ပါ လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ခက္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ ရတယ္။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ကေတာ့ရတယ္။ ကုိအီကြန္းဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္တေလရေနတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ေနတာ။ မနက္တစ္ခြက္၊ ညတစ္ခြက္ ကိုအီကြန္းဆိုင္ကေကာ္ဖီရေနသေ႐႔ ြ ဘ၀ဟာျပည္စုံေနတယ္လို႔ သူတြက္ထား ၿပီးသား။ ကုိအီကြန္းကလည္း တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေတာင္ မပိတ္တဲ့ဆုိင္ ဆုိေတာ့ ညံ့ကာမွသာ ညံ့ေရာ၊ ေကာ္ဖီကေတာ့ ရေနတာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႔ ကုိအီကြန္းရဲ႕ ခပ္ည့ံညံ့ ေကာ္ဖီနဲ႔ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာတယ္။
တစ္ေန႔ ခ်န္ထြန္းေအာင္ အိမ္ကို ဆည္ေျမာင္းက အလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ပလတ္စတစ္ခြက္ကေလးတစ္လုံး ပါလာတယ္။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမကေတာ့ တစ္ဖက္ၿခံက ဆည္ေျမာင္းဘိုတဲမွာ ထမင္းခ်က္တဲ့ ေကာင္ေလးမွန္း သိတယ္။ ေကာင္ေလးက ဘာမွမေျပာဘဲ ခ်န္ထြန္းေအာင္ကိုပဲ ရွာတယ္။
“ဟဲ့ လာ၊ မင္း ဦးေလးရွိတယ္။ ဘာလဲ ေျပာေလ”
“သည္မွာ ေပးခိုင္းလုိက္လုိ႔”
“ဘာေတြလဲ”
“စားစရာေပါ့ဗ်၊ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီး မိန္းမက ေပးခိုင္းလုိ္က္လုိ႔”
ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာသားမ်ားက ဆည္ေျမာင္းက အင္ဂ်င္နီယာေတြကုိ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီးလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ ကတည္းက ရွိတဲ့ ဆည္ေျမာင္း အင္ဂ်င္နီယာေတြ ေနတဲ့ ဘန္ဂလုိကုိဘုိတဲလုိ႔လည္း ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဘုိတဲနဲ႔ ၿခံခ်င္းကလည္း ကပ္ေနေတာ့ ခုိင္းစရာရွိရင္ သူတုိ႔လင္မယားကုိ ေခၚခိုင္းေလ့ ရွိတာ။ သည္လုိပဲ မၾကာခဏ ဟုိဟာေလး လာေပး၊ သည္ဟာေလး
လာေပး လုပ္တတ္တာ ရွိတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ခြက္ကေလး တစ္လုံးနဲ႔ လာေပးတာဆုိေတာ့ ထူးဆန္းေနတယ္။ ဘာပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ သည္မွာတင္ ခ်န္ထြန္းေအာင္လည္း အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာတယ္။ ခြက္ကေလး တစ္လုံးနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကုိ ေတြ႔သြားတယ္။
“ကာဖီ လုိ႔ ထင္တာပဲ၊ ဘုိကေတာ္ ေပးခိုင္းလုိ႔”
သူတုိ႔႐ြာမွာ ေကာ္ဖီကုိ ကာဖီလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာ္ဖီဆုိကတည္းက ခ်န္ထြန္းေအာင္ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ခြက္လြတ္တစ္လုံးရွာၿပီး လွယ္ယူလုိ္က္တယ္။ ေကာင္ေလးျပန္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္မွာပဲ ဘိုကေတာ့္ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္တယ္။
ၾကည့္စမ္း....ဒါဘာေကာ္ဖီလဲ၊ သည္ေကာ္ဖီမ်ဳိး ဘယ္တုန္းက ေပၚေနတာလဲ၊ ဘယ္လုိလူေတြ တီထြင္တားသလဲ၊ ဘယ္လုိလူေတြက ေသာက္ႏိုင္တာလဲ၊ သည္ေကာ္ဖီမ်ဳိး ေပၚေနတာကို ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္တြင္းမွာ ဒါသူ ပထမဆုံး သိလုိက္တာပဲ။ သူဟာ ေကာ္ဖီကုိ ကုန္သြားမွာဆုိးတဲ့ ပုံနဲ႔ အာစြတ္႐ံုပဲ ေသာက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလး စုိ႐ံုပဲ စြတ္ၿပီး လွ်ာနဲ႔လ်က္တယ္။ လ်က္လိုက္တုိင္းလည္း သူ႔တစ္ကုိယ္လုံးက အေၾကာအျခင္ေတြဟာ ဖ်ဥ္းခနဲ ဖ်ဥ္းခနဲ အေငြ႔ေတြ ထြက္သြားသလို ခံစားေနရတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြစီကာစဥ္ကာ ျဖစ္ေပၚေနေပမယ့္ သူ႔မွာ အေျဖမရွိဘူး။
သူဟာ ေကာ္ဖီကုန္သြားတာေတာင္ခြက္ကိုကုိင္ရင္းငိုင္ေနလုိ္က္တာ တစ္မနက္ခင္းလုံးပဲ။ ကုိအီကြန္းဆုိင္ကုိလည္း မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သည္မနက္ေတာ့ သြားဖုိ႔လည္းမလုိေတာ့ဘူးကုိး။ ကုိအီကြန္းဆုိင္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေသာက္လာတဲ့ ေကာ္ဖီဟာ လက္စသတ္ေတာ့ အင္မတန္ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ေကာ္ဖီ ပါကလား။ မနက္ တစ္ခြက္၊ ညဦး တစ္ခြက္ ၀တ္မပ်က္ေသာက္လာတဲ့ သည္ ေကာ္ဖီဟာ လက္စသတ္ေတာ့ အလြန္ဆုိး႐ြားတဲ့ အနံ႔အရသာနဲ႔ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးပါလား။ လူဆုိတာ ႏႈိင္းယွဥ္တက္တဲ့ သတၱ၀ါ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကိုအီကြန္းကုိ သူ အျပစ္တင္ တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကေန႔ မနက္ေသာက္လုိက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမရွိခင္က ကုိအီကြန္း ေကာ္ဖီဟာေကာ္ဖီပဲ မဟုတ္လား။ ကေန႔မနက္ ေသာက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးဟာ ေန႔စဥ္ဘယ္မွာ ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူတစ္ခုေတာ့ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ သည္မနက္ ေသာက္လုိက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိး ေနာင္ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေသာက္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလားဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ပဲ။
“ငါ ဘုိတဲကို သြားဦးမယ္ေဟ့။ ဒါ ဘာကာဖီလဲ၊ ငါ သြားေမးဦးမယ္”
သည္မိန္းမကို ေအာ္ခဲ့ၿပီး ခြက္ကို ကုိင္ရင္းနဲ႔ပဲ ၿခံစည္း႐ိုးကို ခြေက်ာ္ၿပီး ဘုိတဲဘက္ကို ထြက္လာတယ္။ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီးကိုေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ ေျမာင္းက်ဳိးတဲ့ဆီကို သြားစစ္ေနတာနဲ႔တူတယ္။ ဘုိႀကီးကေတာ္က ဧည့္သည္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ အထုပ္ေတြ အပုိးေတြလည္းေတြ႔တယ္။
“ဘာလဲေဟ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္”
သူ၀င္လာတာ ေတြ႔ေတာ့ လွမ္းေမးတယ္။ ပထမေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ ရွိေတာ့ သူ ေမးဖုိ႔ တြန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ေမးဖုိ႔လာတာပဲ၊ ေမးရတယ္။ ဒါ ဘာေကာ္ဖီလဲ သူ သိခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။
“ေၾသာ္ အခုန ငမႈန္လာေပးတာ ဘာကာဖီလဲလုိ႔ပါ”
“ေၾသာ္ ေအး မင္း ေကာ္ဖီႀကိဳက္မွန္းသိလုိ႔ဟဲ့၊ ငါ ပုိ႔ခုိင္းလုိက္တာ။ အေဖတုိ႔ ၿမိဳ႕ကပါလာတာ၊ နက္စ္ေကာ္ဖီလုိ႔ ေခၚတယ္”
“ဗ်ာ ဘာေခၚတယ္”
“နက္စ္ေကာ္ဖီ”
“နတ္ကာဖီ”
“ေအး နတ္ကာဖီ”
ဟုတ္ပါၿပီ။ နတ္ကာဖီပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ နတ္မ်ား၊ သိၾကားမ်ား ေသာက္တဲ့ ကာဖီဟာ နတ္ကာဖီေပါ့။
ခ်န္ထြန္းေအာင္ဟာေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပုံလည္းရတယ္။ သည္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ သူ႔ကုိ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ႏုပ်ဳိသြားေစတယ္။ သူဟာ၀မ္းသာအားရ သူ႔အိမ္ကေလးဆီကုိ ျပန္လာတယ္။
“မၾကည္ အခုန ငါေသာက္တာ ဘာကာဖီလဲ သိလား”
“မသိဘူး”
“နတ္ကာဖီ”
ခ်န္ထြန္းေအာင္က နတ္ကာဖီအေၾကာင္းကုိ တစ္အိမ္ခ်င္း လုိက္ေျပာတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့သူတိုင္းကုိ ေျပာတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္က ကိုသန္းကို ေျပာတယ္။ အေၾကာ္ဆုိင္က ေဒၚႀကီးစုိးကုိ ၀င္ေျပာတယ္။ ႀကံရည္ဆုိင္က ဘာဘူကို ၀င္ေျပာတယ္။ စက္ဘီးျပင္ဆုိင္က ဦးေလးေပၚကို ၀င္ေျပာတယ္။ ေျပာခဲ့သမွ် လူေတြဟာ စိတ္၀င္စားဟန္ မျပဘူး။ ကိုယ္မေသာက္လိုက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ အေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူက စာစာနာနာ နားလည္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆုံး ကုိအီကြန္းဆီကုိ သူ ၀င္တယ္။ နတ္ကာဖီအေၾကာင္း ျမန္ေရရွက္ေရ ေျပာတယ္။ ကုိအီကြန္းကလည္း အင္းမလႈပ္ အဲမလႈပ္ပဲ။ ေကာ္ဖီသာေရာင္းတာ၊ ကိုအီကြန္းကိုယ္တုိင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္တာ မဟုတ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ သည္နတ္ကာဖီဆိုတာကို သူ ၾကားလည္း မၾကားဖူး၊ ေသာက္လည္းမေသာက္ဖူးတာက တစ္ေၾကာင္း ဆုိေတာ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္ ေျပာေနတာကို သူ နားမလည္ဘူး။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ ျပန္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမက ထမင္းခူးတယ္။ ဒါေပမဲ့သူ မစားေတာ့ဘူး။ သူ႔ကုိယ္ထဲမွာ ရွိေနေသးတဲ့၊ သူ႔အာ႐ံုခံစားမႈမွာ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေသးတဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕ ရနံ့နဲ႔ အရသာကို သူအေပ်ာက္မခံႏိုင္ဘူး။
သည္လုိနဲ႔ ညေရာက္လာတယ္။ သူ ေကာ္ဖီ၀ယ္ရေတာ့မယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ရေတာ့မယ္။ ဘုိတဲက နက္စ္ေကာ္ဖီလိုမ်ဳိး သူ ေနာက္တစ္ခြက္ ဘယ္မွာ ရႏိုင္မွာတုံး။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းကုိရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာတဲ့ နက္စ္ေကာ္ဖီဟာ ဘာနဲ႔ထည့္ထားတာလဲဆုိတာေတာင္ မသိတဲ့ဟာ။ ေနာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရဖုိ႔ဆိုတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့သူေသာက္ေနက် ကိုအီကြန္းရဲ႕ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို သူ ၀ယ္ရေတာ့မယ္။ ၀ယ္ၿပီးရင္ သူေသာက္ရေတာ့မယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ၀ယ္တာပါပဲ။ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ သူ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ မေသာက္ျဖစ္ဘူး။ သူ ရင္ေတြ ခုန္လာတယ္၊ မ်က္လုံးေတြေၾကာင္လာတယ္။ အာေတြ လွ်ာေတြ စိုစြတ္လာတယ္။ ဘယ္လုိမွကုိ မရႏိုင္မွန္းသိေတာ့မွ သူကိုအီကြန္းရဲ႕ ေကာ္ဖီကုိ တစ္က်ဳိက္က်ဳိက္ခ်လုိက္တယ္။
ထြီး....ၾကည့္စမ္း နံလုိက္တာ၊ မေကာင္းလုိက္တာ၊ အ၀င္ဆုိးလုိက္တာ၊ အန္ခ်င္လုိက္တာ၊ ေနာက္တစ္က်ဳိက္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ သူ ဘယ္လုိမွကို မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ မနက္က ေကာ္ဖီခြက္ကိုပဲ ျမင္ေနတယ္၊ မနက္ကအရသာကိုပဲတပ္မက္ေနတယ္။ သူ႔လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတယ္။ သူတစ္က်ဳိက္ထပ္ေသာက္ၾကည့္တယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ၀င္သြားတဲ့ ေတာ့ေကာ္ဖီ ေအးစက္စက္ဟာ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ႐ႈံ႕မဲ့သြားေစတယ္။
ေအးစက္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ေနေပမယ့္ သူ႔မွာ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္လာတယ္။ ရင္ေတြပူလာတယ္။ ညႇီစုိ႔စုိ႔၊ ေအာက္ေစာ္နံတဲ့ ေကာ္ဖီအနံ ့ဟာ သူ႔ကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီေစတယ္။ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္ေတာ့မွ သူ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာေျပာင္ေျပာင္ ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ နတ္သားတစ္ပါးဟာ သူ႔ကို ေရႊစင္ခြက္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ လွမ္းေပးတာကုိ သူ ေသာက္ရတယ္။ သူဟာ နတ္သားေပးတဲ့ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ရင္း ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္သားကို ေရႊခြက္ ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ အလုိ.....အိမ္မက္ထဲက နတ္သားဟာ လက္စသတ္ေတာ့ ဆည္ေျမာင္းက အလုပ္သမားေလး ငမႈန္ပါလား။
ေနာက္တစ္ေန႔က စၿပီး ခ်န္ထြန္းေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။ နက္စ္ေကာ္ဖီကို သူ စြဲလမ္းေနၿပီ။ ဒါမ်ဳိးကုိ တစ္သက္လုံး ေသာက္ေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ ခက္တာက တစ္သက္လုံး ေနေနသာသာ ေနာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ဘူးေလ။ ဒါမ်ဳိး ေကာ္ဖီက တုိက္နယ္အဆင့္ ႐ြာႀကီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းစုမွာေတာင္ ရွိတယ္လုိ႔ သူ မၾကားဖူးဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက အဲသလုိ ေကာ္ဖီမ်ဳိး မေသာက္ရေတာ့တာကလည္း ျပႆနာပဲ။ ညကတင္ မဟုတ္ဘူး၊ မနက္ဘက္ကုိအီကြန္းဆုိင္က ေကာ္ဖီကို ေသာက္ေတာ့လည္း ပ်ဳိ႕တာပဲ။ သည္လုိနဲ႔ သူ ထမင္းပါ မစားႏိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူဟာ ဘယ္ေကာ္ဖီမွ ေသာက္လုိ႔ မျဖစ္တဲ့အခါ ထမင္းပါ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။
သည္လုိနဲ႔ သူဟာ အိပ္ရာထဲ လဲတယ္။ ပါးစပ္က “နတ္ကာဖီ....နတ္ကာဖီ” လုိ႔ပဲ ေအာ္ေနေတာ့တယ္။သူ႔မိန္းမကလည္း သူ႔ေယာက္်ား နတ္ကာဖီကို စြဲလမ္းရင္း မစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ သိေပမယ့္ သည္ကာဖီမ်ဳိး ဘယ္မွာ ထြက္ရွာမလဲ။ သူ တတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဘုိတဲသြားၿပီး ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီး မိန္းမကို ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ေလာက္ တုိက္ပါဦး၊ သည္လုိ သည္လိုျဖစ္ေနလုိ႔ပါ ဆိုရင္ရႏိုင္တယ္လုိ႔ သူ တြက္တယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူ တစ္ဖက္ၿခံကို ထြက္ခဲ့တယ္။ အက်ဳိး
အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။
“အစ္မ၊ နတ္ကာဖီ ရွိေသးလား”
“ဟဲ့ အဲဒါက ငါတုိ႔ ေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဧည့္သည္ေတြ ျမဳိ ႔က ပါလာတာ။ ပုလင္းထဲမွာ ႏွစ္ခြက္ သုံးခြက္စာေတာ့ ရွိဦးမယ္။ သည္လုိ လုပ္ေလ၊ မနက္ျဖန္ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္ေတာ့မွာ။ငါတုိ႔ မိသားစုလည္း လုိက္သြားမွာ၊ ၿခံလည္း ၾကည့္လုိက္ဦးေနာ္။ ေရာ့ ပုလင္းယူသြား”
“ဘယ္လုိ ေဖ်ာ္ရတာလဲ အစ္မ”
“ဟဲ့ ေရေႏြးတည္ၿပီး ဆူရင္ တစ္ခြက္စာ မွန္းၿပီး ေဖ်ာ္ေပါ့။ တစ္ဇြန္းခြဲေလာက္ ထည့္ၿပီး ခေလာက္ေပါ့။ အခ်ဳိႀကိဳက္ရင္ သၾကား နည္းနည္း ထည့္ေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့”
ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရေႏြးတည္တယ္။ တစ္ခြက္စာ ေဖ်ာ္တယ္။ခ်န္ထြန္းေအာင္ကို တုိက္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္အတြင္းမွာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ သူ႔မိန္းမကို သည္တစ္ခါ ေက်းဇူး အတင္ဆုံးပဲ။ သိလည္း သိသာတယ္။ သူဟာ ခ်က္ခ်င္း အားအင္ေတြ ျပည့္ျဖဳိး လာတယ္။ လန္းဆန္းလာတယ္။ ငယ္စိတ္ေတြေတာင္ တစ္ဖ်က္ဖ်က္ ေပၚလာတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သည္ပုလင္းေလးကိုပဲ တကိုင္ကုိင္ လုပ္ရင္း မ၀တမ္း ၾကည့္ေနတယ္။
“ဒါမ်ဳိး တစ္ပုလင္း ၿမိဳ႕ကုိ မွာရင္ ရမွာပဲကြ”
“ေစ်းႀကီးမွာေပါ့ေတာ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုမွာမလဲ။ ၿမိဳ႕ဆုိတာ အေ၀းႀကီး”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕ေတာ့ မွာရမွာပါပဲ။ ဒါ မေသာက္ရရင္ ငါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး”
“ေတာ္ကလည္း တစ္သက္လုံး ကုိအီကြန္း ေကာ္ဖီ ေသာက္လာတာ၊ ေသာက္ပါေတာ့ လား။ ဒီ နတ္ကာဖီနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ မတန္ပါဘူးေတာ္”
“ဘာျဖစ္လုိ႔ မတန္ရမွာလဲ။ ကုိအီကြန္း ကာဖီကုိ ငါမေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေသာက္လုိ႔ လည္း မရဘူး။ နတ္ကာဖီမွ ပုံမွန္ မေသာက္ရရင္ ငါ ေသလိမ့္မယ္”
“ေသရင္လည္း ေသဖုိ႔ပဲ ကိုရင္ေရ႕၊ ဘယ္က ရမွာတုံး။ အခုေတာင္ ႏွစ္ခြက္စာကုိဆယ္ခြက္စာ ေလာက္ ျဖစ္႐ံု၊ အနံ႔ပါ႐ံု ေဖ်ာ္တုိက္ေနတာ။ မနက္ျဖန္ဆုိ ကုန္ၿပီ '
ခ်န္ထြန္းေအာင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ တကယ္လည္း ပုလင္းထဲမွာ ကုန္ေတာ့မယ္။ ဒါကုန္ရင္ ဘယ္ကမွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုအီကြန္း ေဖ်ာ္ခုံ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က ေကာ္ဖီမႈန္႔ ခါးတူးတူး ေအာက္ေတာက္ေတာက္ကို သူ ျပန္ေသာက္ရေတာ့မယ္။ မေသာက္ႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္လုိမွမေသာက္ႏိုင္ဘူး။ သူဟာ နက္စ္ ေကာ္ဖီပုလင္းကုိ တအားဆုပ္ထားတယ္။ ပုလင္းအဖုံးက စြဲေနတဲ့ အနံ ႔ကို အားပါးတရ ရွဴတယ္။
သည္လုိနဲ႔ ခ်န္ထြန္းေအာင္ဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီ ျပတ္သြားတဲ့ေန႔က စၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ ျပန္လဲတယ္။ ပုလင္းကုိပဲ ပြတ္သပ္ေနရင္းက အိပ္ရာထဲမွာ လူးလိွမ့္ေနတာက သုံးရက္၊ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ေနတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမဟာ ကုိအီကြန္းဆုိင္ ေျပးတယ္။ ကုိအီကြန္းကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာတယ္။မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ရွာေပးဖုိ႔ ေျပာတယ္။ တစ္သက္လုံး မပိတ္ခဲ့တဲ့သူ႔ဆိုင္ကုိ ပိတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ကုိ နက္စ္ေကာ္ဖီ တက္ရွာမယ္လုိ႔ သူ ကတိေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေကာင္းေကာင္းေလး ေဖ်ာ္ၿပီး ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမနဲ႔ လုိက္လာခဲ့တယ္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာေတာ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္က ေသေနၿပီ။ လက္တစ္ဖက္က နက္စ္ေကာ္ဖီပုလင္းကုိ လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း ေသတာ။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမကေတာ့ ရင္ဘတ္စည္တီးေပါ့။ ကုိအီကြန္းကလည္း ပါလာတဲ့ ေကာ္ဖီေလး ခ်န္ထြန္းေအာင္ေခါင္းရင္းမွာ ထားလုိ္က္ရေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသသူ႔လက္ထဲက ပုလင္းကုိ ဆြဲယူတယ္။ မရဘူး။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္းကုိ ဘယ္လုိမွ မလႊတ္ဘူး။ မေသခင္ ဘယ္ေလာက္အားနဲ႔ ဆုပ္ထားသလဲ မသိဘူး။ ဘယ္လုိမွကို ခြာထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ လာသ မွ်၊သတင္းေမးသမွ် လူေတြလည္း ခြာၾကတာပဲ။ လက္ေခ်ာင္း လက္ဆစ္ေတြ က်ဳိးခါမွ က်ဳိးေရာ၊ ပုလင္းကုိ ခြာထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ သည္ေတာ့ ပုလင္းကုိ ဆုပ္လ်က္သားနဲ႔ပဲ ေခါင္းသြင္းတယ္။ သည္အတုိင္းပဲ ေျမျမႇဳပ္ သၿဂႋဳလ္ရေတာ့တယ္။
သည္ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း သခၤ်ဳိင္းမွာ ႏြားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ သခၤ်ဳိင္းထဲမွာ ႏြားေက်ာင္းရင္း အသားေတြ မရွိေတာ့တဲ့ ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့ လူ႔လက္ဖ်ံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကုိ သြားေတြ႔တယ္။ ထူးဆန္းတာက လက္ဖ်ံရိုးရဲ႕ အဆုံးမွာ အရိုးစုျဖစ္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ ပုလင္းတစ္လုံးကို ဆုပ္ကုိင္ထားတာပဲ။ ႏြားေက်ာင္းသားက ပုလင္းကုိ လုိခ်င္လုိ႔ ဆြဲယူလုိက္ေပမယ့္ လက္ဖ်ံ႐ိုးႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလုံးပါ ပါလာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲက ပုလင္းကုိ တအားညႇစ္ၿပီး ဆုပ္ထားတုန္းပဲ၊ မလႊတ္တမ္း ကိုင္ထားတုန္းပဲ။
သည္သတင္း ႐ြာထဲေရာက္လာေတာ့ သည္လက္ဖ်ံရိုးဟာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုးပဲ ဆုိတာ ႐ြာက သိတယ္။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း သခၤ်ဳိင္းမွာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဖ်ံအရိုးစုဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္းကုိ မလႊတ္တမ္းဆုပ္ကုိင္ထားဦးမွာပဲ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာထဲက ကုိအီကြန္း သားေတြရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ နက္စ္ ေကာ္ဖီ ရေနၿပီ၊ မာလ္တုိဗာ ရေနၿပီ။ မုိင္လုိ ရေနၿပီ။ ေဟာလစ္ရေနၿပီ။ တီးမစ္စ္၊ ေကာ္ဖီမစ္စ္ ေတြ ရေနၿပီ။ ဘာေသာက္ခ်င္သလဲ၊ အကုန္ရေနၿပီ။
စာေရးဆရာက ဆရာေန၀င္းျမင့္
ဒါေပမဲ့ ႐ြာမွ ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့လည္း စက္ဘီး ျပင္ဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ရွိတယ္။ ႐ြာသားတစ္ခ်ဴိ႔စုိက္တဲ့ ၾကံခင္းေတြ ရွိေတာ့ ၾကံရည္ဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ရွိတယ္။ ေနာက္ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ခ်ဳိဖန္ဖန္ အရသာရွိတဲ့ အုတ္နီခဲေရာင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ရႏိုင္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ႐ြာအေနာက္မွာ အေၾကာ္ဆုိင္ကေလး၊ ထန္းရည္ခါးဆုိင္ကေလး ရွိတယ္။ ဒါပဲ။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ဟာ ဆံညႇပ္လုိ႔ ရမယ္၊ စက္ဘီးျပင္ခ်င္ရင္ ျဖစ္တယ္၊ ၾကံရည္ေသာက္မယ္ ဆိုရင္ ေငြႏွစ္က်ပ္ေလာက္နဲ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္ႏုိင္ခြင့္ရွိတယ္။ ထန္းရည္ခါးႀကိဳက္ရင္ ကုိလုံး ထန္းတဲကို သြားႏိုင္တယ္။ လက္ဖက္ရည္မွ ေသာက္ခ်င္ၿပီဆုိရင္ ကုိအီကြန္းဆုိင္ကုိသြားထုိင္ဖုိ႔ပဲ။
အခုေျပာခ်င္တဲ့ ကိစၥက ကုိအီကြန္း ဆုိင္အေၾကာင္းပဲ၊ သည့္ထက္ပုိၿပီး နည္းနည္းစိတ္ေျပာရင္ ကုိအီကြန္းဆုိင္ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ခုံ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကေလး အေၾကာင္းပဲ။ သည္ေကာ္ဖီမႈန္႔ကေလးကို အီကြန္း ၀ယ္ထားတာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆုိတာေတာင္ သူ မမွတ္မိဘူး။ ၾကာေတာ့ၾကာၿပီ။ ၾကာဆုိ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ သူဟာ ေျပာရင္ယုံမလား မသိဘူး။ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲသည္လူ နာမည္က ခ်န္ထြန္းေအာင္လုိ႔ ေခၚတယ္။ အရပ္ရွည္ကုိင္းကုိင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းျပာျပာ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔၊ ႂကြတ္ဆတ္ဆတ္မာေက်ာေက်ာ႐ုပ္မ်ဳိး။ သူဟာ မနက္တုိင္း ကုိအီကြန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ကေလးကုိလာေလ့ရွိတယ္။ လာတုိင္းလည္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ မွာထားေလ့ ရွိတယ္။ ေကာ္ဖီကုိ မက္မက္ စက္စက္ႀကီး ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ပဲ။ ေကာ္ဖီတစ္က်ဴိက္ကုိ အားရပါးရႀကီး က်ဳိက္ခ်ၿပီးရင္ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို အားရပါးရ ဖြာေတာ့တာပဲ။ ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ခပ္မည္းမည္းက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီႏွစ္ေတြကိုေတာင္ ေရေႏြးနည္းနည္း ထပ္ထည့္ၿပီး က်ဳိက္ခ်၊ ၿပီးရင္ေဆးလိပ္ဆက္ဖြာ၊ ၿပီးရင္ ေရေႏြးၾကမ္း ႏွစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ႀကိဳ႕တစ္ခ်က္ေလာက္ျပင္းျပင္း ထုိးၿပီးမွထျပန္လာတဲ့လူမ်ဳိးကုိး။
အဲညဘက္မွာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလးက ေစာေစာပိတ္တတ္ ေတာ့ ညဦးကတည္းက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၀ယ္ၿပီး မေသာက္ေသးဘဲ ႏွပ္ထားတယ္။ အိပ္ေတာ့မယ္ဆုိမွ ေအးစက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေကာ္ဖီကုိ က်ဳိက္ခ် အရသာခံၿပီးမွ အိပ္တယ္။ ဒါမွလည္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ခက္တာက ကုိအီကြန္းရဲ႕ ဆုိင္ကေလးဟာ ဆုိင္ႀကီး ကနားႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္းဘုတ္ေတာင္သေဘၤာေဆးထဲ လက္ညႇဳိးႏွစ္ၿပီး သြပ္ျပားေပၚ လက္ညႇဳိးနဲ႔ပဲ ေရးထားတဲ့ ဆုိင္ဘုတ္ကေလးနဲ႔ ဆုိင္မ်ဳိးဆုိေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာက လူေတြဟာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တဲ့လူေတြမဟုတ္ဘူး။
လက္ဖက္ရည္ယဥ္ေက်းမႈဟာ သူတို႔႐ြာကေလးနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပက္သက္ဘူး။ အဲသည္အခ်ိန္က လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ရဲ႕ တန္ဖုိးဟာ ဘာမွမရွိေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဟုတ္တိပတ္တိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေက်ာက္ခ်ထုိင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ မရွိဘူးဆုိေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာရွိတယ္။ မရွိဘဲနဲ႔ ကုိအီကြန္း ဘယ္သူ႔ကုိ ေရာင္းေနသလဲ။ မနက္ဘက္ ေစ်းဖြင့္ကေလးမွာ ဏတျဖဳတ္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ျမင္းလွည္းဆရာေတြ ေသာက္တယ္။ ဆည္ေျမာင္းဘက္က ၀န္ထမ္းတစ္ခ်ဳိ႕ ေသာက္တယ္။ ႐ြာထဲက နည္းနည္းပုိက္ဆံရွိတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခါတစ္ေလေသာက္တယ္။ ဧည့္သည္ေရာက္တဲ့ အိမ္ကထြက္၀ယ္တာ ရွိတယ္။ ဒါပဲ၊ တစ္ေန႔လုံးမွ ခြက္သုံးဆယ္မျပည့္ဘူးဆုိတဲ့ ဆုိင္ကေလး။ ေနာက္တစ္ခုက ကုိအီကြန္းဆုိင္က လက္ဖက္ရည္တစ္မ်ဳိးတည္း မဟုတ္ဘူး။ ဖုန္တေသာေသာ တက္ေနတဲ့ ဘိလပ္ရည္ေလး၊ ဂ်ာဂ်င္ဘီယာေလး၊ ၀င္ကာနစ္ကေလးလည္း တင္ေရာင္းတယ္။ တုိလီမုတ္စေလး၊ စုံစီနဖာ ေရာင္းတာလည္း ရွိတယ္။
ကုိအီကြန္းက ဒါနဲ႔ စားေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာခဲ့သလုိပဲ။ တစ္ေန႔ ခြက္သုံးဆယ္ေလာက္က လက္ဖက္ရည္ျဖစ္ေနတက္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္တာက ခ်န္ထြန္းေအာင္ပဲ ရွိတယ္။ ကိုအီကြန္းက တုိက္နယ္ႀကီး႐ြာကို ကုန္သြားခ်ိန္ရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ တစ္ထုပ္ ၀ယ္၀ယ္လာရတာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ဖုိ႔ပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကေလးဟာ မႈိေတာင္ တက္ေနေလာက္တယ္။ ၾကာေတာ့ အနံ႔အရသာေတာင္ မဲ့ေနေလာက္တယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ခါက ေကာ္ဖီမႈန္႕ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္အနည္းအက်ဥ္းကလြဲရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႕ပါ လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ခက္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ ရတယ္။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ကေတာ့ရတယ္။ ကုိအီကြန္းဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္တေလရေနတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ေနတာ။ မနက္တစ္ခြက္၊ ညတစ္ခြက္ ကိုအီကြန္းဆိုင္ကေကာ္ဖီရေနသေ႐႔ ြ ဘ၀ဟာျပည္စုံေနတယ္လို႔ သူတြက္ထား ၿပီးသား။ ကုိအီကြန္းကလည္း တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေတာင္ မပိတ္တဲ့ဆုိင္ ဆုိေတာ့ ညံ့ကာမွသာ ညံ့ေရာ၊ ေကာ္ဖီကေတာ့ ရေနတာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႔ ကုိအီကြန္းရဲ႕ ခပ္ည့ံညံ့ ေကာ္ဖီနဲ႔ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာတယ္။
တစ္ေန႔ ခ်န္ထြန္းေအာင္ အိမ္ကို ဆည္ေျမာင္းက အလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ပလတ္စတစ္ခြက္ကေလးတစ္လုံး ပါလာတယ္။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမကေတာ့ တစ္ဖက္ၿခံက ဆည္ေျမာင္းဘိုတဲမွာ ထမင္းခ်က္တဲ့ ေကာင္ေလးမွန္း သိတယ္။ ေကာင္ေလးက ဘာမွမေျပာဘဲ ခ်န္ထြန္းေအာင္ကိုပဲ ရွာတယ္။
“ဟဲ့ လာ၊ မင္း ဦးေလးရွိတယ္။ ဘာလဲ ေျပာေလ”
“သည္မွာ ေပးခိုင္းလုိက္လုိ႔”
“ဘာေတြလဲ”
“စားစရာေပါ့ဗ်၊ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီး မိန္းမက ေပးခိုင္းလုိ္က္လုိ႔”
ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာသားမ်ားက ဆည္ေျမာင္းက အင္ဂ်င္နီယာေတြကုိ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီးလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ ကတည္းက ရွိတဲ့ ဆည္ေျမာင္း အင္ဂ်င္နီယာေတြ ေနတဲ့ ဘန္ဂလုိကုိဘုိတဲလုိ႔လည္း ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဘုိတဲနဲ႔ ၿခံခ်င္းကလည္း ကပ္ေနေတာ့ ခုိင္းစရာရွိရင္ သူတုိ႔လင္မယားကုိ ေခၚခိုင္းေလ့ ရွိတာ။ သည္လုိပဲ မၾကာခဏ ဟုိဟာေလး လာေပး၊ သည္ဟာေလး
လာေပး လုပ္တတ္တာ ရွိတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ခြက္ကေလး တစ္လုံးနဲ႔ လာေပးတာဆုိေတာ့ ထူးဆန္းေနတယ္။ ဘာပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ သည္မွာတင္ ခ်န္ထြန္းေအာင္လည္း အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာတယ္။ ခြက္ကေလး တစ္လုံးနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကုိ ေတြ႔သြားတယ္။
“ကာဖီ လုိ႔ ထင္တာပဲ၊ ဘုိကေတာ္ ေပးခိုင္းလုိ႔”
သူတုိ႔႐ြာမွာ ေကာ္ဖီကုိ ကာဖီလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာ္ဖီဆုိကတည္းက ခ်န္ထြန္းေအာင္ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ခြက္လြတ္တစ္လုံးရွာၿပီး လွယ္ယူလုိ္က္တယ္။ ေကာင္ေလးျပန္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္မွာပဲ ဘိုကေတာ့္ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္တယ္။
ၾကည့္စမ္း....ဒါဘာေကာ္ဖီလဲ၊ သည္ေကာ္ဖီမ်ဳိး ဘယ္တုန္းက ေပၚေနတာလဲ၊ ဘယ္လုိလူေတြ တီထြင္တားသလဲ၊ ဘယ္လုိလူေတြက ေသာက္ႏိုင္တာလဲ၊ သည္ေကာ္ဖီမ်ဳိး ေပၚေနတာကို ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္တြင္းမွာ ဒါသူ ပထမဆုံး သိလုိက္တာပဲ။ သူဟာ ေကာ္ဖီကုိ ကုန္သြားမွာဆုိးတဲ့ ပုံနဲ႔ အာစြတ္႐ံုပဲ ေသာက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလး စုိ႐ံုပဲ စြတ္ၿပီး လွ်ာနဲ႔လ်က္တယ္။ လ်က္လိုက္တုိင္းလည္း သူ႔တစ္ကုိယ္လုံးက အေၾကာအျခင္ေတြဟာ ဖ်ဥ္းခနဲ ဖ်ဥ္းခနဲ အေငြ႔ေတြ ထြက္သြားသလို ခံစားေနရတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြစီကာစဥ္ကာ ျဖစ္ေပၚေနေပမယ့္ သူ႔မွာ အေျဖမရွိဘူး။
သူဟာ ေကာ္ဖီကုန္သြားတာေတာင္ခြက္ကိုကုိင္ရင္းငိုင္ေနလုိ္က္တာ တစ္မနက္ခင္းလုံးပဲ။ ကုိအီကြန္းဆုိင္ကုိလည္း မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သည္မနက္ေတာ့ သြားဖုိ႔လည္းမလုိေတာ့ဘူးကုိး။ ကုိအီကြန္းဆုိင္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေသာက္လာတဲ့ ေကာ္ဖီဟာ လက္စသတ္ေတာ့ အင္မတန္ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ေကာ္ဖီ ပါကလား။ မနက္ တစ္ခြက္၊ ညဦး တစ္ခြက္ ၀တ္မပ်က္ေသာက္လာတဲ့ သည္ ေကာ္ဖီဟာ လက္စသတ္ေတာ့ အလြန္ဆုိး႐ြားတဲ့ အနံ႔အရသာနဲ႔ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးပါလား။ လူဆုိတာ ႏႈိင္းယွဥ္တက္တဲ့ သတၱ၀ါ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကိုအီကြန္းကုိ သူ အျပစ္တင္ တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကေန႔ မနက္ေသာက္လုိက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမရွိခင္က ကုိအီကြန္း ေကာ္ဖီဟာေကာ္ဖီပဲ မဟုတ္လား။ ကေန႔မနက္ ေသာက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးဟာ ေန႔စဥ္ဘယ္မွာ ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူတစ္ခုေတာ့ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ သည္မနက္ ေသာက္လုိက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိး ေနာင္ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေသာက္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလားဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ပဲ။
“ငါ ဘုိတဲကို သြားဦးမယ္ေဟ့။ ဒါ ဘာကာဖီလဲ၊ ငါ သြားေမးဦးမယ္”
သည္မိန္းမကို ေအာ္ခဲ့ၿပီး ခြက္ကို ကုိင္ရင္းနဲ႔ပဲ ၿခံစည္း႐ိုးကို ခြေက်ာ္ၿပီး ဘုိတဲဘက္ကို ထြက္လာတယ္။ ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီးကိုေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ ေျမာင္းက်ဳိးတဲ့ဆီကို သြားစစ္ေနတာနဲ႔တူတယ္။ ဘုိႀကီးကေတာ္က ဧည့္သည္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ အထုပ္ေတြ အပုိးေတြလည္းေတြ႔တယ္။
“ဘာလဲေဟ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္”
သူ၀င္လာတာ ေတြ႔ေတာ့ လွမ္းေမးတယ္။ ပထမေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ ရွိေတာ့ သူ ေမးဖုိ႔ တြန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ေမးဖုိ႔လာတာပဲ၊ ေမးရတယ္။ ဒါ ဘာေကာ္ဖီလဲ သူ သိခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။
“ေၾသာ္ အခုန ငမႈန္လာေပးတာ ဘာကာဖီလဲလုိ႔ပါ”
“ေၾသာ္ ေအး မင္း ေကာ္ဖီႀကိဳက္မွန္းသိလုိ႔ဟဲ့၊ ငါ ပုိ႔ခုိင္းလုိက္တာ။ အေဖတုိ႔ ၿမိဳ႕ကပါလာတာ၊ နက္စ္ေကာ္ဖီလုိ႔ ေခၚတယ္”
“ဗ်ာ ဘာေခၚတယ္”
“နက္စ္ေကာ္ဖီ”
“နတ္ကာဖီ”
“ေအး နတ္ကာဖီ”
ဟုတ္ပါၿပီ။ နတ္ကာဖီပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ နတ္မ်ား၊ သိၾကားမ်ား ေသာက္တဲ့ ကာဖီဟာ နတ္ကာဖီေပါ့။
ခ်န္ထြန္းေအာင္ဟာေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပုံလည္းရတယ္။ သည္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ သူ႔ကုိ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ႏုပ်ဳိသြားေစတယ္။ သူဟာ၀မ္းသာအားရ သူ႔အိမ္ကေလးဆီကုိ ျပန္လာတယ္။
“မၾကည္ အခုန ငါေသာက္တာ ဘာကာဖီလဲ သိလား”
“မသိဘူး”
“နတ္ကာဖီ”
ခ်န္ထြန္းေအာင္က နတ္ကာဖီအေၾကာင္းကုိ တစ္အိမ္ခ်င္း လုိက္ေျပာတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့သူတိုင္းကုိ ေျပာတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္က ကိုသန္းကို ေျပာတယ္။ အေၾကာ္ဆုိင္က ေဒၚႀကီးစုိးကုိ ၀င္ေျပာတယ္။ ႀကံရည္ဆုိင္က ဘာဘူကို ၀င္ေျပာတယ္။ စက္ဘီးျပင္ဆုိင္က ဦးေလးေပၚကို ၀င္ေျပာတယ္။ ေျပာခဲ့သမွ် လူေတြဟာ စိတ္၀င္စားဟန္ မျပဘူး။ ကိုယ္မေသာက္လိုက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ အေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူက စာစာနာနာ နားလည္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆုံး ကုိအီကြန္းဆီကုိ သူ ၀င္တယ္။ နတ္ကာဖီအေၾကာင္း ျမန္ေရရွက္ေရ ေျပာတယ္။ ကုိအီကြန္းကလည္း အင္းမလႈပ္ အဲမလႈပ္ပဲ။ ေကာ္ဖီသာေရာင္းတာ၊ ကိုအီကြန္းကိုယ္တုိင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္တာ မဟုတ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ သည္နတ္ကာဖီဆိုတာကို သူ ၾကားလည္း မၾကားဖူး၊ ေသာက္လည္းမေသာက္ဖူးတာက တစ္ေၾကာင္း ဆုိေတာ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္ ေျပာေနတာကို သူ နားမလည္ဘူး။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ ျပန္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမက ထမင္းခူးတယ္။ ဒါေပမဲ့သူ မစားေတာ့ဘူး။ သူ႔ကုိယ္ထဲမွာ ရွိေနေသးတဲ့၊ သူ႔အာ႐ံုခံစားမႈမွာ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေသးတဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕ ရနံ့နဲ႔ အရသာကို သူအေပ်ာက္မခံႏိုင္ဘူး။
သည္လုိနဲ႔ ညေရာက္လာတယ္။ သူ ေကာ္ဖီ၀ယ္ရေတာ့မယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ရေတာ့မယ္။ ဘုိတဲက နက္စ္ေကာ္ဖီလိုမ်ဳိး သူ ေနာက္တစ္ခြက္ ဘယ္မွာ ရႏိုင္မွာတုံး။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္းကုိရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာတဲ့ နက္စ္ေကာ္ဖီဟာ ဘာနဲ႔ထည့္ထားတာလဲဆုိတာေတာင္ မသိတဲ့ဟာ။ ေနာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရဖုိ႔ဆိုတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့သူေသာက္ေနက် ကိုအီကြန္းရဲ႕ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို သူ ၀ယ္ရေတာ့မယ္။ ၀ယ္ၿပီးရင္ သူေသာက္ရေတာ့မယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ၀ယ္တာပါပဲ။ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ သူ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ မေသာက္ျဖစ္ဘူး။ သူ ရင္ေတြ ခုန္လာတယ္၊ မ်က္လုံးေတြေၾကာင္လာတယ္။ အာေတြ လွ်ာေတြ စိုစြတ္လာတယ္။ ဘယ္လုိမွကုိ မရႏိုင္မွန္းသိေတာ့မွ သူကိုအီကြန္းရဲ႕ ေကာ္ဖီကုိ တစ္က်ဳိက္က်ဳိက္ခ်လုိက္တယ္။
ထြီး....ၾကည့္စမ္း နံလုိက္တာ၊ မေကာင္းလုိက္တာ၊ အ၀င္ဆုိးလုိက္တာ၊ အန္ခ်င္လုိက္တာ၊ ေနာက္တစ္က်ဳိက္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ သူ ဘယ္လုိမွကို မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ မနက္က ေကာ္ဖီခြက္ကိုပဲ ျမင္ေနတယ္၊ မနက္ကအရသာကိုပဲတပ္မက္ေနတယ္။ သူ႔လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတယ္။ သူတစ္က်ဳိက္ထပ္ေသာက္ၾကည့္တယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ၀င္သြားတဲ့ ေတာ့ေကာ္ဖီ ေအးစက္စက္ဟာ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ႐ႈံ႕မဲ့သြားေစတယ္။
ေအးစက္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ေနေပမယ့္ သူ႔မွာ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္လာတယ္။ ရင္ေတြပူလာတယ္။ ညႇီစုိ႔စုိ႔၊ ေအာက္ေစာ္နံတဲ့ ေကာ္ဖီအနံ ့ဟာ သူ႔ကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီေစတယ္။ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္ေတာ့မွ သူ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာေျပာင္ေျပာင္ ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ နတ္သားတစ္ပါးဟာ သူ႔ကို ေရႊစင္ခြက္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ လွမ္းေပးတာကုိ သူ ေသာက္ရတယ္။ သူဟာ နတ္သားေပးတဲ့ ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ရင္း ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္သားကို ေရႊခြက္ ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ အလုိ.....အိမ္မက္ထဲက နတ္သားဟာ လက္စသတ္ေတာ့ ဆည္ေျမာင္းက အလုပ္သမားေလး ငမႈန္ပါလား။
ေနာက္တစ္ေန႔က စၿပီး ခ်န္ထြန္းေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။ နက္စ္ေကာ္ဖီကို သူ စြဲလမ္းေနၿပီ။ ဒါမ်ဳိးကုိ တစ္သက္လုံး ေသာက္ေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ ခက္တာက တစ္သက္လုံး ေနေနသာသာ ေနာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ဘူးေလ။ ဒါမ်ဳိး ေကာ္ဖီက တုိက္နယ္အဆင့္ ႐ြာႀကီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းစုမွာေတာင္ ရွိတယ္လုိ႔ သူ မၾကားဖူးဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက အဲသလုိ ေကာ္ဖီမ်ဳိး မေသာက္ရေတာ့တာကလည္း ျပႆနာပဲ။ ညကတင္ မဟုတ္ဘူး၊ မနက္ဘက္ကုိအီကြန္းဆုိင္က ေကာ္ဖီကို ေသာက္ေတာ့လည္း ပ်ဳိ႕တာပဲ။ သည္လုိနဲ႔ သူ ထမင္းပါ မစားႏိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူဟာ ဘယ္ေကာ္ဖီမွ ေသာက္လုိ႔ မျဖစ္တဲ့အခါ ထမင္းပါ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။
သည္လုိနဲ႔ သူဟာ အိပ္ရာထဲ လဲတယ္။ ပါးစပ္က “နတ္ကာဖီ....နတ္ကာဖီ” လုိ႔ပဲ ေအာ္ေနေတာ့တယ္။သူ႔မိန္းမကလည္း သူ႔ေယာက္်ား နတ္ကာဖီကို စြဲလမ္းရင္း မစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ သိေပမယ့္ သည္ကာဖီမ်ဳိး ဘယ္မွာ ထြက္ရွာမလဲ။ သူ တတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဘုိတဲသြားၿပီး ဆည္ေျမာင္းဘုိႀကီး မိန္းမကို ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ေလာက္ တုိက္ပါဦး၊ သည္လုိ သည္လိုျဖစ္ေနလုိ႔ပါ ဆိုရင္ရႏိုင္တယ္လုိ႔ သူ တြက္တယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူ တစ္ဖက္ၿခံကို ထြက္ခဲ့တယ္။ အက်ဳိး
အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။
“အစ္မ၊ နတ္ကာဖီ ရွိေသးလား”
“ဟဲ့ အဲဒါက ငါတုိ႔ ေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဧည့္သည္ေတြ ျမဳိ ႔က ပါလာတာ။ ပုလင္းထဲမွာ ႏွစ္ခြက္ သုံးခြက္စာေတာ့ ရွိဦးမယ္။ သည္လုိ လုပ္ေလ၊ မနက္ျဖန္ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္ေတာ့မွာ။ငါတုိ႔ မိသားစုလည္း လုိက္သြားမွာ၊ ၿခံလည္း ၾကည့္လုိက္ဦးေနာ္။ ေရာ့ ပုလင္းယူသြား”
“ဘယ္လုိ ေဖ်ာ္ရတာလဲ အစ္မ”
“ဟဲ့ ေရေႏြးတည္ၿပီး ဆူရင္ တစ္ခြက္စာ မွန္းၿပီး ေဖ်ာ္ေပါ့။ တစ္ဇြန္းခြဲေလာက္ ထည့္ၿပီး ခေလာက္ေပါ့။ အခ်ဳိႀကိဳက္ရင္ သၾကား နည္းနည္း ထည့္ေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့”
ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရေႏြးတည္တယ္။ တစ္ခြက္စာ ေဖ်ာ္တယ္။ခ်န္ထြန္းေအာင္ကို တုိက္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္အတြင္းမွာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ သူ႔မိန္းမကို သည္တစ္ခါ ေက်းဇူး အတင္ဆုံးပဲ။ သိလည္း သိသာတယ္။ သူဟာ ခ်က္ခ်င္း အားအင္ေတြ ျပည့္ျဖဳိး လာတယ္။ လန္းဆန္းလာတယ္။ ငယ္စိတ္ေတြေတာင္ တစ္ဖ်က္ဖ်က္ ေပၚလာတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သည္ပုလင္းေလးကိုပဲ တကိုင္ကုိင္ လုပ္ရင္း မ၀တမ္း ၾကည့္ေနတယ္။
“ဒါမ်ဳိး တစ္ပုလင္း ၿမိဳ႕ကုိ မွာရင္ ရမွာပဲကြ”
“ေစ်းႀကီးမွာေပါ့ေတာ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုမွာမလဲ။ ၿမိဳ႕ဆုိတာ အေ၀းႀကီး”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕ေတာ့ မွာရမွာပါပဲ။ ဒါ မေသာက္ရရင္ ငါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး”
“ေတာ္ကလည္း တစ္သက္လုံး ကုိအီကြန္း ေကာ္ဖီ ေသာက္လာတာ၊ ေသာက္ပါေတာ့ လား။ ဒီ နတ္ကာဖီနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ မတန္ပါဘူးေတာ္”
“ဘာျဖစ္လုိ႔ မတန္ရမွာလဲ။ ကုိအီကြန္း ကာဖီကုိ ငါမေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေသာက္လုိ႔ လည္း မရဘူး။ နတ္ကာဖီမွ ပုံမွန္ မေသာက္ရရင္ ငါ ေသလိမ့္မယ္”
“ေသရင္လည္း ေသဖုိ႔ပဲ ကိုရင္ေရ႕၊ ဘယ္က ရမွာတုံး။ အခုေတာင္ ႏွစ္ခြက္စာကုိဆယ္ခြက္စာ ေလာက္ ျဖစ္႐ံု၊ အနံ႔ပါ႐ံု ေဖ်ာ္တုိက္ေနတာ။ မနက္ျဖန္ဆုိ ကုန္ၿပီ '
ခ်န္ထြန္းေအာင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ တကယ္လည္း ပုလင္းထဲမွာ ကုန္ေတာ့မယ္။ ဒါကုန္ရင္ ဘယ္ကမွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုအီကြန္း ေဖ်ာ္ခုံ ဘယ္ဘက္ေထာင့္က ေကာ္ဖီမႈန္႔ ခါးတူးတူး ေအာက္ေတာက္ေတာက္ကို သူ ျပန္ေသာက္ရေတာ့မယ္။ မေသာက္ႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္လုိမွမေသာက္ႏိုင္ဘူး။ သူဟာ နက္စ္ ေကာ္ဖီပုလင္းကုိ တအားဆုပ္ထားတယ္။ ပုလင္းအဖုံးက စြဲေနတဲ့ အနံ ႔ကို အားပါးတရ ရွဴတယ္။
သည္လုိနဲ႔ ခ်န္ထြန္းေအာင္ဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီ ျပတ္သြားတဲ့ေန႔က စၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ ျပန္လဲတယ္။ ပုလင္းကုိပဲ ပြတ္သပ္ေနရင္းက အိပ္ရာထဲမွာ လူးလိွမ့္ေနတာက သုံးရက္၊ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ေနတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမဟာ ကုိအီကြန္းဆုိင္ ေျပးတယ္။ ကုိအီကြန္းကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာတယ္။မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ရွာေပးဖုိ႔ ေျပာတယ္။ တစ္သက္လုံး မပိတ္ခဲ့တဲ့သူ႔ဆိုင္ကုိ ပိတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ကုိ နက္စ္ေကာ္ဖီ တက္ရွာမယ္လုိ႔ သူ ကတိေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေကာင္းေကာင္းေလး ေဖ်ာ္ၿပီး ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမနဲ႔ လုိက္လာခဲ့တယ္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာေတာ့ ခ်န္ထြန္းေအာင္က ေသေနၿပီ။ လက္တစ္ဖက္က နက္စ္ေကာ္ဖီပုလင္းကုိ လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း ေသတာ။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ မိန္းမကေတာ့ ရင္ဘတ္စည္တီးေပါ့။ ကုိအီကြန္းကလည္း ပါလာတဲ့ ေကာ္ဖီေလး ခ်န္ထြန္းေအာင္ေခါင္းရင္းမွာ ထားလုိ္က္ရေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသသူ႔လက္ထဲက ပုလင္းကုိ ဆြဲယူတယ္။ မရဘူး။ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္းကုိ ဘယ္လုိမွ မလႊတ္ဘူး။ မေသခင္ ဘယ္ေလာက္အားနဲ႔ ဆုပ္ထားသလဲ မသိဘူး။ ဘယ္လုိမွကို ခြာထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ လာသ မွ်၊သတင္းေမးသမွ် လူေတြလည္း ခြာၾကတာပဲ။ လက္ေခ်ာင္း လက္ဆစ္ေတြ က်ဳိးခါမွ က်ဳိးေရာ၊ ပုလင္းကုိ ခြာထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ သည္ေတာ့ ပုလင္းကုိ ဆုပ္လ်က္သားနဲ႔ပဲ ေခါင္းသြင္းတယ္။ သည္အတုိင္းပဲ ေျမျမႇဳပ္ သၿဂႋဳလ္ရေတာ့တယ္။
သည္ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း သခၤ်ဳိင္းမွာ ႏြားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ သခၤ်ဳိင္းထဲမွာ ႏြားေက်ာင္းရင္း အသားေတြ မရွိေတာ့တဲ့ ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့ လူ႔လက္ဖ်ံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကုိ သြားေတြ႔တယ္။ ထူးဆန္းတာက လက္ဖ်ံရိုးရဲ႕ အဆုံးမွာ အရိုးစုျဖစ္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ ပုလင္းတစ္လုံးကို ဆုပ္ကုိင္ထားတာပဲ။ ႏြားေက်ာင္းသားက ပုလင္းကုိ လုိခ်င္လုိ႔ ဆြဲယူလုိက္ေပမယ့္ လက္ဖ်ံ႐ိုးႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလုံးပါ ပါလာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲက ပုလင္းကုိ တအားညႇစ္ၿပီး ဆုပ္ထားတုန္းပဲ၊ မလႊတ္တမ္း ကိုင္ထားတုန္းပဲ။
သည္သတင္း ႐ြာထဲေရာက္လာေတာ့ သည္လက္ဖ်ံရိုးဟာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုးပဲ ဆုိတာ ႐ြာက သိတယ္။ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း သခၤ်ဳိင္းမွာ ခ်န္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဖ်ံအရိုးစုဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္းကုိ မလႊတ္တမ္းဆုပ္ကုိင္ထားဦးမွာပဲ ဇီးခ်ဥ္ကုန္း႐ြာထဲက ကုိအီကြန္း သားေတြရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ နက္စ္ ေကာ္ဖီ ရေနၿပီ၊ မာလ္တုိဗာ ရေနၿပီ။ မုိင္လုိ ရေနၿပီ။ ေဟာလစ္ရေနၿပီ။ တီးမစ္စ္၊ ေကာ္ဖီမစ္စ္ ေတြ ရေနၿပီ။ ဘာေသာက္ခ်င္သလဲ၊ အကုန္ရေနၿပီ။
စာေရးဆရာက ဆရာေန၀င္းျမင့္
Tuesday, 24 May 2011
ဒါ အကုန္ပဲလား
ဖ်ားနာေဆာင္(၃)တြင္ ကၽြန္ေတာ္လူနာေစာင့္လုပ္ခဲ့စဥ္က ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူနာႏွင့္ တစ္ခုတင္ေက်ာ္ ၀ဲဖက္ကုတင္က လူနာတစ္ေယာက္ကို ေကာင္းစြာမွတ္ျမင္မိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူနာႏွင့္ ကပ္လ်က္ခုတင္မွာ လူနာမရွိေသခုတင္လြတ္ ျဖစ္သည္။ နံနက္ပိုင္းကပင္ ထိုခုတင္မွ လူနာသည္ ေဆးရုံမွ ျပန္ဆင္းသြားခဲ့ၿပီဟု သိရသည္။ ထိုလြတ္ေနေသာခုတင္၏ ၀ဲဖက္ခုတင္မွာ လူနာတစ္ဦးရွိသည္။ အသက္အရြယ္ ခပ္ၾကီးၾကီး၊ အသားခပ္ညိဳညိဳ၊ ခပ္ပိန္ပိန္၊ ကိုယ္ေရစစ္သည္။ နာမက်န္း ျဖစ္ေနခဲ့ေသာရက္တို႕က ရွည္ၾကာခဲ့ဟန္တူသည္။ ကိုယ္ခႏၵာမွာ ပိန္လွီလွ်က္ မ်က္တြင္းမ်ားက ခ်ိဳင့္၀င္လွ်က္ရွိသည္။ ေန႔လည္ခင္း အခ်ိန္ေလာက္က သူ႕လက္ေမာင္းေသြးေၾကာမွတစ္ဆင့္ သူ႕ခႏၥာကိုယ္ထဲသို႔ ေသြးတစ္ပုလင္းသြင္းခဲ့တာ ကႊန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ လူနာသည္ မွိန္းေနရာမွ မ်က္လံုးမ်ားကိုဖြင့္၍ မ်က္ႏွာၾကက္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ႀကံဳလွီေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ သူ႔ခႏဓာကိုယ္က လူနာခုတင္ထက္မွာ အသံုးမ၀င္ေတာ့ေသာ ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ အရာ၀တၳဳတစ္ခုလို ၿငိမ္သက္စြာ တည္ရွိေနသည္။ လူနာေစာင့္အမ်ိဳးသမီးက လက္မွနာရီကို ၾကည့္လိုက္၏။ ပုလင္းထဲက ေရကို မတ္ခြက္ထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ လူနာအနီးသို႔ ပို၍တိုးသြားၿပီး ဦးေခါင္းကို မထူက ေဆးျပားႏွစ္ျပားကို တိုက္ေလသည္။ လူနာသည္ သူ၏မ်က္စိကို စံုမွိတ္ကာ ေဆးျပားကို ေရျဖင့္ ၾကိဳးစား၍ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ဖ်တ္ကနဲ လင္းလာသည္။ ဖ်ားနာေဆာင္(၃) အခန္းမ်က္ႏွာၾကက္တြင္ရွိ ပန္ကာမ်ားလည္း တ၀ီ၀ီလည္ေလသည္။ လူနာေစာင့္အမ်ိဳးသမီးသည္ လူနာကို ေခါင္းအံုးေပၚသို႔ အသာအာယာ ျပန္ခ်လိုက္သည္။ လူနာသည္ သူ၏မ်က္စိအစံုကို ဖ်တ္ကနဲျပန္ဖြင့္ကာ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ လည္ေနေသာ ပန္ကာမ်ား . . . ။ ထဘီအနီ၀တ္ သူနာျပဳတစ္ေယာက္သည္ ျပဒါးတိုင္တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ေဆးရုံစႀကၤန္လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာေနသည္။ လူနာေစာင့္အမ်ိဳးသမီးသည္ ဘီရိုပုကေလးေပၚမွ ကိတ္မုန္႔တစ္လံုးကို ထုတ္ယူကာ ဓားျဖင့္ ထက္၀က္ခန္ ့လွီးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လူနာကို ျပန္လည္ထူမတ္ကာ ကိတ္မုန္႔ကို ေကၽြးေလသည္။ ကိတ္မုန္႔မွာ အေတာ့္ပင္ အမ်ိဳးအစားေကာင္းေသာ တန္ဖိုးၾကီးကိတ္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ေထာပတ္နံ႔ကို သည္ဘက္ခုတင္မွပင္ ရေလသည္။ လူနာသည္ ကိတ္မုန္႔ကို သူ၏နာမက်န္းေသာလက္ျဖင့္ ကိုင္ယူလိုက္သည္။ “ဒါ အကုန္ပဲလား” လူနာေစာင့္အမ်ိဳးသမီးကို သူက ေမးျမန္းလိုက္သည့္ အသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲတြင္ ရက္အေတာ္ၾကာၾကာပင္ စြဲေနခဲ့ပါသည္။ “ဒါ အကုန္ပဲလား” လူနာသည္ ဘာေၾကာင့္ဤေမးခြန္းကို အသံုးျပဳသြားခဲ့ေၾကာင္း ယခုတိုင္ ေသခ်ာစြာ ကၽြန္ေတာ္မသိရွိပါ။ သို႔ရာတြင္ သူေမးျမန္းခဲ့ေသာ စကားသံကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ အမွတ္ရေနမိသည္။ ၾကားေနမိသည္။ နားမလည္ႏိုင္ျခင္း၊ ေၾကကြဲမႈ၊ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ျခင္းနဲ႔ ဘ၀ရဲ့အရသာ အားလံုး ေရာေထြးလွ်က္ . . .။
“ဒါ အကုန္ပဲလား” ဘာလို႔ သူဒီလိုေမးပါလိမ့္။ သူသည္ သူ႔လက္ထဲမွ ကိတ္မုန္႔၏ ေသးငယ္ေသာ အစိတ္အပိုင္း အနည္းငယ္မွ်ကိုသာ စားခဲ့ပါသည္။ “ဒါ အကုန္ပဲလား” ဘာလို႔ သူဒီလိုေမးပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ဖက္ခုတင္မွေနရင္း ေယာင္ယမ္းကာ တံေတြးကို ၿမိဳခ်လိုက္မိေသးသည္။ ကိတ္မုန္႔က အေကာင္းစားဆိုတာ ေသခ်ာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိတ္မုန္႔ဖိုၾကီးတစ္ခုအနီးတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ပါသည္။ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ေသာ အလုပ္သမားတို႔၏ ေန႔ေန႔ညည ဆူဆူညံညံ စကားသံမ်ား၊ မုန္႔စပ္ မုန္႔ေမႊစက္မ်ား၏ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း တဒီးဒီး ေအာ္ျမည္လည္ပတ္သံမ်ား၊ စိမ္းေရႊေရႊစူးရဲရဲ အနံ႔မ်ား၊ ထို႔ေနာက္ သင္းပ်ံ႕ေမႊးၾကိဳင္ေသာ ကိတ္မုန္႔ပူပူေႏြးေႏြး၏ စားခ်င္ဖြယ္အနံ႔မ်ားကို ေကာင္းစြာႀကံဳေတြ႔ခဲ့ပါသည္။ ကိတ္မုန္႔ဖိုသို႔ သၾကားအိတ္မ်ား တင္ေဆာင္လာေသာ ကားႏွင့္ ဂ်ံဳအိတ္မ်ား တင္ေဆာင္လာေသာ အလံုပိတ္၀န္တင္ကားၾကီးမ်ား ထိုးဆိုက္လာသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ကိတ္မုန္႔ပို႔ေသာ အလုပ္သမားမ်ား စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ လက္ဆြဲအိတ္၊ လက္ဆြဲျခင္းမ်ားျဖင့္ ကိတ္မုန္႔လာေရာက္၀ယ္ယူသူမ်ားကိုလည္းေကာင္း ျမင္ေတြ႔ခဲ့ပါသည္။ မီးက်ီး၊ မီးခဲတို႔ျဖင့္ အၿမဲလိုလို ပူျပင္းေနတတ္ေသာ ကိတ္မုန္႔ဖိုၾကီးထဲမွ ကိတ္မုန္႔မ်ား ေန႔စဥ္ထြက္ရွိလာၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ေသာ အလုပ္သမားတို႔က ဖိုၾကီးထဲမွ ကိတ္မုန္႔မ်ားကို ေန႔စဥ္ထုတ္ယူၾကၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကိတ္မုန္႔ဖိုၾကီးထဲမွ ထြက္ရွိလာေသာ ကိတ္မုန္႔မ်ားသည္ အျခားေသာအရပ္ေဒသ ေနရာအသီးသီးသို႔ ေန႔စဥ္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရာက္ရွိသြားၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညဖက္တခ်ိဳ႕တေလတြင္ ေပါင္မုန္႔ဖိုဖက္ဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရွိသြားတတ္ပါသည္။ ထိုအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးစ ျပဳလာေသာ မုန္႔ဖုတ္သမားေလးက ကၽြန္ေတာ္စားဖို႔ ကိတ္မုန္႔တစ္လံုးတစ္ေလ ေပးတတ္ပါသည္။ အနည္းငယ္မီးကၽြမ္းေနေသာ ကိတ္မုန္႔တစ္လံုး သို႔မဟုတ္ ေဖာင္းၾကြမေနပဲ ပံုသဏၭာန္မမွန္ျဖစ္ေနေသာ ကိတ္မုန္႔တစ္လံုး၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ေတာ့ အခ်ိဳဓာတ္လြန္ကဲေနသည့္ အစမ္းဖုတ္ထားေသာ ကိတ္မုန္႔တစ္လံုး၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ မုန္႔ဖုတ္သမားေလးက ေပးေသာ ကိတ္မုန္႔ကို ယူေဆာင္လာကာ မိမိအခန္းတြင္ ညအခ်ိန္မ်ား၌ တိတ္ဆိတ္စြာ စားေသာက္ခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲရွိ ကိတ္မုန္႔အေရာင္းဆိုင္ၾကီးတစ္ဆိုင္သို႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္ၿပီး အၫိဳေရာင္သစ္သီးကိတ္ ေကာင္းေကာင္းတစ္လံုးကို ေစ်းၾကီးၾကီးေပး၍ ၀ယ္ယူတတ္ပါသည္။ ထိုေန႔က တစ္ဖက္ခုတင္မွ လူနာသည္ ကိတ္မုန္႔ကိုမစားမီ “ဒါ အကုန္ပဲလား”ဟု ေမးျမန္းသြားခဲ့သည္။ ညေနခင္း ေမွာင္ရီၿဖိဳးဖ် လမ္းမီးမ်ား လင္းလာခ်ိန္တြင္ လူနာသည္ ေကာင္းစြာသတိမရေတာ့ေပ။ “ဒါ အကုန္ပဲလား”ဟု သူ ေမးျမန္းခဲ့ေသာ ကိတ္မုန္႔အပါအ၀င္ အရာအားလံုးကို သူသတိမရေတာ့ဟု ထင္ပါသည္။ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္၏ ဂ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴသည္ လူနာခုတင္မ်ားၾကားမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕လ်ားသြားပါသည္။ လူနာေစာင့္အမ်ိဳးသမီးသည္ စိတ္ထိခိုက္ေနသည္ကို ဣေျနၵဆည္၍ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို သိမ္းဆည္းေနပါသည္။ လူနာသည္ ေကာင္းစြာသတိမရေတာ့ပါ။ လူနာေစာင့္အမ်ိဳးသမီးသည္ မိနစ္၂၀ခန္႔အတြင္း ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို၊ အရာ၀တၳဳမ်ားကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္းၿပီးသြားပါသည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ လူနာကို အိမ္သို႔ျပန္လည္ ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိခုတင္မွာထိုင္၍ ၿငိမ္ေနမိသည္။ ညဥ့္နက္လာေသာအခါ ဖ်ားနာေဆာင္(၃)သည္ ပို၍တိတ္ဆိတ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ သူ႔အသံကို ၾကားေနမိသည္။ “ဒါ အကုန္ပဲလား” ဘာျဖစ္လို႔ ေမးတာပါလိမ့္။ မုန္႔ဖိုထဲမွာ ပူပူေႏြးေႏြး ကိတ္မုန္႔မ်ားက ကမာၻႀကီးထဲသို႔ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ ခုန္ထြက္လာၾကၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ ဖ်ားနာေဆာင္(၃)တြင္ လူနာေစာင့္လုပ္ခဲ့စဥ္က ၾကားခဲ႔ရေသာ အသံတစ္သံကိုလည္း အမွတ္ရေနဆဲျဖစ္သည္။ “ဒါ အကုန္ပဲလား”။ နာမက်န္းသူ လူသားတစ္ေယာက္က ဤသို႔ ေမးခြန္းထုတ္သြားခဲ့ေလသည္။ ဒါ အကုန္ပဲလား . . . . . ။ ကလ်ာမဂၢဇင္း
(ဇာတိရပ္ရြာ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ – ေနမ်ိဳး။ လင္းသစ္ေရာင္စဥ္ – ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၈)
Tuesday, 17 May 2011
စာအုပ္ႏွင့္ လူ
သူ႔ပံုပန္းကအၿငိမ္းစား ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦး အသြင္ႏွင့္တူ၏။ ေဖြးေဖြးျဖဴ၍ ၿဖီးသင္ေလ့ရွိဟန္မတူေသာ ဆံပင္မ်ားက ကုပ္ထိလုနီး ရွည္လ်ားစြာျပန္႔က် ေနသည္။ ရႈံ႕တြတြသူ႔မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ေပၚတြင္လည္း မွဲ႕ေျခာက္ႏွင့္ အေရးအေၾကာင္း အတြန္႔မ်ားျပည့္ႏွက္ေန၏။ သူ႔ႏွာေခါင္းခြၽန္ခြြၽန္ေပၚတြင္ အၿမဲရွိ ေနတက္သည့္ အေ၀းအနီးၾကည့္ႏိုင္ေသာ အနက္ေရာင္ ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္သည္လည္း သူ႔နည္းတူ အ္ိုမင္းေန ေလၿပီ။သူ႔ေခါင္းတြင္ စြပ္ထားရာတြင္ ၿမဲျမန္ေစရန္ ထိုမ်က္မွန္၏ ကားေနေသာ ကိုင္းႏွစ္ဖက္အဖ်ားကုိ သားေရႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ ဆက္သြယ္ထား၏။
အစိမ္းေရာင္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္တစ္ထည္ႏွင့္ အေရာင္လြင့္ ပ်ယ္စျပဳေနေသာ တိုက္ပံုအကၤ် ီ အနက္ႀကီးတစ္ထည္တို႔မွာ သူ ၀တ္ေနက် အဆင္အယင္မ်ား ျဖစ္၏။ ကိုင္းေနေသာ သူ႔ခါး ေၾကာင့္ ေရွ႕ကုိငိုက္တြဲက်ေနသည့္ တုိက္ပံု အက်ႌအနက္ႀကီးမွာ သူ႕ကိုယ္ႏွင့္စာလွ်င္ အေတာ္ပင္ ဖားလ်ားပြေယာင္းေနသည္ဟု ထင္စရာရိွ၏။ သူ႔ပခံုးေပၚမွာ လြယ္လာတက္ေသာ တြဲအိ ေနသည့္ လြယ္အိတ္အနက္ႀကီး၏ အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္လည္း သူ႔ခါးမွာ ပို၍ ပိကိုင္း သေယာင္ရွိ၏။ ခါးကိုင္းကိုင္းျဖင့္ ထိုလြယ္အိတ္အနက္ႀကီးအား တနင့္တပိုးထမ္း သည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲကုိ သူတရြရြျဖည္းညင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္း ၀င္လာသည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲရွိ စာအုပ္သည္မ်ား လႈပ္လႈပ္ရွား ရွားျဖစ္သြားၾကစၿမဲပင္။
သူ႔အမည္မွာ ဦးဘအ္ိုျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အမည္ကုိ ပန္းဆိုး တန္းလမ္းထဲရွိ ဘယ္စာအုပ္သည္ကမွ မသိ။ အားလံုးက တညီတညႊတ္တည္း “ဆရာႀကီး” ဟုသာ ရိုေသစြာေခၚေ၀ၚ ဆက္ဆံေလ့ရွိၾကသည္။ သူတို႔အားလံုးက ဤလူႀကီးသည္ တကၠသိုလ္တစ္ခုခုမွ အၿငိမ္းစားပါေမာကၡအိုႀကီးတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ စီးပြားပ်က္သြားရွာေသာ စာေပျမတ္ႏိုးသည့္ သူေဌး ေဟာင္းႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္မည္ဟုသာ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ လက္ခံထားၾက၏။ သူဘယ္မွာေနသည္။ သူ႔မိသားစု ရွိမရွိ ဆိုတာ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို မည္သူကမွမသိ။ သူတို႔သိသည္က ဦးဘအ္ို၏ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ အဖိုးတန္ရွားပါးေသာ စာအုပ္မ်ား ပါလာတတ္ သည္ဆိုေသာ အခ်က္သာျဖစ္၏။
ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း တစ္၀ိုက္သည္ စာအုပ္ ေဟာင္းေရာင္း ၀ယ္သူမ်ား၊ စာၾကမ္းပိုးမ်ား ေလ့လာ က်က္စားရာ ေဒသျဖစ္၏။ ထိုတစ္၀ိုက္က စာအုပ္သည္မ်ား သည္ စာအုပ္ေရာင္းလည္းေရာင္း၏။ ၀ယ္လည္း၀ယ္၏။ ဦးဘအိုသည္ သူတို႔၏ ေဖာက္သည္တစ္ဦးျဖစ္၏။ အ၀ယ္သမား ေဖာက္သည္မဟုတ္ အေရာင္းသမားေဖာက္သည္ ျဖစ္သည္။
အႏွစ္ႏွစ္အလလက စုေဆာင္းထားသမွ်ကုိ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လာေရာင္းၾကသူေတြ လက္ထဲ၀ယ္ အဂၤလိပ္ ျမန္မာစာအုပ္ေကာင္းမ်ားပါ လာတက္၏။ အင္မတန္ ခ်ဳိသာေသာ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ၀ယ္ယူရေသာ စာအုပ္မ်ားကို ျပန္ေရာင္းေသာအခါ သူတို႔နင့္ခနဲ အျမတ္ရေလ့ရွိသည္။ အခုတေလာ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားေသာ ကမာၻ႕ ဂႏၱ၀င္ စာအုပ္မ်ားမွာ အ၀ယ္လိုက္ေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က အစိုးရစာအုပ္မ်ားမွာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ သံုးက်ပ္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ ယခုေစ်းကြက္တြင္ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိပ္ျဖစ္ ေနသည္။ ကမူး၊ ဆတ္၊ ဂြၽိဳက္၊ ကပ္ဖကာ စသူတို႔၏ စာအုပ္ဆိုလွ်င္ ထို႔ထက္ေစ်း ေခၚရ၏။ ေလးငါးဆယ္ဆိုလည္း ၀ယ္မည့္သူ မနည္း။
စာရူးေပရူးကေလးမ်ားသည္ ထိုဆိုင္မ်ားရွိရာသိုု႔ ေခ်ာင္းေပါက္ မတက္ ေရာက္လာကာ ကမာၻ႔ဂႏာၱ၀င္တြင္ ဖတ္ရခက္ခဲသည္ ဆိုေသာ နာမည္ႀကီးေပ့ဆိုေသာ၊ အႏုပညာေျမာက္လွသည္ ဆိုေသာ စာအုပ္မ်ားကို ၾကားဖူးနား၀ေလာက္ျဖင့္ တဖြဖြ ေမးၾက၀ယ္ၾကသည္။ ထိုစာရူးေပရူးေလးမ်ားထဲတြင္ တကၠသိုလ္ မွ ဆရာေပါက္စေလးမ်ား၊ ကိုယ့္ကို ကမာၻ႕စာေပးႏွင့္ အကြၽမ္း တ၀င္ ရွိသည္ဟု အထင္ခံခ်င္ေနရွာေသာ ပိုက္ဆံရွိ သားသမီးမ်ား၊ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ေပါက္စကေလးမ်ား စသျဖင့္ လူစံုပါ၏။ ထိုအထဲမွ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စာအုပ္နာမည္ေလာက္ပင္ အေတာ္ႀကိဳးစားဖတ္ရမည့္သူေတြ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္ ဟန္လုပ္ကာ အလုအယက္၀ယ္ၾကသည္။ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္ ေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္ စာအုပ္လာေမး၏။ ေသာမတ္မန္းအေၾကာင္း ပါလာလွ်င္ ေသာမတ္မန္းစာအုပ္ကို လာေမး၏။ ဗာဂ်ီးနီယား၀ုဖ္ အေၾကာင္းပါလာလွ်င္၊ ကပ္ဖကာ အေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ျမန္မာလို ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ကာ အဲဒီစာအုပ္ေတြ မရွိဘူးလား ဟု အဂၤလိပ္လိုစာအုပ္ကို သူတို႔ လာေမးတတ္ၾက၏။
စာအုပ္သည္မ်ားအဖို႔ ထိုလူစုမွာ အျမတ္အစြန္းႀကီးႀကီး ရႏိုင္ေသာ ပံုေသေဖာက္သည္မ်ားျဖစ္၏။ ထို ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး ၀ယ္သူမ်ားကို အရွည္သျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္ရန္အတြက္ သူတို႔စာအုပ္မ်ားကို ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကရသည္။ စာအုပ္ေကာင္း မ်ားကလည္း ရွားပါးတန္သေလာက္ ရွားပါးေန၏။ ထိုအေျခ အေနမ်ဳိးတြင္ ဦးဘအိုမွာ သူတို႔အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွေသာ အေထာက္အပံ့ေကာင္းႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ထိုေၾကာင့္ ဦးဘအို ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း စာအုပ္ တန္းဘက္ကို ေရာက္လာလွ်င္ အားလံုးလိုလိုက ပ်ဳပ်ဳငွာငွာ ႀကိဳဆိုေလ့ရွိၾက၏။ ဦးဘအို လာတိုင္းလည္း သူလြယ္လာသည့္ လြယ္အိတ္ႀကီးႏွင့္ တစ္လံုးစာအုပ္ေကာင္းမ်ား အျပည့္အသိပ္ ပါလာတက္၏။ ျမန္မာစာအုပ္မ်ားမဟုတ္ တန္ဖိုးရွိ အဂၤလိပ္ စာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။
ဒီေန႔လည္း ဦးဘအိုသည္ သူ႔ဆီမွ စာအုပ္၀ယ္ေနက် ပန္းဆိုးတန္းက ကိုတင္အိဆိုင္မွာ ေရာက္ေန၏။ ကိုတင္အိ ဆိုသူက ေစ်းႏွိပ္ေပးေလ့မရွိ။ အေရာင္း အ၀ယ္ျဖစ္ ၿပီးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ေတြ ဘာေတြ တိုက္ေသးသည္။ သူႏွင့္ လူခ်င္း လည္း အတန္အသင့္ ရင္ႏွီွးေန၏။ ဦးဘအို လြယ္အိတ္ အနက္ႀကီးထဲမွ စာအုပ္မ်ားကို ကိုတင္အိက အျပင္မွာ တစ္အုပ္ခ်င္းထုတ္ကာ ပံုရင္း .... က
“ဂြၽန္ကိ၊ ရွယ္လီ၊ ၀ီလ်ံဘလိတ္၊ ဒီအပတ္ ဆရာႀကီး စာအုပ္ေတြက ရိုမန္ တစ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြခ်ည္းပါလား၊ ကဗ်ာစာအုပ္ဆိုရင္လည္း ဟိုတစ္ေခါက္က လိုရစ္ခ်က္၀က္ဘာ၊ ေရာဘတ္လို၀ယ္တို႔၊ ပရဲဗတ္တို႔လို ေမာ္ဒန္ဆရာေတြဟာ ယူလာပါ၊ ဒါက ဒစ္ကင္း ဒါက ေရာဘတ္ဖေရာ့၊ ဟာ.... ေသာမတ္ဟာဒီ ၀တၳဳေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါလား၊ ပါးလ္အက္စ္ ဘတ္ စာအုပ္ေတြလဲ ပါတယ္။ သူတို႔က လူသိပ္မဖတ္ေတာ့ဘူး ဆရာႀကီးရဲ႕ ေခတ္ကုန္ေနၿပီ။”
ဦးဘအိုက ကိုတင္အိေျပာသမွ် ေခါင္းသာညိတ္ျပ၏။ ေထာက္ခံ သည့္ သေဘာျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ သူေခါင္းညိတ္ေနပံုက “ေလာကႀကီးအေၾကာင္း အလံုးစံု ငါသိပါတယ္” ဆိုသည့္ ပညာရွိႀကီးတစ္ဦး တစ္ကိုယ္တည္း ႏွလံုးသြင္းေနပံုႏွင့္သာ တူ၏။
“ေတာ္ေသးတယ္ ဆရာႀကီးေရ၊ ကမူးရဲ႕ ေအာက္ဆိုက္ဒါစာအုပ္ ကေလးရယ္၊ နာဘိုေကာ့ဗ္နဲ႔ ေဆာဘဲလ္ဘိုးရဲ႕ ၀တၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ကေလးေတြရယ္ ပါလာေပလို႔၊ ဂ်က္ကာ ရိုယက္၊ ေသာမတ္ပင္ခြၽန္း၊ စူဆန္ဆြန္တက္၊ ဒါက ဂြၽဳိက္စ္ကာ ရိုးအုတ္၊ သူတို႔စာအုပ္အေၾကာင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေကာင္း ေကာင္းမသိဘူး ”
ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္၏။ ဒီအဘိုးႀကီးက စကားနည္းသည္။ ပညာရွိ ဆိုတာ မတီးလွ်င္ မျမည္တဲ့စည္နဲ႔တူတယ္ဆိုတဲ့ စကားရွိသားပဲ။ တစ္လကို ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ထိုလူႀကီး သူတို႔ဆီိကုိ စာအုပ္ေတြ လာေရာင္းေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီ။ သူေရာင္းၿပီးခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကို ေရတြက္ ၾကည့္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ အေရအတြက္အားျဖင့္ နည္းမည္ မဟုတ္ေတာ့။ ေနာက္ေရာင္းဖို႔ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္ဟု ေျပာဖူးေသး၏။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္မွတ္ ေလ့လာထားခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့လည္း ဆရာႀကီး ဤမွ် တည္ၿငိမ္မႈရွိေန သည္ကို ဆန္းသည္ဟု မဆိုသာ။ တစ္ခါတေလ သူတို႔က စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္လည္း အျပံဳးျဖင့္သာ နားေထာင္ေနတက္သည္။ အျပန္အလွန္ လက္ခံ ေဆြးေႏြး ရေလာက္ေအာင္ သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္းမရွိဟု ယူဆေလ သလားမသိ။
“ဆရာႀကီး၊ ေသာမတ္မန္းရဲ႕ “မက္ဂ်စ္ေမာင္းတိန္း” မရွိဘူးလား၊ ဒီဘိုးဗြား ရဲ႕ ‘ေအာဆက္အင္ဒန္း’ ေရာ၊ ဆင္ကလဲလြီ စာအုပ္ေတြေရာေပါ့၊ ယူလာခဲ့ပါ၊ အထူးသျဖင့္ ကပ္ဖကာရဲ႕ ရဲတိုက္စာအုပ္ရွ္ိရင္ လိုခ်င္တယ္။ ေစ်းေကာင္းရမယ္ ဆရာႀကီး၊ အဲဒီစာအုပ္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ဒါမွာထားတာပဲ သံုးေလးဦးရွိ တယ္”
ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္သည္။
ဦးဘအို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာေမာျဖင့္ လြယ္အိတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚခ် သည္။ အိမ္က ထြက္သြားစဥ္က စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ လြယ္အိတ္ႀကီးမွာ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္တို႔ျဖင့့္ ျပည့္လာ၏။
သူ႔အိမ္က ဆယ္မိုင္ကုန္းမွာရွိသည္။ ဓနိမိုး ထရံကာအိမ္ ခပ္ေသးေသးသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚမွာ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ပရိေဘာဂဟူ၍ မရွိ၊ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ စာအုပ္ပံုႀကီး တစ္ပံုေတာ့ရွိ၏။
စာအုပ္ႀကီးကိုျမင္ေတာ့ ကြယ္လြန္သူ သူ႔ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ဆက္ကို ဦးဘအို သတိရလာသည္။ ဦးေအာင္ဆက္ သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဌာနတစ္ခုမွ ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀ကုိ စာေပေလ့လာျခင္း၌သာ ထာ၀ရ ျမွပ္ႏံွထားခဲ့ေသာ လူပ်ဳိႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ဆက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ကေပးေသာ အိမ္တစ္ေဆာင္တြင္ေန၏။ ေဆြမရွိမ်ဳိးမရွိ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္ေသာ ဦးေအာင္ဆက္အဖို႔ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းရန္ လူ တစ္ဦးလိုေနသည္။ ထမင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ကအစ တာ၀န္ ယူႏိုင္မည့္သူျဖစ္ရမည္။ သို႔ေသာ္ သူက လူလြတ္တစ္ဦးဆိုေတာ့ မိန္းမအေဖာ္ႏွင့္လည္း မသင့္ေတာ္ျပန္ေခ်။ သို႔ျဖင့္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္၏ ဆက္စပ္ေပးမႈႏွင့္ သူ႔ဆီကို ဦးဘအို ေရာက္ လာသည္။
ဦးဘအိုကလည္း ေတာက တက္လာေသာ တစ္ေကာင္ၾကြက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ တျခားအလုပ္ မရခင္စပ္ၾကား ခဏခိုနား မည္ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဦးေအာင္ဆက္ထံ ေရာက္ခဲ့ ေသာ ဦးဘအိုမွာ မထင္မွတ္ဘဲ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးခ်ိန္အထ္ိ အတူေနျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ဦးေအာင္ဆက္ အၿငိမ္းစား ယူေသာအခါ သူ တို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ဤဆယ္မိုင္ကုန္းမွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္၍ ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကသည္။ ဦးေအာင္ဆက္၏ အၿငိမ္းစားလစာေငြမွာ အသံုးအျဖဳန္း မရွိေသာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္၏ စား၀တ္ေနေရးအမႈ အတြက္ ဖူလံု၏။ ဦးေအာင္ဆက္မွာ စုေဆာင္းၿပီး ေငြေၾကးဟူ၍ မည္မည္ရရမရွိ။ တစ္သက္လံုး သူရခဲ့သမွ်မွာ စာအုပ္ ၀ယ္ျခမ္းျဖင့္ ကုန္ခမ္းခဲ့သည္။ သူခ်မ္းသာသမွ်မွာလည္း စာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္၏။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကေတာ့ ဦးဘအိုထက္ ဆယ္ႏွစ္ႀကီးေသာ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးသြားေလသည္။ သူ႔အတြက္ ဦးေအာင္ဆက္ခ်န္ရစ္ခဲ့ ေသာ အေမြပစၥည္းမွာ မ်ားေျမာင္လွစြာေသာ စာအုပ္မ်ားသာျဖစ္၏။
လက္ထဲမွာရွိသမွ် ေငြေၾကးကေလး ကုန္ခန္းသြားေသာအခါ အုိမင္းမစြမ္းရွိ ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးဘအိုသည္ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ ၾကံဳလာသည္။ ယခုလို အခါမ်ဳိးတြင္ သူ႔၌ လုပ္ကိုင္စားႏိုင္ေသာ ခြန္အားလည္း မရွိေတာ့။ ေရာင္းခ်စား စရာ ေငြေၾကးလည္း မရွိ။ သို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔ ပန္းဆိုးတန္း ဘက္ေရာက္ခိုက္ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ားေရာင္းေနေသာ စာအုပ္ ဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႔ ၀င္ကာ ‘ဒီလိုစာအုပ္ ေတြ ေရာင္းရင္ ၀ယ္သလား’ ဟုေမးမိ၏။ ဆိုင္ရွင္က ‘ယူခဲ့ပါ ဆရာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေပးပါမယ္’ ဟု ဆိုသည္။
သည္လိုွႏွင့္ ေနာက္ေန႔တြင္ စာအုပ္မ်ားကို လြယ္အိတ္ တစ္လံုးႏွင့္ ထည့္ ယူလာကာ သူျုပ၏။ ဆိုင္ရွင္က ၀မ္းသာ အားရ၀ယ္၏။ ဆိုင္ရွင္ထံမွ သူဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားေသာ ေငြေၾကးကို ရသျဖင့္ ဦးဘအို အံ့အားပင္သင့္ေနသည္။ သူ ယူလာေသာ စာအုပ္ႏွစ္ဆယ္ကို တစ္အုပ္ငါးက်ပ္ႏႈန္းျဖင့္ ရွင္းေပး၏။ တစ္ႀကိမ္ က သူပိုက္ဆံျပတ္ခိုက္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ စကၠဴလည္၀ယ္သည့္ သူတစ္ဦးကို ေခၚ ေရာင္းဖူး၏။ တစ္ပိသာ သံုးက်ပ္ခြဲပဲရခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွင္က ေနာက္ရွိရင္လည္း ယူလာခဲ့ပါဦးဟု မွာသည္။ သို႔ျဖင့္ ဦးဘအိုသည္ ေစ်းသံုးလိုတိုင္း ပန္းဆိုးတန္းကုိ လြယ္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ေရာက္လာကာ စာအုပ္ ေရာင္းသူျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္လကို ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိ္မ္ ထက္ သူပိုမေရာင္း။ သူ႔မွာ ဒီထက္ေငြပို မလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ သူ႔ဆရာေပးခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖင့္ သူႀကီးပြား ေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ စာအုပ္မ်ားသာမက သူ႔ဆရာ က်န္ခဲ့သည့္ အ၀တ္အစား အေဟာင္းမ်ားမွာလည္း သူ႔ အ၀တ္အစားျဖစ္ခဲ့သည္။ တိုက္ပံုအက်ႌကေတာ့ သူႏွင့္ နည္း နည္း ပြေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၀တ္ဖို႔ျပင္မေနႏိုင္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆရာက်န္ခဲ့သည့္ မ်က္မွန္။ မ်က္မွန္က အိုေဟာင္းေန ေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ စပါးလံုးေရြးရာတြင္ ေကာင္းေကာင္း အသံုး၀င္ေနေသ၏။ စာအုပ္စင္မ်ားကိုေတာ့ သူခြဲျခမ္းကာ ထင္း စိုက္ပစ္ခဲ့သည္။ သူက ပါေမာကၡတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာ။ ခမ္းခမ္းနားနား စာအုပ္စင္ေတြ ဘာေတြလည္း မလိုလွပါဘူးဟု ေတြးမိသည္။ စာအုပ္ေတြကို ခုလို ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ စုပံုထား လည္း ရတာပဲဟာ။
စာအုပ္မ်ားမွာ အစီအရီေရာ ဖရိုဖရဲပါ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲက် ေထြးသီထပ္ တင္ေနသည္။ ကမူး၏ ပလိပ္၀တၳဳ စာအုပ္မွာ ၾကြက္ကိုက္ထားသျဖင့္ စုတ္ျပတ္ေန၏။ ေတာ္စတိိြဳင္း၏ အင္ညာကရီနီနာေျခရင္းတြင္ ဂ်ဳိးဇက္ကြန္းရဒ္၏ လာ့ဒ္ဂ်င္ လဲက်ေနသည္။ အရင္းက်မ္းမွာ ျခမ်ားစားလ်က္ရွိသည္။ ဟင္နရီဂ်ိမ္း၏ ခ်ဳိးငွက္ အေတာင္ပံမ်ားမွာ ဂ်က္လန္ဒန္၏ သံဖေနာင့္ေအာက္ ေရာက္ေန၏။ မားကြပ္၏ အထီးက်န္ ႏွစ္တရာမွာ ပင့္ကူမွ်င္မ်ား ၿငိတြယ္ေန၏။ ရုဖ္အယ့္လီဆင္၏ ကို္ယ္ေပ်ာက္သူမွာ ပိုးဟတ္ေခ်းမ်ား စြန္းကြက္ေနသည္။ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဒ္၏ လိႈင္းမ်ားအေပၚတြင္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္၏ ယူလီစီး ေရာက္ေန၏။ ဒီအိတ္ခ်္ေလာရင္၏ ေလဒီခ်က္တာလီခ်စ္သူမွာ မ်က္ႏွာဖံုးမရွိေတာ့။ က၀ါဘာတား၏ ႏွင္းပြင့္တိုင္း ျပည္မွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတင္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြႊး တေထာင္ ေထာင္ႏွင့္ ပိုးဟပ္ တစ္ခ်ဳိ႕က စာအုပ္ပံုထဲမွ ထြက္လာကာ ဦးဘအိုကိုေငးၾကည့္ၾက၏။ ထုိအထဲမွ တစ္ေကာင္ကို ဦးဘအိုက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္ကာ ‘မင္းတို႔လဲ စာအုပ္ေတြကို စားၿပီး အသက္ရွင္ေနရတဲ့ေကာင္ေတြ၊ ငါနဲ႔ ဘ၀တူေပါ့ကြာ’ ဟု ဆိုသည္။ ဦးဘအိုသည္ ထိုအေကာင္မ်ားကို ေမာင္းပစ္ေလ့ မရွိေခ်။
ေမွာင္စပ်ဳိးၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးဘအို မီးအိမ္ကို ထြန္းညိွေနဆဲမွာ တိုက္ခတ္လိုက္ေသာ ေလေအးတစ္ခ်က္က စုတ္ၿပဲေနေသာ ၀ါးထရံေပါက္မွ တိုး ေ၀ွ႔စိမ့္ယို၀င္လာ၏။ ဤထရံကို သူ အသစ္ျပန္မလဲႏိုင္ေသးခင္ ေလလံုေအာင္ ထရံအေပါက္မ်ားကို စကၠဴႏွင့္ကပ္ကာ ပိတ္ဖို႔ကိစၥကို သတိရလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ပံုထဲက လက္လွမ္းမီရာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ ကာ စာရြက္မ်ားကို တစ္ရြက္စီျဖဳတ္၍ ထမင္းလံုးေကာ္ႏွင့္ သုတ္ရင္း ထရံမွာ ကပ္ေနမိ၏။
ထိုကဲ့သို႔ သူဆုတ္ၿဖဲ၍ ထရံေပါက္ကို ကပ္ပစ္လိုက္ကာ စာအုပ္မွာ စာအုပ္သည္မ်ားက လိုခ်င္တပ္မက္စြာ တဖြဖြ မွာၾကားေနသည့္ ကပ္ဖကာ၏ ရဲတိုက္ စာအုပ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူ ဘယ္တုန္းကမွ စာမသင္ဖူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေ၀း၍ ျမန္မာလို ပင္ တစ္လံုးမွ မတတ္ရွာေသာ ဦးဘအိုတစ္ေယာက္ သိႏိုင္ရွာ လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။
------------------
သစၥာနီ
အစိမ္းေရာင္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္တစ္ထည္ႏွင့္ အေရာင္လြင့္ ပ်ယ္စျပဳေနေသာ တိုက္ပံုအကၤ် ီ အနက္ႀကီးတစ္ထည္တို႔မွာ သူ ၀တ္ေနက် အဆင္အယင္မ်ား ျဖစ္၏။ ကိုင္းေနေသာ သူ႔ခါး ေၾကာင့္ ေရွ႕ကုိငိုက္တြဲက်ေနသည့္ တုိက္ပံု အက်ႌအနက္ႀကီးမွာ သူ႕ကိုယ္ႏွင့္စာလွ်င္ အေတာ္ပင္ ဖားလ်ားပြေယာင္းေနသည္ဟု ထင္စရာရိွ၏။ သူ႔ပခံုးေပၚမွာ လြယ္လာတက္ေသာ တြဲအိ ေနသည့္ လြယ္အိတ္အနက္ႀကီး၏ အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္လည္း သူ႔ခါးမွာ ပို၍ ပိကိုင္း သေယာင္ရွိ၏။ ခါးကိုင္းကိုင္းျဖင့္ ထိုလြယ္အိတ္အနက္ႀကီးအား တနင့္တပိုးထမ္း သည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲကုိ သူတရြရြျဖည္းညင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္း ၀င္လာသည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲရွိ စာအုပ္သည္မ်ား လႈပ္လႈပ္ရွား ရွားျဖစ္သြားၾကစၿမဲပင္။
သူ႔အမည္မွာ ဦးဘအ္ိုျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အမည္ကုိ ပန္းဆိုး တန္းလမ္းထဲရွိ ဘယ္စာအုပ္သည္ကမွ မသိ။ အားလံုးက တညီတညႊတ္တည္း “ဆရာႀကီး” ဟုသာ ရိုေသစြာေခၚေ၀ၚ ဆက္ဆံေလ့ရွိၾကသည္။ သူတို႔အားလံုးက ဤလူႀကီးသည္ တကၠသိုလ္တစ္ခုခုမွ အၿငိမ္းစားပါေမာကၡအိုႀကီးတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ စီးပြားပ်က္သြားရွာေသာ စာေပျမတ္ႏိုးသည့္ သူေဌး ေဟာင္းႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္မည္ဟုသာ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ လက္ခံထားၾက၏။ သူဘယ္မွာေနသည္။ သူ႔မိသားစု ရွိမရွိ ဆိုတာ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို မည္သူကမွမသိ။ သူတို႔သိသည္က ဦးဘအ္ို၏ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ အဖိုးတန္ရွားပါးေသာ စာအုပ္မ်ား ပါလာတတ္ သည္ဆိုေသာ အခ်က္သာျဖစ္၏။
ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း တစ္၀ိုက္သည္ စာအုပ္ ေဟာင္းေရာင္း ၀ယ္သူမ်ား၊ စာၾကမ္းပိုးမ်ား ေလ့လာ က်က္စားရာ ေဒသျဖစ္၏။ ထိုတစ္၀ိုက္က စာအုပ္သည္မ်ား သည္ စာအုပ္ေရာင္းလည္းေရာင္း၏။ ၀ယ္လည္း၀ယ္၏။ ဦးဘအိုသည္ သူတို႔၏ ေဖာက္သည္တစ္ဦးျဖစ္၏။ အ၀ယ္သမား ေဖာက္သည္မဟုတ္ အေရာင္းသမားေဖာက္သည္ ျဖစ္သည္။
အႏွစ္ႏွစ္အလလက စုေဆာင္းထားသမွ်ကုိ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လာေရာင္းၾကသူေတြ လက္ထဲ၀ယ္ အဂၤလိပ္ ျမန္မာစာအုပ္ေကာင္းမ်ားပါ လာတက္၏။ အင္မတန္ ခ်ဳိသာေသာ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ၀ယ္ယူရေသာ စာအုပ္မ်ားကို ျပန္ေရာင္းေသာအခါ သူတို႔နင့္ခနဲ အျမတ္ရေလ့ရွိသည္။ အခုတေလာ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားေသာ ကမာၻ႕ ဂႏၱ၀င္ စာအုပ္မ်ားမွာ အ၀ယ္လိုက္ေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က အစိုးရစာအုပ္မ်ားမွာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ သံုးက်ပ္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ ယခုေစ်းကြက္တြင္ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိပ္ျဖစ္ ေနသည္။ ကမူး၊ ဆတ္၊ ဂြၽိဳက္၊ ကပ္ဖကာ စသူတို႔၏ စာအုပ္ဆိုလွ်င္ ထို႔ထက္ေစ်း ေခၚရ၏။ ေလးငါးဆယ္ဆိုလည္း ၀ယ္မည့္သူ မနည္း။
စာရူးေပရူးကေလးမ်ားသည္ ထိုဆိုင္မ်ားရွိရာသိုု႔ ေခ်ာင္းေပါက္ မတက္ ေရာက္လာကာ ကမာၻ႔ဂႏာၱ၀င္တြင္ ဖတ္ရခက္ခဲသည္ ဆိုေသာ နာမည္ႀကီးေပ့ဆိုေသာ၊ အႏုပညာေျမာက္လွသည္ ဆိုေသာ စာအုပ္မ်ားကို ၾကားဖူးနား၀ေလာက္ျဖင့္ တဖြဖြ ေမးၾက၀ယ္ၾကသည္။ ထိုစာရူးေပရူးေလးမ်ားထဲတြင္ တကၠသိုလ္ မွ ဆရာေပါက္စေလးမ်ား၊ ကိုယ့္ကို ကမာၻ႕စာေပးႏွင့္ အကြၽမ္း တ၀င္ ရွိသည္ဟု အထင္ခံခ်င္ေနရွာေသာ ပိုက္ဆံရွိ သားသမီးမ်ား၊ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ေပါက္စကေလးမ်ား စသျဖင့္ လူစံုပါ၏။ ထိုအထဲမွ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စာအုပ္နာမည္ေလာက္ပင္ အေတာ္ႀကိဳးစားဖတ္ရမည့္သူေတြ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္ ဟန္လုပ္ကာ အလုအယက္၀ယ္ၾကသည္။ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္ ေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္ စာအုပ္လာေမး၏။ ေသာမတ္မန္းအေၾကာင္း ပါလာလွ်င္ ေသာမတ္မန္းစာအုပ္ကို လာေမး၏။ ဗာဂ်ီးနီယား၀ုဖ္ အေၾကာင္းပါလာလွ်င္၊ ကပ္ဖကာ အေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ျမန္မာလို ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ကာ အဲဒီစာအုပ္ေတြ မရွိဘူးလား ဟု အဂၤလိပ္လိုစာအုပ္ကို သူတို႔ လာေမးတတ္ၾက၏။
စာအုပ္သည္မ်ားအဖို႔ ထိုလူစုမွာ အျမတ္အစြန္းႀကီးႀကီး ရႏိုင္ေသာ ပံုေသေဖာက္သည္မ်ားျဖစ္၏။ ထို ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး ၀ယ္သူမ်ားကို အရွည္သျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္ရန္အတြက္ သူတို႔စာအုပ္မ်ားကို ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကရသည္။ စာအုပ္ေကာင္း မ်ားကလည္း ရွားပါးတန္သေလာက္ ရွားပါးေန၏။ ထိုအေျခ အေနမ်ဳိးတြင္ ဦးဘအိုမွာ သူတို႔အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွေသာ အေထာက္အပံ့ေကာင္းႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ထိုေၾကာင့္ ဦးဘအို ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း စာအုပ္ တန္းဘက္ကို ေရာက္လာလွ်င္ အားလံုးလိုလိုက ပ်ဳပ်ဳငွာငွာ ႀကိဳဆိုေလ့ရွိၾက၏။ ဦးဘအို လာတိုင္းလည္း သူလြယ္လာသည့္ လြယ္အိတ္ႀကီးႏွင့္ တစ္လံုးစာအုပ္ေကာင္းမ်ား အျပည့္အသိပ္ ပါလာတက္၏။ ျမန္မာစာအုပ္မ်ားမဟုတ္ တန္ဖိုးရွိ အဂၤလိပ္ စာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။
ဒီေန႔လည္း ဦးဘအိုသည္ သူ႔ဆီမွ စာအုပ္၀ယ္ေနက် ပန္းဆိုးတန္းက ကိုတင္အိဆိုင္မွာ ေရာက္ေန၏။ ကိုတင္အိ ဆိုသူက ေစ်းႏွိပ္ေပးေလ့မရွိ။ အေရာင္း အ၀ယ္ျဖစ္ ၿပီးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ေတြ ဘာေတြ တိုက္ေသးသည္။ သူႏွင့္ လူခ်င္း လည္း အတန္အသင့္ ရင္ႏွီွးေန၏။ ဦးဘအို လြယ္အိတ္ အနက္ႀကီးထဲမွ စာအုပ္မ်ားကို ကိုတင္အိက အျပင္မွာ တစ္အုပ္ခ်င္းထုတ္ကာ ပံုရင္း .... က
“ဂြၽန္ကိ၊ ရွယ္လီ၊ ၀ီလ်ံဘလိတ္၊ ဒီအပတ္ ဆရာႀကီး စာအုပ္ေတြက ရိုမန္ တစ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြခ်ည္းပါလား၊ ကဗ်ာစာအုပ္ဆိုရင္လည္း ဟိုတစ္ေခါက္က လိုရစ္ခ်က္၀က္ဘာ၊ ေရာဘတ္လို၀ယ္တို႔၊ ပရဲဗတ္တို႔လို ေမာ္ဒန္ဆရာေတြဟာ ယူလာပါ၊ ဒါက ဒစ္ကင္း ဒါက ေရာဘတ္ဖေရာ့၊ ဟာ.... ေသာမတ္ဟာဒီ ၀တၳဳေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါလား၊ ပါးလ္အက္စ္ ဘတ္ စာအုပ္ေတြလဲ ပါတယ္။ သူတို႔က လူသိပ္မဖတ္ေတာ့ဘူး ဆရာႀကီးရဲ႕ ေခတ္ကုန္ေနၿပီ။”
ဦးဘအိုက ကိုတင္အိေျပာသမွ် ေခါင္းသာညိတ္ျပ၏။ ေထာက္ခံ သည့္ သေဘာျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ သူေခါင္းညိတ္ေနပံုက “ေလာကႀကီးအေၾကာင္း အလံုးစံု ငါသိပါတယ္” ဆိုသည့္ ပညာရွိႀကီးတစ္ဦး တစ္ကိုယ္တည္း ႏွလံုးသြင္းေနပံုႏွင့္သာ တူ၏။
“ေတာ္ေသးတယ္ ဆရာႀကီးေရ၊ ကမူးရဲ႕ ေအာက္ဆိုက္ဒါစာအုပ္ ကေလးရယ္၊ နာဘိုေကာ့ဗ္နဲ႔ ေဆာဘဲလ္ဘိုးရဲ႕ ၀တၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ကေလးေတြရယ္ ပါလာေပလို႔၊ ဂ်က္ကာ ရိုယက္၊ ေသာမတ္ပင္ခြၽန္း၊ စူဆန္ဆြန္တက္၊ ဒါက ဂြၽဳိက္စ္ကာ ရိုးအုတ္၊ သူတို႔စာအုပ္အေၾကာင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေကာင္း ေကာင္းမသိဘူး ”
ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္၏။ ဒီအဘိုးႀကီးက စကားနည္းသည္။ ပညာရွိ ဆိုတာ မတီးလွ်င္ မျမည္တဲ့စည္နဲ႔တူတယ္ဆိုတဲ့ စကားရွိသားပဲ။ တစ္လကို ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ထိုလူႀကီး သူတို႔ဆီိကုိ စာအုပ္ေတြ လာေရာင္းေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီ။ သူေရာင္းၿပီးခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကို ေရတြက္ ၾကည့္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ အေရအတြက္အားျဖင့္ နည္းမည္ မဟုတ္ေတာ့။ ေနာက္ေရာင္းဖို႔ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္ဟု ေျပာဖူးေသး၏။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္မွတ္ ေလ့လာထားခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့လည္း ဆရာႀကီး ဤမွ် တည္ၿငိမ္မႈရွိေန သည္ကို ဆန္းသည္ဟု မဆိုသာ။ တစ္ခါတေလ သူတို႔က စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္လည္း အျပံဳးျဖင့္သာ နားေထာင္ေနတက္သည္။ အျပန္အလွန္ လက္ခံ ေဆြးေႏြး ရေလာက္ေအာင္ သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္းမရွိဟု ယူဆေလ သလားမသိ။
“ဆရာႀကီး၊ ေသာမတ္မန္းရဲ႕ “မက္ဂ်စ္ေမာင္းတိန္း” မရွိဘူးလား၊ ဒီဘိုးဗြား ရဲ႕ ‘ေအာဆက္အင္ဒန္း’ ေရာ၊ ဆင္ကလဲလြီ စာအုပ္ေတြေရာေပါ့၊ ယူလာခဲ့ပါ၊ အထူးသျဖင့္ ကပ္ဖကာရဲ႕ ရဲတိုက္စာအုပ္ရွ္ိရင္ လိုခ်င္တယ္။ ေစ်းေကာင္းရမယ္ ဆရာႀကီး၊ အဲဒီစာအုပ္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ဒါမွာထားတာပဲ သံုးေလးဦးရွိ တယ္”
ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္သည္။
ဦးဘအို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာေမာျဖင့္ လြယ္အိတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚခ် သည္။ အိမ္က ထြက္သြားစဥ္က စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ လြယ္အိတ္ႀကီးမွာ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္တို႔ျဖင့့္ ျပည့္လာ၏။
သူ႔အိမ္က ဆယ္မိုင္ကုန္းမွာရွိသည္။ ဓနိမိုး ထရံကာအိမ္ ခပ္ေသးေသးသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚမွာ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ပရိေဘာဂဟူ၍ မရွိ၊ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ စာအုပ္ပံုႀကီး တစ္ပံုေတာ့ရွိ၏။
စာအုပ္ႀကီးကိုျမင္ေတာ့ ကြယ္လြန္သူ သူ႔ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ဆက္ကို ဦးဘအို သတိရလာသည္။ ဦးေအာင္ဆက္ သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဌာနတစ္ခုမွ ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀ကုိ စာေပေလ့လာျခင္း၌သာ ထာ၀ရ ျမွပ္ႏံွထားခဲ့ေသာ လူပ်ဳိႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ဆက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ကေပးေသာ အိမ္တစ္ေဆာင္တြင္ေန၏။ ေဆြမရွိမ်ဳိးမရွိ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္ေသာ ဦးေအာင္ဆက္အဖို႔ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းရန္ လူ တစ္ဦးလိုေနသည္။ ထမင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ကအစ တာ၀န္ ယူႏိုင္မည့္သူျဖစ္ရမည္။ သို႔ေသာ္ သူက လူလြတ္တစ္ဦးဆိုေတာ့ မိန္းမအေဖာ္ႏွင့္လည္း မသင့္ေတာ္ျပန္ေခ်။ သို႔ျဖင့္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္၏ ဆက္စပ္ေပးမႈႏွင့္ သူ႔ဆီကို ဦးဘအို ေရာက္ လာသည္။
ဦးဘအိုကလည္း ေတာက တက္လာေသာ တစ္ေကာင္ၾကြက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ တျခားအလုပ္ မရခင္စပ္ၾကား ခဏခိုနား မည္ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဦးေအာင္ဆက္ထံ ေရာက္ခဲ့ ေသာ ဦးဘအိုမွာ မထင္မွတ္ဘဲ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးခ်ိန္အထ္ိ အတူေနျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ဦးေအာင္ဆက္ အၿငိမ္းစား ယူေသာအခါ သူ တို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ဤဆယ္မိုင္ကုန္းမွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္၍ ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကသည္။ ဦးေအာင္ဆက္၏ အၿငိမ္းစားလစာေငြမွာ အသံုးအျဖဳန္း မရွိေသာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္၏ စား၀တ္ေနေရးအမႈ အတြက္ ဖူလံု၏။ ဦးေအာင္ဆက္မွာ စုေဆာင္းၿပီး ေငြေၾကးဟူ၍ မည္မည္ရရမရွိ။ တစ္သက္လံုး သူရခဲ့သမွ်မွာ စာအုပ္ ၀ယ္ျခမ္းျဖင့္ ကုန္ခမ္းခဲ့သည္။ သူခ်မ္းသာသမွ်မွာလည္း စာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္၏။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကေတာ့ ဦးဘအိုထက္ ဆယ္ႏွစ္ႀကီးေသာ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးသြားေလသည္။ သူ႔အတြက္ ဦးေအာင္ဆက္ခ်န္ရစ္ခဲ့ ေသာ အေမြပစၥည္းမွာ မ်ားေျမာင္လွစြာေသာ စာအုပ္မ်ားသာျဖစ္၏။
လက္ထဲမွာရွိသမွ် ေငြေၾကးကေလး ကုန္ခန္းသြားေသာအခါ အုိမင္းမစြမ္းရွိ ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးဘအိုသည္ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ ၾကံဳလာသည္။ ယခုလို အခါမ်ဳိးတြင္ သူ႔၌ လုပ္ကိုင္စားႏိုင္ေသာ ခြန္အားလည္း မရွိေတာ့။ ေရာင္းခ်စား စရာ ေငြေၾကးလည္း မရွိ။ သို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔ ပန္းဆိုးတန္း ဘက္ေရာက္ခိုက္ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ားေရာင္းေနေသာ စာအုပ္ ဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႔ ၀င္ကာ ‘ဒီလိုစာအုပ္ ေတြ ေရာင္းရင္ ၀ယ္သလား’ ဟုေမးမိ၏။ ဆိုင္ရွင္က ‘ယူခဲ့ပါ ဆရာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေပးပါမယ္’ ဟု ဆိုသည္။
သည္လိုွႏွင့္ ေနာက္ေန႔တြင္ စာအုပ္မ်ားကို လြယ္အိတ္ တစ္လံုးႏွင့္ ထည့္ ယူလာကာ သူျုပ၏။ ဆိုင္ရွင္က ၀မ္းသာ အားရ၀ယ္၏။ ဆိုင္ရွင္ထံမွ သူဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားေသာ ေငြေၾကးကို ရသျဖင့္ ဦးဘအို အံ့အားပင္သင့္ေနသည္။ သူ ယူလာေသာ စာအုပ္ႏွစ္ဆယ္ကို တစ္အုပ္ငါးက်ပ္ႏႈန္းျဖင့္ ရွင္းေပး၏။ တစ္ႀကိမ္ က သူပိုက္ဆံျပတ္ခိုက္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ စကၠဴလည္၀ယ္သည့္ သူတစ္ဦးကို ေခၚ ေရာင္းဖူး၏။ တစ္ပိသာ သံုးက်ပ္ခြဲပဲရခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွင္က ေနာက္ရွိရင္လည္း ယူလာခဲ့ပါဦးဟု မွာသည္။ သို႔ျဖင့္ ဦးဘအိုသည္ ေစ်းသံုးလိုတိုင္း ပန္းဆိုးတန္းကုိ လြယ္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ေရာက္လာကာ စာအုပ္ ေရာင္းသူျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္လကို ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိ္မ္ ထက္ သူပိုမေရာင္း။ သူ႔မွာ ဒီထက္ေငြပို မလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ သူ႔ဆရာေပးခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖင့္ သူႀကီးပြား ေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ စာအုပ္မ်ားသာမက သူ႔ဆရာ က်န္ခဲ့သည့္ အ၀တ္အစား အေဟာင္းမ်ားမွာလည္း သူ႔ အ၀တ္အစားျဖစ္ခဲ့သည္။ တိုက္ပံုအက်ႌကေတာ့ သူႏွင့္ နည္း နည္း ပြေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၀တ္ဖို႔ျပင္မေနႏိုင္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆရာက်န္ခဲ့သည့္ မ်က္မွန္။ မ်က္မွန္က အိုေဟာင္းေန ေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ စပါးလံုးေရြးရာတြင္ ေကာင္းေကာင္း အသံုး၀င္ေနေသ၏။ စာအုပ္စင္မ်ားကိုေတာ့ သူခြဲျခမ္းကာ ထင္း စိုက္ပစ္ခဲ့သည္။ သူက ပါေမာကၡတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာ။ ခမ္းခမ္းနားနား စာအုပ္စင္ေတြ ဘာေတြလည္း မလိုလွပါဘူးဟု ေတြးမိသည္။ စာအုပ္ေတြကို ခုလို ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ စုပံုထား လည္း ရတာပဲဟာ။
စာအုပ္မ်ားမွာ အစီအရီေရာ ဖရိုဖရဲပါ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲက် ေထြးသီထပ္ တင္ေနသည္။ ကမူး၏ ပလိပ္၀တၳဳ စာအုပ္မွာ ၾကြက္ကိုက္ထားသျဖင့္ စုတ္ျပတ္ေန၏။ ေတာ္စတိိြဳင္း၏ အင္ညာကရီနီနာေျခရင္းတြင္ ဂ်ဳိးဇက္ကြန္းရဒ္၏ လာ့ဒ္ဂ်င္ လဲက်ေနသည္။ အရင္းက်မ္းမွာ ျခမ်ားစားလ်က္ရွိသည္။ ဟင္နရီဂ်ိမ္း၏ ခ်ဳိးငွက္ အေတာင္ပံမ်ားမွာ ဂ်က္လန္ဒန္၏ သံဖေနာင့္ေအာက္ ေရာက္ေန၏။ မားကြပ္၏ အထီးက်န္ ႏွစ္တရာမွာ ပင့္ကူမွ်င္မ်ား ၿငိတြယ္ေန၏။ ရုဖ္အယ့္လီဆင္၏ ကို္ယ္ေပ်ာက္သူမွာ ပိုးဟတ္ေခ်းမ်ား စြန္းကြက္ေနသည္။ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဒ္၏ လိႈင္းမ်ားအေပၚတြင္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္၏ ယူလီစီး ေရာက္ေန၏။ ဒီအိတ္ခ်္ေလာရင္၏ ေလဒီခ်က္တာလီခ်စ္သူမွာ မ်က္ႏွာဖံုးမရွိေတာ့။ က၀ါဘာတား၏ ႏွင္းပြင့္တိုင္း ျပည္မွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတင္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြႊး တေထာင္ ေထာင္ႏွင့္ ပိုးဟပ္ တစ္ခ်ဳိ႕က စာအုပ္ပံုထဲမွ ထြက္လာကာ ဦးဘအိုကိုေငးၾကည့္ၾက၏။ ထုိအထဲမွ တစ္ေကာင္ကို ဦးဘအိုက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္ကာ ‘မင္းတို႔လဲ စာအုပ္ေတြကို စားၿပီး အသက္ရွင္ေနရတဲ့ေကာင္ေတြ၊ ငါနဲ႔ ဘ၀တူေပါ့ကြာ’ ဟု ဆိုသည္။ ဦးဘအိုသည္ ထိုအေကာင္မ်ားကို ေမာင္းပစ္ေလ့ မရွိေခ်။
ေမွာင္စပ်ဳိးၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးဘအို မီးအိမ္ကို ထြန္းညိွေနဆဲမွာ တိုက္ခတ္လိုက္ေသာ ေလေအးတစ္ခ်က္က စုတ္ၿပဲေနေသာ ၀ါးထရံေပါက္မွ တိုး ေ၀ွ႔စိမ့္ယို၀င္လာ၏။ ဤထရံကို သူ အသစ္ျပန္မလဲႏိုင္ေသးခင္ ေလလံုေအာင္ ထရံအေပါက္မ်ားကို စကၠဴႏွင့္ကပ္ကာ ပိတ္ဖို႔ကိစၥကို သတိရလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ပံုထဲက လက္လွမ္းမီရာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ ကာ စာရြက္မ်ားကို တစ္ရြက္စီျဖဳတ္၍ ထမင္းလံုးေကာ္ႏွင့္ သုတ္ရင္း ထရံမွာ ကပ္ေနမိ၏။
ထိုကဲ့သို႔ သူဆုတ္ၿဖဲ၍ ထရံေပါက္ကို ကပ္ပစ္လိုက္ကာ စာအုပ္မွာ စာအုပ္သည္မ်ားက လိုခ်င္တပ္မက္စြာ တဖြဖြ မွာၾကားေနသည့္ ကပ္ဖကာ၏ ရဲတိုက္ စာအုပ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူ ဘယ္တုန္းကမွ စာမသင္ဖူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေ၀း၍ ျမန္မာလို ပင္ တစ္လံုးမွ မတတ္ရွာေသာ ဦးဘအိုတစ္ေယာက္ သိႏိုင္ရွာ လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။
------------------
သစၥာနီ
သစၥာနီ
ပင္လယ္ကမ္းေျခတြင္ ရပ္၍ သင့္လက္ပတ္နာရီကို ခၽြတ္ကာ ပင္လယ္ထဲသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ေသာအခါ သင္ဘာမ်ား
ဆံုးရႈံးသြားပါသနည္း။
သင့္ လက္ပတ္နာရီလား.....
အခ်ိန္ကာလလား...
ပင္လယ္လား... သင္ကိုယ္တိုင္လား...
ဒါမွမဟုတ္ လႊင့္ပစ္ျခင္းလား။
ဒါလီ၏ ေပ်ာ့တြဲေနေသာ နာရီပန္းခ်ီကားေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းေသာ ျပက္လံုးကို တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ဖူးခဲ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူသည္ မနက္ျဖန္ မနက္တြင္ ေသဆံုးေတာ့မည္ဟု သိရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
ရူပေဗဒမတၱာ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ေသာ အခ်ိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိန္ေခၚ၍ ရႏိုင္ပါမည္လား။ အိပ္(ခ်္)ဂ်ီ၀ဲလ္၏ ကာလယႏၲရားကို ကၽြန္ေတာ္ ငွား၍ရႏိုင္ပါမည္လား။ ေနရထားကို ဆြဲထားရန္ ဟာႏုမာန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္၍ ရႏိုင္ပါမည္လား။
အိုင္းစတိုင္း၊ ကာလႏွင့္ အလ်ားဆက္စပ္မႈ၊ အလင္းအလ်င္၊ ႏ်ဴတန္၊ အခ်ိန္ယူနစ္၊ ရီေလတီဗစ္တီ သီအိုရီ၊ ေလာရင့္၏ ကိုၾသဒိနိတ္၊ အမိုနီယမ္ေမာ္လီက်ဴး၏ တုန္ႏႈန္း၊ ေရဒါလႈိင္းျဖင့္တိုင္းတာျခင္း စသည္တို႔မွာ ဘာအဓိပၸာယ္ ရွိပါသနည္း။ အက္တမ္တစ္လံုး၏ ၀တ္ဆံျဖစ္ေသာ ႏ်ဴကလိယကို အလင္းျဖတ္သြားရန္ ္ၾကာေသာအခ်ိန္ (1024 sec) သည္အတိုဆံုးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ မ်က္ေတာင္ တစ္ခတ္အတြင္း ကုေ႗တစ္သိန္းျဖစ္ခ်ဳပ္ေသာ စိတ္၏အလ်င္ကို တိုင္းတာရန္ နာရီတစ္လံုးကို ဘာေၾကာင့္ မတီထြင္ခဲ႔ၾကပါသနည္း။
ထိုေရႊေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးႏွင့္ လက္ပတ္နာရီကို ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူက သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္ေသာေန႔တြင္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ၀ယ္ေပးခဲ႔၏။ သူကိုယ္တိုင္ လက္မွာပတ္ေပးရင္ "ေယာက္်ားမွန္ရင္ နာရီတစ္လံုးေတာ့ ရွိသင့္တယ္" ဟုလည္း
ေနာက္ေျပာင္ခဲ႔ေသးသည္။
"ကိုယ္က ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကမွ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာကို မၾကိဳက္ဘူး... နာရီဟာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ တစ္ခုပဲ...."
"အစ္ကိုက ငွက္တစ္ေကာင္လို ေနခ်င္တာေပါ့..."
"မဟုတ္ဘူး...ငွက္ေတြဟာ တကယ္တမ္း မလြတ္လပ္ၾကပါဘူး...သူတို႔က ေလရွိမွ ပ်ံသန္းႏိုင္တာ သူတို႔ကို ေလက
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတယ္..."
သူႏွင့္မေတြ႔ခင္ကမႈ ကၽြန္ေတာ္သည္ တည္းခိုခန္းတစ္မွ တစ္ခု၊ ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္တတ္သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အဖို႔ အခ်ိန္ဆိုတာ အဓိပၸာမရွိ။ ဆာေလာင္ေသာအခါ စား၍ အိပ္ခ်င္ေသာအခါ အိပ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားေလရာပါေသာ(စာအုပ္နည္းနည္းႏွင့္ အ၀တ္အစားနည္းနည္း ထည့္ထားေသာ) လက္ဆြဲေသတၱာတစ္လံုးကလြဲ၍ တျခား ၀န္စည္စလယ္မရွိ။ အိုးအိမ္ မရွိ။ ဘ၀အဓိပၸာယ္ ္မရွိ။ နာမည္မရွိ။ သို႔မဟုတ္ ဘယ္သူကမွ မေခၚၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ျခင္း လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
"အစ္ကိုက လူေတြကို မုန္းေနသလား..."
"မုန္းမေနရင္ေတာင္မွ မခ်စ္တာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္...
ဒါ၀င္ရဲ႕ သီအိုရီအရဆိုရင္ လူဆိုတာ တိုးတက္လာတဲ႔ ေတာရိုင္း တိရိစာၦန္ တစ္မ်ိဳးပါပဲ... ျမိဳ႕ျပဆိုတာလည္း
အသြင္ေျပာင္းထားတဲ႔ ေတာၾကီးမ်က္မည္း တစ္မ်ိဳးပါပဲ...
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ လူေတာ ထဲမွာေနျပီး
လူငတ္ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပါ..."
ေလာကတြင္ ေငြရွိေနေသာ လူတစ္ေယာက္ထံ၌ တျခား ဘာမွမရွိဟူေသာ၊ မည္သူေျပာခဲ႔မွန္းမသိသည့္ စကား(ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ႔တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္) ကားအမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တြင္ ေငြကလြဲ၍ တျခားဘာမွမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ စြန္႔ပစ္ခဲ႔ျပီးျပီျဖစ္မည့္ အတိတ္ကာလက ရွိခဲ႔ေသာ အရာအားလံုးမွာလည္း အတုခ်ည္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
မိတ္ေဆြ အတု၊ ပကာသန အတု၊ ဆရာ၀န္ အတု၊ ႏွစ္ကာလ အတု၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အတု၊ ပန္းအိုး အတု၊ အႏုပညာအတု၊ စားေသာက္ကုန္ အတု၊ ဇနီး အတု၊ ေလာက အတု၊ အတု...အတု...အတု...။ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရွိေသာေငြမ်ားကေတာ့ အစစ္ျဖစ္သည္။
ပင္လယ္ကလည္း အစစ္ျဖစ္ပံုရသည္။ ၾကယ္ေတြတဖြဲဖြဲ ေၾကြေနေသာ တိတ္ဆိတ္ေသာညတြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္တည္း ကမ္းေျခတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနထိုင္ရင္း ရမ္းသမ္အင္ဘလူး သီခ်င္းသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အုန္းပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ကာ ထိုသီခ်င္းကို ဆိုတီးေနသူမွာ အထက္ေအာက္ ္၀တ္စံုျပာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ လွပသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္သည္။သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ပင္လယ္ေရ မခ်ိဳး၊ အုန္းေရ မေသာက္၊ ခရု မေကာက္ၾကဘဲ ေသာင္ကမ္းေျခ အရွည္ၾကီးတြင္ ဖိနပ္မဲ႔ ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာခဲ႔ၾကသည္။
ေကာင္းကင္တြင္ သက္တန္႔တစ္ခု ထင္ရွားစြာေပၚထြက္ေနေသာ ညေန တစ္ညေနတြင္ သူ႔ကို ခ်စ္သြားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ေလယာဥ္ပ်ံ ပ်က္က်ကာ ျပိဳင္တူေသဆံုးသြားၾကသည့္ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ခ်စ္မိေသာ လူသားတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ဖို႔ရန္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္က ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း စာခ်ဳပ္ေပၚတြင္ လက္မွတ္ထိုးမည္႔ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရျပန္သည္။
"လူဆိုတာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုခုကို ေစာင့္စားရင္း အသက္ရွင္ေနရတဲ႔ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးပါ အစ္ကိုရယ္...
တခ်ိဳ႕က ေခါင္းထဲမွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္...တခ်ိဳ႕ကရင္ထဲမွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္ တခ်ိဳ႕က ေအာင္ျမင္မႈကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္...
တခ်ိဳ႕က ၾကြယ္၀မႈကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္..."
သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကာ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ မီးပိြဳင့္စိမ္းလာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းရင္း၊ ေျပာခဲ႔ေသာစကားျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ လူေတြအားလံုး တညီတညြတ္တည္း ေစာင့္ဆိုင္းေနရေသာ အရာမွာ တစ္ခုသာ ရွိေလသည္။ ထိုအရာမွာ ေသျခင္းတရားသာ ျဖစ္၏္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လက္ထပ္ျပီး တစ္နွစ္မျပည့္ မီမွာပင္ သူ႔တြင္ လူတစ္သိန္း၌ တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ရန္ ခဲယဥ္းေသာ ေၾကာက္စရာ ေရာဂါတစ္ခု စြဲကပ္ေနေၾကာင္းသိခဲ႔ရ၏။ ပိုက္ေတြသြယ္ဆက္ထားေသာ ေဆးရံုးခုတင္ေပၚရွိ သူ႔ခႏၶာေဘးတြင္ ထုိင္ရင္း သူ၏ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျပစက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ဆိုင္း ေငးၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ သူကေတာ့ ေသျခင္းတရားကို ေအးခ်မ္း ျငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေန၏္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူသည္ မနက္ျဖန္တြင္ ေသဆံုးေတာ့မည္ဟု သိရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
ဆံုးရႈံးသြားပါသနည္း။
သင့္ လက္ပတ္နာရီလား.....
အခ်ိန္ကာလလား...
ပင္လယ္လား... သင္ကိုယ္တိုင္လား...
ဒါမွမဟုတ္ လႊင့္ပစ္ျခင္းလား။
ဒါလီ၏ ေပ်ာ့တြဲေနေသာ နာရီပန္းခ်ီကားေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းေသာ ျပက္လံုးကို တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ဖူးခဲ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူသည္ မနက္ျဖန္ မနက္တြင္ ေသဆံုးေတာ့မည္ဟု သိရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
ရူပေဗဒမတၱာ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ေသာ အခ်ိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိန္ေခၚ၍ ရႏိုင္ပါမည္လား။ အိပ္(ခ်္)ဂ်ီ၀ဲလ္၏ ကာလယႏၲရားကို ကၽြန္ေတာ္ ငွား၍ရႏိုင္ပါမည္လား။ ေနရထားကို ဆြဲထားရန္ ဟာႏုမာန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္၍ ရႏိုင္ပါမည္လား။
အိုင္းစတိုင္း၊ ကာလႏွင့္ အလ်ားဆက္စပ္မႈ၊ အလင္းအလ်င္၊ ႏ်ဴတန္၊ အခ်ိန္ယူနစ္၊ ရီေလတီဗစ္တီ သီအိုရီ၊ ေလာရင့္၏ ကိုၾသဒိနိတ္၊ အမိုနီယမ္ေမာ္လီက်ဴး၏ တုန္ႏႈန္း၊ ေရဒါလႈိင္းျဖင့္တိုင္းတာျခင္း စသည္တို႔မွာ ဘာအဓိပၸာယ္ ရွိပါသနည္း။ အက္တမ္တစ္လံုး၏ ၀တ္ဆံျဖစ္ေသာ ႏ်ဴကလိယကို အလင္းျဖတ္သြားရန္ ္ၾကာေသာအခ်ိန္ (1024 sec) သည္အတိုဆံုးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ မ်က္ေတာင္ တစ္ခတ္အတြင္း ကုေ႗တစ္သိန္းျဖစ္ခ်ဳပ္ေသာ စိတ္၏အလ်င္ကို တိုင္းတာရန္ နာရီတစ္လံုးကို ဘာေၾကာင့္ မတီထြင္ခဲ႔ၾကပါသနည္း။
ထိုေရႊေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးႏွင့္ လက္ပတ္နာရီကို ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူက သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္ေသာေန႔တြင္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ၀ယ္ေပးခဲ႔၏။ သူကိုယ္တိုင္ လက္မွာပတ္ေပးရင္ "ေယာက္်ားမွန္ရင္ နာရီတစ္လံုးေတာ့ ရွိသင့္တယ္" ဟုလည္း
ေနာက္ေျပာင္ခဲ႔ေသးသည္။
"ကိုယ္က ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကမွ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာကို မၾကိဳက္ဘူး... နာရီဟာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ တစ္ခုပဲ...."
"အစ္ကိုက ငွက္တစ္ေကာင္လို ေနခ်င္တာေပါ့..."
"မဟုတ္ဘူး...ငွက္ေတြဟာ တကယ္တမ္း မလြတ္လပ္ၾကပါဘူး...သူတို႔က ေလရွိမွ ပ်ံသန္းႏိုင္တာ သူတို႔ကို ေလက
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတယ္..."
သူႏွင့္မေတြ႔ခင္ကမႈ ကၽြန္ေတာ္သည္ တည္းခိုခန္းတစ္မွ တစ္ခု၊ ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္တတ္သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အဖို႔ အခ်ိန္ဆိုတာ အဓိပၸာမရွိ။ ဆာေလာင္ေသာအခါ စား၍ အိပ္ခ်င္ေသာအခါ အိပ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားေလရာပါေသာ(စာအုပ္နည္းနည္းႏွင့္ အ၀တ္အစားနည္းနည္း ထည့္ထားေသာ) လက္ဆြဲေသတၱာတစ္လံုးကလြဲ၍ တျခား ၀န္စည္စလယ္မရွိ။ အိုးအိမ္ မရွိ။ ဘ၀အဓိပၸာယ္ ္မရွိ။ နာမည္မရွိ။ သို႔မဟုတ္ ဘယ္သူကမွ မေခၚၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ျခင္း လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
"အစ္ကိုက လူေတြကို မုန္းေနသလား..."
"မုန္းမေနရင္ေတာင္မွ မခ်စ္တာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္...
ဒါ၀င္ရဲ႕ သီအိုရီအရဆိုရင္ လူဆိုတာ တိုးတက္လာတဲ႔ ေတာရိုင္း တိရိစာၦန္ တစ္မ်ိဳးပါပဲ... ျမိဳ႕ျပဆိုတာလည္း
အသြင္ေျပာင္းထားတဲ႔ ေတာၾကီးမ်က္မည္း တစ္မ်ိဳးပါပဲ...
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ လူေတာ ထဲမွာေနျပီး
လူငတ္ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပါ..."
ေလာကတြင္ ေငြရွိေနေသာ လူတစ္ေယာက္ထံ၌ တျခား ဘာမွမရွိဟူေသာ၊ မည္သူေျပာခဲ႔မွန္းမသိသည့္ စကား(ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ႔တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္) ကားအမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တြင္ ေငြကလြဲ၍ တျခားဘာမွမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ စြန္႔ပစ္ခဲ႔ျပီးျပီျဖစ္မည့္ အတိတ္ကာလက ရွိခဲ႔ေသာ အရာအားလံုးမွာလည္း အတုခ်ည္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
မိတ္ေဆြ အတု၊ ပကာသန အတု၊ ဆရာ၀န္ အတု၊ ႏွစ္ကာလ အတု၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အတု၊ ပန္းအိုး အတု၊ အႏုပညာအတု၊ စားေသာက္ကုန္ အတု၊ ဇနီး အတု၊ ေလာက အတု၊ အတု...အတု...အတု...။ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရွိေသာေငြမ်ားကေတာ့ အစစ္ျဖစ္သည္။
ပင္လယ္ကလည္း အစစ္ျဖစ္ပံုရသည္။ ၾကယ္ေတြတဖြဲဖြဲ ေၾကြေနေသာ တိတ္ဆိတ္ေသာညတြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္တည္း ကမ္းေျခတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနထိုင္ရင္း ရမ္းသမ္အင္ဘလူး သီခ်င္းသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အုန္းပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ကာ ထိုသီခ်င္းကို ဆိုတီးေနသူမွာ အထက္ေအာက္ ္၀တ္စံုျပာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ လွပသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္သည္။သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ပင္လယ္ေရ မခ်ိဳး၊ အုန္းေရ မေသာက္၊ ခရု မေကာက္ၾကဘဲ ေသာင္ကမ္းေျခ အရွည္ၾကီးတြင္ ဖိနပ္မဲ႔ ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာခဲ႔ၾကသည္။
ေကာင္းကင္တြင္ သက္တန္႔တစ္ခု ထင္ရွားစြာေပၚထြက္ေနေသာ ညေန တစ္ညေနတြင္ သူ႔ကို ခ်စ္သြားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ေလယာဥ္ပ်ံ ပ်က္က်ကာ ျပိဳင္တူေသဆံုးသြားၾကသည့္ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ခ်စ္မိေသာ လူသားတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ဖို႔ရန္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္က ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း စာခ်ဳပ္ေပၚတြင္ လက္မွတ္ထိုးမည္႔ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရျပန္သည္။
"လူဆိုတာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုခုကို ေစာင့္စားရင္း အသက္ရွင္ေနရတဲ႔ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးပါ အစ္ကိုရယ္...
တခ်ိဳ႕က ေခါင္းထဲမွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္...တခ်ိဳ႕ကရင္ထဲမွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္ တခ်ိဳ႕က ေအာင္ျမင္မႈကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္...
တခ်ိဳ႕က ၾကြယ္၀မႈကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္..."
သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကာ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ မီးပိြဳင့္စိမ္းလာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းရင္း၊ ေျပာခဲ႔ေသာစကားျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ လူေတြအားလံုး တညီတညြတ္တည္း ေစာင့္ဆိုင္းေနရေသာ အရာမွာ တစ္ခုသာ ရွိေလသည္။ ထိုအရာမွာ ေသျခင္းတရားသာ ျဖစ္၏္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လက္ထပ္ျပီး တစ္နွစ္မျပည့္ မီမွာပင္ သူ႔တြင္ လူတစ္သိန္း၌ တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ရန္ ခဲယဥ္းေသာ ေၾကာက္စရာ ေရာဂါတစ္ခု စြဲကပ္ေနေၾကာင္းသိခဲ႔ရ၏။ ပိုက္ေတြသြယ္ဆက္ထားေသာ ေဆးရံုးခုတင္ေပၚရွိ သူ႔ခႏၶာေဘးတြင္ ထုိင္ရင္း သူ၏ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျပစက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ဆိုင္း ေငးၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ သူကေတာ့ ေသျခင္းတရားကို ေအးခ်မ္း ျငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေန၏္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူသည္ မနက္ျဖန္တြင္ ေသဆံုးေတာ့မည္ဟု သိရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
Sunday, 15 May 2011
ႏိုင္ငံျခားျပန္
‘ဟဲလို၊ ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား’
သားလွီးဓားႏွင့္ စဥ္းတီတံုးတို႔သည္ အသံလာရာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း
ဘာမွ် ထူးထူးျခားျခား မေတြ႔ ရ။ မီးဖိုေပၚတြင္ ထိုင္၍ ငိုက္ေနေသာ ေရေႏြးအိုးက
‘ဘယ္သူလဲကြ ၊ ေစာေစာစီးစီး’
‘ကၽြန္ေတာ္ပါ ၊ ဒီ စင္ေပၚမွာေလ’
အားလံုးသည္ ေတာက္ေျပာင္သန္႔ရွင္းေနေသာ စင္ေလး၏အေပၚသို႔ လွည့္ၾကည့္
လိုက္ၾကရာ ေတာက္ပေျပာင္လက္ေနေသာ သံဘူး၀ိုင္းေလးတစ္ဘူးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
စပ္စုတတ္ေသာ သစ္သားေယာက္မက ေမးလိုက္သည္။
‘ရွင္ ဘယ္သူလဲ ဟင္’
‘ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိၾကေတာ့ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ဖြား
တိုင္းရင္းသား အစစ္ပါဗ်’
အားလံုးသည္ မယံုႏိုင္သလို ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ေရေႏြးအိုးက ခပ္တည္တည္
ၾကည့္ျပီး
‘မင္းေျပာလို႔သာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ မင္းပံုစံကေတာ့ တစ္စက္မွ ဗမာရုပ္နဲ႔ မတူဘူး’
သံဘူးေလးက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလိုက္ျပီး
‘ဟဲ ဟဲ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို မယံုသကၤာ ျဖစ္ေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ.။
ထင္လည္း ထင္စရာပါပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကလဲ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ေတာက္ေတာက္
ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ရျပီကိုး။ ဒီ ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အျပစ္လဲ မဟုတ္ပါဘူးေလ။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ. ေမြးဇာတိက ျမန္မာျပည္ပဲ။ အခု ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာတာ’
သစ္သား ေယာက္မသည္ အ့ံအားသင့္စြာျဖင့္ ေရရြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့
အထင္ၾကီးသြားသလို သံဘူးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
‘အို ႏိုင္ငံျခားက’
‘ဟုတ္ပါတယ္ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ခဲ့တာပါ။ လူေတြမႏိုးခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္းမို႔သာ
ေျပာရတာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတယ္လို႔ ေျပာရမွာေတာင္ ခပ္ရွက္ရွက္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
မွ်စ္ဘူးေလ’
‘အို ဟုတ္လား ၊ ႏိုင္ငံျခားၾကီးမ်ားေတာင္ ဘယ္လို ေရာက္သြားရတာလဲ ဟင္’
သစ္သားေယာက္မက ေမးလိုက္ေသာအခါ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးသည္ အားရ ေက်နပ္စြာ
ၿပံဳးလိုက္ၿပီး သူ႔ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ မည္သို႔ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့ပံုတို႔ကို ေျပာျပရန္ ဟန္ျပင္
လိုက္ပါသည္။
ေရေႏြးအိုးက သစ္သားေယာက္မကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး
‘ဒီေကာင္မေလးေတြ အထင္ၾကီးရမယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္ မရွိဘူး ၊ ကဲ ကဲလြန္းတယ္’ဟု
ေတြးလိုက္သည္။
‘ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ. အစက ဟို ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲက စခဲ့ရတာပါလား။
အခုလို ျဖစ္ရမယ္လို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္၀ံ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ စၿပီး ဒီေလာကၾကီးထဲ
ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ေနရာကေတာ့ ေရႊဘိုခရိုင္ ကန္႔ဘလူ ၿမိဳ႔နယ္ရဲ. အေရွ.ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ့
၀ါးေတာၾကီးထဲကေပါ့။ ေျမႀကီး ေအာက္မွာ ပုန္းကြယ္ ေနခဲ့ရေပမယ့္ အခ်ိန္တန္
အရြယ္ေရာက္ မိုးဦးေပါက္လဲ ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ. စိတ္ေတြဟာ လႈပ္ရွားမိတာပါပဲ။
မိုးေရအစို ဓာတ္ကေလးနဲ႔ ေျမႀကီး ခပ္မြမြ ျဖစ္အလာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်ိဳသိပ္လို႔ မရတဲ့
အဆံုး ေခါင္းခၽြန္းနဲ႔ အတင္းေဖာက္ၿပီး ေျမေပၚကို ေရာက္ခဲ့ရသေပါ့။
ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ မိုးနံ႔သင္းေနတဲ့ ေလႏုေအးေလးရယ္ ၊ စိမ္းစိမ္းစိုေနတဲ့
ျမပုရစ္ဖူးေလးေတြရယ္ ၊ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚက မိုးပုလဲဥေလးေတြရယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို
ႀကိဳေနၾကသလိုပဲဗ်’
ကဗ်ာဆန္ေနလိုက္တာ အျမင္ကတ္စရာ တယ္ေကာင္းဟု ေရေႏြးအိုးက ပုပ္သိုးသိုး
မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႏွာေခါင္း ရံႈ.လိုက္သည္။ သတိထားမိဟန္ မတူေသာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကမႈ
ဆက္လက္၍ ေျပာျပေနသည္။
‘ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက တကယ့္ကို
ႏုႏုနယ္နယ္ လွလွပပ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္းနဲ႔ မွ်စ္စို႔ေပါက္ႀကီးကိုး’
‘အဲဒီတုန္းကေတာ့ ငယ္ေသးတာဆိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေပါ့ဗ်ာ။
ငါ ႀကီးလာရင္ လွပေျဖာင့္စင္းၿပီး ႀကီးမားတဲ့ ၀ါးလံုးႀကီးဘ၀ ေရာက္ေစရမယ္။
ၿပီးမွ လူေတြရဲ. အက်ိဳးအတြက္ အသံုး၀င္ေစရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့သဗ်။
ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ခုျဖစ္လာတာနဲ႔က တျခားစီေပါ့ေလ’
သစ္သားေယာက္မက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
‘ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုေပါ့ရွင္ ၊ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းလဲ မျဖစ္ရပါ ဆိုတဲ့ စကားေတာင္ ရွိေသးတယ္
မဟုတ္လား’
‘ဟုတ္ပါတယ္ ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ခုလိုျဖစ္ရတာကေတာင္ ေကာင္းေကာင္းပါပဲ။
၀ါးဘ၀သာ ေရာက္သြားရင္ ဆင္းရဲသား တစ္ေယာက္ရဲ. အိမ္က ပိုးစားေနတဲ့ ၾကမ္းခင္းပဲ
ျဖစ္မလား ၊ အိမ္သာတြင္းထဲ ေဘာင္ေခြခ်ခံရလို႔ ေဆြးေျမ့ေနမလား ၊ ေတာမီးေလာင္တာ
ထဲမ်ား ပါသြားမလား ၊ တစ္ခုခုပဲေပါ့’
‘ဟုတ္တာေပါ့ ၊ အခုလိုျဖစ္လာရတာ ရွင္ သိပ္ၿပီး ကံေကာင္းတာပဲ။ ကၽြန္မတို႔မ်ား
မီးဖိုထဲက ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး’
သစ္သားေယာက္မ၏ ေျပာသံကို ၾကားရေသာအခါ စဥ္းတီတံုးက
‘မေယာက္မရယ္ ၊ ညည္းက သစ္သားေယာက္မ ျဖစ္လာမွေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ
မေနလို႔ ဘယ္မ်ား သြားေနခ်င္လို႔တုန္း။ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္လာရတာပါေအ။
ဘုရားစင္ေပၚ တက္ေနခ်င္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး’
သစ္သားေယာက္မသည္ မည္သို႔မွ် ျပန္မေခ်ပေတာ့ဘဲ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကိုသာ
ဆက္၍ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။ ေျပာခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကလည္း
ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔လိုက္ၿပီး
‘တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲကို ဘယ္က ဘယ္လို ေရာက္လာ
မွန္း မသိပါဘူး။ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ိဳးဖဲ့ယူေတာ့တာပါပဲ။
သူ႔ ေတာင္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို မွ်စ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္ႏွင့္ေနတာကို
ေတြ႔ရတယ္။ မိန္းမႀကီးက အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ အဘြားႀကီးပါဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ စကားလဲ
မေျပာတတ္ဘူး။ သူ ရြာျပန္ေရာက္လို႔ သူမ်ားတကာနဲ႔ ေတြ႔ ေတာ့ အာ အီး အဲ အသံ
ထြက္တတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိရတာေပါ့။ စကားသာ မေျပာတတ္တယ္ ၊ ေတာ္ေတာ္
မွ်စ္ရွာေကာင္းသဗ်။ ေျမႀကီးထဲက မေပၚ့တေပၚ မွ်စ္ေတြကိုလဲ တူးေဖာ္ယူတာပဲ။
သူေနတဲ့ရြာက ထန္းပင္ကုန္းဆိုတဲ့ ရြာကေလးပါဗ်ာ။ အိမ္ကေလးေတြကလဲ
၀ါးအိမ္ကေလးေတြ ၊ ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔’
‘ဟား ဟား ရယ္စရာေပါ့ကြာ ၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ႀကီး ျဖစ္လာမယ့္သူကို စကားမေျပာ
တတ္တဲ့ ေတာသူမႀကီးက ဘ၀ေျပာင္းေပးလိုက္တာေပါ့’
ၾကားျဖတ္ ၀င္ေျပာလိုက္ေသာ ေရေႏြးအိုးေၾကာင့္ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး ေၾကာင္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ မေက်နပ္သလိုႏွင့္
‘ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ စကားေျပာလို႔ မဆံုးခင္ ၀င္ၿပီး
လုမေျပာတတ္ဘူးဗ်။ ယဥ္ေက်းမႈကို နားလည္တဲ့ သေဘာေပါ့။ အင္းေလ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့
ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့’ဟု ေရေႏြးအိုးကို ႏိွမ္လိုက္သည္။
သစ္သားေယာက္မကလည္း ေရေႏြးအိုးကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ၿပီး
‘ဟုတ္သားပဲ ၊ ရွင္က ၾကားက ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္မေနပါနဲ႔။ ကဲ ကိုမွ်စ္ေၾကာ္
ဆက္သာေျပာပါ။ သူ႔ ကို ဂရုစိုက္မေနနဲ႔’
ဆက္သာေျပာပါ။ သူ႔ ကို ဂရုစိုက္မေနနဲ႔’
‘ဒါ နဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားပါ လိမ့္’
ၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနေသာ သားလွီးဓားက
‘အဘြားႀကီးေနတဲ့ ရြာကေလးေရာက္…’
‘အဲ အဲ ဟုတ္ၿပီ ၊ သတိရၿပီ။ အဘြားႀကီးရဲ. သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အခြံေတြခြာ
ေရေႏြးအိုးထဲထည့္ၿပီး ၿပဳတ္ေတာ့တာပဲ။ အစကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အခံရခက္သား၊
ဒါေပမဲ့ အျပဳတ္ခံရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ က်က္သြားတာကိုး။ ၿပီးေတာ့မွ အမွ်င္လိုက္ျမႊာၿပီး
ေနပူလွန္းခံရျပန္ေရာ’
ဒါေပမဲ့ အျပဳတ္ခံရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ က်က္သြားတာကိုး။ ၿပီးေတာ့မွ အမွ်င္လိုက္ျမႊာၿပီး
ေနပူလွန္းခံရျပန္ေရာ’
‘ေၾသာ္ ရွင့္ဘ၀ကလဲ မသက္သာပါလား’
‘ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဒီလိုနဲ႔ မွ်စ္ေျခာက္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရတာပဲ။ ေနလွန္းခံရၿပီး သံုးေလးလ
ေလာက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္က ကက္ထဲ ေနခဲ့ရေသးတယ္။ ႏြားေခ်းေစာ္နံသကိုး ၊ ဒါေပမဲ့
သိပ္မၾကာပါဘူး ၊ ၿမိဳ႔က အ၀ယ္ေတာ္ ေရာက္လာတာပါပဲ’
ေလာက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္က ကက္ထဲ ေနခဲ့ရေသးတယ္။ ႏြားေခ်းေစာ္နံသကိုး ၊ ဒါေပမဲ့
သိပ္မၾကာပါဘူး ၊ ၿမိဳ႔က အ၀ယ္ေတာ္ ေရာက္လာတာပါပဲ’
သစ္သားေယာက္မက ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
‘ပတၱျမားမွန္ရင္ ႏြံ မနစ္ပါဘူးရွင္’
‘ဟုတ္ကဲ့ အဲဒီတုန္းကေတာ့ လူဆိုလို႔ အဘြားႀကီးတို႔ သားအမိနဲ႔ ရြာသားေတြကိုပဲ
ေတြ႔ဖူးေသးတာကိုး။ အခုလာတဲ့ မိန္းမႀကီးကေတာ့ လူခ်င္းတူေပမယ့္ ၀တ္စားထားတာက
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔ ၊ ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္နဲ႔ပါပဲ။
အဘြားႀကီးတို႔ကေတာ့ ဂ်ီးရွစ္သစ္ေလာက္ထူေနတဲ့ ဘာေရာင္ ဘာအဆင္းမွန္း မသိတဲ့
လံုခ်ည္ ထဘီေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီၿမိဳ႔က မိန္းမႀကီးက မွ်စ္ေျခာက္ေတြကို သူ႔ မွာပါလာတဲ့
ဖန္လက္ေကာက္ ၊ ခဲတံ ၊ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္ ၊ ငါးပိ စတဲ့ လူသံုးပစၥည္းေတြနဲ႔ လဲလွယ္
ယူတာကိုး။ လံုခ်ည္ေလး တစ္ကြင္းရဖို႔ မွ်စ္ေျခာက္ေတြအမ်ားႀကီး ေပးရတာကေတာ့
အဆမတန္ပါပဲ။ ေတာသူအပ်ိဳေလးေတြကလဲ တစ္မိုးလံုး ခ်ိဳးခဲ့ရတဲ့ မွ်စ္ေတြကို ေပါင္ဒါတို႔ ၊
ဆံညွပ္တို႔နဲ႔ လဲယူၾကတယ္’
ေတြ႔ဖူးေသးတာကိုး။ အခုလာတဲ့ မိန္းမႀကီးကေတာ့ လူခ်င္းတူေပမယ့္ ၀တ္စားထားတာက
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔ ၊ ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္နဲ႔ပါပဲ။
အဘြားႀကီးတို႔ကေတာ့ ဂ်ီးရွစ္သစ္ေလာက္ထူေနတဲ့ ဘာေရာင္ ဘာအဆင္းမွန္း မသိတဲ့
လံုခ်ည္ ထဘီေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီၿမိဳ႔က မိန္းမႀကီးက မွ်စ္ေျခာက္ေတြကို သူ႔ မွာပါလာတဲ့
ဖန္လက္ေကာက္ ၊ ခဲတံ ၊ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္ ၊ ငါးပိ စတဲ့ လူသံုးပစၥည္းေတြနဲ႔ လဲလွယ္
ယူတာကိုး။ လံုခ်ည္ေလး တစ္ကြင္းရဖို႔ မွ်စ္ေျခာက္ေတြအမ်ားႀကီး ေပးရတာကေတာ့
အဆမတန္ပါပဲ။ ေတာသူအပ်ိဳေလးေတြကလဲ တစ္မိုးလံုး ခ်ိဳးခဲ့ရတဲ့ မွ်စ္ေတြကို ေပါင္ဒါတို႔ ၊
ဆံညွပ္တို႔နဲ႔ လဲယူၾကတယ္’
ေရေႏြးအိုးက ၾကား၀င္၍
‘ေၾသာ္ မိန္းမ မိန္းမ ၊ ေတာေနေန ၿမိဳ.ေနေန သည္ေရာဂါကေတာ့ အတူတူပါလား’
ဟု တရားသံႏွင့္ ညည္းလိုက္သည္။
ဟု တရားသံႏွင့္ ညည္းလိုက္သည္။
‘အဲဒီ အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွည္းနဲ႔ တိုက္ၿပီးေတာ့
ကန္႔ဘလူဆိုတဲ့ၿမိဳ.က ကုန္သည္ႀကီးထံမွာ သြင္းတယ္။ မွ်စ္ေျခာက္ေစ်းကြက္ သိပ္မရွိလွဘူး
လို႔ ကုန္သည္ႀကီးက ေစ်းညွစ္ၿပီး အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီးကို ေတာင္းတဲ့ေစ်းထက္ နည္းၿပီး
၀ယ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ အဘြားႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ အျမတ္ရမွာပါ။ သူ ရခဲ့တာက
မတန္တဆ ေစ်းနဲ႔ စုယူခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ကုန္သည္ႀကီးရဲ. ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ နားေနၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို မီးရထားနဲ႔ လာ ၊ ဂ်ပန္ျပည္ကို
သေဘၤာနဲ႔ ပါသြားရတာပါပဲ’
ကန္႔ဘလူဆိုတဲ့ၿမိဳ.က ကုန္သည္ႀကီးထံမွာ သြင္းတယ္။ မွ်စ္ေျခာက္ေစ်းကြက္ သိပ္မရွိလွဘူး
လို႔ ကုန္သည္ႀကီးက ေစ်းညွစ္ၿပီး အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီးကို ေတာင္းတဲ့ေစ်းထက္ နည္းၿပီး
၀ယ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ အဘြားႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ အျမတ္ရမွာပါ။ သူ ရခဲ့တာက
မတန္တဆ ေစ်းနဲ႔ စုယူခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ကုန္သည္ႀကီးရဲ. ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ နားေနၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို မီးရထားနဲ႔ လာ ၊ ဂ်ပန္ျပည္ကို
သေဘၤာနဲ႔ ပါသြားရတာပါပဲ’
နားမရွင္းေသာ စဥ္းတီတံုးက ေထာက္ေမးလိုက္သည္။
‘ဂ်ပန္ကို ဘယ္လို ေရာက္သြားတာလဲဗ် ၊ ကန္႔ဘလူက ကုန္သည္ႀကီးက တိုက္ရိုက္ ေရာင္းလိုက္တာလား’
‘အဲဒီလိုလဲ မဟုတ္ဘူးဗ် ၊ ရန္ကုန္မွာက သူ႔ ထက္ပိုႀကီးတဲ့ သူေဌးႀကီး ရွိေသးတယ္။
သူက တစ္ဆင့္ ျပန္၀ယ္ၿပီးမွ ဂ်ပန္ျပည္က စက္ရံုကို ေရာင္းလိုက္တာပဲ ထင္ပါတယ္’
သူက တစ္ဆင့္ ျပန္၀ယ္ၿပီးမွ ဂ်ပန္ျပည္က စက္ရံုကို ေရာင္းလိုက္တာပဲ ထင္ပါတယ္’
သစ္သားေယာက္မက ၀င္၍ တိုက္တြန္းေပးျပန္သည္။
‘ကဲပါ လမ္းခရီး အေတြ႔အႀကံဳေလး ေျပာစမ္းပါဦး။ ဗဟုသုတေလး ဘာေလး
ရေအာင္ေပါ့’
ရေအာင္ေပါ့’
‘သိပ္ၿပီး ထူးထူးေထြေထြ မရွိပါဘူး ၊ လိႈင္းမူးတဲ့ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံရတာ
တစ္ခုပါပဲ။ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေရခ်ိဳးေပး ၊ ေရေႏြးေငြ႔ နဲ႔
ထပ္ျပဳတ္ခံရေသးတယ္။ အားလံုး စက္ေတြနဲ႔ သူ႔ အလိုလို လုပ္သြားတာ။
အလုပ္သမားေတြက စက္ေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ၾကည့္ရံုပဲ။ တစ္ဖက္က ၀င္သြားတုန္းက
သာမန္ မွ်စ္ေျခာက္ကေလးေပါ့။ တစ္ဖက္ကထြက္လာေတာ့ စည္သြတ္ၿပီးသား
စာတမ္းရိုက္ၿပီးသား ျဖစ္လာေရာ ၊ နတ္ေရကန္ထဲ ခ်လိုက္သလိုပါပဲဗ်ာ။
သူတို႔ဆီက လူေတြက တကယ္ ေတာ္တဲ့ လူေတြ။ သိပ္ကို အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းတယ္။
သူတို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာလို႔ မရွိေတာ့ဘူး’
တစ္ခုပါပဲ။ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေရခ်ိဳးေပး ၊ ေရေႏြးေငြ႔ နဲ႔
ထပ္ျပဳတ္ခံရေသးတယ္။ အားလံုး စက္ေတြနဲ႔ သူ႔ အလိုလို လုပ္သြားတာ။
အလုပ္သမားေတြက စက္ေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ၾကည့္ရံုပဲ။ တစ္ဖက္က ၀င္သြားတုန္းက
သာမန္ မွ်စ္ေျခာက္ကေလးေပါ့။ တစ္ဖက္ကထြက္လာေတာ့ စည္သြတ္ၿပီးသား
စာတမ္းရိုက္ၿပီးသား ျဖစ္လာေရာ ၊ နတ္ေရကန္ထဲ ခ်လိုက္သလိုပါပဲဗ်ာ။
သူတို႔ဆီက လူေတြက တကယ္ ေတာ္တဲ့ လူေတြ။ သိပ္ကို အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းတယ္။
သူတို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာလို႔ မရွိေတာ့ဘူး’
သားလွီးဓားက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္၍
‘ကိုယ့္လူေျပာတာက ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ေတြးရင္ေတာ့ ဟိုေတာရြာကေလးက မိန္းမေတြလို မွ်စ္ခ်ိဳးၿပီး အေျခာက္လွန္းမယ့္သူ မရွိရင္ ကိုယ့္လူရဲ႔
လူေတြေကာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား’
လူေတြေကာ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား’
ေရေႏြးအိုးက ၀င္၍ ေထာက္ခံလိုက္သည္။
‘ေအးကြ ၊ ငါေတာ့ ဂ်ပန္ျပည္က လူေတြထက္ ေတာထဲကို သြား ၊ ၀ါးပင္ေတြၾကား
ထဲက မွ်စ္ေတြကို မရမက ရွာတတ္တဲ့ မိန္းမႀကီးက ပိုေတာ္တယ္ ထင္တယ္’
ထဲက မွ်စ္ေတြကို မရမက ရွာတတ္တဲ့ မိန္းမႀကီးက ပိုေတာ္တယ္ ထင္တယ္’
‘ေဟ့ ေျခသံၾကားတယ္ တိတ္ၾကစမ္း’
သားလွီးဓား၏ သတိေပးသံႏွင့္အတူ မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခန္းလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည္။
ထိုစဥ္ပင္ မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ကပိုကရို ျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္တို႔ကို ျပင္ထံုးလ်က္ႏွင့္
အသက္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊
သူမ ၀တ္ထားေသာ အ၀တ္အထည္တို႔သည္ အေရာင္မွိန္ေနေလၿပီ။ အိပ္ခ်င္စံု၀ါး
ျဖစ္ေနေသးဟန္တူေသာ သူမ၏ မ်က္လံုးတို႔ကို လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ၿပီး တ၀ါး၀ါး
သမ္းလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ေရနံဆီမီးဖိုကို မီးေမႊးလိုက္ၿပီး ေရေႏြးအိုးေရထည့္၍
တည္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းျပင္သို႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။
အသက္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊
သူမ ၀တ္ထားေသာ အ၀တ္အထည္တို႔သည္ အေရာင္မွိန္ေနေလၿပီ။ အိပ္ခ်င္စံု၀ါး
ျဖစ္ေနေသးဟန္တူေသာ သူမ၏ မ်က္လံုးတို႔ကို လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ၿပီး တ၀ါး၀ါး
သမ္းလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ေရနံဆီမီးဖိုကို မီးေမႊးလိုက္ၿပီး ေရေႏြးအိုးေရထည့္၍
တည္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းျပင္သို႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။
‘သူက ဘယ္သူတံုး’
မွ်စ္ေၾကာဘူး၏ အေမးကို သစ္သားေယာက္မက အေျဖေပးလိုက္သည္။
‘ေစာတင္တဲ့၊ ဒီအိမ္က အိမ္ေဖာ္မေလးေပါ့ ။ သူက အခုလို အေစာႀကီး ထၿပီး
ေရေႏြးက်ိဳရတယ္’
ေရေႏြးက်ိဳရတယ္’
‘ေရေႏြးက်ိဳတာမ်ား ဟိုလွ်ပ္စစ္ေဂါက္ ရွိေနတာပဲဟာ’
စင္ေပၚ၌ရွိေနေသာ လွ်ပ္စစ္ေဂါက္က ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ၿပီးမွ
‘ခင္ဗ်ားက ေရာက္တာ မၾကာေသးေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို သံုးရင္
မီတာ သိပ္တက္လို႔ မသံုးဘူးဗ်။ ဧည့္သည္လာလို႔ အေရးတႀကီး ရွိလွမွ၊ မသံုးမျဖစ္မွ
သံုးတာ။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ အခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးပူလဲ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ ။
ခ်ပ္ေသတၱာထဲက ထြက္ရတယ္ကို မရွိဘူး။ တကယ္တမ္း မီးပူတိုက္မယ္ ဆိုရင္ ေစာတင္ပဲ
မီးခိုးတအူအူ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ တိုက္ေပးရတာ။ ဟိုေထာင့္က ေၾကးမီးပူႀကီးပဲသံုးေနတာ’
မီတာ သိပ္တက္လို႔ မသံုးဘူးဗ်။ ဧည့္သည္လာလို႔ အေရးတႀကီး ရွိလွမွ၊ မသံုးမျဖစ္မွ
သံုးတာ။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ အခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးပူလဲ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ ။
ခ်ပ္ေသတၱာထဲက ထြက္ရတယ္ကို မရွိဘူး။ တကယ္တမ္း မီးပူတိုက္မယ္ ဆိုရင္ ေစာတင္ပဲ
မီးခိုးတအူအူ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ တိုက္ေပးရတာ။ ဟိုေထာင့္က ေၾကးမီးပူႀကီးပဲသံုးေနတာ’
ဆူပြက္စ ျပဳလာၿပီျဖစ္ေသာ ေရေႏြးအိုးက ၀င္၍ ဘုေတာလိုက္သည္။
‘မင္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားက ျဖစ္တဲ့ဟာေတြက အထိမခံ ေရႊပန္းကန္ေတြပါကြာ။
တကယ္သံုးရတာထက္ ဟိတ္ဟန္က ပိုမ်ားေနရဲ.။ မင္းတို႔ရဲ. အသံုးစရိတ္က
တယ္ႀကီးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ရႈိးျပေပါ့ကြာ။ ၿပီးေတာ့ တို႔ခ်ည္းပဲ သံုးေရာ။ ေကာင္းသမွ
သိပ္ေကာင္းေရာေပါ့ကြာ။ လူ႔ ေလာကႀကီးကို ငါစိတ္နာလာၿပီေနာ္ ေတာက္’
တကယ္သံုးရတာထက္ ဟိတ္ဟန္က ပိုမ်ားေနရဲ.။ မင္းတို႔ရဲ. အသံုးစရိတ္က
တယ္ႀကီးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ရႈိးျပေပါ့ကြာ။ ၿပီးေတာ့ တို႔ခ်ည္းပဲ သံုးေရာ။ ေကာင္းသမွ
သိပ္ေကာင္းေရာေပါ့ကြာ။ လူ႔ ေလာကႀကီးကို ငါစိတ္နာလာၿပီေနာ္ ေတာက္’
ေျပာရင္း ေျပာရင္းႏွင့္ ေရေႏြးအိုးသည္ ေဒါသႀကီးလာသည္။ တရွဴးရွဴး၊ တရွဲရွဲ၊
တရွဴးရွဴးႏွင့္။
တရွဴးရွဴးႏွင့္။
‘ရွင္ကလဲ အလကားေနရင္း ေဒါသပဲႀကီးေနေတာ့တာကိုး’
သစ္သားေယာက္မ၏ စကားကို ၾကားရလွ်င္ ေရေႏြးအိုးသည္ ပို၍ စိတ္ဆိုးသြား
ဟန္ျဖင့္
ဟန္ျဖင့္
‘ဘာ အလကား စိတ္ဆိုးတယ္ ဟုတ္လား၊ ငါတို႔ဘ၀ကိုက စိတ္ဆိုးစရာမို႔
စိတ္ဆိုးရတာ သိရဲ.လား။ တကယ္လုပ္ေနရတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာလဲ’
စိတ္ဆိုးရတာ သိရဲ.လား။ တကယ္လုပ္ေနရတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာလဲ’
‘ကုသိုလ္ကံေပါ့ရွင္’
‘ဘာကုသိုလ္ကံလဲ။ အရွိကို အရွိအတိုင္း လက္မခံရဲတဲ့ လူေတြေၾကာင့္ တို႔ ဒီ လို
ျဖစ္ေနရတာ’
ျဖစ္ေနရတာ’
ေရေႏြးအိုးသည္ တရွဴးရွဴးႏွင့္ ေပါက္ကြဲမတတ္ ျဖစ္လာသည္။ တကယ္ စိတ္ဆိုးေနမွန္း
သိၾက၍ အားလံုးကပင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ၾကည့္ေနၾကသည္။
သိၾက၍ အားလံုးကပင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ၾကည့္ေနၾကသည္။
ထိုစဥ္ပင္ အိမ္ေဖာ္မေလး ျပန္၀င္လာသည္။ ေရေႏြးအိုး တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ
ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ ေသာအခါ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်က္ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို
ရွာေဖြေနသည္။ ေနာက္မွ သတိရဟန္ျဖင့္ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္သြားၿပီး
လက္ႏွီးစုတ္တစ္စကို ကိုင္ကာ ျပန္၀င္လာသည္။ ထိုလက္ႏွီးစုတ္ျဖင့္ ေရေႏြးအိုးကို
မီးဖိုေပၚမွ ယူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရျပန္ျဖည့္၍
ေရေႏြးအိုးကို မီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားျပန္သည္။ လက္ႏွီးစုတ္က သစ္သား
ေယာက္မကို ၾကည့္ကာ
ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ ေသာအခါ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်က္ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို
ရွာေဖြေနသည္။ ေနာက္မွ သတိရဟန္ျဖင့္ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္သြားၿပီး
လက္ႏွီးစုတ္တစ္စကို ကိုင္ကာ ျပန္၀င္လာသည္။ ထိုလက္ႏွီးစုတ္ျဖင့္ ေရေႏြးအိုးကို
မီးဖိုေပၚမွ ယူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရျပန္ျဖည့္၍
ေရေႏြးအိုးကို မီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားျပန္သည္။ လက္ႏွီးစုတ္က သစ္သား
ေယာက္မကို ၾကည့္ကာ
‘ညည္းတို႔ကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ဇိမ္ေပါ့ေလ၊ ငါျဖင့္ တစ္ညလံုး အျပင္ဘက္
၀ရန္တာမွာ ေစာတင္ ေမ့ထားခဲ့လို႔ ခ်မ္းလိုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ငါက ပူတာကို
မေၾကာက္ပါဘူး၊ ေအးတာေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ မရဘူး။ ဟိုေကာင္မ ေစာတင္
ဘာစိတ္မႊန္ေနလဲ မသိပါဘူး။ အခု ညည္းတို႔ ဘာေျပာေနၾကတာလဲ’
၀ရန္တာမွာ ေစာတင္ ေမ့ထားခဲ့လို႔ ခ်မ္းလိုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ငါက ပူတာကို
မေၾကာက္ပါဘူး၊ ေအးတာေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ မရဘူး။ ဟိုေကာင္မ ေစာတင္
ဘာစိတ္မႊန္ေနလဲ မသိပါဘူး။ အခု ညည္းတို႔ ဘာေျပာေနၾကတာလဲ’
‘ေၾသာ္ ဟို မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက သူ႔ ရဲ. ႏိုင္ငံၿခား အေတြ႔ အႀကံဳေတြ ေျပာျပေနတာကို
နားေထာင္ေနၾကတာ’
နားေထာင္ေနၾကတာ’
သစ္သားေယာက္မ ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ႏွီးစုတ္သည္
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကို ျမင္ရေသာအခါ သေဘာက်သြားသည္။
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကို ျမင္ရေသာအခါ သေဘာက်သြားသည္။
‘ေတြ႔ ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္’
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက အသိအမွတ္ျပဳဟန္ျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ ေခါင္းညိတ္ျပ၍
ၿပံဳးေနေလသည္။ လက္ႏွီးစုတ္သည္ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး၏ ေတာက္ပေျပာင္လက္ေသာ
အသြင္သဏၭာန္ကို ေသခ်ာၾကည့္၍ သူ၏ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ပံုပန္းကို ျပန္၍
ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးမွ မလံုမလဲ အရွက္ေျပ ရယ္လိုက္ၿပီး
ၿပံဳးေနေလသည္။ လက္ႏွီးစုတ္သည္ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး၏ ေတာက္ပေျပာင္လက္ေသာ
အသြင္သဏၭာန္ကို ေသခ်ာၾကည့္၍ သူ၏ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ပံုပန္းကို ျပန္၍
ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးမွ မလံုမလဲ အရွက္ေျပ ရယ္လိုက္ၿပီး
‘အဟင္းဟင္း၊ ကၽြန္မကေတာ့ အဆင့္အတန္းမေရြး ဘယ္အိမ္မွာ ေနရေနရ
ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒါက ကၽြန္မရဲ. ရင့္က်က္ျပည့္၀တဲ့ သေဘာေပါ့ရွင္။ ေနာက္ထပ္ ေပေရမွာ မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးေလ။ ကဲ ကၽြန္မလဲ သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိေနတာ ေမးစမ္းပါရေစ။
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာက သိပ္ကို ခမ္းနားတာပဲဆို၊ နတ္ျပည္လိုပဲဆို။ ဟိုတစ္ခါ အိမ္ကို
လာလည္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္လူႀကီးက ေျပာတယ္လို႔ ဟိုေၾကြကရားက ေျပာဖူးတယ္။
ေၾကြကရားကေတာ့ ဧည့္ခန္းကို ခဏခဏ သြားရေတာ့ သတင္းဆန္းေတြ သိရတာေပါ့’
ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒါက ကၽြန္မရဲ. ရင့္က်က္ျပည့္၀တဲ့ သေဘာေပါ့ရွင္။ ေနာက္ထပ္ ေပေရမွာ မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးေလ။ ကဲ ကၽြန္မလဲ သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိေနတာ ေမးစမ္းပါရေစ။
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာက သိပ္ကို ခမ္းနားတာပဲဆို၊ နတ္ျပည္လိုပဲဆို။ ဟိုတစ္ခါ အိမ္ကို
လာလည္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္လူႀကီးက ေျပာတယ္လို႔ ဟိုေၾကြကရားက ေျပာဖူးတယ္။
ေၾကြကရားကေတာ့ ဧည့္ခန္းကို ခဏခဏ သြားရေတာ့ သတင္းဆန္းေတြ သိရတာေပါ့’
ေရေႏြးအိုးက လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္ဟု ေတြးမိေသးသည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ၿပီး
‘သူတို႔ဆီကေတာ့ ေမးမေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊ စက္မႈလက္မႈက သိပ္ကို
တိုးတက္တာပါလား။ လူတစ္ေယာက္ကို ကားတစ္စီးစီ ကိုယ္ပိုင္ရွိၾကတယ္၊
တိုက္ႀကီးေတြကလဲ အျမင့္ႀကီးေတြ၊ လမ္းႀကီးေတြကလဲ ေျဖာင့္တန္းတဲ့လမ္းႀကီးေတြ။
သူတို႔ဆီမွာ ေနရမွပဲ လူ႔ ဘ၀ရဲ. ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သိရေတာ့တယ္’
တိုးတက္တာပါလား။ လူတစ္ေယာက္ကို ကားတစ္စီးစီ ကိုယ္ပိုင္ရွိၾကတယ္၊
တိုက္ႀကီးေတြကလဲ အျမင့္ႀကီးေတြ၊ လမ္းႀကီးေတြကလဲ ေျဖာင့္တန္းတဲ့လမ္းႀကီးေတြ။
သူတို႔ဆီမွာ ေနရမွပဲ လူ႔ ဘ၀ရဲ. ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သိရေတာ့တယ္’
‘ခင္ဗ်ား ေျပာသလိုျဖင့္ သူတို႔ဆီမွာ သူေတာင္းစား မရွိေတာ့ဘူးေပါ့၊
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့’
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့’
ေရေႏြးအိုး၏ ၾကားျဖတ္အေမးကို မွ်စ္ဘူးသည္ ရုတ္တရက္ ျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ
ျဖစ္ေနသည္။
ျဖစ္ေနသည္။
‘ဒါကေတာ့ဗ်ာ အို အဲ’
‘ေအးေလ ခင္ဗ်ားေရာက္ခဲ့မွာက စက္ရံုထဲသာ ေရာက္ခဲ့ၿပီး စက္ရံုဆင္း
အလုပ္သမားေတြရဲ. တကယ့္ ဘ၀အေျခအေနကိုမွ မေတြ႔ခဲ့ရဘဲကိုး။
တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြက ကြယ္ေနေတာ့ တိုက္ႀကီးေတြရဲ. ေနာက္က လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား
အမႈိက္ပံုမွာ ေကာက္ေနတဲ့ လူငယ္ကေလးေတြကို ဘယ္ေတြ႔ခဲ့ရပါ့မလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား
ကိုဓာတ္ခဲ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အဲဒီက လာတာဆိုေတာ့ သိမွာပါ’
အလုပ္သမားေတြရဲ. တကယ့္ ဘ၀အေျခအေနကိုမွ မေတြ႔ခဲ့ရဘဲကိုး။
တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြက ကြယ္ေနေတာ့ တိုက္ႀကီးေတြရဲ. ေနာက္က လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား
အမႈိက္ပံုမွာ ေကာက္ေနတဲ့ လူငယ္ကေလးေတြကို ဘယ္ေတြ႔ခဲ့ရပါ့မလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား
ကိုဓာတ္ခဲ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အဲဒီက လာတာဆိုေတာ့ သိမွာပါ’
အခန္းေထာင့္၌ ရွိေနေသာ အားကုန္၍ ပင္စင္ယူထားသည့္ ဓာတ္ခဲက မၿပံဳးမရယ္
ခပ္တည္တည္ ၾကည့္လိုက္ကာ
ခပ္တည္တည္ ၾကည့္လိုက္ကာ
‘ဘာလို႔ ဒါေတြ ေမးေနတာလဲ ေရေႏြးအိုးရာ၊ ငါ ေျပာခဲ့ၿပီးသား မဟုတ္လား။
ငါ လူေတြအေၾကာင္းကို သိပ္လဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေတြးလဲ မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ဘ၀ဟာ အခု ဘာမွ မစြမ္းေတာ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ငါ့ရင္ကို ခြဲ၊ အထဲ ၀င္ၾကည့္စမ္း၊ မည္းနက္ေနဆဲပါပဲကြာ’
ငါ လူေတြအေၾကာင္းကို သိပ္လဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေတြးလဲ မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ဘ၀ဟာ အခု ဘာမွ မစြမ္းေတာ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ငါ့ရင္ကို ခြဲ၊ အထဲ ၀င္ၾကည့္စမ္း၊ မည္းနက္ေနဆဲပါပဲကြာ’
လက္ႏွီးစုတ္က စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္
‘အဲဒါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊ ေျပာခ်င္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပဲ’
ဓာတ္ခဲက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ကာ
‘နင္ သိပ္ခက္တယ္ လက္ႏွီးစုတ္၊ ေလာကမွာ မဆီမဆိုင္ လုပ္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္၊
ေျပာခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာေတြ တစ္ပံုႀကီး။ နင္ ဒါေၾကာင့္ လက္ႏွီးစုတ္ ျဖစ္ေနရတာ’
ေျပာခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာေတြ တစ္ပံုႀကီး။ နင္ ဒါေၾကာင့္ လက္ႏွီးစုတ္ ျဖစ္ေနရတာ’
ထိုစဥ္ ေစာတင္ ၀င္လာ၍ စကားစ ျပတ္သြားၾကျပန္သည္။ ေစာတင္သည္
ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ေၾကြပန္းကန္ျပားမ်ား၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ လက္သုတ္ပ၀ါတို႔ကို ထုတ္ယူ၍
မွ်စ္ဘူးရွိရာ စင္ေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ေပါင္မုန္႔ကို ေငြဓားကေလးႏွင့္ အခ်ပ္မ်ား လွီး၍
ေပါင္မုန္႔ကင္ မီးအိုးကေလးေပၚ တင္ၿပီး ကင္ေနေလသည္။ ကင္ၿပီးေသာ ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္မ်ားကို
ပန္းကန္ျပားတြင္ ထည့္ၿပီး ထြက္သြားျပန္သည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက ေစာတင္ကို ၾကည့္ကာ
ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ေၾကြပန္းကန္ျပားမ်ား၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ လက္သုတ္ပ၀ါတို႔ကို ထုတ္ယူ၍
မွ်စ္ဘူးရွိရာ စင္ေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ေပါင္မုန္႔ကို ေငြဓားကေလးႏွင့္ အခ်ပ္မ်ား လွီး၍
ေပါင္မုန္႔ကင္ မီးအိုးကေလးေပၚ တင္ၿပီး ကင္ေနေလသည္။ ကင္ၿပီးေသာ ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္မ်ားကို
ပန္းကန္ျပားတြင္ ထည့္ၿပီး ထြက္သြားျပန္သည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးက ေစာတင္ကို ၾကည့္ကာ
‘သူက ထြက္ခ်ည္ ၀င္ခ်ည္နဲ႔’
လက္ႏွီးစုတ္က ရွင္းျပလိုက္သည္။
‘သူ႔ အလုပ္က မီးဖိုေခ်ာင္သာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေရွ.ခန္း ရွင္းရေသးတယ္၊
ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းရေသးတယ္၊ ကား ဖုန္သုတ္ရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ သခင္မတို႔
ထလာရင္ ေကာ္ဖီ ေပါင္မုန္႔ အသင့္ျဖစ္ေနရမယ္။ ၿပီးေတာ့….’
ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းရေသးတယ္၊ ကား ဖုန္သုတ္ရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ သခင္မတို႔
ထလာရင္ ေကာ္ဖီ ေပါင္မုန္႔ အသင့္ျဖစ္ေနရမယ္။ ၿပီးေတာ့….’
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးသည္ ေပါင္မုန္႔ လွီးေသာ ဓားကို ျမင္ရေသာအခါ လက္ႏွီးစုတ္၏
စကားကို နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့၍
စကားကို နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့၍
‘ဟဲလို မစၥတာ စတိန္းလက္စတီး၊ ဂြဒ္ေမာနင္း၊ ေဟာင္းဒူးယူဒူး’ဟု ႏႈတ္ဆက္
လိုက္သည္။ သံမဏိဇြန္းႏွင့္ ခက္ရင္းက ဓားကို တီးတိုး ဟားလိုက္ၾကသည္။
လိုက္သည္။ သံမဏိဇြန္းႏွင့္ ခက္ရင္းက ဓားကို တီးတိုး ဟားလိုက္ၾကသည္။
‘သိပ္ၿပီး အဲဒီအေကာင္ကို အေရာမ၀င္နဲ႔။ သူက သံမဏိအစစ္ မဟုတ္ဘူး၊
အရည္စိမ္ရယ္’
အရည္စိမ္ရယ္’
‘ေအးပါ ငါ သိပါတယ္’
ထိုစကားတို႔ကို ၾကားမိဟန္မတူေသာ မွ်စ္ဘူးက ဆက္၍ ခ်ီးက်ဴးေနျပန္သည္။
‘ခင္ဗ်ားတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရရင္ေတာ့ အျမဲတမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေတာက္ေတာက္ပပ
ပဲဗ်ိဳ.၊ အားက်စရာပဲ။ ကဲ ကိုသားလွီးဓား၊ ဓားခ်င္းအတူတူ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီအဂၤလန္က လာတဲ့
ဓားနဲ႔ တူလို႔လား၊ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားသလဲ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အစြန္းအကြက္ေတြနဲ႔’
ပဲဗ်ိဳ.၊ အားက်စရာပဲ။ ကဲ ကိုသားလွီးဓား၊ ဓားခ်င္းအတူတူ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီအဂၤလန္က လာတဲ့
ဓားနဲ႔ တူလို႔လား၊ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားသလဲ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အစြန္းအကြက္ေတြနဲ႔’
သားလွီးဓားက ငံု႔ခံမေနဘဲ
‘အဂၤလန္မွာေတာ့ လူေတြက ေပါင္မုန္႔ပဲ လွီးစားေနၾကသလားဗ်။
က်ဳပ္လို သားလွီးဓားေတြလည္း တစ္ပံုႀကီး ေနမွာပါ’
က်ဳပ္လို သားလွီးဓားေတြလည္း တစ္ပံုႀကီး ေနမွာပါ’
မွ်စ္ဘူးက သူ၏စကားတို႔ကို ျပန္လည္ေခ်ပျခင္း ခံေနရ၍ ေက်နပ္ဟန္ မတူ။
တကယ္ဆိုလွ်င္ သားလွီးဓား၊ ေရေႏြးအိုး စသည္တို႔သည္ ျမန္မာျပည္၌ ဖြားၿပီး တျခား
မည္သည့္တိုင္းျပည္မွ ေရာက္ဖူးၾကသူမ်ား မဟုတ္။ ဗဟုသုတ ျပည့္စံုၾကြယ္၀ၾကသူမ်ား
မဟုတ္။ သူတို႔ကို အေလွ်ာ့ေပးလွ်င္ ညံ့ရာက်လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိၿပီး
တကယ္ဆိုလွ်င္ သားလွီးဓား၊ ေရေႏြးအိုး စသည္တို႔သည္ ျမန္မာျပည္၌ ဖြားၿပီး တျခား
မည္သည့္တိုင္းျပည္မွ ေရာက္ဖူးၾကသူမ်ား မဟုတ္။ ဗဟုသုတ ျပည့္စံုၾကြယ္၀ၾကသူမ်ား
မဟုတ္။ သူတို႔ကို အေလွ်ာ့ေပးလွ်င္ ညံ့ရာက်လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိၿပီး
‘ဘာပဲေျပာေျပာေပါ့ေလ၊ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာရင္ အဆင့္အတန္းျမင့္လာတာေတာ့
ခင္ဗ်ားတို႔ ျငင္းႏိုင္မလား။ ကၽြန္ေတာ္သာ သာမန္ မွ်စ္ဘ၀ေနရရင္ လွည္းၾကမ္းစီးၿပီး
ေတာၿမိဳ. ေစ်းကေလးမွာ ဖက္နဲ႔ ပံုေရာင္းတာခံရမွာ။ အခုၾကည့္စမ္းပါ။ တိုက္ခန္းထဲက
စင္ေပၚမွာေနရၿပီ၊ ကားစီးဖူးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေလ၊ ေတာမွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္
မွ်စ္ကို တစ္ပံုငါးျပား ဆယ္ျပားေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး ႏိုင္ငံျခားျပန္
ဘ၀က်ေတာ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ လူတိုင္း ၀ယ္ႏိုင္တယ္ မွတ္လို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဆင့္က
သိပ္ ရွားရွားပါးပါး အတန္းအစား၊ တန္ဖိုးက်ေတာ့လဲ အဆႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္
ျမင့္တက္သြားတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ အျမင္’ဟု ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ခန္းလံုး ၿငိမ္ေနေသာေၾကာင့္
သိပ္ဟုတ္ေသာ ငါပါလားဟု ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၿငိမ္သက္စြာ
နားေထာင္ေနေသာ ဓာတ္ခဲက စကားတစ္လံုးခ်င္းစီ ေလးေလးနက္နက္ႀကီး ေျပာလိုက္သည္။
ခင္ဗ်ားတို႔ ျငင္းႏိုင္မလား။ ကၽြန္ေတာ္သာ သာမန္ မွ်စ္ဘ၀ေနရရင္ လွည္းၾကမ္းစီးၿပီး
ေတာၿမိဳ. ေစ်းကေလးမွာ ဖက္နဲ႔ ပံုေရာင္းတာခံရမွာ။ အခုၾကည့္စမ္းပါ။ တိုက္ခန္းထဲက
စင္ေပၚမွာေနရၿပီ၊ ကားစီးဖူးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေလ၊ ေတာမွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္
မွ်စ္ကို တစ္ပံုငါးျပား ဆယ္ျပားေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူး ႏိုင္ငံျခားျပန္
ဘ၀က်ေတာ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ လူတိုင္း ၀ယ္ႏိုင္တယ္ မွတ္လို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဆင့္က
သိပ္ ရွားရွားပါးပါး အတန္းအစား၊ တန္ဖိုးက်ေတာ့လဲ အဆႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္
ျမင့္တက္သြားတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ အျမင္’ဟု ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ခန္းလံုး ၿငိမ္ေနေသာေၾကာင့္
သိပ္ဟုတ္ေသာ ငါပါလားဟု ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၿငိမ္သက္စြာ
နားေထာင္ေနေသာ ဓာတ္ခဲက စကားတစ္လံုးခ်င္းစီ ေလးေလးနက္နက္ႀကီး ေျပာလိုက္သည္။
‘တန္ဖိုး ျမင့္သြားတယ္ နိမ့္သြားတယ္ ဆိုတာက လူေတြရဲ. အေျခအေနအရ
သတ္မွတ္ခ်က္ပါပဲ။ ဒါ ကိုေထာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ဟုတ္လွၿပီ ထင္ရင္ မဟာ
အမွားေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္မွာပဲ။ လူဆိုတာေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုရင္၊ အေပၚယံ အမြမ္းမံ
ေကာင္းေနရင္ အထင္ႀကီးပစ္လိုက္ၾကတာ’
သတ္မွတ္ခ်က္ပါပဲ။ ဒါ ကိုေထာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ဟုတ္လွၿပီ ထင္ရင္ မဟာ
အမွားေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္မွာပဲ။ လူဆိုတာေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုရင္၊ အေပၚယံ အမြမ္းမံ
ေကာင္းေနရင္ အထင္ႀကီးပစ္လိုက္ၾကတာ’
ေရေႏြးအိုးသည္ တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ ဓာတ္ခဲ၏
စကားကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္
စကားကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္
‘သိပ္ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ေမ့ရင္ေတာ့ အက်နာမွာပဲ။ နာမည္ေတြ
ဘယ္လို ေျပာင္းတပ္တပ္၊ အေပၚယံ ျပင္ဆင္မႈ မြမ္းမံမႈေတြ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မူလ
ဇာစ္ျမစ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ဘူး’
ဘယ္လို ေျပာင္းတပ္တပ္၊ အေပၚယံ ျပင္ဆင္မႈ မြမ္းမံမႈေတြ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မူလ
ဇာစ္ျမစ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ဘူး’
မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးသည္ စိတ္တိုသြားသည္။ ၾကည့္စမ္း၊ သည္အေကာင္ေတြသည္
အဂၤလိပ္စာ ဆို၍ ေအသည္ ဂ်ိဳနဲ႔လားဟု ေမးရမည့္သူေတြ။ သူ႔ ကို ျပန္၍ သတိေပး
ဆံုးမေနၾကသည္။ စိတ္ဆိုးသြားေသာ္လည္း ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ေရေႏြးအိုးက်ိဳ လွ်ပ္စစ္ေဂါက္တို႔
ေရွ.၌မူ ခ်ဳပ္ထိန္းထားရမည္။ သူသည္ ပညာတတ္ႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္၍ လူလိမၼာအမ်က္
ျပင္မထြက္ဟု ဆိုထားသည္ မဟုတ္ေလာ။ သည္ေတာ့ အသာအယာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး
အဂၤလိပ္စာ ဆို၍ ေအသည္ ဂ်ိဳနဲ႔လားဟု ေမးရမည့္သူေတြ။ သူ႔ ကို ျပန္၍ သတိေပး
ဆံုးမေနၾကသည္။ စိတ္ဆိုးသြားေသာ္လည္း ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ေရေႏြးအိုးက်ိဳ လွ်ပ္စစ္ေဂါက္တို႔
ေရွ.၌မူ ခ်ဳပ္ထိန္းထားရမည္။ သူသည္ ပညာတတ္ႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္၍ လူလိမၼာအမ်က္
ျပင္မထြက္ဟု ဆိုထားသည္ မဟုတ္ေလာ။ သည္ေတာ့ အသာအယာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး
‘ေအးဗ်ာ၊ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုဆိုတဲ့ စကားကို အစက မယံုမိဘူးဗ်ာ’
ေရေႏြးအိုးသည္ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ေအာ္ခ်လိုက္သည္။
‘ဘာ၊ က်ဳပ္တို႔က ခင္ဗ်ားကို မနာလိုဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ ခင္ဗ်ားဘာသာ
ၾကံဳႀကိဳက္ အခြင့္သာလို႔ ႏိုင္ငံျခားကို တစ္ေခါက္ပါသြားတာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မနာလို ျဖစ္ရမွာလဲ။
မနာလိုလဲ မရွိဘူး၊ အဲ အထင္ေတာ့ မႀကီးႏိုင္ဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ’
ၾကံဳႀကိဳက္ အခြင့္သာလို႔ ႏိုင္ငံျခားကို တစ္ေခါက္ပါသြားတာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မနာလို ျဖစ္ရမွာလဲ။
မနာလိုလဲ မရွိဘူး၊ အဲ အထင္ေတာ့ မႀကီးႏိုင္ဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ’
ဓာတ္ခဲက အားနာဟန္ျဖင့္
‘ေဟ့ ေရေႏြးအိုး၊ အထင္ႀကီးတယ္ ေျပာလိုက္ပါကြာ’
‘မေျပာႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ရိုင္းတယ္ထင္ရင္လဲ ထင္၊ သူ႔ ကို အထင္ႀကီးရေအာင္က သူ႔
အေနနဲ႔ ဘ၀တူ မွ်စ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳခဲ့လို႔လဲ။ သူ႔ တန္ဖိုး
တျဖည္းျဖည္းႀကီးၿပီး ေစ်းတက္လာေတာ့လဲ ဘယ္သူေတြ ေကာင္းစားသြားလဲ။
ရန္ကုန္က သူေဌးႀကီး ကားသစ္တစ္စီး ၀ယ္စီးႏိုင္မယ္။ စက္ရံုပိုင္တဲ့လူႀကီးက တစ္ရံုကေန
ႏွစ္ရံု ျဖစ္လာမယ္။ ကန္႔ဘလူက ကုန္သည္ႀကီး တိုက္ေဆာက္ေကာင္း ေဆာက္ႏိုင္မယ္။
အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီး ေရႊလက္ေကာက္တစ္ဖက္ ထပ္လုပ္ႏိုင္မယ္။ ကဲ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့
မွ်စ္ခ်ိဳးရတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဘာထူးလာသလဲ။ လူတစ္စုကို အက်ိဳးျပဳတဲ့ ခင္ဗ်ားကို
က်ဳပ္တို႔က ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ ဘာေတြမ်ား လုပ္သင့္တယ္ ထင္ေနသလား’
အေနနဲ႔ ဘ၀တူ မွ်စ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳခဲ့လို႔လဲ။ သူ႔ တန္ဖိုး
တျဖည္းျဖည္းႀကီးၿပီး ေစ်းတက္လာေတာ့လဲ ဘယ္သူေတြ ေကာင္းစားသြားလဲ။
ရန္ကုန္က သူေဌးႀကီး ကားသစ္တစ္စီး ၀ယ္စီးႏိုင္မယ္။ စက္ရံုပိုင္တဲ့လူႀကီးက တစ္ရံုကေန
ႏွစ္ရံု ျဖစ္လာမယ္။ ကန္႔ဘလူက ကုန္သည္ႀကီး တိုက္ေဆာက္ေကာင္း ေဆာက္ႏိုင္မယ္။
အ၀ယ္ေတာ္ မိန္းမႀကီး ေရႊလက္ေကာက္တစ္ဖက္ ထပ္လုပ္ႏိုင္မယ္။ ကဲ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့
မွ်စ္ခ်ိဳးရတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဘာထူးလာသလဲ။ လူတစ္စုကို အက်ိဳးျပဳတဲ့ ခင္ဗ်ားကို
က်ဳပ္တို႔က ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ ဘာေတြမ်ား လုပ္သင့္တယ္ ထင္ေနသလား’
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေရေႏြးအိုးသည္ ေဒါသ ႀကီး ႀကီးလာသည္။ မွ်စ္ေၾကာ္ဘူးကလည္း
မနည္း သည္းခံေနရဟန္ျဖင့္
မနည္း သည္းခံေနရဟန္ျဖင့္
‘ေတာ္ၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား လြန္လာၿပီ။ အမွန္ကေတာ့ ေအာက္တန္းစားေတြနဲ႔ သြားေရာမိတဲ့
က်ဳပ္အျပစ္ပဲ’
က်ဳပ္အျပစ္ပဲ’
ထိုစဥ္ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ ေျခသံမ်ားႏွင့္အတူ အိမ္ေရွ.ဘက္မွ လူသံၾကားလိုက္ရသည္။
တိုင္ကပ္နာရီမွ တဒင္ဒင္ႏွင့္ ခုႏွစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္သည္။ ေစာတင္သည္ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ
၀င္လာၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေလသည္။ ထိုေနာက္ လင္ဗန္းထဲသို႔ ေကာ္ဖီအိုး၊ ပန္းကန္တို႔
ထည့္ေနစဥ္ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ပုပု၊ အသားအေရ စိုျပည္ျပည့္ၿဖိဳးေသာ အသက္ ၃၀ ခန္႔
မိန္းမတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ သူမသည္ တဘက္အေမြးပြႀကီးကို ၿခံဳထားၿပီး
သြားပြတ္တံႏွင့္ သြားတိုက္ေနရင္းက ဗလံုးဗေထြး ေျပာလိုက္သည္။
‘ေစာတင္ ေပါင္မုန္႔ကို ေထာပတ္ မသုတ္နဲ႔ေတာ့၊ ဟိုစင္ေပၚက မွ်စ္ဘူးကို ေဖာက္ၿပီး
ထပ္ေႏႊးလိုက္။ ဒီေန႔ တစ္မ်ိဳး ဆန္းဆန္း စားၾကတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာ ကိုကို ႏိုးေတာ့မယ္။
ျမန္ျမန္လုပ္’
သခင္မ ထြက္သြားလွ်င္ ေစာတင္သည္ လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာႏွင့္ပင္ဆူေနေသာ
ေရေႏြးအိုးကို ေအာက္သို႔ခ်လိုက္ၿပီး ဒယ္အိုး တည္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ မွ်စ္ဘူးကို
ေဖာက္၍ ဒယ္အိုးထဲထည့္ကာ ေယာက္မႏွင့္ ေမႊေပးလိုက္သည္။ မၾကာမီ အေငြ႔
တေထာင္းေထာင္း ထ လာသည္။ သစ္သားေယာက္မလည္း သူ အလြန္အထင္ႀကီးေနေသာ
မွ်စ္ႏွင့္ တရင္းတႏွီး ထိေတြ႔ လိုက္ရသည္။ ေစာတင္သည္ မွ်စ္ဘူးခြံကို အျပင္ဘက္ အမိႈက္ပံု
လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး မွ်စ္ေၾကာ္တို႔ကို လင္ဗန္းထဲ ထည့္ကာ အိမ္ေရွ.ခန္းသို႔ မ ယူသြားေလသည္။
မီးဖိုခန္းထဲ၌ က်န္ရစ္ေနၾကေသာ သူတို႔သည္ ေငးေနမိၾကသည္။ အတန္ၾကာမွ
ေရေႏြးအိုးက
‘အင္း ႏိုင္ငံျခားျပန္ မစၥတာမွ်စ္ေျခာက္(ေအမွ ဇက္ထိ ဘြဲ႔ရွည္)ေတာ့ သြားရွာၿပီ။
ႏိုင္ငံျခားက တစ္ေခါက္ေလး ျပန္ခဲ့ရတာနဲ႔ ဘ၀ေမ့ခ်င္လိုက္တာကိုး’
ဓာတ္ခဲက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
‘ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေပါ့ကြာ၊ ေအာက္ေျခ နည္းနည္းလြတ္သြားတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ သူ နားမလည္တာက လူေတြဟာ သူ႔ ကိုထက္ သူ႔ ကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔
အဂၤလိပ္စာလံုး ၀င္း၀င္းလက္လက္ တံဆိပ္ေတြကို ပို အထင္ႀကီးတယ္ ဆိုတာကိုပဲ’
သားလွီးဓားက ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး
‘က်ဳပ္တို႔အတြက္ သင္ခန္းစာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားကပဲ လာလာ၊ အေပၚယံ
ဟိတ္ဟန္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ အရမ္း အထင္မႀကီးၾကနဲ႔ေပါ့။ သူ႔ ရဲ. တကယ့္
အႏွစ္သာရကိုပဲ က်ဳပ္တို႔ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ အခုလဲ ၾကည့္ေလ၊
သူ႔ ကိုယ္သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထင္ေနေန မွ်စ္ဟာ မွ်စ္ပဲေပါ့။ လူ႔ ပါးစပ္ထဲကေန
ဘယ္ေရာက္သြားမလဲ၊ ကဲ’
အားလံုးသည္ သေဘာတူဟန္ႏွင့္ ၿငိမ္သက္သြားၾကေလသတည္း။
( မိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၁၉၇၁ )
မာန္ျမင့္ [ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္သည္ ႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား ]
