လူအို

ဖုန္အလိမ္းလိမ္းကပ္ေသာ အဝတ္မ်ားျဖင့္ ေငြကိုင္းမ်က္မွန္တပ္ လူအိုတစ္ေယာက္ လမ္းေဘး၌ ထုိင္ေန၏။ ျမစ္ကို ျဖတ္၍ ေဆာက္ထားေသာ ေဘာတံတားျဖင့္ လွည္းမ်ား၊ ပက္လက္ကားမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ေယာက်္ားမ်ား၊ မိန္းမမ်ား၊ ကေလးမ်ားသည္ လည္းေကာင္း တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ကူးသြားလ်က္ ရိွၾက၏။

ျမင္းဆဲြသည့္ လွည္းမ်ားသည္ မတ္ေစာက္ေသာ ကမ္းပါး တက္လမ္းတြင္ မႏုိင့္တႏုိင္ ရုန္းတက္လ်က္ရိွရာ စစ္သားမ်ားက လွည္းေဒါက္မ်ားကို တြန္းကူ၍ တင္ေပးလ်က္ ရိွၾကသည္။ ပက္လက္ကားမ်ားသည္ တဒီးဒီး ခုတ္ေမာင္း၍ တက္ကာ ဤေနရာမွ ေဝးရာ လြတ္ရာဆီသုိ႔ ဦးတည္ေျပးလ်က္ ရိွၾကသည္။ ေတာသူေတာင္သားတို႔သည္ ေျခခ်င္းဝတ္အထိ ျမဳပ္ေသာ ဖုန္ထဲ၌ တစ္လွမ္းခ်င္း တေရြ႕ေရြ႕ သြားလ်က္ရိွၾက၏။ သို႔ရာတြင္ အဘုိးအုိးကား မလႈပ္မယွက္ ထုိင္လ်က္ရိွေလသည္။ သူ႔မွာ ေမာပန္းလြန္း၍ ခရီး မဆက္ႏုိင္။

ကၽြႏု္ပ္၏ အလုပ္ တာဝန္ကား တံတားကို ျဖတ္ကူး၍ တံတားထိပ္ ကမ္းတက္ အလြန္ဘက္သို႔ သြားကာ ရန္သူ မည္သည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္လာၿပီကို ေထာက္လွမ္းဖို႔ ျဖစ္သည္။

ကၽြႏု္ပ္ အလုပ္ ၿပီးခဲ့၍ တံတားေပၚမွ ျဖတ္ျပန္ခဲ့သည္။ လွည္းမ်ားစြာ မရိွေတာ့။ ေျခက်င္ သြားေနသူလည္း နည္းသြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ အဘိုးအုိကား ထိုေနရာ၌ပင္ ရိွေနေပေသး၏။

တံတားက လူအိုကၽြႏု္ပ္က သူ႔အား “အဘိုး ဘယ္ရြာကလဲ” ဟု ေမးလွ်င္ သူက “စန္ကာလိုက” ဟု ေျဖသည္။ စန္ကာလိုမွာ သူ႔ဇာတိျဖစ္၍ ထိုအမည္ကို ေျပာျပရျခင္း၌ ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ သို႔ႏွင့္ သူ ျပံဳးျပသည္။

“က်ဳပ္္္ သတၱဝါကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတာပါကြယ္” ဟုလည္း ေျပာျပေနသည္။

ကၽြႏု္ပ္က ေကာင္းစြာ နားမလည္သလုိ “ေၾသာ္” ဟုသာ ဆိုလုိက္မိသည္။

သူက “ ဟုတ္တယ္၊ က်ဳပ္က သတၱဝါကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ေနခဲ့တာ။ စန္ကာလိုက ထြက္ခဲ့တာ က်ဳပ္ ေနာက္ဆုံးပဲ” ဟု ေျပာပါသည္။

သူ႔ အသြင္အျပင္မွာ သုိးထိန္းႏွင့္လည္း မတူ၊ ႏြားေက်ာင္းသူႏွင့္လည္း မတူ၊ သုိ႔ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္က သူ၏ ဖုန္ထူလွေသာ အဝတ္ မည္းမည္းမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေသာ ခပ္မဲြမဲြ သူ႔မ်က္ႏွာကို လည္းေကာင္း၊ သူ၏ ေငြကိုင္းမ်က္မွန္ကို လည္းေကာင္း ၾကည့္ရင္း “ဘာ သတၱ ဝါကေလးေတြလဲ” ဟု ေမးလိုက္သည္။

သူက “ အမ်ဳိးစုံပဲ” ဟု ေျဖကာ ေခါင္းယမ္းလုိက္ၿပီး “ အခုေတာ့ သူတို႔ကို ပစ္ထားခဲ့ရၿပီ ” ဟု ဆုိသည္။

ကၽြႏု္လည္း တံတားထိပ္ဘက္ဆီမွ အီဗရိုျမစ္ဝေဒသ၏ အာဖရိကတိုက္ႏွင့္ ဆင္ေသာ ႐ႈခင္းျမင္ကြင္းဆီသို႔ ေစာင့္ၾကည့္ရင္းက ရန္သူေရာက္လာရန္ အခ်ိန္ မည္မွ် ၾကာဦးမည္ကို ခန္႔မွန္းကာ ရန္သူႏွင့္ ေတြ႔ဆုံျခင္းဟု ေခၚၾကသည့္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ ဆန္းၾကယ္လွသည့္ အျဖစ္ကုိ၊ အခ်က္ေပးေသာ အသံဗလံမ်ားကုိ တစ္ခ်ိန္လုံး နားစြင့္ရလ်က္ရိွသည္။ အဘုိးအုိကား ထိုေနရာ၌ပင္ ထိုင္လ်က္ရိွ၏။

ကၽြႏု္ပ္က “ဘာ သတၱဝါေတြလဲ” ဟု ေမးသည္။

သူက “သတၱဝါ သုံးမ်ဳိးပါ။ ဆိတ္က ႏွစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္က တစ္ေကာင္၊ ခုိက ေလးစုံ” ဟု ရွင္းလင္း ေျပာျပသည္။

“ဒါေတြကို ပစ္ထားခဲ့ရတယ္၊ ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္၊ အေျမာက္တပ္ႀကီး လာမွာမို႔။ ဗိုလ္ႀကီးက အေျမာက္တပ္ႀကီး လာၿပီ၊ ထြက္ ထြက္ ဆိုလို႔”

ကၽြႏု္ပ္က “အဘိုးမွာ ေသြးရင္းသားခ်င္းေတြ မရိွဘူးလား” ဟု ေနာက္ဆုံး က်န္ရစ္သည့္ လွည္းတစ္စီး ႏွစ္စီး အေျပးအလႊား ဆင္းလာရာ တစ္ဖက္ကမ္းပါး ေစာင္းဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္းက ေမးလိုက္သည္။

သူက “မရိွဘူး၊ အခု က်ဳပ္ေျပာတဲ့ သတၱဝါကေလးေတြပဲ ရိွတယ္။ ေၾကာင္ကေတာ့ ကိစၥ မရိွတန္ပါဘူးေလ။ ေၾကာင္ ဆုိတာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဘးလြတ္ေအာင္ ၾကည့္ေရွာင္ တတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တျခား အေကာင္ေတြ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေတြးတတ္ဘူး” ဟု ဆိုပါသည္။

“အဘုိး ဘာဝါဒသမားလဲ”

“က်ဳပ္မွာ ဘာဝါဒမွ မရိွပါဘူး။ က်ဳပ္ အခု အသက္ ခုနစ္ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္ရိွၿပီ။ ဆယ့္ႏွစ္ ကီလုိမီတာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီ၊ ဆက္သြားႏုိင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး”

“ဒီေနရာက နားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ ေရာက္ႏုိင္မယ္ ဆိုရင္ ေတာ္တိုဆာဘက္ ခဲြတဲ့ လမ္းဆုံက်ေတာ့ ပက္လက္ကားေတြ ေျပးေနတာ ရိွတယ္” ဟု ကၽြႏု္ပ္က ေျပာျပသည္။

သူက “က်ဳပ္ ခဏ ေနဦးမယ္။ ၿပီးရင္ သြားပါ႔မယ္” ဟု ဆိုကာ “ပက္လက္ ကားေတြက ဘယ္ကို ေရာက္သလဲ ” ဟု ေမးလုိက္သည္။

ကၽြႏု္ပ္က “ဘာစီလိုနာဘက္ကိုေပါ႔” ဟု ေျပာပါသည္။

သူက “အဲဒီ ဘက္ဆီမွာေတာ့ က်ဳပ္သိတာ တစ္ေယာက္မွ မရိွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ကြယ္။ မင္းကုိ ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္” ဟု ေျပာပါသည္။

သူသည္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည့္ အသြင္အျပင္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အား ဘာမွ နားမလည္သလုိ ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ေသာကကို တစ္စုံတစ္ေယာက္အား ေျပာမျပဘဲ မေနႏုိင္သျဖင့္ “ေၾကာင္ကေတာ့ ကိစၥမရိွဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ စိတ္ေသာက ျဖစ္စရာ မရိွဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျခားအေကာင္ေတြ၊ ကဲ - တျခားအေကာင္ေတြ ဘယ္လုိမ်ားျဖစ္မယ္ ထင္သလဲဟင္” ဟု ေမးျပန္ပါသည္။

“ဟာ လြတ္မွာပါပဲ အဘုိးရဲ႕”

“လြတ္မယ္ ထင္သလားကြယ္”

ကၽြႏု္ပ္က လွည္းမ်ား မရိွေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ တစ္ဖက္ကမ္းဆီသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း “ဘာ ျဖစ္လို႔ မလြတ္ရမွာလဲ” ဟု ေျဖပါသည္။

“ဒါေပမယ့္ အေျမာက္တပ္ လာၿပီ၊ ထြက္ ထြက္လို႔ က်ဳပ္ကို ႏွင္ထားတာပဲ။ အေျမာက္ တပ္ႀကီးလာရင္ သူတို႔ေကာ ဘယ္လုိ ေနမလဲ”

ကၽြႏု္ပ္က “ခုိအိမ္ေတြကို ဖြင့္ထားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေမးလိုက္သည္။

“အင္း”

“ဒါျဖင့္ သူတို႔ ပ်ံထြက္ၿပီး လြတ္သြားမွာေပါ႔”

သူက “ေအး ဟုတ္တာေပါ႔။ သူတို႔ ပ်ံထြက္သြားမွာ ပဲေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ တျခား အေကာင္ေတြေကာ။ တျခား အေကာင္ေတြ အေၾကာင္းေတာ့ မစဥ္းစားတာဘဲ ေကာင္းပါ လိမ့္မယ္ကြာ” ဟု ဆိုျပန္ပါသည္။

ကၽြႏု္ပ္က “အဘုိး အေမာေျပရင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားခ်င္ၿပီ။ ထေလွ်ာက္ ၾကည့္ပါဦး” ဟု တုိက္တြန္းရသည္။

သူက “ ေက်းဇူးတင္ပါသကြယ္” ဟု ဆုိကာ ထုိင္ရာမွ အားယူ၍ ထေသာ္လည္း ဟုိယိမ္းသည္ယုိင္ႏွင့္ ဖုန္ထဲတြင္ပင္ ဖင္ထိုင္လ်က္ ျပန္က် သြားသည္။

“က်ဳပ္က သတၱဝါကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ ေနတာပါကြယ္” ဟု ေလးေလးတဲြ႔တဲြ႔ ေျပာေနျပန္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကၽြႏု္ပ္အား ေျပာျပေနျခင္းကား မဟုတ္ေတာ့။ “သတၱဝါကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတာ”

သူ႔အတြက္ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္။ ထိုေန႔က အီစတာ ပဲြေတာ္ အႀကိဳေန႔ ျဖစ္သည္။ ဖက္ဆစ္တပ္မ်ားသည္ အီဗရို ျမစ္ဆီသို႔ ခ်ီလာလ်က္ရိွသည္။ တိမ္မ်ားနိမ့္လ်က္ တမိုးလုံး အုံ႔ဆုိင္းလ်က္ ရိွေသာ ေန႔ျဖစ္၍ သူတို႔၏ တုိက္ေလယာဥ္မ်ား တက္မလာ။ ဤသို႔ မလာျခင္းႏွင့္ ေၾကာင္မ်ားသည္ မိမိတို႔ဘာသာ ေဘးလြတ္ရာဆီကို ေရွာင္ေနတတ္ျခင္းသည္သာ အဘုိးအို အတြက္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိစရာ ရိွေတာ့သည္။

ထင္လင္း

(Ernest Hemingway's Old Man At the Bridge ကို ျပန္ဆိုသည္။)



သုံးသပ္ခ်က္

ဤဝတၳဳတိုတြင္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ ထူးျခားခ်က္ ရိွပါသနည္းဟု ေမးဖြယ္ ရိွပါသည္။ “ဝတၳဳ” ဟူေသာ စာေပ အဖဲြ႔မ်ဳိးတြင္ ပါဝင္ေနက် “ထူးျခားေသာ ျဖစ္ရပ္” ဟူ၍လည္း မရိွ။ ဖို မ တို႔၏ အခ်စ္အခင္ႏွင့္ စပ္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားလည္း မပါ။ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ စြန္႔စားခန္းမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ သာမန္ စစ္ကာလ ျမင္ကြင္း တစ္ခုသာ ျဖစ္၍ “ဝတၳဳ” ဟု ေခၚဖို႔ပင္ ခက္သည္။

သုိ႔ရာတြင္ ဤဝတၳဳတို၌ အုပ္တဲြေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ဖဲြ႔ဆုိအပ္သည့္ လူတို႔၏ ျဖစ္ရပ္ ဇာတ္ေၾကာင္း သဘာဝ၊ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္တြင္ ပါဝင္ေလ့ရိွသည့္္ အေၾကာင္းျခင္းရာအားလုံး ပါဝင္ေလာက္ေအာင္ ျပည့္စုံသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အမွတ္မဲ့ ၾကည့္ေသာ္ ထိုအဆုိကို ဆိုလြန္းသည္ဟု ထင္ရ၏။

ဟဲမင္းေဝး၏ စာမ်ား (အထူးသျဖင့္ ဝတၳဳတိုမ်ား) ကို ေဝဖန္သူ ဆရာမ်ားက ဟဲမင္းေဝးသည္ စာအေရးအသား က်စ္လ်စ္ သိပ္သည္း၍ စကားလုံးမ်ားကို အပိုအလိုမရိွ ကြက္တိဝင္ေအာင္ သုံးတတ္ရုံမက သူတင္ျပသည့္ ျဖစ္ရပ္ ဇာတ္ေၾကာင္းတုိ႔မွာ မည္သည္ အျမင္မ်ဳိးႏွင့္ ၾကည့္ၾကည့္ သေဘာသဘာဝ တိက် မွန္ကန္သည္ျဖစ္၍ အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ဳိးမက၊ ႏွစ္မ်ဳိးမက ေကာက္ယူလို႔ရသည္။ မည္သူၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္သူ၏ အရိပ္ ပုံမွန္ထင္ေသာ ေၾကးမုံျပင္ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ ဤသို႔ ပုံမွန္ ေရာင္ျပန္ဟပ္ႏုိင္ျခင္း၊ သေဘာသဘာဝ တိက် မွန္ကန္ျခင္းသည္ပင္လွ်င္ ဟဲမင္းေဝးစာစု၏ အနက္အရႈိင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ယူရေပမည္။

ဤဝတၳဳတိုတြင္ လူ၏ ျဖစ္ရပ္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ တင္ျပထားသည္။ လူ၏ ဘဝကို စစ္ကာလျဖင့္ တင္စားထားသည္။ စစ္ကာလသည္ လူတို႔၏ မတည္ၿငိမ္ေသာ၊ အစုိးမရေသာ၊ အႏၲရာယ္မ်ားေသာ၊ ဆင္း ရဲေသာ အျဖစ္ကို ထင္ရွားေစသည္ ျဖစ္၍ ဤဝတၳဳတို၏ ေနာက္ခံကားကုိ စစ္ကာလ ႐ႈခင္းျမင္ကြင္းျဖင့္ ပုံေဖာ္ထားသည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္။

“အေျမာက္တပ္ႀကီးလာၿပီ၊ ထြက္ၾက၊ ေျပးၾက” ဟု စစ္ဗိုလ္က “ႏွင္” သည္။ ဘယ္သူမွ မေနသာ။ ထြက္ၾက သြားၾကရမည္။ မိမိတို႔ ဇာတိရပ္ရြာကို စြန္႔ခြာ ၾကရသည္။ မည္သည့္လူမ်ဳိး၊ မည္သည့္ ဘာသာတရား ကမဆို လူတို႔၏ ရုပ္ဝတၳဳ(ခႏၶာ) ဖဲြ႔စည္းမႈသည္ မဟာဘုတ္ႀကီးေလးပါး ျဖစ္သည္။ ပထဝီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ဝါေယာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးတို႔ အညီအညြတ္ ဖဲြ႔စည္းအပ္ေသာ ရုပ္ခႏၶာတို႔တြင္ ဤဓာတ္ႀကီးမ်ား မညီမညြတ္ မမွ်မတ ျဖစ္လာေသာအခါ ျပင္းထန္ေသာ ေဖာက္ျပန္မႈႀကီးမ်ား ျဖစ္တတ္သည္။ ပထဝီဓာတ္ ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးေသာအခါ ေျမၿပိဳသည္ႏွင့္ ႏႈိင္းသည္။ ေတေဇာဓာတ္ လြန္ကဲေသာအခါ မီးအႀကီးအက်ယ္ ေလာင္သည္ႏွင့္ ႏႈိင္းသည္။ ထုိနည္းတူစြာ အာေပါဓာတ္ ေဖာက္ျပန္ေသာ္ ေရေဘး၊ ဝါေယာဓာတ္ ေဖာက္ျပန္ ေသာ္ ေလေဘးတို႔ႏွင့္ ပမာျပဳ၍ ေျပာဆုိေလ့ ရိွၾကသည္။ ဤသုိ႔ ျပင္းထန္စြာ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ ဓာတ္ သဘာဝႀကီးမ်ားျဖင့္ ဖဲြ႔စည္းအပ္ေသာ ခႏၶာသည္ စျဖစ္လာသည့္ “ဇာတိ” ကာလမွစ၍ ရပ္ေန နားေနရန္ အခြင့္မရ၊ တသြင္သြင္ တလႈပ္လႈပ္ ႀကီးရင့္၍သာေနသည္။ ဇရာသေဘာ။ ကုိယ့္ဇာတိ ၿမိဳ႕ရြာတြင္ ေနခ်င္ လို႔လည္း မေနရ၊ အေျမာက္တပ္ႀကီးပမာ ျပင္းထန္စြာ ေပါက္ကဲြ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ ဤဓာတ္ေလးပါး အစုအေဝးက စစ္မိန္႔ျဖင့္ အတင္းႏွင္သလို ေမာင္းႏွင္ေသာေၾကာင့္ တေရြ႕ေရြ႕ တရိပ္ရိပ္ ႀကီးျပင္း အိုမင္း လာရပုံကုိ စစ္ဗိုိလ္က ႏွင္၍ အဘုိးအို သူ႔ဇာတိ “စန္ကာလို” မွ ထြက္ခြာခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ျဖင့္ တင္စား ထင္ဟပ္ ထားသည္။

တံတားက အဘိုးအုိသည္ မေနသာ၍ မိမိ ဇာတိၿမိဳ႕ရြာမွ ထြက္လာခဲ့ရသည့္ တုိင္ေအာင္ သူ႔စိတ္ ကေတာ့ မေျဖာင့္။ သူေစာင့္ေရွာက္ေနရသည္ ဆိုေသာ သတၱဝါကေလးမ်ား အတြက္ ေနာက္ဆံတစ္ပင္ တင္းရ လ်က္ရိွသည္။ လူတို႔၏ ျဖစ္ရပ္ကလည္း ဤနည္းႏွင့္ႏွင္ ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ မယားအတြက္၊ လင္အတြက္၊ သားအတြက္၊ သမီးအတြက္၊ ေျမးအတြက္ ပူပန္၍သာ ေနရသည္။ “ငါမရိွရင္ သင္းတို႔ ခက္ေခ်ေတာ့မည္” ဟု အထင္ေရာက္ကာ ေသခါနီးကာလ အထိ ဤပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈက မၿငိမ္းတတ္။ ဤပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ဳိးကို ၿငိမ္းေအးေအာင္ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္၊ မပူပါနဲ႔ဆိုေလ ပူေလ ျဖစ္တတ္သည္မွာ လူ႔ဓမၼတာ။

တံတားထိပ္က အဘုိးအိုသည္ “လူ” ပင္ ျဖစ္သည္။ “လူ” တို႔သည္ ဤအဘိုးအိုကဲ့သုိ႔ပင္ ေသာက ကိုယ္စီ ရိွတတ္ၾကသည္။ ေသေပါက္ေသဝသို႔ ေရာက္လာသည္ အထိ၊ တံတားထိပ္သို႔ ေရာက္သည္ အထိ ဤေသာကမ်ားက ပါလာတတ္သည္။

ေၾကာင္အတြက္ မပူရဘူးဆိုေသာ္ ခုိ အတြက္ ပူမည္။ ခုိ အတြက္ ေသာက ေအးျပန္ေသာ္ ဆိတ္ အတြက္ ပူရျပန္သည္။ မယား အတြက္ မပူရေသာ္၊ သားသမီး အတြက္ ပူသည္။ သားသမီး အတြက္ မပူရေသာ္ ေျမး အတြက္။

“လူ” တို႔၏ ေနာက္ျပႆနာ တစ္ခုမွာ ဘယ္သြားရမွန္း မသိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဘာသာတရားမ်ားက ဤဘဝမွ ေသလြန္ေသာ္ ဘယ္ဘုံ ဘယ္ဘဝသုိ႔ ေရာက္မည္ကို ေဟာဆို ညြန္ျပ တတ္ၾကေသာ္လည္း “လူ” က တကယ္ မယုံၾကည္တတ္၊ ဘာမွမျဖစ္သည့္ အခါတြင္ ဤသို႔ေသာ ေဟာဆုိ ညြန္ျပမႈမ်ားကို သိမ္ေမြ႔ေသာ ႏွလုံးျဖင့္ လက္ခံ ယုံၾကည္ထားႏုိင္ၾကေသာ္လည္း ေသမင္းႏွင့္ တကယ္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ရေသာအခါ ဤ သြန္သင္ျပမႈမ်ားသည္ တကယ္ အားကိုးေလာက္ေအာင္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို ေတြ႔ၾကရတတ္သည္။

တံတားလြန္ေသာ္ “ေတာ္ကိုဆာ” လမ္းခဲြ၌ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘာစီလိုနာဆီသုိ႔ သြာေသာ ကားၾကံဳမ်ား ရိွသည္ ဆိုေသာ္လည္း နိဗၺာန္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာျပည္၊ ေကာင္းကင္ဘုံတို႔ကို တကယ္က လူသာမန္တို႔ အာရုံ မျပဳတတ္။ အသိမိတ္ေဆြမွ် မရိွေသာ အရပ္တို႔ကို မည္သူမွ် မသြားခ်င္၊ မသြားဝံ့။ (စြန္႔စားတတ္ေသာ စိိတ္သည္ လူ၏ ဗီဇစိတ္ မဟုတ္)။ အပါယ္ေလးဘုံသာ ကုိယ့္အိမ္ ကုိယ့္ရာ ျဖစ္ေတာ့သည္ ဆိုသကဲ့သို႔ ကိုယ္ေနေနက် ေနရာဆီသို႔သာ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွာကာ လြမ္းတတ္ၾကေပသည္။

ေသျခင္း တရားသည္ အရြယ္ေရြးသည္ မဟုတ္၊ လူႀကီး၊ လူငယ္၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမဟူ၍ မခဲြျခား၊ အားလုံး ဤတံတားကို ျဖတ္ၾကရသည္။ စစ္ကာလတုိ႔၌ အေသအေပ်ာက္ ပုိ၍ မ်ားျပားသည္။ စစ္သားတုိ႔သည္ ဤျမစ္ကို ျဖတ္ကူးၾက၊ သူတို႔၏ လွည္းဘီးေဒါက္မ်ားကုိ ကူတြန္း၍ ပို႔ေပးလ်က္ ရိွၾကသည္။

စန္ကာလို တည္းဟူေသာ ဇာတိမွ အေျမာက္တပ္ႀကီးပမာ ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကဲြ ေဖာက္ျပန္ မႈမ်ားကို ဓာတ္ႀကီးေလးပါး သေဘာေၾကာင့္၊ ကံဇာတ္ဆရာႀကီး ဟု ေခၚဆုိၾကေသာ စစ္ဗိုလ္က စစ္မိန္႔ျဖင့္ “ႏွင္” သည္တြင္ မထြက္ခ်င္ဘဲ ထြက္ခြာလာခဲ့ရသည့္ ဇရာ အဘုိးအိုသည္၊ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေသာ (နာေသာ) ဗ်ာဓိ ကာလ၌ မရဏတည္းဟူေသာ အီဗရို ျမစ္ကူးတံတားဆီသုိ႔ ေရာက္လာ၏။

သူ႔အတြက္ ဘယ္သူက ဘာတတ္ႏုိင္သနည္း။ ဘယ္သူ႔ အတြက္ေကာ ဘယ္သူ႔က ဘာတတ္ ႏုိင္မည္နည္း။

သတၱဝါတစ္ခု ကံတစ္ခု။ သတၱဝါတစ္ခုက အျခားတစ္ခုအတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္။ အဘုိးအိုသည္ သူေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္ ဆိုေသာ “သတၱဝါ” ကေလးမ်ားအတြက္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္သလိုပင္ တံတား၌ တာဝန္က်ေသာ စစ္သားကလည္း အဘိုးအိုအတြက္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္။ သူ႔မွာလည္း သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ၊ သူ႔ကိစၥႏွင့္သူ၊ သူ႔သေဘာႏွင့္သူ၊ တံတားဦးအလြန္ နယ္ေျမဆီသုိ႔ ရန္သူ ေရာက္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ခန္႔မွန္းရလ်က္။ အဘုိးအိုလည္း ၾကံဳ၍သာ စကား ေျပာေနရသည္။ တကယ္က အဘိုးအုိိအတြက္ သူဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္။

ဟဲမင္းေဝး သုံးသည့္ သေကၤတမ်ားမွာ အလြန္ ပီပီသသရိွ၍ မည္သည့္ ႐ႈေထာင့္မွမဆို အနက္အဓိပၸာယ္ ထင္ျမင္လြယ္သည္ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။

အဘုိးအုိ၏ အသြင္အျပင္ကို ၾကည့္ပါဦး။

ေငြကုိင္း မ်က္မွန္ တပ္ထားသည္။ ေငြကိုင္း မ်က္မွန္သည္ “အျမင္ မသန္” ေသာ သူတို႔၏ အသုံးအေဆာင္ ျဖစ္သည္။ ဤအဘုိးအုိသည္ အျမင္သန္ေသာ သူမ်ဳိး မဟုတ္၊ သူ၏ အဝတ္နက္ႏွွင့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဖုန္အလိ္မ္းလိမ္း တင္လ်က္ရိွ၏။ တဆယ့္ႏွစ္ ကီလုိမီိတာမွ် ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာတြင္ သူ႔မွာ ေမာပန္းရုံ ႏြမ္းနယ္ရုံ၊ အဝတ္ေပၚ၊ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဖုန္တင္ရုံသာရိွသည္။ (He has collected nothing but dust) ဆုိသည္ကို ေဖာ္ျပသည္။

သူက သူ႔ကိုယ္သူ “သတၱဝါကေလးမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္” ဟုသာ ဆိုုသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာေတာ့ သတၱဝါမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ ကယ္မတတ္ေသာ ဘုရားသခင္ အစရိွေသာ သူေတာ္စင္ သုိးထိန္း၊ ႏြားေက်ာင္းတုိ႔၏ အသြင္အျပင္ မရိွ။ တကယ္က သူသည္ လူသာမန္ တစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဤဝတၳဳမွာ လူသာမန္တို႔၏ အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။

“ဒီေနရာဟာ နားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာ မဟုတ္ဘူး” ဟု စစ္သားက ဆုိသည္။ မွန္ပါသည္။ လူ႔ဘုံသည္ နားေနခ်င္စရာ သာယာသည့္ဘုံ မဟုတ္၊ ဘာသာေရး သြန္သင္ ညြန္ျပမႈမ်ားက လူ႔ဘုံကို နားေနစရာ ဘုံေကာင္းဟု မသတ္မွတ္။ ေဘးအႏၲရာယ္ ကင္းရွင္းသည္လည္း မဟုတ္။ ဘဝဆုိသည္မွာ ျဖစ္လာမွေတာ့ နားေနခ်င္လို႔လည္း ရသည္မဟုတ္၊ တရစပ္သြား၍သာ ေနရသည္။ အတည္ အျမဲလည္း မရိွ။ ဆင္းရဲ၏။ အစုိးမရ။ ေျမကလည္း ၿပိဳတတ္၏။ မီးလည္း ေလာင္တတ္၏။ ေရလည္း ႀကီးတတ္၏။ ေလမုန္တုိင္းကလည္း ေမႊတတ္သည္။ အႏၲရာယ္မ်ားလွေခ်၏။

လူသာမန္တုိ႔သည္ အျမင္ မသန္ၾကေခ်။

“အဲဒီဘက္ဆီမွာေတာ့ က်ဳပ္သိတာ တစ္ေယာက္မွ မရိွဘူး” အဘုိးအုိသည္ ေကာင္းကင္ဘုံ သုိ႔လည္းေကာင္း၊ နတ္ရြာ နိဗၺာန္သို႔လည္းေကာင္း အာရုံ မျပဳတတ္။ အသိမရိွေသာ အရပ္သို႔ မသြားလိုျခင္းမွာ လူသာမန္တို႔၏ သဘာဝ။ မိမိ သြားခ်င္သည္ မသြားခ်င္သည္ကို အပထား။ လမ္းညြန္ျပသ ေဟာၾကားေပးသည့္ ပုဂၢိဳလ္ကို ေက်းဇူးေတာ့ တင္ၾကရေပမည္။

လူသည္ ေသာကႏွင့္ မကင္းတတ္။ မိမိ၌ ၾကံဳလာရေသာ ေသာကကုိ သူတစ္ပါးႏွင့္ ေဝမွ် ခံစားခ်င္တတ္ေသာ ဉာဏ္လည္း ရိွသည္။ အဘုိးအုိသည္ “သိသူ” က ေကာင္းရာသို႔ ညြန္ျပေပးေသာ္လည္း စိတ္မဝင္စားတတ္။ အာရုံ မျပဳတတ္။ သူ႔ေသာကကို ေဝမွ် မခံစားတတ္လွ်င္ သူ႔မွာ အေဖာ္မရ။ အားကုိးမရ။

ထိုအျခင္းအရာတို႔ ျဖစ္ပ်က္သည့္ေန႔ကို ဟဲမင္းေဝးက အီစတာပဲြေတာ္ အႀကိဳေန႔ဟု ဆိုထားသည္။ အီစတာပဲြေတာ္ကား ခရစ္ေတာ္ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ျခင္းကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳသည့္ပဲြ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ မတ္လ (၂၂) ရက္ႏွင့္ ဧၿပီလ (၂၅) ရက္တုိ႔ အၾကား၌ ျဖစ္တတ္သည္။ ခရစ္ေတာ္သည္ လက္ဝါးကပ္တုိင္၌ ေသလြန္ၿပီး ျမွဳပ္ႏွံထားရာ သခ်ဳႋႋင္းမွ တစ္ဖန္ ရွင္ျပန္ ထေျမာက္ျခင္းျဖစ္၍ အီစတာပဲြ မတုိင္မီ ကာလသည္ ခရစ္ေတာ္လြန္၍ ဝမ္းနည္း ေၾကကဲြၾကရေသာ ကာလျဖစ္၏။ ထိုကာလ၏ အထိမ္းအမွတ္မ်ား အျဖစ္ျဖင့္ ေသာၾကာေန႔ (Good Friday) မွစ၍ အုံ႔ဆုိင္း မႈန္မႈိင္းေသာ အေျခအေန။ ထိုေနာက္တြင္ ၿခိဳးျခံေသာ အက်င့္ျဖင့္ ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ၾကရၿပီး တနလၤာေန႔ ေနထြက္တျပဴတြင္ “သခင္ ရွင္ျပန္ ထေျမာက္ေတာ္ မူလာၿပီ” ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံႏွင့္အတူ ရႊင္လန္း ဝမ္းေျမာက္ျခင္းကို ေဖာ္ျပၾကသည့္ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြမ်ား က်င္းပသည္။ ဆီမီး ဖေယာင္းတုိင္မ်ား ထြန္းညိွၾကသည္။

အဘုိးအို တံတားထိပ္၌ အေမာဆုိက္ေနသည့္ေန႔ကို “အီစတာပဲြေတာ္ အႀကိဳေန႔” ဟု ဆုိထားသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို တိမ္မ်ားနိမ့္လ်က္ တစ္မိုးလုံး အုံ႔ဆုိင္းလ်က္ရိွေသာ ေန႔ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ သေကၤတ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အျပန္အလွန္ ေက်းဇူး ျပဳထားသည္။ တစ္မုိးလုံး အုံ႔ဆုိင္း၍ မႈန္မႈိင္း ထုံထုိင္းေသာ အေျခ အေနတို႔၏ ေနာက္တြင္ “သခင္ ရွင္ျပန္ ထေျမာက္ျခင္း” ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ရႊင္လန္း ဝမ္းသာရေသာ အေျခအေန ရိွသည္။ လူတို႔သည္ မည္မွ်ပင္ ထိုင္းမႈိင္းေသာ အေျခအေနမွ ျဖစ္ေစ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ရိွသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။

မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ရာ အေျခအေနမ်ဳိးမွ ထြက္ေပါက္ လြတ္လမ္းကို ေမွ်ာ္မွန္းတတ္သည္မွာ လူ႔ဓမၼတာ။ အကယ္၍ မည္သုိ႔မွ် ထြက္ေပါက္ မရိွေတာ့ေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရိွလာပါကလည္း တမလြန္တြင္ ေကာင္းရာ သုဂတိသို႔ ေရာက္ဖို႔ အာရုံျပဳ တတ္ရေပမည္။

ဟဲမင္းေဝးသည္ ဘာသာတရားကို အေရးထားေသာ ေခတ္သစ္ အေတြးသမား စာေရးဆရာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏ ခရစ္ယာန္ အယူအဆမွာ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေရွး အယူအဆမ်ားမွ လြတ္ေသာ က်ယ္ျပန္႔နက္နဲေသာ အယူအဆမ်ားဟု ဆိုႏုိင္သည္။ ခရစ္ယာန္ ဘာသာက သာမက အျခားေသာ ဘာသာတရားတို႔က အေရးထားရေသာ သစၥာတရားကို ရွာေဖြေသာ အယူအဆ တုိ႔တည္း။

ကဲ မိတ္ေဆြ၊ ဟဲမင္းေဝး၏ တံတားက လူအုိ ဝတၳဳကို တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ပါဦး။

ၿပီးလွ်င္ မိမိ၏ အာရုံ၌ မည္သုိ႔လာ၍ ထင္ဟပ္ ရုိက္ခတ္သည္ကို ဆင္ျခင္ ၾကည့္ေစ ခ်င္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ အယူအဆႏွင့္ အျခားတစ္ေယာက္၏ အယူအဆမွာ တူရမည္ဟု မဆိုလုိပါ။ သို႔ရာတြင္ သင္လည္း သင့္အယူအဆႏွင့္သင္ ယုတၱိကို ဆင္ျခင္ရပါလိမ့္မည္။

အထက္၌ ေဖာ္ျခခဲ့ေသာ သုံးသပ္ခ်က္သည္ ႐ႈေထာင့္တစ္ခုမွ သုံးသပ္ခ်က္သာျဖစ္၍ ဤသို႔ခ်ည္း ျဖစ္ရမည္ဟု မဆိုလုိပါ။ ျပည့္စုံၿပီဟူ၍လည္း မယူဆပါ။

သင့္မွာလည္း သင့္အျမင္ႏွင့္သင္ ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ ပယ္ဖ်က္ႏုိင္ခြင့္ ရိွပါသည္။

ထင္လင္း ေမာကၡ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

Posted in: