ဒဂုံတာရာ

ျမန္မာ့အစဥ္အလာ၌ ကဗ်ာသည္ ပါ၀င္သည္။ ေ႐ွးက ကဗ်ာဟူသည္ က၀ိတို႔၏ ပိုင္ဆိုင္ရာဟူ၍ သေဘာတရားထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာ့အစဥ္အလာက ကာရန္ျဖင့္ သီကံုး တန္ဆာဆင္ထားေသာ လကၤာမ်ားကို တပ္မက္ၾကသည္။ စိန္ၾကာေညာင္လြ၊ ေရာင္ႀကိဳးႂကြ ေသာ န၀ရတ္ေရာင္စံုျပက္သည့္ နန္းရင္ျပင္ ျခေသၤ့မုခ္ဦး၌ ကဗ်ာသည္ ေစာင္းသံၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ထန္းပင္ရိပ္၊ ထေနာင္းပင္ရိပ္၌လည္း တခါတရံ ကဗ်ာသံကို သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ႀကိဳးၾကားမွ်သာ။


ျမန္မာ့သံလ်က္ လဲက်ေသာ္ သူမ်ားလက္ေအာက္ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာတို႔သည္ ဂႏၳ၀င္စာေပကို ပလႅင္ေပၚတြင္တင္ကာ အမ်ိဳးသားမႈ လက္နက္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႔သမားအား ခုခံခဲ့ၾကသည္။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းေခတ္က ရတနာမ်ားျဖင့္ အမ်ိဳးသားအားမာန္ကို ေဖာ္ႂကြားၾကသည္။ ကုန္းေဘာင္ေနမင္းမ်ားေပတကား၊ ဇမၺဴကၽြန္းလံုးအႏွ႔ံ တည္ေတာ္မူေသာ ဘုရင္မ်ားေပတကား။
ျမန္မာတို႔၏ ဘုရင္ေခတ္ လြတ္လပ္ေရးဘ၀ကို ဂႏၳ၀င္စာေပမွ လက္နက္ကရိယာ မ်ားျဖင့္ ဟန္ေရးျပၾကသည္။ သဇင္ရနံ႔ထံုေသာညကို အမွတ္ရရင္း ေစာင္းခတ္သံကဗ်ာမ်ား ဖြဲ႔ၾကရသည္။
သို႔ေသာ္ ဒုတိယကမၻာစစ္မွ အေျမာက္သံသည္ မွန္ေ႐ႊျဖဴျပတင္းကို ခြင္းလိုက္ေတာ့ သည္။ မွန္သားမ်ား ကြဲစဥ္သြားေတာ့သည္။

(ခ)
အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးလိႈင္းသည္ ေပဖူးလႊာမ်ားကို ႐ိုက္ခတ္ပစ္ေတာ့သည္။ သုေတသီတို႔က ကမန္းကတန္း ေပဖူးလႊာကို ျပတိုက္ဘီ႐ိုထဲသို႔ ထည့္လိုက္ၾကရသည္။ 'ဂႏၳ၀င္စာေပ' ဟု ျပတိုက္မွဴးက စာတန္းထိုးလိုက္သည္။ ေခတ္စမ္းကဗ်ာကို စာပြဲ၌တင္ကာ အမ်ိဳးအမည္ စာရင္း၌ ခြဲတမ္းလုပ္ေနဆဲ။
၁၃၀၀-ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု၊ နဂါးနီစာအုပ္အုပ္၊ မတ္၀ါဒ၊ ႏုအက္တလီစာခ်ဳပ္မ်ားသည္ ရာဇ၀င္တမ်က္ႏွာ လွန္ေစေတာ့သည္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး စခန္းခ်ေနစဥ္ 'တပ္ေတာ္ဦးဆီ ေမွ်ာ္လိုက္ျပန္ေတာ့' ေတးသံသည္ စတင္းဂန္း ေသနတ္ကိုင္ရင္း ျပန္လည္ဆန္းသစ္ လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တပ္ေတာ္မွာ ဒိုင္းလႊားေရာင္လက္ေသာ တပ္ေတာ္ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ စစ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွ ေမြးဖြားလာခဲ့ေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္။
ကဗ်ာသည္လည္း လက္နက္ကရိယာအသစ္ကို ကိုင္တြယ္လာရသည္။ အေသးစိတ္ ထုရန္အတြက္ စူးကို ေသြးရသည္။ ကရိယာထည့္ေသာ ေသတၱာကို ေ၀းေ၀း၌ သြားမထား ေသာ္လည္း သံေခ်းတက္ေနေသာ ေဆာက္ျပားကိုကား မသံုးေတာ့ၿပီ။ တခါတရံ ေခတ္စမ္းမွ ဖဲ့၍ ယူရသည္။ သို႔ျဖင့္ ယေန႔လူငယ္မ်ားသည္ ျမန္မာမႈ အစဥ္အလာအရပင္ ကဗ်ာျဖင့္ ခံစားမႈကို ေဖာ္က်ဴးေနၾကေပသည္။
စစ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးကလဲ လႈပ္႐ွားေနဆဲ။
လူငယ္ ကဗ်ာဆရာသည္ စိတ္ကူးလြတ္လပ္မႈတို႔ကို ကိုးကြယ္လာသည္။ ကဗ်ာကို ကာရန္ႀကိဳးမွ်င္ျဖင့္ ယက္သီေသာ္လည္း ထိေတြ႔ရေသာ ႐ုပ္ပံုတို႔က အားေကာင္းတြန္းကန္ ႐ုန္းထြက္လာေသာ္ တခါတရံ စိတ္ကူးမ်ဥ္းေၾကာင္းေပၚ၌သာ ကြက္ေက်ာ္ သြားၾကရသည္။ ေသနတ္သံက ကာရန္ကို အသံဖြဲ႔ျပန္သည္။ လူထုလႈပ္႐ွားမႈက ပံုပန္းကို ေဖာ္ျပန္၏။

(ဂ)
လြတ္လပ္ေသာ စိတ္ကူး၊ ယင္း စိတ္ကူးႏွင့္လိုက္ေသာ အဆင္အယင္ကို တင္မိုး၏ 'အတၱအိပ္မက္' ၌ ခံစားထိေတြ႔ လိုက္ရသည္။ စင္စစ္ တင္မိုး၏ အတၱ ႐ုပ္ပံုလႊာ တခ်ပ္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထေနာင္းရိပ္ကို မေမ့ေသာ တင္မိုး၏ အျခားအတၱ႐ုပ္ပံုလႊာ တခ်ပ္ကမူ ခ်ဴသံႏွင့္ ႏြားေငါက္သံကို ေတးဖြဲ႔ေနဆဲ။
သံုးထပ္တိုက္ မွန္ခန္း၌ေရာက္ေနေသာ တင္မိုးအား ထေနာင္းပင္ရိပ္ကို လြမ္းရေကာင္းလားဟု ေဒါသေ၀ဒနာ မျဖစ္စေကာင္း။ စင္စစ္ လူတို႔သည္ ဆန္႔က်င္ဖက္မ်ား ျဖင့္ ေပါင္းစပ္ထားၾကသည္။ အိမ္လြမ္းတတ္ေသာ တင္မိုးႏွင့္ ကတၱရာလမ္းမေပၚ၌ ေလွ်ာက္ေနေသာ တင္မိုးတို႔၏ တင္မိုး ႏွစ္မိုးကို ကဗ်ာက တစ္မိုးတည္း လုပ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ကဗ်ာေရးသည္။ ေ၀ဒနာ႐ုပ္ ေပၚလာရသည္။
ထေနာင္းပင္ရိပ္ကို အိပ္မက္ရင္း စက္လူကို တင္မိုးသည္ ေလွာင္ေျပာင္၏။ ေသြးပြင့္၌ ႏုေန၏။ လွေန၏။ သင္ပုတ္၊ စက္ခလုတ္၊ အလုပ္သမား၏တူသံ၊ ေဆးလိုပ္တိုျပာေႂကြ၊ သၿဂိဳလ္ စာအုပ္၊ ေခါင္းရင္းဗူးစင္၊ ၿမိဳ႔မၿငိမ္း၊ ေဒါက္တာေဂ်ာ္နီ၊ ျမစ္ေစာင့္နဂါး၊ မိႈင္း၊ စေလဆီးသီး.... လူ႔ဘ၀၏ ႐ုပ္ပံုအားလံုးကို တင္မိုး စိတ္၀င္စားၿပီး ေ၀ဒနာ ခံစားသည္။
ယင္းေ၀ဒနာမ်ားမွ တင္မိုး၏ လွပသာယာေသာ ကဗ်ာမ်ား ပြင့္ဖူး လာေခ်သည္။ တင္မိုးသည္ ေတာႏွင့္ၿမိဳ႔ ကူးသန္းေနေလေတာ့သည္။

ဒဂုန္တာရာ ၀န္ခံခ်က္ maya online magzineမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

Posted in: ေဆာင္းပါး