အရင္းရွင္စနစ္ဆိုသည္မွာ မွ်ေ၀ရန္ျဖစ္သည္ ခင္ေမာင္ညို
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ဧရာမ လူမႈေရးအျမင္မ်ားခ်မွတ္ကာ ကမာၻႀကီးကုိ
ကယ္တင္ရန္မဟုတ္။ စားသံုးသူလိုအပ္သည္မ်ားကို ၀ယ္ႏုိင္ရန္
ေဆာင္ရြက္ေပးရမည္။
မၾကာေသးမီက ကမာၻတစ္၀ွမ္းျဖန္႔က်က္ေနေသာ စားသံုးကုန္တစ္ခု
ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သည့္ ကုမၸဏီအႀကီးတန္းဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့သည္။
သူက အရပ္ဘက္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ အစိုးရအရာရွိမ်ားပါ၀င္သည့္ အစည္းအေ၀းတစ္ခု၌
ေတာင္းပန္စကားေျပာဆိုသည္ကို ၾကားရသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ႏုိင္ငံစံုကုမၸဏီႀကီးေတြဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ႀကီး မဆိုးပါ” ဟုေျပာသည္။
တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ကုမၸဏီႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပႆနာမရွိ၊
မသမာမႈလုပ္ေနျခင္းမ်ားမရွိ။ သူက သူကုိယ္စားျပဳရာ
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြအတြက္ ေတာင္းပန္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္
သူ၏ကုမၸဏီသည္ ကမာၻတစ္၀ွမ္းတြင္ လုပ္သားေပါင္း ေသာင္းခ်ီ၍ခန္႔ထားသည္။
အမ်ားစုသည္ အဆင္းရဲဆံုးႏုိင္ငံမ်ား၌ ျဖစ္သည္။ စားသံုးသူေပါင္း
သန္းေပါင္းမ်ားစြာကလည္း သူတုိ႔ထုတ္ကုန္မ်ားကို သေဘာက်ၾကသည္။
သက္ဆုိင္ရာေဒသမ်ားမွ ကုန္ပစၥည္းထုတ္လုပ္တင္သြင္းသူမ်ားကို
ကမာၻ႕စီးပြားေရး အေဆာက္အအံုႏွင့္ ကြန္ယက္ခ်ိတ္ဆက္ေပးသည္။
အခြန္တစ္ခ်ိဳ႕ေဆာင္သည္။ လုပ္ငန္းခြင္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ေရးအတြက္
စံခ်ိန္စံညႊန္းျမင့္ျမင့္မားမားေတြသတ္မွတ္သည္။သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းလုပ္ကုိင္ေစသည္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံမ်ားတြင္
ခ်မွတ္က်င့္သံုးရန္ခက္ခဲေသာ သန္႔ရွင္းမႈႏွင့္ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ားကို
လိုက္နာက်င့္သံုးေစသည္။ ထုိအစည္းအေ၀း၌ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ မည္သူကမွ်
၄င္းတုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ေဖာ္ျပႂကြား၀ါစရာလူမႈေရး၊စီးပြားေရးေအာင္ျမင္မႈမ်ား မရွိေပ။
ထုိသုိ႔ျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ အေတာ္ဆံုး ႏုိင္ငံစံုကုမၸဏီႀကီးမ်ားပင္လွ်င္အဘယ့္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သံသယေတြျဖစ္လာၾကသနည္း။ ဒႆနအေတြးအေခၚေတြေသေသခ်ာခ်ာေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ထားသည့္ သူမ်ားက သူတုိ႔၏ကိုယ္စား
ခုခံကာကြယ္ေခ်ပေပးႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ထုိသို႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားထဲ၌ ဟားဗဒ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းပညာသင္တကၠသိုလ္မွ
မုိက္ကယ္ေပၚတာကဲ့သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလည္းပါသည္။ မိုက္ကယ္ေပၚတာက
အရင္းရွင္စနစ္ ပံုစံသစ္တစ္ခုအျဖစ္ အၾကံႀကီး ဉာဏ္ႀကီးဟုဆိုႏုိင္သည့္
“တန္ဖိုးထားမႈမ်ား မွ်ေ၀ရန္ဖန္တီးျခင္း” ဟူသည့္စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့သည္။
ကံမေကာင္းသည္မွာ မစၥတာေပၚတာ၏ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရသည္မွာ ပုိ၍
ဂနာမၿငိမ္စရာျဖစ္သည္။
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားအေပၚ မလိုမုန္းထားသည့္
အာဃာတမ်ားကို တုိက္ဖ်က္ျခင္းမျပဳႏုိင္ဘဲ ထိုအာဃာတမ်ားကုိ
အားျဖည့္ေပးေအာင္လုပ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ မစၥတာေပၚတာက
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ အျမတ္ကုိသာ အားထုတ္ျခင္းမျပဳဘဲ
လူမႈေရးျပႆနာမ်ားေျဖရွင္းျခင္းကုိိပို၍ အာ႐ံုစိုက္သင့္သည္ဟု ယူဆသည္။
အျမတ္တစ္ခုတည္းရ႐ံုျဖင့္ ျပည္သူလူထု၏ လိုအင္ဆႏၵမ်ားကို
ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ျခင္းမရွိဟု သူကယူဆသည္။ လူမႈေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို
ျဖည့္ဆည္းရာမွ ရရွိသည့္အျမတ္သည္သာလွ်င္ အဆင့္ျမင့္ေသာ အရင္းရွင္စနစ္ကုိ
ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု သူကယူဆသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသည္ ပုိမုိ၍
လ်င္ျမန္စြာ တုိးတက္ကာ ကုမၸဏီမ်ားလည္း ပုိ၍ ႀကီးပြားလာၾကမည္ဟု
ေရးသားခဲ့သည္။
သူ႔အယူအဆအရဆိုလွ်င္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းသည္
တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု တစ္လမ္းစီျဖစ္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ္။ သူက
အေကာင္းဆံုးေသာကုမၸဏီမ်ားသည္ အလုပ္သမားမ်ား၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို အေထာက္အကူျပဳျခင္းဟူသည့္
ရည္မွန္းခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ျဖည့္ဆည္းရမည္ဟု ဆိုသည္။ တကယ္ေတာ့
ထိုသို႔ျဖစ္ရန္ခက္သည္။ လူမႈေရးဆန္သည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္
အတိတ္ကရွိခဲ့ဘူးသည္။ အထူးသျဖင့္ ေကြကာကုမၸဏီမ်ားသည္ ၄င္းတုိ႔၏
ကုမၸဏီမ်ားကို ဘာသာေရးရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုျဖင့္ တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဘာတာဖိနပ္ထုတ္လုပ္သူ၊ ဂ်ီအီးကုမၸဏီ စသည္တုိ႔သည္ စစ္ကာလက ၄င္းတုိ႔၏
လုပ္သားမ်ားကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ရာတြင္ နာမည္ႀကီးသည္။ သုိ႔ေသာ္
၄င္းတုိ႔သည္ ႁခြင္းခ်က္မွ်သာျဖစ္သည္။
အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေခါင္းပံုျဖတ္ အသံုးခ်မႈေတြ
မ်ားျပားသည္။ ယခင္ဆိုဗီယက္ယူနီယံေခတ္က ေမြးသည္မွ ေသသည္အထိ
လူမႈဖူလံုေရးေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားေပးခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားသည္
အားက်အတုယူစရာမဟုတ္ေတာ့ေပ။
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ခန္႔အတြင္း ဆိုရွယ္လစ္စနစ္က်ဆံုးၿပီးေနာက္
ကုမၸဏီမ်ား၏ လူမႈေရးတာ၀န္ေက်ပြန္မႈကို လက္ခံလာၾကျခင္း၊
ေစ်းကြက္အၿပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္လာျခင္း၊ အင္တာနက္သံုး စားသံုးသူမ်ား၏
လႈပ္ရွားတက္ႂကြမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတုိ႔၏ဆက္ႏြယ္မႈ
သိသိသာသာတုိးတက္ေကာင္းမြန္လာခဲ့
သည္။ ႏုိင္ငံစံုကုမၸဏီႀကီးမ်ားသည္ကြန္ျမဴနစ္ေခတ္လြန္ဥေရာပကုိ ေျပာင္းလဲရန္ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင္
့ ၄င္းတုိ႔၏လူမႈေရးအရ အေရးပါမႈမ်ားကို ျပသႏုိင္ခဲ့သည္။
သာမန္လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔၏ ဘ၀မ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြထက္ပို၍
လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ၾကသည္။
မွန္ပါသည္။ ယခုထက္ပုိ၍ အေျခအေနေကာင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္စရာမ်ား
ရိွေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တန္ဖိုးမ်ား မွ်ေ၀မႈဆိုသည္မွာ အရင္းရွင္စနစ္၏
ပံုစံတစ္မ်ိဳးထက္ လူမႈေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈသေဘာ ပုိဆန္သည္။
မည္သည့္ကုမၸဏီမွ် လူတုိင္းေက်နပ္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေပ။ အၾကင္နာတတ္ဆံုး
ကုမၸဏီမ်ားပင္လွ်င္ တစ္ခါတရံ၌ အခ်ိဳ႕သူမ်ားကုိ ထိခုိက္ေအာင္လုပ္တတ္သည္။
ဥပမာ- ဆင္းရဲေသာေစ်းကြက္မ်ားတြင္ လုပ္ချမင့္ျမင့္မားမားေပးျခင္းျဖင့္
ေဒသခံလုပ္ငန္းမ်ားအေနျဖင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားရရွိရန္ အလြန္ခက္ခဲေစသည္။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ ကုမၸဏီတစ္ခု မည္မွ်တန္ဖိုးရွိသည္ဆိုသည့္ အခ်က္မွာ
အေကာင္းႏွင့္အဆုိးကို ခ်င့္ခ်ိန္ကာ ျဖစ္ႏုိင္သမွ် အဆိုးေလ်ာ့ေအာင္
လုပ္ရန္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားက လူမႈေရးျပႆနာမ်ားကို
ေျဖရွင္းရန္ႀကိဳးစားသြားမည္ဆုိလွ်င္ အျမတ္ရရွိသည့္တုိင္၊၄င္းတုိ႔ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းရန္ခက္
သည့္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ရင္ဆိုင္ရမည္။ ဥပမာ- မည္သည့္လူမႈေရးကိစၥ ဦးစားေပးမည္ကုိ မည္သူက
တာ၀န္ယူဆံုးျဖတ္မည္နည္း။ မည္သည့္အေျခခံအေပၚ၌ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို
ခ်မွတ္မည္နည္း။ အခ်ိဳ႕ကုမၸဏီမ်ားအေနျဖင့္ ၄င္းတုိ႔လည္ပတ္ေနသည့္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေအာက္တြင္ ကုိယ္က်င့္တရားဆုိင္ရာ၊
လူမႈေရးဆုိင္ရာတာ၀န္မ်ား ပုိ၍ႀကီးမားလာႏိုင္သည္။ လူမႈေရးဦးတည္ေသာ
မူ၀ါဒမ်ားက ရည္မွန္းသလိုမျဖစ္၊ မလိုအပ္သည့္ရလဒ္မ်ားေပၚထြက္လွ်င္
မည္ကဲ့သို႔ေဆာင္ရြက္ဆံုးျဖတ္မည္နည္း။ ဥပမာ- အဆင့္နိမ့္အေပါင္ေခ်းေငြလုပ္ငန္းမ်ား။
သို႔မဟုတ္ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္
ကုိက္ညီမႈရွိသည္ မရွိသည္ကုိ ဂ႐ုမစိုက္သည့္ ကုမၸဏီတစ္ခု၏ တီထြင္စမ္းသပ္မႈက
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လူမႈေရးအရ အက်ိဳးေက်းဇူးေျမာက္မ်ားစြာ ေပၚထြက္လာခဲ့လွ်င္
မည္သို႔ေျပာမည္နည္း။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း၌
ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ပြားေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးေသာ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ လား?၊ သုိ႔မဟုတ္
အမ်ိဳးသမီးေပါင္းမ်ားစြာကုိ အလုပ္သက္သာေစေသာ အလိုအေလ်ာက္
အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္လား?။
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ကမာၻႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္သလို၊
ေျပာင္းလည္း ေျပာင္းလဲပစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အားလံုးၿခံဳၿပီးေျပာသည့္အခါ၌
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုစီက ၄င္းတုိ႔ရင္ဆုိင္ေတြ႕ၾကံဳေနရေသာ
ၿပိဳင္ဆုိင္မႈမ်ားကို တံု႔ျပန္ေဆာင္ရြက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
လုပ္ငန္းအားလံုးအေနျဖင့္ တံု႔ျပန္ေဆာင္ရြက္ျခင္း မဟုတ္ေပ။
အခ်ိဳ႕လုပ္ငန္းမ်ားအေနျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ ကူညီသည့္အတြက္
စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းမ်ား လြဲေခ်ာ္သြားေစႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥကို
ကုမၸဏီမ်ားက ထည့္မတြက္၍ မျဖစ္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အားနည္းျခင္းဟု
ယူဆစရာျဖစ္ေစမည္။ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီႏွင့္ ကုမၸဏီတြင္း ႏုိင္ငံေရးမ်ားေၾကာင့္
အခြင့္အလမ္းမ်ား လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးၾကသည္ဟု တြက္စရာရွိသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ
ကုမၸဏီရွိ စြမ္းအားစုမ်ားကို ရယူအသံုးျပဳကာ အက်ိဳးအျမတ္ရရွိႏုိင္သည့္
အခြင့္အလမ္းမ်ား ရွိေနသည္။
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားအေနျဖင့္ ကမာၻ႕လူမႈေရးျပႆနာမ်ားကို
ေျဖရွင္းရာ၌ ပိုမိုပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည္။စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ပတ္သက္
သည့္ မူေဘာင္မ်ား၊အေကာင္းဆံုးလုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားက အဆင္သင့္ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္။
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ တုိက္ဖ်က္ျခင္း၊ ေသြးစြန္းေသာစိန္မ်ားေရာင္းခ်မႈကို
တားျမစ္ျခင္းတုိ႔ကဲ့သို႔ေသာ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ား ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္။
ကုမလသမဂၢ ဂလိုဘယ္ကြန္ပက္သည္ ကမာၻတစ္၀ွမ္းက ကုမၸဏီမ်ားပိုမို ေဆာင္ရြက္ရန္
ေအာင္ျမင္စြာ တြန္းအားေပးလ်က္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ လူမႈေရးလုိအပ္ခ်က္မ်ားကို
ဦးစားေပးရာ၌ အေသးစိတ္ခ်မွတ္ထားသည့္ မူ၀ါဒမူေဘာင္မရွိလွ်င္၊
တာ၀န္သတ္မွတ္ျခင္း၊ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားမွ်ေ၀ျခင္းတုိ႔မရွိလွ်င္
တန္ဖိုးထားမႈမ်ား မွ်ေ၀ျခင္းဆိုသည္မွာ အဓိပၸာယ္ရွိမည္မဟုတ္။
အေခ်ာင္သမားတုိ႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုျဖစ္ေနမည္။
ေလာေလာဆယ္ကာလတြင္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို အက်ိဳးျပဳရာ၌
ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးႏုိင္ေသာ လူမႈေရးအျမင္ေတြ ခ်မွတ္က်င့္သံုးေနမွမဟုတ္၊
စားသံုးသူေတြက ၄င္းတုိ႔ထုတ္လုပ္သည့္ ထုတ္ကုန္မ်ားကို ၀ယ္ယူလိုသည့္အခ်ိန္၊
လိုသည့္ေနရာ၊ မည္သူမဆို ၀ယ္ယူႏုိင္ျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးျပဳႏုိင္သည္။
ေကာင္းမြန္ေသာ အရင္းရွင္စနစ္ ကို အားေပးရန္အတြက္
ပိုေကာင္းသည့္နည္းလမ္းမွာ ျမင္သာထင္သာရွိေသာ၊ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈရွိေသာ
စီးပြားေရးပတ္၀န္းက်င္ကို ဖန္တီးေပးရန္ျဖစ္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္
လူတစ္စု၏အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းတုိ႔ကို
ဖယ္ရွားကာ စြမ္းရည္အျမင့္မားဆံုးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ေငြေပးရက်ိဳးနပ္သည့္
ထုတ္ကုန္မ်ားကို ထုတ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ား
အမ်ားဆံုးရရွိေစျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေဆာင္ရြက္ေနသည့္အတြက္
ကုမၸဏီဒါ႐ုိက္တာမ်ားအေနျဖင့္ ေတာင္းပန္ေနစရာမလိုေပ။ (အီေကာေနာမစ္)
Thursday, 31 March 2011
အရင္းရွင္စနစ္ဆိုသည္မွာ မွ်ေ၀ရန္ျဖစ္သည္
0 comments:
Post a Comment