ဆရာ ေျမလတ္ေမာင္ျမင့္သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ခင္မင္စက သူသည္ ကဗ်ာဆရာ သက္သက္ျဖစ္သည္။ သူကိုယ္တုိင္က ႏူးညံ့ေသာ ကဗ်ာဓာတ္ျဖင့္ ကဗ်ာျဖစ္ေနသူပင္။ သူ၏ ကဗ်ာေငြ႔ ပါေသာ အၿပံဳးသည္ ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းသည္။ စိတ္ႏွလံုးထဲက လာေသာ အၿပံဳးမွန္း သိသာပါသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔ ကဗ်ာေတြက ျမန္မာ ရနံ႔ကဲသည္။ သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ “ေပကုန္သေလာက္ စာက်”သည္။ တစ္ခါ တေလေတာ့လည္း ကေလးကဗ်ာေတြ ဖတ္ရသည္။ ရင္ႏူးစရာ ေကာင္းသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကာလ တစ္ခုမွာ ေရးဟန္ေတြ ေျပာင္း သြားသည္ဟု ထင္သည္။ (ကြၽန္ေတာ့္ အထင္သာ ျဖစ္၍ မွားလွ်င္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါ) ကာလ ေဒသ ပေယာဂ ဖိစီးမႈေၾကာင့္မ်ား လားလုိ႔လည္း ေတြးပါသည္။ သူသည္ ကဗ်ာအရာ၌ အတတ္ပညာ အားျဖင့္ ထုဆစ္ႏုိင္စြမ္းေသာ သေဘာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ၏။ သူ၀တ္ေနက် “ေႏြဆုိလွ်င္ က်ားပါးစပ္၊ မိုးဆုိလွ်င္ တုိက္ပံုက်” မဟုတ္ေတာ့သလုိ ခံစားရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ႏုိင္ပါသည္။ ကဗ်ာသည္ စီးဆင္းမႈ ျဖစ္၍ ထုိစီးဆင္းမႈ၌ ကဗ်ာဆရာသည္ ကိုယ္ေဖာ႔ထားရန္ ခက္ပါလိမ့္မည္။ ေရစီးသန္သည့္ အေလ်ာက္ ေမ်ာခ်င္လည္း ေမ်ာသြားႏုိင္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လွ်င္ ထုိစာ ထုိကဗ်ာ၌ နစ္၀င္ေနေသာ ၀ိညာဥ္ကို လက္ကုန္ ႏိႈက္ျခင္းသာ ျဖစ္၍ အရာအားလံုးကို လက္တြင္းဆုပ္မိဖုိ႔ ခက္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကဗ်ာနာျခင္း၊ စာနာျခင္းသည္ ထုိကဗ်ာ ထုိစာႏွင့္ မေနာခ်င္း တုိက္ၾကရျခင္း သာျဖစ္ရာ၊ ထုိကဗ်ာထုိစာ၏ ၀ိညာဥ္ကို ဆုပ္ဖမ္းမိတန္သေလာက္ မိလုိက္ျခင္းသည္ပင္ ပထမ ကိစၥၿပီး ရသည္။ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္ရေသာ ဒုတိယ ကိစၥကေတာ့ ကဗ်ာနာသူ စာနာသူ၏ ကိစၥျဖစ္ေတာ့သည္။ သေဘာညီသည္လည္း ရွိသည္။ သေဘာ မႀကိဳက္သည္လည္း ရွိသည္။ ေရးသူႏွင့္ နာသူ အစဥ္ တူႏုိင္စရာ မရွိေလ။ မျမင္ကြယ္ရာတြင္ ျငင္းခံုရျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္၍ အာလယေျပျခင္း မေျပျခင္းသည္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေ၀ဒနာျဖစ္သည္။ သည္ေ၀ဒနာသည္ပင္ စာကဗ်ာ၏ အရသာျဖစ္သည္။
ဆရာေျမလတ္ ေမာင္ျမင့္သူ ဆုိသူ ကဗ်ာဆရာ၏ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ရတိုင္း ကဗ်ာဆရာကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေယာင္ေန တတ္ပါသည္။
ထုိျမင္ရျခင္း၌ သူ႔အၿပံဳးသည္လည္း တဲြလ်က္ပါသည္ျဖစ္ရာ ထုိအၿပံဳးေတြကေတာ့ အဆင္ကဲြ အၿပံဳးေတြ ျဖစ္သည္။ ခနဲ႔ၿပံဳး၊ မဲ့ၿပံဳး၊ သာၿပံဳးနာၿပံဳး၊ က်ဥ္ၿပံဳး မင္ၿပံဳး။ ေနာက္ေတာ့ အက္ေဆးေတြ ေရးလာတာ သတိျပဳမိပါသည္။ ဘယ္စာကို ဘယ္ႏွ၀ါက်ေအာင္ ေမာင္သင္မလုိ႔တုန္းလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ မေမးခ်င္ပါ။ မေမးေကာင္းပါ။ သူ႔ကို ဘယ္အရာ ဘယ္စာကေစ့ေဆာ္ သလဲဆုိတာေတာ့ သူမွ သိေပလိမ့္မည္။ ဒါလည္း ကိစၥဆုိးမဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာဆရာသည္ လွပေသာ စကားေျပကို အုတ္စီ အုတ္နင္းကြၽမ္းက်င္ေသာ ပန္းရံေကာင္းကဲ့သုိ႔ အုတ္တစ္ ခ်ပ္ခ်င္းကို ဆင့္ကာပင့္ကာ ၿမိဳ႕႐ိုးတံတုိင္း တည္ေဆာက္ႏုိင္သည္ ျဖစ္၍ ထူးဆန္း လွခ်ည့္လုိ႔ေတာ့ မဆုိသာ။ အက္ေဆးေတြ ေရးေတာ့လည္း ကဗ်ာဓာတ္ေတြ ႐ိုး႐ိုးရိပ္ရိပ္ပါေနတာ သတိထားမိသည္။ ကဗ်ာႏွင့္ စကားေျပကို ေလာေလာနယ္နယ္ ျပဳရာ၌ သူသည္ လက္ဆိပ္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ အက္ေဆး စကားေျပသည္ အခါခပ္သိမ္း ကဗ်ာရနံ႔ ကဲေနလွ်င္ စာညြန့္ျဖစ္သြား ႏုိင္သည္။ သမုဒယအားျဖင့္ တေပလ်င္းလ်င္း တစ္ညႇင္းဆုိးဆုိး ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။ သည္အခ်က္ကုိ ဆရာေျမလတ္ေမာင္ျမင့္ သူကိုယ္တုိင္လည္း သတိထားမိပံု ရပါသည္။ သူ႔အက္ေဆးေတြမွာ “ဇက္ခြံ႔”တာကို သတိထားလွ်င္ ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာ ခ်င္တာေတြ က်န္ပါေသးသည္။ ထားေတာ့။
အခုေတာ့ ထုိကဗ်ာဆရာ ထုိအက္ေဆးဆရာကို ေမးခြန္း အခ်ဳိ႕ ေမးေပးပါရန္ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ခံုမင္းက ေမတၲာ ရပ္သည္ျဖစ္၍ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေတာသစ္ပြင့္ကို ေတာတံခ်ဴႏွင့္ ခ်ဴရေတာ့မည့္ႏွယ္ ရွိေလသည္။
ဆရာေျမလတ္ ေမာင္ျမင့္သူ၏ စာဂုဏ္၊ ကဗ်ာဂုဏ္ကို ေလးစားျခင္း အေၾကာင္းခံျဖင့္ သိခ်င္သမွ် ေမးသည္ဟု ခံယူေစခ်င္ပါသည္။
_ _ _
ေန။ ။ ဆရာ့ အက္ေဆးေတြ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သတိထား မိသေလာက္ေပါ့ေလ။ ဆရာ့ အက္ေဆး ေတြမွာ ေလာကကို ဘ၀ကို ခႏုိးခနဲ့ သေရာ္ခ်င္တဲ့ အျမင္ ကေလးေတြ ပါတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဆုိပါေတာ့။ “ငွက္ကေလး ကို ရွက္လုိ႔ပါ” အက္ေဆးမွာ က်ီးကန္းကိုျပတဲ့ အျပမ်ဳိးေပါ့။ ဆရာက ျပ႐ံုတင္ အားမရဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႔။ ၀င္ေတာင္ ေျပာလုိက္တာ ေတြ႔တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲသလုိ ေလာဘႀကီးမိတာ ရွိတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အက္ေဆးရဲ႕ တရား ကိုယ္သေဘာဟာ ဘယ္လုိ ျဖစ္သင့္ပါသလဲ။
ေျမလတ္။ ။ မဂၤလာပါဆရာ ကိုေန၀င္းျမင့္ေရ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းမွာလည္း ကိုယ့္ဘ၀နဲ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြနဲ့မို႔ လူခ်င္း မေတြ႔ျဖစ္ၾကတာ ၾကာပါၿပီဗ်ာ။ ခုလုိ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းရဲ႔ စီစဥ္ေပးမႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ခ်င္း အျပန္အလွန္ စကား ေျပာခြင့္ရလုိ႔ ေပဖူးလႊာကို ဦးစြာေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ဒါေတာင္မွ ဆရာ ကိုေန၀င္းျမင့္က ေမးသူ၊ ကြၽန္ေတာ္က ေျဖရသူလာျဖစ္ေနေသးတယ္။ တကယ္ဆုိ ခုလုိအက္ေဆး အေၾကာင္း စကားစျမည္က႑မွာ ကြၽန္ေတာ္က ေမးၿပီး ဆရာေန ကသာ ေျဖရမွာဗ်။ အေမးႏြားေက်ာင္းသား၊ အေျဖ ဘုရားေလာင္း ဆုိတဲ့ စကားလည္း ရွိသားမုိ႔လား။ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ႀကီးဗ်ာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။ စီစဥ္သူေတြရဲ႕ ေစတနာနဲ႔ ဆႏၵကို ေလးစားေသာ အားျဖင့္ ဆရာေန ေမးသမွ်ေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ခံစားမႈရင္ဘတ္နဲ႔ ထင္ဟပ္ၿပီး ႀကိဳးစား ေျဖပါ့မယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ အက္ေဆးေတြကို ဖတ္ျဖစ္တယ္ဆုိလို႔ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ အက္ေဆးေတြဆုိတဲ့ “ေတြ” နဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ေရးသားခဲ့သမွ် အက္ေဆးထဲမွာ အေရ အတြက္ေရာ အရည္အခ်င္းပါ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိေသးပါ ဘူးဗ်ာ။ ေျပာရရင္ ၅ ႏွစ္၊ ၆ ႏွစ္အတြင္းမွာမွ အက္ေဆးေလး ၂၅ ပုဒ္ေလာက္ပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အက္ေဆးသမားစဥ္ အရ ဆိုရင္ေတာ့ ႏုပါေသးတယ္ ဆရာရယ္။
ဆရာေန ေျပာသလုိပဲ ကြၽန္ေတာ့္ အက္ေဆး အခ်ဳိ႕မွာ ဘ၀ကို ေလာကကို ခႏိုးခနဲ႔ သေရာ္ခ်င္တဲ့ အျမင္ေလးေတြ ပါတယ္လုိ႔ ထင္တာ မမွားပါဘူး ဆရာ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႔ စာဟာ သူျဖတ္သန္း က်င္လည္ ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ရဲ႔ အရိပ္နဲ႔ လြတ္ကင္းၿပီး မျဖစ္ထြန္းႏုိင္ပါဘူး ဆရာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ငယ္ဘ၀ေတြဟာ ခက္ခဲပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္ ဆရာ။ အထူးသျဖင္႕ ေက်ာင္းသား ဘ၀ေတြမွာ လူတကာ့ မ်က္ႏွာ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့ရလုိ႔ ခါးသီးလွပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ေလာကဓံ ငါ့ကိုေပးတာ ဒါပဲလားလုိ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ၿပံဳးမိတဲ့ အၿပံဳးဟာ ေက်နပ္ၿပံဳး၊ ပီတိၿပံဳးျဖစ္ႏုိင္ပါ႕မလားဆရာရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကကို အလုိမက်တဲ့ စိတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သေရာ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစိတ္ခံစား မႈေတြက ကြၽန္ေတာ့္စာေတြ ကဗ်ာေတြ အေပၚမွာ ႐ိုက္ခတ္တာ ျဖစ္မွာပါ။
အဲဒီ စိတ္ အဲဒီ နိမိတ္ပံုေတြကို “ငွက္ကေလးကို ရွက္လုိ႔ပါ” မွာ ေတ႔ြလိုက္တာ မွန္ပါတယ္။ ဆရာ ေျပာသလုိပဲ အဲဒီအက္ေဆးမွာ အျပနဲ႔ တင္အားမရဘဲ ကိုယ္တုိင္ ၀င္ေျပာလုိက္မိတဲ့ ေလာဘကိုလည္း ဆရာျပလုိ႔ ေတြ႔လုိက္မိပါရဲ႔။ ခုလို ဆရာေန ေထာက္ျပတာေလးကို သိခြင့္ရလုိ႔ ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္။ ရလိုက္တာေလးကလည္း အေတာ္လွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာရယ္ ဘ၀မွာ ဘာမွ “အားရစရာ” မရွိခဲ့လုိ႔ “အားမရ” ျဖစ္သြား မိတာကိုေတာ့ ဆရာေနနားလည္ေပးပါ။
တစ္ခုေတာ့ ျပန္ေဆြးေႏြး ၾကည့္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါဟာ ဘာလဲဆုိေတာ့ ဆရာေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)ရဲ႔ စာေပဗိမာန္ထုတ္ စာတမ္းငယ္ စာေပစာတမ္းမွာ “စာတမ္းငယ္တြင္မူ စာေရးသူ သည္ ေပးသည္႕အေၾကာင္းအရာကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးစာေရးသူကို ထင္းခနဲ ျမင္ေနရတတ္သည္။ စာေရးသူ၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးဟု ေခၚရမည္႕ သေဘာစ႐ိုက္သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ား ေပၚလြင္ေနတတ္ပါ သည္” လုိ့ ဆုိထားျပန္ေတာ့ အက္ေဆးမွာ အက္ေဆးဆရာ ၀င္ေျပာတာဟာ သိပ္ေတာ့ မလြန္လွဘူးလားလုိ႔ပါ ဆရာ။ ကြၽန္ေတာ့္ အထင္ ေျပာရရင္ေတာ့ အက္ေဆးထဲမွာ အက္ေဆး ဆရာ၀င္ ေျပာခြင့္ဟာ အက္ေဆးဆရာရဲ႕ လိုင္စင္ တစ္ခုမ်ားလားဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အက္ေဆးမွာ အက္ေဆးဆရာ ၀င္ေျပာျခင္းႏွင့္ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြး ျပခြင့္ရျခင္းဟာ အက္ေဆးရဲ႔ တရားကိုယ္ သေဘာတစ္ခု ျဖစ္ေလမလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာေန ေထာက္ျပလုိက္တာေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အက္ေဆးဆရာက ကိုယ္တုိင္ ၀င္ေျပာတဲ့ နည္းနဲ႔ သြယ္၀ိုက္ၿပီး တစ္ဆင့္ခံ ေျပာတဲ့ နည္းႏွစ္ခု အနက္ ထိေရာက္မႈခ်င္း အဓိပၸာယ္တူရင္ သြယ္၀ိုက္ၿပီး ေျပာတဲ့ နည္းက အတတ္ပညာအရ အက္ေဆးကိုပိုလွ ေစေလမလားလုိ႔ ေထာင့္အသစ္က ေတြးမိတာဟာ အျမတ္လုိ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ထင္မိပါတယ္ ဆရာ။
ေန။ ။ သည္ဖက္ႏွစ္ကာလေတြမွာ အက္ေဆးေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ အက္ေဆးေရး ၾကသူေတြလည္း သိပ္ကို ေ၀ေ၀ဆာဆာ ရွိလာပါတယ္။ ၀မ္းသာစရာပါ။ တခ်ဳိ႔ကလည္း အက္ေဆး ေခတ္ဆန္းခ်ိန္လုိလုိေတာင္ ေျပာၾကပါရဲ႔။ ျမန္မာ စာေပခန္းေဆာင္မွာ အက္ေဆးဟာ ေျပာသေလာက္ ဆန္းေပရဲ႔။ ေတာပိ ေတာက္ပန္းျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ ေျပာႏုိင္ၿပီလား ဆရာ။
ေျမလတ္္္။ ။ အက္ေဆး ေရးၾကသူေတြလည္း သိပ္ကို ေ၀ေ၀ဆာ ဆာရွိလာတယ္ဆုိတာလည္း မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ႕ အမ်ားစုက တစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ေရးၾကတဲ့ သူေတြ၊ ဆရာေနတုိ႔၊ဆရာေမာင္ခုိင္လတ္တုိ႔၊ ဆရာေမာင္ရင့္မာ(ေက်ာင္းကုန္း)တုိ႔၊ ဆရာၾကည္ႏိုင္တုိ႔၊ ဆရာမင္းလူတုိ႔၊ ဆရာ မင္းခ်မ္းမြန္တုိ႔လုိ တစ္ခုတ္တရ စိုက္လိုက္ မတ္တတ္ အားထုတ္ၿပီး စာတစ္အုပ္ေပ တစ္အုပ္ျဖစ္တဲ့ အထိ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္တဲ့သူ အေရအတြက္က်ေတာ့ လက္ခ်ဳိးဖုိ႔ရာ အေတာ္ နည္းေသး တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္ဗ်ာ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီဘက္ ေခတ္က်မွ အက္ေဆး ေခတ္ဆန္းခ်ိန္လုိ႔ ေျပာရမွာနည္းနည္း ေလာဘႀကီးရာ ေရာက္မလားလုိ့ ထင္မိပါ တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရွ႔က ဆရာ့ဆရာ ႀကီးေတြလည္း သူတုိ႔ ေခတ္နဲ႔ သူတုိ႔ လမ္းေဖာက္ျပခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြအေပၚကိုေတာ့ ေက်ာ္လႊားဖုိ႔ မသင့္ဘူးလုိ့ ခံစားမိတယ္ဗ်ာ။ ဒီဘက္ေခတ္ မတုိင္မီ ၾကားကာလမွာ အက္ေဆးေတြ အနည္းငယ္ေမွးမွိန္သြားတယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြကလည္း တစ္စံုတစ္ရာ ကာလရဲ႔ ႐ိုက္ခတ္မႈပေယာဂတုိ႔ မကင္းလုိ႔ပဲ ယူဆ မိတယ္ဗ်ာ။ ၾကည့္စရာ၊ ႐ႈစရာ၊ အားက်စရာ အသစ္ေတြနဲ႔ ခဏေ၀းကြာ သြားတာေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဘက္ေခတ္မွာ အက္ေဆးကို၊ စိတ္၀င္စား လာၾကတာ၊ အက္ေဆးေတြ ေ၀ဆာစျပဳလာတာကိုေတာ့ ၀မ္းသာ ရမွာ အမွန္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္စာ အျမင္ ေျပာရရင္ေတာ့ အက္ေဆးမွာ အေအးဓာတ္ ရွိတယ္ဗ်ာ။ အၾကည္ဓာတ္ ရွိတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ အက္ေဆး ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားလာတာဟာ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားလာတာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အ်ဥ္းသင့္လုိ႔ ထည့္ေျပာခ်င္တာက ခုလုိ အက္ေဆးေတြ ေ၀ဆာလာေအာင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေနရာမွာ၊ စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိက ထုတ္ခဲ့တဲ့ အက္ေဆးတစ္ရာတုိ႔၊ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းက ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ေရႊအျမဳေတ အက္ေဆးဆုနဲ႔ ဒီကေန့ မဂၢဇင္း အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ တစ္ခုတ္တရ ေနရာေပး ေဖာ္ျပလာမႈတုိ႔ရဲ႕ေက်းဇူးေတြ မကင္းဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ နာရီေတြက မ်ားဆုိသလုိ ျမန္မာျပည္မွာ အယ္ဒီတာေတြ ကမ်ားဆုိတဲ့ ေခတ္ေရာက္ေနေတာ့ တခ်ဳိ႕ အယ္ဒီတာေတြကိုယ္ တုိင္က အက္ေဆးဆုိတာကို ေ၀၀ါးေနၾကေသးေတာ့ ဒီကေန႔ မဂၢဇင္း အခ်ဳိ႔မွာ ပါေနတဲ့ အက္ေဆးဆုိတာေတြဟာ အက္ေဆးစစ္ရဲ႕လားလုိ႔ စဥ္းစားစရာေတာ့ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ အနည္မက် ေသးတာလည္း ပါမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာစာေပ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွာ အက္ေဆးဟာ ေျပာသေလာက္ ဆန္းေပရဲ႔ ေတာပိေတာက္ပန္း ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ေတာ့ ေျပာဖို႔ နည္းနည္း ေစာဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ မဂၢဇင္းေတြရဲ႔ မိုးေလ၀သကလည္း ေကာင္းတယ္။ အယ္ဒီတာေတြဘက္ကလည္း စိတ္၀င္ တစား ႀကိဳးစားၾကမယ္။ အက္ေဆးခ်စ္သူေတြကလည္း အရွိန္ မပ်က္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဆရာေန ေျပာတဲ့ ေျပာသေလာက္ဆန္းေအာင္ ေတာပိေတာက္ပန္းေတြ ေ၀လာမယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ေန။ ။ အက္ေဆးလုိ႔ ေျပာရင္ ေႏြကို လြမ္းတယ္။ ရာသီကို လြမ္းတယ္။ တမာနဲ႔ ထေနာင္းကိုလြမ္းတယ္။ လတာနဲ႔ ဒီကို လြမ္းတယ္။ အေမနဲ့ ရြာကို လြမ္းတယ္။ ငယ္ဘ၀နဲ့ ႀကီးဘ၀ကို လြမ္းတယ္။ ေရခ်မ္းစင္နဲ့ေမာင္းစင္ကို လြမ္းတယ္။ ဖုန္းဆုိး ေတာနဲ႔ ယာေတာကို လြမ္းတယ္။ ေထြးေလးနဲ႔ အရီးကို လြမ္းတယ္။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ကို လြမ္းတယ္။ ေျပာရရင္ ရြာသံ ရပ္သံေတြ မ်ားမ်ားၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သည္အထဲမွာ ပါပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္ ကမၻာ့ ျပႆနာေတြ၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ကိစၥေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြား ေရးေတြ ဘ၀နဲ႔ တစ္ပါတည္း ကပ္ပါေနတဲ့ ၿမိဳ႕ျပ အဆင္မေျပမႈ ေတြေတာ့ ေရးၾကတာ နည္းသလားလုိ႔ပဲ။ ဆရာဘယ္လုိ ထင္သလဲ။
ေျမလတ္။ ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံရဲ႔ ေရခံေျမခံကိုက ေတာသံ ေတာင္သံ၊ ရပ္သံ ရြာသံတုိ႔မွာ အေျခခံထားတာမို႔လား။
ရပ္သံရြာသံ ေတာသံ ေတာင္သံ ဆုိတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ျဖစ္သလုိ၊ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖို႔ ဘယ္အခါ ေတြးေတြး ႐ိုးသားမႈေတြနဲ့ ေအးခ်မ္းမႈအရသာေတြက လြမ္းစရာ ေတြခ်ည္းပဲေလ။ ၀ါ၀င္ေတာ့လည္း ၀ါ၀င္မုိ႔၊ သီတင္းကြၽတ္ေတာ့လည္း သီတင္းကြၽတ္မုိ႔၊ သႀကၤန္က်ေတာ့ သႀကၤန္အခါမို႔ ကိုယ့္ရြာဓေလ့ ကိုယ့္အေငြ႔နဲ႔ ကိုယ္ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့ ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါေတြကလည္း ျပန္ေတြးေတာ့၊ သူမ်ားဆီမွာ မရႏုိင္တဲ့ ကိုယ့္ဓေလ့ ကိုယ့္အလွမုိ႔ မေမ့တာေပါ့။ မေမ့ေတာ့လည္း လြမ္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္က ေတာသားေလ။ ေျမလတ္ သားေလ။ တျခား မၾကည့္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထတဲ ေႏြအခါမ်ဳိးကိုေတာင္ ဖုန္လံုးေတြ ပဒပ္ရပ္စည္း ႐ိုးခတ္တဲ့ ရြာလုိ႔ ကဗ်ာဖြဲ႔ခဲ့ မိေသးတာမို႔လား။ ေတာသားမုိ႔ ေတာအရပ္ ေတာဓေလ့နဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေရးဖဲြ႔ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြဟာ ျမန္မာရနံ႔ ဆန္ခဲ့တာ ျဖစ္မွာ ပါ။ ဇာတိဗီဇဆုိတာကလည္း ေဖ်ာက္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးမို႔လား။
ၿပီးေတာ့ ဒီရပ္ဒီရြာနဲ႔ ဒီမိသားစုေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ရြာကို စြန္႔ခဲ့ရတာေလ။ မိဘနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စြန္႔ခဲ့ရတာေလ။ ခ်စ္တဲ့ အရပ္ကို စြန္႔ၿပီး မခ်စ္တဲ့ အရပ္မွာ လူျဖစ္ခဲ့ရလုိ႔ ခ်စ္တဲ့ အရပ္ကို လြမ္းတဲ့ အလြမ္းနာ(အိမ္လြမ္းနာ)ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ကပ္ ပါလာတာလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။
၁၈ ရာစုစာဆုိႀကီး “အန္(င္) ဒေရး” ေျပာခဲ့သလုိေပါ့ဗ်ာ။ “ကဗ်ာဆုိတာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈရဲ႔ ခ်စ္သူ၊ မ်က္ရည္ေပါက္ တုိင္းဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စီ၊ ႏွလံုးသားတုိင္းဟာလည္း ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္စီ၊ ငိုေႂကြးေနတဲ့ လူသားတုိင္းဟာလည္း စာဆုိတစ္ဦးစီ” ဆုိသလုိ အလြမ္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ စာေရး ဆရာေတြ ျဖစ္လာၾကသလားမွ မသိဘဲ ဆရာရယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို့ က်င္လည္ရာ အေလ်ာက္ အလြမ္း ဓာတ္ခံနဲ႔ ကဗ်ာေတြ၊ အက္ေဆးေတြ ေရးျဖစ္ၾကတာ ဆန္းေတာ့ မဆန္းလွပါဘူး။ ၿပီးေတာ႕ ကြၽန္ေတာ့္ အထင္ေျပာရရင္ ရပ္သံ ရြာသံ အလြမ္းဆုိတာကိုက စာေပအႏုပညာမွာ၊ ကဗ်ာ အဖဲြ႔အႏဲြ႔နဲ့ ပိုလုိက္သလုိ အက္ေဆး အေရးအသားနဲ႔လည္း ပိုၿပီး စည္း၀ါး ကိုက္တယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္မိတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေရွ႔က ဆရာႀကီးေတြ အမ်ားစုကလည္း ဒီအလြမ္းမ်ဳိးေတြပဲ ေရးခဲ့ၾကတယ္။ ဥပမာေျပာ ရရင္ဗ်ာ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ အက္ေဆးေတြထဲက အမွတ္ရတာ တစ္ခုေျပာပါဆုိရင္ ေခါက္ထီးနဲ့ ထီးေကာက္ကို ေျပာမယ့္သူထက္ တမာႏုခ်ိန္ စစ္တမ္းကို ေျပာမယ့္ သူက မ်ားမယ္ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာျမ ကိုယ္တုိင္ကလည္း “တမာႏုခ်ိန္ သည္ ကြၽန္ေတာ္႕ ေႏြလြမ္းေ၀ဒနာ၏ ေရာဂါ လကၡဏာခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္လြမ္း ေ၀ဒနာ၏ ျပဒါးတုိင္လည္း ျဖစ္ပါသည္” ဆုိေတာ႕ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ေျမလတ္သားေတြ၊ အညာ သားေတြ၊ ေတာသားေတြ ေႂကြၿပီဗ်ာ။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ အက္ေဆး ဖြင့္ဆုိခ်က္ ကိုကလည္း ရင္ဖြင့္စာ၊ ရင္ဖြင့္သံဆုိေတာ့ တစ္နည္းအားျဖင့္ အလြမ္းနဲ႔ ႏွီးႏြယ္ေနတယ္လို႔ ယူဆရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္ ထင္မိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေရေျမေဒသနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိးကလည္း အလြမ္းအေပၚမွာ သာယာတတ္၊ စာနာတတ္ေလ ေတာ့ အဲဒီ ေ၀ဒနာ ပီတိဟာ အက္ေဆး ပံုသ႑ာန္နဲ႔ ပိုလိုက္ဖက္ ေနတယ္လုိ႔လည္း ထင္မိတာလည္း ပါမွာေပါ့ ဆရာ။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာ ေျပာသလုိပဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အက္ေဆးေတြမွာ မ်က္ေမွာက္ ကမၻာ့ ျပႆနာေတြ၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ကိစၥေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးေတြ၊ ဘ၀နဲ႔ တစ္ပါတည္း ကပ္ပါေနတဲ့ ၿမိဳ႕ျပ အဆင္မေျပမႈေတြ အေၾကာင္း ေရးၾကတာ နည္းေနတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေထာက္ခံပါတယ္။
ကမၻာမွာေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ႏုိင္ငံေရးလည္း အက္ေဆး။ စီးပြားေရးလည္း အက္ေဆး။ လူမႈေရးလည္း အက္ေဆး။ ေနာက္ဆံုးသမၼတ မိန္႔ခြန္းေတာင္ အက္ေဆးလို႔ ေျပာေနၿပီဗ်ာ။ သူတုိ႔နဲ႔ အားလံုး တူဖုိ႔ မဟုတ္ေတာင္မွ ကိုယ့္ေခတ္ၿပိဳင္ ထဲက ၿမိဳ႔ျပ လူမႈေဗဒနဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဖာက္ထြက္ ႏုိင္ၾကဖို႔ လုိၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေနေရ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာတုိ႔ က်င္လည္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ေခတ္ၿပိဳင္ လူမႈေဗဒကလည္း ဘယ္မွာလွ လုိ့လဲဗ်ာ။ ျမင္ရေတြ႔ရ ခံစားရသမွ်ေတြက အပူေတြ အ႐ႈပ္ေတြ၊ အလိမ္ေတြ၊ အေကာက္ေတြနဲ႔ လိမ္းက်ံထားတဲ့ ကမၻာေလ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ နားလည္ခံယူ လာခဲ့တဲ့ အက္ေဆးဆုိတာက အလွဓာတ္၊ အေအးဓာတ္၊ အေျဖာင့္ ဓာတ္သေဘာေတြေလ။ ဒီေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္ လူမႈ ဒုကၡေတြကို ေရးဖုိ႔ အခိုက္အတန္႔ အသားမက် ႏုိင္ေသးတာ ထင္ပါရဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီၿမိဳ႔ျပ အဆင္မေျပမႈ မလွ႐ုပ္ေတြကို အက္ေဆး အႏုပညာနဲ႔ အလွ လုပ္ေရးဖို႔ကေတာ့ အက္ေဆး ဆရာေတြမွာ တာ၀န္ ရွိလာၿပီေပါ့ဗ်ာ။
ေန။ ။ အက္ေဆးေတြကို အတၲေပမ၀ါဒ အေျခခံ (Narcissism) နဲ႔ ေရးၾကတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ့္ကိစၥ ေဇာင္းေပး (Self- absorption)ၾကတာ မ်ားတယ္ စသည္ျဖင္႕ ေျပာၾကတာ ရွိတယ္။ ဒါက ကမၻာ့ စာေပမွာလည္း ေျပာေနၾကတာေပါ့ေလ။ တခ်ဳိ႔က အက္ေဆးဆရာဆုိတာ ရဲသတင္းေပး (Nark) ေလာက္ပါလို႔ ဆုိတယ္။ တစ္ခါ အက္ေဆးဆုိတာWorks of respectable literature ေပါ့ေလ။ ေလးစားေလာက္ေသာ စာေပလက္ရာ အျဖစ္ ေဖာ္ျပၾကတာလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ အက္ေဆးဆုိတာ “ဘ၀စာ” (Life Writing) လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တယ္။ ဆရာေကာ။
ေျမလတ္။ ။ဆရာ့ အထင္ကို ကြၽန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ အျမင္ ေစာင္းစရာ မရွိပါဘူး။ ထပ္တူထပ္မွ် သေဘာတူပါတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာပါရေစ ဆရာ။ အက္ေဆးကို အတၲေပမ၀ါဒ အေျခခံ (Narcissism) နဲ႔ ေရးၾကတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ့္ကိစၥကို ေဇာင္းေပး ေရးၾကတာ (Self-absorption) ျဖစ္ၾကတာဟာ သဘာ၀က်တယ္လို႔ မဆိုႏုိင္ဘူးလား ဆရာ။ အက္ေဆးရဲ႕ မူလဘူတ သေဘာ သဘာ၀ကိုက မိမိကိုယ္တုိင္၊ စာေရးဆရာ ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္ရမယ့္ အခန္း က႑က ရွိေနတယ္ဆုိေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေဇာင္းေပး တာမ်ဳိးေတြကေတာ့ ကြၽဲကူးေရပါ ဆုိသလုိ ပါလာေတာ့မွာပဲလုိ႔ ဆိုရင္ ျငင္းစရာ မရွိႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္ ဆရာ။
အခ်ဳိ႔က အက္ေဆးဆရာကို ရဲသတင္းေပး (Nark) ေလာက္ လုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ကဲ့ကဲ့ရဲ႔ရဲ႔နဲ့ ခ်ဳိးႏွိမ္ႏွိပ္ကြပ္လြန္းရာ ေရာက္ပါတယ္။ ျမန္မာစကားပံုနဲ႔ တူတာႏိႈင္းရရင္ သူခုိး ႏြားေကာင္းမွန္း မသိတာမ်ဳိး ျဖစ္မွာပါဗ်ာ။အက္ေဆးဆရာ အမ်ားစုဟာ အဲဒီလုိ ႏွလံုးသားမ်ဳိး ရွိေလာက္သူေတြ မဟုတ္ဘူးလုိ့ ထင္ပါတယ္ ဆရာရယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကြၽန္ေတာ့္ အဖုိ႔ေတာ့ အက္ေဆးဆုိတာ ေလးစားေလာက္တဲ့ စာေပလက္ရာWork of respectable literatureဆိုတာမ်ဳိးပဲ ယံုၾကည္ လက္ခံ ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ စာေပ လက္ရာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵ ျပဳေနခ်င္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံတကာ စာေပမွာလည္း အက္ေဆးဟာ ေလးစားေလာက္တဲ့ စာေပ လက္ရာျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ ဆရာ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဆီမွာ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ဟာ အက္ေဆးေရးတတ္မွ တန္း၀င္တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးလုိ႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ အက္ေဆးဆုိတာ ဆရာေျပာသလုိ “ဘ၀စာ” (Life Writing) လုိ႔ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ဘ၀ဆုိတာ စိတ္ကူး ယဥ္စရာမွ မဟုတ္တာ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ရင္ဆုိင္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတ့ဲ၊ ၾကည္ႏူးစရာ၊ ၀မ္းေျမာက္စရာ၊ နာက်ည္းစရာ၊ ေၾကကဲြစရာ ခံစားစရာေတြ အားလံုးကုိ အေျခအေန၊ အခ်ိန္ အခါအရ ေႁမြဆိပ္ အန္သလုိ အန္ခ်ေပါက္ ထုတ္ရတဲ့ အရာလုိ႔ ေျပာရင္ နားလည္ လက္ခံေပး ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ ဆရာ။
ေန။ ။ ကဗ်ာဆရာ ေျမလတ္ေမာင္ျမင့္ သူနဲ႔ အက္ေဆးဆရာ ေျမလတ္ ေမာင္ျမင့္သူဟာတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတတ္ သလားဆရာ။ ေမးခြန္းက ေၾကာင္တယ္မထင္ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ေစာင္းနဲ႔ ဆုိင္းသမၻာခ်င္း မတူသလုိပါပဲ။ ပါဠိလုိေတာ့ မေနာပဏိဓိေပါ့။ စိတ္၏ ေဆာက္တည္ ရင့္သန္မႈ မတူႏုိင္ဘူးထင္လို႔ ေမးတာပါ ဆရာ။ သည္ရင့္သန္မႈေၾကာင့္ပဲ စိတ္မွာ ဖန္ဆင္းမႈ ျဖစ္ရတာဆိုေတာ့ ကဗ်ာ ဖန္ဆင္းမႈနဲ႔ အက္ေဆး ဖန္ဆင္းမႈမွာ ၀ိေရာဓိ ရွိသလားလုိ႔ ေမးခ်င္တာပါ။
ေျမလတ္။ ။ ေမးခြန္းက မေၾကာင္ပါဘူးဗ်ာ။ ေလးနက္တဲ့ ေမးခြန္း တစ္ခုလုိ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ ဆရာ ေမးမယ္ဆုိလည္း ေမးထုိက္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာ ဘ၀ကေန အက္ေဆး ေရးသူ ျဖစ္လာတာကိုး။
ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာဆရာ ေျမလတ္ေမာင္ျမင့္ သူဘ၀မွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။ သူ႔အႏုပညာနဲ့ သူ႔အတတ္ပညာေတြဟာ အားလံုး တစ္ကိုယ္တည္း တစ္ထပ္တည္း၊ တစ္စိတ္တည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈ တစ္စံုတစ္ရာဟာ ကဗ်ာအတတ္ ပညာနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ႏုိင္တဲ့ အခါ အားမရႏုိင္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ အက္ေဆး အႏုပညာ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ အက္ေဆးဆရာ ေျမလတ္ ေမာင္ျမင့္သူ ျဖစ္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ အခါခပ္သိမ္း အက္ေဆး ဆရာေျမလတ္ေမာင္ျမင့္ သူခ်ည္း တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကဗ်ာဆရာ ေျမလတ္ေမာင္ျမင့္ သူက ပူးတံုခြာတံု ရွိေနတတ္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေရွ႕က လင္းလက္ သြားႏွင့္ၾကတဲ့ အက္ေဆး ၾကယ္ပြင့္ႀကီးေတြရဲ႔ အေရးအသားကို ေလ႕လာၾကည္႕ရင္ သိပ္လွတဲ့ စကားေျပေတြမွာ ကဗ်ာရနံ့သင္းေန တတ္တာကို ေတြ႔ရလို့ပါပဲ။ တည့္တည့္ ေျပာရရင္ ဆရာေနရယ္။ ဆရာ့ အက္ေဆးေတြမွာေတာင္ အခ်ဳိ႔လိုအပ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ စကားေျပဟာ ကဗ်ာကဲ့သုိ႔ ကာရန္ ၀ါက်ေတြ ညီၿပီး သံစဥ္ေတြေတာင္ ထြက္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကဗ်ာမွ အသံထြက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေကာင္းတဲ့ စကားေျပမွာလည္း ကဗ်ာလုိ အသံေတြ ညီညြတ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စကားေျပ ခ်င္းတူရင္ကဗ်ာ ဓာတ္ထည့္တတ္တဲ့ စကားေျပက စိုလက္ ေတာက္ပၿပီး ကဗ်ာဓာတ္ ခန္းေျခာက္တဲ့ စကားေျပက ႏြမ္းလ်ဆ အေနတတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အက္ေဆးေတြမွာ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု စိုလက္ေတာက္ပေနေအာင္ ႀကိဳးစားမိတဲ့ အခါတုိင္း ကဗ်ာဆရာ ေျမလတ္ ေမာင္ျမင့္သူက လာလာၿပီး ပူး၀င္ေနတတ္တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရမွာပါပဲဗ်ာ။ အေရးႀကီးတာက ကဗ်ာဆန္လြန္း မသြားေအာင္ေတာ့ ဇက္ခြံ႔ဘရိတ္ အုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ ဆရာေနရဲ႕ ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထပ္ဆင့္ ျဖည့္စြက္ ေျပာခ်င္တာက ေစာင္းနဲ႔ ဆုိင္းသမၻာခ်င္း မတူသလုိ ကဗ်ာနဲ႔ စကားေျပဟာလည္း သမၻာခ်င္း မတူဘူးလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပဲဗ်ာ။ ေစာင္းနဲ႔ ဆုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္မွတ္သားဖူးတာေလး ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ စိန္ေဗဒါႀကီး အေၾကာင္းေပါ့။ ဓမၼပဒမွာလည္း အဆုိ ရွိတယ္မုိ႔လား။ ေစာင္းသမားသည္ ေစာင္းႏွင့္ (၇)ရက္ကင္းမူ ပ်က္ကုန္၏တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ စိန္ေဗဒါႀကီးက အဲဒီစကားကို အေလးထားၿပီး သူ႔ဆုိင္း ပညာကိုပါ လက္ပ်က္ မခံဘဲ မိုးလင္းလုိ႔ အိပ္ရာက ႏုိးတာနဲ႔ မ်က္ႏွာ အရင္မသစ္ဘဲ သူ႔လက္ဖ်ားက ပတ္လံုးေတြကို အရင္စမ္း သတဲ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္ဆုိသလုိ စိန္ေဗဒါ ျဖစ္ခဲ့တာ ေနမွာေပါ့။
မႏိႈင္းမရာ ေျပာမိႏိႈင္းမိတယ္ဆုိရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က အက္ေဆးေရးသူ မျဖစ္ခင္ကတည္းက ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာ ဆုိတာက စားလည္းကဗ်ာ၊ သြားလည္း ကဗ်ာ၊နားလည္း ကဗ်ာကုန္ကုန္ ေျပာရရင္ အိပ္တာေတာင္ အိပ္မက္ထဲ ကဗ်ာ ဆက္ေရးတဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြပါ။
အဲဒီ ကဗ်ာစိတ္ကေန အက္ေဆးဘက္ ကူးလာတဲ့လူ ဆုိေတာ့ အက္ေဆး ေရးတဲ့ အခါမွာလည္း ကဗ်ာေရးတဲ့ ၀ီရိယမ်ဳိးနဲ႔ ဂ႐ု စိုက္ခဲ့တယ္။ ဒုကၡ ခံခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အက္ေဆးေတြမွာ အလ်င္းသင့္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ကဗ်ာေတြကို ညႇပ္သံုးတတ္ သလုိ၊ စကားေျပကိုလည္း ကဗ်ာဓာတ္နဲ႔ ကဗ်ာလုိ အသံထြက္ႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သေဘာကို “ငွက္ကေလးကို ရွက္လုိ႔ပါ” အက္ေဆးမွာ ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အက္ေဆးဘက္မွာ ခုလုိ လူရာသူရာ အသြင္းခံရျခင္းဟာ ဘုရားေပးတဲ့ဆု မဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာကေပးတဲ႕ဆုပါ။ ဒါေၾကာင္႕ ကြၽန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အက္ေဆးေတြ ေရးျဖစ္ေရးျဖစ္၊ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀ ျဖစ္ေနဆဲ ဘ၀ကိုေတာ့ ဂုဏ္ယူလုိ႔ မဆံုးသလုိ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေမ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္ၿပီး ဒီေနရာမွာ ႀကံဳလုိ႔ တစ္ခု ေျပာခ်င္တာက ကဗ်ာ ဆရာေတြ အက္ေဆးေရးရင္ ပိုေကာင္းတတ္တယ္ဗ်။ တျခား မၾကည့္နဲ႔ ခုေလာေလာဆယ္ ဥပမာျပရရင္ ဆရာေမာင္ခုိင္လတ္တို႔၊ ဆရာ ေမာင္ရင့္မာ(ေက်ာင္းကုန္း)တုိ႔၊ ဆရာ မင္းခ်မ္းမြန္တုိ႔ တစ္ေတြဟာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ဖူးတဲ့ လူေတြ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေနဆဲ လူေတြ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကဗ်ာဖန္ဆင္းမႈနဲ႔ အက္ေဆး ဖန္ဆင္းမႈမွာ ၀ိေရာဓိ ရွိသလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို မရွိပါဘူးလုိ႔ပဲ ေျဖပါရေစဗ်ာ။
ေန။ ။ အက္ေဆးရဲ႔ ဂုဏ္ရည္ တစ္ခုက အတိတ္က အာ႐ံုကို ႏိႈးႏိုင္တာလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ အာ႐ံုကို လႈပ္ခတ္သြားေအာင္ ဖဲြ႔ႏဲြ႔ႏုိင္စြမ္းတယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာ၊ ဆြေပးႏုိင္စြမ္းရွိတယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာ ရွိ႐ံုမကဘူး။ အက္ေဆးရဲ႕ အသံေန အသံထားနဲ႔ အသံ ၾသဇာပါရွိၿပီ ဆုိရင္ မူလ နဂိုရင္းျဖစ္ရွိရာကို ျပန္ပို႔ႏုိင္စြမ္း ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ခံစားမႈခ်င္း ကူးႏုိင္ေအာင္ ဖဲြ႔ႏုိင္ျခင္းဟာ ပါရမီပါပဲ။ ဆရာ့မွာ သည္ပါရမီ ရွိပါတယ္။ သည္အခ်က္က ဆရာ့ တစ္ကိုယ္ေရ ဘ၀နဲ႔ စာဘ၀က လာတာပါ။ ဆရာ့ရဲ႕ ျဖည့္တင္းမႈကို ေျပာေစခ်င္တယ္။
ေျမလတ္။ ။အတိတ္က အာ႐ံုကို ႏိႈးႏုိင္စြမ္း ရွိျခင္းဟာ အက္ေဆးရဲ႔ ဂုဏ္ရည္ တစ္ခုပဲ ဆုိတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္ခံပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ရင္းႏွီး ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အတိတ္ အေၾကာင္းကို ကိုယ္တုိင္ ျပန္ေျပာရတာေလာက္ အရသာရွိတာ ဘာရွိမလဲ။ ဘ၀က ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္ေလေလ ျပန္ေျပာရတာ အရသာရွိ ေလေလပါပဲ။ အဲဒီလုိ အတိတ္ကို ျပန္ႏႈိးရတာမ်ဳိး သို႔မဟုတ္ ျပန္လြမ္းရတာမ်ဳိး ဆုိတာကိုက အက္ေဆးရဲ႔ ပင္ကိုယ္ သဘာ၀နဲ႔ ပိုနီးစပ္တယ္လုိ႔လည္း ထင္ပါတယ္။ တကယ့္ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ စစ္စစ္ကို ေဖာ္ထုတ္တဲ့ ရင္ဖြင့္စာပဲ။
အဲဒီအတိတ္ ခံစားမႈဆုိတာကို တကယ့္ အက္ေဆးရဲ႕ အႏုပညာ အတတ္ပညာေတြနဲ႔ အက္ေဆးရသ ေျမာက္ေအာင္ ဖြဲ႔ႏုိင္ၿပီဆုိ ရင္ေတာ့ မူလရင္းျမစ္ရွိရာ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္ေရာက္ သြားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ဖတ္အားမွတ္အားနဲ႔ အခ်ဳိးညီစြာ ခံစားမႈကိုပါ ေပါင္းစပ္ၿပီး ရသေျမာက္ေအာင္ (Creation) လုပ္တတ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိတာေပါ့ ဆရာ။ ဒီေနရာမွာ စာေရးသားျခင္း အႏုပညာျဖစ္လုိ႔ စကားေျပ အတတ္ပညာလည္း အေရးပါတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက စာေရးတဲ့ ေနရာမွာ စကားေျပကို တကယ္ ႏုိင္ၿပီဆုိရင္ စကားေျပထဲမွာလည္း ကဗ်ာမွာလုိပဲ စကားလံုး ေတြရဲ႔ အသံ၊ ၀ါက်ေတြရဲ႔ အသံကိုၾကားရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အက္ေဆးလုိ အေရးအဖဲြ႔မ်ဳိးမွာ စကားေျပအတတ္ပညာ ပိုႏုိင္ေလေလ၊ အက္ေဆး စကားေျပ ပိုေကာင္းေလေလလုိ့ ထင္ပါ တယ္။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အက္ေဆးဆုိတာမွာ စာဖတ္သူကို မက္လုံး ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္း မပါဘူး။ ဇာတ္ေကာင္လည္း မပါဘူး။ ဇာတ္ေကာင္ စ႐ိုက္လည္း မပါဘူးေလ။
စာေရးတဲ့ အက္ေဆးဆရာရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံနဲ႔ ဖတ္သူကို ကူးစက္ေအာင္ လုပ္ရတာကိုက အက္ေဆးရဲ႕ အရည္အေသြးေလ။ အက္ေဆး ေရးသူရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းဟာ ခံစားမႈ အေတြးအျမင္ကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ျဖစ္ဖုိ႔လည္း လုိတာေပါ့။ စိတ္ကူး ေကာင္းရင္ အေျပာလည္း ေကာင္းတာေပါ့။ အဲဒီေနရာမွာ စိတ္ကူးစိတ္သန္းဟာ ေစတနာ၊ ေမတၲာကို အရင္းခံသလုိ အေရးအဖဲြ႔ ကလည္း ေစတနာ၊ ေမတၲာကို အရင္းခံတတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စာေရးဟန္က အေရး ပါသြားၿပီ။ စကားသံုးႏႈန္းပံု၊ အလကၤာ သံုးပံု၊ ႏိႈင္းယွဥ္ ဖဲြ႔ဆုိမႈ၊ ေယဘုယ်ကို ၀ိေသသ ျပဳမႈ၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးသားမႈ၊ ဖြင့္ဆုိ ရွင္းျပမႈ၊ ေၾကာင္းက်ဳိးျပ ေရးသားမႈ၊ ျဖစ္စဥ္ ျပေရးသားမႈ ဆုိတဲ့ စကားေျပ ပညာရပ္ေတြကို အသံုးခ်တဲ့ ေနရာမွာ ၀ါက်တုိ၊ ၀ါက် ရွည္စသျဖင့္ ဟန္ခ်က္ ညီေနဖို႔လည္း လုိအပ္တယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ စုတုျပဳပါပဲ ဆရာရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အတု ခိုးသင့္တဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ စာကို စဖတ္ ကတည္းက စိတ္ကူးနဲ႔ အေတြးကိုသာ ဖတ္တာ မဟုတ္ဘဲ အဲဒီ စိတ္ကူးနဲ႔ အေတြးကို အလွဆင္တဲ့ စကားေျပ အေရးအဖဲြ႔ ၀ါက် အထားအသိုေတြကိုပါ အတုခိုး ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာေတြကို ဖတ္ရင္း တခ်ဳိ႕ ၀ါက်ေတြကို ငါသာဆုိရင္ ဘယ္လုိ ေရးလုိက္မွာလုိ႔ စာဖတ္ရင္း ၀ါက်ေရးနည္းကို စိတ္နဲ႔ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေရးၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလုိ စိတ္နဲ႔ ၀ါက်ေတြကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ေရးၾကည့္ၿပီးမွ လက္က ခ်ေရးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ အထိ ေန႔စဥ္ ဒိုင္ယာရီ ေရးတဲ့ အလုပ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ စာေရး ေလ့က်င့္တဲ့ ကြင္းႀကီးပါ။
အက္ေဆးေရးတဲ့ ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ အထူး သတိထားတာကေတာ့ အေအးဓာတ္၊ အၾကည္ဓာတ္ေပၚမွာ အေျခခံၿပီး စာဖတ္သူ အေပၚ ဆရာမ လုပ္မိဖုိ႔ရယ္၊ ႂကြားလံုးေတြနဲ႔ ဟန္ေရး မျပမိဖို႔ရယ္ကိုေတာ့ အထူး ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ကိုယ့္စာစစ္စစ္ကိုပဲ အ႐ိုးသား ဆံုးနဲ႔ အလွဆံုး ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ အက္ေဆး ေရးရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က ထားရွိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ၀ီရိယကို ေျပာျပတာပါဗ်ာ။ အဲဒီစိတ္ထားနဲ႔ ၀ီရိယ ေပါင္းစပ္လုိ႔ ရတဲ့ အေျဖဟာ ဆရာေျပာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရွိတဲ့ ပါရမီဆုိတာမ်ား ျဖစ္ေလမလားေတာ့ မသိပါဘူး ဆရာရယ္။
ႀကံဳလုိ႔ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ ဆရာရယ္။ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ေတာ့ မေ၀ခဲြတတ္ေတာ့ပါဘူး။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းအထိ ေက်ာင္းေနစဥ္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ အေပ်ာ္ ဆုိတာ မရခဲ႕သလုိ ေက်ာင္း၀ေအာင္ မေနခဲ့ရတာကလည္း ခံစား ခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီကာလ ၉ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ဟိုက္စကူး ဖုိင္နယ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က ၀တၴဳေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြဖတ္ၿပီး ျမန္မာစာကို အရမ္း စိတ္၀င္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ မ်ဳိးမွာမွ ျမန္မာစာ ဆရာမ တစ္ဦးရဲ႕ ၀ိုင္းက်ဥ္မႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီက စၿပီး သူ႔ျမန္မာစာ အခ်ိန္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ မတက္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း ေပါက္သြားတယ္ ဆရာ။ ငါျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခု ထူးခြၽန္ေစရမယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ အံႀကိတ္မိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီက စၿပီး ဘယ္စာကိုပဲ ဖတ္ဖတ္ နာေအာင္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ ရေအာင္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ စာအေပၚမွာ ခ်စ္စိတ္ သြင္းခဲ့တယ္။ အနာစိတ္ကို ခ်စ္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ဒီလုိ စာေပ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္လာရတာဟာ အျမတ္လုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါ လိမ့္မယ္ဆရာ။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ကေလာင္သက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏုႏု၊ကြၽန္ေတာ့္ထက္ လူအသက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငယ္ငယ္၊ကြၽန္ေတာ့္ ထက္သာတယ္၊ ေတာ္တယ္ ထင္ရင္ ဆရာတင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ပိုၿပီး ေလးေလးစားစား ဖတ္ေနခဲ့တာ အခုအထိပါပဲ ဆရာ။
ေန။ ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အက္ေဆးေတြက လွပျခင္းနဲ႔ ေကာင္းျမတ္ ျခင္းကို ဖဲြ႔ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါကလည္း လူမ်ဳိးရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ပံု၊ ဘာသာတရား၊ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းတြင္း က်င့္၀တ္သီလ၊ စာရိတၲသီလေတြနဲ႔ ဆုိင္တာေပါ့ေလ။ သူတုိ႔ဆီမွာ ေတာ့ အကုသိုလ္ကိုျပဳမိေပမယ္႕ မရွက္မိဘူး။ မေၾကာက္မိဘူး ဆုိတဲ့ အက္ေဆးေတြ ဖတ္ရတယ္။ စည္းအျပင္ ေဖာက္ထြက္တဲ့ အက္ေဆးေတြ အျဖစ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဖာ္ျပေနၾက တယ္။ ဆရာ့ သေဘာထား သိပါရေစ။
ေျမလတ္။ ။ အမွန္ပါပဲ ဆရာ။ ဒါကလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိးရဲ႕ စ႐ိုက္သဘာ၀ကိုက ႀကီးသူကို ႐ိုေသ၊ ရြယ္တူကို ေလးစား၊ ငယ္သူကို သနားဆုိတဲ့ အေလ့အထံုေတြကလည္း ေမြးရာပါ ဗီဇလို ပါရွိခဲ့တာလည္း ပါတာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ အဆုိအမိန္႔ တစ္ခုကလည္း အက်ဳံး၀င္ ထင္ဟပ္ေနတယ္လုိ့ ေျပာႏုိင္မလား မသိဘူးဆရာ။ စာေကာင္း ေရးခ်င္ရင္ စိတ္ေကာင္းေမြးရမယ္။ ဒီေတာ့ စိတ္ေကာင္း ေမြးႏုိင္ဖို႔ သတိကို ျဖစ္ေစတယ္။ အဲဒီ သတိေၾကာင့္ စာေကာင္းေတြပဲ ေရးရမယ္ဆုိတဲ့ အသိက အလုိလုိ ၀င္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၾကတာလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ယူဆမိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘာသာ အဆံုးအမကိုက ဟီရိၾသတၲပတရားကို အေလးထားတယ္ေလ။ မေကာင္းမႈျပဳဖို႔ အတြက္ ရွက္တယ္။ မေကာင္းမႈျပဳဖုိ႔ အတြက္ ေၾကာက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကို ျပဳဖို႔ေတာင္မွ ရွက္ပါတယ္၊ ေၾကာက္ပါ တယ္ဆုိမွေတာ့ ဒီမေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းကို စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖဲြ႔ေရးဖို႔ ဆုိတာ ခက္ခဲမယ္ထင္ပါတယ္။ အက္ေဆးလုိ၊ ပီတိစာ၊ ရင္ဖြင့္စာ၊ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈကို ေပးတဲ့ စာေပအမ်ဳိး အစားမွာ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရး ထင္ဟပ္ခ်က္ေတြ အမွတ္ရ ခ်က္မ်ဳိးေတြနဲ႔ လိုက္ဖက္ေတာ့မလဲ ဆရာ။
သူတုိ့ဆီမွာ အကုသုိလ္ ျပဳမိတာကို မရွက္တဲ့ မေၾကာက္တဲ့ အက္ေဆးမ်ဳိးေတြ ေရးၾကတာေတြ၊ၿပီးေတာ့ စည္းအျပင္ ေဖာက္ထြက္တဲ့ အက္ေဆးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဖာ္ျပတယ္ဆုိ တာ သူတို႔နယ္ပယ္၊ သူတုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သူတုိ႔ စ႐ိုက္အရေတာ့ မွန္မွာေပါ့ ဆရာ။ သူတုိ႔ အယူအဆအရေတာ့ လြတ္လပ္တယ္၊ ပြင့္လင္းတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာၾကမွာေပါ့။ ဒါဟာလည္း ကမၻာနဲ႔ ခ်ီၿပီး အမ်ားစုျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕အ၀က္ေလာက္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။
ဒါေတြဟာ ႏုိင္ငံတကာ အက္ေဆးေတြကို ဆရာဖတ္ရလုိ႔ ဒီလုိ ေျပာႏုိင္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္တာကေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ စာေပေတြ၊ အက္ေဆးေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး အကုန္လံုးကို ရႏုိင္သမွ် မ်က္စိဖြင့္ နားစြင့္ၿပီး ဖတ္ၾကရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အကုန္လံုး အတုခိုးဖုိ႔ မဟုတ္သလုိ အကုန္လံုးကိုလည္း အထင္ႀကီးဖုိ့ မလုိအပ္ဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ေကာင္းတာကို ယူ၊ မေကာင္း တာကိုပယ္ရမွာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္ပါ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာရယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕တစ္ကိုယ္ေရ အယူအဆ အရ ေျပာရရင္ စာေရးတယ္၊ ကဗ်ာေရးတယ္ဆုိတာ စိတ္ထားတတ္ရင္ ကုသိုလ္ အလုပ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။(ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိး တုိးတက္ေအာင္ လုိ႔ပါလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ မေျပာလုိပါဘူး) ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ဘ၀ေတြ၊လူမႈ ၀န္းက်င္ေတြ၊ တစ္ကိုယ္ေရ စိတ္ထားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အားနည္းတဲ့ ဟာကြက္ကေလးေတြကို အားသာတဲ့ ဆင္ျခင္မႈ ေလးျဖစ္ရင္ကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကုသိုလ္ရၿပီလုိ႔ ယူဆပါတယ္။
ဒီေတာ့ စာတစ္လံုး ဘုရားတစ္ဆူလုိ႔ တန္ဖိုးထား ေလးစားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အဖို႔ေတာ့ ရွက္ရ ေၾကာက္ရမွာကို မရွက္ မေၾကာက္တဲ့ စာေပမ်ဳိးအျဖစ္ စည္းအျပင္ ေဖာက္ထြက္တဲ့ စာမ်ဳိး အက္ေဆးမ်ဳိးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေရးမွာ မဟုတ္သလုိ၊ ဒါမ်ဳိးေရးတာေတြကိုလည္း သေဘာမတူခ်င္ပါဘူး ဆရာရယ္။
ေန။ ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း အက္ေဆးဆုိတာ သေဘာအားျဖင့္ သတိမူမိၿပီး သားေသခ်ာ ေရရာမႈေတြကို ဖဲြ႔တယ္လို႔ ဆုိတယ္။ သတိမူၿပီးသား ဧကန္ျဖစ္မႈေပါ့။ ပရိသတ္ကို နက္နက္နဲနဲ ျမဴးျမဴး ႂကြႂကြ ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ အဖဲြ႔ဆုိတာလည္း ရွိေသးတယ္။ ဆရာကေကာ အက္ေဆးဆုိတာ ဘာလဲလုိ႔ ေမးရင္ ဘယ္လုိ ေျဖခ်င္ပါသလဲ။
ေျမလတ္။ ။ အက္ေဆးဆိုတာ Original ျဖစ္ရတယ္။Free ျဖစ္ရတယ္။ Construct လုပ္ယူလုိ႔ မရဘူးလုိ႔လည္း ဆုိၾကျပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အက္ေဆးဆုိတာ အဇၥ်တၲ ရင္းျမစ္တဲ့။ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထင္ဟပ္ခ်က္၊ ပုဂၢိဳလ္ေရး အမွတ္ရခ်က္ Personal Memoirs ေတြတဲ့။ ဒီလုိ ေျပာၾကပါတယ္။
အဲဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အက္ေဆးဆုိတာ သတိမူၿပီးသား ေသခ်ာေရရာမႈေတြကို ဖဲြ႔တယ္ဆုိတာလည္း ျငင္းဖြယ္ မျမင္ပါဘူး။ ထုိ့အတူပဲ သတိမူၿပီးသား ဧကန္ျဖစ္မႈ ဆုိတာလည္း မွန္သင့္သေလာက္ မွန္သလုိ၊ ပရိသတ္ကို နက္နက္နဲနဲ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြ ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ အဖဲြ႔လုိ႔ ေျပာတာလည္း မမွားတန္ရာပါဘူး။ အဲဒီနက္ နက္နဲနဲ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြဆုိတဲ့ အဖဲြ႔ဟာ ပီတိစာတုိ႔ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ျဖစ္ေစတဲ့ စာေတြမွာ အလုိလုိ အက်ဳံး၀င္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ မိပါတယ္ ဆရာ။
အက္ေဆးဆုိတာဘာလဲလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ေျပာဖုိ႔ရာ သိပ္မတန္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္ ဆရာ။ ကမၻာ့အက္ေဆး ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ဖြင့္ဆုိခ်က္ေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဦးထိပ္ထားရမယ့္ ျမန္မာ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ဖြင့္ဆုိျပခဲ့တာေတြနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ျပည့္စံုလံုေလာက္ ေနၿပီလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္ ဆရာ။
အဲဒါမွမဟုတ္လုိ႔ မျဖစ္မေန တစ္ခုခု ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အက္ေဆးဆုိတာ ၀တၴဳတုိနဲ႔ တူတဲ့ ရသကိုလည္း ေပးတတ္တယ္။ ေဆာင္းပါးေကာင္းနဲ႔ တူတဲ့ ရသကိုလည္း ရတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကဗ်ာဓာတ္ ပါတဲ့ ၀ါက် အရသာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ ၀တၴဳလည္း မဟုတ္ေသာ၊ ေဆာင္းပါးလည္း မဟုတ္ေသာ၊ ကဗ်ာလည္း မဟုတ္ေသာ “ရသညိႇဳ႕အားပါတဲ့ စကားေျပ အလွတစ္ခု” ပါလုိ႔ပဲ ေျပာခြင့္ျပဳပါဗ်ာ။
ေန။ ။ ဆရာ ေျပာခ်င္တာ ရွိရင္ ေျပာပါ ဦး။
ေျမလတ္။ ။ ေျပာခ်င္တာရွိရင္ ေျပာပါဦးဆုိလုိ႔ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အက္ေဆးအေၾကာင္း စကားစျမည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ပါ၀င္ေျပာဆုိခြင့္ ရေအာင္ စိတ္ကူးရတဲ့ ေပဖူးလႊာ စီစဥ္သူမ်ားကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စကားဦး အစမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလုိ အေမး ဘုရားေလာင္း၊ အေျဖ ႏြားေက်ာင္းသားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ ခံယူခဲ့လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၿပီး ေျဖခဲ့ပါတယ္။ “ႀကိဳးစား” ဆုိတဲ့ စကားလံုးဟာ ကြၽန္ေတာ္ဟန္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲက အရွိအတုိင္း ေျပာတဲ့ သစၥာစကားပါ။
ၿပီးေတာ့ ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ ေမးသြားပံုေတြဟာ အေတာ္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ၿပီး ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ထဲထဲ၀င္၀င္ ရွိတာကို ေတြ႔ရလုိ႔ အထူးပဲ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဆရာ ေန၀င္းျမင့္လုိ စကားေျပ အရာမွာ အဖဲြ႔အႏဲြ႔ မ်ဳိးစံုေအာင္ ေရးသားႏုိင္ၿပီး ေရးသေလာက္လည္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေငးၾကည့္ခဲ့ ရတဲ့ စကားေျပ ပါရမီထူးခြၽန္သူတစ္ဦးရဲ႔ ေမးခြန္းကို ေျဖရတာရယ္၊ ခုလို ေျပာခြင့္ ဆုိခြင့္ ရတာကိုလည္း အတုိင္းမသိ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။
အားလံုးကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေန။ ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေျဖတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေန၀င္းျမင့္
Posted in:
0 comments:
Post a Comment