JUU

ေရးသူ= ဂ်ဳးပါ  စာေရးဆရာေတြႏွင့္ပသတ္သက္ၿပီး စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္သည္ သူတို႕ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခ်ိန္မဟုတ္။ သူတို႕ က်ဆံုးခါနီးၿပီ ..ဟုေ၀ဖန္ခံေနရခ်ိန္၊သူတို႕ ဖန္တီးသမွ် အႏုပညာေတြကို လူေတြက မၾကိဳက္ႏိုင္သည့္ အခ်ိန္ပဲျဖစ္ သည္။ အနည္းဆံုး ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းအျမင္မွာေပါ့ေလ။ အဲသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာရွိသည့္ စာေရးဆရာ၊အႏုပညာရွင္ေတြ၏ စိတ္ကုိ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားပါသည္။

ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုလ္ဖ္ (Virginia Woolf ) ဆိုပါေတာ့။ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုလ္ဖ္ ကိုကၽြန္မၾကိဳက္သည္။ To The Light House မွစၿပီး သူ႕ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ဖူးသည္။ The Waves အထိဆိုပါေတာ့။ ၾကိဳက္တာေတြလည္းပါ၊မၾကိဳက္တာေတြလည္းပါသည္။ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုလ္ဖ္ ကို ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားသည္။ သို႕ ေသာ္ ကၽြန္မစိတ္အ၀င္စားဆံုး သူ႕ အခ်ိန္မွာ ထိုကၽြန္မၾကိဳက္ေသာ စာေတြကို သူေရးေနခ်ိန္မဟုတ္။ ျမစ္ဆီသို႕ သြားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာ သူဘာေတြ ေတြးေနခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္လုိအေတြးမ်ိဳးက ဆြဲေခၚလို႕ အဲသည္ကိုသူသြားေနခဲ့တာလဲ။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ဘ၀ကို သူဘယ္လုိသံုးသပ္လုိက္ပါ သလဲ။ လူေတြကို ဘယ္လိုသံုးသပ္လုိက္ပါသလဲ။
သူ႕႕ စိတ္ကုိ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားသည့္အတြက္ သူ႕ေန႕ စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကို ကၽြန္မ၀ယ္ခဲ့သည္။ သူ႕အေတြးေတြကို သိခ်င္လို႕ ျဖစ္သည္။ ယခုထိေတာ့ စာအုပ္ကိုလည္း ဖတ္ရႈဆဲမို႕ ကၽြန္မသိ္ခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားဆီသို႕ ထိုစာအုပ္က ညႊန္ျပေခၚေဆာင္မသြားႏိုင္ခဲ့ပါ။ သို႕ ေသာ္ ကၽြန္မ သိသလိုလိုရွိတာက ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုလ္ဖ္ (Virginia Woolf ) ကိုျမစ္ထဲဆီသို႕ ေခၚေဆာင္သြားေသာ အရာမ်ားအနက္ solitude ( တစ္ကိုယ္ထည္းေနထိုင္မႈ) ကို ႏွစ္သက္သည့္ စိတ္အေျခအေနပါ၀င္ေနပါလိမ့္မည္။
ဟင္နရီေသာ္ရိုးကို ေ၀ၚလ္ဒင္ ေရကန္ဆီမွာ ေနထိုင္ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ခဲ့ေသာအရာမွာ solitude ကုိျမတ္ႏိုးစိတ္လည္း ပါ၀င္ေနခဲ့သည္။ တစ္ခုပဲကြာ၏။ ဟင္နရီေသာ္ရိုးသည္ ေ၀ၚလ္ဒင္ေရကန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ သာေနထိုင္ခဲ့ၿပီး လူမႈ၀န္းက်င္ဆီ သို႕ ျပန္လာခဲ့၏။ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုလ္ဖ္ ကေတာ့ ျမစ္ထဲမွ လံုး၀ျပန္မလာခဲ့ေတာ့ေပ။
အမွန္တရားကိုရွာေဖြဖို႕ သြားခဲ့သည္ ဆိုလွ်င္ ထုိျမစ္ထဲတြင္ သူရွာေနေသာအရာကို ေတြ႕သြားလို႕ ပဲျဖစ္ရမည္။ (ဒါမွ မဟုတ္ မေတြ႕ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဟု ေသခ်ာသြားလို႕လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။)
ဟင္နရီမီးလား (Henry Miller) ကေတာ့ သူစာဖတ္လွ်င္ ေတာအုပ္ထဲသြားၿပီး တစ္ေမ့တစ္ေမာထိုင္ဖတ္ေနရသည့္ အရသာကို စြဲလမ္းခဲ့သည္ဟုဆိုပါသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ အဲဒီေတာအုပ္ထဲမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့…တဲ့။ အဲဒါ တစ္ကိုယ္တည္းတိတ္ဆိတ္စြာေနလိုမႈ ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ ဘ၀ကေတာ့ ဟင္နရီမီလားလိုကံမေကာင္းခဲ့ပါ။ ကၽြန္မတို႕ သည္ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာပဲ စာဖတ္ခဲ့ၾကရ၏။ (ဟင္နရီမီးလားႏွင့္တူသည့္ စိတ္တစ္ခု ကၽြန္မမွာရွိသည္။ အိမ္သာထဲမွာ စာဖတ္လို႕ မရသည့္ စိတ္ျဖစ္သည္။ ရယ္စရာေကာင္းေအာင္ အိမ္သာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ဘယ္အိမ္သာမွာမွ စာဖတ္လို႕ မရခဲ့ပါ။ ေမႊးပ်ံ႕ သန္႕ရွင္းၿပီး ပန္းစိုက္အိုးကေလးေတြ၊ပန္းခ်ီကားေလးေတြ ၊စာအုပ္စင္ပုပုေလးေတြ ထားသည့္ အိမ္သာမ်ိဳးမွာပင္ ကၽြန္မ စာဖတ္လို႕ မရခဲ့ပါ။)
သည္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕သည္ လူေတြႏွင့္ ေရာရင္း ေနရင္း ထိုင္ရင္းပဲ စာေတြဖတ္ခဲ့ၾက။ အေတြးေတြေတြးခဲ့ၾက။ စာေတြေရးခဲ့ၾကရသည္။
စာေရးဆရာေတြႏွင့္ အႏုပညာသမားေတြသည္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ကင္းကြာစြာ တစ္ကိုယ္တည္းေနထိုင္ျဖစ္တည္လိုမႈ (solitude ) ကို တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္လိုအပ္ၾကသည္။ ဒါကို အႏုပညာသမားတိုင္း ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းဖူးၾကသည္။ ကၽြန္မလည္း ျဖတ္သန္းဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ထို တစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္တည္ေနထိုင္မႈ( solitude) ကို ကၽြန္မတို႕ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ လိုအပ္ၾကသလဲ။ အဲဒါက နည္းနည္းဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ ေမးခြန္းတစ္ခုျဖစ္သည္။
စာေရးဆရာေတြ အႏုပညာသမားေတြကို အႏုပညာစ်ာန္၀င္စားေအာင္ဆြဲေခၚသြားတာ အဲသည္ solitude ပဲ။ အႏုပညာသမားေတြေသျခင္းတရားကို ေရြးျခယ္ေျခလွမ္းလွမ္းျဖစ္ေအာင္ ညိိဳ႕ ယူခဲ့တာလည္း အဲသည္ solitude ပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕ အခ်စ္ၾကီးခ်စ္ခဲ့ၾကသည့္ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းကို ခ်စ္ခင္သူေတြထံမွ ေ၀းရသို႕ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့တာ အဲသည္ solitude ပဲျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ မၿငိမ္းအတန္ၾကာေအာင္ထိုင္ခ့ဲသည့္ သစ္ပင္ရိပ္သည္ ေတာ္ေတာ္ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ခဲ့လိမ့္မည္ထင္သည္။ အဲသည္ သစ္ပင္ရိပ္မွာ သူဘာေတြ ေတြးေနခဲ့သလဲ။ မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကား အေၾကာင္းလား။ သို႕မဟုတ္ ေနာက္ထပ္ ေရးေနဆဲ (စိတ္ကူးျဖင့္) သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းလား…သို႕ မဟုတ္ သီခ်င္းေတြ ၊ဂီတေတြႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္သည့္ နာက်င္မႈတစ္ခုအေၾကာင္းလား။ ဒါကိုေတာ့ကာယကံရွင္ကသာ သိႏိုင္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။
စာေရးဆရာေတြ ၊အႏုပညာသမားေတြ မွာ တစ္ခါတရံ solitude လိုအပ္သည့္ နည္းတူ တစ္ခါတရံ အေဖာ္လုိအပ္သည္။ နာက်င္မႈေတြကို မွ်ေ၀ခံစားဖို႕ ၊ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို ကုသဖို႕ ၊အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ေနသည့္အခါ အလင္းေရာင္ကို လမ္းညြန္ဖို႕ ၊သို႕ေပမယ့္ အဲသည္အေဖာ္ဟာ ထာ၀ရၾကင္ေဖာ္ အိမ္ေထာင္ဖက္ ျဖစ္ဖို႕ လိုခ်င္မွလိုေပလိမ့္မည္။ စာေရးဆရာ ညီမ တစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ေျပာဖူးသည္။ ငါ့ေယာက်ာ္းဟာ ငါ့အတြက္အေဖာ္မျဖစ္ဘူးတဲ့ ။ ထိုစကားကို သူ႕ေယာက်ာ္း သိလွ်င္ စိတ္တိုေကာင္းတိုမိလိမ့္မည္။ ကၽြန္မကေတာ့ နားလည္သည္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ အေဖာ္ျဖစ္ဖို႕ လူတစ္ေယာက္မွာ ရွိရမည့္အရည္အခ်င္း မ်ားမ်ားမလိုပါ။ အတၱစြဲကင္းသူျဖစ္ရမည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္သေဘာထား ျပည့္၀သူျဖစ္ရမည္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ အဲသည္မွ်ေလာက္ေသာ အရည္အခ်င္းကေလးႏွင့္ ျပည့္စံုသူကိုပင္ သူ႕ဘ၀မွာ မရႏိုင္ခဲ့ဖူးဆိုလွ်င္ သူေတာ္ေတာ္ကံဆိုးလို႕ ပဲ။ တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္မွာ အေဖာ္ဆိုတာလည္း မ်ားမ်ား မလိုပါ။ သံုးေယာက္၊ေလးေယာက္..ကၽြန္မမွာေတာ့ တကယ့္အေဖာ္ သံုးေလးေယာက္ ေလာက္ရွိသည္။ ေတာ္ၿပီေပါ့။
solitude ကိုလိုအပ္သည့္အခါမွာ ဟင္နရီမီးလားလို သစ္ေတာထဲမသြားႏိုင္သူ ကၽြန္မသည္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဘာင္ခတ္ၿပီး စာေတြဖတ္ရ၊စာေတြေရးရသည္။ ကၽြန္မကို တစ္ကုိယ္တည္းၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္မႈဆိီကို ပို႕ေပးေသာေနရာမွာ ကိုယ္ပိုင္အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊စာအုပ္ဘီရိုမ်ားႏွင့္ အတူ ဂီတလည္း ပါ၀င္သည္။ ဂီတသည္ ကၽြန္မအားသီးသန္႕ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုကို ေပးခဲ့၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဂီတသည္ စိတ္ျဖင့္ ခရီးသြားရသည့္ ယာဥ္တစ္ခုျဖစ္သလို စိတ္ျဖင့္ေရာက္ႏိုင္သည့္ ေတာအုပ္တစ္ခုလည္းျဖစ္၊ၿငိမ္သက္က်ယ္ျပန္႕သည့္ ကန္ေရျပင္တစ္ခု လည္းျဖစ္၊တေရြ႕ ေရြ႕ သြားႏိုင္သည့္ တိမ္တိုက္တစ္ခုလည္းျဖစ္..ကၽြန္မသြားခ်င္သည့္ေနရာကိုအေရာက္ပို႕ေပးႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုလ္ဖ္ သြားခဲ့ေသာေရကန္ကို ကၽြန္မသြားစရာမလိုႏိုင္ဘူး ဟုေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္။
တစ္ေန႕တုန္းက ကၽြန္မ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ခဲ့၏။ Charles Ruas ၏ စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ အင္တာဗ်ဳးမ်ားကိုစုေပါင္း ထုတ္ေ၀ထားေသာ Conversations with American Writers ျဖစ္သည္။
ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ Charles Ruas အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခဲ့သည့္ စာေရးဆရာဆယ္ေယာက္ေက်ာ္၏။ Norman Mailer, Paul Theroux , Toni Morrison, Susan Sontag Truman Capote, Tennessee Williams စသူတို႕ ျဖစ္၏။ စာအုပ္ကိုငွားလာလာခ်င္း ကၽြန္မ အၾကမ္းဖ်ဥ္း လွန္ေလွာဖတ္ရႈၿပီးေနာက္ ပထမဦးဆံုး စာေရးဆရာအျဖစ္ တင္နက္ဆီ၀ီလ်မ္စ္ ကိုေရြးခ်ယ္ၿပီး ကၽြန္မဖတ္လိုက္မိသည္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တင္နက္ဆီ၀ီလ်မ္စ္ ကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခ်ိန္သည္သူတစ္ဟုန္ထိုးေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနခ်ိန္ မဟုတ္ဘဲ ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြက သူ႕ျပဇတ္မ်ားကို အၾကီးအက်ယ္တိုက္ခိုက္ ရႈံႈ႕ ခ်ေနခ်ိန္မို႕ ျဖစ္သည္။ ထိုအင္တာဗ်ဴးကို တင္နက္ဆီ၀ီလ်မ္စ္သည္ စိတ္၀င္စားစြာ ၊အာရံုစူးစိုက္စြာ ၿပံဳးရႊင္စြာ ေျဖဆိုခဲ့သည္ ဟုဆိုပါသည္။
သူ႕ ျပဇတ္တစ္ပုဒ္ In the Bar of a Tokyo Hotel (1969) တြင္ သူေရးဖြဲ႕ ခဲ့ေသာ ဇာတ္ေကာင္သည္ ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာၾကီး Jackson Pollock ကိုကိုယ္စားျပဳေရးသားပါသည္ဟု သိလိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္မ အ့ံၾသသြားပါသည္။
ဂ်က္က္ဆန္ေပါ့ေလာ့က္ သည္ အသက္ ၄၄ ႏွစ္ အရြယ္တြင္ ကားအက္စီဒင့္ ျဖင့္ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ သို႕ မဟုတ္ သူ႕ ဘ၀သူ အဆံုးသတ္သြားသည္ ဟုေျပာႏိုင္မလားမသိပါ။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဂ်က္က္ဆန္ေပါ့ေလာ့က္သည္ solitude အေျခအေန တြင္ရွိေနခဲ့သည္မဟုတ္။ သူ႕အိမ္မွာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ အတူရွိေနခဲ့သည္။ ဂ်က္က္ဆန္ေပါ့ေလာ့က္ ကိုသစ္ပင္ဆီ သို႕ ေသြးရူးေသြးတန္း ကားေမာင္းေခၚသြားေအာင္ ဆြဲေခၚသည့္ တြန္းပို႕ မႈတစ္မ်ိဳးကို တင္နက္ဆီ၀ီလ်မ္စ္၏ ဘ၀မွာလည္း ၾကံဳဖူးခဲ့သည္ ဟုဆိုပါသည္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ထုိတြန္းအားသည္ သူ႕ ျပဇတ္မ်ားမေအာင္ျမင္ေတာ့ဘူး ဟု ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြက ဆံုးျဖတ္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ အီတလီမွာ သူခဏေနထိုင္ စာေရးေနစဥ္ သူ႕ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၿပီးသည့္အခါ သူ႕အေပၚက်ေရာက္လာေသာ တြန္းအားျဖစ္သည္ ဟု ဆိုပါသည္။
ဒါျဖင့္ တင္နက္ဆီ၀ီလ်မ္စ္ အားေသမင္းဆီသို႕ တြန္းပို႕လုဆဲဆဲျဖစ္ခဲ့ေသာ တြန္းအားသည္ အေဖာ္မမည္ေသာအေဖာ္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ ဟု ကၽြန္မ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္မည္လားမသိပါ။ ထုိေကာက္ခ်က္ကို ဂ်က္က္ဆန္ေပါ့ေလာ့က္ ဆီသို႕လည္း ဆြဲယူသြားႏိုင္မလားမသိပါ။
ၿမိဳ႕ မၿငိမ္းကို သစ္ပင္အရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွ ေမာ္ေတာ္ကားဆီသို႕ ပို႕ ေပးလိုက္ေသာ တြန္းအားက ဘာပါလိမ့္။ ကၽြန္မသိခ်င္သည္။
ကၽြန္မမွာ တစ္ကုိယ္တည္း ျဖစ္တည္ေနထိုင္မႈ solitude လိုအပ္ေသာအခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးရွိသည္။ အဲသည္လိုပဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ဖြင့္ခ်ရမည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြနွင့္ အေဖာ္လုိသည့္အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိခဲ့သည္။ လိုအပ္သည့္ အခ်ိန္မွာလုိအပ္တာကို ရေနသူသည္ ဘ၀ေပးကုသိုလ္ေကာင္းေနသူ ဟု ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ကုသိုလ္ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ကၽြန္မဘ၀မွာရွိခဲ့သည့္ အေရအတြက္အလြန္နည္းပါးေသာ အေဖာ္သံုးေလးေယာက္သည္ ကၽြန္မ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကူးစက္စြာမွ်ေ၀ခံစားေပးခဲ့သလို ကၽြန္မ၏ နာက်င္မႈကိုလည္း စုပ္ယူကာ မွ်ေ၀ခံစားေပးခဲ့ၾကသည္။ အဲသည့္ အေဖာ္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မ၏ ညီမအရင္းလည္း ပါ၀င္ေနခဲ့သည္ ဆိုေတာ့ ပို၍ပင္ကုသိုလ္ေကာင္းသည္ဟု ေျပာရပါလိမ့္မည္။

တင္နက္ဆီ၀ီလ်မ္စ္ သည္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ သူလိုအပ္ေသာ အေဖာ္ကိုရခဲ့ေလသလား။ သူ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၄ ရက္ညတြင္ အိပ္ခန္းထဲမွာ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ လည္ပင္းညွစ္ၿပီး ေသဆံုးသြားရျခင္း (strangulation ) ဟုဆိုပါသည္။
တက္နက္ဆီ၀ီလ်မ္စ္ သည္ သူ႕ ျပဇတ္မ်ားကို ေနာက္ပိုင္းမွာေျပာင္းလဲယူခဲ့သည္။
သူ႕မွာ ေျပာစရာေတြအမ်ားၾကီးရွိ၏ ။ ထိုေျပာစရာမ်ားကို သူေရးဖြဲ႕ ေနက် ပံုမွန္ျပဇတ္(လူၾကိဳက္အလြန္မ်ားေနေသာ ျပဇာတ္မ်ား) ဟန္ျဖင့္ေျပာ၍ မလံုေလာက္ဟု သူခံစားရသည္။ ထို႕ ေၾကာင့္ ၁၉၆၅-၇၀ ပတ္၀န္းက်င္မွ စ၍ monologue စကားေျပာမ်ားကို ဦးစားေပးသည့္ ျပဇာတ္မ်ားကိုေရးလာခဲ့သည္။ Dramatic reading အျဖစ္ ဖတ္၍ အလြန္လွပ ခမ္းနားသည့္ ျပဇာတ္မ်ားျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ စင္ေပၚမွာ ကျပတင္ဆက္သည့္ အခါ ပရိသတ္က လံုး၀မၾကိဳက္ခဲ့ေပ။
သူ႕ေနာက္ဆံုးႏွစ္မ်ား ၁၅ ႏွစ္ခန္႕သည္ သူ႕ ဘ၀မွာ ဆန္႕ က်င္ဘက္မ်ားၾကီးစိုးေသာ ႏွစ္အပို္င္းအျခားျဖစ္သည္။ တစ္ဘက္မွာ သူ႕ ျပဇတ္အေဟာင္းမ်ား ကို ကမၻာအႏွံ႕ က ျပဇတ္ရံုၾကီးေတြမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ကျပတင္ဆက္ေနခ်ိန္။ ပရိသတ္ေက်နပ္အားရစြာ ၾကည့္ရႈေနခ်ိန္။ တျခားဘက္မွာေတာ့ သူေနာက္ေရးသည့္ ျပဇာတ္မ်ား စင္ေပၚတြင္ က်ရံႈးေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ ကေျပာၾကသည္။ သူ႕ေနာက္ပိုင္းျပဇာတ္မ်ားတြင္ သူ႕အျမင္မ်ားေျပာင္း ကုန္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္တဲ့။ တခ်ိိဳ႕ ကေျပာၾကသည္။ သူ႕ေနာက္ပိုင္းျပဇာတ္မ်ားကို သူက အရက္ႏွင့္ ေဆး၀ါး လႊမ္းမုိးမႈေအာက္မွာ ေရးခဲ့လို႕ ျဖစ္သည္ တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူသည္ သူ႕အားေသျခင္းတရားဆီတြန္းပို႕ ခဲ့ေသာ တြန္းအား တစ္ခုကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ရင္ဆိုင္ေနခဲ့ရတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ အဲသည္ အရာသည္ solitude ျဖစ္သလား၊ အေဖာ္မမည္သည့္ အေဖာ္ျဖစ္သလား..ဒါကုိေတာ့ ကၽြန္မတို႕ မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ။
ေသခ်ာသည္က သူသည္ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္တုန္းက သေဘာၤေပၚမွ ခုန္ခ်ခဲ့ေသာ အႏုပညာရွင္ (သူ႕ကဗ်ာအေရးအသားကို ၾသဇာသက္ေရာက္မႈအမ်ားဆံုးေပးႏိုင္ခဲ့ေသာသူ) Hart Carane ကို သူစြဲလမ္းခဲ့သည္။ သူေသလွ်င္ Hart Carane ခုန္ခ်သြားခဲ့သည့္ပင္လယ္ျပင္တြင္ (ထုိေနရာႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာ) သၿဂိဳလ္ေစခ်င္ေၾကာင္း ေသတမ္းစာေရးခဲ့သည္။
အႏုပညာသမားေတြသည္ နားလည္ရေတာ္ေတာ္ခက္သည္ဟု ကၽြန္မ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာသည္။ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ ကၽြန္မကို တလွည့္စီဆြဲေဆာင္ေနေသာ အရာမ်ားမွာ အထီးက်န္ေနလိုမႈႏွင့္ မွ်ေ၀ခံစားမည့္ အေဖာ္လိုအပ္မႈ.. ထုိအရာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဘယ္အရာက ပို၍ အင္အားၾကီးသလဲ။ ကၽြန္မေသခ်ာေတြးၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ ထုိ႕အတူ ဘယ္အႏုပညာသမားအတြက္ ဘာက ပိုအင္အားၾကီးသလဲဟုလည္း သိခ်င္ေနသည္။
သိခြင့္မရႏိုင္ဘူးဆိုလွ်င္လည္း ဒါ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္။
ကၽြန္မတို႕သည္ ကၽြန္မတို႕ ကုိယ္တိုင္၏ ျဖစ္တည္မႈဆိုတာကို ဘာမွန္းမသိပဲ ေလာကမွေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္ၾကရသည္ပဲမဟုတ္လား။

Posted in: ေဆာင္းပါး