ၾကြက္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္

နယ္အခ်ဳိ႕မွာ ႂကြက္ေတြ အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနတာ ႏွိမ္နင္းလုိ႔ မႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတဲ့ သတင္း တခ်ဳိ႕ကို ဖတ္လုိက္ရေတာ့ ႂကြက္ႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ အတိတ္ ဇာတ္လမ္း တခ်ဳိ႕ကို သတိရမိ ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္က အေတာ္ကို အစား မေရွာင္ဘဲ စားခဲ့ပါ တယ္။ ႂကြက္သား၊ လိပ္သား၊ ေႁမြသား စသည္ျဖင့္ သာမန္အားျဖင့္ စားေလ့စားထ မရွိတဲ့ အစာမ်ဳိးေတြကို ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလုိ စားတတ္ပါတယ္။

ေၾကာင္သားကိုေတာင္ ဆရာ ေသာ္တာေဆြရဲ႕ စာေတြထဲမွာ ေၾကာင္သား ခ်က္စားပံုကို သြားရည္က်ေအာင္ ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး စားခဲ့မိဖူးပါတယ္။ ေနာက္မွ အိမ္ေမြး တိရစၦာန္ကေလးေတြကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာရမယ္၊ သနား က႐ုဏာ ထားရမယ္ဆုိတဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်း ေတြရဲ႔ ဓေလ့ စ႐ိုက္ေတြကို ဖတ္႐ႈ လက္ခံၿပီး ေၾကာင္သားစားဖုိ႔ မေျပာႏွင့္ ေၾကာင္ကေလး ေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ျခင္း ကိုေတာင္ စက္ဆုပ္ ရြံရွာလာခဲ့ပါတယ္။

ႂကြက္သားကိုေတာ့ ေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ေမြး ဇာတိ ျမစ္က်ဳိးၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ ေ၀ါၿမိဳ႕ ၁၄ မိုင္ခရီးကို ေျပးဆဲြတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ေပၚမွာ ခဏခဏ စားဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေမာ္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ျပန္တုိင္း လမ္းရြာေတြက ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ ေတြမွာ ေရာင္းတဲ့ လယ္ႂကြက္ကင္ ေတြကို ၀ယ္စားပါတယ္။ ၀ါးညႇပ္နဲ႔ ၾကပ္တင္ကင္ၿပီး ေရာင္းတဲ့ လယ္ႂကြက္အကင္ တစ္ေကာင္ကုိ ၂၅ ျပားေပးရတာ မွတ္မိတယ္။ နီရဲၿပီး ႂကြပ္ရြေနတဲ့ လယ္ႂကြက္ကင္ ႏွစ္ေကာင္ ေလာက္ေတာ့ တစ္ထုိင္တည္း အသာေလး စားလုိ႔ ကုန္ပါတယ္။

အဲသလုိ လယ္ႂကြက္သားကို ခံတြင္းေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္က စၿပီး လံုး၀ ေရွာင္ခဲ့တာ ယေန႔ အထိပါပဲ။ လယ္ႂကြက္ မေျပာႏွင့္ ၿမိဳ႔က အိမ္ႂကြက္ေတြ ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ လံုး၀ရန္မျပဳေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ဘာသာသူ တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ေသေနတဲ့ ႂကြက္ကို ျမင္ရင္ေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၄၀ေက်ာ္ ၅၀နီးပါးက ကြၽန္ေတာ့္ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္း တစ္ခုကို မ်က္စိထJ ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႔ နယ္၊ ေဖာ္ေတာင္သီ အပိုင္က ပကိုင္ဆိုတဲ့ ရြာကေလး တစ္ရြာကို အလည္ သြားေနပါတယ္။ ပကိုင္ရြာဟာ မိုးတြင္းဆုိရင္ တစ္ရြာလံုး ေရျမႇဳပ္ပါတယ္။ ေျမျပင္ လံုး၀ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။အင္းေလး ကန္ျမင္ကြင္းလုိ ခပ္ဆင္ဆင္ တူပါတယ္။ အိမ္တိုင္း ေလွႏွစ္စင္း သံုးစင္းရွိပါတယ္။ အိမ္ကျပင္က ဆင္းလုိက္တာနဲ႔ ေလွေပၚ ေရာက္သြားတာပါပဲ။

ပကိုင္ရြာကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ မိုးတြင္းကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနၿပီးေတာ့ ရြာခံ မိတ္ေဆြ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ ႂကြက္ထိုးသြားတာ လိုက္ခဲ့ဖုိ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚပါတယ္။ ဒီလုိနဲ့ လုိက္သြားပါတယ္။ ေလွႏွစ္စင္း ေရွ႔ေနာက္ ေလွာ္သြားၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒုတိယေလွ ရဲ႔ အလယ္မွာထုိင္ပါတယ္။ ေလွတစ္စင္းမွာ လူသံုးေယာက္ ပါပါတယ္။ ေလွဦးက လူကႂကြက္ ကိုဖိုးဖုိ႔ မွိန္းႀကီး ကိုင္ထားတယ္။ ပဲ့က လူက ေလွပဲ့ကိုင္တာေပါ့။ အလယ္လူက တက္ တစ္ေခ်ာင္းနဲ့ ေလွာ္ရပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္က အလယ္က ထုိင္ေတာ့ တက္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး ေလွာ္ခတ္ရတာေပါ့။

ရြာအျပင္ကို ေရာက္ေတာ့ ကိုင္းေတာႀကီး ေတြၾကားထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ အခ်ိန္က ညေန ေစာင္းကေလးပါ။ မိုးက တျဖည္းျဖည္း သည္းလာတယ္။ ဓားလြယ္ခုတ္ အေနအထားနဲ့ စိပ္ေနေအာင္ ရြာေနပါတယ္။ ကိုင္းေတာႀကီးေတြက ဘယ္ေလာက္ျမင့္သလဲ ဆုိေတာ့ လူတစ္ရပ္ ျမဳပ္ေအာင္ရွိတဲ့ ေရအနက္ေအာက္မွာ ျမဳပ္မေနဘဲ ေရေပၚမွာ တစ္ေတာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ေပၚ ေနပါတယ္။

ေရွ႔ေလွက ကြပ္ကဲေရး တာ၀န္ယူထားေလ ေတာ့ သူတုိ႔က “ျဖည္းျဖည္းေဟ့”ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က အေလွာ္ရပ္ၿပီး အရွိန္နဲ႔ပဲ သြားေနရတယ္။ သူတုိ႔ေလွ အျမန္ေလွာ္ေတာ့မွ ေနာက္က အျမန္ေလွာ္ၿပီး လုိက္ရတယ္။ ေလွႏွစ္စင္းဟာ ကိုင္းေတာႀကီးၾကားမွာ ဦးထုိးၿပီး ေရြ႔ေနပါတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေရွ႔ေလွက အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဇြပ္ဇြပ္ဆုိတဲ့ အသံေတြ။ ဒုတ္ဘုတ္ဆုိတဲ့ အသံေတြ၊ မိၿပီကြလုိ႔ ခပ္အုပ္အုပ္ ေအာ္တဲ့ အသံေတြ။

ကြၽန္ေတာ့္ေလွမွာ ေလွဦးက ထုိင္တဲ့လူက လက္ထဲက မွိန္းႀကီးကို အသင့္ကိုင္ၿပီး ၀ဲယာ ကိုင္းဖုတ္ေတြေပၚကို ၾကည့္ၿပီး လုိက္လာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူမွိန္းေျမႇာက္လုိက္တာ လက္ခနဲ ျမင္ရၿပီး ဇြပ္ဆုိတဲ့ အသံ ၾကားလုိက္တယ္။ မွိန္းဦးက ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ေလွ၀မ္းထဲကို ေရာက္လာၿပီး ေလွကန္နဲ႔ ျခစ္ခ်လိုက္တဲ့ အခါ မွိန္းနဲ႔ တုိးၿပီးပါလာတဲ့ လယ္ႂကြက္ႀကီးဟာ ဘုတ္ခနဲ ေလွ၀မ္းထဲ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ ေရွ႕ေလွက ၾကားရတဲ့ အသံေတြ အေၾကာင္း ခုမွ သေဘာ ေပါက္ရပါေတာ့တယ္။ ေလွ၀မ္းထဲမွာ ေသြး အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ လယ္ႂကြက္ႀကီးဟာ လိမ့္ ေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ခဏၾကာရင္ ေနာက္တစ္ ေကာင္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေကာင္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႔မွာခ်ည္းပဲ ငါးေကာင္ေလာက္ ရွိေနပါတယ္။

တစ္ႀကိမ္မွာ ေလွကို အရွိန္နဲ႔ပဲ လႊတ္ေပး ထားတုန္း ကြၽန္ေတာ္တက္ကို ခ်ကာ မွိန္းဆရာ လုပ္ပံုကို ၾကည့္မိပါတယ္။ ေလွဦးတုိး ၀င္သြားတဲ့ ေဘးတစ္ဘက္ တစ္ခ်က္ ကိုင္းဖုတ္ေတြေပၚမွာ ကံဆုိးရွာတဲ့ ႂကြက္က ငုတ္တုတ္ကေလးထုိင္ ေနတာကိုး။ သည္းသည္း မည္းမည္းေထာင့္ ျဖတ္ခုတ္ၿပီး ရြာေနတဲ့ မုိးစက္ေတြေအာက္မွာ ကိုင္းဖုတ္ေပၚ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ေနတဲ့ လယ္ႂကြက္ကို ကြၽန္ေတာ္ အနီးကပ္ ျမင္ရတယ္။ မုိးပက္တဲ့ ဘက္ကို ေက်ာေပးၿပီး ကုပ္ကုပ္ ကေလး ထုိင္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေရွ႕က ေလွေက်ာ္သြားၿပီ။ သူ႔ကို ေတြ႔သြားပံု မရဘူး။ ေရွ႔ေလွ အျဖတ္မွာ သူက ကိုင္းဖုတ္ၾကားထဲ ပု၀င္ၿပီး ပုန္းေနသလား မသိ။ ေရွ႔ေလွ ေက်ာ္သြားေတာ့ ေရထဲ ၀ပ္ေနရာက ကိုင္းဖုတ္ေပၚ ျပန္တက္ ပံုရပါတယ္။

မိုးက ပက္ျဖန္းေတာ့ ေက်ာေပး ခံထားတုန္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေလွတုိးသံ ၾကားေတာ့ လွည့္အၾကည့္ အဲဒီႂကြက္ရဲ႔ မ်က္ႏွာ (အထူးေျပာခ်င္တာက မ်က္စိႏွစ္လံုး)ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လုိက္တယ္။ သူ တည့္တည့္ လွမ္းျမင္ လိုက္ရမွာက သူ႔ဆီ တည့္တည့္ ၀င္လာတဲ့ မွိန္းသြား။ ဒါေပမယ့္ ႂကြက္ဟာ ထြက္မေျပးဘူး။ (ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။ ႀကိဳးစားၿပီးထြက္ေျပးရင္ မီေကာင္း မီႏုိင္တယ္။) မွိန္းနဲ႔ လွမ္းထုိးခ်ိန္မွာ အသာကေလး ေက်ာျပန္ ေပးၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ဇြပ္ခနဲ အသံၾကား လုိက္ရၿပီး အဲဒီႂကြက္ဟာ မွိန္းသြားမွာ တန္းလန္း ပါလာကာ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႔က ေလွအကန္႔ ေအာက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ၾကားထဲက သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လံုး၀မထားေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးေတြ။ စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္တဲ့ မ်က္လံုးေတြလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ သိလုိက္တယ္။

ေလွထိုးသံၾကားလုိ႔ ကိုင္းဖုတ္ေပၚ ေက်ာေပး ထုိင္ေနရာက လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ။ ပထမ ထိတ္လန္႔သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွိန္းသြား သူ႔ဆီလာေနတာကို ျမင္လုိက္တဲ့အခါ အႏၱရာယ္ ကို သိလုိက္လုိ့ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပးစရာ ေျမလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေျပးရင္လည္း လြတ္ခ်င္မွ လြတ္မယ္။ ဒီတစ္ခါ လြတ္ဦးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ မိဦးမွာပဲ။ မထူးေတာ့ပါဘူးေလ။ ေသလုိက္ပါေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးေသာ အားလံုးကို အ႐ံႈးေပးသြားေသာ မ်က္လံုးေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ အာ႐ုံေတြက သိလုိက္တယ္။ေလွ၀မ္းထဲမွာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေသခါနီး ၾကည့္သြားတဲ့ မ်က္လံုးေတြက “ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရက္စက္လုိက္ၾကတာဗ်ာ။ ေရေတြ ႀကီးလုိ႔ ကိုင္းပင္ေပၚ တက္ေနရတဲ့ သတၲ၀ါကိုေတာင္ သတ္ရက္ၾကတယ္ဗ်ာ” လုိ႔ ေျပာသြား သလုိပဲ။

အဲဒီေန႔ ႂကြက္သားဟင္း၊ ႂကြက္ကင္၊ ႂကြက္ေၾကာ္ အမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲ စားၾကတဲ့ ညစာ စားပြဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ မပါေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေအာင္ ေလ်ာ္ေအာင္ ေျပာဆုိၿပီး ေရွာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္လည္း တစ္သက္လံုး ေရွာင္လာခဲ့တာ ယခု အထိပါပဲ။ သူ႔ဇီ၀ိန္ကို ေခြၽေတာ့မယ့္ မွိန္းသြားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေက်ာလွည့္ ခံသြားတဲ့ ႂကြက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ျမင္ကြင္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရာသက္ပန္ ႂကြက္သား ေရွာင္သူ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ေမာင္၀ံသ
(ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၀)

Posted in: