ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ရင္အုပ္ကားကားနဲ႔
အသားနီနီ ယာေတာမ်ားက
မီးခိုးလံုး
ေတာစိမ္း
ေခ်ာင္းနက္နဲ႔
ေမွာ္သားျပည့္သိပ္ ေလေတြ
သူ႔အဆုတ္ႀကီးထဲ
႐ႈသြင္းပစ္လိုက္တဲ့
ဒီ ျမင့္ခ်ည္နိမ့္ခ်ည္ အသက္႐ႈျမင္ကြင္းထဲ
လက္တံရွည္ရွည္ႀကီး ထိုးသြင္းလိုက္သလို
ရထား၀င္လာၿပီ
ဒါ ဆတ္သြားေပါ့။
နီေျပေျပ ၀ါက်ံက်ံ မန္က်ည္းပြင့္
ေသးညႇက္ညႇက္ကေလးေတြ
အုတ္ကန္ အအိုအမင္းႀကီးထဲ
တစိမ့္စိမ့္ တလိမ့္လိမ့္ အေႏွး
အရာအားလံုး
ထြားက်ိဳင္း
၀ဖီး
ခိုင္ၿဖီးလြန္းလွတဲ့ ဓာတ္တမ်ိဳး
ထြန္းကားတဲ့ ဒီအရပ္မွာ
ဒါ ဘယ္သူစပ္တဲ့ ကဗ်ာတဲ့လဲ
ဒါဟာ ဆတ္သြားေပါ့။
တခါကေပါ့
ေက်းေတာသားတေယာက္ဟာ
ၿမိဳ႕ကေနၿပီး ၿမိဳ႕အဆန္ဆံုး ကိုင္းတကိုင္း ယူလာ
သူ႔ယာခင္းထဲ
ၾကဲခ်လိုက္တဲ့အခါ
ၿမိဳ႕ကိုင္းဆိုတဲ့ ရြာႀကီးတရြာ ျဖစ္လာခဲ့
ဒီ အရပ္မွာ။
ဒီမေလ
မူလက
ဒါဟာ ဆတ္တေကာင္ရဲ႕ သြားေပါ့။
ခုေတာ့
ၿမိဳ႕ဆန္ဆန္ ၿမိဳ႕အက်ႌနဲ႔ ဆတ္သြား
ကေလးအေမတေယာက္ရဲ႕ ႏို႔ပိန္နဲ႔တူတဲ့
ဘတ္သီးေတြ
မမွန္မကန္ လင္းတတ္တဲ့ေနရာ
ေက်ာမွာ
အမာရြတ္ႀကီးလို
အေ၀းေျပးကားလမ္းမ
ခါးမွာ မီးရထားသံလမ္း ခါးပတ္ပတ္လို႔
ဗိုက္ထဲမွာ
ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေခြၽးခံအကႌ်နဲ႔တူတဲ့ ဘီးလိယက္ခံုတခံု
ခုန္လို႔
ၿမိဳ႕ဟန္ေဆာင္ပါေလ ဆတ္သြားေရ။
သင္တို႔ျမင္ဖူးစ
သင္တို႔စိတ္ေတြ အတစ္လိုက္ အတစ္လိုက္
ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ကြာက်
သစ္ညိဳလံုးထြားထြားႀကီးေတြအေပၚ
ထြားလို႔ ထြားလို႔
ထြားသြားေနမွာ
ဒါ ဆတ္သြားေပါ့။
ေျမအေက်ာတမ်ိဳးဓာတ္နဲ႔ ဖြြံ႔ထြား
ေမွာ္သားအထည္တမ်ိဳးနဲ႔ အဆင္အေသြးက်
ကမၻာလံုး၀န္းႀကီးကိုေတာင္မွ
ထည့္ထုပ္ပစ္လိုက္ႏိုင္တဲ့
အင္ဖက္ကားကားႀကီးေတြ
သားေပါက္ရာအရပ္
သစ္ညိဳလံုးထြားထြားႀကီးေတြ
အိပ္ေမြ႔က်ရာအရပ္
ေႁမြေပြး၀၀တုတ္တုတ္ ဖီးဖီးႀကီးေတြ
စည္ကားရာအရပ္
အလင္းေရာင္ ေဖာေဖာသီသီရတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ေမွာ္သားေလေတြ
လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ဖိတ္လွ်ံတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
အာကာသဓာတ္ေတြ အေရရႊန္းလွတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ခုတ္သားတံုးႀကီးတတံုးက
ရြာအျဖစ္ အသက္ရွင္ေနတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ယာမီးခိုးလံုးေတြနဲ႔ ေတာစိမ္းေတြ
မိတ္လိုက္ေနတတ္တဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ပိသာစီး ငါးတန္ႀကီးေတြ
အသံထြက္ ပြက္က်ေနတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ေလာကဓံတရားထက္ျပင္းတဲ့ အရက္ကို
မခ်စ္က ခ်က္တဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ဒီဆတ္သြားတေခ်ာင္းေပၚမွာ
အသားနီနီ ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
ဇာတ္လိုက္ႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔အသားျပင္ကို ပက္ၾကားအက္ေစတဲ့
စူးရွရွ ေလပူပူကို ခ်စ္ၾကတယ္။
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သြားထိရင္ ေငါက္ခနဲျမည္သံထြက္တဲ့
အသားျမည္သံကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ဆူးပင္ေတြကို ခ်စ္ၾကတယ္။
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ထည္ေတြကို
ရွားႏွစ္လို စူးေနေအာင္ ခြၽန္ၾက
သူတို႔က ယာခင္းလို႔ေခၚတဲ့
သူတို႔ဘ၀ေတြကို
ေသြးေၾကာင္း အရစ္ရစ္ထေအာင္ ထြန္ယက္ၾက
ဒါေၾကာင့္ပဲ
သူတို႔ဘ၀ ယာခင္းေတြဟာ
နီရဲေနၾကတာေပါ့။
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ရယ္သံေတြကို
ၾကဲပက္ပစ္လိုက္တဲ့အခါတိုင္း
ႏွမ္းခင္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ကိုယ္ႀကီးက
ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြကို
ေျမပဲေတာင့္ထြားထြားႀကီးေတြအျဖစ္
စိုက္ၾကတယ္
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ေျခလက္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္
ေျမႀကီးထဲ ထိုးထည့္လိုက္တဲ့အခါ
အခ်ိဳရည္ ရႊန္းလဲ့လဲ့
ၾကံခင္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ခါသားခ်က္
ေတာ၀က္သားဟင္း
ေလာကဓံတရားထက္ျပင္းတဲ့
မခ်စ္ရဲ႕ အရက္
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
အဲဒီကႏၲာရရင္အံုႀကီးကို စို႔ကာ
ေပ်ာ္ၾက
ဘာမဆို ေမွာ္ထေနလြန္း
ဆတ္သြားတေခ်ာင္းေပၚက
ဒီအရပ္
ဒီဆတ္သြားဆိုတဲ့ အရပ္ဟာ
အေၾကကို စုန္သလိုလိုနဲ႔
အညာကို ဆန္ဆန္သြားတတ္တဲ့
ခရီးသြား ပိုးဇာခင္း ေျမသားတခုေပါ့။ ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
0 comments:
Post a Comment