သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ပ်ံသန္းေနေသာ ငွက္တစ္ေကာင္ဟု ထင္ေယာင္ ထင္မွား ထင္ေနေပ လိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကမူ သနားစရာ အေတာင္ က်ဳိးေနေသာ ငွက္တစ္ေကာင္ ဟုသာ ျမင္ေနမိေလသည္။ ဘယ္လိုမွ ပ်ံသန္းေနသည္ဟု မထင္ႏိုင္။ ပ်ံသန္းႏုိင္ရန္ အနည္းဆံုး သန္မာေသာ အေတာင္ပံ တစ္စံုေတာ့ ရွိရေပလိမ့္မည္။ ခုေတာ့ သူ႔မွာ ေတာင္ပံလည္း မရွိ။ ပ်ံသန္းႏုိင္ေသာ အတတ္ပညာ လည္းမရွိ။ သည္သို႔ေသာ အေျခခံႏွင့္ မည္သို႔ ပ်ံသန္းေလမည္လဲ။
သူကား . . .
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ သို႔မဟုတ္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ သူေတြထဲက သာမန္တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔တဓူ၀ ေတြ႔ျမင္ရႏုိင္ေသာ ဘာမွ မထူးျခားသည့္ သူတစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ရပ္တည္ခ်က္ မရွိ။ ေလာကအျမင္ နတၴိ။ ေလွာ္တက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အရံသင့္ ျပင္ဆင္ကာ ဘ၀ကို ေလွာ္ခတ္ဖုိ႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အားထုတ္ ေနရသူသာ ျဖစ္သည္။
ေဂ်ဖူးခ်စ္က ဟစ္တလာ့ ရွပ္နက္ တပ္သားေတြကို သူတုိ႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးတစ္စက္မွ် မရွိ။ ဟင္းခ်ဳိေရက်ဲသာ ရွိသည္ဟု ေနာက္ဆံုး ေရးခဲ့ေသာ ႀကိဳးစင္ေပၚက မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ေရးသားခဲ့ဖူးသည္။ သူေရာ အဲသလုိမ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ အံ့ၾသဖုိ႔ေတာ့ အေကာင္းသား။ ဟင္းခ်ဳိေရက်ဲႏွင့္ သူအသက္ ရွင္ႏုိင္တာကို ျဖစ္သည္။ တပ္နီေတာ္ေတြ ဂ်ာမဏီ နယ္စပ္ကို ေရာက္ေန ၿပီလား။ သူတုိ႔ေလသံ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြားေတာ့သည္။ စားၿပီးပလား ရာသီဥတုက ေအးတယ္ေနာ္။အာလာပ သလႅာပေတြ ေျပာလာၿပီ။တပ္နီေတာ္ေတြ ဘာလင္ ၿမိဳ႔အနား ေရာက္ၿပီလား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က စိတ္ပါလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။အထက္က အမိန္႔ ဆုိေတာ့လည္း ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို ဘယ္လုိ ဆက္ဆံခဲ့တယ္ ဆုိတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိပါတယ္။ေက်ရာေက်ေၾကာင္း ေတာင္းပန္ခ်င္သည့္ ပံုစံေတြ ျဖစ္လာသည္။
သူ႔စီးပြားေရး အေျခအေန အေပၚ မူတည္ၿပီး ေအာက္က်ဳိ႔ ပ်ပ္၀ပ္ဖုိ႔ ဘယ္ေသာ အခါမွ ဦးေလးတတ္သူ မဟုတ္ေပ။သူ႔မွာ မူရယ္လုိ႔ မရွိ။မူရွိသည္ဆုိလွ်င္ အခ်ိန္အခါ မေရြး ပံုသြင္းရႏိုင္သည့္မူသာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ မူဆုိတာႀကီးကို သူ၏ အက်ဳိးစီးပြား အတက္အက်ကသာ ပဲ့ကိုင္ႏုိင္စြမ္း ရွိေလသည္။ ရပ္တည္ခ်က္ ဆုိတာ က်ေတာ့ေကာ။
ဟစ္တလာက မူဆုိလီနီ႔ကို ေျပာေသာ စကား တစ္ခြန္းက သူႏွင့္ကြက္တိ က်ေလသည္။ မူဆုိလီနီ ရွိတဲ့အရပ္မွာ ေအာင္ပြဲရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ပြဲရွိတဲ့ အရပ္မွာ မူဆိုလီနီ ရွိတာ။ သူလည္း အဲသလုိမ်ဳိးပါပဲ။ ေအာင္ပြဲရွိရာဘက္တြင္ သူအၿမဲတမ္း ရပ္တည္ေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသည္။ သူ႔၀န္းက်င္က သူ႔ကိုစာဖတ္သည္ ဟု အထင္ေရာက္ေအာင္ ေနထုိင္ျပဳမူ တတ္သည္။ အမွန္ေတာ့ သူစာဖတ္သည္က စာကို အျမတ္တႏိုး ခ်စ္ခင္၍၊ စာကို မဖတ္ရ မေနႏိုင္ေအာင္ စာဖတ္ ၀ါသနာ ႀကီး၍ မဟုတ္ေပ။ စာဖတ္သည္ဟု လူအထင္အျမင္ ႀကီးေစရန္ စာကို အေပၚယံ ရွပ္ဖတ္သူျဖစ္သည္။ ဧည့္ခန္းမွာ ထူေပ့ထဲ ေပ့ဆုိေသာ စာအုပ္ႀကီးေတြကို အစီအရီ ခင္းက်င္း ျပသထားေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ထဲက သင္ခန္းစာမ်ား၊ အားက်အတု ယူသင့္သည္မ်ား စိတ္ႏွလံုး ညြတ္ေပ်ာင္း ေစေသာရသမ်ား သူ႔ရင္ထဲသုိ႔ မေရာက္။စာေရးဆရာမ်ား၊ စာဖတ္သမားမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေသာ အခါ ေနာက္ဆံုးထုတ္ စာအုပ္ကို သူဖတ္ၿပီးၿပီဟု ေျပာႏုိင္ရန္ စာဖတ္သူသာ ျဖစ္သည္။စာဖတ္သမား အုပ္စုထဲ ၀င္ဆန္႔႐ံု စာဖတ္သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာေဖျမင့္ကေတာ့ စာပကာသန သမားဟု စာဖတ္သမားမ်ား၏ မွတ္စုမ်ား စာအုပ္တြင္ ေရးခဲ့ဖူးသည္။
သူတုိ႔ စာဖတ္ပံုကို အလဟႆအခ်ိန္ ျဖဳန္းျခင္းဟု ဆရာေဖျမင့္က ဆက္ၿပီး မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။ အကန္းႏွင့္ အၿမံဳတြင္ သူတုိ႔က အၿမံဳအမ်ဳိးအစား ျဖစ္သတဲ့။ စာဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ သူတုိ႔မွာ ဘာတစ္ခုမွ တုိးတက္ မလာသလုိ က်န္သူေတြ အေပၚလည္း ဘာမွ အက်ဳိးမျပဳေသာ သူမ်ား။ ဟန္ေရးျပသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသတဲ့။ စာေရးဦးမယ္ ေျပာေနသည္မွာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ခုထိ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ ေျမာက္ေအာင္ မေရးႏုိင္ေသး။ အမွန္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ဘာတစ္ခုမွ ရွင္းရွင္းလင္း လင္းမရွိ။ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ခ်ည္းသာ။ ဤလုိ ဦးေခါင္းပိုင္ရွင္က မည္သုိ႔ စာေရး၍ ရမည္နည္း။မိမိ ဘယ္ကို၏ သြားခ်င္သည္ဟု အတိအက် မသိသူ၏ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ ဦးတည္ရာ မရွိ။ေျခဦးတည့္ရာ သြားေနသူသည္ ရသေျမာက္ စာတစ္ပုဒ္ကို မည္သည့္ ေလာကအျမင္ႏွင့္။ စာဖတ္သူ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေရးႏုိင္ပါမည္လဲ။ ဒါက သူ႔ျပႆနာသာ ျဖစ္သည္။
အမ်ားႏွင့္ ဆုိင္ေသာ ျပႆနာက စာဖတ္သမားေတြၾကားထဲ အာေဘာင္အာ ရင္းသန္သန္ အရွက္မရွိ တလဲြ ေျပာၾကားခ်က္ေတြ ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုႀကီးက သူ႔ကို ကြယ္ရာမွာ ဒုတိယအုိင္ဗင္ဟု ေခၚဆုိေလ့ ရွိၾကသည္။စာေရး ဆရာႀကီးေတာ္ စတိြဳင္း၏ Ivan the Fool ၀တၴဳကို ရည္ညႊန္းျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ သူသည္ ေနရာဌာန မသိသူ၊ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္မသိသူသာ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶက သူမုိက္အဂၤါႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖြင့္ဆုိရာတြင္ အလြန္ပင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိလွသည္။
ျမတ္ဗုဒၶက မည္သို႔ ဖြင့္ဆုိခဲ့ပါသနည္း။
ရဟန္းတုိ႔ သူမုိက္တုိ႔သည္ ဤႏွစ္မ်ဳိးတည္း။ အဘယ္ႏွစ္မ်ဳိးတုိ႔နည္း ဟူမူ (၁) မိမိသုိ႔ မက်ေရာက္ေသာ တာ၀န္ကို ေဆာင္ရြက္ေသာ သူသည္လည္းေကာင္း၊ (၂) မိမိသုိ႔ က်ေရာက္ေသာ တာ၀န္ကို မေဆာင္ရြက္ေသာ သူသည္လည္းေကာင္း ဤႏွစ္မ်ဳိးတုိ႔တည္း။ ဗာလ၀ဂ္မွာ ဤသို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္။ သူကား ပထမ အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ မိမိ ေဆာင္ရြက္ရန္ မဟုတ္ေသာ မိမိ ေဆာင္ရြက္ခြင့္လည္း မရွိေသာ၊အလုပ္ တာ၀န္ကို အတင္းအဓမၼ ၀င္ေရာက္ ယူငင္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ၿပီးေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ ေအာင္ျမင္ ထေျမာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သူလည္း မဟုတ္ေပ။ ရန္ကုန္ စာအုပ္တုိက္ ႀကီးမ်ားက ေျပာျပေသာ သူ၏ တစ္ဖက္စာမ်က္ႏွာကား ရယ္ရႊင္ဖြယ္ အတိပင္။ စာအုပ္တုိက္ႀကီး မ်ားသုိ႔ မၾကာခဏ ၀င္ထြက္ရင္း စာအုပ္ တုိက္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ ျပဳမူ ဆက္ဆံတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၀ယ္ယူေသာ စာအုပ္မွာ အတင္း လက္မွတ္ထိုး ခိုင္းတတ္သည္။
အမွတ္တရပါ။ ဘာညာသာရကာႏွင့္ ဆုိေတာ့လည္း အားနာပါးနာ ထုိးေပးလုိက္ၾကသည္။ ထံုးစံေတာ့ မဟုတ္။ ေမတၲာ လက္ေဆာင္ေပးသည္ မဟုတ္ပါပဲ။လက္မွတ္ ထိုးေပးလုိက္ရတာမ်ဳိး စာအုပ္တုိက္ရွင္ ကႀကံဳဖူးမည္ မထင္။ သို႔ေသာ္ ဘာတတ္ႏုိင္မည္လဲ။ ၀ယ္သူ အၿမဲမွန္သည္ ဆုိေသာ ထံုးႏွလံုး မူရေတာ့သည္။လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ႀကံဳၾကလွ်င္ ဘယ္တုိက္က ဘယ္သူ ႏွင့္ဘယ္လုိရင္းႏွီး တာဟု အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာျပေတာ့သည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႔ဘက္က သိေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တစ္ဘက္က သူ႔ကို သိရွိျခင္းမဟုတ္။ သိရွိသည္ ဆုိလွ်င္လည္း ေရာင္းသူႏွင့္ ၀ယ္သူ သိရွိျခင္းမ်ဳိး သာျဖစ္သည္။ သူကား ေလးစားေလာက္ေသာ စာေရးဆရာလည္း မဟုတ္။ စာေပ ပညာရွင္လည္း မဟုတ္။ စာအုပ္တုိက္ႀကီးမ်ား၏ စာအုပ္ စီစဥ္ ေပးသူလည္း မဟုတ္။ ယုတ္စြအဆံုး အႀကံဥာဏ္ ေပးႏုိင္သူလည္း မဟုတ္။ မခက္ဘူးလား။ သူကား ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနေသာ ဘ၀င္ခပ္ျမင့္ျမင့္စာ အနည္းငယ္ ဖတ္သူသာ ျဖစ္သည္။ထုိ႔ထက္ မပိုေပ။
တစ္ခါက စာအုပ္တိုက္ႀကီး တစ္ခု၏ ပိုင္ရွင္ႏွင့္ သူစကား ေျပာေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ ေနာက္ဖက္မွာ ရွိသည္။သူက တရင္းတႏွီးအမူ အရာႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ္လည္း စာအုပ္ တုိက္ရွင္က ဇေ၀ဇ၀ါ။အလုိက္သင့္ အလ်ားသင့္ ျပန္ေျပာ ေနရေၾကာင္း သူ႔အမူအရာက သိသာ ေနသည္။ သူထြက္သြားေတာ့မွ စာအုပ္တုိက္ ရွင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခပ္တုိးတိုး လွမ္းေမးသည္။ သူက ဘယ္သူလဲဗ် ဟူ၏။ သူ အဲသလုိ အမ်ဳိးအစားပင္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး တေလးတစား ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ေပ။သူက တစ္ဖက္ သတ္သိေနျခင္းမ်ဳိးပင္။ နာမည္ထင္ရွားေသာ စာအုပ္တုိက္ပိုင္ရွင္မ်ား၊ စာေပေလာကသားတုိ႔ ႏွင့္သူ သိသည္ ဆုိတာမ်ဳိး အထင္ခံခ်င္သည္။ ဒါက သူ၏ အႀကီးမားဆံုး ရည္ရြယ္ခ်က္ပင္။
ထုိေၾကာင့္ သူစာဖတ္သည္လားဟု ေတြးခ်င္စရာပင္။သူကဘယ္အခါျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုး ထုတ္စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္း ေတာ့ သိေနတတ္သည္။ သိေအာင္လည္း အားထုတ္သည္။ သူက မဂၢဇင္းဖတ္သူ မဟုတ္၍ မဂၢဇင္းထဲ ပါၿပီးေနာက္မွ ျပန္ၿပီး စုစည္းပံုႏွိပ္ေသာ အခါမွ သူဖတ္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ စာေပလက္ရာေတြ ဆုိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေနာက္က် ဖတ္ရတာ မ်ဳိးလည္း ရွိသည္။ သူ႔မွာေတာ့ တေပြ႔ ပိုက္ပိုက္ ႏွင့္။ဟန္ေရးျပျခင္း၌ ႏွစ္ရွည္လမ်ား၊ အသား က်သြားေသာအခါ ဟန္ေရးျပျခင္းသည္ပင္လွ်င္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အမူအရာ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ သူကား သူ႔ကိုယ္သူ ပ်ံသန္းေနသည္ဟု ထင္ေနေလသည္။ အမွန္ေတာ့ သူသည္ ပ်ံသန္း ေနျခင္းမဟုတ္ေပ။ ထြက္ေျပး ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ လူ႔ေဘာင္၀န္းက်င္မွ သူဖတ္ခဲ့ေသာစာအုပ္ ေတြထဲက ၿပီးေတာ့ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာထဲက အဆံုးမဲ့ ေျပးေနသူသာ ျဖစ္သည္။
သူကား . . .
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ သို႔မဟုတ္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ သူေတြထဲက သာမန္တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔တဓူ၀ ေတြ႔ျမင္ရႏုိင္ေသာ ဘာမွ မထူးျခားသည့္ သူတစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ရပ္တည္ခ်က္ မရွိ။ ေလာကအျမင္ နတၴိ။ ေလွာ္တက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အရံသင့္ ျပင္ဆင္ကာ ဘ၀ကို ေလွာ္ခတ္ဖုိ႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အားထုတ္ ေနရသူသာ ျဖစ္သည္။
ေဂ်ဖူးခ်စ္က ဟစ္တလာ့ ရွပ္နက္ တပ္သားေတြကို သူတုိ႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးတစ္စက္မွ် မရွိ။ ဟင္းခ်ဳိေရက်ဲသာ ရွိသည္ဟု ေနာက္ဆံုး ေရးခဲ့ေသာ ႀကိဳးစင္ေပၚက မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ေရးသားခဲ့ဖူးသည္။ သူေရာ အဲသလုိမ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ အံ့ၾသဖုိ႔ေတာ့ အေကာင္းသား။ ဟင္းခ်ဳိေရက်ဲႏွင့္ သူအသက္ ရွင္ႏုိင္တာကို ျဖစ္သည္။ တပ္နီေတာ္ေတြ ဂ်ာမဏီ နယ္စပ္ကို ေရာက္ေန ၿပီလား။ သူတုိ႔ေလသံ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြားေတာ့သည္။ စားၿပီးပလား ရာသီဥတုက ေအးတယ္ေနာ္။အာလာပ သလႅာပေတြ ေျပာလာၿပီ။တပ္နီေတာ္ေတြ ဘာလင္ ၿမိဳ႔အနား ေရာက္ၿပီလား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က စိတ္ပါလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။အထက္က အမိန္႔ ဆုိေတာ့လည္း ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို ဘယ္လုိ ဆက္ဆံခဲ့တယ္ ဆုိတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိပါတယ္။ေက်ရာေက်ေၾကာင္း ေတာင္းပန္ခ်င္သည့္ ပံုစံေတြ ျဖစ္လာသည္။
သူ႔စီးပြားေရး အေျခအေန အေပၚ မူတည္ၿပီး ေအာက္က်ဳိ႔ ပ်ပ္၀ပ္ဖုိ႔ ဘယ္ေသာ အခါမွ ဦးေလးတတ္သူ မဟုတ္ေပ။သူ႔မွာ မူရယ္လုိ႔ မရွိ။မူရွိသည္ဆုိလွ်င္ အခ်ိန္အခါ မေရြး ပံုသြင္းရႏိုင္သည့္မူသာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ မူဆုိတာႀကီးကို သူ၏ အက်ဳိးစီးပြား အတက္အက်ကသာ ပဲ့ကိုင္ႏုိင္စြမ္း ရွိေလသည္။ ရပ္တည္ခ်က္ ဆုိတာ က်ေတာ့ေကာ။
ဟစ္တလာက မူဆုိလီနီ႔ကို ေျပာေသာ စကား တစ္ခြန္းက သူႏွင့္ကြက္တိ က်ေလသည္။ မူဆုိလီနီ ရွိတဲ့အရပ္မွာ ေအာင္ပြဲရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ပြဲရွိတဲ့ အရပ္မွာ မူဆိုလီနီ ရွိတာ။ သူလည္း အဲသလုိမ်ဳိးပါပဲ။ ေအာင္ပြဲရွိရာဘက္တြင္ သူအၿမဲတမ္း ရပ္တည္ေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသည္။ သူ႔၀န္းက်င္က သူ႔ကိုစာဖတ္သည္ ဟု အထင္ေရာက္ေအာင္ ေနထုိင္ျပဳမူ တတ္သည္။ အမွန္ေတာ့ သူစာဖတ္သည္က စာကို အျမတ္တႏိုး ခ်စ္ခင္၍၊ စာကို မဖတ္ရ မေနႏိုင္ေအာင္ စာဖတ္ ၀ါသနာ ႀကီး၍ မဟုတ္ေပ။ စာဖတ္သည္ဟု လူအထင္အျမင္ ႀကီးေစရန္ စာကို အေပၚယံ ရွပ္ဖတ္သူျဖစ္သည္။ ဧည့္ခန္းမွာ ထူေပ့ထဲ ေပ့ဆုိေသာ စာအုပ္ႀကီးေတြကို အစီအရီ ခင္းက်င္း ျပသထားေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ထဲက သင္ခန္းစာမ်ား၊ အားက်အတု ယူသင့္သည္မ်ား စိတ္ႏွလံုး ညြတ္ေပ်ာင္း ေစေသာရသမ်ား သူ႔ရင္ထဲသုိ႔ မေရာက္။စာေရးဆရာမ်ား၊ စာဖတ္သမားမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေသာ အခါ ေနာက္ဆံုးထုတ္ စာအုပ္ကို သူဖတ္ၿပီးၿပီဟု ေျပာႏုိင္ရန္ စာဖတ္သူသာ ျဖစ္သည္။စာဖတ္သမား အုပ္စုထဲ ၀င္ဆန္႔႐ံု စာဖတ္သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာေဖျမင့္ကေတာ့ စာပကာသန သမားဟု စာဖတ္သမားမ်ား၏ မွတ္စုမ်ား စာအုပ္တြင္ ေရးခဲ့ဖူးသည္။
သူတုိ႔ စာဖတ္ပံုကို အလဟႆအခ်ိန္ ျဖဳန္းျခင္းဟု ဆရာေဖျမင့္က ဆက္ၿပီး မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။ အကန္းႏွင့္ အၿမံဳတြင္ သူတုိ႔က အၿမံဳအမ်ဳိးအစား ျဖစ္သတဲ့။ စာဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ သူတုိ႔မွာ ဘာတစ္ခုမွ တုိးတက္ မလာသလုိ က်န္သူေတြ အေပၚလည္း ဘာမွ အက်ဳိးမျပဳေသာ သူမ်ား။ ဟန္ေရးျပသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသတဲ့။ စာေရးဦးမယ္ ေျပာေနသည္မွာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ခုထိ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ ေျမာက္ေအာင္ မေရးႏုိင္ေသး။ အမွန္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ဘာတစ္ခုမွ ရွင္းရွင္းလင္း လင္းမရွိ။ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ခ်ည္းသာ။ ဤလုိ ဦးေခါင္းပိုင္ရွင္က မည္သုိ႔ စာေရး၍ ရမည္နည္း။မိမိ ဘယ္ကို၏ သြားခ်င္သည္ဟု အတိအက် မသိသူ၏ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ ဦးတည္ရာ မရွိ။ေျခဦးတည့္ရာ သြားေနသူသည္ ရသေျမာက္ စာတစ္ပုဒ္ကို မည္သည့္ ေလာကအျမင္ႏွင့္။ စာဖတ္သူ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေရးႏုိင္ပါမည္လဲ။ ဒါက သူ႔ျပႆနာသာ ျဖစ္သည္။
အမ်ားႏွင့္ ဆုိင္ေသာ ျပႆနာက စာဖတ္သမားေတြၾကားထဲ အာေဘာင္အာ ရင္းသန္သန္ အရွက္မရွိ တလဲြ ေျပာၾကားခ်က္ေတြ ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုႀကီးက သူ႔ကို ကြယ္ရာမွာ ဒုတိယအုိင္ဗင္ဟု ေခၚဆုိေလ့ ရွိၾကသည္။စာေရး ဆရာႀကီးေတာ္ စတိြဳင္း၏ Ivan the Fool ၀တၴဳကို ရည္ညႊန္းျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ သူသည္ ေနရာဌာန မသိသူ၊ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္မသိသူသာ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶက သူမုိက္အဂၤါႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖြင့္ဆုိရာတြင္ အလြန္ပင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိလွသည္။
ျမတ္ဗုဒၶက မည္သို႔ ဖြင့္ဆုိခဲ့ပါသနည္း။
ရဟန္းတုိ႔ သူမုိက္တုိ႔သည္ ဤႏွစ္မ်ဳိးတည္း။ အဘယ္ႏွစ္မ်ဳိးတုိ႔နည္း ဟူမူ (၁) မိမိသုိ႔ မက်ေရာက္ေသာ တာ၀န္ကို ေဆာင္ရြက္ေသာ သူသည္လည္းေကာင္း၊ (၂) မိမိသုိ႔ က်ေရာက္ေသာ တာ၀န္ကို မေဆာင္ရြက္ေသာ သူသည္လည္းေကာင္း ဤႏွစ္မ်ဳိးတုိ႔တည္း။ ဗာလ၀ဂ္မွာ ဤသို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္။ သူကား ပထမ အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ မိမိ ေဆာင္ရြက္ရန္ မဟုတ္ေသာ မိမိ ေဆာင္ရြက္ခြင့္လည္း မရွိေသာ၊အလုပ္ တာ၀န္ကို အတင္းအဓမၼ ၀င္ေရာက္ ယူငင္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ၿပီးေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ ေအာင္ျမင္ ထေျမာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သူလည္း မဟုတ္ေပ။ ရန္ကုန္ စာအုပ္တုိက္ ႀကီးမ်ားက ေျပာျပေသာ သူ၏ တစ္ဖက္စာမ်က္ႏွာကား ရယ္ရႊင္ဖြယ္ အတိပင္။ စာအုပ္တုိက္ႀကီး မ်ားသုိ႔ မၾကာခဏ ၀င္ထြက္ရင္း စာအုပ္ တုိက္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ ျပဳမူ ဆက္ဆံတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၀ယ္ယူေသာ စာအုပ္မွာ အတင္း လက္မွတ္ထိုး ခိုင္းတတ္သည္။
အမွတ္တရပါ။ ဘာညာသာရကာႏွင့္ ဆုိေတာ့လည္း အားနာပါးနာ ထုိးေပးလုိက္ၾကသည္။ ထံုးစံေတာ့ မဟုတ္။ ေမတၲာ လက္ေဆာင္ေပးသည္ မဟုတ္ပါပဲ။လက္မွတ္ ထိုးေပးလုိက္ရတာမ်ဳိး စာအုပ္တုိက္ရွင္ ကႀကံဳဖူးမည္ မထင္။ သို႔ေသာ္ ဘာတတ္ႏုိင္မည္လဲ။ ၀ယ္သူ အၿမဲမွန္သည္ ဆုိေသာ ထံုးႏွလံုး မူရေတာ့သည္။လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ႀကံဳၾကလွ်င္ ဘယ္တုိက္က ဘယ္သူ ႏွင့္ဘယ္လုိရင္းႏွီး တာဟု အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာျပေတာ့သည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႔ဘက္က သိေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တစ္ဘက္က သူ႔ကို သိရွိျခင္းမဟုတ္။ သိရွိသည္ ဆုိလွ်င္လည္း ေရာင္းသူႏွင့္ ၀ယ္သူ သိရွိျခင္းမ်ဳိး သာျဖစ္သည္။ သူကား ေလးစားေလာက္ေသာ စာေရးဆရာလည္း မဟုတ္။ စာေပ ပညာရွင္လည္း မဟုတ္။ စာအုပ္တုိက္ႀကီးမ်ား၏ စာအုပ္ စီစဥ္ ေပးသူလည္း မဟုတ္။ ယုတ္စြအဆံုး အႀကံဥာဏ္ ေပးႏုိင္သူလည္း မဟုတ္။ မခက္ဘူးလား။ သူကား ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနေသာ ဘ၀င္ခပ္ျမင့္ျမင့္စာ အနည္းငယ္ ဖတ္သူသာ ျဖစ္သည္။ထုိ႔ထက္ မပိုေပ။
တစ္ခါက စာအုပ္တိုက္ႀကီး တစ္ခု၏ ပိုင္ရွင္ႏွင့္ သူစကား ေျပာေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ ေနာက္ဖက္မွာ ရွိသည္။သူက တရင္းတႏွီးအမူ အရာႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ္လည္း စာအုပ္ တုိက္ရွင္က ဇေ၀ဇ၀ါ။အလုိက္သင့္ အလ်ားသင့္ ျပန္ေျပာ ေနရေၾကာင္း သူ႔အမူအရာက သိသာ ေနသည္။ သူထြက္သြားေတာ့မွ စာအုပ္တုိက္ ရွင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခပ္တုိးတိုး လွမ္းေမးသည္။ သူက ဘယ္သူလဲဗ် ဟူ၏။ သူ အဲသလုိ အမ်ဳိးအစားပင္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး တေလးတစား ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ေပ။သူက တစ္ဖက္ သတ္သိေနျခင္းမ်ဳိးပင္။ နာမည္ထင္ရွားေသာ စာအုပ္တုိက္ပိုင္ရွင္မ်ား၊ စာေပေလာကသားတုိ႔ ႏွင့္သူ သိသည္ ဆုိတာမ်ဳိး အထင္ခံခ်င္သည္။ ဒါက သူ၏ အႀကီးမားဆံုး ရည္ရြယ္ခ်က္ပင္။
ထုိေၾကာင့္ သူစာဖတ္သည္လားဟု ေတြးခ်င္စရာပင္။သူကဘယ္အခါျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုး ထုတ္စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္း ေတာ့ သိေနတတ္သည္။ သိေအာင္လည္း အားထုတ္သည္။ သူက မဂၢဇင္းဖတ္သူ မဟုတ္၍ မဂၢဇင္းထဲ ပါၿပီးေနာက္မွ ျပန္ၿပီး စုစည္းပံုႏွိပ္ေသာ အခါမွ သူဖတ္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ စာေပလက္ရာေတြ ဆုိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေနာက္က် ဖတ္ရတာ မ်ဳိးလည္း ရွိသည္။ သူ႔မွာေတာ့ တေပြ႔ ပိုက္ပိုက္ ႏွင့္။ဟန္ေရးျပျခင္း၌ ႏွစ္ရွည္လမ်ား၊ အသား က်သြားေသာအခါ ဟန္ေရးျပျခင္းသည္ပင္လွ်င္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အမူအရာ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ သူကား သူ႔ကိုယ္သူ ပ်ံသန္းေနသည္ဟု ထင္ေနေလသည္။ အမွန္ေတာ့ သူသည္ ပ်ံသန္း ေနျခင္းမဟုတ္ေပ။ ထြက္ေျပး ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ လူ႔ေဘာင္၀န္းက်င္မွ သူဖတ္ခဲ့ေသာစာအုပ္ ေတြထဲက ၿပီးေတာ့ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာထဲက အဆံုးမဲ့ ေျပးေနသူသာ ျဖစ္သည္။
ေမာင္ခုိင္လတ္
0 comments:
Post a Comment