၀တၴဳအသစ္ ေရးေပးဦးမယ္ဟု တဖြဖြ ေျပာခဲ့ေသာ ျမန္မာ ၀တၴဳတုိ ဆရာမာန္ျမင့္(၁၉၄၉-၂၀၁၀) သည္ စင္ကာပူ ႏိုင္ငံသုိ႔ သြားေရာက္၍ ေဆးကုသမႈ ခံယူ ေနခဲ့ရာမွ (၂၁-၃-၂၀၁၀) ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ ခဲ့ရွာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာသည္ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္သည္၊ ပေလတုိး၏ ဂႏၳ၀င္သာ လိကာ၊ ေကာင္းပါ့ဗ်ား စသည့္ သေရာ္ ေငြ႔ေငြ႔ပါေသာ ၀တၴဳတုိ အနည္းငယ္ႏွင့္ပင္ ျမန္မာ ၀တၴဳတုိ ဆရာတစ္ဦး အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါသည္။
ဆရာသည္ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္သည္၊ ပေလတုိး၏ ဂႏၳ၀င္သာ လိကာ၊ ေကာင္းပါ့ဗ်ား စသည့္ သေရာ္ ေငြ႔ေငြ႔ပါေသာ ၀တၴဳတုိ အနည္းငယ္ႏွင့္ပင္ ျမန္မာ ၀တၴဳတုိ ဆရာတစ္ဦး အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါသည္။
“ျခင္ေထာင္” ၀တၴဳတုိကေလးသည္ ၃၆ ႏွစ္တာ ကာလကို ျဖတ္သန္းလြန္ ေျမာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခ်စ္ျခင္း ေမတၲာ၊ လူ႔သဘာ၀ႏွင့္ ဘ၀ အေမာတုိ႔ကို သေရာ္ ေငြ႔ေငြ႔ ျဖင့္ ဖန္တီး ထုဆစ္ ထားသည္မွာ ခ်စ္စရာ၊လြမ္းစရာ၊ ႏွစ္သက္ ေက်နပ္စရာ ခံစားမႈတို႔ကိုေပး ႏုိင္ဆဲ ျဖစ္ပါ၍ ဆရာ့အား ခ်စ္ခင္ လြမ္းဆြတ္စြာျဖင့္ ေပဖူးလႊာ အယ္ဒီတာ အဖဲြ႔က ထပ္မံ ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပ လုိက္ပါသည္။
ကိုယ့္အလုပ္အကိုင္၊ ကိုယ့္အိုး အိမ္၊ကိုယ့္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ ျဖစ္လာမွေတာ့ ျခင္ေထာင္တစ္လံုး အပို ရွိထားသင့္သည္။
သို႔ေသာ္ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္၊ မိန္းမ ရသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ ကေလး တစ္ေယာက္ အေဖ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိလာခဲ့ သည့္တုိင္ ေမာင္စိုးမုိးမွာ ျခင္ေထာင္ တစ္လံုး အပိုေဆာင္၍ မထားႏုိင္ေသးေပ။ ဤသို႔ ေျပာေသာေၾကာင့္ လူၾကား ေကာင္းေအာင္ ဆင္းရဲ ဟန္ေဆာင္သည္ဟု ထင္ၿပီး ရယ္သူတုိ႔က ရယ္ၾကေပမည္။ အဘယ္ အေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ျခင္ေထာင္တစ္လံုး အပို မထားႏုိင္ၾကေၾကာင္းကို ရွင္းလင္း ျပရေပဦးမည္။
ေမာင္စိုးမိုးသည္ လခ အေတာ္အတန္ ရေသာ အစိုးရ အမႈထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္သည္။သုိ႔ေသာ္ သူ႔လခေလးထဲမွ သံုးပံုတစ္ပံု ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ညီျဖစ္သူ၏ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းစရိတ္ ျဖစ္သြားသည္။ အလုပ္ရလွ်င္ မိန္းမေစာေစာ မယူေသးဘဲ ညီျဖစ္သူအား ဘဲြ႔ရသည္ အထိ ေက်ာင္းထား ေပးပါ့မည္ဟု အလကား ပါးစပ္ အၿငိမ္မေနဘဲ ကတိ ေပးထားခဲ့မိသကိုး။ သို႔ေသာ္ အလုပ္ထဲ ေရာက္၍ တစ္ႏွစ္ အၾကာတြင္ မေခ်ာစုကို လက္ထပ္ ယူလုိက္ျခင္းပင္ ေျပာထားေသာ စကားတစ္၀က္ကို ဖ်က္လုိက္ရာ က်သြားေလသည္။
ထုိခ်ဳိး ေဖာက္မိေသာ အျပစ္ကို ကာမိေစရန္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို လစဥ္မွန္မွန္ ပို႔ေပးျခင္းအားျဖင့္ ေျပာစမွတ္ႀကီး ျဖစ္ေနမည့္ ရာဇ၀င္ အမည္းစက္ကို ေဆးျဖဴသုတ္ရာ ေရာက္သည္ မဟုတ္ေလာ။ စားကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား တစ္စစ ႀကီးျမင့္လာေသာ အခ်ိန္ ကာလတြင္ ေမာင္စိုးမုိး၏ က်န္ရွိေသာ လစာသံုး ပံုႏွစ္ပံုသည္ မည္မွ်အသံုးေခြၽတာသည္ ဆုိေစကာမူ စားေသာက္ကုန္ ၀ယ္ယူရသည္ႏွင့္ပင္ ကုန္သေလာက္ ျဖစ္သြားေလၿပီ။ က်န္ေငြကေလးမ်ားမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ဖိုး၊ လက္ဖက္ရည္ အခ်ဳိဖိုး၊ ၀တၴဳစာအုပ္ဖုိး စသည့္ အေသးသံုးေလးမ်ား ျဖစ္သြားသည္။
သို႔ေသာ္ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္၊ မိန္းမ ရသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ ကေလး တစ္ေယာက္ အေဖ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိလာခဲ့ သည့္တုိင္ ေမာင္စိုးမုိးမွာ ျခင္ေထာင္ တစ္လံုး အပိုေဆာင္၍ မထားႏုိင္ေသးေပ။ ဤသို႔ ေျပာေသာေၾကာင့္ လူၾကား ေကာင္းေအာင္ ဆင္းရဲ ဟန္ေဆာင္သည္ဟု ထင္ၿပီး ရယ္သူတုိ႔က ရယ္ၾကေပမည္။ အဘယ္ အေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ျခင္ေထာင္တစ္လံုး အပို မထားႏုိင္ၾကေၾကာင္းကို ရွင္းလင္း ျပရေပဦးမည္။
ေမာင္စိုးမိုးသည္ လခ အေတာ္အတန္ ရေသာ အစိုးရ အမႈထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္သည္။သုိ႔ေသာ္ သူ႔လခေလးထဲမွ သံုးပံုတစ္ပံု ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ညီျဖစ္သူ၏ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းစရိတ္ ျဖစ္သြားသည္။ အလုပ္ရလွ်င္ မိန္းမေစာေစာ မယူေသးဘဲ ညီျဖစ္သူအား ဘဲြ႔ရသည္ အထိ ေက်ာင္းထား ေပးပါ့မည္ဟု အလကား ပါးစပ္ အၿငိမ္မေနဘဲ ကတိ ေပးထားခဲ့မိသကိုး။ သို႔ေသာ္ အလုပ္ထဲ ေရာက္၍ တစ္ႏွစ္ အၾကာတြင္ မေခ်ာစုကို လက္ထပ္ ယူလုိက္ျခင္းပင္ ေျပာထားေသာ စကားတစ္၀က္ကို ဖ်က္လုိက္ရာ က်သြားေလသည္။
ထုိခ်ဳိး ေဖာက္မိေသာ အျပစ္ကို ကာမိေစရန္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို လစဥ္မွန္မွန္ ပို႔ေပးျခင္းအားျဖင့္ ေျပာစမွတ္ႀကီး ျဖစ္ေနမည့္ ရာဇ၀င္ အမည္းစက္ကို ေဆးျဖဴသုတ္ရာ ေရာက္သည္ မဟုတ္ေလာ။ စားကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား တစ္စစ ႀကီးျမင့္လာေသာ အခ်ိန္ ကာလတြင္ ေမာင္စိုးမုိး၏ က်န္ရွိေသာ လစာသံုး ပံုႏွစ္ပံုသည္ မည္မွ်အသံုးေခြၽတာသည္ ဆုိေစကာမူ စားေသာက္ကုန္ ၀ယ္ယူရသည္ႏွင့္ပင္ ကုန္သေလာက္ ျဖစ္သြားေလၿပီ။ က်န္ေငြကေလးမ်ားမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ဖိုး၊ လက္ဖက္ရည္ အခ်ဳိဖိုး၊ ၀တၴဳစာအုပ္ဖုိး စသည့္ အေသးသံုးေလးမ်ား ျဖစ္သြားသည္။
ဘယ္ကလာ ေငြပိုပါ့မလဲ။ လက္ဖက္ရည္ အခ်ဳိေသာက္တာ ကိုးဟူ၍ ေစာဒက မတက္ ၾကေစလုိပါ။ ေမာင္စိုးမိုးသည္ လက္ဖက္ရည္ အခ်ဳိကေလးကိုမွ မေသာက္ဘဲ ၿခိဳးၿခံရမည္ ဆုိပါလွ်င္ သူ၏ အင္ဂ်င္နီယာ ဆုိေသာ ပညာႀကီးကို ျပက္ရယ္ျပဳရာ က်ေပလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ကို ပူေဇာ္ေသာ အားျဖင့္ ႐ံုးသက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး ဆုိင္မွ တစ္မတ္တန္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ပိုဆုိးသည္မွာ ျမစ္ႀကီး နားၿမိဳ႕လုိ တစ္ပါး ၿမိဳ႕မ်ားထက္ ေစ်းႀကီးတတ္ေသာ ေဒသတြင္ အစိုးရ အမႈထမ္း လာျဖစ္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ျမစ္ႀကီးနားသည္ ေရလမ္း၊ ကားလမ္းအမည္ခံသာရွိၿပီး တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုး မျပဳႏုိင္။ တစ္ခုတည္းေသာ အားထားရာ မီးရထားကလည္း အခ်ိန္မမွန္။ သည္ၾကားထဲက ၾကက္တစ္ပိႆာဆယ့္ေျခာက္က်ပ္ ဆုိသည္လည္းေရာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး တစ္ပိႆာ ဆယ့္ငါးက်ပ္ ဆုိသည္လည္း ေပးဆုိၿပီး အလြယ္တကူ ၀ယ္ႏုိင္စြမ္း ရွိသည့္ ေက်ာက္စိမ္း အေရာင္းအ၀ယ္ သမားမ်ားလုိ ေက်ာက္ခဲျဖစ္မွ ေငြျဖစ္ေန သူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္၀ယ္ယူ စားေသာက္ေနရေသာ အခါ ေမာင္စိုးမိုး၏လခေလးမွာ သူ႔ ဆရာ၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္၍ လိႈက္ဖုိလိႈက္ဖုိ ျဖစ္ေနရွာေတာ့သည္။
ကဲ ဒီလုိဆုိေတာ့ ေမာင္စိုးမိုး၏ အိမ္၌ ရွိေနေသာ အိမ္ေထာင္သံုး ပစၥည္းမ်ားကို ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ဘယ္လုိ နည္းႏွင့္မွ် ျပည့္စံုေနပါၿပီဟု ေျပာႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဘယ္လုိလုပ္ ျပည္႕စံုပါမည္ နည္း။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၀ယ္ ထားသည့္ ပစၥည္းဟူ၍ မည္မည္ရရ ေျပာလုိက္စရာ ဘာမွ မရွိေသး။
သမ၀ါယမ ဆုိင္ခဲြတမ္းကလည္း တစ္လ တစ္လလွ်င္ ေမႊးဆပ္ျပာ တစ္ခဲ၊ ဆပ္ျပာခဲ တစ္ေတာင့္၊ ဆန္တစ္ေယာက္ ႏွစ္ျပည္၊ အပ္ခ်ည္လံုး တစ္လံုး စသျဖင့္သာ ၿပီးၿပီး သြားတတ္သည္။ မိန္းမရၿပီး အသင္း ၀င္သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ အိမ္သံုး ပစၥည္းဟူ၍ သံပန္းကန္ျပား တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ အခ်ဳိ ပန္းကန္ တစ္စံုရခဲ့ဖူးသည္။ အခ်ဳိပန္းကန္ တစ္စံုဆုိ၍ ေမာင္စိုးမိုး ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းေျမာက္သြားသည္။ အျပင္တြင္ ေစ်းႀကီးလြန္း၍ ေမာင္စိုးမိုးတုိ႔ အိမ္တြင္ ဖန္ခြက္ ထူႀကီးမ်ားႏွင့္ ေသာက္ေနရသည္မုိ႔ လက္ဖက္ရည္ အခ်ဳိပန္းကန္ ရခ်င္ေနသည္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဆုိင္သြား ထုတ္ေတာ့ သူထင္သလုိ ငါးလံုးတစ္စံု မဟုတ္ဘဲ အလံုးတစ္လံုး အျပား တစ္ခ်ပ္ တစ္စံုသာ ရခဲ့ေလရာ မသံုးရက္ေတာ့၍ ေၾကာင္အိမ္ထဲ ထည့္ၿပီး အလွၾကည့္ေနလုိက္ရေတာ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္အိမ္လံုးရွိ ပစၥည္းမ်ားသည္ မိဘပိုင္ ပစၥည္းမ်ားသာ မ်ားေလသည္။ အိုး၊ခြက္၊ ပန္းကန္၊ ဇြန္း၊ ခ်ဳိင့္၊ ဓား၊ ဓာတ္ဘူး၊ ေခါင္းအံုး၊ အိပ္ရာခင္း၊ ဖ်ာအားလံုးသည္ သားသမီးတုိ႔၏ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရး အရ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ယူယူ လာခဲ့ျခင္းျဖင့္ တစ္အိမ္ေထာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ေမာင္စိုးမိုး၏ အေမကလည္း သားျဖစ္သူ၏ အိမ္သို႔ ေရာက္လာလွ်င္ သူေပးလုိက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားခ်ည္း ေတြ႔ေတြ႔ေနရေသာေၾကာင့္ “အင္း သံုးႏွစ္အတြင္း ငါ့သား ကိုယ္ပိုင္ စုမိတာကေတာ့ ကေလး တစ္ေယာက္ပဲ မည္မည္ရ ရရွိတယ္”ဟု ေမာင္စိုးမိုးအား ခ်ီးက်ဴးေနေပေသးသည္။
ေမာင္စိုးမိုး၏ အေမေျပာမည္ဆုိက ေျပာစရာပင္၊ ယခု လက္ရွိ အသံုးျပဳေနေသာ ေမာင္စိုးမိုးတုိ႔ အိမ္၏ တစ္လံုးတည္းေသာ ျခင္ေထာင္ႀကီးမွာ ေမာင္စိုးမိုး အိမ္ေထာင္က်ခါစတြင္ သူ႔ အေမ လွမ္းပို႔ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိျခင္ေထာင္ႀကီး မေရာက္ လာခင္ကမူ ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက သံုးလာခဲ့ေသာ တစ္ေယာက္ အိပ္ျခင္ေထာင္ေလးႏွင့္သာ ေမာင္စိုးမိုးတုိ႔ လင္မယား အိပ္ၾကရသည္။ ရလည္းရခါစ၊ ေဆာင္းရာသီလည္း ေဆာင္းရာသီ ျဖစ္ေန၍ တစ္ေယာက္အိပ္ ျခင္ေထာင္ကေလးကပင္ ပိုမိုအဆင္ေျပ ေစ ေသးသည္။
ေနာက္မ်ား မၾကာမီ ေႏြရာသီ ေရာက္လာၿပီး ရာသီဥတု ပူလာသည္။ ေမာင္စိုးမုိး၏ ဇနီးေခ်ာေလးပါ ရာသီဥတုႏွင့္ ထပ္တူ ျဖစ္သြားၿပီး လင္မယား ခပ္ခြာခြေလး ေနၾကရသည္။ ပူအိုက္ေသာ ရာသီတြင္ ယခု အသံုးျပဳဆဲျဖစ္ေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ျခင္ ေထာင္ႀကီးကို ေမာင္စိုးမိုး၏ အေမက ခ်ဳပ္၍ ပို႔လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ေမာင္စိုးမုိး အေမတို႔ ၿမိဳ႕သမယ၀ါယမ ဆုိင္မွ ၀ယ္ခြင့္ ရစဥ္က ပိတ္ပါ တစ္ခါတည္း ၀ယ္မရခဲ့ေလ၍ ျခင္ေထာင္ဇာကို အုိစာ မင္းစာ သိမ္းထားရစဥ္ သားျဖစ္သူ အတြက္ အသံုးလုိလာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ အိမ္ရွိ မသံုးေတာ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ပိတ္ျခင္ေထာင္ ေဟာင္းႀကီးမွ ျဖဳတ္ယူ၍ ရသမွ် ပိတ္တို႔ကို အမိုးႏွင့္ အနားဆဲြ ပိတ္အျဖစ္ ႀကံဖန္ စပ္ဟပ္၍ ခ်ဳပ္လုိက္ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ နဂိုကပင္ ယိသလုိလုိ ျဖစ္ေနေသာ အနားဆြဲ ပိတ္မ်ားသည္ ေမာင္စိုးမိုး သားတစ္ေယာက္ ရလာၿပီး ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ျခင္ေထာင္ ဘ၀မွ အနံအလ်ား ထူးျခား မေျပာင္းလဲဘဲ သံုးေယာက္ အိပ္ျခင္ေထာင္ႀကီးဟု ရာထူး တစ္ဆင့္ တက္လာရသည့္ အခါတြင္ အနည္းငယ္ စုတ္တတ္လာသည္။
သို႔ေသာ္ အထက္က တင္ျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္း အေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျခင္ေထာင္ အသစ္တစ္လံုး မ၀ယ္ႏုိင္ေသးရာ ေမာင္စိုးမိုးတို႔ အိမ္၏ တစ္လံုးတည္း ေသာ အတုမရွိ ျခင္ေထာင္ႀကီး ဟူေသာ ဂုဏ္ကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္း ထားဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခု ထူးျခား သည္ကား အရင္ႏွစ္မ်ားကလုိ ဆပ္ျပာမႈန္႔ ေဖြးေဖြးေလးမ်ားႏွင့္ ပြတ္၍ အေလွ်ာ္ မခံရေတာ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယခု တေလာ၌ ျခင္ေထာင္ႀကီး ညစ္ပတ္သည့္ အခါမ်ားတြင္ ဆင္ေခ်းတံုး ဆပ္ျပာခဲ မည္းမည္းႀကီးမ်ားႏွင့္ တအား ပြတ္တုိက္ၿပီး အ၀တ္ဖြပ္ တုတ္ျဖင့္ နာနာ အေဆာ္ ခံေနရသည္။ အုိႀကီး အုိမ ဘ၀ေရာက္မွ ကုသိုလ္ကံ မေကာင္းဘဲကိုး။ ဆပ္ျပာရွား သည့္ကာလမွ ဘာေၾကာင့္ ျခင္ေထာင္ လာျဖစ္ေသးလဲ။
ခင္ေထာင္ အပို မရွိျခင္းသည္ ညအိပ္ဧည့္သည္ လာလွ်င္ ျပႆနာ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ျခင္ေထာင္ ပါလာေသာ ဧည့္သည္ ဆုိပါက ေတာ္ေသးသည္။ ျမစ္ႀကီးနားသည္ ပူ အိုက္ေသာအရပ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ျခင္ကိုက္ျခင္း၌မူ အရည္အေသြး ညံ့လွသည္ မဟုတ္။ထုိ႔ေၾကာင့္ ျခင္ေထာင္ မပါေသာ ဧည့္သည္ ညအိပ္ လာတည္းလွ်င္ အနီးအနား အိမ္မ်ားမွ ျခင္ေထာင္ ငွားရသည္။ ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေနလွ်င္ကား ေမာင္စိုးမိုးသည္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳ အိပ္ေတာ့ ကြာဟု ရယ္စရာလုိလုိ ေျပာရင္း တကယ္ပင္ ျခင္ေထာင္ ငွားမေပးေတာ့။ေမာင္စိုးမိုး သေဘာ အက်ဆံုးမွာ ၀ါသနာတူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ည အိပ္လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ ဆုိပါက တစ္ညလံုး ထုိင္၍ စာေပ၀တၴဳ အေၾကာင္း၊ အႏုပညာ အေၾကာင္းမ်ားကို တတ္သေလာက္ ဖတ္သေလာက္ ႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ပြဲ လုပ္ေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ အိပ္ခ်ိန္ မရွိေတာ့ေပ။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းအုိးႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္သာ မ်ားမ်ား ၀ယ္ထားရန္ လုိသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ညအိပ္ ဧည့္သည္လာ၍ ျခင္ေထာင္ငွား ငွားေနရတိုင္း ျခင္ေထာင္အပို တစ္လံုးေတာ့ ၀ယ္ခ်ဳပ္ဦးမွ ဟူေသာ အေတြးကို လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတြးမိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဧည့္သည္လည္း ျပန္သြား၊ ထုိအေတြးကလည္း ၿပီးၿပီးေမ့ေမ့။
ဇာျခင္ေထာင္ တစ္လံုးကို ခ်ဳပ္ႏုိင္ဖို႔ ဆုိသည္ကလည္း သိပ္ၿပီး လြယ္လွေသာကိစၥ မဟုတ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ ကိုယ္တန္ရာ တန္ဖိုး ေပး၀ယ္ရသည့္တုိင္ ပစၥည္း ၀ယ္ခြင့္ ျပဳသည္ကိုပင္ အလကား ေနရင္း ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ေက်းဇူး တင္တင္ေနရေလ့ ရွိေသာ သမ၀ါယမ ဆုိင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စား ေနခဲ့ရသည္မွာလည္း ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ဟိုႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး၏ ၀တၴဳေတာ္ႀကီး တစ္ပုဒ္၌ ပါေသာ ရည္းစားစာကို မွီျငမ္းျပဳၿပီး အတီေတ ေရွးကာလ ဘယ္ဘ၀က စခဲ့ ရသည္လုိ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခ်က္ကို ေရတြက္လုိ႔ မျပႏုိင္သူကေတာ့ ေမာင္စိုးမိုးရယ္ပါဟုပင္ စာဖဲြ႔ လုိက္ခ်င္ေတာ့သည္။
အျပင္ ေစ်းမွာေတာ့ ျခင္ေထာင္ခ်ဳပ္ ၿပီးသားမ်ားလည္း အပံုလိုက္၊ အစမ်ား ကလည္းအထပ္လုိက္။
သို႔ေသာ္ ေစ်းႏႈန္းကမူ ေခါင္ခိုက္ေန ေသာေၾကာင့္ မ၀ယ္ခ်င္ကလည္း ေန၍ ရေသးေသာ ျခင္ေထာင္ တစ္လံုးအတြက္ ဤမွ်ထိ ေငြကုန္ခံရန္ မတန္ ေသးဟု ေမာင္စိုးမိုး ယူဆထားသည္။ ထုိသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အငယ္တန္း အရာရွိေလးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေမာင္စိုးမိုးတြင္ ျခင္ေထာင္ တစ္လံုး အပိုမရွိေသး။
ေမာင္စိုးမိုးကလည္း ထမင္းေလးနပ္မွန္ေအာင္ စားရၿပီး ၀တၴဳ စာအုပ္ေလးမ်ား ဖတ္ေနရလွ်င္ ေက်နပ္ေနၿပီ။ ေမာင္စိုးမိုး၏ ဇနီး မေခ်ာစုကလည္း ၀မ္းတူဟူး၊ ဇီးသီးေပါင္း၊ ႀကံ စသည့္ သြားေရစာမ်ားကိုသာ ၿမံဳ႔ေနရလွ်င္ တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေနၿပီ။
သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္ အိမ္ႏွင့္ ျဖစ္လာမွေတာ့ အလုိက္ကမ္းဆိုး မသိေသာ ဧည့္သည္မ်ား လာလွ်င္ အထင္ မေသးရေလေအာင္ ျခင္ေထာင္ အပိုတစ္လံုးေတာ့ ရွိသင့္သည္ ဟူသည္ကိုကား ကန္႔ကြက္မဲ မရွိ ေထာက္ခံမဲ ရာႏႈန္းျပည့္ျဖင့္ အတည္ျပဳ ထားၾကပါသည္။ ေမာင္စိုးမိုး ေနထုိင္ေသာ အကြက္အတြက္ သမ၀ါယမ ခြဲတမ္းကို ကိုင္ေသာအကြက္ မွဴးမွာ ဦးျမေဖ ျဖစ္သည္။ ေမာင္စိုးမုိးတုိ႔ ႐ံုးမွ စာေရးႀကီး တစ္ဦးျဖစ္၍ ခင္မင္ ရင္းႏွီးသူ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ လူတုိင္းႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတတ္သူ တစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္စိုးမိုးႏွင့္ ေျပာမနာ ဆုိမနာ။ ၿပီးေတာ့ သူေတာင္းေသာ အကူအညီ မ်ားကို ေမာင္စိုးမိုး လုပ္ေပးခဲ့ရေပါင္းလည္း မ်ားလွေပၿပီ။ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးျမေဖ၏ အိမ္၌ စစ္တုရင္ ထုိးရင္း
“သည္တစ္ခါ ခဲြတမ္းမွာ ျခင္ေထာင္ဇာ ပါရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထည့္ၿပီး စဥ္းစား ပါဦးဗ်ာ။ ဧည့္သည္လာရင္ ျခင္ေထာင္ ေပးစရာ မရွိေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္လြန္းလို႔၊ ၊အိမ္က ျခင္ေထာင္လဲ စုတ္ေနၿပီဗ်”
“ဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အင္ဂ်င္ နီယာေတြပဲဟာ ေငြေပါသားပဲ၊ အျပင္က ၀ယ္ဗ်ာ”
“အျပင္က ၀ယ္ႏုိင္မွေတာ့ ခင္ဗ်ားကို လာၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ ခံေျပာေနပါ့ လားဗ်။ ခင္ဗ်ား မယံုရင္ အိမ္လာၾကည့္ဗ်ာ။ တျခား အကြက္မွဴးေတြနဲ့ကို မတူဘူး။ ခင္ဗ်ားလုိ အကြက္မွဴးနဲ႔ ခင္ရတာ နစ္နာတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခါမွ ပစၥည္း ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ မရဖူးဘူး”
“ဟဲ ဟဲ ခင္မင္ ရင္းႏွီးတဲ့ လူက ခဲြတမ္း မပါလည္း ကိစၥ မရွိဘူးဗ်။ သူတစိမ္း ဆုိရင္ လာ ၿပီးခ်ဲမွာ ဆိုေတာ့”
သူ ဘာေၾကာင့္ အျပင္မွ ျခင္ေထာင္ မ၀ယ္သည္ကို ေမာင္စိုးမုိးက အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပလုိက္သည္။ ေနာက္ဆံုး ၌မူ ဦးျမေဖထံမွ
“ေအးပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ ဥစၥာပဲ။ ဒီတစ္ခါ ခဲြတမ္းမွာ ပါလာရင္ ခင္ဗ်ားကို ဦးစားေပးၿပီး ခဲြတမ္း ခ်မယ္”ဟူေသာ ကတိစကား ကို ရေလသည္။ ထုိေန႔က ေမာင္စိုးမိုးသည္ စစ္တုရင္ကို မသိမသာ အေလွ်ာ့ေပး၍ ထုိးလုိက္သည္။ အၿမဲတမ္း ႐ံႈးေနက်ျဖစ္ေသာ ဦးျမေဖသည္ ေမာင္စိုးမိုးအား မႏုိင္စဖူး ႏွစ္ပြဲဆက္ ႏုိင္လိုက္ ၍ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြား သည္။ ပြဲၿပီး၍ အိမ္ျပန္ခါနီး ေမာင္စိုးမုိးက
“ဦးျမေဖ၊ ခဲြတမ္းက်ရင္ ေမ့ေနဦးမယ္”ဟု သတိေပး သည္ ကိုပင္
“စိတ္ခ်စမ္းပါ” ဟု ျပန္ေျဖေလေသး၏။၏
ထုိ႔ေၾကာင့္ ညအိပ္ ဧည့္သည္လာ၍ ျခင္ေထာင္ငွား ငွားေနရတိုင္း ျခင္ေထာင္အပို တစ္လံုးေတာ့ ၀ယ္ခ်ဳပ္ဦးမွ ဟူေသာ အေတြးကို လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတြးမိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဧည့္သည္လည္း ျပန္သြား၊ ထုိအေတြးကလည္း ၿပီးၿပီးေမ့ေမ့။
ဇာျခင္ေထာင္ တစ္လံုးကို ခ်ဳပ္ႏုိင္ဖို႔ ဆုိသည္ကလည္း သိပ္ၿပီး လြယ္လွေသာကိစၥ မဟုတ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ ကိုယ္တန္ရာ တန္ဖိုး ေပး၀ယ္ရသည့္တုိင္ ပစၥည္း ၀ယ္ခြင့္ ျပဳသည္ကိုပင္ အလကား ေနရင္း ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ေက်းဇူး တင္တင္ေနရေလ့ ရွိေသာ သမ၀ါယမ ဆုိင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စား ေနခဲ့ရသည္မွာလည္း ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ဟိုႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး၏ ၀တၴဳေတာ္ႀကီး တစ္ပုဒ္၌ ပါေသာ ရည္းစားစာကို မွီျငမ္းျပဳၿပီး အတီေတ ေရွးကာလ ဘယ္ဘ၀က စခဲ့ ရသည္လုိ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခ်က္ကို ေရတြက္လုိ႔ မျပႏုိင္သူကေတာ့ ေမာင္စိုးမိုးရယ္ပါဟုပင္ စာဖဲြ႔ လုိက္ခ်င္ေတာ့သည္။
အျပင္ ေစ်းမွာေတာ့ ျခင္ေထာင္ခ်ဳပ္ ၿပီးသားမ်ားလည္း အပံုလိုက္၊ အစမ်ား ကလည္းအထပ္လုိက္။
သို႔ေသာ္ ေစ်းႏႈန္းကမူ ေခါင္ခိုက္ေန ေသာေၾကာင့္ မ၀ယ္ခ်င္ကလည္း ေန၍ ရေသးေသာ ျခင္ေထာင္ တစ္လံုးအတြက္ ဤမွ်ထိ ေငြကုန္ခံရန္ မတန္ ေသးဟု ေမာင္စိုးမိုး ယူဆထားသည္။ ထုိသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အငယ္တန္း အရာရွိေလးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေမာင္စိုးမိုးတြင္ ျခင္ေထာင္ တစ္လံုး အပိုမရွိေသး။
ေမာင္စိုးမိုးကလည္း ထမင္းေလးနပ္မွန္ေအာင္ စားရၿပီး ၀တၴဳ စာအုပ္ေလးမ်ား ဖတ္ေနရလွ်င္ ေက်နပ္ေနၿပီ။ ေမာင္စိုးမိုး၏ ဇနီး မေခ်ာစုကလည္း ၀မ္းတူဟူး၊ ဇီးသီးေပါင္း၊ ႀကံ စသည့္ သြားေရစာမ်ားကိုသာ ၿမံဳ႔ေနရလွ်င္ တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေနၿပီ။
သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္ အိမ္ႏွင့္ ျဖစ္လာမွေတာ့ အလုိက္ကမ္းဆိုး မသိေသာ ဧည့္သည္မ်ား လာလွ်င္ အထင္ မေသးရေလေအာင္ ျခင္ေထာင္ အပိုတစ္လံုးေတာ့ ရွိသင့္သည္ ဟူသည္ကိုကား ကန္႔ကြက္မဲ မရွိ ေထာက္ခံမဲ ရာႏႈန္းျပည့္ျဖင့္ အတည္ျပဳ ထားၾကပါသည္။ ေမာင္စိုးမိုး ေနထုိင္ေသာ အကြက္အတြက္ သမ၀ါယမ ခြဲတမ္းကို ကိုင္ေသာအကြက္ မွဴးမွာ ဦးျမေဖ ျဖစ္သည္။ ေမာင္စိုးမုိးတုိ႔ ႐ံုးမွ စာေရးႀကီး တစ္ဦးျဖစ္၍ ခင္မင္ ရင္းႏွီးသူ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ လူတုိင္းႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတတ္သူ တစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္စိုးမိုးႏွင့္ ေျပာမနာ ဆုိမနာ။ ၿပီးေတာ့ သူေတာင္းေသာ အကူအညီ မ်ားကို ေမာင္စိုးမိုး လုပ္ေပးခဲ့ရေပါင္းလည္း မ်ားလွေပၿပီ။ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးျမေဖ၏ အိမ္၌ စစ္တုရင္ ထုိးရင္း
“သည္တစ္ခါ ခဲြတမ္းမွာ ျခင္ေထာင္ဇာ ပါရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထည့္ၿပီး စဥ္းစား ပါဦးဗ်ာ။ ဧည့္သည္လာရင္ ျခင္ေထာင္ ေပးစရာ မရွိေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္လြန္းလို႔၊ ၊အိမ္က ျခင္ေထာင္လဲ စုတ္ေနၿပီဗ်”
“ဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အင္ဂ်င္ နီယာေတြပဲဟာ ေငြေပါသားပဲ၊ အျပင္က ၀ယ္ဗ်ာ”
“အျပင္က ၀ယ္ႏုိင္မွေတာ့ ခင္ဗ်ားကို လာၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ ခံေျပာေနပါ့ လားဗ်။ ခင္ဗ်ား မယံုရင္ အိမ္လာၾကည့္ဗ်ာ။ တျခား အကြက္မွဴးေတြနဲ့ကို မတူဘူး။ ခင္ဗ်ားလုိ အကြက္မွဴးနဲ႔ ခင္ရတာ နစ္နာတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခါမွ ပစၥည္း ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ မရဖူးဘူး”
“ဟဲ ဟဲ ခင္မင္ ရင္းႏွီးတဲ့ လူက ခဲြတမ္း မပါလည္း ကိစၥ မရွိဘူးဗ်။ သူတစိမ္း ဆုိရင္ လာ ၿပီးခ်ဲမွာ ဆိုေတာ့”
သူ ဘာေၾကာင့္ အျပင္မွ ျခင္ေထာင္ မ၀ယ္သည္ကို ေမာင္စိုးမုိးက အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပလုိက္သည္။ ေနာက္ဆံုး ၌မူ ဦးျမေဖထံမွ
“ေအးပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ ဥစၥာပဲ။ ဒီတစ္ခါ ခဲြတမ္းမွာ ပါလာရင္ ခင္ဗ်ားကို ဦးစားေပးၿပီး ခဲြတမ္း ခ်မယ္”ဟူေသာ ကတိစကား ကို ရေလသည္။ ထုိေန႔က ေမာင္စိုးမိုးသည္ စစ္တုရင္ကို မသိမသာ အေလွ်ာ့ေပး၍ ထုိးလုိက္သည္။ အၿမဲတမ္း ႐ံႈးေနက်ျဖစ္ေသာ ဦးျမေဖသည္ ေမာင္စိုးမိုးအား မႏုိင္စဖူး ႏွစ္ပြဲဆက္ ႏုိင္လိုက္ ၍ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြား သည္။ ပြဲၿပီး၍ အိမ္ျပန္ခါနီး ေမာင္စိုးမုိးက
“ဦးျမေဖ၊ ခဲြတမ္းက်ရင္ ေမ့ေနဦးမယ္”ဟု သတိေပး သည္ ကိုပင္
“စိတ္ခ်စမ္းပါ” ဟု ျပန္ေျဖေလေသး၏။၏
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ အခါ မည္သည့္အေၾကာင္း ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမကို ေျပာ မျပရလွ်င္ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္တတ္ေသာ ေမာင္စိုးမိုး သည္ မေခ်ာစုအား
“မိန္းမေရ၊ တုိ႔ေတာ့ ျခင္ေထာင္ အသစ္တစ္လံုး ရေတာ့မယ္ေဟ့” ဟု ႂကြားမိေသးသည္။
မေခ်ာစုကမူ
“လာမယ္ ၾကာမယ္ဆုိတာ ႀကီးထဲကမ်ားလား အစ္ကိုရယ္”ဟု ခြန္းတံု႔ ျပန္လုိက္သည္။
ခဲြတမ္းစာရြက္မ်ား ေ၀ငွ ေနၿပီဟူေသာ သတင္းကို ၾကားရေသာ အခါ ျခင္ေထာင္ဇာ ရေတာ့မည္ ဟူေသာ ေသခ်ာေပါက္ ထင္လံုးႀကီးျဖင့္ ဦးျမေဖ၏ ေနအိမ္သို႔ ေမာင္စိုးမိုးတစ္ ေယာက္ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ ဦးျမေဖေပးေသာ ခဲြတမ္းစာရြက္ေလးေပၚမွ ျခင္ေထာင္စဟူေသာ စာလံုး ေလးသည္ေမာင္စိုးမိုး၏ မ်က္ႏွာကို ဆလုိက္မီးလံုး ရာေထာင္စု၍ ထိုးလုိက္သကဲ့သုိ႔ ၀င္းပ သြားေစသည္။ ေမာင္စိုးမိုးသည္ ထုိစာရြက္ကေလးအား အျမတ္တႏိုး ေခါက္ၿပီး အက်ႌအိတ္ထဲ ယုယုယယ ထည့္လုိက္သည္။
ထုိစဥ္ ဦးျမေဖ၏ အိမ္ထဲသုိ႔ အရပ္ပုပု၊ အသားညိဳညိဳႏွင့္ ေဒါင္လြန္းဆုိေသာ ကခ်င္အမ်ဳိးသား တစ္ဦး ၀င္လာသည္။ သူတုိ႔ ဌာန၌ အမႈထမ္း ေနေသာ အလုပ္သမားေခါင္း တစ္ဦးျဖစ္၍ ေမာင္စိုးမုိး ေကာင္းေကာင္း သိသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေဒါင္လြန္းသည္ ထံုးစံအတုိင္း ပ်ာေလာင္ခတ္ေသာ အမူအရာ၊ စူးရွရွ၀ဲတဲ တဲအသံျဖင့္ပင္ ဦးျမေဖသို႔ ေျပာလုိက္သည္။
“ဆရာ ျခင္ေထာင္ဇာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးပါ။ အခု အိမ္မွာ ဆရာသိတဲ့ အတုိင္း ျခင္ေထာင္ မရွိဘဲ အိပ္ေနရတယ္။ဟိုျခင္ေထာင္က ဘယ္လုိမွ ျပန္လုပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး”
ဦးျမေဖသည္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ၍ စိတ္ပ်က္ေသာ အမူ အရာျဖင့္ ေခါင္းကို ကုတ္ဖြလုိက္ၿပီး ညည္းညဴလုိက္သည္။
“မင္းကြာ ဘာလုိ႔ အခုမွ လာေျပာရတာလဲ။ျခင္ေထာင္စ သံုးစပါတာက ခဲြတမ္းခ်ေပး လုိက္ၿပီကြ။ ေစာေစာက လာေျပာပါေတာ့ကြာ”
ေဒါင္လြန္းသည္ မ်က္စိေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ႏွင့္ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ “ညဆုိ ျခင္သိပ္ကိုက္တာ ဆရာ၊ ကေလးေတြဆုိ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ႏုိင္ဘူး”ဟုသာ ေျပာျပ တတ္ဟန္ တူသည္။
သူ႔အျဖစ္ကလည္း စိတ္မေကာင္းစရာ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ရက္ခန္႔က အလုပ္သမား တန္းလ်ားရွိ သူ႔အခန္းေပၚသို႔ ေညာင္ပင္ လဲက်၍ အခန္းပိၿပိဳ ပ်က္စီးသြားသည္။ သစ္ပင္လဲ သည္မွာ အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ေပ။ တန္းလ်ားႏွင့္ လြတ္ေသာ ကိုင္းမ်ားကို ခုတ္၍ မီးဆုိက္ၾကေသာေၾကာင့္ တန္းလ်ားေပၚ မိုးထြက္ေနေသာ ကိုင္းမ်ားသာ ေညာင္ပင္တြင္ က်န္ေနခဲ့ၿပီး ဟိုဘက္သည္ဘက္ အေလး မညီေတာ့သည့္ ၾကားထဲေညာင္ပင္ ေျခရင္း အမိႈက္မ်ား မီးပံု၍ ႐ိႈ႔ေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ ပင္ရင္း၌ သစ္ေခါင္း ႀကီးျဖစ္ကာ မဟန္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၿပိဳလဲရျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။ ထုိအခ်ိန္က ညသန္းေခါင္ေက်ာ္၍ သူတုိ႔ သားအမိ သား အဖအားလံုး အိပ္ေမာ က်ေနၾကသည္။ ေညာင္ပင္၏ကိုင္း ႀကီးတစ္ခုသည္ သြပ္မိုးကို ေဖာက္၊ တန္းမ်ားကို ခ်ဳိးၿပီး ေဒါင္လြန္း၏ ဇနီး ျဖစ္သူကို ပြဲခ်င္းၿပီး အသက္ထြက္သြားေစ သည္။ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေဒါင္လြန္းမွာမူ ကုသုိလ္ ကံေကာင္းသည္ ဟုပင္ ဆုိရေပမည္။ အပြန္းအပဲ့ အနည္းငယ္ရသည္မွာ တစ္ပါး ဘာမွမျဖစ္ၾက။
မိန္းမ ကြယ္လြန္သြား၍ ၀မ္းနည္းေနရေသာ ေဒါင္လြန္း အတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာ တစ္ခုမွာ သူတုိ႔ မိသားစု ႏွစ္အေတာ္ၾကာ သံုးလာခဲ့ေသာ ပိတ္ျခင္ေထာင္ႀကီးသည္ ေညာင္ကိုင္း ပိစဥ္က အစိတ္စိတ္ အျမႊာျမႊာ စုတ္ၿပဲသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ေဒါင္လြန္းအေၾကာင္း သိထားရေသာ ေမာင္စိုးမိုးႏွင့္ ဦးျမ ေဖတုိ႔သည္ ငိုင္ေနမိသည္။
“ခက္တာပဲ ေဒါင္လြန္းရာ ခဲြတမ္း စာရြက္ေတြက ေ၀ၿပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့ ျပန္ေတာင္းလုိ႔လည္း မေကာင္းဘူးကြာ”
ဦးျမေဖသည္ တကယ္တမ္း လုိအပ္ေနေသာသူ တစ္ဦးအား အကူအညီ ေပးရန္ အခြင့္အေရး ရွိသည့္ ၾကားမွ မကူညီ လုိက္ႏုိင္ျခင္း အတြက္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ေနဟန္ ရွိသည္။
ေမာင္စိုးမိုးသည္ ျခင္ကိုက္ေသာေၾကာင့္ မအိပ္ႏုိင္ ရွာၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ဒုကၡကို ေတြ႔ျမင္လုိက္မိၿပီး စာနာ စိတ္ ၀င္လာသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံမွ လာေသာ ဧည့္သည္ မ်ားထက္ ေဒါင္လြန္း၏ ကေလးမ်ားသည္ ျခင္ေထာင္ လုိအပ္ေနၿပီ မဟုတ္ေလာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔အား ေမာ္ၾကည့္ေနေသာ ဦးျမေဖအား ခဲြတမ္း စာရြက္ကို ျပန္ေပးလုိက္ရင္း
“ကဲ သူ႔ကိုသာ ေပးလုိက္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ပါလာမွပဲ ယူေတာ့မယ္”
_ _ _
တစ္ေန့တြင္ ေမာင္စိုးမိုး အလုပ္မွ ေမာေမာပန္းပန္း ျပန္လာၿပီး သူဖတ္ရန္ ငွားထား ေသာ စာအုပ္ကိုရွာသည္။ ထားေသာေနရာ၌ မေတြ႔ရ၍ မေခ်ာစုအား ေမးရာ မီးဖိုထဲမွ ထမင္းခ်က္ေနေသာ ဇနီးျဖစ္ သူက
“ရီရီလာၿပီး ငွားသြားတယ္ အစ္ကိုရဲ႔”
ေမာင္စိုးမုိးသည္ ေဒါပြ သြားမိသည္။ သူဖတ္ခ်င္လြန္း၍ မရမက ငွားလာေသာ စာအုပ္ ကို ဖတ္လက္စတစ္၀က္တစ္ ပ်က္ႏွင္႕ တျခားသူတစ္ဦးက လာဆဲြသြားေၾကာင္း သိရေသာ အခါ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ မထား ႏုိင္ဘဲ ေအာ္ဟစ္လုိက္မိသည္။
“မင္းကို ငါေျပာထားသား ပဲကြ။ စာအုပ္ငွားရင္ ငါ လက္မွတ ္ထိုးထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ စာအုပ္ငွားပါလုိ့။ အခုဟာက သူမ်ားဆီက ငွားလာရတာ၊ ေပ်ာက္ရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ”
“မေပ်ာက္ေစရပါဘူး။ နက္ျဖန္ခါ သြားေတာင္းေပးမယ္”
ထုိစဥ္ ဦးျမေဖ၏ အိမ္ထဲသုိ႔ အရပ္ပုပု၊ အသားညိဳညိဳႏွင့္ ေဒါင္လြန္းဆုိေသာ ကခ်င္အမ်ဳိးသား တစ္ဦး ၀င္လာသည္။ သူတုိ႔ ဌာန၌ အမႈထမ္း ေနေသာ အလုပ္သမားေခါင္း တစ္ဦးျဖစ္၍ ေမာင္စိုးမုိး ေကာင္းေကာင္း သိသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေဒါင္လြန္းသည္ ထံုးစံအတုိင္း ပ်ာေလာင္ခတ္ေသာ အမူအရာ၊ စူးရွရွ၀ဲတဲ တဲအသံျဖင့္ပင္ ဦးျမေဖသို႔ ေျပာလုိက္သည္။
“ဆရာ ျခင္ေထာင္ဇာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးပါ။ အခု အိမ္မွာ ဆရာသိတဲ့ အတုိင္း ျခင္ေထာင္ မရွိဘဲ အိပ္ေနရတယ္။ဟိုျခင္ေထာင္က ဘယ္လုိမွ ျပန္လုပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး”
ဦးျမေဖသည္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ၍ စိတ္ပ်က္ေသာ အမူ အရာျဖင့္ ေခါင္းကို ကုတ္ဖြလုိက္ၿပီး ညည္းညဴလုိက္သည္။
“မင္းကြာ ဘာလုိ႔ အခုမွ လာေျပာရတာလဲ။ျခင္ေထာင္စ သံုးစပါတာက ခဲြတမ္းခ်ေပး လုိက္ၿပီကြ။ ေစာေစာက လာေျပာပါေတာ့ကြာ”
ေဒါင္လြန္းသည္ မ်က္စိေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ႏွင့္ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ “ညဆုိ ျခင္သိပ္ကိုက္တာ ဆရာ၊ ကေလးေတြဆုိ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ႏုိင္ဘူး”ဟုသာ ေျပာျပ တတ္ဟန္ တူသည္။
သူ႔အျဖစ္ကလည္း စိတ္မေကာင္းစရာ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ရက္ခန္႔က အလုပ္သမား တန္းလ်ားရွိ သူ႔အခန္းေပၚသို႔ ေညာင္ပင္ လဲက်၍ အခန္းပိၿပိဳ ပ်က္စီးသြားသည္။ သစ္ပင္လဲ သည္မွာ အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ေပ။ တန္းလ်ားႏွင့္ လြတ္ေသာ ကိုင္းမ်ားကို ခုတ္၍ မီးဆုိက္ၾကေသာေၾကာင့္ တန္းလ်ားေပၚ မိုးထြက္ေနေသာ ကိုင္းမ်ားသာ ေညာင္ပင္တြင္ က်န္ေနခဲ့ၿပီး ဟိုဘက္သည္ဘက္ အေလး မညီေတာ့သည့္ ၾကားထဲေညာင္ပင္ ေျခရင္း အမိႈက္မ်ား မီးပံု၍ ႐ိႈ႔ေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ ပင္ရင္း၌ သစ္ေခါင္း ႀကီးျဖစ္ကာ မဟန္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၿပိဳလဲရျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။ ထုိအခ်ိန္က ညသန္းေခါင္ေက်ာ္၍ သူတုိ႔ သားအမိ သား အဖအားလံုး အိပ္ေမာ က်ေနၾကသည္။ ေညာင္ပင္၏ကိုင္း ႀကီးတစ္ခုသည္ သြပ္မိုးကို ေဖာက္၊ တန္းမ်ားကို ခ်ဳိးၿပီး ေဒါင္လြန္း၏ ဇနီး ျဖစ္သူကို ပြဲခ်င္းၿပီး အသက္ထြက္သြားေစ သည္။ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေဒါင္လြန္းမွာမူ ကုသုိလ္ ကံေကာင္းသည္ ဟုပင္ ဆုိရေပမည္။ အပြန္းအပဲ့ အနည္းငယ္ရသည္မွာ တစ္ပါး ဘာမွမျဖစ္ၾက။
မိန္းမ ကြယ္လြန္သြား၍ ၀မ္းနည္းေနရေသာ ေဒါင္လြန္း အတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာ တစ္ခုမွာ သူတုိ႔ မိသားစု ႏွစ္အေတာ္ၾကာ သံုးလာခဲ့ေသာ ပိတ္ျခင္ေထာင္ႀကီးသည္ ေညာင္ကိုင္း ပိစဥ္က အစိတ္စိတ္ အျမႊာျမႊာ စုတ္ၿပဲသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ေဒါင္လြန္းအေၾကာင္း သိထားရေသာ ေမာင္စိုးမိုးႏွင့္ ဦးျမ ေဖတုိ႔သည္ ငိုင္ေနမိသည္။
“ခက္တာပဲ ေဒါင္လြန္းရာ ခဲြတမ္း စာရြက္ေတြက ေ၀ၿပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့ ျပန္ေတာင္းလုိ႔လည္း မေကာင္းဘူးကြာ”
ဦးျမေဖသည္ တကယ္တမ္း လုိအပ္ေနေသာသူ တစ္ဦးအား အကူအညီ ေပးရန္ အခြင့္အေရး ရွိသည့္ ၾကားမွ မကူညီ လုိက္ႏုိင္ျခင္း အတြက္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ေနဟန္ ရွိသည္။
ေမာင္စိုးမိုးသည္ ျခင္ကိုက္ေသာေၾကာင့္ မအိပ္ႏုိင္ ရွာၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ဒုကၡကို ေတြ႔ျမင္လုိက္မိၿပီး စာနာ စိတ္ ၀င္လာသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံမွ လာေသာ ဧည့္သည္ မ်ားထက္ ေဒါင္လြန္း၏ ကေလးမ်ားသည္ ျခင္ေထာင္ လုိအပ္ေနၿပီ မဟုတ္ေလာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔အား ေမာ္ၾကည့္ေနေသာ ဦးျမေဖအား ခဲြတမ္း စာရြက္ကို ျပန္ေပးလုိက္ရင္း
“ကဲ သူ႔ကိုသာ ေပးလုိက္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ပါလာမွပဲ ယူေတာ့မယ္”
_ _ _
တစ္ေန့တြင္ ေမာင္စိုးမိုး အလုပ္မွ ေမာေမာပန္းပန္း ျပန္လာၿပီး သူဖတ္ရန္ ငွားထား ေသာ စာအုပ္ကိုရွာသည္။ ထားေသာေနရာ၌ မေတြ႔ရ၍ မေခ်ာစုအား ေမးရာ မီးဖိုထဲမွ ထမင္းခ်က္ေနေသာ ဇနီးျဖစ္ သူက
“ရီရီလာၿပီး ငွားသြားတယ္ အစ္ကိုရဲ႔”
ေမာင္စိုးမုိးသည္ ေဒါပြ သြားမိသည္။ သူဖတ္ခ်င္လြန္း၍ မရမက ငွားလာေသာ စာအုပ္ ကို ဖတ္လက္စတစ္၀က္တစ္ ပ်က္ႏွင္႕ တျခားသူတစ္ဦးက လာဆဲြသြားေၾကာင္း သိရေသာ အခါ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ မထား ႏုိင္ဘဲ ေအာ္ဟစ္လုိက္မိသည္။
“မင္းကို ငါေျပာထားသား ပဲကြ။ စာအုပ္ငွားရင္ ငါ လက္မွတ ္ထိုးထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ စာအုပ္ငွားပါလုိ့။ အခုဟာက သူမ်ားဆီက ငွားလာရတာ၊ ေပ်ာက္ရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ”
“မေပ်ာက္ေစရပါဘူး။ နက္ျဖန္ခါ သြားေတာင္းေပးမယ္”
“သြားေတာင္းတာကေတာ့ မင္းေျပာမွလားကြ။ သူမ်ား စာအုပ္ဆုိ မငွားပါနဲ႔ ဆုိတာ ငါမင္းကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမွာလဲ။အမွတ္ကို မရွိဘူး”
“ကေလးက တစ္ဖက္ ထမင္း ခ်က္ေနတာနဲ႔ ထြက္မၾကည့္အားဘူး ရွင္ေရ”
“ဒါျဖင့္ မင္းကို အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဆုိၿပီး အိမ္မွာ ရွိေနတာ အပိုပဲေပါ့ကြ”
“တစ္ခါတည္း သူ႔စာအုပ္ေလး ငွားလုိက္မိတာနဲ႔ ကမၻာႀကီး ဖ်က္တဲ့ အျပစ္ႀကီး က်ေနတာပဲ။ စာအုပ္ကို ဒီေလာက္ ျမတ္ႏုိးေနရင္ ဘာလို႔ မိန္းမ ယူ ထားေသးလဲ”
အထက္အရာရွိႏွင့္ မေျပ မလည္ ကိစၥေလး တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညဴး လာေသာ ေမာင္စိုးမိုးကလည္း နဂိုကမွ စိတ္က လက္တစ္ ဆစ္ဆုိေတာ့ ေဒါသစိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္း မရသည့္ အခ်ိန္ ဇနီး ျဖစ္သူ မေခ်ာစုကလည္း တစ္ေန႔လံုး ကေလးႏွင့္ နပမ္းလံုးရင္းက ထင္းစိုမ်ားႏွင့္ ထမင္းခ်က္ ေနရ၍ မ်က္ရည္တရႊဲရႊဲ ႏွင့္ ေဒါပြေနသည့္ အခုိက္။ ထိပ္တိုက္ လာတုိးမိၾကၿပီး ဘာမဟုတ္သည့္ စာအုပ္ ကိစၥေလးကို အေၾကာင္းျပဳကာ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး စကား အေျခ အတင္ ေျပာမိၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားတို႔ ထံုးစံ အတုိင္း တစ္ဦးကို တစ္ဦး အျပစ္မ်ား ရွာႀကံ၍ နာနာ ၾကည္းၾကည္း စြဲခ်က္တင္ၾက သည္။ ေဒါသ ထြက္ေနၾကသူ မ်ားပီပီ မစဥ္းစားၾကေတာ့ဘဲ စကားတစ္လံုး အတင္စီး မခံစတမ္း စကား စစ္ထုိးၾကရာမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ စိတ္ဆုိးျခင္း၏ အထြတ္အထိပ္သို့ ေရာက္လာၾကၿပီး
“ကဲ ေတာ္ဆုိ ေတာ္ကြာ။ ငါ လက္ပါမိလိမ့္မယ္”
“႐ိုက္ပါ သတၲိရွိရင္ လုပ္ေပါ့၊ ေယာက်္ားတန္မဲ့ လက္အားကိုးလုိ႔”
“ကဲကြာ ကဲကြာ”
“သတ္ပါ သတ္ပါ ေသေအာင္ သတ္စမ္းပါ။ မိန္းမဆိုတာ ႐ိုက္ရေအာင္ ယူထားတာ ပဲဟာ ဟင့္ဟင့္” ဟု မ်က္ရည္ က်ရျခင္းျဖင့္ အဆံုး သတ္သြားေလေတာ့သည္။
ရန္ပြဲႀကီး ျပီးသြားေသာ အခါ ေဒါသ မေျပေသးေသာ ေမာင္စိုးမိုးသည္ ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ တစ္ပတ္ေလွ်ာက္ သြားလုိက္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေသြးေအးသြားၿပီး စိတ္ေျပေလာက္ေသာ အခါမွ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
သူ႔ဇနီး မေခ်ာစုသည္ သားေရ ေသတၲာ တစ္လံုးထဲသုိ႔ သူႏွင့္ ကေလး အ၀တ္အစားမ်ားကို ဗီ႐ိုထဲမွ ခဲြထုတ္ၿပီး ထည့္ေနသည္ကို ေတ႔ြရေတာ့
“ဒါက ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ”
မေခ်ာစုက မေက်ခ်မ္း ေသးေသာ အသံျဖင့္
“ကိုယ့္မိန္းမကိုမွ မသနား တတ္တဲ့ လူနဲ႔ အတူ မေနခ်င္ေတာ့လုိ့ သြားေတာ့မလုိ႔”
“ဘယ္ကို သြားမွာလဲ”
“ဦးႀကီးတုိ႔ ဆီကို နက္ျဖန္ ရထားနဲ႔ သြားမယ္”
“မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီးပလား”
“ၿပီးၿပီ”
“မျပင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား”
“ဗူးဆုိ ဖ႐ံုမသီးဘူး”
ေမာင္စိုးမိုး၏ ေယာက်္ား မာနကေလးကလည္း ေခါင္းေထာင္ ထလာျပန္သည္။
“ေအာင္မယ္၊ ငါက နင့္အတြက္ ေျပာေနတာ။ ဒီလုိ ဆုိလည္း ၿပီးတာပဲ”
“ကေလးက တစ္ဖက္ ထမင္း ခ်က္ေနတာနဲ႔ ထြက္မၾကည့္အားဘူး ရွင္ေရ”
“ဒါျဖင့္ မင္းကို အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဆုိၿပီး အိမ္မွာ ရွိေနတာ အပိုပဲေပါ့ကြ”
“တစ္ခါတည္း သူ႔စာအုပ္ေလး ငွားလုိက္မိတာနဲ႔ ကမၻာႀကီး ဖ်က္တဲ့ အျပစ္ႀကီး က်ေနတာပဲ။ စာအုပ္ကို ဒီေလာက္ ျမတ္ႏုိးေနရင္ ဘာလို႔ မိန္းမ ယူ ထားေသးလဲ”
အထက္အရာရွိႏွင့္ မေျပ မလည္ ကိစၥေလး တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညဴး လာေသာ ေမာင္စိုးမိုးကလည္း နဂိုကမွ စိတ္က လက္တစ္ ဆစ္ဆုိေတာ့ ေဒါသစိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္း မရသည့္ အခ်ိန္ ဇနီး ျဖစ္သူ မေခ်ာစုကလည္း တစ္ေန႔လံုး ကေလးႏွင့္ နပမ္းလံုးရင္းက ထင္းစိုမ်ားႏွင့္ ထမင္းခ်က္ ေနရ၍ မ်က္ရည္တရႊဲရႊဲ ႏွင့္ ေဒါပြေနသည့္ အခုိက္။ ထိပ္တိုက္ လာတုိးမိၾကၿပီး ဘာမဟုတ္သည့္ စာအုပ္ ကိစၥေလးကို အေၾကာင္းျပဳကာ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး စကား အေျခ အတင္ ေျပာမိၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားတို႔ ထံုးစံ အတုိင္း တစ္ဦးကို တစ္ဦး အျပစ္မ်ား ရွာႀကံ၍ နာနာ ၾကည္းၾကည္း စြဲခ်က္တင္ၾက သည္။ ေဒါသ ထြက္ေနၾကသူ မ်ားပီပီ မစဥ္းစားၾကေတာ့ဘဲ စကားတစ္လံုး အတင္စီး မခံစတမ္း စကား စစ္ထုိးၾကရာမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ စိတ္ဆုိးျခင္း၏ အထြတ္အထိပ္သို့ ေရာက္လာၾကၿပီး
“ကဲ ေတာ္ဆုိ ေတာ္ကြာ။ ငါ လက္ပါမိလိမ့္မယ္”
“႐ိုက္ပါ သတၲိရွိရင္ လုပ္ေပါ့၊ ေယာက်္ားတန္မဲ့ လက္အားကိုးလုိ႔”
“ကဲကြာ ကဲကြာ”
“သတ္ပါ သတ္ပါ ေသေအာင္ သတ္စမ္းပါ။ မိန္းမဆိုတာ ႐ိုက္ရေအာင္ ယူထားတာ ပဲဟာ ဟင့္ဟင့္” ဟု မ်က္ရည္ က်ရျခင္းျဖင့္ အဆံုး သတ္သြားေလေတာ့သည္။
ရန္ပြဲႀကီး ျပီးသြားေသာ အခါ ေဒါသ မေျပေသးေသာ ေမာင္စိုးမိုးသည္ ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ တစ္ပတ္ေလွ်ာက္ သြားလုိက္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေသြးေအးသြားၿပီး စိတ္ေျပေလာက္ေသာ အခါမွ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
သူ႔ဇနီး မေခ်ာစုသည္ သားေရ ေသတၲာ တစ္လံုးထဲသုိ႔ သူႏွင့္ ကေလး အ၀တ္အစားမ်ားကို ဗီ႐ိုထဲမွ ခဲြထုတ္ၿပီး ထည့္ေနသည္ကို ေတ႔ြရေတာ့
“ဒါက ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ”
မေခ်ာစုက မေက်ခ်မ္း ေသးေသာ အသံျဖင့္
“ကိုယ့္မိန္းမကိုမွ မသနား တတ္တဲ့ လူနဲ႔ အတူ မေနခ်င္ေတာ့လုိ့ သြားေတာ့မလုိ႔”
“ဘယ္ကို သြားမွာလဲ”
“ဦးႀကီးတုိ႔ ဆီကို နက္ျဖန္ ရထားနဲ႔ သြားမယ္”
“မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီးပလား”
“ၿပီးၿပီ”
“မျပင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား”
“ဗူးဆုိ ဖ႐ံုမသီးဘူး”
ေမာင္စိုးမိုး၏ ေယာက်္ား မာနကေလးကလည္း ေခါင္းေထာင္ ထလာျပန္သည္။
“ေအာင္မယ္၊ ငါက နင့္အတြက္ ေျပာေနတာ။ ဒီလုိ ဆုိလည္း ၿပီးတာပဲ”
0 comments:
Post a Comment